Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Η Κομμούνα του Παρισιού και ο Υμνος της Διεθνούς.


Ο Ευγένιος Ποτιέ είναι ο ποιητής, που συμπύκνωσε το όραμα για ένα νέο κόσμο - το σοσιαλιστικό κόσμο - σε αυτούςτους στίχους
Εμπρός της Γης οι κολασμένοι της πείνας σκλάβοι εμπρός - εμπρός
Το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει
σα βροντή σαν κεραυνός.
* * *
Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια
όλοι εμείς οι ταπεινοί της Γης
που ζούσαμε στην καταφρόνια
θα γίνουμε το παν εμείς.
* * *
Στον αγώνα ενωμένοι
κι ας μη λείψει κανείς
Ω! Νάτη, μας προσμένει
στον κόσμο η Διεθνής.
* * *
Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες
με πλάνα λόγια μας γελούν
της Γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες
μοναχοί τους, θα σωθούν...
* * *
Για να λείψουν τα δεσμά μας
για να πάψει πια η σκλαβιά
να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας
και της ψυχής μας τη φωτιά.
* * *
Τα λόγια αυτά έχουν τραγουδηθεί απ' όλους τους εργάτες του κόσμου. Ο Υμνος της Διεθνούς έγινε σύμβολο για τους «κολασμένους της Γης». Ξεσήκωσε καρδιές. Υψωσε τις γροθιές των προλετάριων. Ομως, όσο γνωστό είναι αυτό το ποίημα, άλλο τόσο άγνωστη είναι η ιστορία του, πώς γεννήθηκε, ποιος το έγραψε και ποιος το μελοποίησε. Και αν αυτό αποκτά μιαν ιδιαίτερη αξία, είναι διότι γράφτηκε και μελοποιήθηκε από εργάτες. Ο Ευγένιος Ποτιέ είναι ο ποιητής, που συμπύκνωσε το όραμα για ένα νέο κόσμο - το σοσιαλιστικό κόσμο - σε αυτούς τους στίχους. Και ο Πιερ Ντεζετέ, ο συνθέτης που έκανε αυτές τις λέξεις να «χορέψουν». Ενα επαναστατικό ποίημα, σε μια επαναστατική μουσική.
«Η εξέγερση» έργο του Γάλλου ζωγράφου Ονορέ Ντομιέ
Ποιοι ήταν, όμως, αυτοί οι δύο εργάτες - καλλιτέχνες; Κάτω από ποιες συνθήκες και με ποιες επιρροές γράφτηκαν αυτοί οι στίχοι; Πότε και πώς έζησαν; Σε αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε τούτο το κείμενο. Η ιστορία, άλλωστε, του Υμνου της Διεθνούς των εργατών έχει ένα ξεχωριστό δικό της ενδιαφέρον, που δείχνει τα επίπεδα που μπορεί να φτάσει η προλεταριακή Τέχνη, όταν στοχεύει στην αφύπνιση των λαών, στην εξέγερση των εργαζομένων, με στόχο την εγκαθίδρυση της δικής τους εξουσίας.
Ο Ευγένιος Ποτιέ
Ο Ευγένιος Ποτιέ γεννήθηκε τον Οκτώβρη του 1816 στο Παρίσι. Ηταν εργάτης από πολύ μικρή ηλικία, ζώντας έτσι και ο ίδιος τα βάσανα μιας ζωής που καθορίζεται από τις συνθήκες της εκμετάλλευσης του προλεταριάτου από το κεφάλαιο. Αυτή η πραγματικότητα αντανακλά στη συνείδησή του την αναγκαιότητα της πάλης των εργατών ενάντια στους εκμεταλλευτές τους, ενώ ταυτόχρονα γίνεται η πηγή της έμπνευσης της ποίησής του, η οποία επίσης υπηρετεί τους σκοπούς του αγώνα, όπως τους αντιλαμβανόταν τότε ο Ευγένιος Ποτιέ. Αυθόρμητα στην αρχή και μάλιστα κάτω από τις ιδέες των ουτοπικών σοσιαλιστών. Παίρνει μέρος στην επανάσταση του Ιούλη του 1830 στο Παρίσι. Τότε γράφει και τα πρώτα του ποιήματα. Το 1830 εκδόθηκε η συλλογή τραγουδιών του με τίτλο «Η νέα μούσα» και γίνεται γνωστός ως ποιητής της εργατιάς. Νωρίτερα, σε ηλικία 14 ετών, μάλιστα, συνθέτει το πρώτο του τραγούδι με τίτλο «Ζήτω η ελευθερία».
Πιερ Ντεζετέ. Ο συνθέτης του Υμνου της Διεθνούς
Ο Ευγένιος Ποτιέ συμμετέχει σε όλες τις εξεγέρσεις του - νεαρού τότε - προλεταριάτου της Γαλλίας. Βρίσκεται, λοιπόν, στα οδοφράγματα της επανάστασης του Φλεβάρη του 1848 και πολεμά μαζί με το παριζιάνικο προλεταριάτο για τη δημοκρατία μέχρι την ανατροπή της αυτοκρατορίας του Λουδοβίκου Φίλιππου. Αναδεικνύεται ως ένας από τους πρωτοπόρους της εργατικής τάξης. Συνδυάζει τη δουλειά, τον αγώνα και την ποίηση - όπως μόνο προλετάριοι ποιητές έχουν δείξει, και τότε αλλά και αργότερα με την Οκτωβριανή Επανάσταση, ότι μπορούν.Ο ποιητής ζει την επανάσταση και την ήττα της εργατικής τάξης, συνεχίζοντας να γράφει ποιήματα για το δίκιο του αγώνα των προλετάριων. Ταυτόχρονα, κάνει τα δικά του βήματα σε ιδεολογικό - πολιτικό επίπεδο, συνειδητοποιώντας ακόμη περισσότερο τον τελικό σκοπό της ταξικής πάλης. Βέβαια, τότε, είναι και η εποχή που εμφανίζονται τα έργα των Μαρξ - Ενγκελς και το προλεταριάτο μπολιάζεται με τη δική του επαναστατική κοσμοθεωρία.
Η Κομμούνα
Η πιο σημαντική περίοδος στη ζωή και στο έργο του Ποτιέ άρχισε την εποχή της Παρισινής Κομμούνας, το 1871. Υπερασπίστηκε το Παρίσι, όταν το πολιορκούσαν τα γερμανικά στρατεύματα και ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της εθνοφρουράς. Εχει ήδη προσχωρήσει στην Α' Διεθνή, έχοντας περάσει από τις ιδέες του ουτοπικού σοσιαλισμού στην επαναστατική υλιστική κοσμοαντίληψη. Από ποιητής των καταπιεζόμενων και των φτωχών έγινε ποιητής του επαναστατημένου προλεταριάτου. Ηταν από τους οργανωτές της Κομμούνας, εκλεγμένο μέλος της και πολέμησε στα οδοφράγματα.
Ετσι, ο Ευγένιος Ποτιέ ζει όλες τις εξελίξεις από την ήττα των Γάλλων στο γαλλογερμανικό πόλεμο και τη συνθηκολόγηση της αστικής κυβέρνησης της Γαλλίας έως την ήττα της Κομμούνας.
Τέχνη και Κομμούνα
Στο σύντομο χρονικό διάστημα των 72 ημερών ύπαρξης της Κομμούνας, οι κομμουνάροι συνειδητοποίησαν ακόμα και σ' αυτά τα πρώτα βήματα ότι δεν μπορεί να έρθει το καινούριο, χωρίς οι επιστήμες, οι τέχνες και η λογοτεχνία να συνδεθούν με το λαό, εκφράζοντάς τον, χωρίς να εξυπηρετούν τις ιστορικές και κοινωνικές του ανάγκες, τους πραγματικούς στόχους του.
Κατανοούσαν την επίδραση που έχει το πολιτιστικό εποικοδόμημα στη συνείδηση του ανθρώπου, αλλά και τις δυνατότητες που ανοίγονται με τη λειτουργία αυτού του εποικοδομήματος προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Και μπορεί το διάστημα αυτό να μην ήταν αρκετό, για να εκφραστεί ολόκληρος ο πολιτισμός της, καθώς και τα περιθώρια να δοθεί ένα αποφασιστικό χτύπημα σε παραδοσιακές ξεπερασμένες αντιλήψεις για το ρόλο της Τέχνης στην κοινωνία, ωστόσο το διάστημα αυτό ήταν αρκετό για να αρχίσει να αναδύεται η νέα αντίληψη για την Τέχνη και αυτή η νέα αντίληψη πρακτικά εκφράστηκε με ειδικά άρθρα του Διατάγματος, με τη δημιουργία θεσμών και τη λήψη πρωτοβουλιών.
Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τι έκανε η Κομμούνα για την Τέχνη και τη σύνδεσή της με το λαό:
  • Παρέδωσε στην Ενωση ζωγράφων, γλυπτών, αρχιτεκτόνων και άλλων εικαστικών καλλιτεχνών τον τεράστιο πλούτο των μουσείων και των γκαλερί του Παρισιού. Στη Διοίκηση της Ενωσης εκλέχτηκαν 47 άτομα, μεταξύ των οποίων οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες της Γαλλίας, όπως ο Κουρμπέ, που ήταν και ο αντιπρόσωπός της, οι Κιρό, Ντομιέ, Μανέ, Μιλέ, Νταλ, Μπαλί (γιος), ο Ευγένιος Ποτιέ και άλλοι.
  • Κατάργησε την ανισοτιμία των κρατικών επιχορηγήσεων στα θέατρα και την εκμετάλλευση, μέχρι εξευτελισμού, των ηθοποιών από τους ιδιοκτήτες και τους διευθυντές, επιβάλλοντας διά νόμου το σύστημα των «ίσων δυνατοτήτων» για όλους, με λαϊκό έλεγχο.
  • Απελευθέρωσε από την οικονομική και κυβερνητική επιβολή του γούστου και των ενδιαφερόντων των κυρίαρχων τάξεων τους μουσικούς και τα τραγούδια τους, με αποτέλεσμα αυτοί να ξεχυθούν στους δρόμους, στις πλατείες, στις λέσχες και στα οδοφράγματα, ακόμα και σε κάποιες εκκλησίες, βάζοντας ωράριο εναλλακτικής λειτουργίας τους.
  • Ταυτόχρονα, ίδρυσε δεκάδες επαναστατικές λέσχες, σαν Λαϊκά Πανεπιστήμια, σ' όλο το Παρίσι, ακόμα και μέσα στις εκκλησίες. Το περιβάλλον τους διαμορφώνεται λαμπρό, διακοσμητικό, κόντρα στο καταθλιπτικό και αυστηρό κλίμα των κρατικών ιδρυμάτων. Το κόκκινο χρώμα επικρατεί παντού, αντιπροσωπεύοντας την αισθητική έννοια της ομορφιάς της Κομμούνας.
Ολα αυτά, έστω κι αν «χάθηκαν» στη ματωμένη βδομάδα, μας άφησαν κληρονομιά, κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί η Τέχνη να αποδοθεί εξ ολοκλήρου στον αληθινό δημιουργό της, το λαό, σπάζοντας όλα τα φράγματα που την κρατάνε μακριά του.
Είναι όμως πολύτιμα και γιατί απέδειξαν ότι ο καλλιτέχνης γνωρίζει την αληθινή καταξίωση όταν συμμετέχει ολόπλευρα στο ιστορικό γίγνεσθαι, παίρνοντας ενεργό μέρος στο μετασχηματισμό της κοινωνίας, και μέσω του έργου του, και μέσω της συμμετοχής του σε επαναστατικούς θεσμούς και μέσα από τα οδοφράγματα, δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό.
Ωστόσο, πέρα από την ανάδειξη αυτής της ριζοσπαστικής στάσης που κράτησε η Κομμούνα απέναντι στην Τέχνη και του ρόλου που έπαιξαν οι επαναστάτες καλλιτέχνες σ' αυτήν, αναδεικνύεται και η ανάγκη να δοθεί απάντηση στην εκστρατεία αποσιώπησης, διαστρέβλωσης και αλλοτρίωσης του ρόλου που έπαιξαν γνωστές προσωπικότητες του Πνεύματος και της Τέχνης στα γεγονότα της Κομμούνας. Ρόλου που αντιμετωπίστηκε από πολλούς ιστορικούς σαν μαύρη κηλίδα στην προσωπική τους ιστορία.
Ετσι, τον Αρθούρο Ρεμπό τον παρουσιάζουν σαν τον «ρομαντικό και καταραμένο» ποιητή, το «παρακμιακό» ίνδαλμα της νεολαίας, που οφείλει τη γοητεία του στο μελαγχολικό των στίχων του και στην αινιγματική και τρικυμιώδη ζωή του.
Ο Πολ Βερλέν, ποιητής και μέντορας του Ρεμπό, που παίρνει και αυτός τη θέση του ανάμεσα στους «καταραμένους ποιητές», είναι ο κυκλοθυμικός, όλο συναισθηματικές εξάρσεις ποιητής που καταστράφηκε από έναν ανέλπιδο έρωτά του.
Οσο για την ιστορική αλήθεια, φαίνεται ότι γεγονότα που φωτίζουν βασικές πτυχές της ζωής και του έργου καλλιτεχνών, αλλά και της ίδιας της πάλης των τάξεων, παραλείπονται ή διαστρεβλώνονται, ώστε αφενός η προσωπικότητα να «εξωραΐζεται» και να μην προκαλεί επικίνδυνους ιδεολογικούς τριγμούς για την αστική τάξη και αφετέρου η εργατική τάξη να παρουσιάζεται ότι δε μετέχει στην πολιτιστική ανάπτυξη της ανθρωπότητας.
Η «Διεθνής»
Σ' αυτήν την τελευταία βδομάδα, κατ' άλλους τον Ιούνη του 1871, ο Ευγένιος Ποτιέ, όντας παράνομος στο Παρίσι, μετουσιώνει σε ποίημα την εργατική εξέγερση και την Κομμούνα που καθοδήγησε η Α' Διεθνής με τον Μαρξ, γράφει τους στίχους της «Διεθνούς» που έμελλε να γίνει ο Υμνος της παγκόσμιας εργατικής τάξης.
Μετά την ήττα της Κομμούνας και τη σφαγή του επαναστατημένου προλεταριάτου του Παρισιού, μετουσιώνει καλλιτεχνικά την ήττα συνεχίζοντας να γράφει ποίηση, που εκφράζει το στόχο και τη δράση της Κομμούνας, και καλεί στον αγώνα για το ταξικό όραμα του προλεταριάτου, την κομμουνιστική κοινωνία, «μιλώντας» απλά, καθαρά, στην καρδιά και στο νου του λαού, παρακινώντας για τη συνέχιση και ένταση της ταξικής πάλης για την επιβολή της ιστορικής ανάγκης ανατροπής της εκμεταλλευτικής κοινωνίας.
Μετά την ήττα της Κομμούνας, ο Ευγένιος Ποτιέ έφυγε από τη Γαλλία, αρχικά για τη Μεγάλη Βρετανία και στη συνέχεια στις ΗΠΑ. Εζησε εξόριστος έως το 1880, οπότε επέστρεψε στη Γαλλία, σε ηλικία 64 ετών, μισοπαράλυτος και φτωχός, μα πλούσιος από επαναστατικό - καλλιτεχνικό ταλέντο, που το αφιερώνει στους αγώνες, στο ηθικό και στη δικαίωση των οραμάτων της τάξης του. Συνέχισε τον ταξικό αγώνα και με την επιστροφή του στη Γαλλία εντάσσεται στο Εργατικό Κόμμα. Το 1884 δημοσίευσε τις συλλογές «Κοινωνικο-οικονομικοί στίχοι και σοσιαλιστικά επαναστατικά τραγούδια», «Ποιος είναι τρελός;». Το 1887 δημοσιεύει τη συλλογή «Επαναστατικά τραγούδια». Σε αυτές τις εκδόσεις συμπεριλαμβάνονται τα καλύτερα τραγούδια και ποιήματα.
Πέθανε μέσα στην αγάπη της εργατικής τάξης, του λαού, σε αναγνώριση της δράσης του, στις 8 Νοέμβρη του 1887.
Ο Ντεζετέ και η μελοποίηση της «Διεθνούς»
Το ποίημά του, ο Ποτιέ, ποτέ δεν το άκουσε να τραγουδιέται. Κι αυτό γιατί μελοποιήθηκε στη γαλλική πόλη Λίλλη (Lille), ένα χρόνο μετά το θάνατό του. Συνθέτης - όπως είδαμε - ήταν ο Πιερ Ντεζετέ.
Πρώτη φορά τραγουδήθηκε σε ένα καφενείο στην οδό Βινιέτ 21, από τη χορωδία των εργατών της Λίλλης με την ονομασία «Λύρα των εργαζομένων» στις 23 Ιούνη 1888, στη γιορτή των εφημεριδοπωλών. Η Λίλλη εκείνον τον καιρό ήταν το κέντρο των βιομηχανιών κλωστοϋφαντουργίας και ορυχείων και ακόμη η έδρα του Κόμματος των Γάλλων Εργατών, που ίδρυσε ο Ζιλ Γκεστ. Ετσι, ήταν ο πλέον κατάλληλος τόπος, για να ακουστεί για πρώτη φορά ο Υμνος της «Διεθνούς».
Ο Ντεζετέ γεννήθηκε στη βελγική Γάνδη το 1848 και πέθανε το 1932 στο Σεν Ντενί στο Παρίσι. Καταγόταν από εργατική οικογένεια, που αργότερα μετανάστευσε στη Γαλλία και κέρδιζε τη ζωή του κατασκευάζοντας έπιπλα. Από παιδί εργαζόταν σε διάφορες επιχειρήσεις στη Λίλλη, τραγουδούσε σε χορωδία, μελετούσε θεωρία της μουσικής και μάθαινε μουσικά όργανα.
Αργότερα, προσχώρησε στο επαναστατικό κίνημα και έγινε αρχηγός της «Λύρας των εργαζομένων». Η μουσική της «Διεθνούς» δημοσιεύτηκε μόνο με το επώνυμό του, χωρίς να αναφέρεται το όνομά του. Αργότερα οι σοσιαλιστές της δεξιάς, που αντιμάχονταν τον Ντεζετέ, εκμεταλλεύτηκαν την παράλειψη αυτή και πίεσαν τον αδελφό του Αντολφ (επίσης συνθέτη) να αμφισβητήσει τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στο τραγούδι. Το 1922, έπειτα από μακρά διαδικασία, το εφετείο επικύρωσε τα δικαιώματα του Πιερ.
Η εργασία μελοποίησης της «Διεθνούς» ανατέθηκε στο Ντεζετέ, από ένα στέλεχος του Κόμματος των Γάλλων Εργαζομένων, τον Γουσταύο Ντελορί, που αργότερα έγινε και δήμαρχος της πόλης. Στον Ντελορί άρεσε το άγνωστο αυτό ποίημα του Ποτιέ και ήθελε να το κάνει ύμνο του κόμματος με την ευκαιρία των εργασιών της ίδρυσης της Δεύτερης Διεθνούς, η οποία τελικά έγινε στις 21 Ιούλη του 1889.
Αλλα τραγούδια του, από τα οποία μερικά παρέμειναν αδημοσίευτα είναι «Ο κομμουνιστής» (στίχοι Ποτιέ), «Εμπρός», «Εργάτες», «Δρεπάνι και σφυρί» και «Ο θρίαμβος της Ρωσικής Επανάστασης» (στίχοι του ίδιου). Από το 1902, ο Ντεζετέ ζούσε στο Σεν Ντενί. Το 1920, έγινε μέλος του ΚΚ Γαλλίας και το 1928 επισκέφτηκε την ΕΣΣΔ. Το 1962 δημοσιεύτηκε στη Μόσχα συλλογή διασκευασμένων τραγουδιών του από τον Β.Α. Μπέλυι.
Ο Ντεζετέ πήρε πολύ λίγους επαίνους για τη συνεισφορά του στη μουσική και ιστορική κληρονομιά της Γαλλίας. Μάλιστα, απολύθηκε από τη δουλειά του και μπήκε στο «μαυροπίνακα» της Ενωσης Εργοδοτών της χώρας του. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να υποτιμήσει την επίδραση που είχε η μουσική του.
Η «ζωή» του Υμνου
Οπως συμβαίνει με όλα τα καλλιτεχνικά έργα, έτσι και με τον «Υμνο της Διεθνούς», ο ύμνος, όταν έφυγε απ' τα χέρια των δημιουργών του, απέκτησε δική του «ζωή». Κι αυτή τη ζωή θα δούμε εδώ.
Το 1888, την ίδια χρονιά που μελοποιείται, ο Υμνος εκδίδεται σε ξεχωριστό φυλλάδιο σε 6.000 αντίτυπα και εκδότη τον Boldoduc. Από τις αρχές του 1890, η «Διεθνής» διαδόθηκε στους κύκλους των εργαζομένων στη Βόρεια Γαλλία και το Βέλγιο, ενώ μετά το 1ο Συνέδριο της Β΄ Διεθνούς στο Παρίσι, κυκλοφόρησε και πέρα από τα σύνορα Γαλλίας - Βελγίου και άρχισε να τραγουδιέται σαν διεθνής ύμνος του επαναστατικού αγώνα του προλεταριάτου.
Στα 1894, ο Γάλλος σοσιαλιστής Γκοσελέν, καταδικάστηκε σε φυλάκιση για τη δεύτερη έκδοση της μουσικής της «Διεθνούς». Αιτία ήταν η 5η στροφή που απηχούσε την αντιμιλιταριστική εκστρατεία της Α΄ Διεθνούς. Οι πρώτες μεταφράσεις του κειμένου του ποιήματος εμφανίστηκαν στα 1890 - 1900. Στην παγκόσμια, όμως, διάδοση της «Διεθνούς» και στη μετάφραση των στίχων της στις γλώσσες όλων των λαών του κόσμου, συνέβαλε και η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Η μουσική της «Διεθνούς» απέκτησε δεύτερη ιστορική ζωή σε νέα χορωδιακή έκδοση και με μελωδία ελαφρά αλλαγμένη στη Ρωσία, τα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας.
Η συμβολή της Οχτωβριανής Επανάστασης στη διάδοση του Υμνου
Το κείμενο της μουσικής της «Διεθνούς» δημοσιεύτηκε στη ρωσική γλώσσα στο 1ο φύλλο της λενινιστικής «Ισκρα», το Δεκέμβρη του 1900. Στα 1902, ο Κοτς έγραψε και δημοσίευσε τους στίχους της «Διεθνούς» στα ρώσικα και η γραφή αυτή έγινε δεκτή απ' όλους. Την ίδια χρονιά, οι στίχοι τυπώθηκαν στο περιοδικό «Ζιζν» που εκδιδόταν στο Λονδίνο και τη Γενεύη. Το ρώσικο κείμενο, που είναι μετάφραση της 1ης, 2ης και 3ης στροφής, με την επίδραση των ιδεών του Λένιν απέκτησε πρωτότυπη μορφή, που ανταποκρινόταν στα αγωνιστικά προβλήματα του νέου σταδίου του ρωσικού επαναστατικού κινήματος. Στροφές της «Διεθνούς», εκτός από τις εφημερίδες και τα περιοδικά των μπολσεβίκων και τις συλλογές των επαναστατικών τραγουδιών, δημοσιεύτηκαν και σε περισσότερες από μισό εκατομμύριο προκηρύξεις και διακηρύξεις πριν από την Επανάσταση του Οκτώβρη.
Με βάση τους ρώσικους στίχους, η «Διεθνής» μεταφράστηκε σε όλες τις γλώσσες των λαών της ΕΣΣΔ και σε πολλές γλώσσες άλλων χωρών. Αρχίζοντας από το 4ο Συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Ρωσίας (1906), η «Διεθνής» έγινε κομματικός ύμνος της ρωσικής επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας. Στην έναρξη του 3ου Πανρωσικού Συνεδρίου των Σοβιέτ, στις 10 Γενάρη 1918, η «Διεθνής» εκτελέστηκε σαν κρατικός ύμνος του νεαρού Σοβιετικού Κράτους.
Παρέμεινε εθνικός Υμνος της ΕΣΣΔ, μέχρι το 1944, όταν και καθιερώθηκε ο νέος κρατικός Υμνος της Σοβιετικής Ενωσης. Τότε η «Διεθνής» - σύμφωνα με απόφαση της Ολομέλειας του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκων) - καθιερώθηκε ως Υμνος του Κόμματος. Παράλληλα, ήταν Υμνος και της Γ΄ Διεθνούς.
ΠΗΓΕΣ:
  • «Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια». Λήμματα «Διεθνής», «Πιέρ Ντεζετέ», «Ευγένιος Ποτιέ».
  • «Ρ» (Ενθετη Εκδοση: «7 Μέρες Μαζί»), Κυριακή 2 Νοέμβρη 2003, «Ευγένιος Ποτιέ - Ο ποιητής του Υμνου της Διεθνούς».
  • «Ρ» (Ενθετη Εκδοση: «7 Μέρες Μαζί»), Κυριακή 29 Απρίλη 2001, «Τέχνη και Παρισινή Κομμούνα».
  • «Ρ», Κυριακή 18 Μάρτη 2001, «Κομμούνα - Μικρό ιστορικό χρονικό».
  • «The Guardian» (εφημερίδα του ΚΚ Αυστραλίας), 3 Ιούνη 1998, «Η "Διεθνής" - ο ύμνος της εργατικής τάξης».
  • αναδημοσίευση από Ριζοσπάστη.

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

ΟΙ ΚΑΚΟΙ ...ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ!

Α.  ΟΙ ΚΑΚΟΙ 
( ΓΙΑ ΤΑ Μ.Μ.Ε. ΟΣΟΙ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ.)

Β. ΟΙ ΚΑΛΟΙ 
( ΓΙΑ ΤΑ Μ.Μ.Ε. ΟΣΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΤΣΟΥΒΑΛΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ)

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΜΑΣ - ΟΓΕ
Σάββατο 28 Μάη 11 π.μ. Ομόνοια - όλοι 
 στο συλλαλητήριο.Στο Μεσολόγγι ώρα 
10 π.μ στην κεντρική πλατεία.
Τα νέα βάρβαρα κυβερνητικά μέτρα να μην περάσουν!!!
Εργαζόμενοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, γυναίκες, νέοι και νέες.
Τα νέα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση είναι κόλαση για το λαό-παράδεισος για το κεφάλαιο. Φορτώνουν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων, κόβουν κάθε δικαίωμα στη ζωή σε μας και στα παιδιά μας, φέρνουν ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα. Έτσι θωρακίζεται η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.
Μια επιλογή έχουμε: με κοινωνική-λαϊκή συμμαχία να οργανώσουμε την πάλη μας σε κάθε κλάδο, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε λαϊκή γειτονιά να βγούμε στους δρόμους ώστε να μην περάσουν τα νέα μέτρα της κυβέρνησης, τα μέτρα που επιβάλλει η δικτατορία των μονοπωλίων.

Να καταδικαστούν τα μέτρα! Να μην περάσουν!
Καμία συναίνεση στην αντιλαϊκή πολιτική τους!

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΙΣ 28 ΜΑΗ,11 π.μ. Στο Μεσολόγγι ώρα 10 π.μ.

Με τα νέα μέτρα:
  • Επιβάλλονται νέοι φόροι-σφαγή για τα λαϊκά στρώματα. Με αύξηση ΦΠΑ από 13% στο 23%, με νέες αυξήσεις 20% στα τέλη κυκλοφορίας, στους Ειδικούς Φόρους Κατανάλωσης, με δραστική μείωση του αφορολόγητου ορίου, τη στιγμή που μειώνουν το συντελεστή φορολόγησης για τους βιομηχάνους, τους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές από 24% σε 20% με ορίζοντα το 15%!
  • Καρατομούν επιπλέον τις επικουρικές συντάξεις και αναπηρικές συντάξεις, το ΕΦΑΠΑΞ. Αυξάνουν τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων στα Ταμεία, ενώ μειώνουν τις εισφορές της εργοδοσίας!
  • Πετσοκόβουν παραπέρα τα κοινωνικά επιδόματα (ανεργίας, ΕΚΑΣ, ΑμΕΑ, εργατικής κατοικίας, κ.ά).
  • Κόβουν φάρμακα, ιατρικές εξετάσεις, αυξάνουν τα νοσήλια, τη στιγμή που λείπουν χιλιάδες γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό από τα νοσοκομεία.
  • Φέρνουν πάνω από 200.000 απολύσεις μέχρι το 2013 στο Δημόσιο, με τις μετατάξεις, τις συγχωνεύσεις – καταργήσεις νοσοκομείων, σχολείων, πρώην ΔΕΚΟ, κ.ά.
  • Με το νέο μισθολόγιο στο δημόσιο και την αύξηση του ωραρίου εργασίας συρρικνώνουν το εισόδημα, επεκτείνουν τον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, σπέρνουν τη φτώχεια και την ανεργία.
  • Ιδιωτικοποιούν παραπέρα ΔΕΗ-ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, λιμάνια, αεροδρόμια, κ.ά. Η εξέλιξη αυτή θα φέρει νέες αυξήσεις στα τιμολόγια, ακρίβεια για το λαό και τρελά κέρδη για τα μονοπώλια.
Κυβέρνηση, ΝΔ, ΛΑΟΣ, τρόικα και ΕΕ, τρομοκρατούν, εκβιάζουν το λαό ότι δήθεν τα νέα μέτρα είναι μονόδρομος, ότι παίρνονται για τη σωτηρία της χώρας. Τα μέτρα παίρνονται για να σωθούν και να αυξηθούν τα κέρδη της πλουτοκρατίας. Αυτός είναι ο βασικός τους στόχος. Με τα νέα μέτρα θέλουν πρώτα να κατεβάσουν τα μεροκάματα στο επίπεδο της Ινδίας και της Κίνας, ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί, να κερδίζουν περισσότερα.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ την επόμενη μέρα από την εξαγγελία των μέτρων απαίτησαν από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να κηρύξουν άμεσα 24ωρη απεργία την Πέμπτη 2 Ιούνη. ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στην ΑΔΕΔΥ απέρριψαν την πρόταση και «συζήτησαν τη δυνατότητα» για 24ωρη απεργία (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) στις 21 Ιούνη...ένα μήνα μετά την εξαγγελία των μέτρων(!!!), ενώ η Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ) στήριξε τις προτάσεις των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και καταψήφισε την πρόταση για απεργία στις 2 Ιούνη.
ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δίνουν χρόνο στην κυβέρνηση και στο κεφάλαιο, υπονομεύουν τους αγώνες των εργαζομένων, κάνουν πλάτες για να περάσει η αντιλαϊκή πολιτική.
Δεν πάει άλλο με αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες! Είναι μέρος του προβλήματος, είναι επικίνδυνες για τα λαϊκά συμφέροντα! Μόνη επιλογή η εγκατάλειψη τους!

Το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, η ΟΓΕ, το ΜΑΣ σας καλούν σε συσπείρωση και δράση τώρα!
Εργαζόμενε – άνεργε - αγρότη – αυτοαπασχολούμενε – γυναίκα – νέε - νέα.
Στα πλαίσια της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν υπάρχει ούτε μέλλον, ούτε φιλολαϊκή προοπτική. Οι θυσίες που σε καλούν να κάνεις είναι χωρίς τελειωμό. Δεν έχεις καμία ευθύνη για την καπιταλιστική κρίση. Το χρέος και τα ελλείμματα είναι της πλουτοκρατίας! Μην τα αναγνωρίζεις!
Καμιά συναίνεση, καμιά θυσία, την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία!

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΙΣ 
28 ΜΑΗ, 11 π.μ.
ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑΣ
Στο Μεσολόγγι ώρα 10 π.μ. στην κεντρική πλατεία.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Οδηγούν σε κλείσιμο το μοναδικό κρατικό ωδείο


Στις Συμπληγάδες της αντιλαϊκής πολιτικής το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης
Είναι το μοναδικό κρατικό ωδείο στην Ελλάδα, το οποίο παρέχει δωρεάν φοίτηση στους σπουδαστές του και συνάμα ο παλαιότερος δημόσιος φορέας πολιτισμού (97 χρόνων) της χώρας. Ο λόγος για το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, το οποίο οδηγείται στο κλείσιμο ή στην ιδιωτικοποίησή του, εξαιτίας της ασφυκτικής αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης. Η ίδια πολιτική που έχει απαξιώσει και συνθλίβει στις Συμπληγάδες της δοκιμασμένους μουσικούς και ευρύτερα πολιτιστικούς οργανισμούς του τόπου μας, αποτελεί τροχοπέδη για τη λειτουργία του μοναδικού κρατικού ωδείου, καθώς το υπουργείο Πολιτισμού - Τουρισμού (ΥΠΠΟ-Τ) μείωσε δραματικά τη χρηματοδότησή του. Σε μία χώρα, όπως η δική μας, όπου η μουσική παιδεία έχει ολοκληρωτικά εκχωρηθεί στους ιδιώτες, το αρμόδιο υπουργείο καταδικάζει το μοναδικό κρατικό ωδείο σε ένα διά της ασφυξίας θάνατο, καθιστώντας ανέφικτη τη λειτουργία του.
Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία: Το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης το 2009 χρηματοδοτήθηκε με 1,2 εκατ. ευρώ. Για το 210 η χρηματοδότησή του μειώθηκε στις 800.000 ευρώ, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να πληρωθούν οι μισθοί των εργαζομένων, ενώ για το 2011 συρρικνώθηκε ακόμη περισσότερο, φτάνοντας στις 680.000 ευρώ. Αποτέλεσμα αυτής της δραματικής μείωσης είναι ότι οι περίπου 100 εργαζόμενοι - εκτός των μόλις 17 μονίμων - είναι απλήρωτοι επί 8 μήνες. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι εργαζόμενοι που απασχολούνται στο ωδείο είναι... τριών ταχυτήτων. Από τους περίπου 100, οι 87 είναι καθηγητές μουσικής. Οι 17 μόνιμοι, οι 17 με συμβάσεις αορίστου χρόνου και οι 53 ωρομίσθιοι, με ετήσιες ή διετείς συμβάσεις και πληρώνονται με 12 ευρώ την ώρα, μεικτά. Οι ωρομίσθιοι εργάζονται 9 μήνες το χρόνο. Οι συμβάσεις όλων λήγουν στις 10 Ιούλη 2011.
Απεργιακές κινητοποιήσεις
«Από τον Μπαχ... στο μπάχαλο», ο τίτλος της συναυλίας διαμαρτυρίας καθηγητών και σπουδαστών
Μπροστά σ' αυτήν την αδιέξοδη κατάσταση οι εργαζόμενοι στο ωδείο ξεκίνησαν πριν δύο εβδομάδες σειρά κλιμακούμενων κινητοποιήσεων - στάσεις εργασίας και απεργίες - ενώ την προηγούμενη εβδομάδα πραγματοποίησαν και συναυλία διαμαρτυρίας, με μουσικά σύνολα καθηγητών και σπουδαστών και τίτλο «Από τον Μπαχ... στο μπάχαλο», καλώντας το λαό και τους φορείς της Θεσσαλονίκης να συμπαρασταθούν στον αγώνα τους. Οπως ανακοίνωσε ο Σύλλογος Καθηγητών Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης, στην 24ωρη απεργία της 12/5 υπήρξε καθολική συμμετοχή των εργαζομένων, ωστόσο και πάλι δεν σημειώθηκε καμία αντίδραση εκ μέρους της διοίκησης και του ΥΠΠΟ-Τ. Ετσι, ο Σύλλογος, μετά από Γενική Συνέλευση, αποφάσισε την 24ωρη απεργία στις 17/5 και κυλιόμενες 48ωρες απεργίες από τις 26/5, οπότε και αρχίζουν οι εξετάσεις των μαθητών.
Τα αιτήματα της απεργίας είναι: Πλήρης κάλυψη του εγκριθέντος προϋπολογισμού, με άμεση καταβολή κρατικής επιχορήγησης. Αμεσος διορισμός νέου Διοικητικού Συμβουλίου. Αμεση πλήρωση της θέσης του διευθυντή (εδώ και 9 μήνες παραμένει κενή, ενώ πρόσφατα υπέβαλε την παραίτησή του και ο αναπληρωτής διευθυντής). Καταβολή του συνόλου των οφειλόμενων δεδουλευμένων στο διδακτικό προσωπικό του ωδείου. Διαβάθμιση των σπουδών στο ωδείο με αντιστοίχησή τους με τις ακαδημαϊκές βαθμίδες της ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης. Αμεση κατάρτιση σύγχρονου οργανογράμματος αντίστοιχου με τη σημερινή δομή και λειτουργία του ωδείου. Αμεση κάλυψη των υλικοτεχνικών αναγκών του ωδείου. Οριστική λύση του κτιριακού με μεταβίβαση του κτιρίου της οδού Φράγκων στην κυριότητα του ωδείου.
Διασφάλιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του
Σε συνέντευξη Τύπου που είχε δώσει (12/5) ο Σύλλογος Καθηγητών του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης χτύπησε καμπανάκι κινδύνου για το κλείσιμο του ωδείου, τονίζοντας την ανάγκη για αύξηση της χρηματοδότησης, διασφάλιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του ωδείου, διασφάλιση των θέσεων εργασίας με ανανέωση όλων των συμβάσεων και για συνέχιση της λειτουργίας όλων των τμημάτων του. Οπως ανέφερε η πρόεδρος του Συλλόγου Καθηγητών του ωδείου, Κ. Καρατζά, η μείωση της χρηματοδότησης κατά περίπου 50% θα φέρει αντίστοιχες μειώσεις σε προσωπικό και σπουδαστές.
Μόνο με αύξηση της χρηματοδότησης μπορεί να διατηρηθεί ο δωρεάν χαρακτήρας, ξεκαθάρισαν οι εργαζόμενοι καθηγητές, δηλώνοντας ότι θα αντιπαλέψουν ενδεχόμενους σχεδιασμούς για επιβολή διδάκτρων ή μετατροπή του ωδείου σε μουσική σχολή με περιορισμένο αριθμό τμημάτων.
Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε το 1914 με απόφαση του τότε πρωθυπουργού Ελ. Βενιζέλου, με την επωνυμία «Ωδείο Θεσσαλονίκης» και με την καλλιτεχνική και διοικητική εποπτεία του υπουργείου Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας. Σκοπός της ίδρυσής του ήταν η διδασκαλία της ευρωπαϊκής μουσικής με παράλληλη υποστήριξη και προαγωγή της σοβαρής ελληνικής μουσικής. Το 1959, μισό αιώνα περίπου μετά την ίδρυσή του, τμήμα του Ωδείου Θεσσαλονίκης αποτέλεσε τον πυρήνα της σημερινής Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης. Η μετονομασία του σε Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης έγινε με το Ν. 2557/97. Διαθέτει τμήματα οργανικής μουσικής (πιάνο, βιολί, βιόλα, βιολοντσέλο, κοντραμπάσο, κιθάρα, άρπα, φλάουτο όμποε, κλαρινέτο, φαγκότο, κόρνο, τρομπέτα, τρομπόνι, τούμπα, σαξόφωνο, κρουστά), φωνητικής μουσικής και μελοδραματικής, διεύθυνσης ορχήστρας, ανώτερων θεωρητικών (αρμονία, αντίστιξη, φούγκα, ενοργάνωση) και σύνθεσης, καθώς και βυζαντινής μουσικής. Η εγγραφή σ' αυτό πραγματοποιείται μετά από εισαγωγικές εξετάσεις. Στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης φοιτούν περίπου 500 σπουδαστές όλων των βαθμίδων και όλων των οργάνων. Καθηγητές και σπουδαστές είναι αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν το μοναδικό κρατικό ωδείο της χώρας, το οποίο μάλιστα αποτελεί πρότυπο μουσικής εκπαίδευσης, να καταλήξει όπως οι περισσότερες μουσικές σχολές του ιδιωτικού τομέα.
Συστηματική απαξίωση
Στις μέχρι τώρα οχλήσεις του Συλλόγου, κανένας δεν δείχνει να ευαισθητοποιείται και δεν απαντά, ούτε το υπουργείο, ούτε η διοίκηση του ωδείου, από την οποία το τελευταίο διάστημα παραιτήθηκαν τα 3 από τα 5 μέλη. Μήπως ανάλογη δεν είναι η στάση του ΥΠΠΟ-Τ απέναντι στο Ωδείο Αθηνών, που θα έπρεπε να είναι κρατικό και να προσφέρει δωρεάν μουσική παιδεία και όχι απλά επιχορηγούμενο, όπου οι εργαζόμενοι καθηγητές, και πραγματικοί στυλοβάτες του, παραμένουν για πολλούς μήνες απλήρωτοι; Κι αυτό επειδή το υπουργείο Πολιτισμού δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του, οι οποίες απορρέουν από τη σύμβαση μεταξύ ωδείου και υπουργείου και η οποία υπαγορεύει την ενίσχυση του προϋπολογισμού του ωδείου, ώστε να καλύπτονται πλήρως η μισθοδοσία του προσωπικού και όλες οι ανελαστικές δαπάνες στο διηνεκές. Μήπως ανάλογη δεν είναι η στάση του ΥΠΠΟ-Τ απέναντι στα σημαντικότερα μουσικά σύνολα της χώρας, όπως οι κρατικές και κρατικά επιχορηγούμενες ορχήστρες, όπου έχει μειώσει δραματικά τον προϋπολογισμό τους και το δυναμικό τους, καθώς και τα κενά τους σε μουσικούς και διοικητικό προσωπικό διευρύνονται συνεχώς, χωρίς να διαφαίνεται προοπτική κάλυψής τους με μόνιμο προσωπικό; Να θυμίσουμε ότι ο προϋπολογισμός των δύο σπουδαιότερων ορχηστρών της χώρας (κρατικές ορχήστρες Αθηνών και Θεσσαλονίκης) έχει μειωθεί κατακόρυφα - 60% σε σχέση με το 2009; Μάλιστα, την ίδια ώρα που τα κρατικά και επιχορηγούμενα από το κράτος μουσικά σύνολα, αλλά και οργανισμοί απαξιώνονται και περιφρονούνται από την κυβέρνηση, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι με γενναίες κρατικές ενισχύσεις απολαμβάνουν προνόμια, προετοιμάζοντας νέα επενδυτικά σχέδια.
Η απαράδεκτη κατάσταση στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης αποδεικνύει την απαξίωση με την οποία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τον πολιτισμό και ειδικότερα τη μουσική παιδεία. Απαξίωση, απέναντι στην ανάγκη, στον πόθο χιλιάδων παιδιών και νέων της χώρας μας να σπουδάσουν μουσική, μια ανάγκη που για να την ικανοποιήσουν οι οικογένειές τους αναγκάζονται να πληρώνουν αδρά σε ιδιωτικά ωδεία, με χαμηλό συνήθως επίπεδο σπουδών και κακοπληρωμένους και συχνά ανασφάλιστους καθηγητές. Απαξίωση, η οποία οδηγεί εντέλει στην ισχυροποίηση των ιδιωτών, που λυμαίνονται τον πολύ ευαίσθητο και σημαντικό αυτό τομέα.


Ρ. Σ.

Παράλληλες διαδρομές των ανθρώπινων ειδών


Ανθρωπος ο όρθιος (χόμο ερέκτους) (πριν 1.900.000 έως 250.000 χρόνια)
Η εικόνα που έρχεται στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων σχετικά με την καταγωγή του ανθρώπου είναι η καθιερωμένη εικόνα του καμπουριαστού πιθήκου, που σιγά σιγά ορθώνεται και παίρνει τη μορφή ενός ψηλού και ευθυτενούς άντρα. Ομως, μια σειρά από επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις και εξελίξεις έχουν μεταβάλει την καθιερωμένη αντίληψη για την εξέλιξη του ανθρώπου.
Ο δρόμος προς τον άνθρωπο το σοφό (homo sapiens) ήταν εξαιρετικά πολυδαίδαλος. Στην πορεία των αιώνων, ο πλανήτης μας γνώρισε διάφορες παραλλαγές της ανθρώπινης μορφής, πολλαπλές εξόδους από την Αφρική, διασταυρώσεις ειδών και εξαφανίσεις που τελικά άφησαν το σύγχρονο άνθρωπο ως μοναδικό εκπρόσωπο του ανθρώπινου γένους. Ο homo sapiens κάθε άλλο παρά ήταν το μοναδικό πείραμα της βιολογικής εξέλιξης. Ηταν απλώς εκείνο που διατήρησε η φυσική επιλογή, εκείνο που προσαρμόστηκε καλύτερα.
Απρόσμενα νέα ευρήματα αναδείχνουν μια διευρυνόμενη ποικιλία ανθρώπινων και προανθρώπινων ειδών. Ισως η πιο συγκλονιστική από αυτές τις πρόσφατες ανακαλύψεις ήταν εκείνη του Αρδιπίθηκου ράμιδους, ενός προγόνου μας με απίστευτο μωσαϊκό ανθρώπινων χαρακτηριστικών και χαρακτηριστικών των πιθήκων. Ο Αρδιπίθηκος φαίνεται να σκαρφάλωνε στα δέντρα, αλλά ταυτόχρονα να μπορούσε να περπατάει όρθιος, ήδη πριν από 4,4 εκατομμύρια χρόνια, δηλαδή πάνω από μισό εκατομμύριο χρόνια πριν από τη μέχρι πρότινος θεωρούμενη ως εποχή πρώτης εμφάνισης της όρθιας βάδισης.
Την επιστημονική κοινότητα συγκλόνισε και η ανακάλυψη των απολιθωμάτων ενός μικροσκοπικού ανθρώπινου είδους, με μικρό κεφάλι, αλλά εξαιρετικά πυκνές ελικώσεις του εγκεφάλου. Ο άνθρωπος του Φλόρες (από το νησί της Ινδονησίας όπου ανακαλύφθηκε) οδήγησε σε επανεξέταση της θεωρίας για την έξοδο των ανθρώπινων ειδών από την Αφρική. Είναι εκπληκτικό ότι μέχρι λίγο πριν από την εμφάνιση του πολιτισμού συγκατοικούσαμε στον πλανήτη με ένα άλλο ανθρώπινο είδος.
Ανθρωπος του Φλόρες (πριν 75.000-15.000 χρόνια)
Τα πιο εκπληκτικά νέα ήρθαν από τον τομέα της παλαιογενετικής. Κάνοντας ανάλυση του DNA υπολειμμάτων Νεάντερταλ, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι απόγονοι διασταύρωσης του homo sapiens με τον homo neadertalensis, που έγινε πριν από 60.000 χρόνια στη Μέση Ανατολή, πριν την εξάπλωση του σύγχρονου ανθρώπου στην Ευρώπη και την Ασία. Σήμερα 1% έως 4% του γονιδιώματος των ανθρώπινων πληθυσμών που δεν κατοικούν στην Αφρική προέρχεται από τους Νεάντερταλ.
Ακόμα πιο πρόσφατα, ανάλογη γενετική ανάλυση αποκάλυψε μια εντελώς νέα ανθρώπινη ομάδα, τους Ντενίσοβανς, εξαδέλφους των Νεάντερταλ. Το μόνο που έχουμε απ' αυτούς προς το παρόν είναι ένα ηλικίας 50.000 ετών μικρό δάχτυλο του χεριού και το μεγαλύτερο μέρος από έναν γομφίο, που βρέθηκαν σε μια σπηλιά στη Ντενίσοβα της Σιβηρίας. Ομως ήταν αρκετά για να διαπιστωθεί ότι οι άνθρωποι που ζουν σήμερα στη Νέα Γουινέα έχουν περίπου 5% DNA από τους Ντενίσοβανς!
Στις φωτογραφίες της σελίδας, εμφανίζονται ιδιαίτερα ρεαλιστικές αναπαραστάσεις μελών της οικογένειας του ανθρώπου, φτιαγμένες από πηλό και πλαστικό. Το μέγεθος και το σχήμα των μαλακών ιστών συνάγεται από συγκριτικές μετρήσεις της ανατομίας των σύγχρονων ανθρώπων και πιθήκων.


Παράνθρωπος ρομπάστους (πριν 2-1,5 εκατομμύρια χρόνια)

                  Το οικογενειακό δέντρο του ανθρώπου




Σύμφωνα με τη νέα θεώρηση, το οικογενειακό δέντρο του ανθρώπου μοιάζει περισσότερο με πολυδιακλαδισμένο θάμνο. Ο Αρδιπίθηκος ράμιδους, ένας από τους παλαιότερους συγγενείς του ανθρώπου, εμφανίζεται κοντά στη βάση. Πιθανοί συγγενείς που προϋπήρχαν αυτού είναι γνωστοί μόνο από απολιθωμένα θραύσματα του σκελετού τους. Ολοι τους φαίνεται πιθανό να περπατούσαν όρθιοι. Περίπου πριν από 4 εκατομμύρια χρόνια, ο Αρδιπίθηκος εξελίχθηκε στους αυστραλοπίθηκους (αριστερά), μεγέθους χιμπατζή. Αυτοί, όπως και ο Αρδιπίθηκος ήταν προσαρμοσμένοι τόσο στη ζωή στα δέντρα, όσο και στη ζωή στο έδαφος. Ενας από τους απογόνους τους, το γένος Παράνθρωπος (δεξιά) είχε ισχυρούς μασητικούς μύες που τους επέτρεπαν να τρώνε σκληρές τροφές, όπως τα καρύδια. Πριν από 2 εκατομμύρια χρόνια, οι πιο πρόσφατοι από αυτούς τους μακρινούς συγγενείς ζούσαν ταυτόχρονα με τα πρώτα μέλη του γένους Χόμο (Ανθρωπος) (πάνω). Αν και σήμερα είμαστε το μόνο είδος του ανθρώπινου γένους που συνεχίζει να υπάρχει, μέχρι πριν από 30.000 χρόνια μοιραζόμασταν τον πλανήτη με τουλάχιστον άλλα τρία: τον Ανθρωπο του Φλόρες, τον άνθρωπο του Νεάντερταλ και τους πρόσφατα ανακαλυφθέντες Ντενίσοβανς (ονομασία από περιοχή της Σιβηρίας). Υπάρχουν γενετικές αποδείξεις ότι υπήρξε διασταύρωση του είδους μας (άνθρωπος ο σοφός ή χόμο σάπιενς) με τουλάχιστον τα δύο τελευταία.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Discover»

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΑ 140 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ


Με βαθιά συγκίνηση οι κομμουνίστριες και οι κομμουνιστές στην Ελλάδα αποτίνουμε φόρο τιμής στους χιλιάδες μαχητές της Κομμούνας του Παρισιού, που πριν από 140 χρόνια έπεσαν στα οδοφράγματα του Παρισιού, εκτελέστηκαν ή εξορίστηκαν από την αστική κυβέρνηση του Θιέρσου, πραγματοποιώντας την έφοδο του προλεταριάτου στον ουρανό. Ο μεγαλειώδης ηρωισμός ανδρών, γυναικών, ακόμα και παιδιών, στην πρώτη εργατική έφοδο για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που έδωσαν απλόχερα τη ζωή τους για μια νέα κοινωνία, η εμπειρία της Παρισινής Κομμούνας, καθώς και τα διδάγματα από τη δράση στις 72 μέρες (18 Μάρτη έως 28 Μάη 1871) της πρώτης εργατικής εξουσίας στον κόσμο, παραμένουν επίκαιρα.
Εξίσου επίκαιρη είναι και η συνειδητοποίηση, η γνώση της αγριότητας της αστικής τάξης, που έδειξε ότι είναι ικανή να διαπράξει τα μεγαλύτερα εγκλήματα, προκειμένου να διασώσει την εξουσία του κεφαλαίου. Συμμάχησε με τον εισβολέα πρωσικό στρατό, με τον οποίο βρισκόταν σε πόλεμο, κατασφάζοντας την εργατική τάξη του Παρισιού. Την άμυνα του Παρισιού ανέλαβε η εργατική τάξη. Κάτι ανάλογο που έγινε και στην Ελλάδα τα χρόνια της Κατοχής, ανάμεσα σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης και τους Γερμανοϊταλούς κατακτητές, καθώς και στη συνέχεια ανάμεσα στο σύνολο του αστικού κόσμου και τις Μ. Βρετανία - ΗΠΑ.
Η Παρισινή Κομμούνα είναι η απάντηση σε όλους τους ηττοπαθείς και συμβιβασμένους που βλέπουν το συσχετισμό δυνάμεων στατικό, που αρνούνται την αντικειμενική όξυνση των ταξικών αντιθέσεων και την ωρίμανση της ταξικής πάλης σε άμεση σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές.
Η Κομμούνα του Παρισιού γεννήθηκε στο έδαφος της διεθνούς ενότητας και πάλης της εργατικής τάξης. Στο πλαίσιο της «Διεθνούς Ενωσης των Εργατών», που είχε ιδρυθεί εφτά χρόνια νωρίτερα (1864) και για την ίδρυσή της είχαν πρωτοστατήσει ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ενγκελς, είχε ήδη εκφραστεί η αλληλεγγύη ανάμεσα στην εργατική τάξη της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Αγγλίας και άλλων χωρών. Στην Κομμούνα επίσης πήραν μέρος και πολέμησαν κομμουνιστές διαφόρων χωρών. Τη διεθνή ενότητα και πάλη της εργατικής τάξης εξέφρασε και το φλογερό κάλεσμα της Κομμούνας με τον Υμνο της Διεθνούς: «Εμπρός της Γης οι κολασμένοι, της πείνας σκλάβοι εμπρός, εμπρός!».
Το κυριότερο δίδαγμα από τη θετική και αρνητική πείρα των 72 ημερών της Παρισινής Κομμούνας είναι, όπως έγραψε ο Μαρξ, ότι «η εργατική τάξη δεν μπορεί να κατακτήσει την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς». Πρέπει, όπως υπογράμμισε και ο Λένιν, «να συντρίψει, να τσακίσει την "έτοιμη κρατική μηχανή" και να μην περιοριστεί στην απλή κατάληψή της». Στη θέση της δικτατορίας του κεφαλαίου και της αστικής τάξης μπαίνει η κρατική μηχανή που εγκαθιδρύει η εργατική τάξη, η δικτατορία του προλεταριάτου, μια γνήσια δημοκρατική εξουσία, η πιο δημοκρατική στην ανθρωπότητα όσο θα υπάρχει κράτος.
Αυτά εξέφραζε και το πρώτο Διάταγμα της Κομμούνας, με το οποίο τη θέση του κυβερνητικού στρατού πήρε ο ένοπλος λαός, η εθνοφρουρά, που αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από στρατευμένους εργάτες και οι «ομόσπονδοι», δηλαδή οι εργάτες των συνοικιών του Παρισιού που εξοπλίστηκαν. Το ίδιο έκανε η Κομμούνα με την αστυνομία και με το δικαστικό σώμα.
Η Κομμούνα ήταν νέος τύπος κράτους, που δε στεκόταν πια πάνω από την κοινωνία ως όργανο της κυρίαρχης μειοψηφικής τάξης σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού, αλλά κράτος που βρισκόταν στην υπηρεσία της μεγάλης πλειοψηφίας εναντίον των εκμεταλλευτών της.
Η Κομμούνα ήταν εκλεγμένο εργαζόμενο σώμα, νομοθετικό και εκτελεστικό ταυτόχρονα. Οι βουλευτές της ήταν άμεσα ανακλητοί και η αμοιβή τους δεν μπορούσε να ξεπεράσει τα 6.000 φράγκα το χρόνο, όσος και ο μισθός των εργατών. Οι βουλευτές της Κομμούνας εργάζονταν υποχρεωτικά, εφάρμοζαν τους νόμους τους και λογοδοτούσαν απέναντι στους εκλογείς τους.
Το δεύτερο βασικό δίδαγμα από τη δράση της Κομμούνας είναι η ανάγκη να αρχίσει αμέσως η νέα εξουσία την «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών», δηλαδή την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Αν και αυτό το τελευταίο η Κομμούνα, λόγω απειρίας, δεν το πραγματοποίησε με ολοκληρωμένη συνέπεια, αφήνοντας την τράπεζα της Γαλλίας στα χέρια της αστικής κυβέρνησης, ωστόσο πρόλαβε να δείξει το δρόμο της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής. Διέταξε την απογραφή των εργοστασίων, που είχαν κλείσει οι εργοστασιάρχες, και την επεξεργασία σχεδίων για τη λειτουργία τους από τους εργάτες που εργάζονταν σε αυτά και τώρα θα οργανώνονταν σε συνεργατικούς συνεταιρισμούς, καθώς και για την οργάνωση αυτών των συνεργατικών συνεταιρισμών σε μια μεγάλη Ενωση.
Η γέννηση και η δράση της Κομμούνας ανέδειξε, μέσα από την αρνητική πείρα της, ότι το προλεταριάτο πρέπει να έχει επιστημονικά θεμελιωμένη και επεξεργασμένη στρατηγική και τακτική, να γνωρίζει καλά τις νομοτέλειες της ταξικής πάλης. Αυτό το καθήκον μόνο ένα εργατικό κόμμα με επαναστατική θεωρία μπορεί να πραγματοποιήσει, σε σύγκρουση με την επίδραση της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας, τον οπορτουνισμό και το ρεφορμισμό. Είναι ιδεολογικά ρεύματα που καλλιεργούν την αυταπάτη ότι η κοινωνική πρόοδος μπορεί να προέλθει ως αποτέλεσμα της αυθόρμητης δράσης, ή της ταξικής συνεργασίας ή της εφαρμογής ενός νέου μείγματος πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού.
Τα διδάγματα της Κομμούνας γενικεύθηκαν θεωρητικά από τους Μαρξ και Ενγκελς και πολύ περισσότερο από τον Λένιν και συνέβαλαν στη διαμόρφωση επαναστατικής στρατηγικής. Αυτή έδωσε τη δυνατότητα στους μπολσεβίκους, το 1917, να αξιοποιήσουν σωστά τις συνθήκες της επαναστατικής κατάστασης στη Ρωσία και να ηγηθούν της εργατοαγροτικής πάλης για την πραγματοποίηση της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
Ο καπιταλισμός έχει κοινωνικοποιήσει την παραγωγή σε πρωτοφανή κλίμακα. Ομως τα μέσα παραγωγής, τα προϊόντα της κοινωνικής εργασίας αποτελούν καπιταλιστική ιδιοκτησία. Αυτή η αντίφαση είναι η μήτρα όλων των φαινομένων της κρίσης των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών: Ανεργία και φτώχεια, που παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις, όταν εκδηλώνονται οικονομικές κρίσεις, καταστροφές από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, μη ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών σύμφωνα με την πρόοδο των επιστημών, προκλητική καταστροφή του περιβάλλοντος. Η παραπάνω αντίφαση αναδείχνει και την ανάγκη να αντιστοιχηθούν οι σχέσεις παραγωγής με το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Αυτό σημαίνει κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας σε όλα τα μέσα παραγωγής, αρχίζοντας από τα συγκεντρωμένα, κοινωνικοποίησή τους, κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας από την επαναστατική εργατική σοσιαλιστική εξουσία, εργατικός έλεγχος.
Το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ προσδιόρισε την επικείμενη επανάσταση στην Ελλάδα ως σοσιαλιστική. Προσδιόρισε επίσης τον αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό χαρακτήρα του Μετώπου (ΑΑΔΜ) ως την κοινωνικοπολιτική συμμαχία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, η οποία, κάτω από μια σειρά προϋποθέσεις και με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, μπορεί να εξελιχθεί σε επαναστατικό μέτωπο διεξαγωγής της σοσιαλιστικής επανάστασης. Τα επόμενα Συνέδρια, ιδιαίτερα το 16ο, εμπλούτισαν το προγραμματικό περιεχόμενο του Μετώπου, ενώ το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ εμπλούτισε την προγραμματική του αντίληψη για το σοσιαλισμό, αξιοποιώντας τα συμπεράσματα από την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Σοβιετική Ενωση και τη νίκη της αντεπανάστασης 1989 - 1991.
Στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ αναφέρεται ανάμεσα σε άλλα:
«Η επαναστατική εργατική εξουσία (...) έχει ως καθήκον να παρεμποδίσει τις προσπάθειες της αστικής τάξης και της διεθνούς αντίδρασης να παλινορθώσει την εξουσία του κεφαλαίου (...) η λειτουργία της δεν είναι μόνο κατασταλτική - οργανωτική. Είναι οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, διαπαιδαγωγητική, αμυντική (...) Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι θεμελιακή αρχή στη συγκρότηση και λειτουργία του σοσιαλιστικού κράτους, στην ανάπτυξη της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, στη διεύθυνση της παραγωγικής μονάδας, κάθε κοινωνικής υπηρεσίας. (...) Η επαναστατική εργατική εξουσία θα στηριχθεί στους θεσμούς που θα γεννήσει η επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της».
Σήμερα, σε συνθήκες υποχώρησης, ήττας, αλλά και διαμόρφωσης προϋποθέσεων που μπορούν να οδηγήσουν σε μια νέα επαναστατική άνοδο, η αφομοίωση των διδαγμάτων της Κομμούνας, αλλά και όλης της επαναστατικής πάλης του κομμουνιστικού κινήματος στον 20ό αιώνα, αποτελεί παρακαταθήκη για τη στρατηγική και προγραμματική ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος σε επαναστατική βάση.
Παρά την υποχώρηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, παραμένουν προφητικά τα λόγια του Μαρξ:
«Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης απ' όπου δε μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους».

ΑΘΗΝΑ
Μάης 2011
Η ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Κροκοδείλια δάκρυα για τον Αρη


                                         Αρης Βελουχιώτης και Στέφανος Σαράφης
«Εξήντα έξι χρόνια μετά ο Περισσός δεν αποκαθιστά κομματικά τον ήρωα και σύμβολο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα», τόνιζε δημοσίευμα του «Βήματος» στις 8/5/2011, υπό τον τίτλο «το "στίγμα" του διαγραμμένου παραμένει στον Αρη». Ακολούθησε σχολιασμός του Τ. Θεοδωρόπουλου στα «Νέα» (9/5/2011), όπου μεταξύ άλλων σημειωνόταν: «το ΚΚΕ... αθωώνει τον Νίκο Ζαχαριάδη και τον Αρη Βελουχιώτη, με κάποιες αποχρώσεις εννοείται. Τον μεν παύει να τον θεωρεί προβοκάτορα, τον δε πρώην γραμματέα του τον αποκαθιστά και ως μέλος του...».
Το πρόσφατα αυξημένο «ενδιαφέρον» του «Βήματος» και των «Νέων» (και όχι μόνο) για την Ιστορία του ΚΚΕ και συγκεκριμένες ηγετικές μορφές του (όπως ο Ν. Ζαχαριάδης, ο Α. Βελουχιώτης, ο Κ. Καραγιώργης), ενέχει τόσο το στοιχείο της τραγικής ειρωνείας της Ιστορίας όσο και αυτό της πολιτικής σκοπιμότητας στο σήμερα.
Τραγική ειρωνεία, βεβαίως, γιατί την περίοδο της μεταβαρκιζιανής αστικής τρομοκρατίας - θύμα της οποίας ήταν ο Α. Βελουχιώτης και χιλιάδες άλλοι αγωνιστές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης - τα δημοσιογραφικά «όργανα του κ. Λαμπράκη» στήριζαν «αντάξια» το «κύμα συκοφαντίας» περί «τρομοκρατικής δράσης του ΕΑΜ» («Ριζοσπάστης», 10/8/1945). Ηταν τότε που ο Κ. Καραγιώργης - τον οποίο εξήρε πρόσφατα το «Βήμα» στην προσπάθειά του να τον αξιοποιήσει κατά του ΚΚΕ - έγραφε: «Τι θα πει "αποσυμφόρησις"; Οτι δεν χωράνε οι φυλακές του κράτους τους 20.000 φυλακισμένους εαμίτες και τις άλλες "τουλάχιστον 60.000" που παραδέχεται ο κ. Ρέντης ή 70.000 που παραδέχεται το "Βήμα" (το ίδιο το δοσίλογο "Ελεύθερον Βήμα" του κ. Λαμπράκη) ότι καταδιώκονται (στην πραγματικότητα καταδιώκονται περισσότεροι από διπλοί). Και γι' αυτό δεν παύει βέβαια η Εθνική Αντίσταση να θεωρείται νομικά έγκλημα» («Ριζοσπάστης», 16/12/1945). Ας σημειωθεί ότι λόγω της φιλογερμανικής στάσης τους στην Κατοχή, οι εφημερίδες «Ελεύθερο Βήμα» και «Αθηναϊκά Νέα» απαγορεύτηκαν από δικαστήριο μετά την απελευθέρωση, για να επανεκδοθούν με τους σημερινούς τους τίτλους «Βήμα» και «Νέα» (Βλ. Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια του Νεώτερου Ελληνισμού 1830-2010 -- Αρχεία Ελληνικής Βιογραφίας, Εκδόσεις «Μέτρον», τ.2, σελ. 366-367).
Το «Βήμα» πρωτοστάτησε -τότε και σήμερα- τόσο στον εξευγενισμό της αστικής βίας όσο και τη συκοφάντηση της ταξικής πάλης (που αναπόφευκτα, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, λαμβάνει και τη μορφή του ένοπλου αγώνα). Επομένως δεν δικαιούται να εμφανίζεται ως υπερασπιστής του Αρη έναντι του ΚΚΕ.
Κροκοδείλια δάκρυα και υποκριτικό ενδιαφέρον για τους ήρωες που γέννησε το ΚΚΕ, σε μια απόπειρα να «ξεκοπούν» από αυτό και εν συνεχεία να χρησιμοποιηθούν εναντίον του. Αυτό όμως αποτελεί μια μόνο πλευρά του ζητήματος. Μια άλλη -και σημαντικότερη ίσως- έχει να κάνει με την ίδια την πολιτική του ΚΚΕ. «Επιστρέφει το ΚΚΕ στην εποχή Ζαχαριάδη» διατρανώνει το «Βήμα». Για να συμπληρώσουν τα «Νέα» πως «η βαρύτητα της ιστορίας του αποδεικνύεται πολύ δυνατότερη από την όποια ικανότητα της σημερινής ηγεσίας του να προσαρμοσθεί στις συνθήκες του 2011... γι' αυτό ποτέ δεν θα υπερβεί το 10%...». Εδώ είναι η ουσία.
Ετσι, επαναλαμβάνονται τα ίδια, «κλασικά» επιχειρήματα περί «απαρχαιωμένου» ΚΚΕ, «ξεπερασμένου» σοσιαλισμού. Ξορκίζεται η επαναστατική ανατροπή της αστικής εξουσίας, η ένοπλη πάλη του παρελθόντος και -ακόμη περισσότερο- του μέλλοντος. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: «Προσαρμοστείτε»...
«Ηρωας» και «σύμβολο» λοιπόν ο Αρης, τόσο για τον αστικό Τύπο, όσο και για τις διάφορες οργανώσεις που δρουν στο χώρο του αριστερού οπορτουνισμού. Το «πάτημα» που βρίσκουν όλοι, δεν είναι άλλο από τη διαγραφή του. Αν αυτό δεν είχε συμβεί -δεν υπάρχει αμφιβολία- ο Αρης θα «μνημονευόταν» σήμερα από τους περισσότερους εξ αυτών ως «σκληροπυρηνικός», «σταλινικός», «κομματόσκυλο», «στενόμυαλος», «ακραίος» κοκ. Το γεγονός όμως παραμένει πως ο Αρης Βελουχιώτης, ως ιστορική προσωπικότητα και ηγετική μορφή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, υπήρξε γέννημα - θρέμμα του ΚΚΕ. Εχοντας συνδέσει τη ζωή του με το Κόμμα από το 1923 κιόλας, κάθε προσπάθεια διαχωρισμού των δύο, θα ήταν τουλάχιστον άτοπη. Δίχως να υποτιμούνται στο ελάχιστο οι ιδιαίτερες αρετές του, ο Θ. Κλάρας δε θα μπορούσε να γίνει Α. Βελουχιώτης μακριά και έξω από το ΚΚΕ. Ομως, πέρα από τις αρετές, μια συνολική (και αντικειμενική) εκτίμησή του ως ιστορικής προσωπικότητας δε θα ήταν δυνατή δίχως την αποτίμηση αντίστοιχα και των αδυναμιών του, που τον οδήγησαν σε διάσταση με το Κόμμα.
Γιατί λοιπόν διαγράφτηκε; Αν και ο ίδιος δεν είχε διαμορφώσει συμπεράσματα αναφορικά με τα προβλήματα στη στρατηγική του Κόμματος την περίοδο εκείνη, είχε ωστόσο διατυπώσει μια κριτική, ήδη από τα τέλη του 1944, γύρω από το ρόλο των Αγγλων και τη μορφή πάλης που έπρεπε να υιοθετήσει το ΚΚΕ μετά την απελευθέρωση. Στη συνέχεια, ο Α. Βελουχιώτης καταδίκασε τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τάχθηκε σαφώς υπέρ της ένοπλης πάλης. Και ως προς αυτά είχε δίκιο. Το γεγονός όμως αυτό δε δικαιώνει την ατομική στάση έναντι της συλλογικής. Ούτε μπορούσε να υπάρξει νικηφόρα ένοπλη δράση στηριγμένη σε μια ομάδα.
Το Φεβρουάριο - Μάρτιο του 1945 ο Αρης ήρθε σε επαφή με μια σειρά στελέχη του ΚΚΕ, προκειμένου να προωθήσει τις απόψεις του. Σε συνάντηση με αντιπροσωπία του Κόμματος στα Τρίκαλα, του προτάθηκε να γυρίσει στην Αθήνα και να αναλάβει επικεφαλής της υπό ίδρυση «Συνομοσπονδίας Εθνικών Αγωνιστών». Εκείνος αρνήθηκε.
Λίγο αργότερα, καθοδόν προς τη Ρούμελη, «πήρε την απόφαση να παραβιάσει την κομματική πειθαρχία και μαζί με τον Τάκη Φίτσιο παρουσιάστηκε ξαφνικά μέσα σε ένα κομματικό αχτίφ και κατήγγειλε ανοιχτά την πολιτική της ηγεσίας», προτείνοντας τη δημιουργία ενός «Μετώπου Εθνικής Ανεξαρτησίας (ΜΕΑ), που θα πάλευε για την εθνική ανεξαρτησία και ελευθερία και για τη Δημοκρατία». Το ΜΕΑ δεν αποτελούσε απλά μια αφηρημένη πρόταση: συνοδευόταν από σχετική Διακήρυξη καθώς και Προγραμματικές Θέσεις, ενώ απευθυνόταν σε ΕΑΜίτες και μέλη του ΚΚΕ (τους οποίους και στρατολογούσε).1
Στις 2 Μαρτίου ο Αρης έγραψε και πάλι στην ηγεσία του ΚΚΕ επαναλαμβάνοντας τις διαφωνίες του και προειδοποιώντας πως «ξαναρχίζει την ένοπλη δράση.» Ο Γ. Σιάντος, αφού του υπογράμμισε την ανάγκη προσανατολισμού του Κόμματος προς τη μαζική πολιτική δράση, του απάντησε ότι με τον ένοπλο αγώνα του τη δεδομένη στιγμή θα έβλαπτε. Του πρότεινε να πάει στην Αθήνα, ενώ στη περίπτωση που δεν συμφωνούσε, του σύστησε να μείνει κρυμμένος.
Η ηγεσία του Κόμματος, επιδιώκοντας την επαναπροσέγγιση με τον Αρη, έστειλε τον Α. Βασιλειάδη να τον συναντήσει με σκοπό να βρεθεί διέξοδος από την παρούσα κατάσταση. Μετά από αλλεπάλληλες διαβουλεύσεις (στις οποίες πήραν μέρος και άλλα στελέχη της Αντίστασης και του Κόμματος) «ο Αρης δέχτηκε να συγκρατήσει την ανάπτυξη της δράσης του με την προϋπόθεση ότι θα γίνει συνάντηση με αντιπροσωπία της καθοδήγησης». Στη συνάντηση αυτή, που πραγματοποιήθηκε στις 17 και 18 Μαρτίου, επιτεύχθηκε «συμφωνία να αναστείλει ο Αρης κάθε εκδήλωση, ώσπου να αποφασίσει το ΠΓ να δεχτεί την αρχική του πρόταση να φύγει στο εξωτερικό».2
Εντούτοις, μια μόλις βδομάδα μετά (στις 24 Μαρτίου), ο Αρης απηύθυνε επιστολή «προς όλα τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ» στην οποία επαναλάμβανε για μια ακόμη φορά τις απόψεις και τις διαφωνίες του.
Καθ' όλη τη διάρκεια του Απρίλη η Περιφερειακή Επιτροπή Κόνιτσας του ΚΚΕ βρισκόταν σε επαφή μαζί του, ζητώντας του, σε απόλυτα συντροφικό πνεύμα, να σταματήσει τις ενέργειες που στρέφονταν ενάντια στο Κόμμα (όπως η υπεξαίρεση οπλισμού από τις αποθήκες πυρομαχικών της οργάνωσης κ.ά.), υποδεικνύοντας τις συνέπειες των πράξεών του για το ηθικό και τη συνοχή των κομμουνιστών και ΕΑΜιτών γενικά.
Ο Αρης όμως δεν πειθάρχησε. Η 11ηΟλομέλεια της ΚΕ (5-10 Απρίλη) καταδίκασε την όλη στάση του και στις 16 Ιουνίου ανακοινώθηκε η διαγραφή του.
Ανεξάρτητα από τις υπερβολές και αδικίες στη διατύπωσή της, η διαγραφή του Αρη στηρίχθηκε στο γεγονός ότι παραβίασε την κομματική πειθαρχία, αξιοποιώντας για το σκοπό της συγκρότησης ενός νέου αντάρτικου τη φήμη και το σεβασμό που είχε κατακτήσει όλη την προηγούμενη περίοδο ως αρχικαπετάνιος και στέλεχος του ΚΚΕ. Ο Αρης λειτούργησε μεμονωμένα, σπασμωδικά και όχι συλλογικά. Δεν ήταν η γνώμη του που καταδικάστηκε από το Κόμμα, αλλά η επίμονη πρακτική εφαρμογή της απειθαρχίας που επέφερε εντάσεις και διάσπαση στο κίνημα.
Για την ιστορία: το ζήτημα του Αρη άνοιξε και πάλι κατά την 7ηΟλομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1957, η οποία, αναφερόμενη στην αποκατάσταση μιας σειράς στελεχών, τόνισε πως «το Κόμμα πρέπει να εξετάσει και να δώσει συγκεκριμένη απάντηση για τον Αρη...».3Ωστόσο, στη συνέχεια δεν υπήρξε συγκεκριμένη απόφαση επίσημης αποκατάστασής του, όπως συνέβη για άλλα στελέχη του Κόμματος. Τα επόμενα χρόνια, μέσα από πληθώρα δημοσιευμάτων, αφιερωμάτων, εκδηλώσεων κλπ. το Κόμμα ουσιαστικά αποκατέστησε πολιτικά και ηθικά τον Αρη Βελουχιώτη. Απομένει αυτό να εκφραστεί και με επίσημη απόφαση Κομματικού Σώματος.
------------------------------------------
1. «Γράμμα που δόθηκε στα χέρια του Ν. Ζ. την προηγούμενη της αποκηρύξεως του Αρη Βελουχιώτη», σελ. 604, στον Χατζηπαναγιώτου Γ . (1997) «Η Πολιτική Διαθήκη του Αρη Βελουχιώτη» (Αθήνα: «Δωρικός») σελ. 581.
2. Ο.π. σελ. 604.
3. Πρακτικά 7ης Πλατιάς Ολομέλειας 1957, σελ. 390.


Του
Αναστάση ΓΚΙΚΑ*
* Ο Αναστάσης Γκίκας είναι δρ Πολιτικών Επιστημών, συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του Κ
ΚΕ

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2011...


Υπάρχει η τσόντα της Τζούλιας, υπάρχει ο χωρισμός της Μενεγάκη, υπάρχει το διαζύγιο του Μικρούτσικου, υπάρχουν χίλια δυο σαχλά πράγματα να ασχοληθεί κανείς...

Υπάρχει όμως και η παρακάτω δήλωση:

«Κύριοι, ζητήσατε να σας απαντήσω σε χίλια δυο πράγματα, κανείς σας όμως δεν θέλησε να μάθει ποιος ήταν ο δάσκαλός μου, ποιος μου έδειξε και μου άνοιξε τον δρόμο προς την ανώτερη μαθηματική επιστήμη, σκέψη και έρευνα. Και για να μην σας κουράσω, σας το λέω έτσι απλά, χωρίς λεπτομέρειες, ότι μεγάλος μου δάσκαλος υπήρξε ο αξεπέραστος Έλληνας Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή, στον οποίο, εγώ προσωπικά, αλλά και η μαθηματική επιστήμη, η φυσική, η σοφία του αιώνα μας, χρωστάμε τα πάντα»
Η δήλωση ανήκει στον Άλμπερτ Αϊνστάιν.

Για τον Καραθεοδωρή, δεν μας μίλησε κανείς στο σχολείο. Φαίνεται ότι η Ελλάδα έχει το περιθώριο να ξεχνά τέτοιους Έλληνες...

Ας αναλάβουμε λοιπόν εμείς οι ίδιοι τις ευθύνες μας. Ας διαλέξουμε εμείς με ποια Ελλάδα θα ασχολούμαστε και ίσως τότε να είμαστε περήφανοι για πολλούς λόγους που είμαστε Έλληνες κι όχι μονάχα για τα πολεμικά έπη του 1821 και του 1940.

Υπάρχει η Ελλάδα του Καραθεοδωρή, του Παπανικολάου, του Εl Greco και δεκάδων άλλων Ελλήνων που δεν βρήκαν θέση στα σχολικά βιβλία.

Δεν υπάρχει μόνο η Ελλάδα του Ψωμιάδη, του Καρατζαφέρη και των λοιπών Ελληναράδων....

αναδημοσίευση από ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Τεκμήριο αληθείας


To 1981 η τάξη που κατέχει την εξουσία ισχυριζόταν διά των κομμάτων της ότι η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ θα ήταν ένας «παράδεισος» όπου οι Ελληνες θα έτρωγαν «με χρυσά κουτάλια».
*
Το ΚΚΕ τόνιζε τότε ότι η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ ισοδυναμούσε για τον λαό με είσοδο στο «λάκκο των λεόντων». Οτι ο μόνος κερδισμένος από αυτή την υπόθεση θα ήταν η άρχουσα τάξη εις βάρος του λαού, ο οποίος θα υφίστατο όλες τις συνέπειες της ανισόμετρης ανάπτυξης στο πλαίσιο του καπιταλισμού.
*
Το ποιος έλεγε την αλήθεια και ποιος έλεγε το ψέμα έχει αποδειχτεί περίτρανα. Δεν χρειάζεται καν η μαρτυρία του Γιούνκερ, ο οποίος δήλωσε πρόσφατα ότι όλη η προηγούμενη τριακονταετής προπαγάνδα ήταν μια απάτη, προσθέτοντας μάλιστα κάτι ακόμα βαρύτερο: «Ηξερα - είπε - ότι η Γερμανία και η Γαλλία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα, αλλά εγώ δεν μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα»!
***
Δέκα χρόνια αργότερα το πολιτικό τόξο της ολιγαρχίας, σύσσωμο και σε πλήρη συναίνεση, πρόσδεσε την Ελλάδα στο «μονόδρομο» του Μάαστριχτ. Οπως έλεγαν, με τη συγκεκριμένη συνθήκη η Ελλάδα θα είχε όλα τα οφέλη που θα απέρρεαν από την «ελεύθερη κίνηση» κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, προσώπων.
*
Το ΚΚΕ κατέδειξε από τις αρχές του '90 ότι η εφαρμογή της πολιτικής του Μάαστριχτ θα ήταν ένα μαρτύριο για τον ελληνικό λαό. Οτι η μόνη «ελευθερία» που αναγνωριζόταν μέσα από αυτές τις ρυθμίσεις ήταν η ελευθερία των καπιταλιστών, Ελλήνων και ξένων, να σαρώνουν δικαιώματα των εργαζομένων ώστε να καθίστανται επικερδέστερες οι «επενδύσεις» τους.
*
Το ποιος έλεγε την αλήθεια και ποιος το ψέμα, δεν άργησε να φανεί.
***
Η αυλαία κατά την επόμενη δεκαετία, του 2000, άνοιξε με βασική προπαγάνδα εκ μέρους του αστικού πολιτικού κατεστημένου την ένταξη και παραμονή της χώρας στην ΟΝΕ. Με ένα στόμα και μια φωνή ο δικομματισμός και τα κομματικά του συμπληρώματα μιλούσαν για «εθνικό επίτευγμα», για «ισχυρή Ελλάδα», για «διαρκή ανάπτυξη», για εξασφάλιση του τόπου μέσα στο «απάνεμο λιμάνι» του ευρώ.
*
Το ΚΚΕ αντέτεινε ότι επρόκειτο για μια νέα αλυσίδα βαρύτατων και μάταιων θυσιών για το λαό, για μια πολιτική που θα γονάτιζε τα λαϊκά στρώματα για να πατήσει πάνω τους και να γιγαντωθεί η πλουτοκρατία.
*
Το ποιος έλεγε την αλήθεια και ποιος μέσα από το ψέμα βάφτιζε «εθνική επιταγή» το ταξικό του συμφέρον εκδηλώθηκε με παταγώδη τρόπο στις μέρες μας.
***
Κάπως έτσι πορευτήκαμε επί τρεις δεκαετίες ώσπου να φτάσουμε στο σωτήριον έτος 2010. Πέρσι, λοιπόν, η άρχουσα τάξη διατάσσοντας σε συγκεκριμένους ρόλους το πολιτικό της προσωπικό ψήφισε μέσω του μνημονίου μια προαποφασισμένη πολιτική. Μια αδίστακτη πολιτική που για την επιβολή της κλήθηκαν οι διεθνείς της σύμμαχοι, από την ΕΕ μέχρι το ΔΝΤ. Επένδυσε σε μια ανελέητη προπαγάνδα που κινήθηκε ανάμεσα στη «σωτηριολογία» και τον «Τιτανικό», ανάμεσα στο «όλοι μαζί τα φάγαμε», στην πατριδοκαπηλεία και στην απειλή προς το λαό πως ή θα αποδεχτεί να ζει με 500 ευρώ το μήνα ή θα τα χάσει όλα!
*
Το ΚΚΕ, κόντρα στο ρεύμα, από την πρώτη στιγμή αποκάλυψε ότι αυτή η πολιτική ισοδυναμούσε με συμφορά για το λαό. Οτι πέρα από τους διαχειριστές και τα «μείγματα» προώθησής της αποτελούσε το όχημα για τη μεταφορά στις πλάτες των πεινασμένων των συνεπειών της κρίσης που προκάλεσαν οι χορτάτοι. Οτι ο λαός παρά τη «χρεοτρομοκρατία» δε χρωστάει τίποτα και ότι αν δεν οργανωθεί ενάντια στους δυνάστες του, τότε θα εξαναγκαστεί με επιστροφή σε συνθήκες ζωής του μεσοπολέμου.
*
Η εμπειρία του τι βιώνει η Ελλάδα ένα χρόνο τώρα, η φτώχεια, η ανεργία, τα λουκέτα, η ύφεση, η χρεοκοπία του κόσμου της δουλειάς, είναι ο αψευδής μάρτυρας για το ποιος έλεγε την αλήθεια και ποιος έλεγε ψέματα.
***
Σήμερα, τα πράγματα έχουν φτάσει σε ένα κομβικό σημείο:
Η τάξη των καταπιεστών, με τους κομματικούς της «προθύμους» να κινούνται σε πορεία συναίνεσης και προσυνεννόησης, ισχυρίζεται ότι η ενδεδειγμένη πολιτική για τη «διάσωση» της Ελλάδας είναι η εφαρμογή - εις το τετράγωνο και εις το διηνεκές! - της ίδιας πολιτικής που μόλις από πέρσι μέχρι φέτος έχει επιφέρει αμέτρητα δεινά στο λαό. Οτι αυτή είναι η «μόνη» πολιτική. Εκείνη που εγγυάται το «νοικοκύρεμα», τις «στέρεες βάσεις ανάπτυξης» και το «λαμπρό μέλλον» που θα έρθει... κάποτε.
*
Το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει: Αυτή η πολιτική που «προτείνεται» με την μεθοδολογία της τρομοκράτησης και των εκβιασμών, προωθείται από τους ίδιους ακριβώς που έφεραν το λαό σε αυτήν την κατάσταση. Για το λαό ο πραγματικός «μονόδρομος», μετά από τόσα ψέματα, τόσες θυσίες, τόσα βάσανα, είναι τούτος: Να σαρώσει με όλη του τη δύναμη τους θεομπαίχτες. Τους δημαγωγούς. Να μην προσφέρει καμία συναίνεση στους ολετήρες που χωρίς τσίπα έχουν ακόμα το θράσος να παριστάνουν τους «εθνικούς σωτήρες».
Το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει: Αυτή η πολιτική είναι κομμένη και ραμμένη στην τακτική της επί λαϊκών πτωμάτων απόδρασης της πλουτοκρατίας από την κρίση της. Επιφέρει τον αφανισμό του ελληνικού λαού. Αυτή η πολιτική οδηγεί σε εξανδραποδισμό γενεές και γενεές εργαζομένων.
Το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει: Αυτή η πολιτική ισοδυναμεί με ολοκληρωτικό πόλεμο της εξουσίας των μονοπωλίων ενάντια στην εργατική τάξη και στα εργαζόμενα στρώματα της κοινωνίας. Εάν περάσει, τότε το «έπαθλο» του αποδεκατισμένου λαού θα είναι η δυστυχία σε μια απέραντη έρημο βαρβαρότητας.
Το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει: Αυτός ο ολοκληρωτικός πόλεμος που έχει κηρύξει η πλουτοκρατία ενάντια στο λαό, αν δεν πάρει ολοκληρωτική απάντηση ώστε να λήξει με τη νίκη του προλεταριάτου και των σύμμαχων στρωμάτων, αν οι καταπιεσμένοι δεν πάρουν στα χέρια τους την εξουσία από την τάξη των σφετεριστών, τότε η κοινωνία των πραγματικών παραγωγών του πλούτου θα κατρακυλήσει στην άβυσσο.
***
Ποιος μιλάει αυτή τη φορά τη γλώσσα του δίκιου; Ποιος, αντίθετα, έχει οχυρωθεί πίσω από το ψέμα; Το ΚΚΕ ή οι άλλοι;
Σήμερα, πριν κανείς απαντήσει, αξίζει να το σκεφτεί:
Υπάρχει αμφιβολία, μετά από την εμπειρία τόσων δεκαετιών, για το ποιος πραγματικά δικαιώθηκε και για το ποιος μπορεί να επικαλείται το τεκμήριο της αλήθειας μπροστά στο λαό;


Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ: Αναρχισμός ή σοσιαλισμός;


Εμείς δεν ανήκουμε στους ανθρώπους εκείνους που όταν αναφέρεις τη λέξη «αναρχισμός» γυρίζουν την πλάτη και σου λένε κουνώντας περιφρονητικά το χέρι: «Ορεξη που την έχεις ν' ασχολείσαι μ' αυτή την ιδεολογία, δεν αξίζει τον κόπο ούτε και να μιλάς γι' αυτήν!». Εμείς νομίζουμε πως μια τέτοια εύκολη «κριτική» είναι και ανάξια και ανώφελη. Μερικοί νομίζουν ότι ο μαρξισμός και ο αναρχισμός έχουν τις ίδιες αρχές, ότι μεταξύ τους υπάρχουν διαφωνίες μόνο ταχτικής κι έτσι, κατά τη γνώμη τους, δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση ν' αντιπαραθέσουμε τα δύο αυτά ρεύματα.
Αυτό όμως είναι μεγάλο λάθος.
Για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού είναι απαραίτητη η σοσιαλιστική επανάσταση, η σοσιαλιστική όμως επανάσταση πρέπει να αρχίσει με τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή το προλεταριάτο πρέπει να πάρει στα χέρια του την πολιτική εξουσία και μ' αυτήν να απαλλοτριώσει την αστική τάξη.
Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζεται να αναπτυχθεί το πνεύμα της οργάνωσης, να συσπειρωθεί το προλεταριάτο καινα εξασφαλίσει την ενότητά του, όπως επίσης και να δημιουργηθούν γερές προλεταριακές οργανώσεις, που να αναπτύσσονται αδιάκοπα.
Ποιες μορφές οργάνωσης πρέπει να χρησιμοποιήσει το προλεταριάτο;
Οι πιο διαδεδομένες και μαζικές οργανώσεις είναι τα επαγγελματικά συνδικάτα και οι εργατικοί συνεταιρισμοί (κυρίως οι παραγωγικοί - καταναλωτικοί συνεταιρισμοί).
Τα επαγγελματικά συνδικάτα όμως και οι συνεταιρισμοί δεν μπορούν μόνα τους να ικανοποιήσουν τις ανάγκες οργάνωσης του αγωνιζόμενου προλεταριάτου. Και αυτό γιατί οι παραπάνω οργανώσεις δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα πλαίσια του καπιταλισμού, μια και έχουν για σκοπό τους τη βελτίωση της θέσης των εργατών μέσα σ' αυτά τα πλαίσια.Συνεπώς χρειάζεται ακόμα μια οργάνωση που θα συγκεντρώσει γύρω της τα συνειδητά στοιχεία από τους εργάτες όλωντων επαγγελμάτων, θα μετατρέψει το προλεταριάτο σε συνειδητή τάξη και θα βάλει για κύριο σκοπό της την
καταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος και την προετοιμασία της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Τέτοια οργάνωση είναι το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του προλεταριάτου (σ.σ. Το Κ.Κ. εννοεί, που τότε ονομαζόταν ακόμη σοσιαλδημοκρατικό).
Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι ταξικό κόμμα, εντελώς ανεξάρτητο από τα άλλα κόμματα και αυτό γιατί είναι το κόμμα της τάξης των προλετάριων, που η απελευθέρωσή τους μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τα δικά τους τα χέρια.Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι κόμμα επαναστατικό και αυτό γιατί η απελευθέρωση των εργατών μπορεί να συντελεστεί μόνο με επαναστατικό τρόπο, μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης. Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι κόμμα διεθνιστικό, οι πόρτες του κόμματος πρέπει να είναι ανοιχτές για κάθε συνειδητό προλετάριο - κι αυτό γιατί η απελευθέρωση των εργατών δεν είναι ζήτημα εθνικό, αλλά κοινωνικό και έχει για τον προλετάριο της Γεωργίας την ίδια σημασία που έχει και για τον προλετάριο της Ρωσίας και για τους προλετάριους των άλλων εθνών.
Από δω βγαίνει καθαρά το συμπέρασμα ότι όσο πιο στενά συσπειρωθούν οι προλετάριοι των διαφόρων εθνών, όσο πιο συθέμελα γκρεμιστούν οι εθνικοί φραγμοί που έχουν στηθεί ανάμεσά τους, τόσο πιο γερό θα είναι το κόμμα του προλεταριάτου, τόσο πιο πολύ θα διευκολυνθεί η οργάνωση του προλεταριάτου σε αδιαίρετη τάξη.
Γι' αυτό είναι απαραίτητο να εφαρμοστεί στις οργανώσεις του προλεταριάτου, στο βαθμό που είναι δυνατό, η αρχή του συγκεντρωτισμού, σε αντίθεση με το κομμάτιασμα σε ομοσπονδίες, άσχετα αν πρόκειται για οργανώσεις του κόμματος, για συνδικάτα ή για συνεταιρισμούς.
Είναι επίσης φανερό ότι οι οργανώσεις αυτές πρέπει να στηρίζονται σε δημοκρατικές βάσεις, εφόσον εννοείται το επιτρέπουν οι πολιτικές ή άλλες συνθήκες.
Η τρίτη «κατηγορία» των αναρχικών είναι ότι αρνούνται το λαϊκό χαρακτήρα της σοσιαλδημοκρατίας, παρουσιάζουν τους σοσιαλδημοκράτες (σ.σ. τους κομμουνιστές) σαν γραφειοκράτες και ισχυρίζονται ότι το σχέδιο των σοσιαλδημοκρατών για τη δικτατορία του προλεταριάτου είναι θάνατος για την επανάσταση, και ότι εφόσον οι σοσιαλδημοκράτες θέλουν μια τέτοια δικτατορία, στην πραγματικότητα δε θέλουν να εγκαθιδρύσουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά τη δική τους δικτατορία πάνω στο προλεταριάτο.
Ακούστε τι λέει σχετικά ο Κροπότκιν:
«Εμείς οι αναρχικοί βγάλαμε την τελεσίδικη καταδικαστική απόφασή μας κατά της δικτατορίας... Ξέρουμε ότι κάθε δικτατορία, όσο τίμιες κι αν είναι οι προθέσεις της, οδηγεί την επανάσταση στο χαμό. Ξέρουμε... ότι η ιδέα της δικτατορίας δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα ολέθριο προϊόν του κυβερνητικού φετιχισμού, που... πάντα επιδίωκε να διαιωνίσει τη σκλαβιά» (βλ. Κροπότκιν, «Λόγοι ενός στασιαστή», σελ. 151). Οι σοσιαλδημοκράτες παραδέχονται όχι μόνο την επαναστατική δικτατορία, μα είναι και οπαδοί της δικτατορίας πάνω στο προλεταριάτο... Οι εργάτες τους
ενδιαφέρουν μόνο στο βαθμό που θα αποτελούν ένα πειθαρχημένο στρατό στα χέρια τους... Η σοσιαλδημοκρατία επιδιώκει μέσω του προλεταριάτου να πάρει στα χέρια της την κρατική μηχανή» (βλ. «Ψωμί και λευτεριά», σελ. 62-63).
Το ίδιο λένε και οι αναρχικοί της Γεωργίας.
Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να ξεσκεπαστεί και η καινούρια αυτή συκοφαντία των αναρχικών, που αποβλέπει στην εξαπάτηση του αναγνώστη.
Από τα τέλη ακόμα του 1847 ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ενγκελς διακήρυξαν ότι το προλεταριάτο για να εγκαθιδρύσει το σοσιαλισμό πρέπει να καταχτήσει την πολιτική δικτατορία, ώστε να αποκρούσει με τη δικτατορία αυτή τις αντεπαναστατικές επιθέσεις της κεφαλαιοκρατίας και να της αφαιρέσει τα μέσα παραγωγής, ότι η δικτατορία αυτή πρέπει να είναι δικτατορία όχι μερικών προσώπων, αλλά δικτατορία όλου του προλεταριάτου σαν τάξης: Δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου θα είναι ολόκληρης της τάξης του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη και όχι κυριαρχία μερικών προσώπων πάνω στο προλεταριάτο.
Αργότερα επαναλαμβάνουν την ίδια άποψη σε όλα σχεδόν τα έργα τους.
Μα έχουμε και συνέχεια. Για να ξεκαθαριστεί πώς καταλάβαιναν ο Μαρξ και ο Ενγκελς τη δικτατορία του προλεταριάτου, για να ξεκαθαριστεί κατά πόσο θεωρούσαν πραγματοποιήσιμη αυτή τη δικτατορία, για όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέρον να εξετάσουμε τη θέση που πήραν απέναντι στην Κομμούνα του Παρισιού. Το ζήτημα είναι ότι η δικτατορία του προλεταριάτου βρίσκει κατηγόρους όχι μόνο ανάμεσα στους αναρχικούς, αλλά και ανάμεσα στους μικροαστούς των πόλεων, ακόμα και μέσα στους κάθε λογής χασάπηδες και ταβερνιάρηδες, μέσα σ' όλους εκείνους, που ο Μαρξ και ο Ενγκελς τους ονόμαζαν φιλισταίους.
Είναι φανερό, ότι όποιος θέλει να μάθει πώς βλέπουν οι μαρξιστές τη δικτατορία του προλεταριάτου πρέπει να γνωρίσει την Κομμούνα του Παρισιού. Ας ρίξουμε μια ματιά και μεις στην Κομμούνα του Παρισιού. Αν αποδειχτεί ότι η Κομμούνα του Παρισιού ήτανε πραγματικά δικτατορία ορισμένων προσώπων πάνω στο προλεταριάτο - τότε κάτω ο μαρξισμός, κάτω η δικτατορία του προλεταριάτου! Αν όμως διαπιστωθεί ότι η Κομμούνα του Παρισιού ήταν στην πραγματικότητα η δικτατορία του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, τότε... τότε θα γελάσουμε με όλη μας την καρδιά σε βάρος των αναρχικών συκοφαντών, που στον αγώνα τους με τους μαρξιστές δεν τους μένει να κάνουν τίποτα άλλο από το να σοφίζονται ένα σωρό συκοφαντίες.
Η ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού γνώρισε δυο περιόδους: την πρώτη περίοδο, τότε που τις υποθέσεις στο Παρίσι τις διηύθυνε η γνωστή «Κεντρική Επιτροπή», και τη δεύτερη περίοδο, όταν έληξε η εξουσιοδότηση της «Κεντρικής Επιτροπής» και η διεύθυνση των υποθέσεων μεταβιβάστηκε στη νεοεκλεγμένη Κομμούνα. Τι ήταν η «Κεντρική Επιτροπή» και από ποιους αποτελούνταν; Εχουμε μπροστά μας τη «Λαϊκή ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού» του Αρτούρ Αρνού που, όπως λέει και ο ίδιος, απαντάει σύντομα σ' αυτό το ερώτημα. Ο αγώνας μόλις είχε αρχίσει και 300.000 εργάτες του Παρισιού, οργανωμένοι σε λόχους και τάγματα, εκλέξανε αντιπροσώπους μέσα από τις γραμμές
τους. Ετσι συγκροτήθηκε η «Κεντρική Επιτροπή».
«Ολους αυτούς τους πολίτες (τα μέλη της «Κεντρικής Επιτροπής») που είχαν εκλεγεί σε τμηματικές εκλογές των λόχων τους ή των ταγμάτων, λέει ο Αρνού, τους ήξεραν μονάχα οι μικρές ομάδες, που τους εξέλεξαν. Τι άνθρωποι είναι αυτοί, από πού κρατάει η σκούφια τους και τι θέλουν να κάνουν;». Ηταν μια «ανώνυμη κυβέρνηση, που αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από απλούς εργάτες και μικροϋπαλλήλους, που κατά τα τρία τέταρτα τα ονόματά τους δεν ήταν γνωστά πέρα από τους δρόμους που 'μεναν ή από τα γραφεία τους... Η παράδοση παραβιάστηκε. Συνέβη κάτι το αναπάντεχο.
Μέσα στην Κεντρική Επιτροπή δεν υπήρχε ούτε ένα μέλος από τις άρχουσες τάξεις. Ξέσπασε μια επανάσταση, που δεν την εκπροσωπούσαν ούτε δικηγόροι, ούτε βουλευτές, ούτε δημοσιογράφοι, ούτε στρατηγοί. Στη θέση τους βρισκόταν ο μεταλλωρύχος του Κρεζό, ο βιβλιοδέτης, ο μάγειρας κλπ» (βλ. «Λαϊκή ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού», σελ. 107).
Ο Αρτούρ Αρνού συνεχίζει: «Εμείς (δήλωναν τα μέλη της «Κεντρικής Επιτροπής») είμαστε τα αφανή όργανα, τα υπάκουα όργανα στα χέρια του επιτιθέμενου λαού... Εμείς... υπηρετούμε τη θέληση του λαού, είμαστε εδώ για να γίνουμε ο αντίλαλός του, για να τον οδηγήσουμε στο θρίαμβο. Ο λαός θέλει την Κομμούνα και μεις θα μείνουμε εδώ για να αρχίσουμε τις εκλογές της Κομμούνας. Αυτό είναι όλο. Αυτοί οι δικτάτορες δε στάθηκαν από πάνω, ούτε έξω από το πλήθος. Ενιωθες ότι ζουν μαζί
του, μέσα του, μέσω αυτού, πως το συμβουλεύονται κάθε δευτερόλεπτο, ότι ακούνε και του μεταφέρουν αυτό που ακούνε, προσπαθώντας μόνο να μεταδίδουν σε συμπυκνωμένη μορφή... τη γνώμη των τριακοσίων χιλιάδων ανθρώπων» (βλ. στο ίδιο έργο, σελ. 109).
Ετσι ενεργούσε η Κομμούνα του Παρισιού στην πρώτη περίοδο της ζωής της.
Αυτή είναι η Κομμούνα του Παρισιού.
Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου.
Ας περάσουμε τώρα στη δεύτερη περίοδο της Κομμούνας όταν στη θέση της «Κεντρικής Επιτροπής» δρούσε η Κομμούνα. Μιλώντας γι' αυτές τις δυο περιόδους, που βάσταξαν δυο μήνες, ο Αρνού τονίζει με ενθουσιασμό πως ήταν πραγματική δικτατορία του λαού. Ακούστε τι λέει:
«Το μεγαλειώδικο θέαμα, που παρουσίαζε αυτός ο λαός επί δυο μήνες, μας δίνει τη δύναμη και την ελπίδα... να κοιτάμε κατάματα το μέλλον. Μέσα σ' αυτούς τους δυο μήνες στο Παρίσι είχαμε αληθινή δικτατορία όχι ενός ανθρώπου, αλλά όλου του λαού, που ήταν μοναδικός κυρίαρχος της κατάστασης... Η δικτατορία αυτή κράτησε πάνω από δυο μήνες,
χωρίς διακοπή, από τις 18 του Μάρτη ως τις 22 του Μάη (1871)...». Στην ουσία «... η Κομμούνα του Παρισιού αποτελούσε μονάχα ηθική δύναμη και δεν είχε άλλη υλική δύναμη, εξόν από τη γενική συμπάθεια... των πολιτών, ο λαός ήταν ο εξουσιαστής, ο μοναδικός εξουσιαστής, μόνος του δημιούργησε την αστυνομία και τη δικαστική εξουσία...» (βλ. στο ίδιο έργο, σελ. 242 - 244).
Ετσι χαρακτηρίζει την Κομμούνα του Παρισιού ένα μέλος της Κομμούνας, ο δραστήριος αγωνιστής που πήρε μέρος στις μάχες των δρόμων Αρτούρ Αρνού.
Ετσι επίσης χαρακτηρίζει την Κομμούνα του Παρισιού και ένα άλλο μέλος της, επίσης δραστήριος αγωνιστής της Κομμούνας, ο Λισαγκαρέ (βλ. το βιβλίο του: «Η ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού»).
Ο λαός «μοναδικός εξουσιαστής» και «όχι η δικτατορία ενός ανθρώπου αλλά όλου του λαού», να τι ήταν η Κομμούνα του Παρισιού.
Τέτοια ήταν λοιπόν η δικτατορία του προλεταριάτου όπως ακριβώς την έβλεπαν ο Μαρξ και ο Ενγκελς.
Οπως βλέπετε, οι κ. αναρχικοί γνωρίζουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, την Κομμούνα του Παρισιού, το μαρξισμό, που διαρκώς τον «κριτικάρουν», όσο ξέρουμε εγώ και συ, αναγνώστη, τα κινέζικα. Είναι φανερό πως υπάρχουν δυο ειδών δικτατορίες. Υπάρχει η δικτατορία της μειοψηφίας, η δικτατορία μιας μικρής ομάδας, η δικτατορία των Τρέποφ και των Ιγνάτιεφ που στρέφεται ενάντια στο λαό. Επικεφαλής της δικτατορίας αυτής βρίσκεται συνήθως μια παλατιανή κλίκα που παίρνει μυστικές αποφάσεις και σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό τηςπλειοψηφίας του λαού.
Οι μαρξιστές είναι εχθροί μιας τέτοιας δικτατορίας, και αγωνίζονται ενάντια σε μια τέτοια δικτατορία, με πολύ περισσότερο πείσμα και με περισσότερη αυταπάρνηση από τους φωνακλάδες αναρχικούς μας.Υπάρχει και μια δικτατορία άλλου είδους, η δικτατορία της προλεταριακής πλειοψηφίας, η δικτατορία των μαζών, που στρέφεται ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στη μειοψηφία. Εδώ, επικεφαλής της δικτατορίας βρίσκονται οι μάζες, εδώ
δεν έχουν θέση ούτε οι παλατιανές κλίκες, ούτε οι μυστικές αποφάσεις, εδώ όλα γίνονται στα φανερά, στους δρόμους, στις συγκεντρώσεις - και αυτό γιατί η δικτατορία αυτή είναι δικτατορία του δρόμου, της μάζας, που στρέφεται ενάντια σ'όλους τους καταπιεστές.
Τη δικτατορία αυτή οι μαρξιστές την υποστηρίζουν και «με τα δυο τους χέρια», γιατί είναι η μεγαλειώδικη αρχή της μεγάλης σοσιαλιστικής επανάστασης.
Οι κ. αναρχικοί μπέρδεψαν τις δυο αυτές δικτατορίες, που η μια αποτελεί άρνηση της άλλης και γι' αυτό βρέθηκαν στη γελοία θέση να μην πολεμάν το μαρξισμό, μα τα πλάσματα της φαντασίας, να μη μάχονται με τον Μαρξ και τον Ενγκελς, αλλά με τους ανεμόμυλους, όπως έκανε κάποτε ο μακαρία τη μνήμη Δον Κιχώτης...