Μπλόκα του λαού!

                   


Η καρδιά των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων των πόλεων χτυπά στα μπλόκα των αγροτών. Εκεί όπου οι ξωμάχοι της υπαίθρου δίνουν σκληρή μάχη για την επιβίωση. Παλεύουν, με νύχια και με δόντια, για να μην τους πάρουν τα χωράφια τους και τους πετάξουν στον Καιάδα του ξεκληρίσματος. Η έκβαση αυτής της μάχης αφορά, άμεσα και ζωτικά, το λαό μας. Γιατί αγροτική παραγωγή σημαίνει βασικά κάλυψη των διατροφικών αναγκών του λαού μας. Που τώρα εξαρτάται από τις τεράστιες εισαγωγές τροφίμων, δηλαδή από τα μονοπώλια τροφίμων που παράγουν για το κέρδος και όχι για τις διατροφικές ανάγκες του λαού, ενώ η Ελλάδα πριν την ένταξη στην ΕΟΚ, τη σημερινή ΕΕ, κάλυπτε όλες τις ανάγκες της και έκανε και εξαγωγές. Επίσης η αγροτική παραγωγή δίνει πρώτες ύλες για τη βιομηχανία, π.χ. βαμβάκι για την κλωστοϋφαντουργία. Που τώρα λόγω διεθνούς ανταγωνισμού είναι σχεδόν ανύπαρκτη.Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία και σημαντική αξία, ιδιαίτερα τώρα, που ο λαός μας πλήττεται άγρια και βάναυσα από τις βαριές επιπτώσεις της βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και, πλέον, δεν αντιμετωπίζει, απλώς, την οικονομική ανέχεια και τη φτώχεια, αλλά και την πείνα και την εξαθλίωση. Αν η μικρομεσαία αγροτιά χάσει την ύστατη μάχη παραμονής και η αγροτική παραγωγή περάσει, εξολοκλήρου, στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών, μονοπωλίων και πολυεθνικών, όπως έχει σχεδιάσει και προωθεί η ΚΑΠ της ΕΕ, από κοινού με τις ελληνικές κυβερνήσεις, τότε ελάχιστοι από τους αγρότες θα γίνουν εργάτες γης θα αναγκαστούν να πουλήσουν τη γη «για ένα κομμάτι ψωμί» και οι περισσότεροι θα περάσουν στην ανεργία.
Μεγάλο μέρος του λαϊκού κόσμου των πόλεων έχει αντιληφθεί τον κίνδυνο κι είναι αυτός ένας από τους λόγους που τούτη η αγροτική κινητοποίηση βρίσκει μεγάλη λαϊκή στήριξη. Πράγματι, από την πρώτη μέρα που οι αγρότες βγήκαν στους δρόμους και μέχρι σήμερα έχουμε ένα διαρκώς αυξανόμενο κύμα λαϊκής συμπαράστασης στο δίκαιο αγώνα τους. Μόνο που, εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα και μπροστά στη συνεχιζόμενη κυβερνητική αδιαλλαξία και το διαρκώς εντεινόμενο αυταρχισμό, αυτό δε φτάνει. Χρειάζεται το εργατικό κίνημα, το κίνημα των αυτοαπασχολουμένων, της σπουδάζουσας νεολαίας, των γυναικών, των συνταξιούχων να πάρουν ακόμα πιο «ζεστά» το θέμα, να κάνουν δική τους υπόθεση την πάλη της φτωχής αγροτιάς. Χρειάζεται, δηλαδή, να γίνει ένα βήμα παραπέρα κι από την αλληλέγγυα συμπαράσταση, να περάσουμε στην αγωνιστική συμπαράταξη, στη λαϊκή αγωνιστική συμμαχία.
Στην πράξη τούτο σημαίνει ότι τα μπλόκα της αγωνιζόμενης αγροτιάς πρέπει να μετατραπούν σε μπλόκα του κοινού λαϊκού, αγωνιστικού μετώπου, με την αγωνιστική συμπαράσταση χιλιάδων εργατών, αυτοαπασχολουμένων, νέων, γυναικών, συνταξιούχων. Ταυτόχρονα, ο κοινός αγώνας να επεκταθεί στις πλατείες και στους δρόμους των πόλεων και των χωριών, παντού όπου μπορεί να εκδηλωθεί ισχυρή αγωνιστική πίεση προς την κυβέρνηση. Προς αυτή την κατεύθυνση πρωτοβουλίες να πάρουν εργατικά συνδικάτα κι άλλοι μαζικοί φορείς. Στη μεγάλη, πανελλαδική απεργία της ερχόμενης Τετάρτης, οι απεργιακές συγκεντρώσεις που οργανώνει το ταξικό εργατικό κίνημα και στις οποίες θα συμμετάσχουν, μαζικά και δυναμικά, οι αγωνιζόμενοι αγρότες, μπορούν και πρέπει να στείλουν το μήνυμα της λαϊκής, αγωνιστικής συμμαχίας, που έχει ανάγκη ο λαός μας και ο τόπος μας.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή Μας» του «Ριζοσπάστη», Σάββατο 16 Φλεβάρη 2013.