Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Ορισμένες σκέψεις σχετικά με τις πρόσφατες παρεμβάσεις της εκκλησιαστικής ιεραρχίας


   Λίγες βδομάδες πριν, με αφορμή τα προτεινόμενα με ανεύθυνο τρόπο απ' το υπουργείο Παιδείας νέα προγράμματα διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία, ξεδιπλώθηκε μια οξεία παρέμβαση της ηγεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδας, που άγγιξε και το γενικότερο ζήτημα της σχέσης Εκκλησίας - κράτους στη χώρα σε όλες τις πτυχές του. Η αντιπαράθεση με τον υπουργό Παιδείας και την κυβέρνηση υπήρξε έντονη, αλλά για λίγο. Σύντομα, μετά από εσπευσμένη συνάντηση του Αρχιεπισκόπου με την ηγεσία των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση (Τσίπρας, Καμμένος), οι τόνοι έπεσαν και επήλθε προφανώς κάποιος συμβιβασμός, που ο χρόνος θα δείξει κατά πόσο είναι προσωρινός ή όχι. Το σχετικά καινούργιο στοιχείο στην αντιπαράθεση αυτή το τελευταίο διάστημα είναι κυρίως οι πολύ ανεβασμένοι τόνοι και το ιδεολογικό πρόσημο των επιχειρημάτων που χρησιμοποίησε ο ανώτατος κλήρος της χώρας, που θυμίζει τον εκκλησιαστικό λόγο παλιότερων, σκοτεινών εποχών της ιστορίας της χώρας.
   Το περιεχόμενο της παρέμβασης της εκκλησιαστικής ηγεσίας διατυπώνεται σε δύο επίσημα κείμενα που εξέδωσε: αφενός στις επιστολές του Αρχιεπισκόπου προς τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων (στις 27/9/2016 προς τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ), οι οποίες αναφέρονται στη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία και αφετέρου στην «Εισήγησιν εις την Ιεραρχίαν της Εκκλησίας της Ελλάδος» (4/10/2016), του Αρχιεπισκόπου και πάλι, που αναφέρεται σε μια πλατιά δέσμη θεμάτων, που περιλαμβάνει τη σημερινή κατάσταση της Εκκλησίας, την εκκλησιαστική περιουσία, τη σχέση Εκκλησίας - κράτους, το κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας κ.ά. Ιδιαίτερα στο δεύτερο κείμενο, δηλαδή στην «Εισήγησιν» στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο (ΔΙΣ), αρθρώνεται σε ορισμένα σημεία ένας λόγος απροκάλυπτα αντιδραστικός και σκοταδιστικός. Σύμφωνα με την ιεραρχία της Εκκλησίας, «τα κόμματα της αριστεράς με τη γνωστή φιλοσοφικο-κοινωνική κοσμοθεωρία του κομμουνιστικού κοσμοειδώλου, όπως γνώρισε τον χωρισμό αυτό (το χωρισμό εκκλησίας - κράτους σ. Α.Χ.) ο καταρρεύσας υπαρκτός σοσιαλισμός στο ανατολικό μπλοκ, που στην ουσία ήταν διωγμός της θρησκευτικής πίστεως, ελαύνονται από αποτυχημένα αθεϊστικά ιδεολογήματα και συναντώνται με τα υπόλοιπα κόμματα του νεοφιλελεύθερου χώρου κάτω από τις ντιρεκτίβες της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξεως... Μιλούν για χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, διάβαζε Εθνους, επικαλούμενοι δήθεν προοδευτικά συνθήματα. Οι αντιλήψεις όμως περί χωρισμού είναι του περασμένου αιώνα, που γεννήθηκαν κάτω από μισαλλόδοξο αντιθρησκευτικό και αντικληρικαλιστικό λαϊκιστικό πνεύμα, που δεν συμβιβάζεται με τις σημερινές κοινωνικές, πολιτειακές και θρησκευτικές αντιλήψεις» (σελ. 46 της «Εισηγήσεως»). Στα παραπάνω συμπυκνώνεται η ουσία, ή το «βαρύ πυροβολικό» της επιχειρηματολογίας της Εκκλησίας σε ό,τι αφορά την αντίθεσή της στο χωρισμό Εκκλησίας - κράτους. Με αφορμή τα γεγονότα και τις δηλώσεις αυτές, επιχειρείται παρακάτω η διατύπωση κάποιων σύντομων σκέψεων πάνω σε ζητήματα σχετικά με την Εκκλησία που τέθηκαν στην ημερήσια διάταξη.
          
Οπισθοδρόμηση ο διαχωρισμός μεταξύ κράτους και Εκκλησίας;

   Μια πρώτη παρατήρηση που μπορεί να γίνει στα παραπάνω, είναι ότι κατ' αρχάς ο διαχωρισμός Εκκλησίας - κράτους και η εκκοσμίκευση του κράτους και της Εκπαίδευσης υπήρξε μια ιστορική διαδικασία, που συντελέστηκε σε πολλές χώρες από την ίδια την αστική τάξη και το κράτος της, πριν καν εμφανιστούν «κόμματα της αριστεράς», «κομμουνιστική κοσμοθεωρία», «υπαρκτός σοσιαλισμός» και μάλιστα όχι από τον περασμένο, αλλά ακόμα και από τον προπερασμένο αιώνα. Εδώ ο Αρχιεπίσκοπος μάς καλεί ουσιαστικά να επιστρέψουμε στην περίοδο πριν από τη Γαλλική Επανάσταση, στο Μεσαίωνα δηλαδή, όταν η Εκκλησία συνιστούσε οργανικό θεσμό της φεουδαρχικής κοινωνίας, όπου η θρησκεία ήταν η κυρίαρχη μορφή στην κοινωνική συνείδηση και όπου ο μεγαλύτερος θεσμικός γαιοκτήμονας στην κοινωνία ήταν η Εκκλησία (ας μην ξεχνάμε ότι και στην ύστερη Αρχαιότητα, η τότε χριστιανική εκκλησία ήταν, μεταξύ άλλων, και ο μεγαλύτερος θεσμικός δουλοκτήτης μετά από το ίδιο το ρωμαϊκό κράτος). Καλείται, δηλαδή, η κοινωνία να κινηθεί προς τα πίσω. Αυτή είναι η ουσία του επιχειρήματος.
    Ολα αυτά διατυπώνονται τη στιγμή που ο Αρχιεπίσκοπος διακηρύττει ότι η «φύση της Εκκλησίας» έγκειται στην «αγαπητική κοινωνικότητα και κινητικότητα τόσο στην κάθετη όσο και στην οριζόντια διάστασή της» (σελ. 5 της Εισήγησης), καθώς και ότι «αυτή η αγαπητική πρόσληψη του κόσμου από την Εκκλησία δεν χωράει διακρίσεις, ούτε υπόκειται σε κανενός είδους περιορισμό» (Ο.π., σελ. 6). Αγάπη χωρίς όρια, απεριόριστη, αυτή είναι λοιπόν η φύση της Εκκλησίας! Δεν προκύπτει, ωστόσο, κάτι τέτοιο από το κήρυγμα του Αρχιεπισκόπου. Αντίθετα, προκύπτει αντιπαλότητα, εχθρότητα, μένος, καλλιέργεια διχασμού ενάντια σε αυτούς που δεν συμφωνούν με το χριστιανικό δόγμα, είτε απλώς θεωρούν ότι η Εκκλησία πρέπει να είναι σαφώς διαχωρισμένη από το κράτος, την Εκπαίδευση, τις δημόσιες τελετές κ.ο.κ. Η αγάπη της ανώτατης ιεραρχίας μάλλον, τελικά, έχει και κάποιους περιορισμούς...
    Παρακάτω: Επιχειρείται από τον Αρχιεπίσκοπο μια τεχνητή ανιστόρητη και απατηλή ταύτιση μεταξύ μαρξισμού και αστικού κοσμοπολιτισμού. Τι ακριβώς θέλει να πει ο επικεφαλής της Εκκλησίας της Ελλάδας; Οτι το Κομμουνιστικό Κόμμα συμφωνεί με τις «ντιρεκτίβες» της «Νέας Τάξεως» και του «νεοφιλελευθερισμού» ή υποτάσσεται σ' αυτές; Δεν έχει ακούσει άραγε τίποτα για αγώνες, θυσίες, κινητοποιήσεις, δράση δεκαετιών των κομμουνιστών ενάντια στον καπιταλισμό, την κάθε είδους (και εθνική) καταπίεση, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Δεν πληροφορείται για τη συνεχή καθημερινή δραστηριότητα αυτού του κόμματος ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, ενάντια στην καταπίεση λαών και εργαζομένων όπου Γης; Προφανώς έχει ακούσει και προφανώς πληροφορείται για όλα αυτά, όπως επίσης και προφανώς γνωρίζει πολύ καλά τη σαφή διαφορά μεταξύ κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας και δράσης, από τη μια μεριά, και μιας ορισμένης αστικής αντίληψης περί γενικώς «αριστεράς» ως ιδεολογικού και πολιτικού συνονθυλεύματος (λ.χ. ΣΥΡΙΖΑ), από την άλλη. Να υποθέσουμε ότι έχει κι αυτός τους λόγους του για να τα μπερδεύει όλα αυτά, καλλιεργώντας σύγχυση;

Η επιλεκτική ιστορική μνήμη δεν βοηθά

    Σε άλλο σημείο της «Εισηγήσεως» προς τη ΔΙΣ, αναφέρεται ότι υπάρχει μια κάποιου είδους «ιστορική μεροληψία» απέναντι στο ρόλο της Εκκλησίας σε μια σειρά γεγονότα στη νεότερη και σύγχρονη ελληνική Ιστορία. Ομως, είναι αλήθεια ότι η στάση της πλειοψηφίας της ανώτατης ιεραρχίας της Εκκλησίας δεν υπήρξε άμεμπτη ή φιλολαϊκή σε περιόδους όπως λ.χ. η δικτατορία της 4ης Αυγούστου, η Κατοχή και ο Εμφύλιος Πόλεμος, το μετεμφυλιακό κράτος, η δικτατορία της 21ης Απριλίου, σε αντίθεση, μάλιστα, ιδιαίτερα την περίοδο της Κατοχής, με μεγάλο τμήμα του λαϊκού κλήρου που αντιστάθηκε στον κατακτητή μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ, κύριος αιμοδότης και καθοδηγητής του οποίου υπήρξε το ΚΚΕ. Δεν είναι μεροληψία αν λες την αλήθεια, αντίθετα μεροληψία είναι, σε αυτή την περίπτωση, να μην κάνεις αντικειμενική κριτική και αυτοκριτική. Ας θυμηθούμε μόνο τα παράσημα με τα οποία τίμησε η Ιερά Σύνοδος την ηγεσία της δικτατορίας του '67.
   Γίνεται εκτενής αναφορά στην Εισήγηση του Αρχιεπισκόπου σχετικά με την πολιτική του νεοϊδρυθέντος ελληνικού κράτους απέναντι στην Εκκλησία, τα μέτρα δήμευσης μέρους της εκκλησιαστικής περιουσίας και των μοναστηριών επί Οθωνα, τις ρυθμίσεις και νόμους του Μάουρερ, την αποκοπή απ' το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης κι αυτά επιχειρείται να συνδεθούν αποκλειστικά με σκοτεινά σχέδια των ξένων απέναντι στο έθνος και την πίστη του εκείνη την εποχή. Εδώ πρέπει να ειπωθεί ότι η καταπιεστική, αντιλαϊκή δυναστεία των Βίτελσμπαχ, η «βαυαροκρατία», όσο κι αν είχε φυσικά και άλλα κίνητρα, που συνδέονταν με τα συμφέροντα εξωτερικών δυνάμεων, προώθησε ορισμένα μέτρα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη δήμευση μέρους της εκκλησιαστικής περιουσίας ή την αυτοκεφαλία της ελληνικής Εκκλησίας, τα οποία εντάσσονταν τότε σε μια αναγκαία πλευρά της διαδικασίας του αστικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίαςμετά την εθνικοαπελευθερωτική αστική επανάσταση, όπου ο σύγχρονος αστικός εκσυγχρονισμός και κρατικός συγκεντρωτισμός θεωρήθηκε απαραίτητο να αντικαταστήσει την οθωμανική δόμηση της κοινωνίας και του κράτους. Εξάλλου, η Εκκλησία δεν έχει πολλούς και πειστικούς λόγους να παραπονιέται γι' αυτό, αφού διατήρησε μια θεσμική θέση μέσα στο κράτος, συντηρούμενη από αυτό (δηλαδή από τον ελληνικό λαό), σε αντίθεση με άλλες χώρες που συντελέστηκαν παρόμοιες διαδικασίες. Σημαντικό μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας, που διεκδικεί ακόμη και σήμερα η ηγεσία της Εκκλησίας, βασίζεται σε χρυσόβουλα βυζαντινών αυτοκρατόρων και οθωμανικές ρυθμίσεις για βακουφική γη επί τουρκοκρατίας, ως κληρονομιά μιας εποχής και μιας εξουσίας που ο ελληνικός λαός ανέτρεψε με επανάσταση. Σε ό,τι αφορά επίσης το ιστορικό παρελθόν της Εκκλησίας, ο ανώτατος κλήρος τείνει να ταυτίζει το αστικό κράτος με το ελληνικό έθνος. Εδώ πρέπει να ειπωθεί ότι το «ρουμ μιλλέτ» (ρωμαίικο γένος) δεν ταυτίζεται με το ελληνικό έθνος. Συνιστά, βέβαια, μια από τις ιστορικές προϋποθέσεις του, αλλά το ελληνικό έθνος και ιδιαίτερα η αστική τάξη βγήκε στο προσκήνιο όταν σταμάτησε να αυτοπροσδιορίζεται αποκλειστικά θρησκευτικά, μέσα στο πλαίσιο του οθωμανικού συστήματος διοίκησης, και άρχισε να εμφορείται και από τις νεότερες κοσμικές αντιλήψεις που συνδέονται πρώτα - πρώτα με το Διαφωτισμό και κατόπιν με τη Γαλλική Επανάσταση.
     Στο τελευταίο συμπυκνώνεται εν πολλοίς το πρόβλημα που συνιστούν οι τελευταίες επίσημες τοποθετήσεις της ηγεσίας της ελληνικής Εκκλησίας. Ουσιαστικά, καλείται η κοινωνία να επιστρέψει σε εποχές που προηγούνται ακόμη και του Διαφωτισμού. Οταν διατυπώνεται η άποψη ότι οι αντιλήψεις περί διαχωρισμού Εκκλησίας - κράτους «γεννήθηκαν κάτω από μισαλλόδοξο αντιθρησκευτικό (...) πνεύμα, που δεν συμβιβάζεται με τις σημερινές κοινωνικές, πολιτειακές και θρησκευτικές αντιλήψεις», ουσιαστικά επιχειρείται να αναιρεθεί όλη η σύγχρονη εποχή. Γι' αυτό και τέτοιου είδους τοποθετήσεις είναι ξεκάθαρα αντιδραστικές και αντικειμενικά επιχειρούν να καλλιεργήσουν το διχασμό και τη διαίρεση μεταξύ πιστών και μη πιστών στην ελληνική κοινωνία, κάτι που σίγουρα δεν συνάδει με τις διακηρύξεις περί αγάπης μεταξύ των ανθρώπων, που προβάλλει η ηγεσία της Εκκλησίας.
    Η θέση για διαχωρισμό του κράτους από την Εκκλησία και της Εκπαίδευσης από τη θρησκεία (κι όχι η επιλογή απλώς να αλλάξει ο τρόπος διδασκαλίας, με ομολογημένο σκοπό να γίνει πιο δραστικός ο μεταφυσικός θρησκευτικός προσηλυτισμός των παιδιών, όπως ουσιαστικά προτείνει, υπόγεια και πονηρά, η εκδοχή του «αριστερού» υπουργείου Παιδείας) συνιστά ένα από τα θεμέλια της σύγχρονης εποχής, της εποχής του καπιταλισμού και, ως πραγματικότητα, αποτελεί ένα κεκτημένο και για την επόμενη φάση ανάπτυξης της ανθρωπότητας, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Βεβαίως, στη σημερινή εποχή παρακμής και σήψης του καπιταλιστικού σχηματισμού, τίποτε δεν είναι δεδομένο, αφού ο καπιταλισμός αρνείται και αποκηρύσσει το ίδιο το παρελθόν του, την προοδευτική φάση της Ιστορίας του, δείχνοντας ότι αποχωρίζεται πια από την ίδια την εργαζόμενη ανθρωπότητα, γίνεται αποκλειστικά ένας παρασιτικός, σάπιος οργανισμός, που απομυζά την κοινωνία. Το κάλεσμα για επιστροφή στο πιο σκοτεινό ιστορικό παρελθόν δεν περιορίζεται μόνο στη χώρα μας, επιχειρείται σε πολλά μέρη του κόσμου, με διάφορα ονόματα, συνθήματα και τρόπους και ανεξάρτητα απ' το πλειοψηφούν θρησκευτικό δόγμα σε κάθε χώρα ή περιοχή. Πρόκειται για «σημεία των καιρών», που συνοδεύουν την παρακμή του καπιταλισμού.
   Οσον αφορά την ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδας, κατά τη γνώμη μας, καλό θα είναι να μην ταυτιστεί απόλυτα με πολιτικές επιλογές που επιχειρούν να υποτάξουν και να διχάσουν τους εργαζόμενους, για να εξυπηρετήσουν τη βαρβαρότητα του παρακμάζοντος καπιταλισμού της εποχής μας. Να μη δεχτεί ν' αναλάβει το κήρυγμα για επιστροφή στο Μεσαίωνα και τη μισαλλοδοξία. Σε κάθε περίπτωση, το ΚΚΕ θα συνεχίσει να υποστηρίζει με ιδεολογικά - πολιτικά επιχειρήματα την άποψή του και να αγωνίζεται για το διαχωρισμό κράτους - Εκκλησίας. Θα συνεχίσει να αντιπαλεύει σταθερά τόσο τον αστικό εθνικισμό όσο και τον κοσμοπολιτισμό, που αποτελούν τις δύο όψεις της ιδεολογίας της άρχουσας τάξης, δηλαδή της ιδεολογίας των οδυνηρά εγκόσμιων αφεντικών - καπιταλιστών.

Αποστόλης ΧΑΡΙΣΗΣ
Μόνιμος συνεργάτης της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Οχι στην ελληνική εμπλοκή στα σχέδια πολέμου των ιμπεριαλιστών


dieEEDYE

ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΜΠΛΟΚΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΝΑΤΟ-ΕΕ

ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΣΕ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

Η  Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη (Ε.Ε.Δ.Υ.Ε.) με αίσθημα ευθύνης απευθύνεται σε όλους εσάς, μπροστά στις επικίνδυνες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή με την όλο και βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και καλεί σε ετοιμότητα κι αγωνιστική δράση.

Πιο συγκεκριμένα επισημαίνουμε :
  • Τη συνεχιζόμενη τεράστια συγκέντρωση κάθε είδους στρατιωτικών δυνάμεων σε όλα τα μέτωπα αντιπαράθεσης από τη Βαλτική έως τη Μεσόγειο και στην κρίσιμης στρατηγικής σημασίας ευρύτερη περιοχή του ΕΙΡΗΝΙΚΟΥ  από την Κορεατική Χερσόνησο μέχρι τη Νότια Σινική Θάλασσα. Ιδιαίτερα την πολεμική προπαρασκευή στην περιοχή της Μεσογείου ζωτικής σημασίας δίαυλο για μεταφορές και πολεμικά πλοία που αναβαθμίζεται και ενισχύεται η ΝΑΤΟική παρουσία και με ελληνικές «πλάτες»
  • Τις συνεχιζόμενες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε ΣΥΡΙΑ, ΙΡΑΚ, ΥΕΜΕΝΗ με εκατόμβη θυμάτων και συνεχή κύματα προσφύγων και μεταναστών που αναζητούν οδούς διαφυγής με κάθε τρόπο και μέσο.
  • Την  άλλη όψη του νομίσματος της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής που επιδεινώνει τους όρους ζωής μισθωτών-συνταξιούχων-άνεργων-μικρών ΕΒΕ – νεολαίας, την ίδια στιγμή που προσφέρει ζεστό κρατικό χρήμα, κίνητρα επενδύσεων και φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο στο όνομα της περιβόητης «ανάκαμψης».
  • Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πρωτοστατεί στην υλοποίηση των πολεμικών αποφάσεων του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία για να ενισχύσει τη «γεωστρατηγική θέση» της χώρας σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων.
  • Χιλιάδες πρόσφυγες – μετανάστες έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα εξαιτίας της απαράδεκτης συμφωνίας ΕΕ – ΤΟΥΡΚΙΑΣ. Δεινοπαθούν , αντιμετωπίζουν και τις ρατσιστικές επιθέσεις με ασπίδα τους την εργατική – λαϊκή αλληλεγγύη, κόντρα στις δυνάμεις του φασισμού-ρατσισμού που καλλιεργούν το μίσος και τη ξενοφοβία.

Στο παραπάνω πλαίσιο, εκδηλώνεται όλο και πιο επιθετικά η αστική τάξη της Τουρκίας με συγκεκριμένες αξιώσεις σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Δεν είναι για «εσωτερική κατανάλωση» τα όσα συμβαίνουν, όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση καθησυχάζοντας τον ελληνικό λαό. Είναι επικίνδυνη εξέλιξη στο έδαφος του ανταγωνισμού των αστικών τάξεων ΕΛΛΑΔΑΣ – ΤΟΥΡΚΙΑΣ.
Η στάση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, κονιορτοποιεί τη διαχρονική προπαγάνδα των  κομμάτων της άρχουσας τάξης για την «ασφάλεια» και «σταθερότητα» που δήθεν μας παρέχουν ΝΑΤΟ και ΕΕ.
Την ίδια ώρα που η Τουρκία προχωράει σε αλλεπάλληλες παραβάσεις και παραβιάσεις πάνω από ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, ο αρχηγός του ΓΕΣ συμμετέχει σε σύνοδο στη Γερμανία για βαθύτερη εμπλοκή στα ΝΑΤΟικά σχέδια.
Στη Βουλή η κυβέρνηση καμαρώνει για το ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗΣ με το ΝΑΤΟ για ηλεκτρονικό πόλεμο!
Τα πολεμικά πλοία των ΗΠΑ καταπλέουν σε Αιγαίο, Πειραιά και Σούδα για να «προϋπαντήσουν» τον ηγέτη τους στην Ελλάδα. «Ευοδώθηκαν» οι επίπονες προσπάθειες της κυβέρνησης στο πλαίσιο της «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» κι ετοιμάζονται τώρα να  υποδεχτούν τον μακελάρη των λαών ΟΜΠΑΜΑ, ο οποίος καταφθάνει  στην Αθήνα στις 15 Νοέμβρη !!!
Η κυβέρνηση επαίρεται ότι ενισχύεται η διεθνής θέση της Ελλάδας, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι αυτό που πραγματικά ενισχύεται είναι οι θέσεις των επιχειρηματικών ομίλων της χώρας έναντι των ανταγωνιστών τους. Βεβαίως  κι αναγνωρίζονται οι προσπάθειές της … Είναι το αποτέλεσμα της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής τους που κατακρεουργεί το λαό και δίνει προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο ενώ ταυτόχρονα εξωραΐζει το καπιταλιστικό σύστημα.

Η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη αποκαλύπτει τον εξαιρετικά επικίνδυνο χαρακτήρα των εξελίξεων για τα εργατικά, λαϊκά συμφέροντα και τις προσπάθειες (προπαγανδιστικές και άλλες) κυβέρνησης – ΕΕ – κεφαλαίου, να σύρουν το λαό πίσω από το άρμα των δικών τους επιδιώξεων.
Είναι ώρα επαγρύπνησης και αγώνα ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την ελληνική εμπλοκή για την υλοποίησή τους. Να πέσει στο κενό η προσπάθειά τους για ομοψυχία κάτω από τους λεγόμενους «εθνικούς στόχους». Καμία σχέση δεν υπάρχει ανάμεσα στα συμφέροντα των μονοπωλίων και τα συμφέροντα και τις ανάγκες του ελληνικού λαού που μοχθεί καθημερινά κάτω από τις όλο και πιο δύσκολες συνθήκες που δημιουργεί η αντιλαϊκή πολιτική τους.
Στους δικούς τους στόχους και επιδιώξεις, απαντάμε με ένταση της δράσης μας.

  • Αποκαλύπτουμε τις αιτίες των εξελίξεων, τον εγκληματικό χαρακτήρα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, που δημιουργούν θανάσιμους κινδύνους για το λαό μας και τους λαούς της ευρύτερης περιοχής.

  • Καταδικάζουμε την αντιλαϊκή πολιτική και την ελληνική εμπλοκή στους πολεμικούς σχεδιασμούς και πολέμους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ

  • Δυναμώνουμε τη συνεργασία και την κοινή δράση  με το μαχόμενο εργατικό – λαϊκό κίνημα.
ΟΧΙ ΣΤΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ. ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΜΠΛΟΚΗ!

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ – ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ  ΕΧΟΥΜΕ ΚΟΙΝΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ:
ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΟΥ!


Η Γραμματεία της ΕΕΔΥΕ                   Αθήνα, 26 Οκτωβρίου 2016

Για την επαναχορήγηση αποζημίωσης στους υπαλλήλους των Διευθύνσεων Ανάπτυξης των Περιφερειών


Ο.Σ.Υ.Α.Π.Ε.
ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΑΙΡΕΤΩΝ
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ
Δ/νση: Λ. Συγγρού 80-88, 7ος όροφος
www.osyape.gr
τηλ. προέδρου: 6932442294 – τηλ. γραμματέα:6977432661

                                                                               Αθήνα, 26 /10 /2016
                                                                                              Αριθμ. Πρωτ. 103

Προς
                                                                 Υπουργό Εσωτερικών & Δ.Α.

ΘΕΜΑ: Έκδοση ΚΥΑ για την επαναχορήγηση της αποζημίωσης στους υπαλλήλους των   
           Δ/νσεων Ανάπτυξης των Περιφερειών της χώρας.

Σχετικά: α)Το υπ’ αριθμ. 35/13-7-2016 έγγραφό μας.
             β)Το υπ’ αριθμ. 2/68940/ΔΕΠ/7-10-2016 έγγραφο του Υπουργείου
             Οικονομικών, Γενική Γραμματεία Δημοσιονομικής Πολιτικής, Γενική Δ/νση
             Δημοσιονομικής Πολιτικής, Δ/νση Εισοδηματικής Πολιτικής.

Σε συνέχεια των παραπάνω σχετικών εγγράφων θεωρούμε αναγκαία την άμεση σύνταξη από μεριάς σας και έκδοσης Κοινής Υπουργικής Απόφασης, η οποία θα ρυθμίζει την αποζημίωση  των  υπαλλήλων των Περιφερειών - μελών των εξεταστικών επιτροπών, για την απόκτηση άδειας ασκήσεως επαγγελματικής δραστηριότητας, του άρθρου 5 του Ν. 3982/2011, καθώς και των  υπαλλήλων που διενεργούν επιθεωρήσεις, μεταποιητικών δραστηριοτήτων, του άρθρου 26 του Ν.3982/2011.
Είναι ανεπίτρεπτη η αναστάτωση και ταλαιπωρία που δημιουργείται στους πολίτες και στους υπαλλήλους των Δ/νσεων Ανάπτυξης όλων των Περιφερειών, διότι:
α) Οι επιτροπές εξετάσεων και οι επιθεωρήσεις γίνονται πια εντός κανονικού ωραρίου, με αποτέλεσμα οι Υπηρεσίες να αποψιλώνονται από προσωπικό και να μην υπάρχει υπάλληλος να εξυπηρετήσει το κοινό. Επισημαίνουμε ότι οι συνάδελφοι είναι επιφορτισμένοι και με άλλα καθήκοντα, είναι μέλη και άλλων επιτροπών και αναγκάζονται να απουσιάζουν και άλλες ημέρες.
β) Για τις επιτροπές εξετάσεων και τις επιθεωρήσεις προβλέπονται από την νομοθεσία και σαφείς χρονικές προθεσμίες που πρέπει να τηρούνται για την ολοκλήρωσή τους και προβλέπονται ακόμα και κυρώσεις για αυτό (άρθρο 26 παρ. 1 του Ν. 3982/2011). Έτσι οι συνάδελφοι αναγκάζονται να εργάζονται κάτω από καθεστώς μεγάλης πίεσης, προκειμένου να διεκπεραιώνουν τα καθήκοντα τους εντός των οριζόμενων προθεσμιών.
γ) Για την μετακίνησή τους οι υπάλληλοι αναγκάζονται να επωμίζονται το κόστος μεταφοράς τους, καθόσον τα υπηρεσιακά αυτοκίνητα διατίθενται ελάχιστες φορές. Συνήθως επίσης για τις επιτροπές εξετάσεων, για κάθε επαγγελματική δραστηριότητα έχει συσταθεί μια για κάθε Περιφέρεια, οι υπάλληλοι μετακινούνται υποχρεωτικά από την Περιφερειακή Ενότητα της Υπηρεσίας τους στην Περιφερειακή Ενότητα που έχει ορισθεί η έδρα των εξετάσεων και πολλές φορές συνεδριάζουν και πέραν του κανονικού ωραρίου και της υπερωριακής απασχόλησης.
Για όλους αυτούς τους λόγους ζητάμε να επισπεύσετε την σύνταξη και έκδοση της ΚΥΑ που απαιτείται για την αποζημίωση των υπαλλήλων.-

Κοιν/ση:
  1. Υπουργό Οικονομικών
  2. ΕΝΠΕ
  3. Περιφερειάρχες της χώρας
  4. Σύλλογοι – μέλη ΟΣΥΑΠΕ

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Υπενθυμίσεις με αφορμή την 28η Οκτωβρίου 1940


   
   Κάθε χρόνο, η αστική τάξη και τα κόμματα του πολιτικού της συστήματος αξιοποιούν την επέτειο της 28ης του Οκτώβρη, στο πλαίσιο της ιδεολογικής επίθεσης που θέλει να αναπαράγει τους δεσμούς ενσωμάτωσης της πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού στο σύστημα. Καθόλου τυχαία, τονίζουν τη λεγόμενη «εθνική ενότητα» ως προϋπόθεση της ευημερίας και της προκοπής του λαού, ας συντρίβουν την ίδια στιγμή ακόμα και στοιχειώδη δικαιώματά του.
   Οι αστικές δυνάμεις στην Ελλάδα ακολουθούν την «πεπατημένη» όλων των αστικών τάξεων. Κρύβουν το γεγονός ότι ο πόλεμος είναι η συνέχιση της ίδιας πολιτικής που ακολουθήθηκε σε καιρό ειρήνης, αλλά που στον πόλεμο ακολουθείται με τα όπλα. Από τη στιγμή που η πολιτική των κυβερνήσεων συντείνει και υπερασπίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είναι φυσικό επακόλουθο και ο πόλεμος, στον οποίο θα πάρει μέρος η αστική τάξη, είτε αμυνόμενη είτε επιτιθέμενη, να είναι πόλεμος ληστρικός, εκμεταλλευτικός, άρα και ξένος με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
    Καμιά εθνική ενότητα δεν υπήρξε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Υπήρξαν ασφαλώς αυταπάτες στις λαϊκές μάζες, όχι όμως και πραγματική εθνική ενότητα, γιατί αυτή είναι ανύπαρκτη σε μια ταξική κοινωνία. Στο τέλος του ιταλοελληνικού πολέμου φάνηκε δραματικά ποια ήταν η πραγματικότητα.

            


   Ο λαός δεν γεύτηκε τους καρπούς της νίκης του. Αντίθετα, ο εγχώριος και ξένος ταξικός εχθρός επεδίωξε να συντρίψει ολοκληρωτικά το λαϊκό κίνημα. Το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις του, φιλελεύθεροι και βασιλικοί, κάθε είδους κοινωνικά κατακάθια, συνεργάτες των Γερμανών και μαυραγορίτες όλοι μαζί ξεκίνησαν μια έξαλλη εκστρατεία διώξεων, δολοφονιών, βασανισμών, υπό την υψηλή εποπτεία της βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής για να εξασφαλιστεί η εδραίωση της αστικής εξουσίας. Η συγκρότηση αστικής εξουσίας που δεν υπήρχε στην απελευθέρωση και η ανασυγκρότηση της καπιταλιστικής οικονομίας ήταν η πρώτη προτεραιότητά τους.

 Ο πόλεμος δεν ήρθε μόνος του, σαν φυσική καταστροφή

   Στο πλαίσιο ενός σύντομου αφιερώματος, με αφορμή την 28η του Οκτώβρη, ασφαλώς και δεν είναι δυνατόν να δοθούν όλες οι εξελίξεις εκείνης της περιόδου. Είναι όμως απαραίτητες για την προσέγγιση εκείνης της εποχής ορισμένες αναφορές σε ό,τι προηγήθηκε:
   Ακριβώς 20 χρόνια μετά τη λήξη του Α΄Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου, ξέσπασε ο πιο αιματηρός στην ανθρώπινη Ιστορία, ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος. Οπως και ο πρώτος, ήταν και αυτός ιμπεριαλιστικός.
   Αιτία της έκρηξής του υπήρξαν οι οξυμένες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής, των αγορών και των πηγών πρώτων υλών. Τα δύο ιμπεριαλιστικά μπλοκ συγκροτήθηκαν τελικά με βασικές δυνάμεις, από τη μια, τις Γερμανία - Ιταλία - Ιαπωνία και από την άλλη τις ΗΠΑ - Γαλλία - Μ. Βρετανία. Τις ανακατατάξεις, οι οποίες είχαν συντελεστεί στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων, στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, επιτάχυνε και τροφοδότησε η μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού 1929 - 1933, αλλά και η νέα που εκδηλώθηκε το 1938.
   Στο μεταξύ, είχε συντελεστεί μια κοσμοϊστορική αλλαγή με παγκόσμια επίδραση, η νικηφόρα Οχτωβριανή σοσιαλιστική Επανάσταση και υπήρχε το βασικό δημιούργημά της, η Σοβιετική Ενωση, στην οποία είχε καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η Οχτωβριανή Επανάσταση και η πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης ήταν η έμπρακτη έκφραση ότι η εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό είχε αρχίσει, ανεξάρτητα από πιθανά ιστορικά πισωγυρίσματα. Ταυτόχρονα, είχε αναπτυχθεί το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, συγκροτημένο και διαρθρωμένο από το 1919 στις γραμμές της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
   Το 6ο Συνέδριο της ΚΔ (17 Ιούλη - 1 Σεπτέμβρη 1928) είχε εγκρίνει το Πρόγραμμα και τις θέσεις για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τη στάση που έπρεπε να έχουν τα ΚΚ και η εργατική τάξη απέναντι σε αυτόν, ορίζοντας: «Η αιτία του πολέμου, σαν ιστορικού φαινομένου, δεν βρίσκεται στα "φυσικά κακά ένστικτα" των ανθρώπων και ούτε στην "κακή" πολιτική των κυβερνήσεων, αλλά στο ότι η κοινωνία είναι χωρισμένη σε τάξεις, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Ο καπιταλισμός - να η αιτία των πολέμων της νεότερης ιστορίας».
  Το 6ο Συνέδριο κάλεσε τους κομμουνιστές, στην περίπτωση που θα ξεσπάσει ιμπεριαλιστικός πόλεμος, να καθοδηγούνται από το πρόγραμμα που εφάρμοσε το κόμμα των Μπολσεβίκων στα χρόνια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου. Βασικό σημείο αυτού του προγράμματος ήταν η μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο του προλεταριάτου κατά της αστικής τάξης.
   Στο Πρόγραμμα της ΚΔ, ο φασισμός, μεταξύ άλλων, οριζόταν ως εξής: «Υπό συγκεκριμένες ειδικές ιστορικές συνθήκες, η πορεία της αστικής, ιμπεριαλιστικής, αντιδραστικής επίθεσης παίρνει τη μορφή του φασισμού. (...) Το φασιστικό σύστημα είναι το σύστημα της άμεσης δικτατορίας, υπό τον ιδεολογικό μανδύα της "εθνικής ιδέας" και της εκπροσώπησης των "επαγγελμάτων" (στην πραγματικότητα εκπροσωπούνται οι διάφορες ομάδες της κυρίαρχης τάξης) ... Στις περιόδους της οξείας κρίσης για την αστική τάξη, ο φασισμός καταφεύγει στην αντικαπιταλιστική φρασεολογία, αλλά μετά την εγκατάστασή του στο πηδάλιο του Κράτους, παραμερίζει την αντικαπιταλιστική φλυαρία και αποκαλύπτεται ως τρομοκρατία και δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου».


             Ενας τιτάνιος αγώνας

   Από την αρχή της επίθεσης των Ιταλών στη χώρα μας, το ΚΚΕ προσπάθησε με σημαντική συμβολή του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη και τα τρία γράμματα που έγραψε εκείνη την περίοδο να διαμορφώσει γραμμή που να εξασφαλίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Κόμματος, στον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα. Κάτι που εκφράστηκε αργότερα με τη συγκρότηση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.
   Ομως η σταδιοποίηση της στρατηγικής του Κόμματος, όπως αυτή είχε αποτυπωθεί στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ το 1934 και στη συνέχεια με το 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ, απομάκρυνε από το οπτικό πεδίο της εργατικής τάξης το άμεσο και αντικειμενικά αναγκαίο, που το ωρίμαζαν περισσότερο οι πολεμικές συνθήκες: Την πάλη για την εργατική εξουσία.
   Υστερα από την κατάκτηση της Ελλάδας και το χωρισμό της σε τρεις ζώνες κατοχής (γερμανική - ιταλική - βουλγαρική), ακολούθησαν μεγάλα και συγκλονιστικά γεγονότα. Η στάση της αστικής τάξης και μαζί των κατακερματισμένων και σε βαθιά κρίση πολιτικών της δυνάμεων είναι λίγο - πολύ γνωστή. Ενα τμήμα της, οι φυγάδες πολιτικοί και στρατιωτικοί παράγοντες, διαμόρφωσε κυβερνητικό - κρατικό κέντρο στο εξωτερικό (στην Αίγυπτο) και ο βασιλιάς εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο. Ενα άλλο τμήμα της (οι δοσίλογοι) συνεργάστηκε με τους κατακτητές. Ενα τρίτο λούφαξε στην Αθήνα, ενώ έπαιρνε και μέρος στην υπονόμευση του λαϊκού αγώνα. Και τέλος, ένα τέταρτο οργάνωσε ορισμένη δράση κατά των κατακτητών σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας, ενώ παράλληλα είχε διαύλους συνεργασίας και με τους Γερμανούς, για να χτυπήσει το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Στόχος όλων ήταν η διατήρηση της αστικής εξουσίας μετά τον πόλεμο.
   Από την πλευρά του, το ΚΚΕ ανέλαβε να σηκώσει το τιμητικό βάρος του αγώνα ενάντια στο φασισμό. Με τις ελάχιστες δυνάμεις του και πληγωμένο από το μένος της τεταρτοαυγουστιανής δικτατορίας εναντίον του, αποδύθηκε σ' έναν τιτάνιο αγώνα, στον οποίο έδωσε το αίμα του και την ψυχή του. Η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, της αγροτιάς και άλλων λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας και των γυναικών, συσπειρώθηκαν στο ΕΑΜ και στην ΕΠΟΝ, αλλά και δεκάδες χιλιάδες στο ένοπλο τμήμα του, τον ΕΛΑΣ. Χιλιάδες εκτελέστηκαν ή έπεσαν πολεμώντας.
   Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, εμπνευστής, καθοδηγητής και αιμοδότης της ΕΑΜικής Αντίστασης, ενάντια στη βάρβαρη τριπλή κατοχή, κέρδισε το σεβασμό και την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας του λαού. Το ένοπλο τμήμα του ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, έδωσε 600 μάχες με τα φασιστικά στρατεύματα και απελευθέρωσε τα 2/3 της Ελλάδας. Η προσφορά του ΚΚΕ παραμένει απαράγραπτη, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν έλυσε το πρόβλημα της πάλης για την εργατική εξουσία κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα, ή έστω το 1944, όταν διαμορφώθηκε επαναστατική κατάσταση.


                  Μελετώντας την Ιστορία

   Το ΚΚΕ μελετώντας την Ιστορία του επαναστατικού κινήματος, στην Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του υπογράμμισε σχετικά με το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο:
   «Ο πόλεμος διαμόρφωσε συνθήκες μεγάλης όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων στο εσωτερικό πολλών χωρών, όμως η αντιφασιστική πάλη οδήγησε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, με την καθοριστική υποστήριξη των λαϊκών κινημάτων από τον Κόκκινο Στρατό, μόνο στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.
   Στην καπιταλιστική Δύση τα ΚΚ δεν διαμόρφωσαν στρατηγική μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή του απελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. Η στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος δεν αξιοποίησε το γεγονός ότι η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας περιεχόταν στον αντιφασιστικό - απελευθερωτικό χαρακτήρα του ένοπλου αγώνα για μια σειρά χώρες, ώστε να θέσει στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας, αφού ο σοσιαλισμός και η κομμουνιστική προοπτική αποτελούν τη μόνη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα».


          Καθήκοντα μπροστά στον πόλεμο

   Το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ έχει εκτιμήσει ότι στις μέρες μας δεν πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου, στον οποίο θα εμπλακεί και η Ελλάδα. Αυτή η εκτίμηση προκύπτει από την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που ήδη εκφράζονται με πολέμους σε μια σειρά χώρες της ευρύτερης περιοχής μας και αφορούν τον έλεγχο στην παραγωγή και διέλευση των ενεργειακών πόρων, γενικότερα τη διανομή των αγορών και τον ανταγωνισμό για την παγκόσμια κυριαρχία.
   Το Πρόγραμμα που ψήφισε το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, εκτιμώντας τον σύγχρονο κόσμο και τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και τεκμηριώνοντας και πάλι την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού, αλλά και προσδιορίζοντας τα καθήκοντα του ΚΚΕ για τη σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα, συμπεριέλαβε και τα εξής σχετικά με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο:
   «Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και την καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό - λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την "ειρήνη" με το πιστόλι στον κρόταφο».

                             Ριζοσπάστης 28-10-2016

24 Νοέμβρη Γενική Απεργία!

Αποτέλεσμα εικόνας για ΠΑΜΕ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ!

Απαντάμε: 24 Νοέμβρη Γενική Απεργία!

Επιστρέφουμε ως απαράδεκτα τα πορίσματά τους, τις συμφωνίες τους.
Απαιτούμε δικαιώματα στην εργασία και τη ζωή, με βάση την εποχή μας – τον 21ο αιώνα, τις ανάγκες μας!

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, ελευθεροεπαγγελματίες επιστήμονες, αγρότες, συνταξιούχοι, νέοι και νέες με τη δουλειά λάστιχο και τους μισθούς ψίχουλα, μη δεχτείτε τη νέα βαρβαρότητα!
Το Συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ καλούν όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, κάθε Ομοσπονδία, Εργατικό Κέντρο, σωματείο, συνολικά τους εργαζόμενους να πάρουν απόφαση για γενική απεργία Πανελλαδική-Πανεργατική σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα στις 24 Νοέμβρη. Δεν πρέπει να χαθεί άλλος χρόνος.

Τέρμα πια στους εκβιασμούς, στα ψέματα και τις απάτες. Ο νέος γύρος επίθεσης που ξεκίνησε είναι αποφασισμένος εδώ και καιρό από την κυβέρνηση, το κουαρτέτο, ΕΕ και ΔΝΤ, το ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές ενώσεις, τα κόμματα που ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Θέλουν με κάθε τρόπο ακόμα πιο φτηνά εργατικά χέρια. Θέλουν να καταργήσουν ό,τι έχει απομείνει σε εργατικό δικαίωμα. Η διαπραγμάτευση που ξεκίνησε στο γνωστό φόντο των εκβιασμών και των απειλών προς τους εργαζόμενους είτε πάρει ως βάση το πόρισμα της Επιτροπής των «εμπειρογνωμόνων», είτε την «Κοινή Δήλωση» των κοινωνικών εταίρων, είτε τις «ευρωπαϊκές πρακτικές», οδηγούν: Στην εξάπλωση της εργασιακής ζούγκλας, προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων, στις ομαδικές απολύσεις, στον υποκατώτερο μισθό, στο λοκ άουτ, στον περιορισμό ή και την απαγόρευση των συνδικαλιστικών ελευθεριών, σε νέους φόρους και χαράτσια, σε πλειστηριασμούς κι ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Δε θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε εμείς!

Η ζωή μας κάθε μέρα κάνει άλματα προς τα πίσω για να αυξάνονται τα κέρδη και τα προνόμια των μονοπωλιακών ομίλων, των λίγων. Οι πάνω από 530 μέχρι σήμερα συνδικαλιστικές οργανώσεις, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Συνδικάτα, που βγήκαν μπροστά και συμμετείχαν στα συλλαλητήρια στις 17 Οκτώβρη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και για το οξυμένο πρόβλημα των συλλογικών συμβάσεων, δείχνουν το δρόμο της οργάνωσης και της σύγκρουσης που πρέπει να ανοιχτεί μπροστά μας. Κατέθεσαν με τη μορφή πρότασης νόμου στη Βουλή το δικό μας πόρισμα. Το πόρισμα των εργαζομένων.

Απαιτούμε:

  • Την κατάργηση όλων των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων των τελευταίων ετών.
  • Την επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ, την κατάργηση του αντεργατικού πλαισίου για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και την επαναφορά των κλαδικών συλλογικών διαπραγματεύσεων.
  • Την κατάργηση του νέου μισθολογίου και της αντιδραστικής αξιολόγησης στο δημόσιο, την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, την κάλυψη των απωλειών των δημοσίων υπαλλήλων.
  • Κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς με κριτήριο τις τεράστιες απώλειες στο εργατικό εισόδημα σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς.
  • Την επαναφορά των κομμένων συντάξεων και επιδομάτων.
  • Την προστασία των ανέργων με αύξηση του επιδόματος ανεργίας.
  • Να μπει φρένο στη φορολογία των εργαζομένων.
  • Να πληρώσουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές.

Συνάδελφοι, εργαζόμενοι, άνεργοι,

Προσπεράστε τις φωνές του συμβιβασμού και της υποταγής που καλλιεργούν από κοινού κυβέρνηση, μεγαλοεργοδοσία, τα κόμματα που υπέγραψαν το τρίτο μνημόνιο και οι συμβιβασμένες ηγεσίες στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ που κάθονται στους στημένους κοινωνικούς διάλογους, υπογράφουν «κοινά πορίσματα» και «κοινές ανακοινώσεις».

Δεν έχουμε τίποτα καλό να περιμένουμε από τη «διαπραγμάτευση», από τη «φιλευσπλαχνία» των εργοδοτών που δεν υπάρχει, από την ανάπτυξη που ευαγγελίζονται. Η «ανάπτυξή» τους θα ποτιστεί με το αίμα των παιδιών της εργατικής τάξης, που καταδικάζονται στην ανεργία, τη φθηνή εργασία και την δουλειά-λάστιχο!

Καμία αναμονή, καμία καθυστέρηση!
Απαντάμε: 24 Νοέμβρη Γενική Απεργία!
Οκτώβρης 2016