Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Η Κούβα γιορτάζει τα 55 χρόνια της Επανάστασης




                                         Fernando Garcia - Oscar Sola
Ιστορική φωτογραφία. Τον Γενάρη του 1959, ο Φιντέλ Κάστρο, ο Τσε Γκεβάρα και ο Καμίλο Σιενφουέγος μπαίνουν στην Αβάνα. Ο λαός πανηγυρίζει το θρίαμβο της νίκης στους δρόμους

Με πολύμορφες εκδηλώσεις η Κούβα, η ηγεσία και ο λαός της τιμάνε τη φετινή 55η επέτειο της νίκης της Επανάστασης. Οι εκδηλώσεις αυτές εξελίσσονται από χτες σε όλες τις πόλεις και τις κοινότητες του νησιού, με τη συμμετοχή καλλιτεχνικών σχημάτων, χορωδιών, ομάδων χορού, καλλιτεχνών ανάμεσά τους και πολύ γνωστά ονόματα του Πολιτισμού όπως ο αγαπητός τραγουδοποιός Πάμπλο Μιλανές. Λαϊκές γιορτές, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, προβολή κινηματογραφικών ταινιών με τα ιστορικά ντοκουμέντα, αλλά και συμμετοχή των νέων γενεών σε αναπαραστάσεις του αγώνα των ανταρτών, που μαζί με το λαϊκό κίνημα κατάφεραν να ανατρέψουν μια στυγνή δικτατορία που είχε τη στήριξη και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, έχουν προγραμματιστεί και για σήμερα έως και τις 5 του Γενάρη.

Η εποποιία ενός λαού

Η 1 Γενάρη του 1959 είναι η μέρα που ο λαϊκός αντάρτικος στρατός μπαίνει θριαμβευτικά στην Αβάνα, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μια δίκαιη κοινωνία, για τη σοσιαλιστική διακυβέρνηση και τη βελτίωση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων της Κούβας.
Η θριαμβευτική αυτή στιγμή ήταν μια πορεία με πολλούς σταθμούς και δυσκολίες. Στις 2 Δεκέμβρη του 1956, έπειτα από ένα δραματικό ταξίδι, το μικρό πλοίο «Γκράνμα» που είχε ξεκινήσει από το Μεξικό, με 82 αποφασισμένους αγωνιστές έφθασε στη βαλτώδη περιοχή Λας Κολοράδας κοντά στην οροσειρά της Σιέρα Μαέστρα στα ανατολικά της χώρας. Βρέθηκαν αντιμέτωποι με την αεροπορία του εχθρού, και μόνο 12 κατάφεραν να σωθούν, ανάμεσά τους ο ηγέτης Φιντέλ Κάστρο, ο αδελφός του Ραούλ, ο Τσε Γκεβάρα, ο Καμίλο Σινφουέγκος, ο Χουάν Αλμέιδα και άλλοι.
Ανέβηκαν στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα και ξεκίνησαν την οργάνωση του αντάρτικου στρατού. Ο επαναστατικός στρατός στηρίχτηκε στη δουλειά - πολιτικοστρατιωτική - που είχαν ξεκινήσει το Κίνημα 26ης Ιούλη (τότε που έγινε η επίθεση στη Μονκάδα το 1953) με επικεφαλής τον Φρανκ Πάις, το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Κούβας, όπως είχε ονομαστεί το ΚΚ Κούβας, και το Επαναστατικό Διευθυντήριο, από φοιτητές. Βασίστηκε στη δράση των οργανωμένων δυνάμεων στις πόλεις, στην παράνομη δουλειά που ανέπτυσσαν οι κομμουνιστές στους χώρους δουλειάς, στην αγροτιά και τη νεολαία. Αυτή η προσεκτική προετοιμασία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων συνέβαλε αποφασιστικά για την επιτυχή έκβαση της επαναστατικής πάλης. Αυτές ήταν και οι κύριες δυνάμεις που προχώρησαν στην ενοποίησή τους στις Ενωμένες Επαναστατικές Δυνάμεις, που οδήγησαν στην επανασύσταση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας το 1965.
Στα τρία πρώτα χρόνια της Επανάστασης, ο λαός κατάφερε να αντιμετωπίσει με επιτυχία την ντόπια και εξωτερική οικονομική και στρατιωτική αντίδραση, με αποκορύφωμα τη θρυλική νίκη στον Κόλπο των Χοίρων και τη συντριβή των δυνάμεων επέμβασης που έστειλε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Εκείνες οι 3 μέρες του Απρίλη του 1961 ήταν η πρώτη ήττα του ιμπεριαλισμού στο δυτικό ημισφαίριο. Σε 72 ώρες ο εχθρός εισβολέας είχε ηττηθεί, όχι χωρίς απώλειες σε ζωές Κουβανών μαχητών.
Με τις δύο Διακηρύξεις της Αβάνας αποτυπώθηκε η επαναστατική διαδικασία των πρώτων χρόνων. Στη μεγάλη διαδήλωση της 16ης του Απρίλη του 1961, στις κηδείες των σκοτωμένων από τις αεροπορικές επιδρομές, ο ηγέτης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, ανακηρύσσει για πρώτη φορά το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης.
Σήμερα, 55 χρόνια μετά, ο κουβανικός λαός με τους αγώνες του και την καθημερινή προσπάθεια, έχει καταφέρει πολλά για τα οποία αξίζει να υπερηφανεύεται. Εχει αποδειχτεί έμπρακτα η ανωτερότητα του σοσιαλισμού με πρωτόγνωρα επιτεύγματα, στη δουλειά, στη μόρφωση, στην υγεία, στην κοινωνική φροντίδα των αναπήρων, των παιδιών και των απόμαχων της δουλειάς.
Η Κούβα, από την πρώτη στιγμή, στηρίχτηκε στη διεθνιστική αλληλεγγύη του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών. Ανάλογη διεθνιστική βοήθεια πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει σε πολλούς λαούς του πλανήτη στους τομείς της Υγείας, της καταπολέμησης του αναλφαβητισμού. Σήμερα, η Κούβα συνεχίζει να αντέχει στις πιέσεις του ιμπεριαλισμού και η ηγεσία και ο λαός της να υπερασπίζονται το σοσιαλιστικό σύστημα και τις κατακτήσεις του.

«ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΏΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ»

Λευτεριά στους φυλακισμένους στις ΗΠΑ Κουβανούς πατριώτες!

Με τη συμπλήρωση 55 χρόνων από την Επέτειο της Κουβανικής Επανάστασης η «Πρωτοβουλία Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων της Ευρώπης, για τη μελέτη, την επεξεργασία ευρωπαϊκών θεμάτων και το συντονισμό της δράσης τους»(συμμετέχουν 29 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, ανάμεσα τους και το ΚΚΕ) εξέδωσε την ανακοίνωση με τίτλο: «Απελευθερώστε τους 4 Κουβανούς ήρωες» στην οποία σημειώνει:
«Για πάνω από 15 χρόνια, ο Αντόνιο Γκερέρο, ο Ραμόν Λαμπανίνιο, ο Χεράρδο Ερνάντες και ο Φερνάντο Γκονζάλες έχουν στερηθεί την ελευθερία τους στις φυλακές των ΗΠΑ. Ο Ρενέ Γκονζάλες, o πέμπτος από αυτούς, έχει απελευθερωθεί και βρίσκεται υπό αστυνομική επιτήρηση μετά από 13 χρόνια στη φυλακή. Οι 5 ήρωες συνελήφθησαν στο Μαϊάμι, ενώ παρακολουθούσαν και ερευνούσαν τρομοκρατικές ομάδες. Πρόκειται για αυτούς τους αντι-Κουβανούς τρομοκράτες που δραστηριοποιούνται στο Μαϊάμι και είναι γνωστοί για τις δράσεις τους που έχουν φέρει το θάνατο και έχουν προκαλέσει βάσανα στον κουβανικό λαό για πάνω από 30 χρόνια. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ άδικα φυλάκισε τους 5 Κουβανούς πατριώτες μετά από μια δίκη-παρωδία, όπου έλαβαν χώρα σοβαρές νομικές κακοδικίες.
Αναδεικνύουμε την αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων που έχασαν την ελευθερία τους επειδή προσπάθησαν να αποτρέψουν τρομοκρατικές πράξεις σε βάρος της Κούβας και να προστατέψουν τις ζωές Κουβανών και ξένων πολιτών στο νησί. Πέρα από την άδικη φυλάκισή τους, αντιμετωπίζουν διάφορες παραβιάσεις των βασικών τους δικαιωμάτων κατά τη διάρκεια της κράτησής τους. Αυτές περιλαμβάνουν αυθαίρετες απαγορεύσεις σε επισκέψεις από συζύγους και συγγενικά πρόσωπα από τους οποίους έχουν αποχωριστεί για πάνω από 15 χρόνια.
Η εχθρική πολιτική της κυβέρνησης των ΗΠΑ, που φτάνει το σημείο να υποκινεί κρατική τρομοκρατία σε βάρος της Κουβανικής Επανάστασης, βρίσκεται πίσω από τη φυλάκιση των 4 πατριωτών. Αυτό είναι μια εχθρική πολιτική πράξη των ΗΠΑ απέναντι στην αποφασιστικότητα του λαού της Κούβας να ενισχύσει την αντίστασή της ενάντια στον ιμπεριαλισμό και να προχωρήσει με την Επανάστασή της παρά πέρα και παρά τον αμερικανικό αποκλεισμό.
Απευθυνόμαστε στην κυβέρνηση των ΗΠΑ και απαιτούμε να απελευθερώσει αμέσως τους 4 Κουβανούς. Με αυτό το ψήφισμα, θυμίζουμε ότι οι τρομοκρατικές ομάδες στο Μαϊάμι είναι αυτές που έχουν διαπράξει εγκλήματα σε βάρος του λαού και πρέπει να φυλακιστούν αντί για εκείνους.
Οι ΗΠΑ συνεχίζουν τις παράνομες δράσεις σε βάρος του κουβανικού λαού με τη στήριξη των συμμάχων τους στην Ευρώπη. Η Κοινή Θέση της ΕΕ αποτελεί άμεση επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Κούβας. Χρησιμοποιώντας τις δήθεν παραβιάσεις της ελευθερίας του λόγου ως πρόσχημα για να προωθήσει την αλλαγή καθεστώτος στην Κούβα, η ΕΕ σκόπιμα παραβλέπει την άδικη φυλάκιση των 4 Κουβανών και τις ωμές παραβιάσεις των βασικών τους δικαιωμάτων τους. Βραβεύει την ίδια στιγμή γνωστούς μισθοφόρους και αντεπαναστάτες και ασκεί πίεση που στοχεύει να προωθήσει την αλλαγή καθεστώτος. Καταδικάζουμε την υποκρισία της πολιτικής της ΕΕ για την Κούβα και απαιτούμε την κατάργηση της Κοινής Θέσης.
Απευθυνόμαστε στους λαούς της Ευρώπης να δείξουν αλληλεγγύη στους 4 Κουβανούς, ενημερώνοντας για αυτόν τον αγώνα και να συμβάλουμε διαδίδοντας την αλήθεια ενάντια στην αδικία. Ακόμα κι αν όλες οι νομικές δυνατότητες εξαντληθούν, είναι ακόμη δυνατό οι Κουβανοί ήρωες να απελευθερωθούν με τη διεθνή αλληλεγγύη και πάλη των λαών του κόσμου.

Ζητώ η Κουβανική Επανάσταση!

Λευτεριά στους Κουβανούς Πατριώτες!
».

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Μήνυμα στο ΚΚ Κούβας για τα 55χρονα της Επανάστασης

Στο μήνυμά της η ΚΕ του ΚΚΕ προς το Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας με την ευκαιρία της 55ης επετείου της Νίκης της Επανάστασης τονίζει:

«Αγαπητοί σύντροφοι,

Με την ευκαιρία της 55ης επετείου από τη Νίκη της Επανάστασης στην Κούβα σας εκφράζουμε τους θερμούς συντροφικούς μας χαιρετισμούς. Η Κουβανική Επανάσταση, τα επιτεύγματά της, η μεγάλη της διεθνιστική προσφορά ενέπνευσαν μαζικά τους εργαζόμενους και τη νεολαία της χώρας μας, συνέβαλαν στη δημιουργία ενός ισχυρού λαϊκού ρεύματος υποστήριξης και αλληλεγγύης με τη Σοσιαλιστική Κούβα και το λαό της.
Η Επανάσταση στην Κούβα, η πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση στην Αμερική, έδειξε ότι ο συσχετισμός και η δύναμη των λαϊκών μαζών κρίνονται από το βαθμό οργάνωσης, το επίπεδο συνείδησης, την ετοιμότητα και αποφασιστικότητα της πρωτοπορίας, τη σφυρηλάτηση ισχυρής συμμαχίας μεταξύ της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της πόλης και του χωριού. Απέδειξε ότι μόνο ο σοσιαλισμός είναι ικανός να διασφαλίσει την πραγματική κυριαρχία των λαών.
Οι Ελληνες κομμουνιστές είναι περήφανοι για την υποστήριξη της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Κούβα. Για τη συμβολή τους στο κίνημα αλληλεγγύης για την κατάργηση του εγκληματικού αποκλεισμού των ΗΠΑ, την κατάργηση της απαράδεκτης Κοινής Θέσης της ΕΕ και την απαίτηση να απελευθερωθούν οι 4 Κουβανοί που συνεχίζουν να κρατούνται άδικα στις ΗΠΑ.
Θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε αταλάντευτα στο πλευρό του κουβανικού λαού και ενάντια σε κάθε είδους ιμπεριαλιστικές πιέσεις και παρεμβάσεις. Ενάντια στις συκοφαντικές επιθέσεις που εξαπολύουν τα αστικά ΜΜΕ αλλά και φιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις που με το πρόσχημα της δήθεν παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιχειρούν να δημιουργήσουν και να ενισχύσουν αντεπαναστατικούς θύλακες».

Μήνυμα του ΚΚΕ στο λαό για τη νέα χρονιά



Το ΚΚΕ απευθύνεται με αισιοδοξία στους εργαζόμενους και τη νεολαία της χώρας μας και τους καλεί να κάνουν το 2014 έτος λαϊκής αγωνιστικής ανάτασης. Παρά τις δυσκολίες και τα τρομοκρατικά διλήμματα όσων θέλουν το λαό στη γωνία, σε ρόλο παθητικού παρατηρητή, το ΚΚΕ θα δώσει όλες του τις δυνάμεις για να γίνει ένα αποφασιστικό βήμα στην ανασύνταξη του εργατικού-λαϊκού κινήματος, στην οργάνωση της αντίστασης στους χώρους δουλειάς, στην ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους αγρότες και επαγγελματίες, τη νεολαία και τις γυναίκες. Να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής των εξελίξεων.
Η πρόταση του ΚΚΕ για την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με εργατική-λαϊκή εξουσία, είναι η μόνη ρεαλιστική και αναγκαία προς όφελος του λαού. Αυτή η πρόταση μπορεί να λύσει οριστικά το πρόβλημα της ανεργίας και τα άλλα προβλήματα του λαού, ο οποίος αναγκάζεται να ζει σε δύσκολες συνθήκες, στερούμενος την Υγεία, την Πρόνοια, την προστασία της οικογένειας και των παιδιών, τη στέγη, ακόμη και τη θέρμανση. Είναι η μόνη πρόταση που μπορεί να αξιοποιήσει τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, τις παραγωγικές δυνατότητες και το έμπειρο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό που διαθέτει η χώρα, για να εξασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία, να συνάψει σχέσεις αμοιβαίου οφέλους με άλλες χώρες, να προωθήσει την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς.
Βαδίζοντας σε αυτό το δρόμο, ο λαός μπορεί να αποκτήσει αντοχή, δύναμη και κουράγιο. Να γίνει πιο αποτελεσματικός στις μικρές και μεγάλες καθημερινές μάχες, προκειμένου να αντιμετωπίσει με καλύτερους όρους την αντιλαϊκή λαίλαπα και πάνω από όλα να ανοίξει το δρόμο για μια πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Η αναμονή λύσεων μέσα από την αναπαλαίωση του πολιτικού σκηνικού και το νέο διπολισμό το μόνο που θα φέρει θα είναι νέες απογοητεύσεις, διαψεύσεις και άλλα χαμένα χρόνια.
Ο λαός μπορεί να αξιοποιήσει τη συσσωρευμένη πείρα για να μην πέσει στην παγίδα των ψεύτικων υποσχέσεων της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν σήμερα ο ένας μιλάει για το 2014 ως έτος «ανάκαμψης» και ο άλλος ως έτος «ανατροπής». Η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, ακόμη και αν επιτευχθεί, δε θα φέρει ανακούφιση για τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τις λαϊκές οικογένειες που περνάνε δύσκολα. Δε θα πάρει πίσω τους αντεργατικούς-αντιλαϊκούς νόμους, που υλοποιήθηκαν στα χρόνια της κρίσης, ούτε θα εμποδίσει την υλοποίηση νέων μέτρων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να διασφαλίσει την κερδοφορία του και που τα επιβάλλει μαζί με την ΕΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της ΕΕ υποστηρίζουν τον ίδιο αδιέξοδο δρόμο. Οι υπαρκτές διαφορές τους με τη συγκυβέρνηση δεν αφορούν το στόχο, αλλά τα μέσα για την υλοποίησή του, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια του λαού ότι με μία δήθεν καλύτερη διαπραγμάτευση, εντός των τειχών της ΕΕ, μπορεί να συνυπάρξει η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών με την κερδοφορία και ανάπτυξη του κεφαλαίου. Αυτό δεν έγινε ποτέ, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να γίνει σήμερα που τα αδιέξοδα του συστήματος βαθαίνουν και ο ανταγωνισμός μεταξύ καπιταλιστικών χωρών και τμημάτων κεφαλαίου οξύνεται σε παγκόσμιο επίπεδο, εξαιτίας και της κρίσης, οδηγώντας σε μεγαλύτερη φτώχεια, εκμετάλλευση, κινδύνους πολεμικών συγκρούσεων.Από 1/1/2014 ξεκινά η μόνιμη επιτήρηση των χωρών από την ΕΕ, με μνημόνια διαρκείας σε βάρος των λαών, επιβεβαιώνοντας ότι αυτή η λυκοσυμμαχία φτιάχτηκε για να υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Δεν μπορεί να αλλάξει, ούτε να διορθωθεί, παρά μόνο να ανατραπεί με την επιλογή κάθε λαού να ακολουθήσει το δρόμο της αποδέσμευσης από αυτήν.
Απέναντι στη σημερινή κατάσταση χρειάζεται να γιγαντωθεί μια δυναμική μαχητική εργατική-λαϊκή αντιπολίτευση, με ισχυρό το ΚΚΕ παντού, στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, στην Τοπική και Περιφερειακή Διοίκηση, στο κίνημα, στους χώρους δουλειάς, στις λαϊκές γειτονιές και την ύπαιθρο. Για να ενισχυθεί η αντίσταση στα αντιλαϊκά μέτρα, να δυναμώσει η αλληλεγγύη, η διεκδίκηση μέτρων προστασίας και ανακούφισης των λαϊκών οικογενειών, των ανέργων, όλων των ανθρώπων που υποφέρουν. Να αντιμετωπιστεί η φασιστική δημαγωγία και εγκληματική δράση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Για να ανοίξει ο δρόμος της ελπίδας και της προοπτικής, με το λαό στην εξουσία, προκειμένου να μπει οριστικό τέλος στα βάσανα που συσσωρεύουν στο λαό το καπιταλιστικό σύστημα, οι κρίσεις του, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις που διαχειρίζονται αυτόν τον αντιλαϊκό δρόμο.
Το ΚΚΕ αισθάνεται το βάρος αυτής της ευθύνης και δεσμεύεται να συνεχίσει ακόμη πιο αποφασιστικά για να ανταποκριθεί με επιτυχία στις ανάγκες και τα καθήκοντα της εποχής, για την υπόθεση του σοσιαλισμού που σήμερα είναι περισσότερο αναγκαίος και επίκαιρος από ποτέ.

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ «Δε διαπραγματευόμαστε το σύστημά μας»


Η καθιερωμένη χρονιάτικη συνεδρίαση της Εθνικής Συνέλευσης της Λαϊκής Εξουσίας της Κούβας, του κοινοβουλίου, πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο, για να εξετάσει όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με την υλοποίηση των αποφάσεων του τελευταίου 6ου Συνεδρίου του ΚΚ Κούβας, για τη λεγόμενη επικαιροποίηση οικονομικού μοντέλου της χώρας, με βασικούς άξονες την έγκριση του προϋπολογισμού για την επόμενη χρονιά και το νέο εργασιακό κώδικα. Μιλώντας στην ολομέλεια ο Πρόεδρος της Κούβας και Πρόεδρος του Κρατικού Συμβουλίου, Ραούλ Κάστρο, υπογράμμισε ότι η κοινωνική πολιτική δεν πρόκειται να μπει σε προγράμματα και «θεραπείες σοκ» όπως συμβαίνει στην Ευρώπη, που μαστίζεται από την κρίση.
Ανέφερε ότι, παρά τις δυσκολίες, η κουβανική οικονομία είχε ανάπτυξη της τάξης του 2,7% του ΑΕΠ, μέγεθος λίγο κάτω από το 3,6% που είχε προϋπολογιστεί, ενώ για το 2014 υπολογίζεται αύξηση της τάξης του 2,2%, μέγεθος που ανταποκρίνεται στα δεδομένα που διαμορφώνονται και στα πλαίσια της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, που επιδρά και στην Κούβα, ενώ τόνισε ότι παράλληλα με την αύξηση της παραγωγικότητας και τη βελτίωση της εσωτερικής παραγωγής πρέπει να δυναμώσει η προσπάθεια για ενίσχυση των εξαγωγών.
Θύμισε ότι θα μπει σε εφαρμογή η λεγόμενη ενοποίηση του νομίσματος με τη σταδιακή κατάργηση του λεγόμενου ανταλλάξιμου κουβανικού πέσο και την ύπαρξη μόνο του κουβανικού πέσο, διαδικασία που είπε ότι δε θα έχει καμία αρνητική επίπτωση σε όσους σήμερα κατέχουν καταθέσεις σε ανταλλάξιμα πέσο και σημείωσε με έμφαση ότι «η κίνηση αυτή δε θα λύσει όλα τα προβλήματα, αλλά είναι ένα απαραίτητο βήμα στις μεταρρυθμίσεις για την οικοδόμηση ενός σοσιαλισμού πιο ευημερούς, διατηρήσιμου, λιγότερο εξισωτικού αλλά πιο δίκαιου». Ο Πρόεδρος της Κούβας αναφέρθηκε, επίσης, στην έναρξη της λεγόμενης «ειδικής ζώνης ανάπτυξης» στο λιμάνι του Μαριέλ, όπου έχουν μπει βραζιλιάνικες επιχειρήσεις.
Σε ό,τι αφορά τις σχέσεις με τις ΗΠΑ είπε ότι «τον τελευταίο καιρό υπήρξε μια ανταλλαγή για θέματα κοινού ενδιαφέροντος και ότι είναι δυνατόν να λυθούν με την καθιέρωση μιας πολιτισμένης σχέσης, που θα συμβαδίζει με την επιθυμία του κουβανικού λαού, της ευρείας πλειοψηφίας των Αμερικανών πολιτών και των Κουβανών μεταναστών σε αυτήν τη χώρα». Κατέληξε, λέγοντας ότι «η Κούβα δεν ζητάει από τις ΗΠΑ να αλλάξουν το πολιτικό τους σύστημα, αλλά δε δέχεται να διαπραγματευτεί και το δικό της. Πρέπει να γίνονται σεβαστές οι διαφορές».

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Διδάγματα !

             Σελίδες των χρόνων 1941 - 1944 και
διδάγματα από μια ηρωική πορεία του λαϊκού κινήματος


          

Παράδοση του οπλισμού του ΕΛΑΣ μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας


Η μελέτη των γεγονότων που διαδραματίστηκαν πριν το Δεκέμβρη 1944 (69 χρόνια τούτες τις μέρες από την ηρωική ένοπλη πάλη του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ Αθήνας και Πειραιά) και συγκεκριμένα η μελέτη της περιόδου της ΕΑΜικής Αντίστασης στα χρόνια της Κατοχής, προσφέρεται για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για το σήμερα.
Σε κάθε περίπτωση, αλλά ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, η ανάγνωση της Ιστορίας της ταξικής πάλης από τη σκοπιά των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, δηλαδή απ' τη σκοπιά της πάλης για την ανατροπή του συστήματος που γεννά τις κρίσεις, τους άδικους πολέμους και την πείνα, αποτελεί αναμφισβήτητα πολύτιμο οδηγό για την εργατική τάξη και τα λαϊκά τμήματα των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της αγροτιάς. Το γεγονός ότι η Ιστορία του 20ού αιώνα συνεχίζει να αποτελεί αντικείμενο σκληρής ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης επιβεβαιώνει την παραπάνω ανάγκη.
Οι συνθήκες βεβαίως αλλάζουν. Ωστόσο, τα βασικά τους στοιχεία, ο πυρήνας τους, παραμένουν τα ίδια, από την άποψη της ουσίας: Οι αντιθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη, η διαπάλη καθενός ή με τους συμμάχους του για κυριαρχία επί των άλλων, υπάρχουν και σήμερα. Το ίδιο και η ενιαία στάση τους απέναντι στο λαό. Και, βέβαια, παραμένει η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο, ενώ ακόμα περισσότερο οξύνεται η αντίθεση ανάμεσα στην κοινωνικοποίηση της εργασίας και της παραγωγής από τη μια και την ατομική ιδιοποίηση του παραγόμενου πλούτου από μια χούφτα καπιταλιστές, με το κράτος τους, από την άλλη.
            

Βρετανοί στο κέντρο της Αθήνας κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη

Σε συνθήκες κρίσης, οι οπορτουνιστικές αυταπάτες, που τον καιρό της καπιταλιστικής ανάπτυξης εκθειάζουν τη σταθερότητα του συστήματος, αλλάζουν τροπάρι. Υποστηρίζουν το «εφικτό» μιας κυβέρνησης «αντιμνημονιακής», «αριστερής», «προοδευτικής», που θ' ακολουθήσει φιλολαϊκή πολιτική, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να βρίσκεται μέσα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ) και το κεφάλαιο στην εξουσία.
Η άρνηση του ΚΚΕ να συναινέσει στην απάτη, η άρνησή του να κοροϊδέψει το λαό, βάλλεται ως δογματισμός, σεχταρισμός και ονειροπόλημα, ως έλλειψη εναλλακτικής πρότασης. Το χτύπημα του ΚΚΕ ήταν πάντα στο κέντρο της επίθεσης του κράτους και όλων των αστικών κομμάτων, παρά τις διαφορές τους.
Το μέγεθος της επίθεσης είναι αντίστοιχο του μεγέθους της αλήθειας που περικλείει η πρόταση του ΚΚΕ για τη συγκρότηση της λαϊκής αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής συμμαχίας, με ισχυρό ΚΚΕ, για το σοσιαλισμό. Αυτή η ανάγκη προβάλλει σε κάθε επιμέρους στόχο πάλης, στους καθημερινούς αγώνες ενάντια στην ανεργία, στις πανάκριβες Παιδεία και Υγεία, ενάντια στις ανθρώπινες τραγωδίες από τα φυσικά φαινόμενα, σε καθετί. Αυτή την ανάγκη διδάσκει η ηρωική πάλη του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος σε όλη τη διαδρομή τους κατά τον 20ο αιώνα, αλλά και τώρα. Οπως επίσης και την ανάγκη να διατηρεί το ΚΚΕ την ιδεολογική - πολιτική - οργανωτική αυτοτέλειά του.
           
             Αντιθέσεις, αλλά ενιαία η στρατηγική

             
                                            
Γενικό Αρχηγείο του ΕΛΑΣ

Από τις 27 Απρίλη 1941, που ο γερμανικός στρατός μπήκε στην Αθήνα, η αστική τάξη και ο πολιτικός της κόσμος, βαθιά διχασμένοι όσον αφορά στο στρατόπεδο που έπρεπε να επιλέξουν στο ιμπεριαλιστικό σύστημα (με τη Βρετανία ή με τη Γερμανία, όπου υπερείχε ασύγκριτα η προτίμηση στην πρώτη), αλλά και διχασμένοι όσον αφορά στο πολιτειακό (βασιλευομένη ή αβασίλευτη δημοκρατία), διχασμένοι ακόμα ως προς τη μορφή της αστικής διακυβέρνησης (οπαδοί του Μεταξά οι μεν, με την κοινοβουλευτική δημοκρατία οι δε), στάθηκαν ενιαίοι όσον αφορά στο ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα.
Και το έκαναν αυτό, είτε βρίσκονταν στο Λονδίνο και το Κάιρο ως κυβέρνηση των φυγάδων, είτε βρίσκονταν στην Ελλάδα απέχοντας από την πάλη κατά των κατακτητών, είτε οργάνωναν άλλοι αντιστασιακές δυνάμεις του εγγλέζικου στρατοπέδου (ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ κ.ά.), είτε, τέλος, άλλοι συνεργαζόμενοι με τους Γερμανοϊταλούς και Βούλγαρους κατακτητές (δοσίλογοι).
Οι μεταξύ τους αντιθέσεις από τη μια και ο φόβος που τους προξενούσε η πάλη του λαϊκού παράγοντα από την άλλη (και τα δύο σε συνθήκες κατακτημένης χώρας) έκαναν τα πράγματα εξαιρετικά σύνθετα, ανατρέποντας σχηματικούς διαχωρισμούς. Αστοί που δεν ήταν δοσίλογοι, καθώς και αντιστασιακοί του αστικού χώρου, συνεργάζονταν και με τους Γερμανούς, ενώ καραμπινάτοι συνεργάτες των Γερμανών βοηθούσαν και τους Εγγλέζους.

              
          Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον ΕΛΑΣ

Ο τρίτος κατά σειρά διορισμένος δήμαρχος της Αθήνας, επιχειρηματίας Αγγελος Γεωργάτος, υπηρετώντας την τάξη του, συνεργαζόταν και με τους Γερμανούς, ενώ έγραψε για τον κρυφό ρόλο του στην Κατοχή:
«Τον Ιούνιον του 1942 ήρχισα συνεργαζόμενος απευθείας πλέον με το εν Ελλάδι παράρτημα της Μυστικής Αγγλικής Υπηρεσίας»1.
Οι πολιτικοί και στρατιωτικοί εκπρόσωποι της εγχώριας αστικής τάξης ύστερα από την κατάκτηση, έστω με τις περιορισμένες κρατικές εξουσίες που διέθεταν, επιχείρησαν να επανδρώσουν τους διαθέσιμους μηχανισμούς αλλά και να δημιουργήσουν νέους, προσβλέποντας στη μετακατοχική περίοδο. Οι προσπάθειες και οι σχεδιασμοί εντάθηκαν πυρετωδώς από το 1943, αλλά τα πρώτα βασικά μέτρα πάρθηκαν απ' την αρχή.
Στις 27 Απρίλη 1941 το γερμανικό στρατό υποδέχτηκε επιτροπή, με επικεφαλής τον φρούραρχο Αθήνας, υποστράτηγο Χρήστο Καβράκο, που του παρέδωσε τις πόλεις της Αθήνας και του Πειραιά [Ο Καβράκος ήταν επικεφαλής του στρατιωτικού αποσπάσματος που επιτέθηκε στη λαϊκή εξέγερση στα Τρίκαλα (23 Φλεβάρη 1925 με κυβέρνηση Μιχαλακόπουλου). Οι στρατιώτες αρνήθηκαν να χτυπήσουν και πυροβόλησε ο Καβράκος και ορισμένοι ακόμα. Σκότωσαν 8 εργάτες και αγρότες διαδηλωτές, ανάμεσά τους ένα κορίτσι 12 χρόνων, ενώ υπήρχαν και 25 τραυματίες. Τον Καβράκο εκτέλεσε η ΟΠΛΑ στις 8 του Δεκέμβρη 1944].
Το πρώτο ζήτημα που τέθηκε μπροστά στην αστική τάξη ήταν η δημιουργία κυβέρνησης. Υπήρξε σχεδόν πλήρης ομοφωνία ότι έπρεπε να σχηματιστεί. Κι έτσι συγκροτήθηκε η κυβέρνηση Τσολάκογλου. Ο ίδιος έγραψε:
«... τρανωτάτην απόδειξιν του ότι πάντες ήθελον την ύπαρξιν Κυβερνήσεως αποτελεί η γνώμη των αρχηγών πολιτικών κομμάτων της Χώρας (...) κληθέντες παρ' εμού εις το Πρωθυπουργικόν γραφείον (...) Επέδειξαν κατανόησιν της σοβαρότητος της πατριωτικής χειρονομίας που έκαμα και με ενεθάρρυναν εις το πατριωτικόν έργον (...)»2.

            
       

              4 Δεκέμβρη 1944, χαρακτικό του Α. Τάσσου

Από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος είπε προς τον στρατηγό Μουτούση, υπουργό Συγκοινωνιών της κυβέρνησης Τσολάκογλου:
«Είναι Θείον Δώρον διά τον Ελληνικόν Λαόν και μεγάλη συγκατάβασις του κατακτητού το ότι εδέχθη να γίνη Ελληνική Κυβέρνησις»3.
Τον Τσολάκογλου έσπευσαν να συγχαρούν: Θεόδωρος Πάγκαλος, Στυλιανός Γονατάς, Αλέξανδρος Οθωναίος, Δημήτριος Μάξιμος, Ντίνος Τσαλδάρης, Γεώργιος Παπανδρέου, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Βασίλης Δελιγιάννης, Γεώργιος Πεσματζόγλου, Γεώργιος Μερκούρης, Περικλής Ράλλης, Ιωάννης Σοφιανόπουλος, Στέφανος Στεφανόπουλος, Ντίνος Ροδόπουλος, Πέτρος Μαυρομιχάλης, Σταύρος Κωστόπουλος, Κρείττων Δηλαβέρης κ.ά. Ο Γ. Τσολάκογλου έγραψε:
«ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΝΟΙ ΕΧΡΕΙΑΖΟΝΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑΝ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ»4.
Στις 2 του Δεκέμβρη 1942 ο Τσολάκογλου παραιτήθηκε. Τον αντικατέστησε ο Κ. Λογοθετόπουλος, που παρέμεινε στην πρωθυπουργία μέχρι τον Απρίλη 1943.
         
           Το 1943, χρονιά - σταθμός στον πόλεμο

Το 1943 έχει ιδιαίτερη σημασία και για την Ελλάδα, γιατί τότε κρίθηκε προς τα πού θα έγερνε η πλάστιγγα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Βασικά στοιχεία του ήταν:
1. Η στροφή που σημειώθηκε στην πορεία του πολέμου, με τη μεγαλειώδη νίκη του Κόκκινου Στρατού επί του γερμανικού στο Στάλινγκραντ (19 Νοέμβρη 1942 - 2 Φλεβάρη 1943).
Σ' αυτό το διάστημα τα γερμανικά και τα συμμαχικά τους στρατεύματα είχαν απώλειες πάνω από 800.000 άντρες, 2.000 άρματα μάχης και αυτοκίνητα πυροβόλα, πάνω από 10.000 πυροβόλα και όλμους, σχεδόν 2.000 αεροπλάνα και πάνω από 70.000 αυτοκίνητα 5.
Η στροφή έγινε αμετάστρεπτη μετά και από τη συντριβή των γερμανικών στρατευμάτων στο Κουρσκ (5 Ιούλη - 23 Αυγούστου 1943), όπου διεξήχθη η μεγαλύτερη στην ιστορία μάχη τεθωρακισμένων αρμάτων. Οι απώλειες των γερμανικών στρατευμάτων έφτασαν τις 500.000 νεκρούς, 1.500 τανκς, 3.700 αεροπλάνα και 3.000 πυροβόλα 6.
2. Η στροφή στην πορεία του πολέμου επέδρασε σημαντικά στην ανάπτυξη του ΕΑΜικού κινήματος και του ΚΚΕ. Συνέτριψε το μύθο για το «αήττητο του Αξονα» και διαμόρφωσε προϋποθέσεις ισχυρής ένοπλης αντίστασης με στήριγμα την πλατιά μαζική πάλη.
Χαρακτηριστική των διαστάσεων του λαϊκού κινήματος ήταν η μεγάλη διαδήλωση στην Αθήνα (5 Μάρτη 1943), που ματαίωσε την πολιτική επιστράτευση.
Με απόφαση του ΕΑΜ και του Εργατικού ΕΑΜ κηρύχτηκε γενική απεργία, ενώ την ίδια μέρα έως «...300.000 λαού πλημμύρισαν τους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας, με σύνθημα "Κάτω η επιστράτευση!" (...) Ο παράνομος Ριζοσπάστης κυκλοφόρησε αυτή τη μέρα δύο φορές»7.
Οι διαδηλωτές κατέλαβαν το υπουργείο Εργασίας και κάψανε τους καταλόγους της επιστράτευσης. Ενοπλες ομάδες της λαϊκής περιφρούρησης απάντησαν στους πυροβολισμούς της αστυνομίας. Τελικά οι νεκροί ξεπέρασαν τους 10 και τους 135 οι τραυματίες. Η επιστράτευση ματαιώθηκε (Τον υπουργό Εργασίας Νικ. Καλύβα εκτέλεσε η ΟΠΛΑ στις 24 Γενάρη 1944 έξω από το σπίτι του).
Ανάλογων διαστάσεων κινητοποίηση πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 22 Ιούλη του 1943, όταν η γερμανική διοίκηση αποφάσισε να αντικαταστήσει στη Μακεδονία τις δικές της δυνάμεις κατοχής με βουλγαρικές. Με κεντρικό σύνθημα «Εξω οι Βούλγαροι φασίστες από την ελληνική Μακεδονία - Θράκη», χιλιάδες λαού αντιμετώπισαν τα τανκς.
Από την άλλη, ενώ το Μάη του 1941 η αριθμητική δύναμη του ΚΚΕ δεν ξεπερνούσε τα 350 μέλη, εκτός των φυλακισμένων, το 1943 η οργανωμένη του δύναμη αριθμούσε δεκάδες χιλιάδες μέλη 8.
3. Εκείνο το διάστημα διαφαινόταν και η κατάρρευση της γερμανο-ιταλικής συμμαχίας. Τελικά η μουσολινική Ιταλία υποχρεώθηκε σε συνθηκολόγηση (8 Σεπτέμβρη 1943). Οσον αφορά την Ελλάδα, ένα απ' τα πιο σημαντικά αποτελέσματα της συνθηκολόγησης ήταν να έρθουν στα χέρια του ΕΛΑΣ μεγάλες ποσότητες οπλισμού.
Επομένως, έχοντας τεθεί από το 1943 πιο ανάγλυφα το ζήτημα των μεταπολεμικών εξελίξεων, η εγχώρια αστική τάξη και τα κόμματά της, καθώς και οι ηγετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που συμμετείχαν στην αντιχιτλερική συμμαχία (ΗΠΑ, Βρετανία), πήραν τα ανάλογα μέτρα.

Η υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο Στρατηγείο Μέσης Ανατολής

«...να επιχειρήσω ένα είδος ελέγχου του ΕΑΜ δια μέσου του Αρχηγείου της Μέσης Ανατολής»9.
                                                     Εντυ Μάγιερς


Στις 6 Ιούλη 1943 υπογράφτηκε στην Καστανιά η συμφωνία ΕΛΑΣ - Στρατηγείου Μέσης Ανατολής (ΣΜΑ). Με βάση τη συμφωνία ο ΕΛΑΣ υπαγόταν στη διοίκηση των Εγγλέζων, που έτσι τον έθεταν υπό τις διαταγές τους, αποκτούσαν τη δυνατότητα να επεμβαίνουν στα εσωτερικά του, υποδαύλιζαν αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε διοικητές του κ.ά. Κυρίως όμως έβαζαν έναν ακόμα φραγμό στο διαχωρισμό του ΕΛΑΣ από τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό. Η συμφωνία απαγόρευε στους αντάρτες ακόμα και «να ομιλούν εναντίον των άλλων ανταρτικών ομάδων, των αρχών των, των ιδεών των...»10. Αποτελούσε προάγγελο των Συμφωνιών του Λιβάνου και της Καζέρτας.
Το ίδιο ακριβώς διάστημα, στην Παλαιστίνη συγκροτούνταν η Ενωσις Νέων Αξιωματικών (ΕΝΑ), πρόδρομος του «Ιερού Δεσμού Ελλήνων Αξιωματικών» (ΙΔΕΑ), των μετέπειτα πραξικοπηματιών Στ. Παττακού, Γ. Παπαδόπουλου κ.ά.

Η κυβέρνηση Ι. Δ. Ράλλη και τα Τάγματα Ασφαλείας

Στις 7 Απρίλη 1943 σχημάτισε κυβέρνηση ο Ι. Δ. Ράλλης, υπουργός του Λαϊκού Κόμματος στο Μεσοπόλεμο. Για το διορισμό του δοσίλογου πρωθυπουργού έχει τη δική της αξία η μαρτυρία του επιτετραμμένου του Ράιχ στην Ελλάδα Γκίντερ Αλτενμπουργκ:
«...θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι ο Ράλλης είχε δηλώσει επανειλημμένα σε μεταξύ μας συζητήσεις, ότι ανέλαβε το αξίωμα μετά από συνεννόηση με την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου»11.Και ο υπαρχηγός του ΕΔΕΣ Κομνηνός Πυρομάγλου:
«Η Κυβέρνησις Ι. Ράλλη σχηματίζεται (...) με την ρητήν συγκατάθεσιν των Αρχηγών των αστικών Πολιτικών Κομμάτων και την υποστήριξιν των αρχών κατοχής εις την Ελλάδα (...) Ακόμη και με την σιωπηράν έγκρισιν του Βασιλέως Γεωργίου Β΄ και την σιωπηράν ανοχήν του Λονδίνου»12.
Τις συνθήκες στις οποίες ανέλαβε τη διακυβέρνηση ο Ι. Ράλλης, υπογράμμισε ο ίδιος:
«...Δεν ωμίλησα όμως ακόμη ειμή ακροθιγώς, περί του λόγου ο οποίος έσχε την μεγαλυτέραν επί της συνειδήσεώς μου επίδρασιν. (...) Ο λόγος αυτός ήτο ότι, κατ' Απρίλιον 1943 διεγράφετο σαφώς εις τον ορίζοντα των προβλέψεων η ήττα της Γερμανίας (...) Αι πρόοδοι των ανατρεπτικών στοιχείων ήσαν καταφανείς. Τα θεμέλια του κοινωνικού μας καθεστώτος εσείοντο»13.
Από τα μέτρα που πάρθηκαν, το πρώτο ήταν η συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας, μιας αστικής στρατιωτικής δύναμης καταστολής, μάστιγας κατά του λαού σε συνεργασία με τους Γερμανούς, που αρχικά είχαν απορρίψει το αίτημα για την ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας, το οποίο είχε θέσει και η κυβέρνηση Τσολάκογλου. Λόγος της απόρριψης ήταν η έλλειψη εμπιστοσύνης αν θα έμεναν στο πλευρό τους ή θα πήγαιναν με τους Εγγλέζους στην περίπτωση απόβασης στην Πελοπόννησο.
Στις 18 Ιούνη 1943 δημοσιεύτηκε ο νόμος 260/1943 «Περί συγκροτήσεως τεσσάρων ευζωνικών τμημάτων». Και το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου άρχισε η συγκρότησή τους στην Αθήνα, η οποία ολοκληρώθηκε στα τέλη του Δεκέμβρη. Ταυτόχρονα συγκροτήθηκαν στην Πελοπόννησο, στην Εύβοια, στη Στερεά Ελλάδα κ.α.
Από την πλευρά τους έβαλαν και οι Εγγλέζοι σε εφαρμογή πιο έντονα την αναπροσαρμοσμένη αντιΕΑΜική και αντικομμουνιστική τακτική τους. Στις 29 Αυγούστου 1943 ο ταγματάρχης της Ιντέλιτζενς Σέρβις, Ντ. Γουάλας, που δρούσε στα ελληνικά βουνά, παρέδωσε έκθεση στον Ρέτζιναλντ Λίπερ (πρέσβη της Βρετανίας στην ελληνική κυβέρνηση στο Κάιρο) για τη νέα κατεύθυνση που έπρεπε να χαραχτεί απέναντι στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ. Η αναφορά του Γουάλας έγινε δεκτή από την κυβέρνηση της Βρετανίας. Ο ίδιος έγραφε: «Ελπίζω ότι πέτυχα να δείξω τους σοβαρούς κινδύνους που εγκυμονεί η σημερινή πολιτική μας της υποστήριξης του ΕΑΜ...»14.
Στο πλαίσιο της υπονόμευσης του ΚΚΕ και του ΕΑΜ εντασσόταν και η χαλκευμένη αντικομμουνιστική προπαγάνδα, έχοντας ως βασικό στοιχείο τον γκεμπελισμό. Ενα τέτοιο «έγγραφο», το γνωστό ως «Σύμφωνο του Πετριτσίου», εμφανίστηκε το 1943, με ημερομηνία 12 Ιούλη του ίδιου χρόνου. Το «υπέγραφαν» ο Γιάννης Ιωαννίδης εκ μέρους του ΚΚΕ και κάποιος Δουσάν Δασκάλωφ, υποτιθέμενος εκπρόσωπος του ΚΚ Βουλγαρίας (ανύπαρκτο πρόσωπο). Με αυτό, το ΚΚΕ συμφώνησε δήθεν να δοθεί εδαφική διέξοδος της Βουλγαρίας στο Αιγαίο, δηλαδή να της παραχωρηθεί ελληνικό έδαφος! Οπως είπε ο Ιωαννίδης 15, το πλαστό έγγραφο κατασκευάστηκε από την Ιντέλιντζενς Σέρβις. Και δεν ήταν βεβαίως το μοναδικό.
                
                      Η αποστολή Ντον Στοτ

Τον Οκτώβρη του 1943 έφτασε από τα Δερβενοχώρια στην Αθήνα ο Νεοζηλανδός λοχαγός Ντον Στοτ, μέλος της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής και σύνδεσμος με τα τμήματα του ΕΛΑΣ Αττικοβοιωτίας. Σύμφωνα με μαρτυρία του δήμαρχου Αθήνας Αγγελου Γεωργάτου, που τον παρέλαβε με το αυτοκίνητό του, ο Στοτ πραγματοποίησε σειρά ενεργειών. Μια απ' αυτές ήταν η σύσκεψη στο σπίτι του Γεωργάτου, που έγραψε:
«...επραγματοποιήθη η συνάντησις εις την οικίαν μου (...) Παρέστησαν δε εκ μέρους των Γερμανών ο Συνταγματάρχης Λοςς και ένας Γερμανός Διπλωμάτης (...) Αι διαπραγματεύσεις παρετάθησαν επί 22 ημέρες και κατά το ενδιάμεσον διάστημα και αι δύο αντιπροσωπείαι εζήτησαν να λάβουν νέας οδηγίας και οι μεν Γερμανοί μετέβησαν εις το Γενικόν Επιτελείον, οι δε Αγγλοι εις το Βουνό διά να συνεννοηθούν με τον μεγάλον ασύρματον με το Κάϊρον, διαθέτοντας υπό των Γερμανών βενζινοπλοίου από Κορίνθου μέχρι Ιτέας»16.
Ποιος ήταν ο σκοπός αυτών των συναντήσεων Γερμανών και Βρετανών, που προκάλεσε την έντονη αντίδραση του ραδιοφωνικού σταθμού Μόσχας σε αλλεπάλληλες εκπομπές; Οι Σοβιετικοί κατάγγειλαν ότι οι επαφές του Ντον Στοτ με τους Γερμανούς στην Αθήνα ήταν ενέργεια που στρεφόταν κατά της συμμαχίας ΕΣΣΔ - Βρετανίας - ΗΠΑ και στόχευε στη σύμπηξη μετώπου Βρετανίας - ΗΠΑ - Γερμανίας κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Τέτοιες επαφές οι ΗΠΑ - Βρετανία δεν έκαναν μόνο στην Ελλάδα. «Εκαμαν στη Σουηδία μέσω του κόμητα Μπερναντόττε, στην Ισπανία, στην Ελβετία (ο αρχηγός της αμερικανικής κατασκοπείας Αλαν Ντάλες) και αλλού»17.
Ομως, ο Ντον Στοτ είχε αναλάβει ακόμα μία αποστολή. Και την πραγματοποίησε με τη δημιουργία του «Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Συνασπισμού» (ΠΑΣ), που συγκρότησαν αντικομμουνιστικές οργανώσεις, με στόχο να αναλάβει δράση, ώστε να μην καταληφθεί η εξουσία από το ΕΑΜ κατά την απελευθέρωση.
Ο αντικομμουνιστής συγγραφέας Χρήστος Ζαλοκώστας, στενός συνεργάτης του Σπύρου Μαρκεζίνη, που μαζί οργάνωσαν κι αυτοί υπονόμευση του ΕΑΜ, αποκάλυψε τα γεγονότα. Εγραψε:
«...Στις 10 Νοεμβρίου τον έφερε ο Σιφναίος στο σπίτι του πεθερού του, Αναγνωστοπούλου 17, όπου τον περίμεναν οι συνταγματάρχαι Βεντήρης της ΡΑΝ, Παπαθανασόπουλος της ΕΔΕΣ, Διάμεσης της ΕΔΕΜ, Αντωνόπουλος της Εθνικής Δράσεως, Γρίβας της Χ, Πλευράκης της Κρητικής ΕΚΟ, ο ταγ/χης Σειραδάκης της υπηρεσίας πληροφοριών και ο λοχαγός Κιουρτσόγλου της "Τρίαινας" (...)». Κατέκρινε τη διαμάχη τους λόγω πολιτικών διαφορών (...) και τους είπε: «Οι πολιτικές επιδιώξεις των διαφόρων ομάδων σας δεν πρέπει να εμποδίσουν την στρατιωτική σας ένωση. Μετά την Απελευθέρωση λύνετε τις διαφορές σας για το πολιτειακό»18.
Ποια ήταν τα άμεσα καθήκοντα του «Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Συνασπισμού»; Τα παραθέτει ο τότε γραμματέας του ΕΑΜ, Θανάσης Χατζής:
«α) Εφοδιασμός (...) με άδειες οπλοφορίας από την Ειδική Ασφάλεια.
(...) γ) Σύνταξη καταλόγων ΕΑΜιτών κατά συνοικία και παράδοση των καταστάσεων στην Ασφάλεια.
(...) ε) Συντονισμός της δράσης εναντίον του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ με την Ασφάλεια και τα Τάγματα Ασφαλείας»19.
Ταυτόχρονα, ο ΕΔΕΣ Αθήνας, με την καθοδήγηση του Στυλ. Γονατά, του Βουλπιώτη κ.ά., τροφοδότησε τα Τάγματα Ασφαλείας με μόνιμους αξιωματικούς, που έδρασαν στις συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, με τα μπλόκα και τις εκτελέσεις κομμουνιστών και άλλων ΕΑΜιτών.
                
                    Η στρατηγική του ΚΚΕ

Η πάλη του ΚΚΕ κατά τη δεκαετία 1940 - 1949, με τον ένοπλο αγώνα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ το Δεκέμβρη του 1944 και το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (1946 - 1949), αποτελεί τη μεγαλύτερη προσφορά του Κόμματός μας στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, καθώς και τη μεγαλύτερη συμβολή του στη δράση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κατά τον 20ό αιώνα.
Ωστόσο, επιβεβαιώθηκε και στην Ελλάδα και διεθνώς ότι μεγαλειώδη κινήματα είναι καταδικασμένα σε βέβαιη ήττα, αν δεν μπορέσει η πρωτοπορία τους να λύσει σωστά το θεμελιώδες ζήτημα κάθε πολιτικού αγώνα, το ζήτημα της εξουσίας. Το δίλημμα είχε τεθεί υποχρεωτικά και δεν μπορούσε να είναι άλλο: Αστική ή εργατική εξουσία. Ωστόσο, στον πεντακάθαρο στόχο των αστών, το ΚΚΕ αντιπαρέθεσε τη στρατηγική της «εθνικής ενότητας».
Στη διακήρυξη της 10ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (Γενάρης 1944) καθοριζόταν ως άμεσος στόχος «...να εξασφαλιστεί η εθνική ενότητα όλου δίχως εξαιρέσεις του λαού μας, των κομμάτων του, οργανώσεων και προσωπικοτήτων, για να συντρίψουμε τη χιτλερική σκλαβιά και να μπούμε δίχως συγκλονισμούς στην ελεύθερη πολιτική ζωή»20.Σε αυτή τη βάση διακηρύχτηκε και η ανάγκη σχηματισμού «προσωρινής κυβέρνησης εθνικής ενότητας και απελευθέρωσης»21.
Η στρατηγική της «εθνικής ενότητας» δεν τέθηκε πρώτη φορά εκείνο το διάστημα. Αλλά από το μισό του 1943 η πολιτική των συμμαχιών διευρύνθηκε ακόμα περισσότερο ύστερα από την αυτοδιάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Μάης 1943) και βεβαίως στηριζόταν στο σκεπτικό της απόφασης για τη διάλυση. Οπως υπογράμμιζε η εισήγηση του ΠΓ στην ΚΕ, «...το αντάρτικο κίνημα της Ελλάδας πρέπει (...) να πάρει πανεθνικό χαρακτήρα και όχι στενά εαμικό, όπως μέχρι σήμερα. Αν και για τον τέτοιο του στενό χαρακτήρα δεν ευθυνόμαστε μόνον εμείς...»22. Με βάση αυτά η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ έλεγε ανάμεσα σε άλλα, κάνοντας σαφές άνοιγμα στον αστικό πολιτικό κόσμο (Γ. Παπανδρέου κ.ά.):
«Αν ίσαμε τώρα η ύπαρξη του θεσμού της Κομμουνιστικής Διεθνούς έδινε σε ορισμένα κόμματα και οργανώσεις μιαν όποια δικαίωση στο να μη συνενώνουν μαζί μας τις προσπάθειες για τον κοινό αγώνα της εθνικής απελευθέρωσης, η διάλυση της Διεθνούς δείχνει περίτρανα την ειλικρίνεια της πολιτικής των κομμουνιστών...»23.
Η συγκεκριμένη στρατηγική ήταν απόρροια εκείνης των λαϊκών μετώπων, η οποία ήδη είχε δεχτεί ισχυρό ταπεινωτικό πλήγμα από το 1936, τότε που η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία (στηριζόταν από το ΚΚ Γαλλίας) στρεφόταν εναντίον της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου στην Ισπανία (συμμετείχε το ΚΚ Ισπανίας), ενισχύοντας ουσιαστικά τον Φράνκο. Το γεγονός υποχρέωσε το ΚΚ Γαλλίας να πάψει να στηρίζει την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου.
Η αστική τάξη αξιοποίησε τη θέση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (και του ΚΚΕ) για «εθνική ενότητα» και επιτέθηκε μέσω της «συνεργασίας», γνωρίζοντας ότι με αυτή και όχι μόνο με την ολομέτωπη αντιπαράθεση θα τσάκιζαν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Πολλές φορές οι προτάσεις συνεργασίας είναι πιο επικίνδυνες για το λαό, απ' ό,τι η ανοιχτή επίθεση εναντίον του. Η δεύτερη τον εξαγριώνει. Η πρώτη τον εφησυχάζει, δημιουργώντας φρούδες ελπίδες.
Η στρατηγική της «εθνικής ενότητας» ήταν απόλυτα προσαρμοσμένη στις επιδιώξεις των σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων που συμμετείχαν στο ΕΑΜ. Εκφράστηκε και στην Ιδρυτική Πράξη της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), γνωστής και ως Κυβέρνησης του Βουνού. Ανέφερε:
«Η Επιτροπή, ξεκινώντας από την αντίληψη πως, για να πραγματοποιηθούν οι πιο πάνω εθνικοί σκοποί, επιβάλλεται να συμμετάσχουν στο έργο αυτό όλες οι εθνικές δυνάμεις, θεωρεί σαν πρωταρχικό της καθήκον να εξακολουθήσει δραστήρια τις ενέργειες για το σχηματισμό Κυβέρνησης εθνικού συνασπισμού»24.
Επιβεβαιώθηκε με τον πιο δραματικό τρόπο ότι οι πάντες είναι έτοιμοι να συμμαχήσουν με το ΚΚΕ, εφόσον αυτό παραιτηθεί από τα δύο «κλειδιά» της επαναστατικής πολιτικής: Την εργατική εξουσία και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Με άλλα λόγια, επιβεβαιώθηκε ότι στις διαπραγματεύσεις για πολιτική συνεργασία του ΚΚΕ με άλλα πολιτικά κόμματα δεν γίνονται οι λεγόμενες αμοιβαίες υποχωρήσεις. Στην περίπτωση αυτή μονίμως υποχωρών είναι το ΚΚΕ. Τα άλλα κόμματα δεν έχουν από πού να υποχωρήσουν. Αντίθετα, το ΚΚΕ έχει. Και η υποχώρηση συνίσταται στην παραίτηση από τα δύο «κλειδιά».
Το φαινόμενο δεν ήταν μόνο ελληνικό. Την ίδια γραμμή υλοποίησε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Να τι έγραψε στο άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του κόμματός του, ο Μάρκο Ρίτσο, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Ιταλίας / Κομμουνιστές Λαϊκή Αριστερά, για τον αντίστοιχο «ιταλικό Λίβανο», γνωστό ως «στροφή του Σαλέρνο» (Απρίλης 1944):
«...Ηταν μια συμφωνία ανάμεσα στα αντιφασιστικά κόμματα, την μοναρχία, και τον στρατάρχη Μπαντόλιο για τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας».
         
          Πριν τη «Συμφωνία του Λιβάνου»

Στα τέλη του 1943 ο βασιλιάς Γεώργιος Β' και ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης του Καΐρου, Εμμ. Τσουδερός, εξουσιοδότησαν τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό να προχωρήσει στη δημιουργία «κυβερνητικής επιτροπής» στην Αθήνα. Την επιτροπή θα αποτελούσαν πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί, με πρόεδρο τον αρχιεπίσκοπο.
Η «κυβερνητική επιτροπή» θα αναλάμβανε «το συντονισμό του αγώνα και τη διοίκηση της χώρας μέχρι την απελευθέρωση. Σε πρώτη γραμμή των καθηκόντων της θα έβαζε να συγκρατήσει την ένοπλη δράση για να αποφευχθούν αντεκδικήσεις των κατακτητών και να πάρει κάτω από την απόλυτη διοίκησή της το "αναρχούμενο αντάρτικο"»25.
Αυτά σήμαιναν ότι η κυβέρνηση του Καΐρου προσπαθούσε να εγκαταστήσει υποκατάστημα στην Ελλάδα, για να έχει εδώ κυβερνητικό πόδι και υπό τις διαταγές της το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Προς αυτή την κατεύθυνση ο Δαμασκηνός άρχισε επαφές (...ιδιαιτέρως) και με στελέχη του ΕΑΜ. Εκανε πρόταση συμμετοχής στο συνδικαλιστή Γιάννη Καλομοίρη, μέλος της ΚΕ του ΕΑΜ, γνωρίζοντας προφανώς το «ποιόν» του. Ο Καλομοίρης είχε απευθύνει το 1941 χαιρετιστήριες επιστολές στον Χίτλερ και στον Μουσολίνι, υπογράφοντας προς τον τελευταίο ως Τζιοβάνι Καλομίρι!
Η ΚΕ του ΕΑΜ αποφάσισε να προτείνει την προεδρία της ΠΕΕΑ (που θα συγκροτούνταν) στον καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Αλέξανδρο Σβώλο και την αντιπροεδρία, μαζί με τη Γραμματεία (υπουργείο) Εξωτερικών, στον Ιωάννη Σοφιανόπουλο. Ταυτόχρονα, το ΕΑΜ αποφάσισε να προτείνει συμμετοχή, στην ΠΕΕΑ, του ΕΔΕΣ (Ν. Ζέρβας) και της ΕΚΚΑ (Ψαρρός - Καρτάλης).
Αλλά επαφές με τους Σβώλο και Σοφιανόπουλο είχε και ο Δαμασκηνός. Στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ (Σιάντος - Ιωαννίδης), με την οποία συναντήθηκε, ο Σοφιανόπουλος υποστήριξε ότι η Γραμματεία Εξωτερικών θα έπρεπε να έχει έδρα το Κάιρο και ότι ο ίδιος εξαρτούσε τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Τσουδερού (όπως είπε στον Δαμασκηνό) από τη συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Αν δεν συμμετείχαν, δεν θα συμμετείχε ούτε εκείνος!! Και λίγες μέρες αργότερα υπέγραψε τηλεγράφημα προς την κυβέρνηση Τσουδερού, «ζητώντας άμεση ηθική και υλική συμπαράσταση για να "σωθή" η Ελλάδα από την "αναρχούμενην αντάρτικην κίνησιν" (...) κίνησιν εξοντώσεως των ελληνικών πληθυσμών»26.Το τηλεγράφημα υπέγραψαν και οι Σοφούλης, Καφαντάρης, Παπανδρέου, Μυλωνάς, Π. Ράλλης και Γονατάς (από τους ιδρυτές των Ταγμάτων Ασφαλείας).
Ο Δαμασκηνός πραγματοποίησε αλλεπάλληλες συναντήσεις και με τον Σβώλο. Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ γνώριζαν τις επαφές του Σβώλου με τον Δαμασκηνό, καθώς και τις επαφές του με τους Γονατά, Σοφούλη, Καφαντάρη, Παπανδρέου, Λαμπράκη, Εβερτ κ.ά.
Ταυτόχρονα, ο Δαμασκηνός, για να ασκήσει πίεση στο ΕΑΜ, διέδωσε τις επαφές του Σβώλου με το ΚΚΕ, ώστε να τον καταζητήσουν οι Γερμανοί και έτσι ο Σβώλος να υποχρεωθεί να φύγει για το Κάιρο (θα τον... φυγάδευε ο Δαμασκηνός)! Ετσι θα έμπαινε στην κυβέρνηση Τσουδερού και δεν θα πήγαινε στην ΠΕΕΑ. Οπότε θα γινόταν πιο εύκολη η προσέγγιση της κυβέρνησης του Καΐρου με την ΠΕΕΑ...
Ποιες ήταν, ωστόσο, οι απόψεις του Σβώλου; Τις διατύπωσε σε σχέδιο που έστειλε στον Γ. Πετσόπουλο, για να το δώσει στην ηγεσία του ΚΚΕ. Το «σχέδιο Σβώλου» δεν έχει βρεθεί, αλλά από την απάντηση που του έδωσε ο Πετσόπουλος φαίνονται οι θέσεις του. Του έγραψε ο Πετσόπουλος: «Ολο το σχέδιο αφήνει την εντύπωση γενικά πως η ΠΕΕΑ γίνεται για να περιορίσει τις αυθαιρεσίες και τα εγκλήματα του ΕΑΜ κατά του λαού (...) Τρίτο σημείο είναι το της Διοικήσεως του εθνικού στρατού. Δε θα είναι στρατός του Γουίλσον, αλλά του έθνους μας και συνεπώς δε θα εξαρτάται "διά του αρχιστρατήγου από το αρχηγείο της Μέσης Ανατολής απευθείας", παρά διά του υπουργού των Στρατιωτικών της ΠΕΕΑ...»27.
Τελικά ο Σβώλος πήγε στην ΠΕΕΑ και ανέλαβε την προεδρία. Και με αυτές τις θέσεις του πήγε στη σύσκεψη του Λιβάνου. «...είχα ανησυχήσει για λογαριασμό του Σβώλου. Και του τα είπα»28, έγραψε αργότερα ο Ηλ. Τσιριμώκος, όταν ο Σβώλος έφευγε για το Λίβανο.
  
Η συμμετοχή σε κυβερνήσεις του ΚΚΕ και του ΚΚ Ιταλίας

Τις μέρες της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς (Οκτώβρης του 1944) στην Ελλάδα είχε διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση. Δεν υπήρχε ακόμα κυβέρνηση εδώ και οι αστικές πολιτικές ηγεσίες είχαν χάσει τη δυνατότητα να χειραγωγούν πλατιές λαϊκές δυνάμεις. Ταυτόχρονα, οι κοινωνικοπολιτικές αντιθέσεις ήταν στο έπακρο οξυμένες και το ΕΑΜ με τον ΕΛΑΣ κυριαρχούσαν σχεδόν στο σύνολο της χώρας.
Η επαναστατική κατάσταση αποτελεί αντικειμενικό στοιχείο της ταξικής πάλης. Η διαμόρφωσή της θέτει το ζήτημα, είτε της εφόδου του επαναστατικού κινήματος για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας (αφού άλλη εξουσία προς τα μπρος δεν υπάρχει), είτε, αν την παραγνωρίσεις, οδηγεί στην ήττα, στο πισωγύρισμα και στην αναδίπλωση του κινήματος. Εκείνο το διάστημα συνέβη το δεύτερο, γιατί το Κόμμα μας, έχοντας το σοσιαλισμό ως απώτερο και όχι άμεσο στόχο, δεν αντιμετώπισε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ως κρίκο για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Αυτονόμησε την πάλη ενάντια στους κατακτητές από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, θέτοντας ως επιστέγασμα της νίκης ένα εκδημοκρατισμένο αστικό καθεστώς, ανεξάρτητα από την ονομασία που του έδινε (λαοκρατία κ.ά.).
Οι συνέπειες της προβληματικής στρατηγικής εκδηλώθηκαν κυρίως από τις αρχές και την άνοιξη του 1944, όταν αντιπροσωπείες του ΚΚΕ, της Κυβέρνησης του Βουνού (ΠΕΕΑ), του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ πήραν μέρος στη σύσκεψη του Λιβάνου μαζί με όλους τους αστούς πολιτικούς.
Το ΕΑΜ συμμετείχε τελικά στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» (πρωθυπουργός ο Γεώργιος Παπανδρέου) με πέντε υπουργούς (Οικονομικών, Γεωργίας, Εργασίας, Εθνικής Οικονομίας, Δημοσίων Εργων) και έναν υφυπουργό (Οικονομικών).
Σε αυτό το πλαίσιο είναι αξιοσημείωτο και το εξής: Η παρουσία έξι ΕΑΜιτών υπουργών στην κυβέρνηση και μάλιστα σε οικονομικά υπουργεία (ανάμεσά τους πρώτα στελέχη του ΚΚΕ, όπως οι Γιάννης Ζεύγος και Μιλτιάδης Πορφυρογένης) όχι μόνο δε συνέβαλε στη λήψη ουσιαστικών φιλολαϊκών μέτρων, αλλά και υποχρέωσε τους ΕΑΜίτες υπουργούς να συναινέσουν σε μέτρα τα οποία δεν είχαν φιλολαϊκό χαρακτήρα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ψηφίστηκε νόμος, άρθρο του οποίου προέβλεπε απολύσεις εργατών. Οριζε:
«Βιομηχανικαί Επιχειρήσεις, το προσωπικό των οποίων υπάγεται εις την ασφάλισιν του παρόντος Νόμου, δύνανται να θέτουν το πλεονάζον τμήμα τούτου εις κατάστασιν διαθεσιμότητος, συνεπαγομένην αναστολήν της μισθοδοσίας, άνευ λύσεως της εργασιακής σχέσεως»29.
Την ίδια στιγμή που κυριαρχούσαν η πείνα και η εξαθλίωση, η ΓΣΕΕ πραγματοποίησε διάβημα στην κυβέρνηση ζητώντας «αύξηση 50% στα σημερινά μεροκάματα», αφού ο τιμάριθμος για τα βασικά ήδη διατροφής ήταν 6 - 20 φορές πάνω από τον προπολεμικό. «Η ύψωση στις τιμές τις τελευταίες μέρες έχει φέρει σε μεγάλη απελπισία όχι μόνο τον εργατικό κόσμο, αλλά όλες χωρίς εξαίρεση τις φτωχές λαϊκές τάξεις»30.
Γιατί συνέβαιναν αυτά; Ηταν αντεργατικές δυνάμεις το ΚΚΕ και το ΕΑΜ; Ασφαλώς όχι! Συνέβαιναν, γιατί από τη στιγμή που το ΚΚΕ δέχτηκε να συμμετέχει στην κυβέρνηση, ήταν υποχρεωμένο να αποδέχεται τη βασική γραμμή της αστικής οικονομικής πολιτικής διαχείρισης. Εξ αντικειμένου συρόταν σε αυτή την πολιτική, εγκλωβισμένο στη στρατηγική της «εθνικής ενότητας».
Επιβεβαιώνεται ότι η συμμετοχή κομμουνιστών σε διακυβέρνηση πάνω στο καπιταλιστικό έδαφος όχι μόνο δε συμβάλλει στη χάραξη φιλολαϊκής γραμμής, αλλά και εξασθενεί μέχρι και εκμηδενίζει την ικανότητα του Κόμματος να οργανώσει, να προσανατολίσει την ταξική πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου. Ευνουχίζει το λαϊκό κίνημα, που την εξασθένισή του επιδιώκει η αστική τάξη για να το οδηγήσει στο διχασμό, στην απογοήτευση και τελικά στην ήττα.
Αλλά εκείνη η εμπειρία είναι αψευδής μάρτυρας και για το αβάσιμο της άποψης που λέει ότι η συμμετοχή του ΚΚΕ σε κυβερνητική συνεργασία αποτελεί εγγύηση για να τραβιούνται οι συνεργαζόμενοι σε φιλολαϊκό δρόμο!Αυτό δεν έγινε ούτε τότε που το ΚΚΕ και ο λαός είχαν τεράστια δύναμη, αλλά και τα όπλα! Ο ένοπλος λαός έγινε ουρά των εξελίξεων που το άρμα τους έσυραν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις.

«Ο άμεσος πολιτικός στόχος», δηλαδή το λεγόμενο σκαλοπάτι για να προχωρήσει το κίνημα σε πιο προωθημένους στόχους, όπως λέγεται, όχι μόνο δεν αποτελεί βήμα μπροστά, αλλά πισωγύρισμα, που το πληρώνει ακριβά ο λαός.
Ανάλογη εμπειρία έχει δώσει και η συμμετοχή του ΚΚ Ιταλίας στις αστικές κυβερνήσεις της ίδιας περιόδου και μέχρι το 1947, σε αντίθεση με την άποψη της τότε ηγεσίας του ότι η κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε το ΚΚ αποτελούσε βήμα προς το σοσιαλισμό, ότι δηλαδή ήταν κρίκος μετάβασης. Ωστόσο, ούτε πρόσκαιρη ανακούφιση δεν μπόρεσε να φέρει, αφού το κόστος ζωής είχε ανεβεί 23 φορές, ενώ την αντίστοιχη περίοδο οι μισθοί αυξήθηκαν 1,5 φορά 31.
Επιβεβαιώθηκε ότι αυτές οι κυβερνήσεις ήταν ιδιαίτερα φειδωλές ακόμα και στο επίπεδο των αστικών εκσυγχρονισμών. Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Ιταλίας Παλμίρο Τολιάτι, που συμμετείχε ως υπουργός Δικαιοσύνης, όχι μόνο δεν πρωτοστάτησε στις διώξεις εναντίον των φασιστών, αλλά υπέγραψε επιπλέον την αμνηστία ακόμα και για στελέχη του φασιστικού κόμματος τον Ιούνη του 1946 32. Ακόμα, στο όνομα της ενότητας με τον καθολικό κόσμο, το ΚΚ Ιταλίας συμφώνησε να ανανεωθούν τα προνόμια που είχε παραχωρήσει ο Μουσολίνι στο Βατικανό, μέσω της επικύρωσης της καινούργιας συνταγματικής συνθήκης, δίχως αυτό να εμποδίσει φυσικά το Βατικανό να προχωρήσει στον αφορισμό του, αφού πρώτα το ΚΚ Ιταλίας εκδιώχτηκε από την κυβέρνηση, όταν έπαψαν πια να το χρειάζονται...
                             
                               Παραπομπές

1. Αρχείο ΚΚΕ - Εγγραφο 499149, Εμπιστευτική Εκθεσις Αγγέλου Γεωργάτου, σελ. 5-6.
2. Γεωργίου Κ. Σ. Τσολάκογλου, ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ, ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ», Αθήναι, 1959, σελ. 165.
3. Κ. Λογοθετόπουλου, Ιδού η αλήθεια, Αθήναι, 1948, σελ. 18.
4. Γεωργίου Κ. Σ. Τσολάκογλου, ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ, ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ», Αθήναι, 1959, σελ. 243-244.
5. Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, Παγκόσμια Ιστορία, τ. 11 - 12, εκδ. ΜΕΛΙΣΣΑ, Αθήνα, 1965, σελ. 296.
6. Ο μεγάλος πατριωτικός πόλεμος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1985, σελ. 155.
7. Πέτρος Ρούσος, Η μεγάλη πενταετία, τ. Α΄, Αθήνα, 1976, σελ. 280 - 281.
8. Πέτρος Ρούσος, Η μεγάλη πενταετία, τ. Α΄, Αθήνα, 1976, σελ. 289.
9. Ιστορία της Αντίστασης 1940-45, τ. 2ος, εκδ. ΑΥΛΟΣ, Αθήνα, 1979, σελ. 781.
10. Ιστορία της Αντίστασης 1940-45, τ. 2ος, εκδ. ΑΥΛΟΣ, Αθήνα, 1979, σελ. 787.
11. Χάγκεν Φλάισερ, ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΣΒΑΣΤΙΚΑ, τ. Α΄, εκδ. ΠΑΠΑΖΗΣΗ, σελ. 31.
12. Κομνηνού Πυρομάγλου, Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ, εκδ. ΔΩΔΩΝΗ, Αθήνα, 1978, σελ. 384.
13. Ο ΙΩΑΝΝΗΣ Δ. ΡΑΛΛΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ, ΑΘΗΝΑΙ, 1947, σελ. 42.
14. Βρετανική πολιτική και αντιστασιακά κινήματα στην Ελλάδα, η απόρρητη έκθεση του ταγματάρχη David J. Wallace - 1943, εκδ. ΩΚΕΑΝΙΔΑ, Αθήνα, 2009, σελ. 138.
15. Γιάννης Ιωαννίδης, Αναμνήσεις, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα, 1979, σελ. 140-142.
16. Αρχείο ΚΚΕ - Εγγραφο 499149, Εμπιστευτική Εκθεσις Αγγέλου Γεωργάτου, σελ. 10-11
17. Πέτρος Ρούσσος, Η μεγάλη πενταετία, τ. Α΄, Αθήνα, 1976, σελ. 512
18. Χρήστος Ζαλοκώστας, Το χρονικό της σκλαβιάς, εκδ. ΕΣΤΙΑ, Αθήνα, 2011, σελ. 231-232.
19. Θανάσης Χατζής, Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε, τ. Β', εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 1978, σελ. 247.
20. Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα, τ. 5ος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 209.
21. Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα, τ. 5ος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 209.
22. Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα, τ. 5ος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 333.
23. Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα, τ. 5ος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 153.
24. Ιστορία της Αντίστασης 1940-45, τ. 3ος, εκδ. ΑΥΛΟΣ, Αθήνα, 1979, σελ. 1052.
25. Θανάσης Χατζής, Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε, τ. Β΄, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 1978, σελ. 282.
26. Θανάσης Χατζής, Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε, τ. Β΄, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 1978, σελ. 292.
27. Θανάσης Χατζής, Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε, τ. Β΄, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 1978, σελ. 323.
28. Εφημερίδα «Ακρόπολις», 18 Φλεβάρη 1963, όπως παρατίθεται στο: Θανάση Χατζή, Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε, τ. Β΄, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 1978, σελ. 384.
29. Εφημερίς της Κυβερνήσεως, 11 Νοέμβρη 1944, αριθμός φύλλου 15.
30. «Ριζοσπάστης», 28 Νοέμβρη 1944.
31. GINGBORG Paul, A hidtory of Contrmporary Italy (PP. 79-80), Penguin Editions, London 1990).
32. GINGBORG Paul, A hidtory of Contrmporary Italy (PP. 88-93), Penguin Editions, London 1990).

                         Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Τοποθέτηση της ΔΑΣ στην εκτελεστική επιτροπή της ΑΔΕΔΥ για τη συγκρότηση προεδρείου και το 35ο Συνέδριο.

                        


ΔΗΜΟΣΙΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
                               (Δ.Α.Σ.
)
 

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ Δ.Α.Σ. ΣΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΉ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ
«ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ 35ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ»



Εργαζόμενοι στο Δημόσιο
Συνάδελφοι-Συναδέλφισσες



1. Ο πόλεμος που μας έχουν κηρύξει κυβέρνηση, αστικό κράτος, πλουτοκρατία, Ε.Ε. συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Χιλιάδες συνάδελφοί μας ήδη απολύθηκαν, πολλοί βρίσκονται σε διαθεσιμότητα, ενώ σχεδιάζονται άλλες 15 χιλιάδες απολύσεις το 2014. Οι μισθοί έχουν περικοπεί μέχρι και 40%, οι συντάξεις πετσοκόπηκαν, τα ασφαλιστικά ταμεία οδηγούνται σε χρεοκοπία, αφού με την παραπέρα μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 3,9% διευρύνεται η τρύπα στα ταμεία κατά 1 δις ευρώ. Υγεία, Παιδεία και Πρόνοια έχουν γίνει ακριβό εμπόρευμα. Νοσοκομεία χωρίς γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, ασθενείς χωρίς συνταγογράφηση και φάρμακα, σχολικές επιτροπές χωρίς χρήματα, σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς και θέρμανση. Χαράτσια και φοροληστεία φτωχοποιούν παραπέρα το λαό, ενώ η θηλιά των δανείων σφίγγει κι άλλο για χιλιάδες οικογένειες, που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους από τους πλειστηριασμούς. Αυτή η πολιτική που ασκείται προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων είναι η ίδια που διαλύει δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες, που υποβαθμίζει συνολικά την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών στα λαϊκά στρώματα. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση η συνδικαλιστική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ βρέθηκε μακριά από τα προβλήματα και τις ανάγκες των Δημοσίων Υπαλλήλων. Δεν οργάνωσε, αλλά αποδιοργάνωσε τους αγώνες των εργαζομένων.
2. Με φόντο αυτές τις εξελίξεις πραγματοποιήθηκε το 35ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ στις 27-29 Νοέμβρη.
Το συνέδριο άρχιζε στις 10:00 π.μ. και οι κάρτες των αντιπροσώπων που έπρεπε από τα πριν να έχουν δοθεί, δόθηκαν με καθυστέρηση έξι ωρών (!!!) κι έτσι η πρώτη μέρα πήγε στο βρόντο.
Η δεύτερη μέρα του συνεδρίου σκόπιμα εξαντλήθηκε με τη νομιμοποίηση των αντιπροσώπων κάποιων Ομοσπονδιών, διαδικασία που έπρεπε τυπικά να έχει αντιμετωπιστεί από την επιτροπή πιστοποίησης πολύ πριν από το συνέδριο.
ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ με παρανομίες και παρατυπίες αλλοίωσαν τους συσχετισμούς δύναμης, νομιμοποίησαν την Ομοσπονδία Εργαζομένων στο Υπουργείο Άμυνας (ΠΟΕ-ΥΕΘΑ), μία Ομοσπονδία που αποδεδειγμένα έγιναν δεκάδες διπλοψηφίες, που τα πρωτοβάθμια σωματεία της δεν έχουν κάνει αρχαιρεσίες εδώ και πέντε χρόνια. ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ έφτασαν στο σημείο να ψηφίσουν στο συνέδριο να είναι μέλη των συνδικάτων και της ΑΔΕΔΥ οι ΚΥΠατζήδες και οι Ασφαλίτες και την ίδια στιγμή καταψήφισαν την πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, να είναι ισότιμα μέλη των σωματείων οι… συμβασιούχοι!. Μάλιστα, όταν το συνέδριο κλήθηκε να πάρει απόφαση για το δικαίωμα αυτό των συμβασιούχων, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, «Δημοσιοϋπαλληλική Ανατροπή» (ΠΑΣΚΕ-ΟΤΑ) αποχώρησαν από το συνέδριο! Έφτασαν στο σημείο να ζητούν να ανοίξουν οι κάλπες μισή ώρα μετά την υπογραφή του πρακτικού των αρχαιρεσιών από τους δικαστικούς αντιπροσώπους επειδή κάποιοι αντιπρόσωποί τους … ξέχασαν να ψηφίσουν. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να ζήσουμε μία εκφυλιστική κατάσταση, να μη γίνει συζήτηση, να μη γίνει συνέδριο.
Στην πρώτη συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ, με αντεγκλήσεις επί αντεγκλήσεων, όλοι μαζί, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (ΣΥΡΙΖΑ)-ΔΗΜΟΣΙΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ (ΠΑΣΚΕ-ΟΤΑ) - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), έκαναν 8 ώρες (!!) για να εκλέξουν το προεδρείο που απλώς θα διευθύνει τις διαδικασίες των συνεδριάσεων του συμβουλίου. Εκφυλιστικές διαδικασίες, φαγωμάρα για τις καρέκλες, που ένας απλός συνάδελφος, αν τις ζούσε από κοντά, μόνο απέχθεια και αηδία θα αισθάνονταν γι’ αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Το συνέδριο και οι διαδικασίες του επιβεβαίωσαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πως η συνομοσπονδία που λέγεται ΑΔΕΔΥ δεν έχει να κάνει με αυτό που λέμε συνδικάτο, αλλά είναι ένας μηχανισμός που συνδιαλέγεται με το κράτος, που υπηρετεί τις πολιτικές της εκάστοτε κυβέρνησης, μια γραφειοκρατική κάστα, την οποία πρέπει να ξεπετάξουν από το σβέρκο τους όσο το δυνατό γρηγορότερα οι εργαζόμενοι.
3. Αυτή η εκφυλιστική κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν ήρθε από το πουθενά κι ούτε μας ξάφνιασε. Είναι προϊόν και φυσικό επακόλουθο της γραμμής του συμβιβασμού που ακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια η συνδικαλιστική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ).
Όλοι μαζί, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, υιοθέτησαν και έδωσαν πολιτική στήριξη στην στρατηγική της Ε.Ε. για την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, της ανταγωνιστικότητας.
Αυτή η στρατηγική της Ε.Ε. και του κεφαλαίου είναι που φέρνει τα αντιλαϊκά μέτρα, τα μνημόνια και τις απολύσεις, μέτρα που δρομολογήθηκαν πολύ πριν από την κρίση, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Τα μνημόνια είναι οι συνέπειες κι όχι η αιτία της κρίσης. Η κρίση έφερε τα μνημόνια κι όχι τα μνημόνια την κρίση. Τα μνημόνια είναι η πολιτική προστασίας των συμφερόντων του κεφαλαίου σε βάρος όλων των εργαζομένων.
Αυτός ο προσανατολισμός της ΑΔΕΔΥ, αυτή η γραμμή πάλης, είναι που αφόπλισε το συνδικαλιστικό κίνημα. Γι’ αυτό το κίνημα βρέθηκε απροετοίμαστο και οι αγώνες μας δεν μπόρεσαν να γίνουν αποτελεσματικοί.
Χρόνια τώρα λοιπόν, με προμετωπίδα την Ε.Ε. και την ΟΝΕ, χαντάκωσαν τα συμφέροντα των εργαζομένων και το κίνημα. Καλλιεργούσαν αυταπάτες για φιλολαϊκές λύσεις, μέσα στο στόμα του λύκου, μέσα στην Ε.Ε., παλεύοντας επί της ουσίας να διορθώσουν την Ε.Ε. και τον καπιταλισμό.
Εδώ βρίσκεται η ουσία της κρίσης του συνδικαλιστικού κινήματος, της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής του υποχώρησης κι εδώ βρίσκονται οι διαχρονικές και ιστορικές ευθύνες της πλειοψηφικής ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ.
Και με την Ε.Ε. και με τα λαϊκά δικαιώματα, και με την καπιταλιστική ανάπτυξη και με τα λαϊκά συμφέροντα δεν γίνεται!
4. Στο 35ο συνέδριο δεν είχαμε ανατροπές και δεν ανατράπηκε ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης, όπως ισχυρίζονται οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της «Δημοσιοϋπαλληλικής Ανατροπής». Από το 35ο συνέδριο δεν προέκυψε «η ΑΔΕΔΥ της ανατροπής», όπως ισχυρίζονται. Στην Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ η ΠΑΣΚΕ ήρθε πρώτη δύναμη κι εξέλεξε 4 αντιπροσώπους, η ΔΑΚΕ 4, η Αυτόνομη Παρέμβαση 3, η ΔΑΣ 2, οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ 2 και η «Δημοσιοϋπαλληλική Ανατροπή» 2.
Η νέα συνδικαλιστική παράταξη που εμφανίστηκε («Δημοσιοϋπαλληλική Ανατροπή») αποτελείται κατά κύριο λόγο από στελέχη της ΠΑΣΚΕ ΠΟΕ-ΟΤΑ και έχει δώσει διαχρονικά τα διαπιστευτήριά της στη στήριξη των πολιτικών επιλογών της κάθε κυβέρνησης. Στήριξε τον Καλλικράτη, την ενδοδημοτική κινητικότητα, δηλαδή τις απολύσεις στο χώρο των ΟΤΑ, απέκλεισε σωματεία επειδή έδωσαν δικαίωμα ψήφου στους συμβασιούχους, ενώ αποτελεί το μόνιμο κοινωνικό εταίρο των Δημάρχων και του Υπουργείου Εσωτερικών.
Συνεπώς, η παράταξη αυτή δεν συνιστά ούτε δύναμη ανατροπής, ούτε δύναμη ανασύνταξης του κινήματος. Το γεγονός ότι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ βαφτίζουν αυτή τη δύναμη σαν δύναμη ανατροπής δείχνει το τι συμμαχίες και τι κίνημα θέλουν.
Και μόνο το γεγονός ότι ο κυβερνητικός συνδικαλισμός έχει τη συναίνεση εκείνων των συνδικαλιστικών δυνάμεων, που στηρίζουν τον ευρωμονόδρομο, τη στρατηγική της ανταγωνιστικότητας, της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας, είναι ικανό από μόνο του να αποδείξει ότι στον προσανατολισμό της ΑΔΕΔΥ τίποτα δεν αλλάζει και πως το κίνημα θα βρεθεί μπροστά σε νέες παγίδες και αυταπάτες, σε νέες περιπέτειες και δυσκολότερα μονοπάτια.
Συνεπώς, η ενότητα όλων των λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων, η εκλογή αντιμνημονιακού προεδρείου είναι παγίδα, είναι μια θολή, αταξική γραμμή συσπείρωσης, που μόνο πίσω μπορεί να πάει το κίνημα.
5. Δεν αποδεχόμαστε αυτή την κατάσταση και δεν τη νομιμοποιούμε.
Δεν συμμετέχουμε στο προεδρείο της ΑΔΕΔΥ. Διαχωρίζουμε πλήρως τη στάση μας με αυτή την κατάσταση και με αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Η μάχη της καρέκλας ποτέ δεν μας αφορούσε. Στόχος μας είναι να βάλουμε τέρμα στον εκφυλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος. Με ενότητα κι αγώνα, με δράση από τα κάτω, στα πρωτοβάθμια σωματεία, σε κάθε υπηρεσία, σε κάθε τόπο δουλειάς, μαζί με κάθε συνάδελφο που θέλει ν’ αλλάξουν τα πράγματα στο συνδικαλιστικό κίνημα, θα κάνουμε ό, τι μπορούμε για:

  • την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος και την απαλλαγή του από το βρόγχο αυτών των συνδικαλιστικών ηγεσιών, 
  • την ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού των αγώνων, 
  • την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα
  • τον κοινό αγώνα όλων των εργαζομένων, για τη λαϊκή αντεπίθεση και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής

                                      Αθήνα, 10 Δεκέμβρη 2013

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Σαν σήμερα γεννιέται ο Νίκος Μπελογιάννης

             

Στις 22-12-1915 γεννιέται ο Νίκος Μπελογιάννης. Εντάχθηκε στο ΚΚΕ το 1934. Τον Ιούλη του 1934 διώχτηκε από το πανεπιστήμιο για την επαναστατική του δράση. Το 1935 εκλέχθηκε Γραμματέας της ΚΟ Αμαλιάδας. Το Μάη του 1938 συνελήφθη από τη μεταξική δικτατορία και καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση και 2 χρόνια εξορία. Ο πόλεμος του 1940 τον βρήκε στη φυλακή. Τον παρέδωσαν, μαζί με χιλιάδες άλλους κομμουνιστές, στις δυνάμεις κατοχής. Το Σεπτέμβρη του 1943, κρατούμενος στο «Σωτηρία» απέδρασε, εντάχθηκε στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, αναλαμβάνοντας Α' Γραμματέας της ΚΟ Πάτρας και στη συνέχεια οργανωτής του Γραφείου Περιοχής στη Νότια Πελοπόννησο.
Το Δεκέμβρη του 1946 εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Στρατό (Πελοποννήσου), το 1947 στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ στον τομέα Διαφώτισης και κατόπιν υποδιοικητής της Σχολής Αξιωματικών. Στη συνέχεια έγινε Πολιτικός Επίτροπος της 102 Ταξιαρχίας και κατόπιν της 10ης και 1ης Μεραρχίας.
Το 1950 όντας στις Λαϊκές Δημοκρατίες εξελέγη αναπληρωματικό και λίγο καιρό αργότερα τακτικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Επέστρεψε παράνομα στην Ελλάδα στις 7/6/1950, συνελήφθη στις 20/12/1950 μαζί με άλλους συντρόφους του και στις 19/10/1951 παραπέμφθηκε στο Εκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών με βάση τον ΑΝ 509/1947. Στις 15/2/1952, δικάστηκε για δεύτερη φορά ως «κατάσκοπος» με τον μεταξικό νόμο ΑΝ 375/1936. Μετέτρεψε τη δίκη του σε βήμα καταγγελίας κατά των διωκτών του. Εκτελέστηκε στις 30 Μάρτη 1952.


Έχω πάνω στο τραπέζι μου
τη φωτογραφία του ανθρώπου
με τ’ άσπρο γαρούφαλο
που τον τουφέκισαν
στο μισοσκόταδο
πριν την αυγή
κάτω απ’ το φως των προβολέων.
Στο δεξί του χέρι
κρατά ένα γαρούφαλο
που ‘ναι σα μια φούχτα φως
από την ελληνική θάλασσα
τα μάτια του τα τολμηρά
τα παιδικά
κοιτάζουν άδολα
κάτω απ’ τα βαριά μαύρα τους φρύδια
έτσι άδολα
όπως ανεβαίνει το τραγούδι
σα δίνουν τον όρκο τους
οι κομμουνιστές. Τα δόντια του είναι κάτασπρα
ο Μπελογιάννης γελά
και το γαρούφαλο στο χέρι του
είναι σαν το λόγο που ‘πε στους ανθρώπους
τη μέρα της λεβεντιάς
τη μέρα της ντροπής.

[ Nâzım Hikmet, Ο ‘Ανθρωπος Με Το Γαρύφαλο, Απρίλης 1952 ]

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Σχετικά με το θέμα "ύδρευση του Αιτωλικού"


Από τον κ.Μαργαρίτη Θόδωρο δημοτικό σύμβουλο εκλεγμένο με τη ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ λάβαμε και δημοσιεύουμε την παρακάτω επιστολή.


Προς την εφημερίδα Αιχμή

Σχετικά με το θέμα "ύδρευση του Αιτωλικού" στο πρόσφατο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ι. Π. Μεσολογγίου της 17/12/2013.

Στο άρθρο σας, στην ΑΙΧΜΗ της 19 Δεκεμβρίου, σχετικά με το θέμα , μιλώντας για τις τοποθετήσεις των επικεφαλείς των παρατάξεων παραλείψατε τη δική μου τοποθέτηση.
Επειδή είναι ένα θέμα που κατ’ επανάληψη έθετα στο δημοτικό συμβούλιο (μπορείτε να το διαπιστώσετε από τα πρακτικά , τα οποία σημειωτέον δεν τα τυπώνουν από πέρυσι, αλλιώς θα παρέθετα φωτοτυπίες) αλλά και με συχνές επισκέψεις στην ΔΕΥΑΜ ζητούσα ενημέρωση (μπορεί να το βεβαιώσει η διεύθυνση), αλλά κυρίως γιατί στη σχετική συνεδρίαση είχα συγκεκριμένη θέση με πρόταση (όπως πολύ λίγοι συνάδελφοι), την οποία και παραθέτω , με την ελπίδα πως θα βρείτε τον τρόπο να την δημοσιοποιήσετε για πληροφόρηση των αναγνωστών σας.
« Πρόκειται για ένα χρονίζον πρόβλημα που έχει άμεση επίπτωση στην υγεία . Σαν τέτοιο χρειάζεται άμεση αντιμετώπιση με σοβαρό αυστηρό χρονοδιάγραμμα που θα δίνει λύση άμεση και λύση οριστική.
Η άμεση λύση δεν μπορεί παρά να είναι από αύριο, από αύριο, νερό πόσιμο δωρεάν με υδροφόρα από Κορπή ή από αλλού.
H οριστική λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτή της υδροδότησης από τον Εύηνο. Αύριο κιόλας πρέπει να γίνει επίσκεψη στην περιφέρεια από το δημοτική αρχή μαζί με κατοίκους του Αιτωλικού για να ασκηθεί πίεση για άμεση χρηματοδότηση του έργου που αν είναι δυνατόν (υπάρχουν μελέτες ) να ξεκινήσει από αύριο. Ακούστηκε εδώ ότι το έργο της υδροδότησης από τον Εύηνο κοστίζει πολύ, αρκετά εκατομμύρια ,δεν νομίζω, αλλά όσα και αν κοστίζει πρέπει να διατεθούν και μάλιστα τώρα».

Συμφώνησα με την πρόταση του δημάρχου για διακοπή υδροδότησης του Αιτωλικού αιτιολογώντας ότι μια τέτοια πράξη θα έθετε πιο επιτακτικά τη λύση του προβλήματος και θα πίεζε τους κυβερνώντες να δώσουν άμεση λύση.
Σημείωσα πως καμία λύση δεν θα δοθεί αν οι κάτοικοι δεν ξεσηκωθούν και είναι πολύ πιθανόν και του χρόνου να συζητούμε το ίδιο θέμα.

                                                Μεσολόγγι 20/12/2013
Μαργαρίτης Θόδωρος δημοτικός σύμβουλος εκλεγμένος με τη ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Λαϊκή Συσπείρωση Μεσολογγίου: Ο προϋπολογισμός του Δήμου πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια!

                          Δήμου Ι.Π. Μεσολογγίου
                                
                              Δελτίο τύπου

Στη χθεσινή συνεδρίαση (17/12/2013) του Δημοτικού Συμβουλίου του δήμου Ι Π Μεσολογγίου ψηφίστηκε ο οικονομικός προϋπολογισμός του δήμου για το 2014.
Σε περυσινή (Νοέμβριος 2012) ανακοίνωση γράφαμε σχετικά με τα οικονομικά των δήμων:
……η κατάσταση όλων των δήμων της χώρας και του δήμου της Ι. Π .Μεσολογγίου έχει φτάσει στο απροχώρητο. Όχι τυχαία. Η ασκούμενη κυβερνητική πολιτική στους δήμους που εκπορεύεται από την Ευρωπαϊκή ένωση χρόνια τώρα δεν χρηματοδοτούσε τους δήμους ,όπως όφειλε να κάνει επιστρέφοντας ουσιαστικά ένα μέρος των φορολογικών εσόδων, αλλά απαιτούσε επιπλέον χρήματα από τους δημότες μέσα από την «ανταποδοτικότητα» τη συνυπευθυνότητα και τη δημοτική φορολογία για να έχουν νερό , καθαριότητα, πράσινο κ.λ.π.
Τα τελευταία χρόνια (καπιταλιστική οικονομική κρίση) η πολιτική αυτή έγινε πιο επιθετική πιο αδίστακτη πιο βάρβαρη. Με εργαλείο τον «Καλλικράτη» επιταχύνει την παράδοση των κοινωνικών δομών σε ιδιωτικούς φορείς, ξηλώνει τον δημόσιο χαρακτήρα τους, αξιοποιώντας την κρατική υποχρηματοδότηση και τον αποδεκατισμό του προσωπικού, οδηγεί στην επιβολή και ενίσχυση της ανταποδοτικότητας, αναγκάζοντας τους πολίτες να βάζουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, λειτουργεί διευκολυντικά υπέρ των τοπικών επιχειρήσεων, απολύει εργαζόμενους, σπάει τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας τους, προωθεί νέες μορφές επεκτείνει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, προσφέροντας «φτηνό» εργατικό δυναμικό στις επιχειρήσεις.
Τονίζαμε πως και η συντριπτική πλειοψηφία των δημοτικών αρχών «βάζει πλάτη» σ΄αυτή την πολιτική:
Επίσης η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΔΗΜΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ κάνει σειρά προτάσεων, που επιδιώκουν να βελτιώσουν το πρόγραμμα «Καλλικράτης», επιβεβαιώνει η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ) την προσήλωσή της στην υλοποίηση του στόχου που αυτός εξυπηρετεί, να λειτουργήσουν δηλαδή οι δήμοι με μειωμένη την κρατική χρηματοδότηση για κοινωνικές υποδομές και έργα - που συνεπάγεται την παραπέρα φορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων και την ιδιωτικοποίησή τους - με έλλειψη προσωπικού και ελαστικές σχέσεις εργασίας. Την ώρα που οι λαϊκές οικογένειες στενάζουν από τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική και τα συνεχόμενα μέτρα υποβάθμισης του επιπέδου διαβίωσης, το ανώτατο συλλογικό όργανο των δήμων σιγοντάρει αυτή την εξαθλίωση, προτείνοντας μέτρα βελτίωσης του «Καλλικράτη», που αποτελεί εργαλείο υλοποίησης της παραπάνω πολιτικής.
Καλούσαμε σε γενικό ξεσηκωμό:
Μπροστά σε αυτή τη κατάσταση καλούμε όλους τους πολίτες που έχουμε κοινό συμφέρον από σύγχρονες, δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές δομές, που θεωρούμε δικαίωμα όλων των εργαζομένων την σταθερή και μόνιμη δουλειά, με αξιοπρεπείς μισθούς και δικαιώματα, σε γενικό ξεσηκωμό.
Η λύση βρίσκεται στην ανατροπή αυτής της πολιτικής και στην εφαρμογή πολιτικής που θα έχει στόχο και σκοπό την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Οι δήμοι πρέπει να χρηματοδοτηθούν γενναία για μπορέσουν να παρέχουν υπηρεσίες ( ύδρευσης , αποχέτευσης, καθαριότητας, πράσινου ,πολιτισμού, μαζικού ερασιτεχνικού αθλητισμού, συντήρησης σχολικών μονάδων, κοινωνικής φροντίδας κ.λ.π) και αυτή η πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί αν ο πλούτος που παράγεται δεν περάσει στα χέρια αυτών που τον παράγουν και να πάψει να απομυζείται από τα κάθε είδους παράσιτα της κοινωνίας μεγαλοεργολάβους,

εφοπλιστές, βιομήχανους, τραπεζίτες μεγαλέμπορους.
Τώρα κρίνεται αν θα ικανοποιηθούν οι ανάγκες των πολιτών ή θα αποτελέσουν αυτές οι ανάγκες ένα πεδίο θησαυρισμού για κάποιους αετονύχηδες ιδιώτες ήδη το πάρτι άρχισε από τα σκουπίδια και το νερό.
Κανείς άλλος δεν θα μας λύσει κανένα πρόβλημα ειδικά αυτοί που μέχρι τώρα έβαλαν πλάτη να περάσει αυτή η πολιτική της φτώχειας και εξαθλίωσης για το λαό και τώρα κάνουν ότι μπορούν να μας φορτώσουν νέα πιο μεγάλα δεινά με νέα χαράτσια και τέλη..
Όλοι και όλες στους δρόμους, στους πολύμορφους δυναμικούς αγώνες, να αποτρέψουμε την πολιτική Ε.Ε, τρικομματικής κυβέρνησης, ΚΕΔΕ για μετατροπή των δήμων σε επιχειρήσεις καταλήστευσης του λαού.
Αγώνας διαρκής μεθοδικός αταλάντευτος για δήμους στήριγμα του αγωνιζόμενου λαού που θα παίρνουν μέτρα ανακούφισης των λαϊκών οικογενειών και θα προστατεύουν τη λαϊκή περιουσία.
Σήμερα ένα χρόνο μετά, η κατάσταση είναι πιο ξεκάθαρη και τραγικά πολύ πιο δύσκολη.
Το υπουργείο εσωτερικών σε εξαιρετικά επείγουσα εγκύκλιό του για την κατάρτιση των προϋπολογισμών των δήμων αναφέρει (διατάσσει):
« Νέα έργα εγγράφονται μόνο όταν στοιχειοθετείται.. ..η χρηματοδότηση τους».
«…. σε περίπτωση έκπτωσης έργου αναμορφώνεται ο προϋπολογισμός με την αφαίρεση της έκπτωσης».
« ..για τον πρόσληψη προσωπικού …. Θα πρέπει να προκύπτει δυνατότητα χρηματοδότησης».
«Τονίζεται ιδιαίτερα η ανάγκη άσκησης περιοριστικής πολιτικής στις δαπάνες με υποχρέωση συγκράτησης αυτών στα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα.»
Σε ποιες δαπάνες;
Υπερωριακής απασχόλησης, μετακινήσεων, προμηθειών, κατανάλωση ρεύματος, τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, επιχορηγήσεις ΝΠΔΔ ( π.χ Πνευματικό κέντρο) , πολιτιστικούς συλλόγους, αθλητικά σωματεία, βοηθήματα σε οικονομικά αδύνατους.
Για όσους αγνοήσουν τα παραπάνω
«Σε περίπτωση που πραγματοποιηθούν δαπάνες καθ’ υπέρβαση των εγγεγραμμένων πιστώσεων στον προϋπολογισμό τα ποσά καταλογίζονται σε βάρος των οργάνων που ενέκριναν ή συνέπραξαν στη δαπάνη».
Ορίζει σαφώς τις διαδικασίες (οι εγγραφές εσόδων- εξόδων προκύπτουν από συγκεκριμένους μαθηματικούς τύπους) και προειδοποιεί: «… η μη τήρηση των παραπάνω για κατάρτιση ελέγχεται και οδηγεί στην αποπομπή του Προϋπολογισμού ξανά στο δημοτικό συμβούλιο και για να μην υπάρξει παρερμηνεία τονίζει « Οι δήμοι , ως φορείς της γενικής κυβέρνησης, ……»
Κατά τη διάρκεια εκτέλεσης τριμηνιαίος έλεγχος από υπουργείο και αν υπάρχουν υπερεκτιμημένα έσοδα ή έξοδα το δημοτικό συμβούλιο προβαίνει υποχρεωτικά σε αναμόρφωση.
Ουσιαστικά καταργεί και το τελευταίο αυτοδιοικητικό ίχνος και το ίδιο το υπουργείο καταρτίζει και ελέγχει αυστηρά τον προϋπολογισμό.
Ένα προϋπολογισμό με κονδύλια που διατίθενται από την κεντρική κυβέρνηση αφού μας πάρει το τομάρι με την άγρια φορολόγηση μειωμένα κατά:
ΚΕΝΤΡΙΚΟΙ ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΣ ΠΟΡΟΙ (ΚΑΠ) - 1,9%
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΈΣ ΔΑΠΆΝΕς - 30%
ΠΡΟΝΟΙΑΚΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ - 8,4%
ΣΑΤΑ (ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ) - 53%
Αυτόν τον προϋπολογισμό λοιπόν τον ψήφισε η δημοτική πλειοψηφία και ο κ. Πρεβεζάνος.
Η άποψη της ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ήταν:
Από αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια πρέπει να αντιδράσουμε στην κατάργηση μας ως δημοτικό συμβούλιο.
Ο προϋπολογισμός αυτός πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια γιατί φέρνει την ολοκληρωτική καταστροφή στο δήμο, φέρνει απολύσεις στους εργαζόμενους στο δήμου, θα δημιουργήσει και άλλους απλήρωτους προμηθευτές, κακοπληρωμένους εργαζόμενους με σχέση εργασίας λάστιχο, ανύπαρκτες υπηρεσίες ή ανεπαρκείς και πανάκριβες.
Είναι προϋπολογισμός που υποστηρίζει ένα σύστημα που θρέφει τους πολλούς κυριολεκτικά πάνω στα πτώματα των πολλών.
Πρέπει να καταρτίσουμε έναν προϋπολογισμό που θα καταγράφει όλες τις ανάγκες λειτουργίας του δήμου (Πληρωμή χρεών, πληρωμή εργαζομένων, προνομιακά επιδόματα, λειτουργικές δαπάνες σχολείων, δαπάνες για καθαριότητα και πράσινο, δαπάνες για αθλητισμό- πολιτισμό, επιτακτικές δαπάνες για έργα , όπως ύδρευση Αιτωλικού, αποχετεύσεις σε όλα τα δημοτικά διαμερίσματα, αναβάθμιση των βιολογικών καθαρισμών κ.λ.π) θα τις κοστολογεί ,
ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΝ ΚΟΝΔΥΛΙΩΝ
Καλώντας όλους τους κατοίκους του δήμου σε διαρκή αγώνα.

                                  

               Μεσολόγγι 18/12/2014

Μαργαρίτης Θόδωρος δημοτικός σύμβουλος εκλεγμένος                 με τη ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ







Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

«…παράσιτα και χίλια μαλάκια…»


«Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,
της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, 
και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,
του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!».

Ζούμε σε εποχές που πρώην υπουργοί σουλατσάρουν τα υπερπολυτελή τζιπ τους με πλαστές πινακίδες. Που για τα απίθανα «ριφιφί», όπως αυτό στο Χρηματιστήριο, δεν υπάρχουν ένοχοι. Που τα υποβρύχια «γέρνουν», αλλά πάλι δεν υπάρχουν ένοχοι. Που ένας λαός εξανδραποδίζεται, αλλά οι ένοχοι παριστάνουν τους «σωτήρες». Με τον μαγικό του τρόπο ο Σικελιανός το ‘χε πει στην κηδεία του Παλαμά: Όταν ένας λαός βρίσκεται στα δύσκολα γυρίζει και ακουμπάει στους ποιητές του.Τέτοιο «αγκωνάρι», για να ακουμπήσεις, για να πάρεις ανάσα, είναι ο Βάρναλης.

             

Την Δευτέρα, προχτές, συμπληρώθηκαν 39 χρόνια από το θάνατο του Κώστα Βάρναλη, στις 16 Δεκεμβρίου 1974. Ο στιχουργός των «Μοιραίων» και της«Μπαλάντας του κυρ-Μέντιου», ο δημιουργός του αριστουργήματος «Το Φως που Καίει», ο ποιητής Βάρναλης, δεν ήταν «μόνο» ποιητής. Και αυτό το «μόνο» μπορεί για οποιονδήποτε άλλον να ακουγόταν κακόηχο, ειδικά όταν αναφερόμαστε στην ποίηση. Αλλά στην περίπτωση του Βάρναλη ακόμα και αυτός ο προσδιορισμός, η τόσο ευρύχωρη και πλατιά ιδιότητα του ποιητή είναι στενή. Μιας και όταν μιλάμε για τον Βαρναλη μιλάμε στην ουσία για αυτό που έλεγε ο Ρίτσος. Δηλαδή για την «φωνή του λαού» και για τον «παππού των λαϊκών αγώνων».
Ο Βάρναλης με το εμβληματικό έργο του «Το Φως που Καίει» (1921) λειτούργησε ως μετουσίωση όλων όσων περιέγραφε, εφτά χρόνια νωρίτερα, ο Ναπολέων Λαπαθιώτης στο «Μανιφέστο» του:
«...Είναι τώρα κάμποσος καιρός, που - ντροπή μας - ένα σωρό μικράνθρωποι μπήκαν μες στο άλσος της Τέχνης και κουρέψανε τις δάφνες (...) ανεχόμαστε ν' ανεβαίνουν το πορφυρό θρονί παράσιτα και χίλια μαλάκια, στενοκέφαλοι κι αντιπαθητικοί, και μακάριοι φχαριστούμαστε διαβάζοντας πως ο κ. Α ή Β εποιήσατο ενώπιον εκλεκτού ακροατηρίου διάλεξιν περί κτλ., ο σοφός ομιλητής κατεχειροκροτήθη". Κι εμείς ξέρουμε πως ο κ. Α ή Β είναι μια μετριότητα αξιοπεριφρόνητη και κωμική, και στη ζωή και στην Τέχνη, ένας αυθάδης παρείσακτος, που αλλού μήτε γι' ακροατής διαλέξεων δε θα 'κανε (…). Καλώ τους Νέους, που βράζει μέσα τους το αίμα, κι είναι καλεσμένοι γι' αυριανούς θριάμβους, να συντρίψουμε τα είδωλα και να μπούμε εμείς μπροστά. Να ρίξουμε ό,τι ξέρουμε για ψεύτικο και για πλαστό, να σεβαστούμε μοναχά ό,τι στέκεται Ιερό και ό,τι καθοσίωσεν η Αγνή Εμπνευση.
Σας περιμένω».
 Με τη δημοσίευση του «Μανιφέστου» ξέσπασε σάλος. Τότε ο Βάρναλης είχε ήδη περάσει τα 30, ήταν ήδη ποιητής και με στρωμένη ζωή. Μια ζωή που ο Βάρναλης την αναποδογύρισε. Και με το έργο του έγινε ο σημαιοφόρος κάθε μορφής αγώνα ενάντια στο «βούρκο» και τη στασιμότητα. Ενάντια σε κάθε λογής «μικρανθρωπάκους» και «παράσιτα». Ο Βάρναλης αναποδογύρισε τη ζωή του κάνοντας εκείνη τη μεγάλη επιλογή: Να γράψει - όπως έλεγε ο Λειβαδίτης - «για εκείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν, για τους εργάτες που γυρίζουνε το βράδυ με τα μάτια κόκκινα απ' τον άμμο...». Ο Βάρναλης και με την προσωπική του ζωή και με την Τέχνη του έκανε αυτό ακριβώς που είχε πει ο Λουντέμης στον πρόεδρο του δικαστηρίου - στη δίκη όπου ο Βάρναλης προσήλθε ως μάρτυρας υπεράσπισής του - όταν ο πρόεδρος του έκανε την παραίνεση να κάνει μια «δήλωση μετανοίας» και αποκήρυξης των ιδεών του για να πάψει να «τραβιέται» στα ξερονήσια: «Κύριε πρόεδρε - απάντησε - ο άνθρωπος έκανε κάτι εκατομμύρια χρόνια για να σταθεί στα δυο του πόδια. Δεν θα τον ξαναγυρίσω εγώ στα τέσσερα»!
 Ο Βάρναλης έζησε πέρα από κάθε σεμνοπρέπεια και σοβαροφάνεια. Ανατρεπτικός και σαρκαστικός σε όλα. Όταν τη δεκαετία του '50 νεαρός δημοσιογράφος τον ρώτησε ποια είναι τα σημαντικότερα ιδανικά της ζωής, ο απίθανος Βάρναλης του απαντά: «Οι γυναίκες, η θάλασσα, η φασουλάδα και να βλέπεις να παίζουν τάβλι στο "Βυζάντιο"..»

Ο Βάρναλης, αμετανόητος κομμουνιστής, έγραψε με πλήρη επίγνωση ότι «όλες οι τέχνες "πολιτεύονται", είτε το ξέρουνε είτε όχι, είτε τους φαίνεται είτε όχι. Κι η επαναστατική τέχνη "πολιτεύεται" - έλεγε ο Βάρναλης - με τη διαφορά, πως το ξέρει. Γιατί αν είναι κανείς συντηρητικός από κοινωνική Συνήθεια, γίνεται επαναστάτης μονάχα από γνώση της πραγματικότητας κι από αντίδραση στη Συνήθεια».

Ο Βάρναλης έγραψε – κι είναι από τα σημαντικότερα που αξίζει να σημειωθούν ειδικά στις σημερινές συνθήκες - χωρίς να χαϊδεύει εκείνον στον οποίο απευθυνόταν, τον λαό. Χωρίς να τον θωπεύει. Χωρίς να τον αφήνει έξω από την ευθύνη του. Από την προσωπική του ευθύνη να πάψει να είναι «θύμα, ψώνιο και σύμβολο αιώνιο» της μοίρας του.

               


(*) Για δεύτερη χρονιά στο «Θέατρο της Ημέρας» στους Αμπελόκηπους παίζεται σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία του σπουδαίου Βασίλη Κολοβού το μέγιστο ποιητικό αριστούργημα του Κώστα Βάρναλη «ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ‘’ΠΑΝΤΑ’’ ΚΑΙΕΙ». Το έχουμε δει. Μακάρι να το δουν όσο γίνεται περισσότεροι.

                   Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος 
                             από enikos.gr