ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Ο Μπελογιάννης ζει...! ( ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ...)

Ενα τραγούδι για τον μεγάλο Ελληνα Κομμουνιστή, 

Νίκο Μπελογιάννη


Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια
ίδιος μ' αυτά, περήφανος, στητός
ηχούν απ' τη φωνή του τα ρουμάνια

μπρος για τη νίκη, για το Κόμμα εμπρός

Ο Μπελογιάννης ζει μες την καρδιά μας,
ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές
ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας
στων τραγουδιών τις λέφτερες στροφές.

Ζει σ' όλους τους καιρούς, σ' όλους τους τόπους
το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό.
Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους
που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό.

Και στο τραπέζι της χαράς της πρώτης
στη νίκη της ειρήνης τη γιορτή
ο Μπελογιάννης θάν' πανηγυριώτης
με κόκκινο γαρύφαλλο στ' αφτί.

Ήταν ξημέρωμα Κυριακής. Το ημερολόγιο έγραφε 30 Μαρτίου 1952. Στους ερημικούς δρόμους της Αθήνας, μια μικρή φάλαγγα από στρατιωτικά αυτοκίνητα κατευθύνεται προς το Γουδί. Φθάνοντας, οι οπλισμένοι φρουροί πηδούν απ' τα καμιόνια και πιάνουν τα άκρα. Σε λίγο, τέσσερις πολίτες με τις χειροπέδες κατεβαίνουν από το δικό τους όχημα. Είναι οι τέσσερις μελλοθάνατοι... Ανάμεσά τους ένας μελαχρινός άντρας με βλέμμα σταθερό, που κρατάει στα χέρια του ένα μισομαραμένο κόκκινο γαρίφαλο. Είναι ο Νίκος Μπελογιάννης. Ο «άνθρωπος με το Γαρίφαλο»... Οι μελλοθάνατοι στήνονται στον τοίχο και, υπό το φως των προβολέων των αυτοκινήτων, το εκτελεστικό απόσπασμα παρατάσσεται απέναντι στον ανθρώπινο στόχο. Θαρραλέα, χωρίς κουκούλες και λιγοψυχιές, στέκονται παλικαρίσια μπρος στο θάνατο. Οι κάνες των όπλων, αμερικανικής κατασκευής, υψώνονται... Ένα ακόμα έγκλημα είχε διαπραχθεί, μέσα σ' εκείνο το ζοφερό κλίμα, στη διάρκεια, αλλά και μετά την τραγωδία του εμφύλιου πολέμου.

Δίπλα του θυσιάστηκαν οι Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης και Νίκος Καλούμενος.

"Εμείς πιστεύουμε στο ωραιότερο ιδανικό που διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας και η προσπάθειά μας είναι να γίνει αυτό πραγματικότητα για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο... Δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την Ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα". 

Νίκος Μπελογιάννης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. (Απόσπασμα από την ομιλία του –όχι «απολογία»- στο δικαστήριο).

«Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ»


Ο Μπελογιάννης ήξερε ότι εκτός από τους στρατοδίκες του, κάποια στιγμή θα είχε να αντιμετωπίσει και τους «τιμητές» του.
Αυτούς που θα προσπαθούσαν να τον σκυλεύσουν για να χτυπήσουν το Κόμμα του.
Τους τυμβωρύχους και τους ποικίλων αποχρώσεων σφετεριστές των αγώνων των άλλων.
Και «ξεμπέρδεψε» μαζί τους μια και καλή:
*
«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών... Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
*
Τούτα τα λόγια του Μπελογιάννη προς τους στρατοδίκες του, που ειπώθηκαν το Νοέμβρη του 1951, θα δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας».
Ολων εκείνων που στο θέαμα της έσχατης αναξιοπρέπειας εκ μέρους όσων που προσπαθούν να «οικειοποιηθούν» τον Μπελογιάννη, για να δικαιολογήσουν τις δικές τους «δηλώσεις μετανοίας», απαντούν, όπως ο Μπελογιάννης: 

Με περιφρόνηση.


Αναδημοσιεύσεις από Ριζοσπάστη, tasos manifesto και Οικοδόμο.