Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Καταδικάστηκε στέλεχος του ΠΑΜΕ στην Κοζάνη

     ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ

Η απόφαση του δικαστηρίου ανοίγει έναν πολύ επικίνδυνο δρόμο και δημιουργεί ακραία αντεργατική νομολογία
      Από παλιότερη διαμαρτυρία του ΠΑΜΕ ενάντια στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης  

Σε πέντε (5) μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή καταδικάστηκε χτες από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Κοζάνης ο Βαγγέλης Δεληολάνης, στέλεχος του ΠΑΜΕ και πρόεδρος του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Κοζάνης. Δικάστηκε με την κατηγορία της «παράνομης βίας», για τη συμμετοχή του στην απεργιακή φρουρά έξω από το κατάστημα του σούπερ μάρκετ «Αρβανιτίδης», κατά τη διάρκεια της 48ωρης πανεργατικής πανελλαδικής απεργίας στις 28 και 29 Ιούνη του 2011.
Η δίωξή του έγινε μετά από καταγγελία στελέχους της επιχείρησης «Αρβανιτίδης», το οποίο επιτέθηκε βίαια στους συγκεντρωμένους απεργούς και μετά κάλεσε την Αστυνομία, δηλώνοντας το αντίθετο! Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο μάρτυρας κατηγορίας αστυνομικός κατέθεσε ότι δε διαπίστωσε τέλεση του αδικήματος της «παράνομης βίας» εκ μέρους των συγκεντρωμένων. Η μάρτυρας κατηγορίας και υπεύθυνη του καταστήματος «Αρβανιτίδης», σε ερώτηση που της απευθύνθηκε αν ισχύουν οι καταγγελίες των σωματείων της περιοχής ότι η επιχείρηση συστηματικά καταστρατηγεί όλη την εργατική νομοθεσία κι έχει παραβεί πολλά άρθρα του ποινικού κώδικα, απάντησε: «Ναι, ισχύουν».
Επιβεβαίωσε έτσι ότι η εργοδοσία εκβιάζει, τρομοκρατεί κι έχει απλήρωτους τους εργαζομένους, ότι συστηματικά παραβιάζει το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων, ότι έχει εξαναγκάσει τους εργαζομένους - με την απειλή της απόλυσης - σε αγορά προϊόντων, ότι έχει χρεώσει σε βάρος τους τα ληγμένα προϊόντα, έχει εκβιάσει τους εργαζομένους να επιστρέψουν στην επιχείρηση μέρος των αποδοχών τους κ.ά. Επιβεβαίωσε, δηλαδή, ότι μέσα σ' αυτό το κλίμα τρομοκρατίας, εκβιασμών και συνεχών απειλών απόλυσης η βούληση των εργαζομένων για συμμετοχή στην απεργία ή για προσέλευση στην εργασία μόνο «ελεύθερη» δεν είναι, όπως προσπάθησε ν' αποδείξει η πλευρά της εργοδοσίας.
Παρ' όλ' αυτά, το δικαστήριο αποδέχτηκε τους ισχυρισμούς των ανθρώπων της εργοδοσίας και καταδίκασε το στέλεχος του ΠΑΜΕ, με το σκεπτικό ότι ασκήθηκε παράνομη βία για να εμποδιστούν εργαζόμενοι ν' αναλάβουν εργασία.
Με ανακοίνωσή της η Γραμματεία Κοζάνης του ΠΑΜΕ σημειώνει ότι«αυτή η πρωτοφανής καταδικαστική απόφαση ανοίγει έναν πολύ επικίνδυνο δρόμο, δημιουργεί μια ακραία αντεργατική νομολογία που ουσιαστικά καταργεί το δικαίωμα στην απεργία και το δικαίωμα των εργατικών σωματείων να παλεύουν για την επιτυχία της, το δικαίωμα στην απεργιακή περιφρούρηση. Ετσι, εργοδότες που καταπατούν τα εργατικά δικαιώματα μένουν στο απυρόβλητο, αλλά μπορούν να σέρνουν στα δικαστήρια και να πετυχαίνουν την καταδίκη συνδικαλιστών κι εργαζομένων που διεκδικούν τα νόμιμα δικαιώματά τους».
Την απόφαση καταγγέλλει με ανακοίνωση και το Συνδικάτο Εμποροϋπαλλήλων και Υπαλλήλων Υπηρεσιών Εορδαίας. ΣτηΛάρισα, τέλος, αναβλήθηκαν χτες οι δίκες των 15 στελεχών του ΠΑΜΕ κι άλλων αγωνιστών από τη Λάρισα και τη Μαγνησία, που κατηγορούνταν επειδή πήραν μέρος σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις για την κατάργηση των διοδίων. Εξω από τα δικαστήρια έγινε συγκέντρωση με κάλεσμα του Εργατικού Κέντρου Λάρισας.

                αναδημοσίευση από το Ριζοσπάστη


Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Ανακοίνωση της Επιτροπής Ειρήνης Μεσολογγίου



ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
   ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ Ε.Ε.Δ.Υ.Ε.

                          


                      ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Επιτροπή Ειρήνης Μεσολογγίου καταδικάζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την ιμπεριαλιστική επέμβαση της ΕΕ στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία που ομόφωνα αποφάσισανστις Βρυξέλλες οι ΥΠΕΞ της ΕΕ.
Η επέμβαση βέβαια δρομολογείται εδώ και μήνες, υποστηριζόμενη αρχικά εμμέσως από τον «σοσιαλιστή» Ολάντ μετά την ανατροπή της προηγούμενης κυβέρνησης (Μαρτης 2013).
Για την υλοποίηση της απόφασης, την οποία ονόμασαν «πολιτική συμφωνία» αναφέρουν ότι χρειάζεται να βασίζεται σε ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ώστε να μην υπάρξει καθυστέρηση ανάπτυξης στρατιωτικών δυνάμεων της ΕΕ στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.
Η ελληνική κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ εκπροσωπούμενη από τον αντιπρόεδρο και ΥΠΕΞ Ευ. Βενιζέλο «έδωσε» το στρατηγείο στη Λάρισα το οποίο θα λειτουργήσει ως κέντρο επιχειρήσεων με επικεφαλής Έλληνα αξιωματικό.
Για άλλη μια φορά και μάλιστα με το ξημέρωμα της ελληνικής προεδρίας δίνουν τα πάντα για να διευκολύνουν μια στρατιωτική εμπλοκή της χώρας μας ενάντια σε λαούς της περιοχής, αυτή τη φορά ενάντια στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Μετά τις δήθεν διαπραγματεύσεις και παζαρέματα, στόχος τους πλέον είναι η άμεση επανανεργοποίηση του στρατηγείου της Λάρισας ώστε μέχρι το τέλος του Φλεβάρη -που θα συνέλθει στην Αθήνα το Άτυπο Συμβούλιο των Υπουργών Άμυνας- να είναι τα πάντα σε εξέλιξη.
Η επέμβαση αυτή που πίσω της κρύβει τον τεράστιο ορυκτό πλούτο της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας δείχνει για άλλη μια φορά τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα ΝΑΤΟ-ΕΕ.

Η  
Επιτροπή Ειρήνης Μεσολογγίου απαιτεί:

· ΚΑΜΙΑ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗ ΚΑΙ ΕΜΠΛΟΚΉ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

· ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΩΡΑ Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΣΟΥΔΑΣ
· ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΕΙ ΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΕΙΟ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ


                                            Μεσολόγγι 27-1-2014

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Ταγματαλήτες!


              


Το περασμένο Σάββατο οι ταγματαλήτες που συγκροτούν τα «τάγματα εφόδου» της ναζιστικής συμμορίας διέπραξαν το αδιανόητο: Έθεσαν σε λειτουργία τον παραστρατιωτικό μηχανισμό των ελληνόφωνων «Ες- Ες» τους, πήγαν στο Κερατσίνι, στο σημείο που δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας, βεβήλωσαν το χώρο, και στη συνέχεια επιτέθηκαν με πέτρες και ρόπαλα σε στέκι αντιφασιστών.

Η είδηση φιλοξενήθηκε από την πρώτη στιγμή στο enikos.gr
Επισημαίνουμε:
Οι ταγματαλήτες, τέσσερεις μήνες μετά τη δολοφονία του Φύσσα, πάλι στο Κερατσίνι, έδρασαν ως εκπρόσωποι της «Χρυσής Αυγής». Έδρασαν ως εκπρόσωποι του Μιχαλολιάκου. Του «Καιάδα». Του Λαγού. Του Κασιδιάρη. Έδρασαν, δηλαδή, ως εκπρόσωποι όλων αυτών που θυμάστε τι ισχυρίστηκαν, τότε: Οτι «καμία σχέση» δεν είχε το (ναζιστικό) κόμμα τους με τη δολοφονία του παλικαριού…
Η οικογένεια του Παύλου, μετά τα γεγονότα του Σαββάτου εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία μεταξύ άλλων σημειώνεται ότι «η καταστροφή του μνημείου και των διαφόρων αντικειμένων-συμβόλων σχετικώς με τη μνήμη του Παύλου, η διανομή, κατά τρόπο προκλητικό, φυλλαδίων οι ύβρεις και οι απειλές από παρελαύνοντες έξω σχεδόν από την οικία μας με πλήρη στρατιωτική αμφίεση είναι προφανές ότι στοχεύουν όχι μόνο στον εκφοβισμό και κατατρομοκράτηση της οικογένειάς μας, αλλά και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας και αποτελούν μία ακόμη μαχαιριά σε όλους εμάς αλλά και μία μαχαιριά στην ύπαρξη και λειτουργία πανανθρώπινων αξιών».
Από πλευράς μας μια ακόμα κουβέντα: Οι ταγματαλήτες, αυτοί που βεβήλωσαν το Σάββατο το χώρο που δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας, είναι ακριβώς αυτό:
ΤΑΓΜΑΤΑΛΗΤΕΣ! 
Σαν τους ιδεολογικούς και πολιτικούς προγόνους τους. Τίποτα λιγότερο: Ταγματαλήτες!
Προτείνουμε, δε, σε αυτούς που τους στηρίζουν και λένε ότι θα τους ψηφίσουν να βάζουν το βίντεο και να το βλέπουν. Ξανά και ξανά...

                     ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
                                    Ενικός

Αναδημοσίευση από Οικοδόμος

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

31ο Συνέδριο ΕΚ Αγρινίου: Ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του















Ολοκληρώθηκαν την Κυριακή 26 Γενάρη οι εργασίες του 31ου Συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου Αγρινίου με την ψήφιση του πλαισίου διεκδίκησης για την επόμενη τριετία που βασίζεται στο διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Οι εκλογές για ανάδειξη νέου ΔΣ θα γίνουν το Σάββατο 1η Φλεβάρη. 
Η πρώτη μέρα (Σάββατο) περιελάμβανε την εισήγηση - απολογισμό δράσης από τον πρόεδρο του ΔΣ του ΕΚΑ Κώστα Μαργιώλη, ακολούθησαν κεντρικές τοποθετήσεις από τους 3 συνδυασμούς, χαιρετισμοί εκ μέρους των ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΜΑΣ και ο οικονομικός απολογισμός. Από νωρίς το απόγευμα ο χώρος του Εργατικού Κέντρου Αγρινίου φιλοξένησε μια πλούσια έκθεση φωτογραφίας με τίτλο: «Η ταξική συνέπεια και η γραμμή αντιπαράθεσης με ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΕΕ - ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ». Μια έκθεση από την τρίχρονη δράση του Εργατικού Κέντρου Αγρινίου, με στυλοβάτη το ΠΑΜΕ, που κέντρισε το ενδιαφέρον τόσο των αντιπροσώπων όσο και των εργαζομένων που παρευρέθηκαν στο χώρο των συνεδριάσεων.
Ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου σημείωσε πως «το συνέδριο πραγματοποιείται σε μια ιδιαίτερη συγκυρία για τους εργαζομένους μετά από τα μέτρα των μνημονίων που έχουν φέρει σε απόγνωση τα φτωχά λαϊκά στρώματα».
Όσον αφορά το στόχο του συνεδρίου που έχει το χαρακτήρα του απολογισμού της τριετούς δράσης του ΕΚΑ και του προγραμματισμού για τα επόμενα χρόνια, ο Κώστας Μαργιώλης ανέφερε ότι «η εργατική τάξη έχει πολύ δρόμο μπροστά της όσον αφορά τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει και το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να αντιδράσει αποφασιστικά απέναντι σε αυτή την πολιτική». Επιδίωξη, πρόσθεσε, «θα είναι το συνέδριο να αποτελέσει ξεκίνημα για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Δεν πρέπει το συνδικαλιστικό κίνημα να συμβιβάζεται με την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά και να έχει ένα ταξικό διεκδικητικό πλαίσιο πάλης. Το σύστημα δεν παίρνει μπαλώματα και υποχωρήσεις και εδώ υπάρχει ευθύνη της ΓΣΕΕ και των ομοσπονδιών για την κατάσταση αυτή».
Ο Μ. Κατσιγιάννης παρουσίασε τη διακήρυξη της «ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ».
                                       
                                                 902.gr

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Λαέ ως πότε θα στηρίζεις αυτούς που σε φτύνουν και θα λοιδορείς αυτούς που σε υπερασπίζονται;


Ο κ. Φίλιππας είναι πρόεδρος του ΚΕΠΕ, δηλαδή του κέντρου που «πρότεινε» (ουσιαστικά ως «λαγός» προανήγγειλε τα σχέδια της κυβέρνησης) την κατάργηση του κατώτατου μισθού ως «κίνητρο» για τις επιχειρήσεις! 

Ο κ. Φίλιππας ήταν  καλεσμένος σε τηλεοπτική εκπομπή του Μέγκα. Για κακή του τύχη στην ίδια εκπομπή  ήταν  καλεσμένη και η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη. Κάποια στιγμή, και ενώ προηγουμένως είχε «ζοριστεί» στη συζήτηση, ο ανεκδιήγητος κ. Φίλιππας «δυσανασχέτησε» για τον τρόπο που έγινε η «ζωντανή σύνδεσή» του με την εκπομπή λέγοντας στους παρουσιαστές: «με βάλατε έξω στο δρόμο λες και ήμουνα κανένας αγρότης»!!! Ήταν όμως άτυχος, δίπλα του καθόταν η Λιάνα…

                 αναδημοσίευση από τον Οικοδόμο

Σε κατάληψη της ΔΟΥ Αγρινίου προχώρησαν οι αγρότες



              
            Από τη χτεσινή κατάληψη των αγροτών στη ΔΟΥ Αγρινίου

Σε κατάληψη της ΔΟΥ Αγρινίου προχώρησαν αγρότες της περιοχής χτες Παρασκευή 24 Γενάρη το πρωί, συμμετέχοντας στο πλαίσιο των πανελλαδικών κινητοποιήσεων που οργάνωσαν η ΠΑΣΥ και άλλοι αγροτικοί φορείς στα κατά τόπους υποκαταστήματα των εφοριών, ενάντια στη φορολόγησή τους, στην τήρηση βιβλίων κλπ.
Εκπρόσωποι των αγροτών κατέθεσαν ψήφισμα με τα αιτήματά τους στον προϊστάμενο της ΔΟΥ Αγρινίου, ενώ ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Αιτωλοακαρνανίας, Σπύρος Κοτοπούλης, κάλεσε τους αγρότες να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις. «Οι κινήσεις θα είναι συντονισμένες από άκρη σε άκρη της Ελλάδας. Εδώ, στα χωριά του Δήμου Αγρινίου, που τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο, οι αγρότες θα κατέβουν στις πλατείες των χωριών με τρακτέρ,σε μια συμβολική διαμαρτυρία απέναντι σε όλα αυτά στα οποία θέλουν να μας υποβάλουν, ξεκινώντας από αύριο. Ο αγώνας είναι μαζικός και θα συνεχιστεί», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ, Νίκος Μωραϊτης, που δήλωσε στο «agriniopress.gr»: «H φτωχομεσαία αγροτιά της χώρας βρίσκεται υπό διωγμό. Μετά τα αλλεπάλληλα χαράτσια, έρχεται και η φοροληστεία της λαϊκής κατοικίας, η τήρηση βιβλίων για φορολόγηση από το πρώτο ευρώ καθαρού εισοδήματος. Αυτό είναι το τελειωτικό χτύπημα, γι' αυτό πρέπει η πάλη των αγροτών να οργανωθεί μαζί με την πάλη των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται», κατέληξε ο κομμουνιστής βουλευτής.
Στο πλευρό των αγροτών βρέθηκε και αντιπροσωπεία του ΕΚ Αγρινίου.

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Επίκαιρη ερώτηση του ΚΚΕ για τους εργαζόμενους με τα προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας.

                   

Η επίκαιρη ερώτηση που θα συζητηθεί την Παρασκευή 24/1/14 ώρα 10 πμ είναι η παρακάτω:

Κ.Κ.Ε.
Κοινοβουλευτική Ομάδα

Λεωφ. Ηρακλείου 145, 14231 ΝΕΑ ΙΩΝΙΑ,
τηλ.: 2102592213, 2102592105, 2102592258, fax: 2102592155
e-mail: ko@vouli.kke.gr, http://www.kke.gr
Γραφεία Βουλής: 2103708168, 2103708169, fax: 2103707410



ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ 1η

Προς τον Υπουργό Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας

Θέμα: Για τους εργαζόμενους με τα προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας. 


Δεκάδες χιλιάδες είναι οι εργαζόμενοι, που προσελήφθηκαν τους τελευταίους μήνες σε διάφορες υπηρεσίες και Οργανισμούς του Δημοσίου μέσα από τα προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας.
Τα προγράμματα αυτά, που αποτελούν οδηγία της Ε.Ε. και έχουν ήδη εφαρμοστεί στις χώρες της, ανακυκλώνουν την ανεργία και προσφέρουν φτηνό εργατικό δυναμικό στους εργοδότες. Αρκετές χιλιάδες από τους εργαζόμενους αυτούς, χρησιμοποιούνται για να καλύπτουν κενά, που δημιουργήθηκαν με τις διαθεσιμότητες, στην εκπαίδευση, στα ασφαλιστικά ταμεία, στη φύλαξη σχολείων και αλλού.
Τα προγράμματα της Κοινωφελούς Εργασίας χρησιμοποιούνται σαν όχημα για να χτυπηθεί η σταθερή εργασία, η δουλειά με συγκροτημένα δικαιώματα και για να αυξηθεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
Ταυτόχρονα από όλο το νομοθετικό πλαίσιο προκύπτει ότι δεν αντιμετωπίζονται οι εργαζόμενοι αυτοί ως εργαζόμενοι, αλλά ως ωφελούμενοι. Με το ιδιότυπο πλαίσιο «ειδικού σκοπού», που η κυβέρνηση έχει θεσπίσει επιχειρεί να αφαιρέσει από τους εργαζόμενους αυτούς και άλλα βασικά εργασιακά δικαιώματα, όπως να πληρώνονται στο τέλος του μήνα, να έχουν άδεια, ασθένεια από την πρώτη μέρα, να εργάζονται με τις απαραίτητες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας. Κυβέρνηση, εργοδοσία, στελέχη του ΟΑΕΔ έφτασαν στο σημείο να απειλούν τους εργαζόμενους ότι δεν έχουν το δικαίωμα στην απεργία, στην οργάνωση του αγώνα για την ίδια τους τη ζωή.
Είναι προφανές ότι κυβέρνηση, πλουτοκρατία και Ευρωπαϊκή Ένωση αξιοποιούν την κρίση και την ανεργία, που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα σαν στρόφιγγα για να ρίξουν ακόμα παρακάτω μισθούς και μεροκάματα, για να πετσοκόψουν δικαιώματα και κατακτήσεις.
ΕΡΩΤΑΤΑΙ ο κ. Υπουργός 

τι μέτρα προτίθεται να λάβει ώστε οι εργαζόμενοι στην Κοινωφελή Εργασία να πληρώνονται κάθε μήνα, να έχουν δικαίωμα σε άδεια και ασθένεια με πληρωμή, σε βιβλιάριο ασθενείας από την πρώτη μέρα, καθώς και για να υπάρξει στοιχειώδης προστασία αυτών και των οικογενειών τους, με επίδομα ανεργίας για όλους, όταν τελειώνει το Πρόγραμμα, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, για δωρεάν μετακινήσεις με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, για να έχουν πρόσβαση τα παιδιά τους στους παιδικούς σταθμούς, για φτηνό πετρέλαιο θέρμανσης, κλπ.
                            

                 Ο βουλευτής Χρήστος Κατσώτης

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Ανεργία ( Άδεια στομάχια, ραγισμένες ψυχές )

                                                                                του Θόδωρου Μαργαρίτη

Ο τρόπος παραγωγής αγαθών σήμερα (2014) έχει αλλάξει πάρα πολύ σε σχέση με παλαιότερα. Με τον σύγχρονο τρόπο παραγωγής έχουμε ποικιλία αγαθών, ποιότητα υψηλότερη, ταχύτητα παραγωγής και ποσότητα αγαθών με πολύ λιγότερο κόπο (εργατική δύναμη). Αυτό οφείλεται στην ανάπτυξη της τεχνολογίας, δηλαδή στον τρόπο που αξιοποιώντας ο άνθρωπος τη συσσωρευμένη συλλογική γνώση και πείρα χρησιμοποιώντας εργαλεία και υλικά απαντά – λύνει προβλήματα- απαιτήσεις της ζωής του. Παράδειγμα , η καλλιέργεια ενός κτήματος 
α) με τσαπί (π.Χ ), 
β) με ξύλινο αλέτρι (1800 μ. Χ), 
γ) με σιδερένιο αλέτρι (1900 μ. Χ), 
δ) με τρακτέρ (1950 μ. Χ), 
ε) με τρακτέρ, λιπάσματα και βελτιωμένους 
σπόρους (1980 μ. Χ).
Η κοινωνία μας (παγκόσμια) εδώ και χιλιάδες χρόνια είναι ανταγωνιστική και όσο ενηλικιώνεται γίνεται πιο ανταγωνιστική (παρ' όλες τις αξιόλογες και βασανιστικές προσπάθειες περιορισμού της ανταγωνιστικής λαίλαπας από θρησκείες, πολιτικές, επαναστάσεις κ.λ.π ), με την ανταγωνιστικότητα να αυξάνεται αναλόγως της ταχύτητας της εξέλιξης της παραγωγής και μάλιστα η μια τροφοδοτεί την άλλη με μια αλληλεπίδραση καταπληκτική. Αν κάποιος δέχεται την παραπάνω συλλογιστική, εύκολα μπορεί να εξηγήσει σήμερα την ανεργία, την πείνα, τη δυστυχία, τον πόλεμο.
Μια άλλη παράμετρος αρκετά ζωτική και σημαντική είναι το ποιος παράγει, για ποιο λόγο παράγει και πως αλλάζουν ιδιοκτήτη τα προϊόντα;
Είναι διαφορετικό πράγμα ο παραγωγός να παράγει ο ίδιος προϊόντα αυτά που έχει ανάγκη για να εξυπηρετήσει τις απαιτήσεις της ζωής του και άλλο να παράγει προϊόντα –εμπορεύματα που θα πουλήσει σε άλλους.
Από εδώ προκύπτουν διάφορα προβλήματα:
1. Με διαφορετική φροντίδα θα παράγει αυτά που θα καταναλώσει μόνος του, με άλλη φροντίδα για να τα εμπορευτεί (έτσι γίνεται κατανοητό γιατί υπάρχει τεράστιο πρόβλημα με την ποιότητα των προϊόντων σήμερα).
2. Αφού όσο περισσότερα παράγει τόσο πιο πολλά θα πουλήσει άρα τόσο πιο πολλά θα κερδίσει άρα παράγει μόνο ότι αφήνει κέρδος (γι αυτό και έλλειψη αγαθών, αναρχία παραγωγής)
3. Η μεγάλη παραγωγή μπορεί να γίνει με πολλούς εργαζόμενους, άρα όχι μόνο από αυτόν και την οικογένεια του άρα προσλαμβάνει εργαζόμενους και άρα τους αμείβει λιγότερο από αυτό που παράγουν για να έχει κέρδος (αντίθεση εργοδότη – εργαζόμενου), ή κάνει την παραγωγή με σύγχρονα μηχανήματα, άρα περισσεύουν εργάτες (ανεργία), άρα άλλοι παραγωγοί με παλιότερα μηχανήματα έχουν λιγότερη παραγωγή άρα μένουν στο περιθώριο κλείνουν, ( καταστροφή παραγωγής).
4. Οι «παραγωγικές σχέσεις» (σχέσεις μεταξύ παραγωγών) .
Ο παραγωγός προϊόντων δεν μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες του ανταλλάσσει ένα μέρος των προϊόντων του με άλλα προϊόντα που δεν παράγει (απευθείας παλιότερα, π.χ ένα κιλό λάδι με πέντε κιλά σιτάρι), ή με χρήμα σαν ενδιάμεσο (π.χ ένα κιλό λάδι = 5 μονάδες μέτρησης, ένα κιλό σιτάρι =1 μία μονάδα μέτρησης) εδώ έχουμε το πρόβλημα με ποιο σύστημα, με ποιο κανόνα θα γίνει η εξίσωση πόσο με πόσο. Φυσικά ο παραγωγός προϊόντος – εμπορεύματος έχει ανάγκη καθορισμού τιμής του προϊόντος – εμπορεύματος.
Βασικό σημείο - κλειδί είναι ποιος καθορίζει τις τιμές, ποιος κόβει το χρήμα; Αυτά όλα καθορίζονται από ένα σύστημα μέτρων, νόμων, ρυθμίσεων κ.λ.π .
Αυτό είναι το λεγόμενο σύστημα.
Σήμερα το παγκόσμιο σύστημα ονομάζεται καπιταλιστικό, από το kapital= κεφάλαιο. Κεφάλαιο ονομάζεται οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο (π.χ κτίρια, μηχανήματα, γη, χρήματα, διανοητική εργασία κλπ) χρησιμοποιείται στην παραγωγική διαδικασία. Το κεφάλαιο αποτελεί τον έναν από τους δύο συντελεστές της παραγωγής, ο δεύτερος είναι η εργασία.
Κάποιος προσφέρει το χρόνο του κάνοντας κάτι συγκεκριμένο και αμείβεται γι΄αυτό αυτό λέγεται εργασία.
Η εργασία είναι κάτι πολύ παραπάνω από την απόκτηση εισοδήματος.
Για πολλούς είναι το ουσιαστικότερο κριτήριο των ικανοτήτων τους.
Η υποαπασχόληση και κυρίως η ανεργία εκλαμβάνεται ως αναξιοσύνη.
Η ανεργία ανεβάζει τα επίπεδα κατάθλιψης και ψυχικών ασθενειών.
Συνήθως οι άνεργοι τον πρώτο χρόνο στρέφουν την οργή τους στους συναδέλφους και κυρίως στους εργοδότες στη συνέχεια όμως τα βάζουν μόνο με τον εαυτό τους. Ο θυμός τους στρέφεται στους ίδιους και αυτοδηλητηριάζονται με την έλλειψη αυτοεκτίμησης. Κατηγορούν τον εαυτό τους , μαραζώνουν, συμπεριφέρονται σαν ντροπιασμένοι και έχουν την τάση να απομονώνονται από την κοινωνία νιώθοντας ότι είναι βάρος σε συγγενείς και φίλους. Παίρνουν μόνοι τους το δρόμο του θανάτου άλλοι (οι πιο πολλοί) με τη μεταφορική έννοια, αργά, και άλλοι με την τραγικά πραγματική, βιαστικά.
Γι΄αυτό υπάρχει επιτακτική ανάγκη:
1. Ουσιαστική και έμπρακτη άμεση αλληλεγγύη προς τους άνεργους από αυτούς που παραμένουν στην εργασία και τα συνδικάτα.
2. Συνεχείς εκδηλώσεις- συζητήσεις για την κατανόηση των αιτίων της ανεργίας, που αφορούν καθαρά στο σύστημα παραγωγής και διανομής του πλούτου, στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγή).
3. Τόνωση της αυτοπεποίθεσης των απολυμένων.
4. Ακαριαία αντίδραση και οργάνωση αγώνα.
5. Άρνηση, πλήρης και ολοκληρωτική κάθε αξιολόγησης και άρα κατάταξης του εργατικού δυναμικού, γιατί αυτή είναι η επιστημονική μεθοδική απομόνωση του απολυμένου και επιτάχυνση του περάσματος κατ' ευθείαν στη δεύτερη φάση της αυτοαπομόνωσης, της απογοήτευσης, της αποθάρρυνσης και της ταχύτερης διαδρομής προς την κατάθλιψη - περιθωριοποίηση. Οι εργοδότες έτσι αποφεύγουν να εισπράξουν την οργή και το σύστημα ξεβράζει μια για πάντα τα περιττά άτομα γι΄αυτό χωρίς κανένα κόστος.
Ανάμεσα στη μεγάλη αντίφαση της εποχής όπου από τη μια μεριά έχουμε πληθώρα προϊόντων, ποιοτικών, με ελάχιστη εργασιακή απασχόληση (σήμερα παράγονται πολύ περισσότερα σε είδος και πλήθος αγαθά πολλαπλάσια αυτών που παλιότερα παράγονταν με πολλαπλάσιες εργατοώρες) και από την άλλη σχεδόν ο μισός πληθυσμός της γης λιμοκτονεί, θα πρέπει να αναζητηθεί λύση, δεν γίνεται αλλιώς, δεν μας παίρνει άλλο. H αντίφαση αυτή προκύπτει από την τεράστια κοινωνικοποίηση της παραγωγής (δουλεύουν πολλοί εργαζόμενοι, όλη η κοινωνία) και την καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της (το κέρδος όμως το εισπράττουν ελάχιστοι, οι καπιταλιστές). Σ' αυτό εδράζεται η οικονομική κρίση, εδώ και η αιτία της. Για να εξαλειφθεί πρέπει να εξαλειφθεί αυτή η αντίθεση.
Με επαγωγικό τρόπο, λύση δεν μπορεί να είναι:
1. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ. Η ακόμη μεγαλύτερη ασυδοσία της αγοράς, νέα προνόμια στους ελάχιστους πλουτοκράτες 

(βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές, επιχειρηματίες) οι οποίοι με ισχυρό κίνητρο το μεγαλύτερο πλουτισμό θα ιδρύσουν νέες επιχειρήσεις και άρα θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Ουσιαστικά είναι σαν να επιχειρείς να σβήσεις τη φωτιά καταβρέχοντας την με πετρέλαιο.
2. Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Δέχεσαι ότι το σύστημα έτσι όπως είναι δημιουργεί προβλήματα, είναι όμως μονόδρομος και άρα προσπαθείς λίγο να μετριάσεις τις αρνητικές επιπτώσεις, με επιβολή κανόνων, μέτρων και ελέγχων. Δεδομένη η καταδίκη σε θάνατο της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων απλώς παρατείνομε τη ζωή κάποιων λίγο πιο πίσω ή ακόμη συζητούμε σθεναρά για το λιγότερο επώδυνο τρόπο θανάτωσης.
3. ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ. Το σύστημα και πάλι ανέπαφο, κλειστό όμως σε επίπεδο κράτους και επί το ιδανικότερο έθνους – κράτους. Ντόπιοι εργοδότες επιχειρηματίες δίνουν δουλειά μόνο στους ντόπιους εργαζόμενους, έξω όλοι οι ξένοι εργαζόμενοι. Έτσι οι δουλειές θα επαρκούν και όλα καλά. Πέρα και έξω από τις σοβαρότατες ιδεολογικές και ηθικές ενστάσεις, η λύση είναι πρακτικά ανεφάρμοστη (π.χ. στη Ελλάδα και όλοι οι ξένοι να φύγουν οι δουλειές δε φτάνουν πόσο μάλλον αν εξαναγκαστούν να επιστρέψουν και όλοι οι ανά τον κόσμο ομογενείς) και το κυριότερο δεν απαντά στην ουσία του προβλήματος, τον ραγδαίο περιορισμό της εργασίας από τη χρήση των νέων τεχνολογιών και την ωφέλεια μόνο των εργοδοτών και ελαχίστων εργαζομένων (διευθυντικά στελέχη), από την γιγαντιαία αύξηση της παραγωγικότητας.
Στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος στις αρχές της δεκαετίας του 1990 σε Ευρώπη (Γαλλία, Γερμανία και αλλού), σε Αμερική, Αυστραλία και Ιαπωνία επιχειρήθηκε η μείωση των ωρών εργασίας με ταυτόχρονη μείωση των αποδοχών με επιχείρημα την αποφυγή απολύσεων. Το μέτρο απέτυχε γιατί υπήρξε αύξηση της παραγωγής με ταυτόχρονη μείωση της ζήτησης (αφού πιο άδεια τα πορτοφόλια), άρα στασιμότητα, ύφεση.
Πάλι στα πλαίσια του συστήματος, μια πιο βελτιωμένη πρόταση για μείωση ωρών εργασίας χωρίς μείωση αποδοχών (από τη σοσιαλδημοκρατία) απορρίφτηκε αμέσως από τους κεφαλαιοκράτες, όχι τόσο γιατί περιόριζε τα κέρδη (γιατί θα υπήρχε μεγαλύτερη παραγωγικότητα και μεγαλύτερη ζήτηση), αλλά γιατί θα άνοιγε την όρεξη των εργαζομένων για περισσότερες απαιτήσεις και το μείγμα της σχετικής οικονομικής άνεσης με τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο θα ήταν εκρηκτική ύλη στα θεμέλια του ίδιου του συστήματος.
Έτσι η επιλογή που επικράτησε διεθνώς είναι: ομαδικές απολύσεις, μειώσεις αποδοχών των εργαζομένων, δραστικός περιορισμός κοινωνικών παροχών, πλήρης ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των πάντων .
Το αποτέλεσμα, γνωστό σε όλους, δραματική έκρηξη της ανεργίας (καταμετρημένης πάνω από 27% σε ορισμένες χώρες, της πραγματικής πολύ πιο πάνω), πανδημική εξάπλωση της φτώχειας σχετικής και κυρίως της απόλυτης, επανεμφάνιση ασθενειών, αύξηση αυτοκτονιών, ψυχικών 
και σωματικών ασθενειών.
ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής.
Την παραγωγή την καθορίζουν αυτοί που την έχουν ανάγκη. Οι εργαζόμενοι (όλοι όσοι μπορούν να προσφέρουν εργασία) κατά τόπους, περιοχές και συνολικά καταγράφουν όλες τις λαϊκές ανάγκες και καθορίζουν τι μπορούν οι ίδιοι να καλύψουν από τη δική τους παραγωγική εργασία, τι δεν μπορούν και τι πλεονάζει από την εργασία τους.
Την παραγωγή την καθορίζουν οι λαϊκές ανάγκες και η προσφερόμενη εργασία, έτσι όσο πιο μεγάλη η προσφορά εργασίας τόσο μεγαλύτερη κάλυψη αναγκών και επειδή οι ανάγκες όλο και διευρύνονται πάντα θα υπάρχει ανάγκη για εργασία, άρα η ανεργία τέλος.
Από τα παραπάνω προκύπτει η ανάγκη πολιτικού υποκειμένου που θα συντονίζει όλες τις ενέργειες και δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό που δέχεται και μπορεί να το κάνει, έχει εκφρασμένη θέση και βούληση, έχει στοιχειώδη οργάνωση και έχει και ιστορική πείρα.
Ακόμη προκύπτει η αναγκαιότητα κεντρικού σχεδιασμού, ελέγχου διόρθωσης και ανατροφοδότησης του συστήματος παραγωγής. Λειτουργίες που σήμερα με την αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας, της αποκτημένης γνώσης και εμπειρίας των εργαζομένων είναι πολύ πιο εύκολο να πραγματοποιηθούν .
ΕΥΛΟΓΑ κάποιοι θα αναρωτηθούν δηλαδή τόσο απλό είναι και αφού είναι τόσο απλό γιατί δεν το υιοθετούν οι εργαζόμενοι .
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ, εκτός της σφοδρής αντίδρασης των ωφελημένων και οπαδών του παλιού προς ανατροπή συστήματος που πρέπει να εξουδετερωθεί (πράγμα διόλου εύκολο), 
το νέο σύστημα έχει αρκετές επιμέρους δυσκολίες και πολύ μεγάλες μάλιστα, που πρέπει να ξεπεραστούν δημιουργικά κατά την πορεία της πραγματοποίησης.
Όμως είναι σίγουρα πολύ λιγότερες από τη φτώχεια, την ανέχεια, την ανεργία και αξίζει οι εργαζόμενοι όχι μόνο να το δεχτούμε αλλά να συμβάλλουμε και οι ίδιοι για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος για να μην EΧΟΥΜΕ ΑΔΕΙΑ ΣΤΟΜΑΧΙΑ ΚΑΙ ΡΑΓΙΣΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Ανακοίνωση του ΠΑΜΕ ΟΤΑ για τα πεντάμηνα.

                             
                                   ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΟΤΑ     

                                     
                                                         Προς
  τους συναδέλφους εργαζόμενους με τα πεντάμηνα 
                         προγράμματα    

Συνάδελφε, συναδέλφισσα

Σε σένα που έπιασες δουλειά για 5 μόλις μήνες, μέσα από τα προγράμματα της «Κοινωφελούς Εργασίας», θέλουμε να σου πούμε τα παρακάτω:
  •  Πρώτο από όλα τα δικαιώματα για κάθε άνθρωπο είναι αυτό της δουλειάς. Αυτό το βασικό σου δικαίωμα λοιπόν κυβέρνηση, πλουτοκρατία και Ευρωπαϊκή Ένωση το τσαλαπατούν. Κουρελιάζουν κάθε δυνατότητα να δουλεύεις με δικαιώματα και αξιοπρέπεια. Αντικαθιστούν σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα την μόνιμη με διάφορα προγράμματα κακοπληρωμένης και ελαστικής σχέσης εργασίας. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Πριν από τα προγράμματα της κοινωφελούς εργασίας υπήρξαν και άλλα, όπως τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, τα stage, τους συμβασιούχους με μπλοκάκι, τα 5 μηνα μέσω ΜΚΟ κλπ. Προγράμματα που σχεδιάστηκαν στα γραφεία των καπιταλιστών και που η εφαρμογή τους ξεκίνησε στην Τοπική Διοίκηση από Δημάρχους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. 
  • Σε αντιμετωπίζουν σαν αναλώσιμο εργαζόμενο πέντε μηνών για να ξεγελάσουν δήθεν το τέρας της ανεργίας. Αξιοποιούν την ανεργία, που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα, σαν στρόφιγγα για να ρίχνουν μισθούς και μεροκάματα, για να πετσοκόβουν δικαιώματα και κατακτήσεις. Για αυτό σε αποκαλούν ωφελούμενο και όχι εργαζόμενο.
  • Αξιοποιούν την καπιταλιστική κρίση για να ρίξουν στα τάρταρα τις απαιτήσεις των εργαζομένων. Θέλουν να μας μάθουν να βολευόμαστε με λίγες μέρες δουλειάς (εκ περιτροπής εργασία), με λίγους μήνες, να επιβιώνουμε με ψίχουλα, να θεωρούμε “πολυτέλεια” βασικά εργασιακά δικαιώματα (άδεια, ασθένεια, μέτρα υγιεινής και ασφάλειας). Κι όλα αυτά για να ανακάμψουν τα κέρδη των καπιταλιστών.

Συνάδελφε, συναδέλφισσα, 
όσο και να σου φαίνεται μακρινό, πρέπει να σε γυρίσουμε πίσω δεκαετίες, στη δεκαετία του '90, που με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη Λευκή Βίβλο οι κυβερνήσεις του ευρωμονόδρομου χάραζαν το χαρακτήρα των σημερινών εργασιακών σχέσεων. Στη Λευκή Βίβλο η θέση 8.8 αναφέρεται στην αναγκαιότητα: «θέσπισης μέτρων παροχής κινήτρων για την κάλυψη των νέων ευκαιριών για απασχόληση από εγγεγραμμένους ανέργους, μέσω π.χ. συστημάτων κυκλικής εναλλαγής σε θέσεις απασχόλησης».
Αυτή την ανακύκλωση της ανεργίας με χρήματα μάλιστα και των ίδιων των εργαζομένων υλοποιούν σήμερα με τα προγράμματα της κοινωφελούς εργασίας μέσω του ΟΑΕΔ.
Γι’ αυτό λέμε ότι τα μέτρα αυτά, όπως και τα διάφορα προγράμματα εργασίας τα σχεδίασαν πολλά χρόνια πριν, δεν τα έφερε το μνημόνιο αλλά τα επιτάχυνε η κρίση, δεν εφαρμόζονται μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί απλά είναι μέτρα που ξεζουμίζουν παραπέρα τους εργαζόμενους, ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών επιχειρήσεων.

Συνάδελφε, συναδέλφισσα, 
τα αντεργατικά μέτρα δεν θα σταματήσουν αν δεν πάρεις θέση μάχης, αν εσύ ο ίδιος δεν οργανωθείς δεν παλέψεις για την δική σου υπόθεση. 
Θυμήσου πέρυσι τα 5μηνα πληρωνόντουσαν με μισθό 625 ευρώ, φέτος με 490 και 427 για τους νέους έως 25 χρονών. Πέρυσι μπορούσες να επιλεγείς κι ας δούλευε άλλο μέλος της οικογένειάς σου. Φέτος απαιτείται να είναι όλη η οικογένεια άνεργη!!
Φέτος με “προφορικές εντολές” θέλουν να κόβουν ασθένειες, άδειες κλπ. Χαρακτηρίζουν αυθαίρετα παροχές αυτά τα στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα.
Η κυβέρνηση πίσω από το εργασιακό πλαίσιο, που έχει φτιάξει - εργαζόμενοι «ειδικού σκοπού» - προσπαθεί να αφαιρέσει και άλλα βασικά εργασιακά δικαιώματα, άδεια, υγιεινή και ασφάλεια, δικαίωμα στην απεργία. Αυτό το εργασιακό μοντέλο φτιάχνουν για τους εργαζόμενους σήμερα, αλλά κυρίως για τη νέα γενιά.
Σε πέντε μήνες θα ακολουθήσει νέα σειρά εργαζομένων πεντάμηνης διάρκειας και το γρανάζι της εκμετάλλευσης θα συνεχίσει να γυρνά.
Απέναντι σε αυτό το μέλλον, που μας ετοιμάζουν πρέπει να οργανώσουμε όλοι μαζί τον αγώνα μας.
Το βασικό μας όπλο είναι η ενότητα όλων των εργαζομένων.

Αυτό πρέπει να αναδείξουμε σε κάθε χώρο δουλειάς, κόντρα στην λογική Δημάρχων και Περιφερειαρχών, που βλέπουν τους συναδέλφους από τα πεντάμηνα ως δεύτερης κατηγορίας εργαζόμενους, για όλες τις δουλειές, αλλά και κόντρα στις συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΠΟΕ-ΟΤΑ κλπ), που δεν επιτρέπουν την εγγραφή στα σωματεία των συμβασιούχων και όλων των συναδέλφων, που δουλεύουν στα προγράμματα.
Οργανώνουμε τις δυνάμεις μας, συσπειρωνόμαστε γύρω από τα σωματεία, φτιάχνουμε παντού επιτροπές εργαζόμενων στα 5μηνα. Χτυπάμε παντού την εργοδοτική αυθαιρεσία.

Διεκδικούμε :
  • Να καταβάλλεται κάθε μήνα ο μισθός και όχι στο τέλος του προγράμματος. Εργασία και καθήκοντα με βάση την πρόσληψη. 
  • Πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, από την πρώτη μέρα δουλειάς. Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους εργαζόμενους στα προγράμματα και τους ανέργους. 
  • Μέτρα υγιεινής και ασφάλειας με ευθύνη της εργοδοσίας. Καμιά καταπάτηση στοιχειωδών εργατικών δικαιωμάτων (άδεια, άδεια λόγω ασθένειας κλπ). 
  • Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. 
  • Επίδομα ανεργίας, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, για όλους όταν τελειώνει το πρόγραμμα. 
  • Άμεσα μέτρα προστασίας των ανέργων, των εργαζομένων στα 5μηνα και των οικογενειών τους για το πετρέλαιο θέρμανσης, για δωρεάν μετακινήσεις με τα ΜΜΜ, για βιβλιάριο ασθενείας. Να έχουν πρόσβαση τα παιδιά των ανέργων στους παιδικούς σταθμούς. 
  • Να καταργηθούν τώρα όλα τα χαράτσια και να σταματήσει η φοροληστεία. 
  • Να απαγορευτεί η διακοπή της παροχής του ηλεκτρικού ρεύματος στις κατοικίες των εργατικών – λαϊκών οικογενειών. Άμεσα να υπάρξει δραστική μείωση των τιμολογίων της ΔΕΗ. Να καταργηθούν οι φόροι και τα δημοτικά τέλη, που υπάρχουν στα τιμολόγια.
  • Να μην επιτρέψουμε να χαθεί σπίτι λαϊκής οικογένειας. Κανένας πλειστηριασμός σε λαϊκή κατοικία.

Απαιτούμε:
  •  Κατάργηση των δουλεμπορικών προγραμμάτων εργασίας (Κοινωφελής εργασία - Τοπικά Σχέδια Δράσης για την Προώθηση της Απασχόλησης κ.α.). Νέες θέσεις εργασίας για την κάλυψη των αναγκών των ΟΤΑ σε προσωπικό με σταθερή δουλειά και πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. 
  •  Δημόσιες και δωρεάν κρατικές υπηρεσίες και δομές, που να καλύπτουν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. 

Με οργάνωση και αγώνα απαντάμε σε κυβέρνηση – Ευρωπαϊκή Ένωση – Δημάρχους και Περιφερειάρχες, τραπεζίτες και βιομήχανους, που εμπορεύονται τις ζωές μας.


                                            Αθήνα, 17-1-2014

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Στήνουν κλίμα τρομολαγνείας

                              

Στο κλίμα που στήνεται εδώ και πολύ καιρό και ιδιαίτερα μετά τις δολοφονίες στο Ν. Ηράκλειο με αρθρογραφία και αλληλοσυμπληρούμενες δηλώσεις κρατικών και άλλων παραγόντων, ήρθε να προστεθεί και η επανεμφάνιση του Χριστόδουλου Ξηρού μετά την προ ημερών απόδρασή του. Ενισχύονται αντικειμενικά ερωτήματα, που διατυπώθηκαν καιρό πριν, για τον ποιον εξυπηρετεί αυτή η διαδικασία. Ορατή σε πρώτο επίπεδο μια προσπάθεια να ενισχυθεί η τρομολαγνεία που λειτουργεί καθηλωτικά για το λαϊκό κίνημα.
Από την πλευρά του ο υπουργός Δημόσιας Τάξης εμφανίστηκε να ζητά να επικρατήσει ένα κλίμα «ομόνοιας» για την αντιμετώπιση της «τρομοκρατίας». 
Σε βίντεο που αναρτήθηκε σε ιστοσελίδα, ο δραπέτης Χριστόδουλος Ξηρός καλεί τις διάφορες ομάδες που ο ίδιος αναφέρει ως συνέχεια της «17Ν» να καταλήξουν σε «ενότητα στην πράξη». Ο Χρ. Ξηρός, με τη μαγνητοσκοπημένη δήλωσή του, προσπάθησε να εμφανιστεί ως ιδεολογικός απόγονος του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Βελουχιώτη και του Γκεβάρα και κάλεσε σε ενοποίηση διαφόρων διάσπαρτων ομάδων με ένα κείμενο που θυμίζει «εθνο-πατριωτικό» στιλ της παλιάς «17Ν».
«Πιστεύω ακράδαντα ότι η ελληνική κοινωνία ομονοούσα, χωρίς υποσημειώσεις και χωρίς κόμματα, μπορεί να αντιμετωπίσει την τρομοκρατία», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Ν. Δένδιας, μετά την επιμνημόσυνη δέηση που έγινε την Κυριακή στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθήνας, το οποίο οργάνωσε ο σύλλογος «Θάνος Αξαρλιάν».
Απαντώντας σε σχετική ερώτηση για τον Χριστόδουλο Ξηρό, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης είπε: «Δεν έχω κανένα ρόλο ή λόγο να σχολιάσω τις όποιες σκέψεις του όποιου τρομοκράτη και ιδίως του συγκεκριμένου». Επανέλαβε ότι «οι διωκτικές αρχές της χώρας κάνουν το καθήκον τους, που σημαίνει ότι θα πράξουν ό,τι μπορούν για να εκτελέσουν τις αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης και να οδηγήσουν στις φυλακές αυτούς οι οποίοι πρέπει να είναι στις φυλακές».
Παράλληλα, τα «τρομοσενάρια» συνεχίζονται. Με διαρροές που δημοσιεύονται στο «Βήμα», η Ελληνική Αστυνομία εμφανίζεται να περιμένει νέο χτύπημα, υποστηρίζοντας ότι σ' αυτό το συμπέρασμα οδηγούν οι επαφές που είχε ο Ξηρός με κρατούμενους των «Πυρήνων της Φωτιάς». Επίσης, το δημοσίευμα υποστηρίζει πως ανώτατος αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. ισχυρίζεται πως «τους ξέρουμε σχεδόν όλους», όμως «για ορισμένους είτε δεν μπορούμε να αποδείξουμε την εμπλοκή τους με αδιάσειστα στοιχεία είτε δεν μπορούμε να τους εντοπίσουμε». Ο αξιωματικός εκτιμά ότι τις επόμενες βδομάδες θα υπάρξουν διαδοχικές ένοπλες ενέργειες, ενώ οι διωκτικές αρχές θεωρούν πως «κάποιοι που συντονίζουν τις ένοπλες ομάδες ήθελαν ελεύθερο τον Χριστόδουλο ως το νέο βαρύ όπλο τους».
Άλλο δημοσίευμα στην «Καθημερινή», αναφέρει πως οι μετακινήσεις του Χρ. Ξηρού γίνονταν με γνώση όλων των βαθμοφόρων στις φυλακές Κορυδαλλού που ετέθησαν σε διαθεσιμότητα για το «ρεβεγιόν» του Χρ. Ξηρού. Επίσης, ρεπορτάζ της εφημερίδας αναφέρεται σε σχέδιο της ΕΥΠ που θα παρεμβαλλόταν σε αγοραπωλησία όπλων, ανάμεσά τους και εκτοξευτές ρουκετών, η οποία θα γινόταν μετά από εντολή ατόμου από κύκλωμα του οργανωμένου εγκλήματος σε ομάδα «αντιεξουσιαστών». Για την υπόθεση είχε ενημερωθεί κλιμάκιο ξένης μυστικής υπηρεσίας που σταθμεύει μόνιμα στην Ελλάδα. Κατά την εφημερίδα, η υπηρεσία αυτή θα διέθετε τεχνολογικό εξοπλισμό και πυροτεχνουργούς για να εγκαταστήσουν σήματα εντοπισμού στα όπλα. Όμως, η επιχείρηση, που είχε γίνει πριν μερικούς μήνες, διακόπηκε, διότι παράλληλη επιχείρηση της Ασφάλειας έκανε τους επίδοξους αγοραστές να υπαναχωρήσουν.
                                                  902.gr


ΚΚΕ: Σχόλιο για την επιστολή του Χριστόδουλου Ξηρού

          


Σε σχόλιο για την επιστολή του Χριστόδουλου Ξηρού το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει:

«Οι προβοκάτορες της 17Ν και οι ενέργειές τους όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με την πάλη του λαού, αλλά αξιοποιούνται για τη συκοφαντία της. Εδώ και δεκαετίες παίζουν το ρόλο των πιο αντιδραστικών υπηρεσιών και μηχανισμών -ντόπιων και ξένων- προκειμένου να ενισχύεται η κρατική καταστολή και η τρομοκρατία σε βάρος του εργατικού λαϊκού κινήματος».

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

«Δεν είναι άδικος ο κόσμος, άδικα είναι τα συμφέροντα»


Συζήτηση με τον σκηνοθέτη Σταύρο Τσακίρη, με αφορμή το ανέβασμα των «Δαιμονισμένων» του Ντοστογιέφσκι, στο «Σύγχρονο θέατρο»

                 
                   
Σταύρος Τσακίρης

Μυθιστόρημα σκοτεινό, ζοφερό κι ενίοτε σπαρακτικό, οι «Δαιμονισμένοι» - κατά κοινή ομολογία των μελετητών του - δεν καθρεφτίζουν μόνο την εποχή του Ντοστογιέφσκι, αλλά και το μέλλον της κοινωνίας. Εργο πολυθεματικό και πολυφωνικό, θέτει μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, επιστρατεύοντας πρόσωπα και χαρακτήρες από μια ευρύτατη πολιτικοκοινωνική γκάμα - μηδενιστές, αθεϊστές, λιμπεραλιστές, τυχοδιώκτες, ασυνείδητους κι ευσυνείδητους, διαταραγμένους κι ατάραχους.
Τα έργα του Ντοστογιέφσκι είναι σίγουρα διαχρονική πρόκληση για όλους, νέους και μεγαλύτερους, για πολλούς λόγους. Ισως λίγοι θα μπορούσαν να φανταστούν ότι ο μυθιστορηματικός λόγος του μπορεί να δραματοποιηθεί και να μεταφερθεί στη σκηνή, κι έτσι να επικοινωνήσει με ένα πλατύτερο κοινό. Σίγουρα στη σκηνή, πέρα από τα μεγάλα κλασικά κείμενα - αρχαίους τραγικούς, Σαίξπηρ κ.λπ. - δεν αντιμετωπίζουμε συχνά τέτοιες πνευματικές οντότητες, σαν του Ντοστογιέφσκι.
Κατεξοχήν μαχόμενος ιδεολόγος συγγραφέας, ό,τι πίστεψε το πίστεψε με πάθος, ό,τι πολέμησε το πολέμησε με πάθος. Θέλησε να καταλάβει και να πάρει θέση. Κύρια μέριμνά του είναι το νόημα. Από τα πιο πολιτικοποιημένα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι, οι «Δαιμονισμένοι» που γράφτηκε το 1870-71, είναι ένα βιβλίο που δεν εξερευνά μόνο το βάθος της ανθρώπινης ψυχής, αλλά είναι ταυτόχρονα και μια ουσιαστική μαρτυρία της ζωής στην τσαρική Pωσία του τέλους του 19ου αιώνα. Είναι η εποχή της έντονης πολιτικοποίησης της ρωσικής κοινωνίας, η εποχή των μεγάλων ιδεολογικών συγκρούσεων.
Το ιστορικοπολιτικό αυτό μυθιστόρημα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι «Οι δαιμονισμένοι», στη διεθνώς καταξιωμένη θεατρική διασκευή του Αλμπέρ Καμύ, παρουσιάζεται στο «Σύγχρονο θέατρο». Τη μετάφραση της διασκευής του Καμύ υπογράφει η Δήμητρα Πετροπούλου, τα κοστούμια ο Γιάννης Μετζικώφ, τη μουσική ο Μίνως Μάτσας, το βίντεο ο Μάνος Χασάπης. Παίζουν (με σειρά εμφάνισης) οι ηθοποιοί: Κώστας Καστανάς, Δήμητρα Χατούπη, Σταύρος Καραγιάννης, Στάθης Μαντζώρος, Αλέξανδρος Μπαλαμωτής, Αλμπέρτο Φάις, Αλέξανδρος Σταύρου, Εφη Ρευματά, Βίκυ Μαραγκάκη, Κερασία Σαμαρά, Δημήτρης Μαύρος, Ιωάννης Παπαζήσης.

       

                  «Δαιμονισμένοι»

Ο «Ριζοσπάστης» μίλησε με τον σκηνοθέτη Σταύρο Τσακίρη που «συμπύκνωσε» και επεξεργάστηκε δραματουργικά τη διασκευή και καθοδήγησε αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση.
-- «Οι χαρακτήρες που δημιουργεί ο Ντοστογιέφσκι στους "Δαιμονισμένους" είναι περισσότερο απ' όσο μπορούμε να φανταστούμε κοντά σε μας», έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ το 1959. Είναι έτσι και ποιες είναι αυτές οι ομοιότητες που βιώνουμε σήμερα;
-- Ο ιστορικός χρόνος είναι διάφορος από το χρόνο ενός ανθρώπινου βίου. Δεν είναι σύμπτωση των εποχών αλλά ένα επίμονο σημειωτόν. Οσο οι κοινωνίες μας δημιουργούν ανισότητες ταξικές, τα ανθρώπινα αδιέξοδα θα παίρνουν υπαρξιακή χροιά και θα γίνονται δαιμόνια που θολώνουν το μυαλό και δυσκολεύουν την κρίση άρα τις επιλογές προς μια φωτεινή λύση. Η τσαρική Ρωσία, η μεταπολεμική Ευρώπη και η Ελλάδα της κρίσης κατοικούνται από τους ίδιους ανθρώπους.
-- Είναι ένα προφητικό έργο για την εποχή του και επίκαιρο στη σημερινή εποχή;
-- Δεν υπάρχουν προφητικά έργα. 
Όποιος αφουγκράζεται σωστά τον καιρό του, έχει και την απαραίτητη τόλμη να γράφει τη γνώμη του. Όποτε και να διαβαστεί μοιάζει επίκαιρη γιατί η τόλμη της έδωσε κοσμική συνείδηση. Τα γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο δημιουργήθηκαν από τις λανθασμένες εκτιμήσεις μιας μικρής ομάδας νέων στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν την κρίση της εποχής τους. Όλες οι στιγμές κρίσης είναι ίδιες άρα και τα λάθη θα είναι τα ίδια, όσο οι τακτικές του συστήματος είναι αμετακίνητες και επιμένουν να νομιμοποιούν τις αδικίες που διαπράττονται από άνθρωπο σε άνθρωπο.
-- Ο συγγραφέας συνέθεσε το αριστούργημά του, αναγνωρίζοντας την επίφοβη δύναμη του μηδενισμού μέσα στη σύγχρονη κοινωνία. Ο μηδενισμός αποτελεί, πιστεύετε, πάντα ανατρεπτικό παράγοντα στην πρόοδο;
-- Ο Ντοστογιέφσκι, ως μετέχων κι ο ίδιος στο κίνημα των «Μηδενιστών» καταλάβαινε το αδιέξοδο της μεταφυσικής ανάγνωσης της εξέγερσης. Μόνο ο επιστημονικός σοσιαλισμός μπορεί ν' αποτελέσει διέξοδο. Στη σημερινή πρακτική η «Μηδενιστική» λογική είναι περισσότερο μια πεσιμιστική τάση που εκδηλώνεται με λόγια ή ωραία τραγούδια αλλά καμία δράση μέσα στα υπαρκτά ερωτηματικά που θέτει η πραγματικότητα. Αυτό μπορεί και να την κάνει επικίνδυνη μέσα στην απλοποίηση που επιχειρεί αλλά και να εκληφθεί ως επαναστατικός λόγος, φαινόμενο ολισθηρό όσο και απελπισμένο. Είναι υποχρέωσή μας να δείξουμε στη νεολαία ότι η ελπίδα δεν είναι ένα ιδεολόγημα βερμπαλιστικό αλλά μια πραγματικότητα που εξαρτιέται από καθημερινούς αγώνες επιβίωσης.
-- Απελπισμένοι, οι ήρωες του Ντοστογιέφσκι από τον βουτηγμένο στη διαφθορά παλιό κόσμο, είναι βέβαιοι πως μόνο η καταστροφή του μπορεί να σημάνει μια ελπίδα. Η απελπισία ή η γνώση είναι ικανότερη στη σωστή λήψη αποφάσεων για το μέλλον;
-- Η απελπισία είναι μια αντανακλαστική ερμηνεία των φαινομένων άρα και σύντομα εξαερώνεται. Η κραυγή είναι ισχυρή αντίδραση αλλά γρήγορα εξαντλείται. Το μέλλον δεν είναι ένα χαρισμένο θαύμα. Είναι κτίριο. Θέλει υλικά, εργάτες, σχέδια, και εργατοώρες. Ο κόσμος της διαφθοράς δεν είναι παλιό κακό όνειρο που θα σβήσει με την καταστροφή του. Είναι έργο πολιτών, νομοθετών, και φυλάκων του συστήματος, που όλοι το υπηρέτησαν από άγνοια ή από βιοπορισμό ή και τα δύο ή ακόμη χειρότερα αδιαφορώντας για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Ποιον λοιπόν θα καταστρέψεις και ποια θα είναι η δικαιοσύνη που θα επικρατήσει; Δεν είναι άδικος ο κόσμος είναι άδικα τα συμφέροντα που μαθαίνουμε να υπηρετούμε και πέρασαν ύπουλα στη συνείδησή μας σαν λογικά. Αυτά που θεωρούμε «λογικά» και «ανθρώπινα» μας καταδυναστεύουν. Αυτοί που μας πυροβολούν, στο μυαλό μας πυροβόλησαν κάποια στιγμή και είδαμε τον κόσμο έτσι. Χρειάζεται γνώση για ν' αλλάξει το μυαλό και να διακρίνει το «φυσικό» δίκαιο που είναι ανθρώπινο δικαίωμα.
-- Οι Δαίμονες δεν είναι πρόσωπα, αλλά κακά πνεύματα που εισβάλλουν στο μυαλό των ανθρώπων ως συμπτώματα ασθενειών και τους τρελαίνουν: κράτος, κοινωνικά προβλήματα, συμπλέγματα. Τι φταίει κι αυτά παραμένουν τα ίδια αιώνες τώρα;
-- Η εμμονή των ανθρώπων ότι υπάρχουν φυσικές ή πνευματικές δεξιότητες που διαχωρίζουν τους ανθρώπους. Αυτή η εμμονή τρέφεται και τρέφει τα ευτελή αισθήματα των ανθρώπων. Δαίμονες που θα αντιστοιχούσαν μόνο σε μια αγέλη εξαγριωμένων χοίρων. Τώρα καταλαβαίνω καλύτερα το στίχο του Ρίτσου: «... εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε απ' τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο. Κι ύστερα όλα θα είναι πιο απλά...»
-- Ο Ντοστογιέφσκι, μιλώντας το 1871 για τους «Δαιμονισμένους» της πατρίδας του, μιλά ουσιαστικά για τους «Δαιμονισμένους» της εποχής μας και τους δικούς μας δαίμονες;
-- Ο Δαίμων της αυθεντίας άρα της μοναδικότητας ήταν η παντοτινή τροχοπέδη στην εξέλιξη του ανθρώπου στο πραγματικό πνευματικό του σύμπαν και το όπλο των οικονομικών ή πολιτικών ή φυλετικών φίρερ. Οι θρησκείες πρότειναν σαν αντίδοτο την «ταπεινότητα» που γρήγορα όμως έγινε όπλο στα χέρια των καπάτσων κληρικών. Οχι, δε χρειάζεται ταπεινότητα αλλά γνώση ότι αυθεντία υπάρχει όταν γύρω βασιλεύει η άγνοια. Αισθάνεσαι κάτοχος μιας γνώσης όταν ελάχιστα γνωρίζεις γι' αυτήν. Ολοι οι μεγάλοι στοχαστές το επισήμαναν, γιατί δεν φοβούνταν μήπως χαρακτηριστούν μέτριοι.
-- Πώς ξεδιπλώνεται όμως στη σκηνή ένα πολύπλοκο μυθιστόρημα περισσότερων των 1.250 σελίδων που συμπυκνώνει ένα ολόκληρο σύμπαν αναζητήσεων γύρω από την πολιτική, τη φιλοσοφία, τη θρησκεία, την πάλη του Καλού με το Κακό, τα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής;
-- Προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις τη γλώσσα του θεάτρου που είναι διαφορετική από της 
πεζογραφίας.
 Άλλης πυκνότητας άρα και άλλης ανάπτυξης. Δεν είναι συντόμευση, ούτε παραλείψεις. Ένα ποίημα δεν είναι συντομότερο άρα ελλιπές απέναντι σ' ένα μυθιστόρημα. 
Ένα θεατρικό έργο δεν είναι φλύαρο απέναντι σε μια κινηματογραφική ταινία, γιατί έχει πλουσιότερους διαλόγους. Μια θεατρική παράσταση με σκηνικά και φωτισμούς δεν είναι πληρέστερη απέναντι σε μια της εποχής του Σαίξπηρ όπου όλα περιγράφονται με λέξεις.

                                     Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ 
                                         Ριζοσπάστης

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Ρωσία: Η πλειοψηφία του λαού μετανιώνει για την ανατροπή της ΕΣΣΔ

                 

Είκοσι και πλέον χρόνια μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης και την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, τα αποτελέσματα του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς εξανεμίζουν τις ψευδαισθήσεις του λαού της Ρωσίας και των άλλων πρώην Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, που ολοένα και περισσότερο δηλώνουν μετανιωμένοι για την ανατροπή της ΕΣΣΔ.
Σε έρευνα που διεξήγαγε το «Ινστιτούτο Λεβάδα», σε πάνω από 130 πόλεις σε 45 διοικητικές περιοχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας, το 57% των ερωτηθέντων δηλώνει «μετανιωμένο» για την ανατροπή της ΕΣΣΔ, το 30% δηλώνει ότι δεν έχει μετανιώσει, ενώ το 13% δεν απάντησε.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στις ηλικίες άνω των 55 ετών το ποσοστό που δηλώνει μετανιωμένο ανέρχεται στο 86%, ενώ στις ηλικίες 40-54 το ποσοστό φτάνει το 64%. Επίσης στις ηλικίες 25-39 και 18-24, οι οποίες δεν έχουν σαφή εικόνα για τις κατακτήσεις του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο και είναι οι αποδέκτες της αντικομμουνιστικής εκστρατείας και της παραχάραξης της ιστορίας, δηλώνουν μετανιωμένοι σε ποσοστά 37% και 24% αντίστοιχα.

                                            902.gr

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Η εκπαιδευτική πολιτική ως δενδροκομική εκλαμβανόμενη

                                                                  
                               του Θόδωρου Μαργαρίτη,   

εκπαιδευτικού,  δημοτικού συμβούλου της Λαϊκής Συσπείρωσης Μεσολογγίου

Η αντίληψη που διαπερνά το επιχειρούμενο σχέδιο αξιολόγησης εκπαιδευτικού έργου  και εκπαιδευτικών είναι ακριβώς όπως η αντίληψη και πρακτική ενός γεωργού που έχει στόχο να βελτιώσει την καρποφορία των δέντρων του. Είναι γνωστό πως ένα δέντρο έχει πολλή καλύτερη απόδοση όταν διαλεχτούν τα πιο υγιή κλαδιά και τα ξερά και τα λιγότερο εύρωστα αφαιρεθούν.
Έτσι λοιπόν με εργαλείο την αξιολόγηση οι «καλύτεροι» εκπαιδευτικοί θα μείνουν στη δουλειά για να διαμορφώσουν τους αυριανούς ευέλικτους, ευπροσάρμοστους εργαζόμενους, λαχταριστά φρούτα, στην κοινωνία της αγοράς προς τέρψη των καταναλωτών (αγοραστών εργασίας) και « οι χειρότεροι» εκπαιδευτικοί θα αποκοπούν και θα πεταχτούν ή πιο οικολογικά, θα κομποστοποιηθούν.
Ο γεωργός όμως κόβει και υγιή κλαδιά όταν αυτά κατά την εκτίμησή του πλεονάζουν, αυτό ήταν το σαφές μήνυμα με τις «διαθεσιμότητες» το περασμένο καλοκαίρι, «διαθεσιμότητες» που βιώνουν μαρτυρικά 1875 συναδέλφισσες και συνάδελφοι. 
Έτσι και η πρόβλεψη με την «αξιολόγηση», ασχέτως ποιότητας των εκπαιδευτικών ένα συγκεκριμένο μόνο ποσοστό θα προαχθεί.
Αυτό που δεν πήραν υπόψη τους οι κύριοι που σχεδίασαν και θέλουν να επιβάλουν τη δενδροκομική στην εκπαίδευση και στη ζωή μας, είναι πως η κοινωνία δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με οπωρώνα, από κάθε άποψη. Ιδιαίτερα όταν αξιοποιείται από οικονομικούς γαιοκτήμονες.
Ακόμη περισσότερο, οι εκπαιδευτικοί δεν είναι δέντρα, χωρίς ενεργητική αντίδραση.
Μένει σε μας τους εκπαιδευτικούς με ενεργητική αντίδραση να τους υποχρεώσουμε να νιώσουν με δραματικό τρόπο το λάθος τους πριν μας κλαδέψουν.


Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Πάτρα: Οικοδόμοι σέρνονται στα δικαστήρια γιατί διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα



                      


Από παλαιότερη παρέμβαση του Συνδικάτου Οικοδόμων στο γενικό γραμματέα Περιφέρειας Δ. Ελλάδας, απαιτώντας τα δεδουλευμένα τους

Σε κινητοποίηση την Παρασκευή 17 Γενάρη στις 9 π.μ. στα Δικαστήρια (Γούναρη) καλεί το Συνδικάτο Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων Πάτρας.
Την ίδια ημέρα δικάζονται 8 συνδικαλιστές του κλάδου για τις κινητοποιήσεις στο εργοτάξιο του υπό κατασκευή φράγματος ΠΕΙΡΟΥ - ΠΑΡΑΠΕΙΡΟΥ κατηγορούμενοι δήθεν για «παρακώλυση συγκοινωνιών». Το «έγκλημά» τους ήταν ότι εναντιώθηκαν και ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι στη «ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΕ» και τον Εφιετζόγλου,διεκδικώντας δεδουλευμένα μηνών.
Το Συνδικάτο Οικοδόμων Πάτρας αναφέρει σε ανακοίνωσή του:
«Το αστικό κράτος που έχει στηθεί έτσι ώστε να διασφαλίζει τα κέρδη των μεγαλοεργολάβων και του μεγάλου κεφαλαίου σέρνει σε δίκες τίμιους εργάτες που δεν έσκυψαν το κεφάλι, στάθηκαν αλληλέγγυοι στους συναδέλφους τους, πάλεψαν για τα δικαιώματά τους. Από την άλλη η ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΕ με συμπαραστάτη τον επίσημο κρατικό μηχανισμό, με καταθέσεις που φάσκουν και αντιφάσκουν προσπαθεί να φοβίσει και να κλέψει από τους εργαζόμενους και αυτά τα λίγα ψίχουλα που τους δίνει προκειμένου να εξασφαλίσει τα κέρδη του.
Η ένταση της καταστολής και της ποινικοποίησης, οι εκατοντάδες διώξεις σε όλη την Ελλάδα είναι φανερό ότι στοχεύουν στον εκφοβισμό των εργαζομένων, προκειμένου να παραιτηθούν από την πάλη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Και με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση, πιστή στην πορεία του αντιλαϊκού μονόδρομου που επιτάσσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της ΕΕ, στο δόγμα "νόμος και τάξη", θέλει να συνεχίσει να υλοποιεί ανενόχλητη την αντιλαϊκή πολιτική της, διώκοντας με μανία τους αγωνιστές.
Το Συνδικάτο Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων Πάτρας απαιτεί την αθώωση των 8 συνδικαλιστών.

Οι διώξεις των πρωτοπόρων αγωνιστών δεν μας φοβίζουν».

                                                           902.gr

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Τι σήμαινε να είσαι σπουδαστής στην ΕΣΣΔ



Φοιτητές σε δωμάτιο μέτρησης ραδιενέργειας κάνουν υπολογισμούς μετρήσεων (Οκτώβρης 1974)

Ενα διάταγμα του Συμβουλίου των Επιτρόπων του Λαού που συνέταξε ο Λένιν και εκδόθηκε στις 2 Αυγούστου του 1918, διακήρυξε την αναδιοργάνωση της Ανώτατης Εκπαίδευσης σε σοσιαλιστική βάση. Το διάταγμα αυτό ήταν μια επανάσταση για την Παιδεία. Για πρώτη φορά στην Ιστορία, οι πόρτες των πανεπιστημίων άνοιγαν για τον εργαζόμενο λαό. Καταργήθηκαν τα δίδακτρα, όπως και όλα τα προνόμια για τις πρώην εύπορες τάξεις, καθώς και όλοι οι εθνικοί περιορισμοί. Οι γυναίκες απέκτησαν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες για ανώτατη μόρφωση.
Ο σοσιαλισμός, δίνοντας μια χωρίς προηγούμενο ώθηση στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, δημιούργησε μαζική ζήτηση για εκπαίδευση. Οι ρυθμοί ανάπτυξης της Ανώτατης Εκπαίδευσης στην ΕΣΣΔ ήταν αλματώδεις, κάτι που συνεισέφερε αποφασιστικά στο να ξεπεραστεί ήδη από τις πρώτες δεκαετίες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης η σημαντική επιστημονική και οικονομική καθυστέρηση της ΕΣΣΔ σε σχέση με τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους: Ηδη το 1938 φοιτούσαν στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της ΕΣΣΔ περισσότεροι φοιτητές απ' ό,τι σε Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία και Ιαπωνία μαζί! Αυτά τα εντυπωσιακά αποτελέσματα ήταν απόρροια της οργάνωσης του εκπαιδευτικού συστήματος σε μια ενιαία κλίμακα, από τον παιδικό σταθμό μέχρι το πανεπιστήμιο. Τι ήταν, όμως, αυτό που απελευθέρωσε όλες αυτές τις δυνάμεις; Στην ΕΣΣΔ, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής ήταν κοινωνική ιδιοκτησία, δεν ανήκαν σε μια χούφτα κηφήνες, όπως συμβαίνει στις καπιταλιστικές χώρες. Σε αυτή τη βάση έγινε δυνατό να τεθεί η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και συνολικά της οικονομίας υπό κεντρικό, πανεθνικό σχεδιασμό. Η εργατική τάξη, μέσα από τα όργανα της εξουσίας της, είχε τον έλεγχο αυτής της διαδικασίας.


Αίθουσα - γήπεδο χάντμπολ στο εσωτερικό του κεντρικού κτιρίου του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας 

Από το 1928 επιχειρήθηκε ο σχεδιασμός της ανάπτυξης της επιστήμης στη βάση των αναγκών της κοινωνίας, μέσα από τα πενταετή πλάνα του κεντρικού σχεδιασμού. Ηταν η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που τέθηκε το ζήτημα της προγραμματισμένης, κατευθυνόμενης ανάπτυξης της επιστημονικής έρευνας, με στόχο την κάλυψη των διευρυνόμενων αναγκών ανάπτυξης της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Οι σπουδές στα σοβιετικά πανεπιστήμια

Με δεδομένα όσα ήδη είπαμε για το χαρακτήρα και την αποστολή της σοβιετικής Ανώτατης Εκπαίδευσης, είναι προφανές ότι δεν θα μπορούσε να υπάρχει κανενός είδους κατηγοριοποίηση μεταξύ των ιδρυμάτων και συνακόλουθα κανένας διαχωρισμός μεταξύ των αποφοίτων.
Η διάρκεια σπουδών κυμαινόταν από 4 έως 6 χρόνια, ανάλογα με το αντικείμενο. Σε κάθε εξάμηνο ο σπουδαστής διδασκόταν 5 - 6 μαθήματα. Η παρακολούθηση των μαθημάτων και η εκτέλεση των εργασιών στο σπίτι ήταν υποχρεωτικές. Τα προγράμματα σπουδών στόχευαν στο συνδυασμό μιας ευρύτερης, γενικής, πολυτεχνικής παιδείας και επιστημονικής μόρφωσης και της σε βάθος γνώσης ενός συγκεκριμένου πεδίου της εκάστοτε επιστήμης. Στόχος ήταν να παρέχουν υψηλού επιπέδου ειδίκευση, ενώ δινόταν έμφαση στην εκπαίδευση των σπουδαστών στην ερευνητική δραστηριότητα.
Ενα από τα βασικά γνωρίσματα της σοβιετικής Ανώτατης Εκπαίδευσης απέρρεε άμεσα από το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της. Για να μπορεί να θέτει αποτελεσματικά τις γνώσεις του στην υπηρεσία της κοινωνίας μέσα από τη δουλειά του και να συμβάλλει στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ο Σοβιετικός επιστήμονας δε θα μπορούσε παρά να προσεγγίζει από κοινωνική σκοπιά όλα τα φαινόμενα της επιστήμης και της ζωής. Οφειλε, λοιπόν, να γνωρίζει σε βάθος την ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης και τους νόμους που τη διέπουν. Για το σκοπό αυτό, όλοι οι σπουδαστές, ανεξαρτήτως ειδίκευσης, στο πλαίσιο του προγράμματος σπουδών, μελετούσαν Φιλοσοφία, Πολιτική Οικονομία και Ιστορία.
Πέραν αυτών, στα πρώτα έτη, η σωματική αγωγή και τα αθλήματα αποτελούσαν μέρος του υποχρεωτικού προγράμματος.
Το βασικότερο γνώρισμα της σοβιετικής Ανώτατης Εκπαίδευσης αποτελούσε ο συνδυασμός της εκπαίδευσης με την παραγωγική εργασία. Χωρίς αυτό δεν νοείται σοσιαλιστικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης.
Ο Λένιν έγραφε ότι «δεν μπορεί να φανταστεί κανείς το ιδανικό της μελλοντικής κοινωνίας χωρίς το συνδυασμό της εκπαίδευσης με την παραγωγική εργασία της νέας γενιάς: Ούτε η εκπαίδευση και η μόρφωση χωρίς παραγωγική εργασία, ούτε η παραγωγική εργασία χωρίς κατάλληλη εκπαίδευση και μόρφωση θα μπορούσαν ν' ανέβουν στο ύψος που απαιτεί το σύγχρονο επίπεδο της τεχνικής και η κατάσταση της επιστημονικής γνώσης».
Καθ' όλη τη διάρκεια των σπουδών, θεωρία και πράξη αλληλοσυνδέονταν. Κεντρικός άξονας ήταν η αναγνώριση του ρόλου της εργασίας και της παραγωγής ως αφετηρίας της επιστήμης και της ανθρώπινης κουλτούρας, ως βάσης της κοινωνικής ζωής.
Πώς, όμως, γινόταν αυτή η σύνδεση θεωρίας και πράξης; Ας δούμε πώς ήταν οργανωμένες οι σπουδές ήδη στα 1939. Πέρα από τις διαλέξεις και τα σεμινάρια, βασικό συστατικό των σπουδών ήταν η εργαστηριακή άσκηση, η πρακτική εξάσκηση σε χώρους δουλειάς και υπηρεσίες. Τα δύο πρώτα χρόνια αφιερώνονταν κατά κύριο λόγο σε γενική εκπαίδευση, με διαλέξεις, σεμινάρια και πρακτικές εργασίες. Τα τελευταία χρόνια, δινόταν έμφαση στην εξειδίκευση των σπουδών του κάθε φοιτητή. Από το τρίτο έτος και μετά, μεγάλο μέρος του χρόνου του προγράμματος, περίπου 30 - 40%, κατανεμόταν στην παραγωγική πρακτική άσκηση, η οποία γινόταν σε εργαστήρια, νοσοκομεία, εργοστάσια, επιστημονικά ινστιτούτα και κρατικές υπηρεσίες, ανάλογα με το αντικείμενο σπουδών. Υπήρχε εκπαιδευτική επίβλεψη κατά τη διάρκεια της άσκησης και συζητιούνταν τα θεωρητικά ζητήματα που ανέκυπταν από την πρακτική εργασία.
Πέραν αυτών, οι τελειόφοιτοι έκαναν πρακτική άσκηση σε κάποιο χώρο δουλειάς συναφή με το αντικείμενο των σπουδών τους. Η άσκηση αυτή διαρκούσε έως και ένα χρόνο, ανάλογα με την ειδικότητα. Για όλο αυτό το διάστημα, οι σπουδαστές αμείβονταν κανονικά, ακριβώς όπως και οι μη σπουδαστές εργαζόμενοι σε αντίστοιχο πόστο.
Το κοινωνικό υπόβαθρο της νέας σχέσης θεωρίας και πράξης στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας ήταν η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η συλλογική διεύθυνση της παραγωγής.
Στο τέλος των σπουδών τους, οι Σοβιετικοί σπουδαστές όφειλαν να εκπονήσουν μια διπλωματική εργασία. Κι εδώ, γινόταν προσπάθεια ώστε το θέμα της εργασίας να αφορά κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα, η επίλυση του οποίου συνέβαλλε στην εκπλήρωση των στόχων της σοβιετικής οικονομίας και πολιτικής. Οι σπουδαστές συνέβαλλαν έτσι έμπρακτα στην αντιμετώπιση και επίλυση υπαρκτών ζητημάτων, προετοιμαζόμενοι για το ρόλο και τα καθήκοντα που θα αναλάμβαναν μετά την αποφοίτησή τους. Για παράδειγμα, οι αρχιτέκτονες και οι πολιτικοί μηχανικοί σχεδίαζαν κτίρια και εγκαταστάσεις που χρειάζονταν να ανεγερθούν. Οι μηχανολόγοι σχεδίαζαν εργαλεία και μηχανήματα για να παραχθούν. Στις φυσικές και τις ανθρωπιστικές επιστήμες, οι διπλωματικές συνέβαλλαν στην ανάπτυξη της επιστήμης, καθώς οι σπουδαστές επεξεργάζονταν πτυχές ζητημάτων που βρίσκονταν στην αιχμή της επιστημονικής έρευνας.
Κατά τη διαμόρφωση του ωρολογίου προγράμματος υπήρχε πρόβλεψη ώστε να περισσεύει επαρκής χρόνος τόσο για τις εργασίες και τις άλλες υποχρεώσεις, όσο και για μια σειρά άλλες δραστηριότητες με τις οποίες οι σπουδαστές μπορούσαν να ασχοληθούν στον ελεύθερο χρόνο τους. Αλλωστε, την Κυριακή δεν υπήρχαν εκπαιδευτικές υποχρεώσεις, ενώ από κάποια φάση και μετά οι σπουδαστές είχαν ακόμα μια μέρα ελεύθερη.
Στο τέλος του κάθε εξαμήνου υπήρχε περίοδος διακοπών. Το καλοκαίρι για δύο μήνες και τη χειμερινή περίοδο για δύο βδομάδες.

Η φοιτητική μέριμνα στη Σοβιετική Ενωση

Αν τα όσα είδαμε μέχρι τώρα σηματοδοτούν την ανωτερότητα των σοβιετικών πανεπιστημίων σε ό,τι αφορά το επίπεδο, την οργάνωση και το περιεχόμενο των σπουδών, εκεί που πραγματικά είναι να μένει κανείς με το στόμα ανοιχτό, είναι με τα ζητήματα φοιτητικής μέριμνας και των παροχών στους Σοβιετικούς σπουδαστές.
Ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα. 'Η, για την ακρίβεια, από όσα θα έπρεπε να είναι αυτονόητα κι όμως τόσο απέχουν από την πραγματικότητα των ελληνικών ΤΕΙ και πανεπιστημίων. Στη Σοβιετική Ενωση, όμως, δε θα μπορούσε να είναι έτσι τα πράγματα. Και δεν ήταν έτσι. Η φοίτηση ήταν απολύτως δωρεάν. Ο Σοβιετικός σπουδαστής δεν πλήρωνε τίποτε για τα μαθήματα, τα εργαστήρια, τα βιβλία, τα αναλώσιμα, τα εξέταστρα κ.λπ.
Η συντριπτική πλειοψηφία των σπουδαστών (ποσοστό πάνω από 80%) έπαιρναν από το σοβιετικό κράτος επίδομα, τέτοιο ώστε να μπορούν να καλύπτουν τις ανάγκες τους χωρίς να επιβαρύνουν τις οικογένειές τους ούτε με ένα ρούβλι. Το επίδομα αυτό ήταν υψηλότερο κατά 25% για τους αριστούχους και κατά 15% για τους σπουδαστές που στάλθηκαν από τις επιχειρήσεις και τα κολχόζ. Δηλαδή, ο Σοβιετικός σπουδαστής όχι απλά δεν πλήρωνε για να σπουδάσει, αλλά πληρωνόταν! Ολα τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα διέθεταν εστίες και λέσχες, για να καλύπτουν τις ανάγκες των σπουδαστών τους. Οσοι πήγαιναν να σπουδάσουν σε άλλη πόλη από αυτή που διέμεναν οι οικογένειές τους, στεγάζονταν σε εστίες, καταβάλλοντας ως αντίτιμο ένα ποσό που έφτανε έως το 7% του επιδόματος που λάμβαναν. Αξίζει να σημειώσουμε ότι στην ΕΣΣΔ υπήρχε νομοθετική ρύθμιση με βάση την οποία το ενοίκιο δεν μπορεί να ξεπερνά το 10% του μηνιαίου εργασιακού εισοδήματος. Αν και ο αριθμός των σπουδαστών αυξανόταν συνεχώς, τα πλάνα της σχεδιοποιημένης κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης μπορούσαν πάντα να καλύπτουν τις ανάγκες για τη στέγαση των φοιτητών.
Σε ό,τι αφορά τη σίτιση, οι σπουδαστές απολάμβαναν ειδικές, μειωμένες τιμές στα εστιατόρια καθώς και στους χώρους εστίασης στις πανεπιστημιουπόλεις.
Ενα άλλο ζήτημα ήταν η ιατρική μέριμνα, η οποία ήταν πολύ υψηλού επιπέδου και, φυσικά, παρεχόταν εντελώς δωρεάν. Με την εισαγωγή στις σχολές, γίνονταν πλήρης ιατρικός έλεγχος και εξετάσεις, ενώ καθ' όλη τη διάρκεια των σπουδών παρεχόταν ολοκληρωμένη ιατρική και οδοντιατρική περίθαλψη.
Ακόμα, οι σπουδαστές είχαν δωρεάν πρόσβαση σε γυμναστήρια, γήπεδα κ.ά., καθώς και σε πολιτιστικές δραστηριότητες, με εξασφαλισμένο τον απαιτούμενο εξοπλισμό (μουσικά όργανα κ.λπ.).
Ας τα δούμε όλα αυτά μέσα από το παράδειγμα του Ινστιτούτου Μηχανικών Ενέργειας στη Μόσχα. Ας έχουμε υπόψη ότι σε μέγεθος αντιστοιχούσε περίπου σε μια σχολή, με τα δικά μας δεδομένα. Το Ινστιτούτο αυτό, λοιπόν, στα 1959 είχε στις εγκαταστάσεις του 16 ξενώνες συνολικής δυναμικότητας 6.000 ατόμων, καταστήματα, χώρους εστίασης, κλειστή πισίνα, γυμναστήρια, γήπεδα και χώρους για διάφορες αθλητικές δραστηριότητες, ένα κέντρο προληπτικής ιατρικής, μια πολυκλινική και ένα κέντρο υγείας δυναμικότητας 250 κλινών. Σήμερα, 55 ολόκληρα χρόνια μετά, για τους περίπου 50.000 σπουδαστές των ΤΕΙ στο Λεκανοπέδιο δεν υπάρχει ούτε μια εστία...
Κάθε πανεπιστήμιο διατηρούσε και παρείχε στους σπουδαστές και τους εργαζομένους του πρόσβαση σε σανατόρια και εξοχικά θέρετρα. Εκατό χιλιάδες περίπου φοιτητές το χρόνο έκαναν τις διακοπές τους στα διαφόρων ειδών θέρετρα. Αν, για παράδειγμα, ήμασταν σπουδαστές στη Σοβιετική Ενωση στα τέλη της δεκαετίας του '70, θα μπορούσαμε να κάνουμε διακοπές σε ένα τέτοιο θέρετρο για 12 μέρες, με πλήρη διατροφή, πληρώνοντας μόλις 7 ρούβλια. Πέραν αυτών, υπήρχαν ακόμα καταλύματα και χώροι αναψυχής, όπου οι σπουδαστές μπορούσαν να περάσουν τη μέρα που είχαν ελεύθερη μέσα στη βδομάδα.
Με το που τελείωνε τις σπουδές του, κάθε απόφοιτος έκανε ένα μήνα διακοπές, πληρωμένες από το βιομηχανικό συγκρότημα ή τον οργανισμό που τον είχε προσλάβει. Σε περίπτωση, δε, που είχε κάνει οικογένεια, είχαν τα μέλη της δικαίωμα δωρεάν μεταφοράς από τον τόπο σπουδών στον τόπο όπου θα απασχολούνταν ο απόφοιτος, καθώς και μια επιδότηση σε μετρητά για τα έξοδα διατροφής.
Πολλοί δυτικοί που είχαν επισκεφτεί τα σοβιετικά πανεπιστήμια, είχαν εκπλαγεί από το γεγονός ότι αρκετοί σπουδαστές παντρεύονταν κι έκαναν οικογένεια από νωρίς, κατά τη διάρκεια ακόμα των σπουδών τους. Αν, όμως, λάβουμε υπόψη αφενός την ασφάλεια που ένιωθε ο Σοβιετικός σπουδαστής για το παρόν και το μέλλον του, και αφετέρου τους όρους και τις συνθήκες μέσα στις οποίες διαμόρφωνε τη συνείδηση και την προσωπικότητά του και ωρίμαζε, το γεγονός αυτό δεν θα έπρεπε να κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση.
Υπήρχαν ειδική μέριμνα και επιπλέον διευκολύνσεις για τα νέα ζευγάρια. Πέραν του επιδόματος που λάμβαναν ως σπουδαστές, τους χορηγούνταν ένα επιπλέον βοήθημα, ενώ οι μητέρες είχαν τη δυνατότητα να παρατείνουν τις σπουδές τους κατά ένα επιπλέον έτος. Ακόμα, υπήρχαν δωρεάν παιδικοί σταθμοί και νηπιαγωγεία για τα παιδιά των σπουδαστών και του προσωπικού των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.

Σύστημα νυχτερινών και δι' αλληλογραφίας σπουδών

Στη χώρα μας, ο αριθμός των εργαζόμενων σπουδαστών αυξάνεται κάθε χρόνο, όπως κι ο αριθμός όσων αναγκάζονται να παρατήσουν τις σπουδές τους για να δουλέψουν. Ενα πιθανό ερώτημα, λοιπόν, είναι αν υπήρχαν και στη Σοβιετική Ενωση εργαζόμενοι σπουδαστές.
Οπως είδαμε, στην ΕΣΣΔ ο σπουδαστής δε χρειαζόταν να δουλεύει κατά τη διάρκεια των σπουδών του για να βγάλει τα προς το ζην και να μπορέσει να σπουδάζει. Ολα όσα του ήταν αναγκαία του τα παρείχε και με το παραπάνω το σοβιετικό κράτος, κι έτσι μπορούσε αμέριμνος να αφοσιωθεί στις σπουδές του.
Ομως, από την άλλη, ήταν χιλιάδες οι εργάτες οι οποίοι και ήθελαν και μπορούσαν να παρακολουθούν πανεπιστημιακές σπουδές. Κι αυτό γινόταν δυνατό μέσα και από την εκτεταμένη ανάπτυξη του συστήματος νυχτερινών και δι' αλληλογραφίας σπουδών.
Η δίψα και η ανάγκη για άνοδο της μόρφωσης από μεριάς των εργαζομένων από τη μια, και η επικρότηση και καλλιέργεια αυτής της διάθεσης από μεριάς του εργατικού κράτους από την άλλη, οδήγησαν ώστε στα 1959 το 45% του συνόλου των σπουδαστών στα σοβιετικά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα ήταν εργαζόμενοι που σπούδαζαν μέσα από αυτό το σύστημα.
Η σοβιετική εξουσία επιδείκνυε ιδιαίτερη μέριμνα για τους σπουδαστές αυτούς, παραχωρώντας τους πολλά προνόμια, λαμβάνοντας υπόψη και ότι αυτές οι σπουδές είναι πιο δύσκολες από τις κανονικές. Ετσι, ο χρόνος εργασίας τους ήταν μειωμένος, χωρίς αυτό να συνεπάγεται και μείωση των αποδοχών τους. Για τα πρώτα χρόνια των σπουδών τους, έπαιρναν ένα μήνα παραπάνω άδεια το χρόνο, και στα τελευταία έτη ακόμα 10 μέρες (40 συνολικά). Ανάλογα με το αντικείμενο σπουδών, έπαιρναν ετήσιες άδειες, για να κάνουν τα εργαστήρια και να δώσουν εξετάσεις. Για να ολοκληρώσουν τη διπλωματική τους εργασία στο τέλος των σπουδών τους, έπαιρναν 4 μήνες άδεια. Σε όλες αυτές τις επιπλέον περιόδους άδειας, πληρώνονταν κανονικά. Ακόμα, τους 10 τελευταίους μήνες πριν τη διπλωματική, έπαιρναν από τη δουλειά ρεπό μια μέρα τη βδομάδα, την οποία πληρώνονταν μισή.
Η αντιδιαστολή με την πραγματικότητα που βιώνουν οι εκατοντάδες χιλιάδες σπουδαστές στην Ελλάδα, που αναγκάζονται να δουλεύουν για να τα βγάλουν πέρα, είναι συντριπτική...

Η εργασιακή τοποθέτηση των αποφοίτων

Ο μεγαλύτερος ίσως εφιάλτης για τη νεολαία σήμερα είναι η ανεργία, με τα ποσοστά της να φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη. Κι αν ακόμα δεν υπήρχε κρίση, που σήμερα έχει γιγαντώσει το πρόβλημα, ανεργία πάλι θα υπήρχε, καθώς είναι σύμφυτη με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Μόνο αν φύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές και το κέρδος τους λύνεται το πρόβλημα.
Η εμπειρία από τις χώρες που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό αποδεικνύει έμπρακτα ποιος είναι ο μόνος τρόπος για την εξάλειψη της ανεργίας. Στην ΕΣΣΔ, ο εφιάλτης της ανεργίας ήταν άγνωστος. Οι αιτίες της ανεργίας είχαν ξεριζωθεί από το 1ο κιόλας πεντάχρονο πλάνο, που άρχισε το 1928.
Οι απόφοιτοι της σοβιετικής Ανώτατης Εκπαίδευσης δε χρειαζόταν να ψάξουν για δουλειά. Η επίλυση του προβλήματος της απασχόλησης των αποφοίτων ήταν αποτέλεσμα της προγραμματισμένης οργάνωσης της εκπαίδευσης του ανώτερα εξειδικευμένου προσωπικού. Το σοβιετικό κράτος εξασφάλιζε στον κάθε απόφοιτο δουλειά στον τομέα της ειδικότητάς του.
Προηγουμένως είδαμε πώς μπορούσε να γίνει ο σχεδιασμός. Ας δούμε τώρα πώς έβρισκαν οι απόφοιτοι δουλειά. Σε κάθε ίδρυμα είχαν συγκροτηθεί ειδικές επιτροπές, που χειρίζονταν αυτό το ζήτημα. Οι επιτροπές αυτές αποτελούνταν από εκπροσώπους του υπουργείου για τους τομείς ευθύνης του οποίου το συγκεκριμένο ίδρυμα εκπαίδευε ειδικούς, και εκπροσώπους του ίδιου του ιδρύματος, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονταν και αντιπρόσωποι των σπουδαστών.
Πώς λειτουργούσε αυτό το σύστημα στην πράξη; Τα υπουργεία και τα διαμερίσματα της χώρας κατέγραφαν τις απαιτήσεις που υπήρχαν για εξειδικευμένο προσωπικό στις βιομηχανίες, στις υπηρεσίες κ.λπ. της χώρας και διοχέτευαν τις αντίστοιχες αιτήσεις σε όλα τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Κατά κανόνα, ο αριθμός των θέσεων ξεπερνούσε εκείνο των αποφοίτων. Οι διαθέσιμες θέσεις εξετάζονταν από τις επιτροπές που αναφέραμε πιο πάνω, οι οποίες καλούσαν τους τελειόφοιτους για να συζητήσουν για την τοποθέτησή τους στις διαθέσιμες θέσεις εργασίας. Πριν γίνει αυτό, είχαν μελετηθεί τόσο οι ανάγκες της μονάδας που προσέφερε την εκάστοτε θέση εργασίας όσο και τα ενδιαφέροντα και οι δυνατότητες του σπουδαστή. Κανένας πτυχιούχος δεν διοριζόταν κάπου χωρίς τη συγκατάθεσή του. Αλλωστε, συνήθως καλούνταν να επιλέξει μεταξύ διαφόρων θέσεων, έχοντας ενημερωθεί για το χαρακτήρα της δουλειάς, την αμοιβή, τις συνθήκες ζωής που τον περιμένουν κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση, 6 μήνες πριν αποφοιτήσει, κάθε σπουδαστής γνώριζε τη θέση στην οποία θα εργαστεί κι είχε έτσι τη δυνατότητα να προετοιμαστεί κατάλληλα για να αντεπεξέλθει στα καθήκοντα που θα αναλάμβανε.
Ο πτυχιούχος δεσμευόταν να εργαστεί τουλάχιστον για τρία χρόνια εκεί που πρωτοδιορίστηκε μετά την αποφοίτησή του. Αυτό ήταν το καθήκον του απέναντι στο κράτος που του προσέφερε δωρεάν σπουδές. Το διάστημα αυτό, δεν μπορούσε να απολυθεί.


Πανεπιστήμια στην υπηρεσία του λαού και της εξουσίας του

Το κυριότερο που πρέπει να μας μείνει από όσα είδαμε είναι ότι οι θαυμαστές κατακτήσεις και τα επιτεύγματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης στη Σοβιετική Ενωση δείχνουν τις τεράστιες δυνατότητες που μπορεί να απελευθερώσει προς όφελος του λαού η εργατική τάξη, παίρνοντας την εξουσία στα χέρια της. Δείχνουν ταυτόχρονα και το δρόμο που πρέπει να βαδίσουμε.
Δυο δεκαετίες μετά την αντεπανάσταση, το επίπεδο της σοβιετικής Ανώτατης Εκπαίδευσης φαντάζει δυσθεώρητο μπροστά στην κατάσταση των ελληνικών ΤΕΙ και πανεπιστημίων. Είναι πράγματι συγκλονιστικό να αντιπαραβάλλει κανείς τη σημερινή πραγματικότητα με τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού 30, 40 ή και 80 χρόνια πριν. Πολύ δε περισσότερο, αν αναλογιστούμε την κατάσταση από την οποία ξεκίνησε η σοβιετική εξουσία το 1917 και σε τόσο λίγο διάστημα μπόρεσε να πετύχει τόσα πολλά, σε σύγκριση με τις δυνατότητες που υπάρχουν αν ξεκινήσουμε από το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης!
Είναι κάτι παραπάνω από αναμφισβήτητο ότι σήμερα υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις ώστε η επιστήμη και η έρευνα να τεθούν στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών και όχι των μονοπωλίων. Ο δρόμος που ανοίγει αυτή την προοπτική είναι ένας: Ο δρόμος της αντεπίθεσης, της ρήξης και της ανατροπής, της χειραφέτησης από τη γραμμή της ενσωμάτωσης. Είναι ο δρόμος της ενίσχυσης της Λαϊκής Συμμαχίας. Είναι ο δρόμος που οδηγεί στην εργατική εξουσία!

                           Του Δημήτρη ΚΟΙΛΑΚΟΥ
μέλους του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ