Στους παραγωγούς του πλούτου η λύση

Το άρθρο στην «Καθημερινή» για το «κίνημα της πατάτας» εξαφανίζει δύο παράγοντες: 

Το κόστος παραγωγής που κατά κύριο λόγο καθορίζεται από τα μονοπώλια (σπόροι, λίπασμα, πετρέλαια) και τους μισθούς πείνας που κάνουν κάθε προϊόν να είναι ακριβό για την τσέπη καθενός που δεν έχει. 

Εστιάζει γενικά στους «μεσάζοντες», χωρίς και πάλι να τους ονομάζει. 

Το κάνει συνειδητά για να μη μιλήσει για το μονοπωλιακό κεφάλαιο που ελέγχει τη διατροφή από το σπόρο ως και το ράφι. 

Το μονοπωλιακό κεφάλαιο, που ελέγχει και την τιμή γενικά των προϊόντων και την τιμή πώλησης του ειδικού προϊόντος που λέγεται εργατική δύναμη.
Στην ίδια γραμμή το «Εθνος» μιλάει για «εναλλακτικό δίκτυο», ενώ πρόκειται για εναλλακτική εκμετάλλευση. Σε κάθε περίπτωση - όπως και στο ψευδεπίγραφο «κυνήγι της φοροδιαφυγής» - ψάχνουν για κορόιδα. 

Που θα προσπερνάνε το καπιταλιστικό κέρδος, θα αποδέχονται το κράτος των καπιταλιστών που είναι φορομπήχτης και θα ψάχνουν στα ψίχουλα παρηγοριά.
Ο αποπροσανατολισμός λειτουργεί σ' όλα τα επίπεδα. Τα λαϊκά στρώματα εκπαιδεύονται καθημερινά να βλέπουν λάθος εχθρό, να ψάχνουν λάθος λύση σε κάθε πρόβλημα, την ώρα που οι ανάγκες τους είναι αληθινές και δημιουργούνται σε συγκεκριμένη πραγματικότητα.
***

Ο άνεργος θέλει δουλειά. Ο άστεγος σπίτι. 

Ο χαμηλοσυνταξιούχος να ζήσει. 

Ο αγρότης να βγάλει τον κόπο του. 

Κι ο μεροκαματιάρης να ζει από τη δουλειά του. 

Απλά πράγματα.
Για να μην υπάρχουν άνεργοι, πρέπει να φύγει από τη μέση ο παράγοντας που δημιουργεί ανεργία, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. 

Για να έχουν σπίτι οι άνθρωποι, αυτό πρέπει να πάψει να είναι εμπόρευμα κι αυτό απαιτεί κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία όπου δε θα υπάρχει καπιταλιστικό κέρδος. 

Για να μην απολύονται εργαζόμενοι, απαιτείται επίσης κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία όπου η παραγωγή θα «κυνηγά» τις όλο και περισσότερο διευρυμένες ανάγκες των ανθρώπων έτσι που και όλοι να δουλεύουν και πάλι να μη φτάνουν τα εργατικά χέρια. 

Για να βγάζει ο αγρότης τον κόπο του πρέπει να 'χει τζάμπα σπόρο, τζάμπα λίπασμα, μηδενικό κόστος εργαλείων, πρέπει να 'ναι κοινωνικοποιημένη η παραγωγή και το κράτος να αναλαμβάνει τη μεταφορά των προϊόντων εκεί που υπάρχει η διατροφική ανάγκη. Για να ζει ο εργάτης από τη δουλειά του πρέπει τόσο το μεροκάματο, όσο και τα προϊόντα που χρειάζεται για την αναπαραγωγή της εργατικής του δύναμης να είναι απαλλαγμένα από το κέρδος του ενδιάμεσου καπιταλιστή. 

Ολα συντείνουν σ' ένα: 

Σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής.
***
Κανένας δεν μπορεί να πολεμήσει το αποτέλεσμα αν δεν χτυπήσει την αιτία.
Τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα όταν αυτοί που δημιουργούν το πρόβλημα εμφανίζονται να είναι και η λύση. Μια λύση που δε λύνει το πρόβλημα, αλλά προσφέρει αυταπάτη λύσης.
Στην αντεστραμμένη πραγματικότητα που μας δείχνουν ο άνεργος καλείται να «χτυπήσει» το μεροκάματο όσων εργάζονται. 

Ο άστεγος να συμβιβαστεί με μια κουβέρτα από το φιλάνθρωπο καπιταλιστή και τις οργανώσεις του, που του στέρησε τη δυνατότητα να ζει σε σπίτι. 

Ο απολυμένος να ξεχάσει συμβάσεις και να πάρει σειρά πλάι στον άνεργο. 

Ο συνταξιούχος να βρει τρόπο να εγκαταλείψει το μάταιο τούτο κόσμο, γιατί ζώντας στερεί πόρους από τα εγγόνια του (ναι, αυτό ζητάνε από τους γέροντες). 

Ο αγρότης, απελπισμένος που βλέπει την παραγωγή του να σαπίζει απούλητη, να ξεχάσει το κόστος παραγωγής που διαμορφώνεται από τα μονοπώλια κι ότι οι εργάτες, θύματα επίσης των μονοπωλίων, δεν έχουν να αγοράσουν. Να δεχτεί μεσάζοντα τον καπιταλιστή που άλλαξε προβιά και εμφανίζεται σαν μη κυβερνητική οργάνωση.
Οσο αυτοί που βιάζουν καθημερινά εργάτες, αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες, αφήνονται να εμφανίζονται και σαν το γιατρικό, η κατάσταση θα χειροτερεύει.
Το ΚΚΕ με παρέμβασή του χτες έδειξε τον ένοχο στον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της παραγωγής. Αποκάλυψε ότι οι καπιταλιστές προωθούν το «κίνημα της πατάτας» για να χτυπήσουν πριν απ' όλους τους ίδιους τους παραγωγούς. Και έδειξε το δρόμο για πραγματική λύση στο πρόβλημα με κοινωνικοποίηση της παραγωγής.
Οι καιροί που ζούμε δεν περιέχουν εύκολες λύσεις και οι πραγματικές λύσεις απαιτούν τουλάχιστον να βλέπουμε την πραγματικότητα με το κεφάλι πάνω και τα πόδια κάτω.

                                                  ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
                                         Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ