Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ "ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ" ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ



     
         Η "Λαϊκή Συσπείρωση"ύστερα από τη συμμετοχή 
         της στη συνάντηση των φορέων της πόλης μας    
         που έγινε στο Ε.Κ.Μ., με θέμα τη συνεχή                       
         υποβάθμιση και την πιθανή συγχώνευση ή κατάργηση
        του Νοσοκομείου Μεσολογγίου και του κέντρου 
        υγείας   Αιτωλικού, έχει ν' ανακοινώσει τα εξής:
"Οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος στο θέμα της υγείας επιβεβαιώνουν  με τρόπο αδιαμφισβήτητο την ορθότητα των θέσεων μας.
Είχαμε εγκαίρως προειδοποιήσει τους συνδημότες μας για το τι πρόκειται ν'ακολουθήσει μετά τις Δημοτικές - Περιφερειακές εκλογές σ' αντίθεση με άλλους συνδυασμούς που έβλεπαν 
το νομοσχέδιο "Καλλικράτης" ως εργαλείο ανάπτυξης και ευημερίας για τον τόπο.
Η αντιλαϊκή πολιτική την οποία εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στην Υγεία, στην Πρόνοια, στα ασφαλιστικά ταμεία, την παιδεία, στον λαϊκό αθλητισμό, κοινωνικό τουρισμό,στις συγκοινωνίες κ.α.
Την πολιτική αυτή θα υποχρεωθούν να την εφαρμόσουν οι Καλλικρατικοί Δήμοι και οι Περιφέρειες.
Το καινούργιο νομοσχέδιο σχετικά με τις διαρθρωτικές αλλαγές στην Υγεία Πρόνοια που κατέθεσε η κυβέρνηση, ουσιαστικά ανατρέπει ότι έχει απομείνει από τον κοινωνικό χαρακτήρα στην Υγεία και την Πρόνοια. Με  κριτήριο της βιώσιμη επιχείρηση και όχι την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Ήδη καταργούνται δεκάδες υγειονομικές μονάδες στο ΙΚΑ και έχουν προαναγγελθεί μέτρα συγχώνευσης για τα δημόσια νοσοκομεία. Με τη δημιουργία του Εθνικού Οργανισμού Παροχών Υγείας (Ε.Ο.Π.Υ.) προωθείται η ενιαία ελάχιστη παροχή υπηρεσιών Υγείας στους ασφαλισμένους και ο εξαναγκασμός τους να πληρώνουν ακόμα μεγαλύτερα ποσά για ιδιωτική ασφάλιση με ζεστό χρήμα, ακόμα και με πιστωτικές κάρτες, για υπηρεσίες που δεν θα καλύπτουν πλέον τ' ασφαλιστικά ταμεία.
Για παράδειγμα τα κέρδη των διαγνωστικών κέντρων αυξήθηκαν το 2009 κατά 15,3% το πρώτο τρίμηνο του 2010 αυξήθηκε ο κύκλος εργασιών κατά 6%. 
Παράλληλα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ρυθμίζει την εξόφληση των υπερτιμολογημένων προμηθειών των 5 δις στους προμηθευτές. 
Επιδοτεί τους μεγαλοεπιχειρηματίες 17 δις μέσω 
ΕΣΠΑ. Δίνει νέο πακέτο 25 δις στους τραπεζίτες. 
Σύμμαχοι βέβαια της κυβερνητικής πολιτικής 
είναι οι πλειοψηφίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. 
Υπερασπίζονται το πολυνομοσχέδιο ασκώντας κριτική σε δευτερεύουσες πλευρές ενώ συμφωνούν με τις μειώσεις των αποδοχών των εργαζομένων  στην Υγεία. 
Eμείς αγωνιζόμαστε για:
1) Αποκλειστικά Δημόσιο Δωρεάν ενιαίο και καθολικό σύστημα Υγείας και Πρόνοιας με πλήρη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό και την εργοδοσία.
2)  Κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στον τομέα της Υγείας.
3) Τα πολυιατρεία του ΙΚΑ και όλων τών ταμείων να ενισχυθούν με μόνιμο προσωπικό, πλήρους κι αποκλειστικής απασχόλησης.
4) Να μονιμοποιηθούν όλοι οι εργαζόμενοι, γιατροί, 
με ελαστικές σχέσεις εργασίας χωρίς όρους και 
προϋποθέσεις καθώς επίσης και όλοι οι επίκουροι.
5) Να ενισχυθούν το Νοσοκομείο Μεσολογγίου και 
το Κέντρο Υγείας Αιτωλικού με σύγχρονο και 
επαρκή ιατρομηχανολογικό εξοπλισμό. Στελέχωση 
και λειτουργία όλων των αγροτικών ιατρείων.
6) Καμία κατάργηση στα πλαίσια συγχωνεύσεων νοσοκομειακών μονάδων. 
7) Βιβλιάριο υγείας σε όλους με πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
8) Κατάργηση των εισιτηρίων των 5 Ευρώ και κάθε πληρωμής ή συμμετοχής για φάρμακα και εξετάσεις.
9) Κατάργηση του ΦΠΑ στα φάρμακα και σε υγειονομικό υλικό.
Η Λαϊκή Συσπείρωση καλεί τους εργατοϋπαλλήλους, εμπόρους, αγρότες, και βιοτέχνες να συστρατευτούν με το ταξικό εργατικό κίνημα για να ανατρέψουμε την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης".


ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ "ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ"






























Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

ΙΑΝΝΗΣ ΞΕΝΑΚΗΣ Ανοιξε νέους δρόμους στη σύγχρονη μουσική δημιουργία



Δέκα χρόνια από το θάνατο του πρωτοπόρου στοχαστή δημιουργού

Σχέδιο στο περιοδικό «URBANISME» για τις «κοσμικές πόλεις», ύψους 5.000 μέτρων (1967)
Δημιούργησε μια μουσική «ηχητικών μαζών», «συμπάντων» ή «γαλαξιών», εφαρμόζοντας στη μουσική τους φυσικούς νόμους που διέπουν διάφορα φαινόμενα - όπως το θρόισμα των φύλλων ενός δέντρου, το τερέτισμα των τζιτζικιών, ή την οχλοβοή μιας διαδήλωσης σαν αυτές που ο ίδιος έζησε και στις οποίες συμμετείχε - και άνοιξε νέους δρόμους στη σύγχρονη μουσική δημιουργία του 20ού αιώνα, κατακτώντας παγκόσμια αναγνώριση. Δέκα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το θάνατο του πρωτοπόρου συνθέτη Ιάννη Ξενάκη, ο οποίος ταυτόχρονα υπήρξε αρχιτέκτων και βαθύς γνώστης της φιλοσοφίας («έφυγε» από τη ζωή ξημερώματα της 4ης Φεβρουαρίου 2001).
Εργο βαθιά ριζοσπαστικό
Η συμβολή του δημιουργού στην ανανέωση των ιδεών γύρω από τη μουσική, αλλά και την τέχνη γενικότερα, υπήρξε βαθιά, συστηματική και ριζοσπαστική. Οι πρωτοποριακές συνθετικές μέθοδοι που ανέπτυξε συσχέτιζαν τη μουσική με τα μαθηματικά, τη φυσική και την αρχιτεκτονική, ενώ οι φιλοσοφικές του ιδέες για τη μουσική έθεσαν καίρια το αίτημα για ενότητα φιλοσοφίας, επιστήμης και τέχνης, συμβάλλοντας στο γενικότερο προβληματισμό για την κρίση της σύγχρονης ευρωπαϊκής μουσικής. Στηριγμένος στις «γέφυρες» που δημιούργησε ανάμεσα στις επιστήμες και τη μουσική, ανάμεσα στις φιλοσοφικές ιδέες και τις μουσικές τους εφαρμογές, κατάφερε ν' αναπτύξει μιαν αυθεντική, προσωπική μουσική γλώσσα, η οποία είχε παγκόσμια αναγνώριση. Παρά τις δυσκολίες, που ο συνθέτης αντιμετώπισε, κυρίως στην αρχή της πορείας του, από τους επίσημους κύκλους της πρωτοποριακής ευρωπαϊκής μουσικής, ο Ξενάκης χαρακτηρίστηκε από κορυφαίους μουσικολόγους ως η πλέον ριζοσπαστική μουσική φωνή του 20ού αιώνα.

«Είναι σίγουρο πως θ' απαιτηθούν γενιές ολόκληρες μελλοντολόγων κι ερευνητών για να διαφωτίσουν πλήρως το αντικείμενο και την ουσία της συμβολής του Ξενάκη. Οχι μόνον την καθεαυτό σημασία του έργου του, αλλά και τη μόνιμη, ευρύτερη επίδρασή του πάνω στον τρόπο σκέψης γύρω από τη μουσική, και μαζί πάνω στην τεχνική της, τη δομή της, τη φύση της και το ρόλο της στη ζωή του ανθρώπου», σημείωνε ο σπουδαίος Ελληνας μουσικολόγος Γιάννης Γ. Παπαϊωάννου μέσα από τις σελίδες του βιβλίου «Ιάννης Ξενάκης. Ενα αφιέρωμα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου προς έναν απόφοιτό του», που είχε κυκλοφορήσει από τη «Σύγχρονη Εποχή» (1994). Μια πολύτιμη έκδοση - γνωριμία με την πολυδιάστατη προσωπικότητα και το έργο του δημιουργού, το οποίο δυστυχώς στη χώρα μας δεν είναι όσο θα έπρεπε γνωστό.Στη ζωή του Ιάννη Ξενάκη, πάντως, πέρα από τη μουσική, καταλυτικό ρόλο έπαιξε ο αγώνας για ελευθερία, ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη. Εικοσάχρονος φοιτητής έρχεται σ' επαφή με την μαρξιστική θεωρία, οργανώνεται στο EAM και στη συνέχεια στο KKE. Συμμετέχει σε όλους τους αγώνες και στα Δεκεμβριανά, ενταγμένος στο λόχο «Λόρδος Mπάυρον», τραυματίζεται βαριά, φτάνοντας πολύ κοντά στο θάνατο. Με το φόβο της εξορίας, φεύγει παράνομα από την Eλλάδα, καταδικάζεται ερήμην σε θάνατο, για να βρει καταφύγιο τελικά στη Γαλλία...
Στο Πολυτεχνείο και στον αγώνα
Πρωτότοκος γιος του Kλέαρχου Ξενάκη από τη Nάξο και της Φωτεινής Παύλου, εξαιρετικής πιανίστριας από τη Λήμνο, ο Ι. Ξενάκης γεννήθηκε στις 29/5/1922, στην Βραΐλα της Pουμανίας. Ο πρόωρος θάνατος της μητέρας του χαράσσει βαθιά την ψυχή του. «Ημουν 5-6 χρονών όταν πέθανε η μητέρα μου», ανέφερε σε αυτοβιογραφικό κείμενό του. «Πέρασα τα εφηβικά μου χρόνια εσωτερικός σ' ένα σχολείο κοντά στη θάλασσα. Η ζωή όμως ήταν πικρή, ακόμη και στις Σπέτσες εκείνης της εποχής. Mου άρεσε πολύ να διαβάζω αστρονομία, απομονωμένος στη βιβλιοθήκη. Kαι κάποτε, μέσω ενός δασκάλου, ανακάλυψα τον Ομηρο, τους αρχαίους συγγραφείς. Ετσι άνοιξε για μένα η καταπακτή προς τον φιλοσοφικό λόγο».
Στ
Διάτοπο του Κέντρου George Pompidou. Ειδική τέντα, που στεγάζει τις εγκαταστάσεις ήχου και ακτίνων λέιζερ
ην Aναργύριο και Kοργιαλένιο Σχολή στις Σπέτσες, όπου φοίτησε μέχρι το 1938, έκανε τα πρώτα μαθήματα αρμονίας και πιάνου και ήρθε σε επαφή με τη μουσική των Mπετόβεν, Mπραμς κ.ά. «Eν τω μεταξύ, επειδή αγαπούσα τα μαθηματικά και τη φυσική, με παρότρυναν να φοιτήσω στο Πολυτεχνείο, να γίνω μηχανικός, παρότι δεν μ' ενδιέφερε», ανέφερε. «Aπ' την άλλη πλευρά υπήρχε η μουσική. Συνειδητοποιούσα σιγά σιγά ότι αυτό που ήθελα δεν ήταν να μάθω πιάνο ή κάτι τέτοιο, αλλά να κάνω σύνθεση, να δω πώς φτιάχνεται η μουσική, ποια είναι η διάρθρωση, πώς είναι η δομή της». Περνάει στο Πολυτεχνείο - τα αποτελέσματα των εξετάσεων ανακοινώθηκαν το πρωί της 28ης Oκτωβρίου 1940 - το οποίο όμως καθυστερεί ν' ανοίξει ένα χρόνο. Παράλληλα σπουδάζει αρμονία και αντίστιξη με τον Aριστοτέλη Kουντούροφ, μαθητή του Aλεξάντερ Σκριάμπιν. «Από κει και πέρα αρχίζει και η Aντίσταση», έγραφε. «Eκείνη την εποχή διάβαζα Πλάτωνα, είχα πάντοτε στην τσέπη μου κάτι μικρές στερεότυπες εκδόσεις. Mελετούσα την Πολιτεία. H κατάσταση στην Eλλάδα ήταν τόσο ασφυκτική ώστε έπρεπε να βρει κανείς διεξόδους. Δημιουργούσα λοιπόν έναν δικό μου χώρο, εντελώς φανταστικό, ο οποίος βρισκόταν σε σύγκρουση με την πραγματικότητα. Kαι αυτή η σύγκρουση ήταν πράξη - ο κίνδυνος θανάτου στις διαδηλώσεις...». Στα τέλη του 1941 οργανώνεται στο EAM και έπειτα στο KKE. Ο ίδιος σημείωνε: «Eγινα μαρξιστής από τις ανάγκες της καθημερινότητας, από την πάλη και κυρίως επειδή διέκρινα ένα γεφύρωμα με τον πλατωνισμό. Eτσι άρχισε η δράση μου στο οργανωτικό πλαίσιο του Πολυτεχνείου και κατόπιν στο Kομμουνιστικό Kόμμα. Kαι αναμείχθηκα σε όλους τους αγώνες, έγινα μέλος της Πανσπουδαστικής επιτροπής, γραμματέας της EΠON Πολυτεχνείου το '43-'44...». Φυλακίστηκε από τους Iταλούς, Γερμανούς και αργότερα από τους Αγγλους. Συμμετέχει στα Δεκεμβριανά, ενταγμένος στον λόχο «Λόρδος Mπάυρον», και τραυματίζεται πολύ βαριά από μία βόμβα που κατέστρεψε το αριστερό του μάτι και παραμόρφωσε το πρόσωπό του. Tο 1945-46 εξακολουθεί να έχει έντονη πολιτική δράση. Το 1947 καλείται στο στρατό, απ' όπου δραπετεύει με αποτέλεσμα να καταδικαστεί ερήμην σε θάνατο - αμνηστεύθηκε μόλις το 1974!
Καταφύγιο στη Γαλλία
Διάγραμμα για τα 8 κανάλια μουσικής στο πολυθέαμα της Περσέπολης
Tον Σεπτέμβρη του '47 ο Ι. Ξενάκης φεύγει παράνομα από την Eλλάδα και με τη βοήθεια Ιταλών κομμουνιστών πέρασε στη Γαλλία, φτάνοντας τελικά στο Παρίσι. Είχε ήδη πάρει την απόφαση να γίνει μουσικός. «Δεν ήξερα το είδος της μουσικής που επρόκειτο να κάνω, ήθελα απλώς να ζω με τη μουσική, κάνοντας μουσική, μελετώντας συνεχώς, όχι μόνον ακούγοντάς την», ανέφερε. «Tο σημαντικό ήταν πως είχα αποφασίσει ότι για να υπάρξω ως άτομο έπρεπε να κάνω μουσική. Aλλιώς δεν θα ήμουν τίποτε. Hταν ένα πραγματικό πάθος, εσωτερικό, που σιγά σιγά έβγαινε στην επιφάνεια... Aισθανόμουν βεβαίως ένα είδος χρέους έναντι των συναγωνιστών και των συντρόφων που είχαν σκοτωθεί. Eνα χρέος για τον αγώνα που είχα εγκαταλείψει. Hθελα να επιστρέψω, πίστευα όμως πως εάν γυρνούσα πίσω θα με απορροφούσαν οι πολιτικοί αγώνες και δεν θα μπορούσα να κάνω μουσική. Eπειτα η Eλλάδα, εκείνα τα χρόνια, ήταν τελείως απομονωμένη, είχε τελειώσει ο πόλεμος και οι καταστροφές ήταν μεγάλες. Hθελα να ταξιδέψω, να μάθω ό,τι δεν θα μπορούσα να μάθω στην Eλλάδα. H Γαλλία ήταν η πρώτη χώρα στην οποία, κατά τη γνώμη μου, άξιζε να πάει κανείς εκείνη την εποχή, καθώς ήταν η πρώτη χώρα όπου υπήρχαν κομμουνιστές στην κυβέρνηση. Tελικώς έμεινα στη Γαλλία. Hθελα να σπουδάσω, ταυτόχρονα, θεωρητική φυσική, αρχαία φιλοσοφία και μουσική...».
Στο Παρίσι, πλέον, υποχρεώνεται να παρουσιάζεται κάθε τρεις βδομάδες στο αστυνομικό τμήμα για να του σφραγίζουν την άδεια, περιμένοντας ατέλειωτες ώρες... «Τον βοηθούν οι Ελληνες εξόριστοι που είχαν εξασφαλίσει υποτροφία από τη γαλλική κυβέρνηση (εκείνος ήταν υπερβολικά χαρακτηρισμένος πολιτικά για να τολμήσουν να του χορηγήσουν κάτι ανάλογο) και βρίσκει δουλειά στον Λε Κορμπιζιέ» (σ.σ. διάσημος αρχιτέκτονας), σημειώνει η σύζυγός του Φρανσουάζ, ηρωίδα της Γαλλικής Aντίστασης και συγγραφέας. Δουλεύοντας ως αρχιτέκτονας με τον Λε Κορμπιζιέ, από το 1948 ως το 1959, συμμετέχει στο σχεδιασμό πολλών έργων, σε Γαλλία, Ινδία, Βερολίνο, Ιράκ κ.α. Ανάμεσα στα έργα του, το περίφημο περίπτερο της Phillips στη Διεθνή Εκθεση των Bρυξελλών το 1958, για το οποίο επίσης δημιούργησε μία ηλεκτροακουστική σύνθεση.Το πάθος του, όμως, - πάντα - ήταν η μουσική... «Eπρεπε όμως και να ζήσω. Hμουν πρόσφυγας», σημείωνε ο Ι. Ξενάκης. «Eκανα λοιπόν υπολογισμούς υποστυλωμάτων και τις νύχτες μελετούσα μουσική κι αναζητούσα έναν άνθρωπο να μου τη διδάξει. Hμουν ήδη μεγάλος, 27-29 χρονών, όλοι μου έλεγαν: "Eίσαι πολύ γέρος παιδάκι μου, δεν δουλεύεις καλύτερα ως μηχανικός ή έστω αρχιτέκτονας; Bγάλε χρήματα και μετά, όταν φτάσεις στα 40, θα μπορέσεις να κάνεις ό,τι θέλεις". Δεν τους άκουγα. Στην αρχή δεν υπήρχε τίποτε, μόνο μεγάλη πίκρα, ορισμένες γνώσεις και αναμνήσεις. Mετά συνάντησα τον Oλιβιέ Mεσιάν και του έδειξα ό,τι είχα κάνει. Mου είπε πως δεν είχα ανάγκη σπουδών και ότι μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω στη μουσική, ήταν η πρώτη και μόνη φορά που έλεγε κάτι τέτοιο. Tο πρώτο μου έργο προκάλεσε σκάνδαλο, το κοινό διχάστηκε. Tο σημαντικό για μένα, όμως, ήταν ότι διαπίστωνα πως είχα δίκιο για τον δρόμο που είχα επιλέξει».
«Γαλαξίες» στοχαστικής μουσικής...
Η γνωριμία του, το 1951, με τον Oλιβιέ Mεσιάν, ο οποίος τον παροτρύνει να αξιοποιήσει τη μαθηματική και αρχιτεκτονική του εμπειρία στη μουσική, είναι καταλυτική. Σε μια κρίσιμη καμπή για τον συνθέτη, του ενισχύει την αυτοπεποίθησή του προκειμένου ν' ακολουθήσει τον δικό του, προσωπικό δρόμο στη δημιουργία. Στα πρώιμα έργα του προσπαθεί να υνδυάσει την ελληνική παραδοσιακή μουσική με την δυτική μουσική: Eαρινή Συμφωνία (σε ποίηση Γ. Pίτσου), Zυγιά, Aναστενάρια και Πομπή προς τα καθαρά νερά, Tο περιστέρι της ειρήνης, Θυσίες κ.ά. Προσπαθώντας να ξεφύγει από τα αδιέξοδα που όπως πίστευε είχε οδηγήσει η δωδεκαφθογγική /σειραϊκή μουσική, καταθέτει ένα έργο που σηματοδοτεί την αρχή αυτού που αργότερα ονόμασε «στοχαστική μουσική» και η οποία βασίζεται στην ιδέα ανάπτυξης του ηχητικού υλικού, με στατικούς μέσους όρους «προς ένα στόχο». Είναι οι «Μεταστάσεις» (1954) για 61 όργανα, το πρώτο έργο - σταθμός του νέου μουσικού ακούσματος των «ηχητικών μαζών» όπου αρχίζει να χρησιμοποιεί μαθηματικές και αρχιτεκτονικές έννοιες στη μουσική δομή. Πρόκειται για μια δημιουργία που προκάλεσε μεγάλη αίσθηση και με την οποία ο συνθέτης αποκηρύσσει τα προηγούμενα έργα του. Ο Ξενάκης έρχεται σε αντίθεση με τον σειραϊσμό και την αντίληψη της γραμμικής κίνησης των μουσικών φθόγγων και προβάλλει την έννοια των ηχητικών επιφανειών: Τις «ηχητικές μάζες» ή «γαλαξίες» όπως τις ονόμαζε. Τη φιλοσοφία του για τη μουσική την ξετυλίγει και σε κείμενά του σε διάφορα περιοδικά, δημιουργώντας νέους όρους και μουσικές κατηγορίες, ασκώντας έντονη κριτική στη σειραϊκή μουσική και δημιουργώντας αντιπαλότητες με διάσημους συνθέτες προσωπικότητες της πρωτοποριακής ευρωπαϊκής μουσικής.Από το 1960, αφιερώνεται ολοκληρωτικά στη σύνθεση. Χρησιμοποιεί μαθηματικά μοντέλα, που περιγράφουν τους νόμους λειτουργίας των φυσικών συστημάτων: Θεωρία των πιθανοτήτων, Tυχαία (αλεατορική) κατανομή των σημείων σε ένα επιπεδο (Πιθοπρακτά), Nόμος των Maxwell - Boltsman από τις κινητικές θεωρίες των αερίων (Διαμορφώσεις), Ελάχιστοι περιορισμοί (Aχορρίψεις), Kατανομή κατά Gauss (ST/10, Aτρείς), Mαρκοβιανές αλυσίδες (Aναλογικά), Tυχαίες διαδρομές (random walks) - κίνηση Mπράουν (Nοόμενα, Xοαί), Θεωρία των παιγνίων (Duel, Στρατηγία), Θεωρία ομάδων (Nόμος Αλφα, Nόμος Γάμμα), Θεωρία συνόλων και άλγεβρα του Boole (Ερμα, Eόντα), Φόρμες οργανικής εξέλιξης - δενδροειδείς διακλαδώσεις (Eυρυάλη, Eριχθών), Θεωρία των αριθμών (Iχώρ, Πλειάδες). Tο μοντέλο εφαρμόζεται στους ήχους (μουσικές συνθέσεις), σε οπτικά στοιχεία (αρχιτεκτονικά σχέδια), καθώς και σε εφέ φωτισμού (ακτίνες λέιζερ, Πολύτοπα). Συνέθεσε έργα για μπαλέτο, φωνητικά - χορωδιακά για μεικτά μέσα και πολύτεχνα, έργα για ορχήστρα, μουσική δωματίου, ηλεκτρονική, μουσική για αρχαίο δράμα. Ανάμεσά τους τα «Πιθοπρακτά»,«Ψάφπα», «Περσέφασσα», «Πλειάδες», «Ανατολή - Δύση», «Ορέστεια», «Προμηθέας» κ.ά.


To 1961 ίδρυσε στο Παρίσι την Oμάδα Μαθηματικών και Αυτοματισμού στη Μουσική, το EMAM, και άρχισε από τότε να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, δίνοντας μαθήματα και παρουσιάζοντας νέα έργα. Ανάμεσά τους, τα περιβόητα Πολύτοπα, ένα πολυθέαμα ήχου (οργανικού, φωνητικού και ηλεκτρονικού) και φωτός (προβολείς και ακτίνες λέιζερ), συνήθως με ένα πλήθος συμμετεχόντων. Tο 1965 πήρε τη γαλλική υπηκοότητα, ενώ από το 1967 - 1972 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Iντιάνα στο Mπλούμινγκτον της Aμερικής. Τιμήθηκε με πάμπολλες διακρίσεις: Το 1983 εκλέχτηκε μέλος της Γαλλικής Aκαδημίας, το 1986 τιμήθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση με το παράσημο του Xρυσού Σταυρού της Λεγεώνας της Tιμής, του απονεμήθηκε το βραβείο Τεχνών και Ανθρωπιστικών Επιστημών Κιότο κ.ά. Tην Ελλάδα μπόρεσε να επισκεφθεί, μόνο μετά την αμνηστία που του δόθηκε το 1974, μετά από 27 χρόνια - στη χώρα μας ίδρυσε το Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Ερευνας. Το τελευταίο έργο του, «Ωμέγα» (1997), έμελλε να κλείσει τον κύκλο της μεγάλης δημιουργικής περιπέτειάς του, καθώς είχε σταματήσει να συνθέτει λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας.

                                                           
                                                               Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΤΑΝ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΞΕΝΟΙ....

Τέτοιες ημέρες πριν από ένα αιώνα γραφόταν για τον Ελληνισμό της διασποράς μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του. Κάπου 2.000-3.000 Ελληνες μετανάστες στις ΗΠΑ έπεφταν θύματα της ξενοφοβίας στη Νότιο Ομαχα της Νεμπράσκα.


Μετανάστες εν πλω προς το «όνειρο». Η εικόνα φαντάζει ίσως γραφική μετά έναν αιώνα, αλλά η πραγματικότητα ήταν συνήθως εφιαλτική.
Μετανάστες εν πλω προς το «όνειρο». Η εικόνα φαντάζει ίσως γραφική μετά έναν αιώνα, αλλά η πραγματικότητα ήταν συνήθως εφιαλτική.
Είχαν διασχίσει τον Ατλαντικό, όπως εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες τους, κυνηγώντας το «αμερικανικό όνειρο». Δουλεύοντας σκληρά στους σιδηροδρόμους, τα σφαγεία και έχοντας μικροεπιχειρήσεις βρέθηκαν στο επίκεντρο μιας ρατσιστικής θύελλας. Βίωσαν έναν πραγματικό μαζικό διωγμό, που εξαπέλυσαν τα υπερσυντηρητικά, ακροδεξιά και καθυστερημένα στρώματα της περιοχής. Οι νοικοκυραίοι εναντίον των ύποπτων και επικίνδυνων ξένων, που απειλούσαν τον «νόμο και την τάξη».
Οι πετυχημένοι (πίσω οι εικόνες τους όταν οι ίδιοι έφθαναν στις ΗΠΑ) διώχνουν τους φτωχούς νεόφερτους (αμερικανικό σκίτσο της εποχής από το λεύκωμα «Οπου γη Ελλάδα...»).
Οι πετυχημένοι (πίσω οι εικόνες τους όταν οι ίδιοι έφθαναν στις ΗΠΑ) διώχνουν τους φτωχούς νεόφερτους (αμερικανικό σκίτσο της εποχής από το λεύκωμα «Οπου γη Ελλάδα...»).
Οταν ολοκληρώθηκε ο κύκλος της βίας το σύνολο των Ελλήνων της ευρύτερης περιοχής ζήτησε καταφύγιο αλλού. Οι υπόλοιποι ξεριζώθηκαν.
Εκδίωξη
Για πολλά χρόνια η εκδίωξη των Ελλήνων της Ομαχα αποτελούσε σημείο αναφοράς και μνημείο για την εχθρότητα, που αντιμετώπισαν οι Ελληνες στην αμερικανική Δύση πριν γίνουν αποδεκτοί στις κοινωνίες της.

Η ιστορία της Ομαχα δεν ήταν η μοναδική τα πέτρινα χρόνια του πρώτου μεγάλου ελληνικού μεταναστευτικού προς τις ΗΠΑ. Ξεπερνούσε, όμως, σε μαζικότητα κάθε παροξυσμό κι έμεινε παροιμιώδης. Ενας Ελληνοαμερικανός καθηγητής από την περιοχή, που θα ασχοληθεί πολλά χρόνια αργότερα συστηματικά με τα επεισόδια, θα τα παραλληλίσει με τη «νύχτα των κρυστάλλων το 1938» στη ναζιστική Γερμανία.
Παρόμοια περιστατικά καταγράφονται κι αλλού. Αλλά τόσο αυτό όσο κι εκείνα τα σκέπασε η σκόνη της ιστορίας. Η αμερικανική κοινωνία ήθελε να ξεχάσει τα ξενοφοβικά ξεσπάσματα, όπως και οι Ελληνες μετανάστες στη διαδικασία της αφομοίωσής τους.
Ξεφυλλίζοντας τις πολύ λίγες μελέτες για το μεταναστευτικό και τις ελάχιστες όπου αναφέρονται ομαδικές διώξεις Ελλήνων, προβάλλουν εικόνες που θυμίζουν σημερινές ρατσιστικές και ξενοφοβικές καταστάσεις. Ιδού μερικές μόνο της ίδιας περιόδου:
-Στο Πίτσμπουργκ (Πενσιλβάνια) «οι εντόπιοι εύρον ως αφορμήν τον φόνον ενός μαύρου διά να δημιουργήσουν ταραχάς κατά των Ελλήνων και ολίγον δειν θα είχωμεν επανάληψιν των θλιβερών σκηνών της Ομάχας...»
-Στο «Ροντάϊλαντ, όπου οι Ελληνες ασχολούνται εις την αλιείαν αστακών, οι Αμερικανοί αλιείς εξηγέρθησαν ζητούντες την εκδίωξίν των ως μη όντων Αμερικανών πολιτών. Ευτυχώς ο διωγμός εματαιώθη...»
-«Εις την Φλώριδαν κατά το έτος 1911 οι ιθαγενείς (ντόπιοι) εβύθισαν Ελληνικόν σπογγαλιευτικόν του οποίου τα πλήρωμα επνίγη...»
Ο κατάλογος είναι μικρός με επιθέσεις εναντίον Ελλήνων στη Βιρτζίνια, στο Κάνσας Σίτι, στο Ντέιτον του Οχάιο και αλλού. Για «αθρόους διωγμούς » γίνεται λόγος στην πρώτη αξιόλογη μελέτη για το μεταναστευτικό, απ’ όπου αντλούνται και τα προηγούμενα περιστατικά. Πρόκειται για το συλλογικό έργο φοιτητών «Η Ελληνική μετανάστευσις», με πρόλογο του καθηγητή Ανδρέα Ανδρεάδη, ο οποίος είχε και την ιδέα για την έκδοση το 1917.
Ανάμεσα σε άλλα πολλά, διαπιστώνεται εκεί ότι διαβάζοντας κάποιος τον Τύπο θα «πεισθή ακραδάντως ότι κυοφορείται γενική εξέγερσις κατά των ξένων εργατών και ιδία των Ελλήνων». Προβλέπεται ότι αυτή θα έχει «ως άμεσον αποτέλεσμα την εκτόπισιν των εργατών τούτων από των διαφόρων εργασιών, εξαιρουμένων των αγροτικών».
Η πρόβλεψη, βεβαίως, δεν επαληθεύτηκε και είναι πολύ γνωστή η πορεία των Ελλήνων μεταναστών. Αλλά είναι ενδεικτική για τις προκαταλήψεις και την εχθρότητα, που είχαν ν΄ αντιμετωπίσουν ως μετανάστες δεύτερης κατηγορίας, σ΄ ένα έθνος μεταναστών, όπως οι ΗΠΑ.
Η πρώτη συστηματική μελέτηΠρώτος που ασχολήθηκε συστηματικά με τους διωγμούς των Ελλήνων στη Ν. Ομαχα ήταν ο ελληνοαμερικανός καθηγητής Τζον Μπίτζες. Η μελέτη του δημοσιεύτηκε τη δεκαετία του 1970 και βραβεύτηκε. Ο ίδιος επανήλθε αργότερα με νέα στοιχεία στο θέμα-ταμπού. Σύμφωνα μ' αυτά, μετά την αναθεώρηση της θανατικής ποινής σε βάρος του Μασουρίδη, δύο αστυνομικοί σκότωσαν τον Ιούνιο του 1910 έναν Ελληνα μετανάστη. Σχεδόν στο ίδιο σημείο, όπου είχε πέσει νεκρός από τις σφαίρες του Μασουρίδη ο Αμερικανός αστυφύλακας! Θύμα της «βεντέτας» φέρεται να είναι ο 23χρονος Ν. Τζιμίκας από τα Γρεβενά. Η υπόθεση κρατήθηκε μυστική από τις Αρχές της Νεμπράσκα...
Το ανατριχιαστικό χρονικό του διωγμού
19 Φεβρουαρίου 1909: Ο νεαρός Eλληνας μετανάστης Γιάννης Μασουρίδης (βρισκόταν από το 1906 στις ΗΠΑ) συλλαμβάνεται, έπειτα από καταγγελία ότι «είχε σχέσεις» με 17χρονη Αμερικανίδα. Καθ΄ οδόν προς το αστυνομικό τμήμα, ο Ελληνας τραυματίζεται και ο αστυνομικός πέφτει νεκρός, ύστερα από ανταλλαγή πυροβολισμών. Ο Μασουρίδης καταφέρνει να γυρίσει στο σπίτι του. Αστυνομικοί τον συλλαμβάνουν εκεί και τον κακοποιούν μέχρι αναισθησίας. Εκατοντάδες εξαγριωμένοι κάτοικοι σπεύδουν με σκοπό να τον λιντσάρουν (ο «νόμος» του Λιντς επιβίωνε ακόμη). Τελικά, φυγαδεύεται ζωντανός από την αστυνομία στην πρωτεύουσα της Πολιτείας.
20 Φεβρουαρίου: Προπαγανδιστική εκστρατεία κατά των «βρωμερών» Ελλήνων. Προβάλλει η αξίωση να «εξοριστούν» από την περιοχή. Συγκαλείται για την επομένη μέρα συλλαλητήριο.
21 Φεβρουαρίου: Πογκρόμ κατά των Ελλήνων και όσων έμοιαζαν με Ελληνες. Επιθέσεις με τραυματίες, καταστροφές καταστημάτων, περιουσιών και λεηλασίες. Περίπου 1.300 Ελληνες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη και μαζί τους άλλοι Βαλκάνιοι.
Μάρτιος: Απεσταλμένος της ελληνικής πρεσβείας στις ΗΠΑ, που φθάνει στην πόλη για να καταγράψει τις καταστροφές, συστήνει στους εναπομείναντες Ελληνες να είναι «κόσμιοι» και «να μη ομιλώσιν εις τας γυναίκας» όταν τις συναντούν στο δρόμο!
Ιούνιος 1909: Ο Μασουρίδης καταδικάζεται σε θάνατο δι΄ απαγχονισμού (οι ένορκοι αποφάσισαν μετά 19ωρη συνεδρίαση). Σύμφωνα με την κατηγορία πυροβόλησε και σκότωσε τον αστυνομικό επιχειρώντας να διαφύγει. Κατά τον ίδιο επιχείρησε να πετάξει το όπλο του, όταν τον έπιασαν για να μην πληρώσει το βαρύτατο πρόστιμο. Ο αστυνομικός τον πυροβόλησε τότε και τον τραυμάτισε. Αμυνόμενος πυροβόλησε κι αυτός (η σφαίρα βρήκε τον αστυνομικό στην καρδιά).
Μάιος 1910: Το Ανώτατο Δικαστήριο της Νεμπράσκα ακύρωσε τη θανατική ποινή, λόγω ανεπάρκειας στοιχείων και παραλείψεων στη διαδικασία. Επέβαλε στον Μασουρίδη συνολική ποινή 14 ετών. Αυτός έμεινε στις φυλακές πεντέμισι χρόνια και μετά επέστρεψε στο χωριό του στην Ελλάδα.
Το πρώτο κύμαΤο πρώτο μαζικό μεταναστευτικό κύμα προς την Αμερική πρωτοεμφανίζεται στη δεκαετία του 1890. Μέχρι το 1920 περίπου 400.000 Ελληνες, από το μισό εκατομμύριο που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα δουλεύουν στις ΗΠΑ. Οι περισσότεροι απ΄ αυτούς σε συνθήκες παρόμοιες με εκείνες των σημερινών μεταναστών.
5.000 με υπηκοότηταΣτην αμερικανική απογραφή του 1910 αναφέρονται μόλις 5.000 περίπου Ελληνες που έχουν αποκτήσει την αμερικανική υπηκοότητα. Αλλά και στην επόμενη απογραφή, του 1920, ο αριθμός δεν φθάνει τις 30.000. Οι περισσότεροι απ΄ αυτούς την είχαν αποκτήσει, υπηρετώντας στον στρατό κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Διάλυση της κοινότηταςΗ ελληνική κοινότητα της Ν. Ομαχα στη Νεμπράσκα ιδρύθηκε το 1908 (Ελληνες αναφέρονται στην περιοχή από τη δεκαετία του 1880). Μικρέμποροι, εργάτες στα τοπικά σφαγεία και τους σιδηροδρόμους έφθαναν τους 2-3 χιλιάδες, σ΄ έναν πληθυσμό 35.000. Μετά το πογκρόμ παρέμειναν εκεί λιγότερα από 60 άτομα.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ Ν. ΟΜΑΧΑ
Λιθοβολούσαν ανθρώπους και καίγανε σπίτια...

Στις ελληνικές εφημερίδες την περίοδο των γεγονότων δεν υπάρχουν αναφορές. Τα πρώτα ρεπορτάζ θα δουν το φως τον Απρίλιο του 1909. Το πληρέστερο δημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες στο αθηναϊκό «Σκριπ» και ήταν συγκλονιστικό. Σύμφωνα με όσα γράφτηκαν τότε μετά τη δολοφονία του Αμερικανού αστυνομικού:
Τοπικά δημοσιεύματα καταφέρονταν «κατά των Ελλήνων και παρεκίνουν τον λαόν εις εξέγερσιν, δύο επίσης βουλευταί της Nebraska και ο Δήμαρχος της S. Omaxa προσεκάλουν τον λαόν εις συλλαλητήριον». Πράγματι αυτό έγινε την επομένη έξω από το Δημαρχείο και «αφού ηγόρευσαν οι ρήτορες και εξώθησαν τον λαόν εις επίθεσιν κατά των Ελλήνων ο όχλος ώρμησε κατά των Ελληνικών καταστημάτων και επέφερεν τελείαν καταστροφήν».
-«Είναι αδύνατον να περιγραφή η αγριότης, την οποίαν επέδειξεν ο Αμερικανικός λαός... Ελιθοβόλησε τους Ελληνας, κατέστρεψε τα καταστήματά των και εν τέλει έθεσεν πυρ εις τας οικίας των...»
-« Το επιτεθέν εναντίον των Ελλήνων πλήθος και καταστρέψαν τα καταστήματα αυτών συνίστατο εξ ανθρώπων της κατωτάτης κοινωνικής τάξεως?» Αλλά το έκανε αυτό με την «αδράνεια ή μάλλον την ενοχήν της αστυνομίας ως και μερίδος του Τύπου». Εξακριβώθηκε ότι « η αστυνομία της S. Omaha όχι μόνον δεν επιχείρησεν να ματαιώση την επίθεσιν του όχλου, επιβάλλουσα την ισχύν του νόμου, αλλ΄ υπεβοήθησεν εις την καταστροφήν».
-«Εις όλα τα σημεία της πόλεως είχε κηρυθεί αμείλικτος διωγμός εναντίον των Ελλήνων. Εις την περίστασιν ταύτην ο Αμερικανικός λαός υπερέβη και αυτούς του Βουλγάρους. Η κατάστασις αύτη διήρκεσε μέχρι της 19ης νυκτερινής ώρας, οπότε συνεπλήρωσαν το έργον της καταστροφής και μετέβησαν εις τας οικίας των ήσυχοι και με την συνείδησιν αναπαυμένην ότι εξετέλεσαν το καθήκον των».
Με μίσος Τα ρεπορτάζ συνοδεύουν περιγραφές μεταναστών (αρκετοί αμύνθηκαν αποκλεισμένοι σε ελληνικό καφενείο) και «σπαρακτικαί λεπτομέρειαι της καταστροφής».
Η εξήγηση που δίνεται για το πογκρόμ είναι «το μίσος» άλλων μεταναστών και ιδιαίτερα των Γερμανών: «Οι Ελληνες αφού εγκαταστάθηκαν εν S. Omaha και ήρχισαν να ανοίγουν διάφορα μικρομάγαζα... Οι Βοημοί βλέποντες τας εμπορικάς προόδους των Ελλήνων και την πολιτικήν αυτών δύναμιν ήρχισαν ν΄ανησυχούν και να σκέπτονται περί εκτοπίσεως αυτών. Την ευκαιρίαν έδωσεν ο φόνος του αστυφύλακος...»
Η αιτία του «μίσους», πάντως, δεν ήταν αποκλειστικά αυτή. Οι Ελληνες μετανάστες, όπως σημειώνουν σύγχρονοι ιστορικοί, είχαν φθάσει στην περιοχή ως απεργοσπάστες σε εταιρεία συσκευασίας κρεάτων. Αυτό σε συνδυασμό με την προσφορά φθηνής εργασίας στους σιδηροδρόμους προκαλούσε εχθρότητα.
Το αποτέλεσμα ήταν ν΄ αποξενωθούν από τους άλλους κατοίκους της πόλης και να γίνουν στόχος συχνών επιθέσεων. Ο τοπικός Τύπος άρχισε να δημοσιεύει άρθρα στα οποία οι Ελληνες περιγράφονταν ως «πρόβλημα» και «απειλή», παρενοχλούσαν τις γυναίκες, ζούσαν σε ανθυγιεινές συνθήκες και άλλα συναφή. Εφτασαν, μάλιστα, στο σημείο να καταγγέλλονται ως εστίες μολύνσεων των κρεάτων που συσκευάζανε και επομένως κίνδυνος για τη δημόσια υγεία!
Από το σημείο αυτό έως το πογκρόμ η απόσταση δεν ήταν πολύ μεγάλη...
«Αίσχος δι’ όλους»Οι πρώιμες μελέτες για τους Ελληνες μετανάστες στα ΗΠΑ, που γράφτηκαν κατά τη δεκαετία του 1920, σ΄ αντίθεση με μεταγενέστερες, κάνουν μνεία του πογκρόμ της Σάουθ Ομαχα. Ο Αλέξανδρος Κρίκος το 1915, σε μελέτη του («Η «θέσις του ελληνισμού εν Αμερική»), προβάλλοντας θέσεις κατά της μετανάστευσης για εθνικούς λόγους, σημειώνει σχετικά : «Οι διωγμοί της Ομαχας, του Κόνσις Μπλοφς, της Χόκταμ και άλλων πόλεων ολίγον διαφέρουσι των κατά των πρώτων χριστιανών υπό των εθνικών και των υπ΄ αυτών κατόπιν κατά των Εβραίων. Η δε περιγραφή αυτών θ΄ αποτέλει αίσχος δια τους Αμερικανούς όσον και δι΄ ημάς τους διωκόμενους».

Τ. Κατσιμάρδος
katsimar@yahoo.gr

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Πρώτον, οι μετανάστες είναι άνθρωποι. Κάθε πολιτική πράξη, κάθε πολιτική τοποθέτηση, κάθε πολιτική πρόταση γύρω από το ζήτημα του μεταναστευτικού προβλήματος κρίνεται και αποκαλύπτεται, κατ' αρχάς, από αυτό: Από το αν προσεγγίζει το πρόβλημα με αφετηρία ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους (με ό,τι αυτό σημαίνει για τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους) ή από το αν, τελικά, εισηγείται - όποιον μανδύα κι αν μετέρχεται ο λόγος της - την αντιμετώπιση των μεταναστών σαν να ήταν «ζώα», «υπάνθρωποι», «εγκληματίες» και ως εκ τούτου παρείσακτοι.
Στη δεύτερη περίπτωση, οι μετανάστες χρησιμοποιούνται για τη διάχυση στην κοινωνία του δηλητηρίου της απανθρωπιάς, του ρατσισμού και της πατριδοκαπηλίας.

Δεύτερον, όποιος κάνει ασκήσεις απανθρωπιάς πάνω στο σώμα του μετανάστη, στην πραγματικότητα «εκπαιδεύει» την κοινωνία να φέρεται απάνθρωπα, να αποδέχεται την απανθρωπιά ή να μην αντιδρά στην απανθρωπιά του ισχυρού, του δυνατού, του καταπιεστή, όταν αυτή εκδηλώνεται απέναντι στον κάθε ανίσχυρο, στον κάθε αδύναμο, στον κάθε ανήμπορο, στον κάθε καταπιεζόμενο.
Η απανθρωπιά απέναντι στο μετανάστη - άνθρωπο παραμένει απανθρωπιά όταν έχει απέναντί της τον εργάτη - άνθρωπο, τον συνταξιούχο - άνθρωπο, τον απεργό - άνθρωπο, τον διαδηλωτή - άνθρωπο, τον απολυμένο - άνθρωπο, τον βιοπαλαιστή - άνθρωπο που βάζει λουκέτο στο μαγαζί του, τον αγρότη - άνθρωπο που εξανδραποδίζεται, τον δημόσιο υπάλληλο - άνθρωπο που τον βαφτίζουν «κοπρίτη», τον νέο - άνθρωπο που τον οδηγούν στην ανεργία. Η απανθρωπιά, όταν πάρει το πάνω χέρι, δεν σταματά μπροστά σε χρώμα, σε φυλή, σε αλλοδαπό ή σε γηγενή.

Τρίτον, αν το κριτήριο για να «απαλλαγούμε» από τους μετανάστες είναι ότι είναι πολλοί, τότε «νομιμοποιώντας» αυτό το κριτήριο, αύριο θα μας καλέσουν να «απαλλαγούμε» από τους συνταξιούχους γιατί κατά ορισμένους είναι «πολλοί» και ζουν «πολύ», θα μας καλέσουν να «απαλλαγούμε» από τους δημόσιους υπαλλήλους γιατί είναι «πολλοί», να «απαλλαγούμε» από τους έχοντες ανάγκη την κοινωνική φροντίδα, την κοινωνική πρόνοια, την κοινωνική συμπαράσταση γιατί είναι «πολλοί».
Το θέμα δεν είναι να «απαλλαγούμε» από τους ανθρώπους επειδή είναι «πολλοί», αλλά να λυθούν τα προβλήματα των ανθρώπων που είναι πολλά.

Τέταρτον, σε μια χώρα με τα τεράστια κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας που βεβαίως και δεν τα προκάλεσαν οι μετανάστες, και που αντίθετα επιτάσσουν την εκδήλωση αλληλεγγύης και κατανόησης των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στους φτωχούς μετανάστες. Με δεδομένη τη γεωγραφική θέση της χώρας που την καθιστά πέρασμα των προσφύγων και των κυνηγημένων, αλλά και του ρόλου της ΕΕ που χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως τόπο «εγκλωβισμού» και τη μετατρέπει σε «στρατόπεδο συγκέντρωσης» των μεταναστών. Με πρόδηλη την τακτική του εγχώριου κεφαλαίου και του κράτους από τη μια να ευνοεί τη μαζική είσοδο και εκμετάλλευση των μεταναστών ως φτηνή εργατική δύναμη και από την άλλη να πρωτοστατεί διά των πολιτικών του εκπροσώπων στα «πογκρόμ» εναντίον τους. Με καταφανή τη μετατροπή της Ελλάδας λόγω της συμμετοχής της σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, σε θύτη και ταυτόχρονα σε θύμα των πολιτικών του ιμπεριαλισμού που δημιουργούν τα αίτια της μεταναστευτικής έκρηξης. Και με αδιαπραγμάτευτη την αρχή ότι οι μετανάστες είναι άνθρωποι, πρέπει, εδώ και τώρα, να παρθούν μέτρα ανθρώπινα, που δεν θα έχουν καμία σχέση με «φράχτες», με τρομοκρατικές επιχειρήσεις - «σκούπα», με «Σπιναλόγκες» ή με προσχηματική αξιοποίηση των μεταναστών για την κατάλυση ελευθεριών όπως το άσυλο, και συγκεκριμένα:

α) Ανυπακοή στην ΕΕ, παροχή ταξιδιωτικών εγγράφων στους μετανάστες, για να μπορούν να μετακινηθούν εκτός Ελλάδας, όπως ζητούν.
β) Νομιμοποίηση, δικαίωση και απόδοση όλων των κοινωνικών - ασφαλιστικών - εργασιακών δικαιωμάτων στους μετανάστες που ζουν χρόνια στην Ελλάδα, που γίνονται θύματα ανείπωτης εκμετάλλευσης και αυθαιρεσίας εκ μέρους του κεφαλαίου, το οποίο κατ' αυτό τον τρόπο καταβαραθρώνει ακόμα περισσότερο το βιοτικό επίπεδο και των Ελλήνων εργαζομένων.
γ) Δημιουργία δημόσιων, οργανωμένων, ανθρώπινων χώρων υποδοχής και όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης, σεβασμός των πολιτιστικών τους παραδόσεων.
δ) «Φραγμός» στους δουλέμπορους και τσάκισμα των κυκλωμάτων που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες.
ε) Απαίτηση η επίσημη Ελλάδα να μη γίνεται συνεργός, αλλά να υψώσει φωνή κατά των εγκλημάτων που διαπράττονται στις χώρες τους.
Γράφει
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

O Θόδωρος Μαργαρίτης για τις εκλογές των επιτροπών του δήμου Μεσολογγίου




Με δήλωσή του ο επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης» Μεσολογγίου,
Θόδωρος Μαργαρίτης αναφέρεται στο ζήτημα που προέκυψε με την ακύρωση 
της διαδικασίας για την εκλογή των μελών της Οικονομικής Επιτροπής και της 
Επιτροπής Ποιότητας Ζωής του δήμου Μεσολογγίου.
Ο κ. Μαργαρίτης τονίζει ότι από την πλευρά του υπουργείου έχουν ληφθεί 
λανθασμένες αποφάσεις για τον τρόπο εκλογής των μελών των επιτροπών 
αυτών και θεωρεί ότι υπάρχει πολιτικό ζήτημα.
Σημειώνεται ότι κατά την εκλογή των μελών των δυο επιτροπών στις 2/1 
ο πρόεδρος του ΔΣ Μεσολογγίου μετά και τη θετική γνώμη του δημάρχου 
είχε κάνει δεκτή την πρόταση του κ. Μαργαρίτη για διαφοροποίηση του 
τρόπου της εκλογής των μελών των επιτροπών σε σχέση με τις οδηγίες 
του υπουργείου με αποτέλεσμα να ακυρωθεί η διαδικασία και να γίνει 
επαναληπτική την περασμένη Κυριακή.
Στη δήλωσή του ο επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης» τονίζει:
«Σχετικά με διάφορα δημοσιεύματα που αφήνουν διάφορες αιχμές και 
διασπείρουν τουλάχιστον ανακριβείς πληροφορίες όσον αφορά στην εκλογή 
επιτροπών οικονομικών και ποιότητας ζωής στο Δημοτικό Συμβούλιο του 
δήμου Ι.Π. Μεσολογγίου.
Στην πρώτη συνεδρίαση του Δ.Σ στις 2/1/2011 έγινε η εκλογή προεδρείου
του Δ.Σ και εκλογή μελών για τις δύο επιτροπές(οικονομικών και ποιότητας
ζωής).
Ο νόμος ( «Καλλικράτης» ) ορίζει για το δήμο μας ότι οι επιτροπές αυτές 
αποτελούνται από εννέα άτομα , τον πρόεδρο που ορίζει ο Δήμαρχος, 
πέντε μέλη που εκλέγονται από την πλειοψηφία και τρία μέλη 
που εκλέγονται από την μειοψηφία, όπως και πέντε αναπληρωματικά
(3 της πλειοψηφίας / 2 της μειοψηφίας).
Ο πρόεδρος ζήτησε η εκλογή να γίνει με βάση μια ερμηνευτική 
εγκύκλιο του νόμου που προέβλεπε λεπτομερή διαδικασία εκλογής 
υποψηφίων ( μυστική ή φανερή εκλογή ανάμεσα στην πλειοψηφία και το 
ίδιο για την μειοψηφία).
Η ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ (Θ. Μαργαρίτης) έθεσε το πολιτικό ζήτημα που 
δημιουργούσε η εγκύκλιος, ότι ήταν πιο περιοριστική από τον νόμο και 
θεωρούσε την μειοψηφία σαν μια ομοιογενή ομάδα (που κάθε άλλο είναι 
τουλάχιστον όσον μας αφορά) και ουσιαστικά αφαιρούσε ακόμη και το 
δικαίωμα υποψηφιότητας στις μικρότερες δυνάμεις της μειοψηφίας και 
κάλεσε το Δ.Σ σαν κυρίαρχο όργανο να αποφασίσει τον τρόπο εκλογής 
με βάσει το νόμο και μόνο. Πράγμα που έγινε δεκτό ομόφωνα 
(έπειτα από παρέμβαση και του δημάρχου) και προχωρήσαμε στις εκλογές 
των δύο επιτροπών.
Η Περιφέρεια ,αυστηρός θεματοφύλακας των νόμων, ακύρωσε την
ομόφωνη απόφαση του Δ.Σ (που ήταν σύννομη , όχι όμως σύμφωνη 
με τον τύπο της εγκυκλίου).
Στο νέο Δ.Σ που έγινε για το ίδιο θέμα η Λ.Σ. δια του Θ.Μαργαρίτη
(μετά από αντιπαράθεση με τον πρόεδρο του Δ.Σ που δεν ήθελε να δώσει 
το λόγο) έκανε την ακόλουθη δήλωση:
« Κατά τη γνώμη μας, εγείρεται πελώριο πολιτικό ζήτημα. Η κεντρική 
διοίκηση ακυρώνει την πρώτη πράξη του αιρετού αυτού σώματος 
(Δ.Σ δήμου Ι.Π.Μεσολογγίου) με την αιτιολογία, ότι το σώμα 
έκανε δεκτές υποψηφιότητες για τις δημοτικές επιτροπές (οικονομικών
και ποιότητας ζωής) από όλες τις παρατάξεις μειοψηφίας, ερμηνεύοντας 
το νόμο και μη συμμορφούμενο σε σχετική εγκύκλιο του 
υπουργείου που καθόριζε λεπτομερώς τη διαδικασία εκλογής.
Θεωρούμε ότι η συγκεκριμένη ενέργεια είναι άκρως προσβλητική για 
το σώμα και για τον καθένα μας χωριστά, ενδεικτική για το πώς 
αντιμετωπίζει η κυβέρνηση την τοπική αιρετή διοίκηση αφού καταργεί
αποφάσεις για επουσιώδη ,αλλά τυπικής δημοκρατίας ζητήματα 
και προδικάζει τι θα επακολουθήσει για τις αποφάσεις που θα είναι
ουσιαστικές και θα έρχονται σε αντίθεση με την ουσία των κυβερνη-
τικών επιλογών.
Καλούμε όλους τους δημοτικούς συμβούλους να απορρίψουν την 
ακύρωση και να εμείνουμε στην πρώτη ομόφωνη απόφασή μας».
Πρόταση που στήριξε μόνο ο κ. Μπρούμας του ΜΕΤΩΠΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ 
ΠΟΛΙΤΩΝ, οι υπόλοιποι όχι.
Η ψηφοφορία επαναλήφτηκε και φυσικά εκλέχτηκαν οι ίδιοι που 
ίχαν εκλεγεί και με την πρώτη άκυρη (κατά την Περιφέρεια )
ψηφοφορία .»

πηγή:Messologgi news

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Με τις πέτρες!..


Απ' όλους τους «λαούς οι Ελληνες ονειρεύτηκαν
πιο όμορφα τ' όνειρο της ζωής».
Γκαίτε
 «Maximen und Reflexionen»
Αναρωτιέσαι ύστερα ή όχι, σε ποιους Ελληνες αναφέρεται ο ποιητής που πέθανε έντεκα χρόνια μετά το 1821. Και τι αυτοκριτική θα έκανε αν ζούσε σήμερα, που το «όνειρο» και μάλιστα της ζωής είναι λιανεμπόριο και χονδρεμπόριο, παζάρι και ύποπτη πολιτική συναλλαγή στην Ευρώπη της Μέρκελ και του Σαρκοζί, στην Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να ψήνονται σε σβηστό φούρνο «Ζήμενς»...
Μ' αυτές τις υποθέσεις κι εξελίξεις των σκανδάλων, τις εξεταστικές και τις αυτοκαθαρτήριες φανφάρες μιας παρακμιακής αστικής τάξης, έχεις την εντύπωση πως πλήρωσες πανάκριβο εισιτήριο, την ψήφο σου, για να βλέπεις τα παρασκήνια, τους υποβολείς, τα καμαρίνια του θιάσου ως παράσταση. Είναι υπερφωτισμένη η σκηνή της εξαπάτησης, γιατί σε μετατρέπει σε θεατή - πρωταγωνιστή μιας θλιβερής φτυσιάς που την κρύβεις στην παλάμη σου κι αμέσως νίβεσαι μ' αυτήν και ...καθάρισες.
Ετσι, το έργο με τίτλο «η μίζα» παίζεται επί δεκαετίες τώρα με επιτυχία από τους εμπνευστές του και συγκεντρώνει μια αφόρητη πλειοψηφία θεατών - ψηφοφόρων. Οι οποίοι αδυνατούν να διακρίνουν πίσω απ' τη μαρκίζα, την πολιτική τραγωδία που γεννάει τη μίζα ως μέσο ηθικό και νόμιμο, όσο παραμένει, ατομικώς κι όχι πολιτικώς, αδιαφανές.
Οσο η ανηλεής προπαγάνδα μετατοπίζει τον κεντρικό πυρήνα της πολιτικής σκέψης των μαζών στον προμηθευτή - ενδιάμεσο και κρύβει έτσι την ουσιαστική συναλλαγή, τόσο θα πτωχεύει η πλειονότητα των εργαζομένων και θα γίνεται εφιάλτης το «όνειρο της ζωής».
Οι συμβάσεις τύπου «Ζήμενς» έχουν δύο αντισυμβαλλόμενους. Την πολυεθνική από τη μια, γιγάντια σε δύναμη κεφαλαίου, και την ντόπια αστική μεταπρατική πολιτική ηγεσία, που αγοράζει αγαθά, τεχνογνωσία και υπηρεσίες πουλώντας τον κλεμμένο από τους εργαζόμενους πλούτο και ενεχυριάζοντας δικαιώματα, υποθηκεύοντας γη και παραχωρώντας εθνική κυριαρχία. Ολα με την option της διατήρησής της στην εξουσία.
Αυτή η πολιτική ταξική σύμβαση δεν αλλάζει ως προς τους πωλούμενους μπιρ παρά, όλους εμάς, αν η μίζα είναι μικρή ή μεγάλη, φανερή ή κρυφή. Γιατί μας μετατρέπει όλους σε μια μίζα, ένα συνολικό πολιτικό αντίτιμο. Καταβαλλόμαστε ερήμην μας και χωρίς αντάλλαγμα άλλο απ' τη ...χαρά να κυβερνιόμαστε από ταξική μειοψηφία αγεληδόν.
Είναι σαφές πως το όνειρο της ζωής για να το δεις, όπως λέει κι ο ποιητής, πρέπει να είσαι ελεύθερος να διαλέξεις πώς θα ζήσεις και γιατί θα πεθάνεις. Δεν αναφέρεται σε λαούς που καταντούν να ονειρεύονται μια βολική επιβιωτική σκλαβιά επιβεβλημένη από τους δύσοσμους «καθαρούς» επιβήτορες των ονείρων μας.
Οι ποιητές κράτησαν όρθιους βασανισμένους και φυλακισμένους, αιχμαλώτους και πολιορκημένους, τα θύματα των άδικων πολέμων. Στην εποχή μας τείνουν να θεωρούνται άχρηστα μπαγιάτικα κατεψυγμένα κουλούρια, ανίκανα να χορτάσουν πεινασμένα μυαλά όταν βγαίνουν αχνιστά διαστρεβλωμένα απ' τους φούρνους μικροκυμάτων της ιδεολογικής κουζίνας του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Δεν αποδίδουν κέρδη κι ίσως εγκυμονούν και κινδύνους. Είναι σαν τις πέτρες.
Μ' αυτές θα πάρουμε τους δυνάστες παραμάζωμα. Γιατί όπως λέει κι ο Γκαίτε: «Οι πέτρες είναι σιωπηλοί δάσκαλοι. Αφήνουν άφωνο εκείνον που τις παρατηρεί. Κι ό,τι καλύτερο διδάσκουν δεν ανακοινώνεται».


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

H συγκλονιστική ιστορία του Νίκου Γόδα



Απόσπασμα από το βιβλίο, 
Μια θρησκεία χωρίς απίστους:Ποδόσφαιρο, 
των Νίκου Μπογιόπουλου και Δημήτρη Μηλάκα,
εκδ. Λιβάνη


13/10/1944.Το πανηγύρι που έχει στηθεί από την προηγούμενη μέρα στους δρόμους της Αθήνας, για την αποχώρηση των Γερμανών από την πρωτεύουσα, συνεχίζεται. Όμως, την ίδια ώρα στον Πειραιά ο ΕΛΑΣ δίνει μια από τις σημαντικότερες μάχες εναντίον του κατακτητή. Στόχος των μαχητών του ΕΛΑΣ ήταν η σωτηρία των λιμενικών εγκαταστάσεων, της Ηλεκτρικής Εταιρείας (ΠΑΟΥΕΡ) και όλων των εργοστασίων. Αν καταστρεφόταν το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής, το μόνο που παρήγαγε ηλεκτρική ενέργεια, η Αθήνα και ο Πειραιάς για πολλούς μήνες θα βυθίζονταν στο σκοτάδι. Για μεγάλο διάστημα δε θα δούλευαν τα εργοστάσια και θα υπολειτουργούσε το λιμάνι, ενώ δε θα λειτουργούσαν ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, ούτε και τα τραμ που εκτελούσαν τη γραμμή Αθήνα-Πειραιάς.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής οι Γερμανοί είχαν εγκαταστήσει φρουρές στις παραπάνω στρατηγικές περιοχές, είχαν παγιδεύσει τα επίκαιρα σημεία, καθώς και τα κυριότερα κτίρια του Πειραιά, με εκρηκτικές ύλες, με τρόπο ώστε το πάτημα ενός κουμπιού να ανατινάζονταν όλα, με ανυπολόγιστες ζημιές και θύματα. Τα καλώδια ξεκινούσαν από έναν οχυρό των κατακτητών στην οδό Οδυσσέως. Αρχικά οι ειδικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ κατάφεραν να αποκόψουν τα καλώδια στην οδό 2ας Μεραρχίας και άλλα σημεία. Την υπεράσπιση του εργοστασίου ανέλαβε το πρώτο τάγμα από τα 4 του ΕΛΑΣ στον Πειραιά. Μια μέρα πριν, στις 12 Οκτώβρη, ολόκληρο το τάγμα τέθηκε σε επιφυλακή. Οι λόχοι πήραν θέσεις μάχης γύρω και μέσα στο εργοστάσιο της Ηλεκτρικής. Τα χαράματα της 13ης Οκτωβρίου οι Γερμανοί ανατίναξαν τις εγκαταστάσεις της ΣΕΛΛ και πήραν το δρόμο για το ηλεκτρικό εργοστάσιο. Μόλις έφτασαν κοντά, κατέβηκαν απ'τα φορτηγά και πλησίασαν την είσοδο του εργοστασίου. Εκείνη τη στιγμή δέχθηκαν πυρά μέσα από το εργοστάσιο. Η μάχη ήταν σκληρή, κράτησε δυόμιση ώρες. Νίκη για τα τμήματα του ΕΛΑΣ. Η Ηλεκτρική είχε σωθεί. Ανάμεσα στους λόχους που έδωσαν τη μάχη, ήταν και ο επίλεκτος 5ος λόχος του ΕΛΑΣ. Επικεφαλής του ήταν ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Ο επιθετικός του Ολυμπιακού, λοχαγός Νίκος Γόδας.
Ο Νίκος Γόδας γεννήθηκε το 1921 στο Αϊβαλί και η Μικρασιατική Καταστροφή τον έστειλε μαζί με την οικογένειά του πρώτα στη Μυτιλήνη, μετά στην Κρήτη και τελικά στην Κοκκινιά, όπου και ρίζωσαν. Ο Νίκος, όπως και όλοι του οι συνομήλικοι, αναζητούσε μέσα από το παιχνίδι του με την μπάλα μικρές χαρές που θα τον έκαναν έστω και για λίγο να ξεχάσει τη δύσκολη καθημερινότητα που αντιμετώπιζε. Αν και μικρός, το ταλέντο του φάνηκε αμέσως και ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο με μια τοπική ομάδα της Κοκκινιάς. Μερικά χρόνια πριν τον πόλεμο, στο ισόγειο του πατρικού του ανοίγει μια ταβέρνα, «Τα Αραπάκια». Η επιτυχία του (και) στην επιχείρηση του είναι τόσο μεγάλη, που όλοι οι αστέρες της εποχής περνάνε από «Τα Αραπάκια» για να πουν μερικά τραγούδια.
Εν μέσω του πολέμου, ο Γόδας παίρνει μεταγραφή για τον Ολυμπιακό, που ήταν η μεγάλη του αγάπη, ταυτόχρονα όμως περνάει και στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του 5ου Επίλεκτου Λόχου του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά, και δίνει το παρών σε όλους τους αγώνες για τη λευτεριά και την κοινωνική αλλαγή.
Το 1942 είναι πλέον βασικός μεσοεπιθετικός του Ολυμπιακού και σκοράρει στην νίκη με 4-0 κατά του Εθνικού, ενώ το ίδιο κάνει και κατά του Απόλλωνα. Τον Μάιο του 1943 ξεκινά βασικός στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού, στον τελικό του τουρνουά που διοργανώνει ο Δήμος Πειραιά με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους είναι πρωταγωνιστής στο τελικό του Κυπέλλου Χριστουγέννων, όταν ο Ολυμπιακός κερδίζει τον Παναθηναϊκό με 5-2.
Αλλά ο Γόδας είναι 'βασικός' και στους αγώνες για την ελευθερία. Εκτός από τη μάχη της Ηλεκτρικής τον συναντάμε να ηγείται του λόχου του στη μάχη της οδού 7ης Μαρτίου το 1944. Τον Δεκέμβρη του 1944 ο εχθρός έχει αλλάξει και ο Γόδας πλέον πολεμά τους Άγγλους στο νεκροταφείο της Ανάστασης στον Πειραιά. Όπως διηγήθηκε χρόνια μετά ο Σταμάτης Σκούρτης, σύντροφος του Γόδα και ανθυπολοχαγός του:
"Σύντροφε ανθυπολοχαγέ, εμείς απ' όλους τους άλλους ΕΛΑΣίτες είμαστε οι πιο προνομιούχοι.
Όσοι από μας σκοτωθούμε είμαστε τυχεροί γιατί θα θαφτούμε σε κανονικό και μάλιστα προνομιούχο μνήμα".
Η μονάδα του Νίκου αποδεκατίζεται και περνά στο Βελούχι, προκειμένου να ενταχθεί στο 36ο Σύνταγμα. Όμως στις αρχές του 1945 και λίγο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ο Νίκος αρρωσταίνει απο πνευμονία, επιστρέφει στην Αθήνα όπου συλλαμβάνεται -κάποιος "καλοθελητής" εξυπηρέτησε τις διωκτικές αρχές στο έργο τους- και οδηγείται αρχικά στις φυλακές της Αίγινας (όπου έπαιζε μπάλα στην ποδοσφαιρική ομάδα που είχαν συστήσει οι φυλακισμένοι) και κατόπιν στην απομόνωση των φυλακών της Κέρκυρας.
Η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη: θάνατος.
Το μόνο που μένει να γίνει γνωστό είναι το πότε.
Όμως το ηθικό δεν κάμπτέται, ιδιαίτερα από τη στιγμή που στη φυλακή διαρρέει η φήμη πως η κυβέρνηση εξαναγκάστηκε σε συμβιβασμό με την κυβέρνηση του βουνού.
Ο Γόδας έμεινε στη φυλακή τρία χρόνια, χωρίς να υπογράψει δήλωση μετανοίας για να σωθεί. Η «περιήγησή» του στην εξορία μόλις έχει αρχίσει. Φυλακές Αβέρωφ, Αίγινα, Κέρκυρα.  Ο Σταμάτης Σκούρτης κι ο Σπύρος Ανδρεάδης, και οι δύο μελλοθάνατοι που σώθηκαν ύστερα από παρέμβαση του ΟΗΕ το 1949, είναι κατηγορηματικοί στο ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού δεν ενδιαφέρθηκε να σώσει τον Γόδα, κάτι που γράφει στο βιβλίο του «Ώσπου να ξημερώσει» (εκδόσεις Κιβωτός).
Στην Κέρκυρα απομόνωση. Ο Γόδας μαζί με τα άλλα Πειραιωτάκια, τον Λούβαρη και τον Κουφαδάκη, ακόμα και λίγο πριν το απόσπασμα, σχεδιάζουν πώς θα στήσουν την ομάδα όταν βγουν από τη φυλακή. Οι σύντροφοί τους τους θυμούνται, όποτε το ραδιόφωνο μετέδιδε κάποιον αγώνα, αυτοί να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους, να ακούνε τον αγώνα, πότε να γελάνε, πότε να βρίζουνε, πότε να μουτζώνουν...
Ο Νοέμβρης έχει 19, Κυριακή, Βρέχει με το κανάτι. Ο Λούβαρης και οι άλλοι δύο γυρίσανε μουσκεμένοι μέχρι το κόκκαλο.
"Σκέψου να μας πάρουνε, Νίκο, με τέτοια βροχή".
"Δεν θα το ήθελα".
"Γιατί;".
"Η τσιριμονιά τελειώνει βιαστικά και δεν έχεις την άνεση να δεις τους μακελάρηδες κατάματα. Σαν βρέχει δεν μπορείς να ανοίξεις τα μάτια, είναι και το νερό που τρέχει και δεν βλέπεις όπως πρέπει, είναι σαν να σου κλείνουν τα μάτια με το έτσι θέλω. Εγώ θέλω να είναι καλοκαιρία, να τον κοιτάω κατάματα για να δω πόσο σίγουρος νιώθει αυτός που με σκοτώνει".

Έτσι κατέγραψε τις αναμνήσεις του από τον Νίκο Γόδα ο συμπολεμιστής και συγκρατούμενός του στην Κέρκυρα Σταμάτης Σκούρτης, που θυμάται χαρακτηριστικά:
"Ο Νίκος ζήτησε να τον εκτελέσουν με την ερυθρόλευκη φανέλα κατάσαρκα και το λευκό σορτ. Και αυτό γιατί ήταν αυθεντικός Ολυμπιακός όπως και κομμουνιστής.

"Νενικήκαμεν. Ζήτω οι ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού. Γεια σας συναθλητές μου",
ήταν τα τελευταία λόγια του Νίκου φεύγοντας από τη φυλακή όταν τον οδηγούσαν στο νησί Λαζαρέτο, στο λιμάνι της Κέρκυρας, για να τον εκτελέσουν.
 Στο βιβλίο του «Ωσπου να ξημερώσει» (εκδ. Κιβωτός), ο Σταμάτης Σκούρτης (σήμερα γενικός γραμματέας του Συλλόγου Εκτοπισθέντων-Φυλακισθέντων Κέρκυρας) περιγράφει ως εξής την εκτέλεση:
«...ο ήλιος σκάει πίσω απ' τα βουνά και δεν ξέρεις τι είναι πιο κόκκινο,η φανέλλα που φοράει κατάσαρκα ο Νίκος, που οι λευκές λωρίδες της κοκκίνησαν απ' το αίμα, ή ο ήλιος; Η οικογένεια του Νίκου Γόδα μού μετέφερε τα λόγια του σε κάποιο απ' τα γράμματά του σε ανύποπτο χρόνο, αφού η εκτέλεση ανακοινωνόταν πάντα στον μελλοθάνατο το τελευταίο βράδυ:
"Θέλω να ζήσετε καλά. Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου. Αν κάνετε γιο, να του δώσετε τ' όνομά μου".
 Ο Νίκος Γόδας υπήρξε ένας πραγματικός ήρωας,ένας άνθρωπος που ξεπέρασε το μέσο όρο για να βρεθεί στο πάνθεον της κόκκινης ιστορίας,τιμώντας μέχρι την τελευταία του πνοή τις ιδέες που τον συνεπήραν στη σύντομη ζωή του,στη ζωή των μόλις τριάντα χρόνων.