Κυριακή 10 Απριλίου 2022

ΤΕ Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ: Τίμησε τα 196 χρόνια από την Έξοδο του Μεσολογγίου !


   Τη συμπλήρωση των 196 χρόνων από την Έξοδο του Μεσολογγίου τίμησαν σήμερα, με ξεχωριστές εκδηλώσεις που πραγματοποίησαν, η Τομεακή Επιτροπή Αιτωλοακαρνανίας και η ΚΟΒ Μεσολογγίου του ΚΚΕ.
   Στην αίθουσα εκδηλώσεων της Περιφερειακής Ενότητας του νομού, το πρωί, πραγματοποιήθηκε βιβλιοπαρουσίαση του συλλογικού έργου του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ «1821. Η Επανάσταση και οι Απαρχές του Ελληνικού Αστικού Κράτους». 
   Την παρουσίαση έκανε ο Βασίλης Μόσχος, μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, που αναφέρθηκε στο σύνολο των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, που προηγήθηκαν και οδήγησαν στα γεγονότα του 1821, την επανάσταση και τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους. 



   Το ενδιαφέρον στην αίθουσα εκδηλώσεων ήταν μεγάλο και της εισηγητικής ομιλίας ακολούθησαν ερωτήσεις και πλούσιος διάλογος με τη συμμετοχή των παρευρισκόμενων. Στο χώρο λειτούργησε έκθεση βιβλίου της «Σύγχρονης Εποχής», με ξεχωριστή θέση να κατέχουν εκδόσεις που αναφέρονται στην ιστορική περίοδο που είχε αναφορά και η εκδήλωση.


   Ακολούθησε πορεία στους δρόμους του Μεσολογγίου, από το κτίριο της Περιφέρειας στον Κήπο των Ηρώων, με το πανό στην κεφαλή της πορείας να θυμίζει πως «Αντάρτης κλέφτης παλικάρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός», ενώ ακούστηκαν συνθήματα όπως «Οι εξοδίτες κίνησαν την ιστορία μπρος, ακίνητος δεν μένει ο ιστορικός τροχός» και «Αγώνας, ρήξη, ανατροπή, η ιστορία γράφεται με πάλη ταξική».


   Στο Ηρώο των Πεσόντων της εξόδου, τέλος, κατατέθηκε στεφάνι από τον Θύμιο Γερολυμάτο, εκ μέρους της ΤΕ Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ.


Ολόκληρη η ομιλία του Βασίλη Μόσχου


Βιβλιοπαρουσίαση

 1821 η Επανάσταση και οι απαρχές συγκρότησης του ελληνικού αστικού κράτους 

   Ο κομβικός ρόλος της πόλης στην έναρξη της Επανάστασης, ο ένας χρόνος πολιορκίας αρχικά από μια και έπειτα από δύο στρατιές, (επίτευγμα από μόνο του), οι σώμα με σώμα μάχες στις νησίδες, οι διασπάσεις του κλοιού από στεριά και θάλασσα για να τροφοδοσία της πόλης, τα πρόσωπα, η συμβολή του γυναικείου πληθυσμού και η στη πράξη απόδειξη της ισοτιμίας με τον άντρα, η υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων, αναφορικά με την πείνα, τις ασθένειες και την ανθρώπινη εξάντληση, η έξοδος, οι νεκροί και οι διασωθέντες της μένουν ίσως περισσότερο από άλλα γεγονότα της Επανάστασης. 
   Να προσθέσω όμως ένα σημείο το οποίο συσχετίζει το Μεσολόγγι με το εργατικόκομμουνιστικό κίνημα. Το Μεσολόγγι ηττάται, θυσιάζεται, μένει όμως ανυποχώρητο, αρνείται κάποια συμφωνία παράδοσης. Με αυτό τον τρόπο το αίτημα της Επανάστασης μένει ζωντανό. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το κόμμα μας από τις ανατροπές και έπειτα, μένει ανυποχώρητο και κρατάει ζωντανό το αίτημα του σοσιαλισμού. Για αυτό τον λόγο κατορθώνει να μη στοιχίζεται πίσω από κανέναν ιμπεριαλιστή, πίσω από καμία αστική δύναμη. 
   Φάνηκε και με τα χειροκροτήματα όλου του νατοϊκού τόξου στον Ζαλένσκυ και την ταύτιση επί της ουσίας με το νατοϊκό στρατόπεδο. 200 χρόνια μετά το 1821 και η επαναστατική του ζωντάνια είναι εδώ. 200 χρόνια μετά το 1821 και το μεγαλείο του είναι εδώ ανυποχώρητο. Εξίσου είναι εδώ ουσιώδη ερωτήματα: «Ποιος ήταν ο χαρακτήρας της Επανάστασης;», «Ποιος ήταν ο ρόλος των κοινωνικών δυνάμεων της εποχής;», «Ποια ήταν η στάση των Μεγάλων Δυνάμεων απέναντι στην Επανάσταση;», «Σε ποιο βαθμό προώθησε το 1821 την κοινωνική εξέλιξη;», «Τι αφήνει;» Μετέχει το 1821 αν θέλετε στην πολιτική και βαθύτερα στην ταξική πάλη των ημερών μας. 
   Αυτονόητα, και το κόμμα μας ασχολείται συστηματικά με το 1821. Ως τώρα υπήρξαν αρκετές εκδηλώσεις, η διακήρυξη της Κ.Ε., η παραγωγή 6 επεισοδίων και εκδόσεις, όπως Η Ευρώπη στο προσκήνιο, Η φιλική εταιρία στη Ρωσία, και φυσικά Η Επανάσταση και οι απαρχές του ελληνικού αστικού κράτους, η οποία είναι και το αντικείμενο της σημερινής παρουσίασης. Η έκδοσή μας περιλαμβάνει κείμενα από συνεργάτες του τμήματος ιστορίας και ιστορικούς ερευνητές. 
   Επιχειρεί απαντήσεις σε μια σειρά ερωτήματα η έκδοσή μας.  «Ποιος ήταν ο χαρακτήρας της Επανάστασης;» Το κείμενο «Η ιδιοκτησία γης στον μετέπειτα ελλαδικό χώρο κατά την οθωμανική περίοδο» αναλύει τη μετάβαση από το τιμαριωτικό σύστημα (το μοίρασμα δηλαδή της γης κυρίως σε στρατιώτες, το μοίρασμα με βάση τις φορολογικές ανάγκες), στη δημιουργία των τσιφλικιών, την εγκατάσταση σχέσεων δουλοπαροικίας και τη σταδιακή συσσώρευση και χρηματικού κεφαλαίου. Έπειτα, το κείμενο «Η οικονομική ανάπτυξη τα χρόνια πριν την Επανάσταση» παρακολουθεί την ανάπτυξη των εμπορικών συναλλαγών, τα χερσαία εμπορικά δίκτυα, την άνοδο της ελληνικής ναυτιλίας και τη διαδρομή από την οικοτεχνία στη βιοτεχνία, τους συνεταιρισμούς και την επιχείρηση. 
  Το κείμενο «Οι αλλαγές στο οθωμανικό εποικοδόμημα στις παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης» παρουσιάζει τις μεταρρυθμίσεις-κατά βάση των σουλτάνων Σελιμ Γ και Μαχμούτ Βστο φορολογικό σύστημα, στην επαρχιακή διοίκηση, στη δικαιοσύνη (τη συμπλήρωση π.χ. του ιερού νόμου από μια σύγχρονη νομοθεσία), στο στρατό (τη κατάργηση του σώματος των Γενίτσαρων και τον σχεδιασμό ενός δυτικού τύπου στρατού) και την εκπαίδευση (διαχωρισμός των σχολείων σε κοσμικά και θρησκευτικά). Φανερώνεται από τα παραπάνω η Επανάσταση του 1821 ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης των νέων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και στα εδάφη της φεουδαρχικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο τερματισμός της εδαφικής επέκτασής της επέτρεψε σε ισχυρές οικογένειες Χριστιανών (κοτζαμπάσηδες) και Μουσουλμάνων (αγιάνηδες) τον έλεγχο της καλλιέργειας της γης τη συλλογή των φόρων, την τοποθέτηση των χρηματικών τους αποθεμάτων σε άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες (εξωτερικό εμπόριο, δανεισμός) και τη σύνδεση με την καπιταλιστική αγορά. 
   Σύντροφοι και φίλοι, πάντοτε οι σχέσεις παραγωγής, ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο λειτουργεί η οικονομία και η κατανομή των μέσων παραγωγής, καθορίζουν τη μορφή του κράτους και τις επικρατούσες ιδέες. Οι φεουδαρχικές παραγωγικές σχέσεις χρειάζονταν το «δέσιμο» των δουλοπάροικών με τη γη και όχι την εθνική διαίρεσή τους, χρειάζονταν μια ενδιάμεση διοικητική δομή κάτω από τον αυτοκράτορα (Δούκες, Βαρόνοι, Κόμητες), χρειάζονταν ακόμη και την προσθήκη του Filioque (Φιλιόκβε) στο καθολικό σύμβολο της Πίστεως, ώστε να δικαιολογείται στο μυαλό των δουλοπάροικών η προαναφερθείσα ενδιάμεση δομή. 
   Οι καπιταλιστικές σχέσεις (εμπόριο, βιομηχανία, τράπεζες) από την άλλη χρειαζόταν εργάτες μετακινούμενους από τα αγροκτήματα, αμειβόμενους με χρήματα για να μπορούν να καταναλώσουν. Χρειαζόταν ακόμη ατομικά δικαιώματα (νομική εξίσωση ανεξάρτητα από φυλή ή  θρησκεία, ελευθερία βούλησης κ.α.) ώστε να μετέχουν όλοι οι πληθυσμοί στην οικονομική δραστηριότητα. Χρειαζόταν σύνταγμα το οποίο θα προστατεύει την ατομική ιδιοκτησία, αστικό κοινοβούλιο το οποίο θα ήταν όργανο εξουσίας των καπιταλιστών και όχι μονοπώληση της εξουσίας από τον αυτοκράτορα και την αυλή. Χρειαζόταν μόρφωση, ορθολογισμό και επιστήμες για να αναπτύσσεται η παραγωγή. Χρειαζόταν εν τέλει και ένα έθνος-κράτος, το οποίο θα οριοθετούσε την εσωτερική αγορά και θα αποτελούσε βάση για την μετέπειτα εξάπλωση σε άλλες αγορές. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω ήταν μια σειρά ανά τον κόσμο αστικές επαναστάσεις. Βόρεια Αμερική (1775), στη Γαλλία (1789), στην Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία (1820), στη Λατινική Αμερική (1811-1830), στο Βέλγιο (1830). 
   Επόμενο ερώτημα. «Ποιος ήταν ο ρόλος των κοινωνικών δυνάμεων της εποχής στην Επανάσταση;» Το κείμενο «Η λειτουργία του ορθόδοξου οικουμενικού πατριαρχείου μέσα στο πλαίσιο της οθωμανικής φεουδαρχικής εξουσίας» δείχνει το νομικό καθεστώς του πατριαρχείου, την εδαφική του δικαιοδοσία, τη φορολογική και οικονομική του δραστηριότητα, τις δικαστικές του αρμοδιότητες, δείχνει εν γένει όλα τα νήματα τα οποία συνέδεαν το πατριαρχείο με την οθωμανική εξουσία και καθόρισαν τη στάση του κατά της Επανάστασης. 
   Κομβικό είναι φυσικά το κείμενο «Ο ρόλος και η στάση των κοινωνικών δυνάμεων της εποχής στην Επανάσταση του 1821» παρουσιάζονται σε αυτό οι αστοί, οι κοτζαμπάσηδες, οι φαναριώτες, οι κλέφτες, οι αρματολοί και οι λαϊκές δυνάμεις Η ιστορική πρωτοβουλία για την Επανάσταση άνηκε στην ανερχόμενη τότε αστική τάξη. Αυτή μετουσίωσε την αντίθεση στην οθωμανική υποτέλεια σε εθνική συνείδηση και τελικά σε επαναστατικό πολιτικό πρόγραμμα. Το παραπάνω οφείλεται σε μια σειρά λόγους: η αστική τάξη ήταν το κοινωνικό υποκείμενο των νέων σχέσεων παραγωγής, η οικονομική της ισχύς και η κυριαρχία τους στη ναυτιλία περιοριζόταν από το οθωμανικού φεουδαρχικό κράτος και το καθεστώς της υποτέλειάς της σε αυτό. Εκπρόσωποί της (Ρήγας Φεραίος, Αδαμάντιος Κοραής, Ζαλύκογλου κ.α.) ήταν φορείς του διαφωτισμού και ίδρυσαν αντίστοιχους συλλόγους στην πραγματικότητα κυψέλες της Επανάστασης (κύκλος της Πίζας, Ελληνόγλωσσον Ξενοδοχείον στο Παρίσι, Φιλόμουσος Εταιρία Βιέννης, Φιλόμουσος Εταιρία Αθήνας, ). Εκπρόσωποί της ήταν ο πυρήνας της Φιλικής Εταιρίας, ο τραπεζίτης Εμμανουήλ Παππάς για παράδειγμα. 
   Εν γένει, ήταν η αστική τάξη αυτή η οποία διέθετε το αντικειμενικό συμφέρον, την ωριμότητα και τη δύναμη να συγκρουστεί με το οθωμανικό καθεστώς.  Ο στόχος της επαναστατημένης αστικής τάξης, δηλαδή η συγκρότηση ενός σύγχρονου αστικού έθνους-κράτους, προϋπέθετε και τη ρήξη με την οθωμανική κυριαρχία. Το γεγονός αυτό προσέδωσε στην Επανάσταση και απελευθερωτικό χαρακτήρα. Η Γαλλική Επανάσταση δημιούργησε επίσης έθνος-κράτος στη θέση της πολυεθνικής αυτοκρατορίας των Βουρβόνων, απουσίαζε όμως ο αγώνας κατά του ξένου κατακτητή, ακριβώς γιατί δεν υπήρχε ξένος κατακτητής ως εμπόδιο στο γαλλικό έθνος-κράτος. Βέβαια, η διαδικασία μετάβασης από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, δημιούργησε ρωγμές και σε πιο παραδοσιακές κοινωνικές δυνάμεις. Ορισμένοι κοτζαμπάσηδες (π.χ. Παπαδιαμαντόπουλος), είχαν επεκτείνει, τις οικονομικές τους δραστηριότητες και σε άλλους τομείς, όπως το εμπόριο και η ναυτιλία, βρίσκονταν σε πορεία αστοποίησης και ως εκ τούτου στήριξαν την Επανάσταση. Την ίδια περίοδο, οι αρματολοί (εξηγούμε ποιοι ήταν) θίγονταν από τις διοικητικές ανακατατάξεις οι οποίες προωθούνταν εκείνη την περίοδο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. 
   Επόμενο ερώτημα. «Ήταν μήπως μια επανάσταση από το σύνολο του έθνους, όπως προβάλλεται από τις αστικές δυνάμεις του σήμερα;» Δεν υπήρξε ενιαία στάση των κοινωνικών δυνάμεων της εποχής έναντι της Επανάστασης. Αυτό εκφράστηκε με αντιθέσεις για τον έλεγχο της ηγεσίας της Επανάστασης, τη μορφή του επιδιωκόμενου νέου κράτους και τις διεθνείς συμμαχίες του. Ούτως ή άλλως, μία μερίδα των ελληνόφωνων Χριστιανών που μετείχε στην οθωμανική διοίκηση ή απολάμβανε προνόμια στο πλαίσιο της οθωμανικής εξουσίας (ιεραρχία, κοτζαμπάσηδες, Φαναριώτες, αρματολοί) διέθετε ισχυρά συμφέροντα, πολύμορφα συνυφασμένα με το οθωμανικό φεουδαρχικό κράτος και μετείχε παράλληλα στην εκμετάλλευση των ομογενών/ ομοθρήσκων της φτωχών αγροτικών μαζών, σε συνεργασία με τις οθωμανικές αρχές.   Χιλιάδες γεγονότα από την προεπαναστατική ως την μεταεπαναστατική περίοδο, αποδεικνύουν την ύπαρξη των κοινωνικών-ταξικών αντιθέσεων (έκδοση του έργου Αδελφική Διδασκαλία ως απάντηση στο έργου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Πατρική Διδασκαλία, σύσκεψη στη Βοστίτσα, Ξενικά κόμματα, δολοφονία Καποδίστρια, σύγκρουση Πεδινών-Ορεινών το 1862). Το πιο ενδεικτικό γεγονός είναι ωστόσο οι Εμφύλιοι της Επανάστασης (Εμφύλιοι έγιναν και σε άλλες χώρες π.χ. στις Η.Π.Α.). Το κείμενο «Εμφύλιες συγκρούσεις και εμφύλιοι πόλεμοι στην Επανάσταση του 1821» είναι κατατοπιστικό. Ένα από τα διακυβεύματά τους τα «Εθνικά κτήματα»: Διανομή θέλουν οι ακτήμονες αγωνιστές, εκποίηση σε χαμηλή τιμή οι Προεστοί, οι οποίοι διαθέτουν χρήματα και θέλουν να αυξήσουν τη γαιοκτησία τους, υποθήκευση για εξασφάλιση δανείων θέλουν οι αστοί κυρίως οι πλοιοκτήτες. 
   Ένα άλλο διακύβευμα η διοίκηση: Τοπικά όργανα θέλουν οι Προεστοί, κεντρικό κράτος, ενιαία νομοθεσία και απρόσκοπτη οικονομική δραστηριότητα στην ελληνική επικράτεια θέλουν οι έμποροι. Όχι τυχαία, αυτή είναι σε γενικές γραμμές και η σύνθεση των αντίπαλων στρατοπέδων (Πελοποννήσιοι Προεστοί-Υδραίοι πλοιοκτήτες) στον 2ο και αιματηρό εμφύλιο το 1825. Και εν τέλει, οι Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Παπαφλέσσας, Μακρυγιάννης κ.α., οι οποίοι βρέθηκαν κατά τους εμφυλίους σε αντίπαλα στρατόπεδα. δεν ήταν «καλοί Έλληνες»; Προφανώς ήταν όλοι. Η στάση τους οφείλεται στις υπάρχουσες κοινωνικές-ταξικές αντιθέσεις. Αντίστοιχα και ο διεθνής προσανατολισμός των διαφόρων δυνάμεων της Επανάστασης σχετιζόταν με τα ταξικά τους συμφέροντα και τη μορφή του κράτους που επιδίωκαν. Γι’ αυτό και οι πλοιοκτήτες θέλουν σχέσεις-ανισότιμες ασφαλώς-με τη θαλασσοκράτηρα Βρετανία, ενώ οι ηττημένοι των «εμφυλίων» πολέμων, δηλαδή οι λιγότερο αστοποιημένοι κοτζαμπάσηδες και οι κλέφτες που θεωρούσαν ότι το αστικό συγκεντρωτικό κράτος θα αμφισβητούσε τα προεπαναστατικά τους προνόμια και θα αμφισβητούσε τον κοινωνικό τους ρόλο έβλεπαν με θετικό μάτι τις τσαρικές προτάσεις για τη συγκρότηση τριών ημιαυτόνομων περιοχών στα επαναστατημένα εδάφη. 
   Θα μπορούσε ακόμη να αναρωτηθεί κανείς «γιατί να μιλάμε ως Κ.Κ.Ε. για αστική επανάσταση αφού τα φτωχότερα στρώματα ήταν η πλειοψηφία όσων αγωνίστηκαν και η αστική τάξη ολιγάριθμη;» Ασφαλώς, η αστική τάξη προσέλκυσε στα επαναστατικά της σχέδια ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες βίωναν και την εκμετάλλευση και τη φυλετικήθρησκευτική καταπίεση. 
  Πολλά είναι τα δημοτικά τραγούδια (δε γίνομαι κοπέλι στους αρχόντους), τα πολιτικά κείμενα (Ελληνική Νομαρχία) και τα αποσπάσματα από απομνημονεύματα των αγωνιστών (Φωτάκος-χειρότεροι από τους Τούρκους οι Κοτζαμπάσηδες) τα οποία δείχνουν την καταπίεση των φτωχών αγροτών και των εργαζομένων στη ναυτιλία από τους ομοεθνείς τους. Η εξέγερση στην Ύδρα ξεκίνησε από τον ναυτεργάτη Αντώνη Οικονόμου. Τα φτωχότερα στρώματα όμως δεν διέθεταν τότε συνείδηση της ταξικής τους θέσης και των αιτιών αυτής της θέσης, ούτε ένα πρόγραμμα για την προώθηση των δικών τους συμφερόντων. Όπως γράφεται σε κείμενο της έκδοσης, «το 1821 για τους κοτζαμπάσηδες και το οθωμανικό φεουδαρχικό σύστημα ήταν αργά για τους εργάτες  ήταν νωρίς». Στήριξαν επομένως τα φτωχότερα στρώματα το σχέδιο της αστικής τάξης, γιατί ήταν το μόνο ρεαλιστικό για την απελευθέρωση από την οθωμανική καταπίεση. Γενικότερα κάθε ιστορικό γεγονός κρίνεται το στόχο του, από το συμφέρον της τάξης το οποίο προωθεί, από το ποια αντίθεση επιλύει. Άλλωστε και στις άλλες Επαναστάσεις πλειοψηφούσε αναγκαστικά το αγροτικό στοιχείο. Αυτό όμως προφανώς δεν αναίρεσε τον αστικό τους χαρακτήρα. 
   Το έθνος-κράτος και η κατάργηση των νομοθετικών διακρίσεων (πχ. καταργήθηκε και για τα φτωχότερα στρώματα το καθεστώς του ραγιά) αποτελούσαν την επαναστατική απάντηση της εποχής στα αδιέξοδα της φεουδαρχικής εξουσίας, αλλά δεν οδήγησαν στην κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ανεργίας και των ανισοτήτων όχι επειδή προδόθηκε η αστική επανάσταση, αλλά επειδή ως αστική επανάσταση δε θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι τέτοιο. Αλληλένδετο με το παραπάνω είναι και το ερώτημα «μήπως δεν ολοκληρώθηκε η αστική επανάσταση; Μήπως δε δημιουργήθηκε αστικό κράτος; Μήπως χρειάζεται και σήμερα ένα αγώνας των δυνάμεων της δημοκρατίας;». 
   Το κείμενο «Τα συντάγματα της αστικής επανάστασης του 1821», περιέχει τα προεπαναστατικά συνταγματικά σχεδιάσματα, τις επιδράσεις των υπαρχόντων τότε αστικών συνταγμάτων στην Επανάσταση, τα τοπικά πολιτεύματα (μεταξύ των οποίων και ο οργανισμός Δυτικής Χέρσου Ελλάδος με έδρα εδώ στο Μεσολόγγι) το πρώτο διάστημα και τα συντάγματα των Εθνοσυνελεύσεων. Αναδεικνύονται τα κοινά σημεία όλων των παραπάνω (καθολικό δικαίωμα ψήφου, αντιπροσωπευτικό σύστημα, διάκριση των εξουσιών). 
   Σύντροφοι και μόνο η ύπαρξη συντάγματος είναι απόδειξη ύπαρξης αστικού κράτους. Επιπλέον, το κείμενο «Η περίοδος διακυβέρνησης του Ιωάννη Καποδίστρια» δείχνει ότι ακριβώς η συγκρότηση αστικού κράτος ήταν ο στόχος του καποδιστριακού συγκεντρωτισμού και η ταχύτητα του αστικού μετασχηματισμού ήταν το σημείο διαπάλης με την εδρεύουσα στην Ύδρα αντιπολίτευση κατά του Καποδίστρια.       Χαρακτηριστικός της σχέσης ανάμεσα στην αστική στόχευση για έθνος-κράτος, τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τον ηρωισμό είναι ο διάλογος του Παπαφλέσσα με συμπολεμιστή του στο Μανιάκι «-Να πάρουμε το βουνό, θα μας αφανίσει ο Ιμπραήμ-Δεν είμαστε πλέον κλέφτες να τρέχουμε σαν τα τσακάλια στα βουνά είμαστε κράτος και εγώ ο μινίστρος των εσωτερικών και στεκόμαστε εδώ για να δείξουμε ποιος έχει εδώ την εξουσία». Απόδειξη μια κρατικής λειτουργίας, ή έστω της μέριμνας για κάτι τέτοιο μελλοντικά,  είναι και η διάσωση από τον Ι. Παπαδιαμαντόπουλου του υπηρεσιακού του αρχείου όσο βρίσκεται στο Μεσολόγγι. 
  Καμιά αστική επανάσταση δεν επικράτησε πλήρως, χρειάστηκε συμβιβασμούς με το προηγούμενο κοινωνικό σύστημα. Ο θεσμός της Γερουσίας για παράδειγμα στη γαλλική δημοκρατία ήταν μια «κίνηση καλής θέλησης» προς όσους έχασαν του τίτλους ευγενείας. Και στην Ελλάδα έγινε αυτό δε λύθηκαν όλα το 1830 με την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας. Η Επανάσταση του 1843 έδωσε σύνταγμα, Το 1862 έγινε η έξωση Όθωνα. Το 1875 κατοχυρώθηκε η αρχή της δεδηλωμένης επί Τρικούπη. Το 1923 ολοκληρώθηκε η αγροτική μεταρρύθμιση. Το σχετικά πρόσφατο 1977 καθιερώθηκε η δημοτική γλώσσα. Το 1830 όμως έγινε το αποφασιστικό βήμα, τότε άλλαξε χέρια η εξουσία, τότε άλλαξε η εποχή. 
   Το 1917 η εποχή άλλαξε ξανά. Και στη Ρωσία το 1917 είχαν μείνει άλυτα αστικά ζητήματα. Τα έλυσε η εργατική εξουσία. Οι εποχές δε γυρίζουν πίσω για να ζητήσουμε σήμερα μια «δημοκρατική» επανάσταση, να δούμε τι είναι το επαναστατικό σήμερα χρειάζεται. «Ποια ήταν όμως η στάση των Μεγάλων Δυνάμεων απέναντι στην Επανάσταση;» Το κείμενο «Σχετικά με τον ρόλο των ξένων δυνάμεων» είναι περιεκτικό και ως προς τη στάση τους και ως προς τις εσωτερικές διεργασίες σε κάθε μεγάλη δύναμη. Η στάση των «Μεγάλων Δυνάμεων» απέναντι στην Επανάσταση σχετιζόταν με τη συνολικότερη τοποθέτησή τους στο «Ανατολικό Ζήτημα», δηλαδή στη θέση τους για την τύχη των εδαφών της αποδυναμωμένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 
   Τα ιδιαίτερα συμφέροντα των «Μεγάλων Δυνάμεων» απέρρεαν πρώτα απ’ όλα από το επίπεδο της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξής τους και τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, οδηγώντας σε αλληλοσυγκρουόμενα σχέδια για το μέλλον της Ελληνικής Επανάστασης. Η Τσαρική Αυτοκρατορία επιθυμούσε να αξιοποιήσει την Επανάσταση, όπως και κάθε επαναστατικό κίνημα στη Βαλκανική Χερσόνησο, προκειμένου να εξαπολύσει ένα καινούριο πόλεμο εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και να βρει διέξοδο στη Μεσόγειο. Η Βρετανική Αυτοκρατορία ως η πιο αναπτυγμένη καπιταλιστική δύναμη. εκτίμησε ότι η συγκρότηση ενός ανεξάρτητου αστικού έθνους κράτους που θα βρισκόταν σε στενή συμμαχία μαζί της, θα αποτελούσε εμπόδιο για τα τσαρικά σχέδια και θα εξασφάλιζε τη συνέχιση της κυριαρχίας της στα κρίσιμα για το διεθνές εμπόριο νερά της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ανάλογη ήταν και η θέση της Γαλλίας. Αντίθετα, σταθερά αρνητική στάση κράτησε η Αυστρουγγρική  Αυτοκρατορία, η οποία θεωρούσε ότι η νίκη της Επανάστασης θα διατάρασσε τις ισορροπίες στην Ευρώπη. 
   Μαθαίνουμε πράγματα από την Επανάσταση και από την έκδοσή μας; Μαθαίνουμε Όποιος και αν είναι ο συσχετισμός (και σήμερα είναι αρνητικός) όσο διαμορφώνονται οι υλικές προϋποθέσεις, η μεταβολή του κοινωνικού και οικονομικού σχηματισμού είναι δεδομένη. Η κραταιά Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν απέτρεψε την ευόδωση της Επανάστασης και μάλιστα σε μια εποχή όπου η ήττα του Ναπολέοντα και η συγκρότηση της «Ιεράς Συμμαχίας» διαμόρφωσαν έναν δυσμενή διεθνή συσχετισμό για τις αστικές δυνάμεις. Άλλο το οποίο μαθαίνουμε. Η Επανάσταση απαίτησε οργάνωση, προετοιμασία, προσήλωση στον στόχο, πειθαρχία, φροντίδα, πρωτόβουλο πνεύμα. 
   Η Φιλική Εταιρία ως επαναστατική οργάνωση της αστικής τάξης, ως πρωτοπορία της, διαδραμάτισε τον κεντρικό ρόλο. Ήταν αυτή που προσανατολίστηκε από τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της αστικής τάξης και ξεπέρασε τις συγκρούσεις συμφερόντων, τις αναστολές και τις επιφυλάξεις των διαφορετικών μερίδων της. Ήταν αυτή που διαμόρφωσε ένα επαναστατικό σχέδιο ανεξάρτητο από τη στάση των «Μεγάλων Δυνάμεων» της εποχής και στηριγμένο σε εκείνες τις κοινωνικές-ταξικές δυνάμεις που είχαν συμφέρον να επαναστατήσουν. Ήταν αυτή που οργάνωσε τους επαναστάτες, που προετοίμασε (ηθικά και υλικά) την Επανάσταση και την έκρηξή της. «Κόμμα της Επανάστασης» χαρακτήρισαν αρκετοί ιστορικοί την Φιλική Εταιρία. Όσα στοιχεία είχε η Φιλική Εταιρία απαιτεί κάθε αγώνας για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Υλική βέβαια δύναμη της Επανάστασης ήταν οι λαϊκές μάζες. Αυτές απέρριψαν τις συμβουλές «να κάτσουν ήσυχα και να ασχοληθούν με τη δουλειά τους», πολέμησαν με ενθουσιασμό, πολέμησαν ηρωικά, ζημιώθηκαν, προσέφεραν ακόμη και τη ζωή τους στην Επανάσταση.  
   Είναι παράδειγμα ο τότε αγώνας των λαϊκών μαζών. Οι λαϊκές μάζες είναι η υλική δύναμη κάθε επανάστασης, ανεξάρτητα από τον χαρακτήρα της κάθε επανάστασης. Αυτό αποτυπώνεται στο στίχο «Αντάρτης κλέφτης παλικάρι πάντα είναι ο ίδιος ο λαός». Ένα ακόμη μαθαίνουμε, η πάλη του παλιού με το καινούριο δε σταματά. Οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής και η συγκρότηση αστικών κρατών αποτελούσαν συντελεστή προόδου για την ιστορία της ανθρωπότητας στις αρχές του 19ου αιώνα, σήμερα μεταβλήθηκαν σε εμπόδιό της. 
   Η σημερινή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και η ολοένα μεγαλύτερη αντίφασή τους με τις υφιστάμενες σχέσεις παραγωγής, εκδηλώνεται με όλο και μεγαλύτερη οξύτητα: με οικονομικές κρίσεις, φτώχεια, ανεργία, πείνα, πολέμους και προσφυγιά. Με μια όλο και μεγαλύτερη αναντιστοιχία ανάμεσα στις σύγχρονες δυνατότητες και ανάγκες των ανθρωπίνων κοινωνιών από τη μια, και την υπονόμευσή τους από το καπιταλιστικό κέδρος από την άλλη. Ο τεράστιος πλούτος που παράγεται από την εργατική τάξη δεν αντανακλάται στην ποιότητα ζωής των εργαζομένων. Τα άλματα στην επιστήμη και την τεχνολογία δεν αξιοποιούνται για τη διευρυνόμενη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Αντίθετα, γίνονται εργαλείο στα χέρια του κεφαλαίου για την περαιτέρω ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. 
   Με το 1821, ασχολείται και η αστική τάξη από τα πρώτα χρόνια της εξουσίας της. Διαμορφώνει τη δική της «ανάγνωση» και «μνήμη» του παρελθόντος, το δικό της αξιακό κώδικα στο σήμερα και τη δική της ατζέντα για το μέλλον. Ο ορισμός της 25ης Μαρτίου ως επέτειο της Επανάστασης από τον Όθωνα το 1938 ήταν αφετηρία αυτής της διαδικασίας. «Συγκολλητική» ουσία όλων των αστικών αφηγήσεων άλλες περισσότερο εθνικιστικές και άλλες περισσότερο κοσμοπολίτικες παραπάνω είναι το ιδεολόγημα της «εθνικής ενότητας» και «ομοψυχίας». 
   Να διευκρινίσουμε πρώτα ότι ο όρος «εθνική ενότητα» δε σημαίνει την επιθυμία της πλειοψηφίας για ελευθερία από τον οθωμανικό ζυγό, δε σημαίνει την πληθυσμιακή πολιτισμική, γλωσσική ενότητα, αυτά υπήρχαν σε ένα βαθμό. Σημαίνει κοινότητα συμφερόντων, υπαγωγή για την ακρίβεια των συμφερόντων όλων στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Σημαίνει σήμερα να μη βλέπει ο εκμεταλλευόμενος την ταξική εκμετάλλευση, να θεωρεί την αδικία και την ανισότητα φυσικό φαινόμενο ή ατομική του αδυναμία. Ασχολείται φυσικά και η σοσιαλδημοκρατία με το 1821. Ήδη κατά την πρώτη διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (1981) διαμορφώθηκε η θεώρηση μιας δημοκρατικής επανάστασης ενάντια στην αντιδημοκρατική και ξεπουλημένη στους ξένους δεξιά. 
   Για να γυρίσουμε όμως στο θέμα μας. Θα αναρωτιόταν κανείς. Μα, το Κ.Κ.Ε. αναγνωρίζει προοδευτικό ρόλο στην αστική τάξη το 1821, γιατί η αστική τάξη εξανίσταται; Μα γιατί δεν έχει τέτοιο ρόλο σήμερα. Τουναντίον, φοβάται τόσο τις έννοιες ιστορική εξέλιξη, διαδοχή των κοινωνικών σχηματισμών, επανάσταση, ώστε αποστασιοποιείται ακόμη και από τη δική της. 
  Συνοψίζοντας, η αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού, η εθνική χειραφέτηση, η δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, οι μετασχηματισμός της οικονομίας από φεουδαρχική σε καπιταλιστική, η διαμόρφωση φιλελεύθερων θεσμών ή έστω η εκκίνηση των παραπάνω ήταν ένα σημαντικό βήμα στην ανθρώπινη πρόοδο. 
  Τότε ήταν η ώρα της αστικής τάξης, ως επικεφαλής ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων, να κάνει το αυτό βήμα. Τώρα όμως είναι η ώρα της εργατικής τάξης να κάνει το επόμενο βήμα, τον σοσιαλισμό.

Κυριακή 20 Μαρτίου 2022

Να γιατί το πολιτικό προσωπικό της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα χύνει κροκοδείλια δάκρυα για την Ουκρανία!

«Ανοίγουν» οι δουλειές του κεφαλαίου στην αγορά του LNG

Σαν έτοιμος από καιρό, με τις πλάτες ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων, ο ελληνόκτητος στόλος ετοιμάζεται για νέες χρυσές δουλειές, μετατρέποντας τον πόλεμο σε ευκαιρία κερδοφορίας


Μερίδιο σε μπίζνες δισεκατομμυρίων διεκδικούν ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι και στην Ελλάδα, κυρίως των Μεταφορών και της Ενέργειας, στο έδαφος των σφοδρών ανταγωνισμών για τις πηγές, την αγορά, τους διαδρόμους και τρόπους μεταφοράς της Ενέργειας, που περνούν σε άλλη φάση με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η «ανάγκη» των ευρωενωσιακών μονοπωλίων για ενεργειακή ασφάλεια και πιο γρήγορη απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο βρήκαν προετοιμασμένους τους Ελληνες εφοπλιστές, οι οποίοι «κινητοποιήθηκαν» έγκαιρα από την οσμή του χρήματος που αναδίδουν οι ανταγωνισμοί. Τα νέα δεδομένα, μάλιστα, τους κάνουν να τρίβουν τα χέρια τους για τις ευκαιρίες που ξανοίγονται μπροστά τους από τη μεταφορά LNG (υγροποιημένο φυσικό αέριο).
Από το 2016, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τότε που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πηγαινοερχόταν στην Αμερική για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου, οι Ελληνες εφοπλιστές είχαν εξασφαλίσει την πρωτιά στη μεταφορά φορτίων αμερικανικού LNG σύμφωνα με επίσημα στοιχεία. Τα περισσότερα φορτία μετέφερε ο όμιλος Αγγελικούση (39 φορτία μόνο το 2018, σύμφωνα με το «Bloomberg») και ακολουθούν η «GasLog» και «GasLog Partners», με 37 φορτία, ο όμιλος Τσάκου κ.λπ.
                               «Πολυδιάστατα» κέρδη χωρίς προηγούμενο
Ποια είναι τα καινούργια στοιχεία που μετατρέπουν τον πόλεμο και την καταστροφή σε ευκαιρία για τους επιχειρηματικούς κολοσσούς, ανάμεσά τους και τις μεγαλύτερες ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες;
Σύμφωνα με την τελευταία ετήσια ανάλυση για το LNG από τη «Shell», το παγκόσμιο εμπόριο LNG αυξήθηκε κατά 6% και συγκεκριμένα σε 380 εκατομμύρια τόνους το 2021. Ο κύριος «συνεταίρος» των εφοπλιστών, δηλαδή οι ΗΠΑ, «ηγήθηκαν της αύξησης των εξαγωγών με ετήσιο ρυθμό 24 εκατομμυρίων τόνων. Επιπλέον, αναμένεται να γίνουν ο μεγαλύτερος εξαγωγέας LNG στον κόσμο το 2022 (...) Συνολικά, η παγκόσμια ζήτηση LNG αναμένεται να υπερβεί τους 700 εκατομμύρια τόνους ετησίως έως το 2040, αύξηση δηλαδή κατά 90% σε σχέση με τη ζήτηση το 2021. Το LNG αναμένεται να παίξει βασικό ρόλο για την περαιτέρω χρήση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας». Πρόκειται για εκτιμήσεις της αγοράς που προμηνύουν χρυσές δουλειές για τους ναυτιλιακούς ομίλους, με τον ελληνόκτητο στόλο να διεκδικεί αυξημένο μερίδιο.
Στις 16 Μάρτη η αμερικανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι εξουσιοδότησε τη «Cheniere Energy» να αυξήσει τις εξαγωγές φορτίων LNG από τους σταθμούς της, «προκειμένου να ενισχυθεί η Ευρώπη». Οι κύριοι μεταφορείς LNG από τους σταθμούς της εν λόγω εταιρείας είναι οι εταιρείες των ομίλων Λιβανού, Μαρινάκη, ενώ τον περασμένο Νοέμβρη φέρεται να ναύλωσε και ένα πλοίο του ομίλου Προκοπίου.
Υπενθυμίζεται ότι οι Ελληνες εφοπλιστές διαθέτουν ήδη τον μεγαλύτερο σε αξία στόλο από LNG carriers, ύψους 19,1 δισ. δολάρια, ενώ σύμφωνα με νεότερα στοιχεία του οίκου δεδομένων VesselsValue για το 2021, παρήγγειλαν άλλα 18 πλοία LNG, συνολικής αξίας 3,63 δισ. δολαρίων και 14 πλοία LPG (υγραερίου) αξίας 823 εκατ. δολαρίων, το σύνολο κοντά 4 δισ. δολάρια.
«Πρόκειται για εκρηκτική αύξηση», σημειώνεται, καθώς «οι αριθμοί αυτοί κατατάσσουν τους Ελληνες στην πρώτη θέση της λίστας των εφοπλιστών με τις μεγαλύτερες επενδύσεις στους κλάδους των gas carriers, σε παγκόσμιο επίπεδο, διαδραματίζοντας, παράλληλα, πρωταγωνιστικό ρόλο».

Ετοιμάζονται δηλαδή να πέσουν με τα μούτρα στο «ψητό» της μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου από όλες τις αγορές. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι ο όμιλος Αγγελικούση έχει δημιουργήσει κοινοπραξία με τη «Nakilat» του Κατάρ (συμμετέχει με 40%) και παράλληλα «τρέχουν» ναυπηγικό πρόγραμμα τεσσάρων πλοίων LNG carriers στη Νότια Κορέα. Το Κατάρ υλοποιεί - όπως αναφέρει ο ναυτιλιακός Τύπος - «γιγαντιαίο project, ύψους σχεδόν 30 δισ. δολαρίων, με στόχο να αυξήσει τις εξαγωγές και να περιορίσει στο ελάχιστο τον ανταγωνισμό».
                               Κόμβος ενεργειακών ανταγωνισμών

Το σχέδιο μετατροπής της χώρας σε ενεργειακό κόμβο και «πύλη εισόδου» του LNG στην Ευρώπη αποτυπώνεται και στα διάφορα «project» που «τρέχουν» αυτή την περίοδο με πρωταγωνιστές τους εφοπλιστές, για την αποθήκευση υγροποιημένου φυσικού αερίου - και όχι μόνο. Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:

  • Στο έργο του πλωτού σταθμού στην Αλεξανδρούπολη συμμετέχει η εταιρεία «GasLog», του ομίλου Λιβανού.
  • Σε πλήρη εξέλιξη είναι το «mega project» - αντίστοιχο με αυτό στην Αλεξανδρούπολη - για πλωτή δεξαμενή υγροποιημένου φυσικού αερίου (FSRU) της «Motor Oil» (όμιλος Βαρδινογιάννη) στους Αγίους Θεοδώρους. Η επένδυση εκτιμάται ότι θα ξεπεράσει τα 370 εκατ. ευρώ. Το πρόγραμμα ξεκίνησε από το 2018 και η λειτουργία της δεξαμενής σχεδιάζεται για το τέλος του 2023. Στόχος, όπως αναφέρεται, είναι ο σταθμός αυτός να γίνει η «νότια ενεργειακή πύλη» της χώρας, με παράλληλη λειτουργία ενός συστήματος αγωγών που θα καλύπτουν τόσο την Πελοπόννησο όσο και τερματικά λιμάνια, εξυπηρετώντας μεγάλα πλοία μεταφοράς LNG, με «συμβολή στην ενεργειακή κάλυψη των Βαλκανίων και από εκεί και πέρα της Ευρώπης».
  • Στις 3 Μάρτη αδειοδοτήθηκε ο πλωτός σταθμός υγροποιημένου φυσικού αερίου στο λιμάνι του Βόλου, υπό τον τίτλο «ΑΡΓΩ». Το έργο έχει αναλάβει η «Μediterranean Gas», μέτοχοι της οποίας «έχουν επενδύσεις και στη ναυτιλία», ενώ συνεργάζεται ήδη με την αμερικανική «ExxonMobil» για την εισαγωγή υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Ελλάδα, «μέσω αποκλειστικής συμφωνίας δεκαετούς προμήθειας». Στόχος της είναι, όπως αναφέρει στην ιστοσελίδα τους, να μετατρέψει το λιμάνι του Βόλου σε «διεθνή κόμβο ενεργειακής προμήθειας».
  • Τον Δεκέμβρη του 2021 και τον Φλεβάρη του 2022 αδειοδοτήθηκαν από τη ΡΑΕ συνολικά τρία «projects» για πλωτούς σταθμούς αποθήκευσης LNG και Bio-LNG, ικανότητας παραγωγής Ενέργειας μεταξύ 50 MW και 200 MW, στη Χίο, στην Κω και τη Λέσβο, για λογαριασμό της εταιρείας «Blue Sea Power».
  • Η «Maran Gas» του ομίλου Αγγελικούση, πέρα από το γεγονός ότι διαθέτει πλέον 50 πλοία μεταφοράς LNG, είναι ιδιοκτήτρια και μίας πλωτής δεξαμενής αποθήκευσης υγροποιημένου φυσικού αερίου FSRU, 173.400 κυβικών μέτρων, με κόστος πάνω από 300 εκατ. ευρώ.
  • Πληροφορίες αναφέρουν ότι υπάρχει σχέδιο για την ανάπτυξη αυτόνομης υποδομής FSRU στη Θεσσαλονίκη από την «Elpedison», κοντά στη μονάδα ηλεκτροπαραγωγής.
  • Ο εφοπλιστής Προκοπίου, που πήρε και τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, σχεδιάζει τη δημιουργία πλωτής μονάδας υγροποιημένου φυσικού αερίου μαζί με σταθμό ηλεκτροπαραγωγής. Ο όμιλος διαθέτει 13 πλοία LNG, αναμένεται να παραλάβει άλλα δύο, ενώ μεταξύ των πλοίων είναι δύο που μπορούν να λειτουργούν και ως FSRU.
  • Σε εξέλιξη είναι το ευρωπαϊκό συγχρηματοδοτούμενο έργο «Poseidon Med II», που ξεκίνησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνη του 2015. Αφορά τη δημιουργία του ρυθμιστικού πλαισίου για τον ανεφοδιασμό LNG από ελληνικά λιμάνια και ήδη έχουν προκριθεί Πειραιάς, Πάτρα, Ηράκλειο, Ηγουμενίτσα, ενώ έχουν συμπεριλάβει και το λιμάνι της Λεμεσού. Στόχος είναι η δημιουργία υποδομών στα λιμάνια αυτά για να ανεφοδιάζονται πλοία που καίνε ως καύσιμο LNG.
«Project» που πληρώνει πανάκριβα ο λαός

Στη βάση όλων των παραπάνω είναι οι συμφωνίες που κλείνουν οι κυβερνήσεις και οι νόμοι που ψηφίζουν με την αγαστή συνεργασία όλων των αστικών κομμάτων, καθώς είναι κοινή η στρατηγική τους για τη μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό κόμβο.

Η σημερινή κυβέρνηση παρέλαβε στρωμένο έδαφος από τον ΣΥΡΙΖΑ, που «έτρεξε» όσο κανείς τον σχεδιασμό του κεφαλαίου να μπει η χώρα γερά στο ενεργειακό παιχνίδι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον λαό, από τους κινδύνους της εμπλοκής σε αδυσώπητους ανταγωνισμούς.

Χαρακτηριστικές ως προς αυτό είναι οι εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά, όπου ο σχεδιασμός της συνεκμετάλλευσης αναθερμαίνεται, σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, όπως έδειξαν η συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν και οι κατοπινές δηλώσεις Παναγιωτόπουλου - Ακάρ από τη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ, την περασμένη Τετάρτη.

Η σύμπλευση όλων των αστικών κομμάτων σ' αυτόν τον σχεδιασμό για τα κέρδη των ομίλων είναι εκκωφαντική και αποτυπώθηκε στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για τον πόλεμο στην Ουκρανία και την ελληνική συμμετοχή.

Λίγες μέρες μετά, ο πρωθυπουργός περιέγραφε το σχέδιο σε συνέντευξή του στον «Alpha»: «Θα χρειαστούμε φυσικό αέριο. Το ερώτημα είναι από πού θα το βρούμε. Θα μειώσουμε την εξάρτησή μας από το ρωσικό φυσικό αέριο. Πώς θα το κάνουμε αυτό; Με περισσότερο φυσικό αέριο το οποίο θα εισάγουμε μέσα από πλοία, το λεγόμενο LNG.

Πώς θα φτάσει αυτό το αέριο μέσα στο ελληνικό σύστημα; Με σταθμούς επαναεριοποίησης του φυσικού αερίου, όπως αυτός ο οποίος δρομολογείται, παραδείγματος χάρη, στην Αλεξανδρούπολη. Υπάρχουν και άλλα σχέδια, από άλλους σημαντικούς Ελληνες επιχειρηματίες, για νέους τέτοιους σταθμούς. Κατά συνέπεια αυτή είναι η διαδρομή την οποία πρέπει να ακολουθήσουμε και έχουμε τη δυνατότητα να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία και να κάνουμε την Ελλάδα ενεργειακό κόμβο».

Σχεδόν έξι χρόνια πίσω, ο Γ. Σταθάκης, τότε υπουργός Ενέργειας του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωνε από τις ΗΠΑ όπου βρισκόταν στις 12 Δεκέμβρη 2016: «Η Ελλάδα βρίσκεται στο σταυροδρόμι δύο ενεργειακών διαδρόμων. Ο ένας διατρέχει τη ΝΑ Μεσόγειο και ο δεύτερος διατρέχει τη ΝΑ Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι στο κέντρο αυτών των δύο και άρα υπάρχουν οι συνθήκες να εξελιχθεί σε ενεργειακό κόμβο, που θα συμβάλει στην ασφάλεια εφοδιασμού της Ευρώπης, μέσω της διαφοροποίησης των οδών ενεργειακού εφοδιασμού της. Στην κατεύθυνση αυτή δουλεύουμε».

Αυτά τα σχέδια επιταχύνονται τώρα με τον πόλεμο στην Ουκρανία, τροφοδοτώντας τις προσδοκίες μεγάλων ομίλων για αύξηση της κερδοφορίας τους, με τη στήριξη κρατικών και ευρωπαϊκών κονδυλίων και διευκολύνσεων.

Οσο για τους εργαζόμενους στεριάς και θάλασσας, τα λαϊκά στρώματα, όλα αυτά τα «project» του κεφαλαίου τα πληρώνουν πολύ ακριβά, με διαρκή και άγρια φοροληστεία, τσάκισμα των δικαιωμάτων και ένταση της εκμετάλλευσης, βάθεμα της ενεργειακής φτώχειας. Αλλά και με τις συνέπειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, κι ενώ βλέπουν το «μάτι του κυκλώνα» των ανταγωνισμών να έρχεται όλο και πιο κοντά...


Α. Ζ.

Αναδημοσίευση από τον Ριζοσπάστη

Κυριακή 6 Μαρτίου 2022

Οταν ο αντικομμουνισμός «ζευγαρώνει» με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ...και κρύβεται πίσω από τον «αντιφασισμό»

Με αφορμή τη συκοφαντική επίθεση του Βλ. Πούτιν στον Λένιν και τους μπολσεβίκους και τη συζήτηση που προκάλεσε


Στον αντικομμουνισμό, στον αντισοβιετισμό συμφωνούν και συναντιούνται όλοι: η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία, η αντιδραστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ. Οχι τυχαία, γιατί ενοχλούνται από την πραγματική διέξοδο για τους λαούς

Η ομιλία του Ρώσου Προέδρου, Βλ. Πούτιν, στις 21/2/22, με την οποία αναγνωρίστηκε από τη Ρωσία η «ανεξαρτησία» των δύο περιοχών της Ουκρανίας, και η οποία προηγήθηκε της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης στην Ουκρανία, που διεξάγεται με το πρόσχημα του «αντιφασισμού», συνδυάστηκε με ένα ντελίριο αντικομμουνισμού. Για πρώτη φορά σε μια παρέμβασή του ο Βλ. Πούτιν συγκέντρωσε ολόκληρη την «πλατφόρμα» του αντικομμουνισμού, που μπορεί κανείς να συναντήσει στα επίσημα κείμενα της ΕΕ και των ΗΠΑ, όπως «κόκκινη τρομοκρατία», «ολοκληρωτικό καθεστώς», «σταλινική δικτατορία», «οκτωβριανό πραξικόπημα», όπως αποκάλεσε τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση κ.ά.
Οι χαρακτηρισμοί αυτοί του Βλ. Πούτιν δεν ήταν κάτι άλλο από τα «διαπιστευτήριά» του, όχι τόσο προς την αστική τάξη της Ρωσίας, όσο προς τους εκπροσώπους των αστικών τάξεων των άλλων χωρών. Ηταν σαν να τους έλεγε «είμαστε από την ίδια πάστα».Βεβαίως το δικό του «κομμάτι πάστας» είχε κι άλλα, επιπρόσθετα στοιχεία, που το κάνουν ακόμη πιο «δηλητηριώδες». Ετσι, ο Ρώσος Πρόεδρος για να προωθήσει τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της αστικής τάξης της Ρωσίας επέλεξε να επιτεθεί στον ηγέτη της Οκτωβριανής Επανάστασης Β. Ι. Λένιν και στους μπολσεβίκους, στο Κόμμα αυτής της μεγάλης Επανάστασης, που άλλαξε την ανθρωπότητα. Μπορεί κάποιοι να κάνουν πως δεν πρόσεξαν όλον αυτόν τον αντικομμουνισμό, αλλά όχι οι κομμουνιστές της Ελλάδας και άλλων χωρών που αντέδρασαν άμεσα.


Την περίοδο εκείνη οι μπολσεβίκοι πάλευαν τόσο ενάντια στην αντεπανάσταση και στη «λευκή τρομοκρατία», όσο και ενάντια στην επέμβαση των 14 καπιταλιστικών κρατών. Φωτ. Ο Κόκκινος Στρατός στο Κίεβο το 1919

Οι αναφορές αυτές αξιοποιήθηκαν όχι μόνο από τις αντιδραστικές δυνάμεις που κυβερνούν στην Ουκρανία αλλά και στη χώρα μας, από διάφορες αστικές δυνάμεις, για να ενισχυθεί ακόμα η αντικομμουνιστική προπαγάνδα, οι οποίοι απαντώντας στον Πούτιν και στην άποψη ότι οι μπολσεβίκοι «ευνόησαν» τους Ουκρανούς σε βάρος των Ρώσων, συνεχίζουν το αντικομμουνιστικό ντελίριο από την ανάποδη! Οτι, δηλαδή, η πραγματικότητα ήταν ότι επί μπολσεβίκων εφαρμόστηκαν πρακτικές εθνικής κάθαρσης, καταπίεσης και γενοκτονίας του ουκρανικού λαού... φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να «δικαιολογούν» έτσι τη δράση των ουκρανικών SS και των φασιστικών ομάδων του Μπαντέρα την περίοδο της γερμανικής εισβολής στην ΕΣΣΔ.
Η αποσιώπηση και το μεγάλο ψέμα
«Λοιπόν, θα ξεκινήσω με το γεγονός ότι η σύγχρονη Ουκρανία δημιουργήθηκε εξολοκλήρου από τη Ρωσία, πιο συγκεκριμένα τη μπολσεβίκικη, κομμουνιστική Ρωσία», είπε ο Βλ. Πούτιν. Τι ισχύει;
Καταρχάς, όσοι έχουν προσέξει και παλαιότερες τοποθετήσεις του Βλ. Πούτιν, γνωρίζουν πως ο ίδιος διατηρεί και καλλιεργεί μια αγιοποιημένη εικόνα για την τσαρική αυτοκρατορία, την οποία ο Λένιν και άλλοι επαναστάτες τη χαρακτήριζαν «φυλακή των λαών». Βεβαίως, αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού όπως έχει πάλι δημόσια δηλώσει ο Πούτιν, τα αγαπημένα βιβλία του είναι αυτά των δύο γνωστών Ρώσων αντικομμουνιστών και βαθιά συντηρητικών φιλοσόφων, Νικολάι Μπερντιάεφ και Ιβάν Ιλίν.


Η εργατική εξουσία, όπως και όφειλε, έθεσε ως κριτήριο το πώς θα μπορούσαν καλύτερα να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, πώς καλύτερα θα ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες (φωτ. εργοστάσιο στην Οδησσό το 1920)

Ετσι και στην πρόσφατη τοποθέτησή του ο Βλ. Πούτιν απέφυγε κάθε αναφορά στο τι συνέβαινε στην τσαρική αυτοκρατορία. Ας θυμίσουμε, λοιπόν:
«Η Ρωσία είναι χώρα πολυεθνική. Η κυβερνητική πολιτική, η πολιτική των τσιφλικάδων, που τους υποστηρίζει η αστική τάξη, είναι διαποτισμένη από τον μαυροεκατονταρχίτικο εθνικισμό. Η πολιτική αυτή έχει στραμμένη την αιχμή της ενάντια στην πλειοψηφία των λαών της Ρωσίας, που αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού της. Και παράπλευρα σηκώνει κεφάλι ο αστικός εθνικισμός των άλλων εθνών (ο πολωνικός, ο εβραϊκός, ο ουκρανικός, ο γεωργιανός κ.τ.λ.)...», έγραφε ο Λένιν στα 1913.1
Ως αποτέλεσμα της ταξικής και εθνικής καταπίεσης, που είχε οδηγήσει στη φτώχεια και στην εξαθλίωση εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την κλίμακα της τσαρικής αυτοκρατορίας και κάτω από τις αιματηρές συνέπειες του Α΄ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου, στον οποίο συμμετείχε αυτή, ξέσπασε η Επανάσταση του Φλεβάρη 1917, που ήταν μια αστική επανάσταση, η οποία ανέτρεψε τον Τσάρο. Τη διακυβέρνηση ανέλαβαν τα αστικά πολιτικά κόμματα, που συγκρότησαν τη λεγόμενη Προσωρινή Κυβέρνηση. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Βλ. Πούτιν ούτε σε αυτήν την αστική επανάσταση αναφέρθηκε. Κι όμως, ένα από τα αποτελέσματά της ήταν αρχικά η αυτονόμηση της Ουκρανίας και στη συνέχεια η «ανεξαρτητοποίησή» της από την Τσεντράλναγια Ράντα (Κεντρικό Συμβούλιο), που ιδρύθηκε τον Μάρτη του 1917 στο Κίεβο από αστικές εθνικιστικές δυνάμεις.
Να θυμίσουμε πως ο Λένιν, τον οποίο κατηγορεί ο Πούτιν, βρισκόταν τότε στην εξορία και έφτασε στη Ρωσία τον Απρίλη του 1917, ενώ η Οκτωβριανή Επανάσταση ξέσπασε στις 7 Νοέμβρη 1917.
Ολα αυτά σημαίνουν πως ο Βλ. Πούτιν, για να μπορέσει να εξαπολύσει την αντικομμουνιστική του επίθεση, «έσβησε» μια σειρά ιστορικών γεγονότων. Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι δεν «σκόρπισαν» τα εδάφη της χώρας τους, όπως τους κατηγορεί η αστική προπαγάνδα, αλλά μπόρεσαν να χαράξουν μια τέτοια πολιτική που συγκέντρωσε πάνω σε άλλες ισότιμες και συντροφικές αρχές μεγάλο μέρος των εδαφών της πρώην τσαρικής αυτοκρατορίας.
Για την Ιστορία πρέπει να σημειωθεί πως λίγους μήνες μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, στην Ουκρανία υπήρχαν δύο συγκρουόμενες κρατικές οντότητες, η «Ουκρανική Λαϊκή Δημοκρατία», όπου ηγούνταν αστικές και οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις και η οποία συμμάχησε με τους Γερμανούς ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η «Ουκρανική Σοβιετική Δημοκρατία», με επικεφαλής τους μπολσεβίκους, που συγκροτήθηκε στο 1ο Πανουκρανικό Συνέδριο των Σοβιέτ (Χάρκοβο, 11-12/12/1917) και η οποία τελικά επικράτησε και στην πορεία εντάχθηκε στην ΕΣΣΔ.2
Η αποσιώπηση μέσα στη συκοφαντία

Συνεχίζοντας την επίθεση, ο Πούτιν είπε: «Μετά την επανάσταση, το κύριο καθήκον των μπολσεβίκων ήταν να παραμείνουν στην εξουσία με οποιοδήποτε κόστος. Για χάρη αυτού, έκαναν τα πάντα: τόσο στις ταπεινωτικές συνθήκες της Ειρήνης του Μπρεστ σε μια εποχή που η Γερμανία του Κάιζερ και οι σύμμαχοί της βρίσκονταν στη δυσκολότερη στρατιωτική και οικονομική κατάσταση και η έκβαση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν στην πραγματικότητα καθορισμένη, όσο και ικανοποιώντας τις όποιες απαιτήσεις, τις όποιες επιθυμίες των εθνικιστών εντός της χώρας». Μάλιστα, για να γίνει ακόμη πιο πιστευτός ο Ρώσος Πρόεδρος επεδίωξε να φέρει αντιμέτωπους τον Λένιν, που σημείωσε πως στήριζε τις υποχωρήσεις στους εθνικιστές, με τον Στάλιν, που δεν ήθελε το ομοσπονδιακό καθεστώς της χώρας.

Καταρχάς για τη Συνθήκη του Μπρεστ (3/3/1918), ο Πούτιν πάλι «ξεχνά» ότι εκείνη την περίοδο οι μπολσεβίκοι πάλευαν τόσο ενάντια στην αντεπανάσταση και στη «λευκή τρομοκρατία», που κι αυτή του «διέφυγε», καθώς και ενάντια στην επέμβαση των 14 καπιταλιστικών κρατών. Ο ίδιος «κρούει ανοιχτές θύρες», όταν λέει ότι κύριο καθήκον των μπολσεβίκων «ήταν να παραμείνουν στην εξουσία». Ο Λένιν έγραφε πως «σ' αυτόν τον μακρόχρονο και δύσκολο αγώνα» Ρώσοι και Ουκρανοί εργάτες «πρέπει να βαδίζουμε ενωμένοι με την πιο στενή συμμαχία, γιατί, δρώντας μεμονωμένοι, ασφαλώς δεν θα τα βγάλουμε πέρα. Οποια και να είναι τα σύνορα της Ουκρανίας και της Ρωσίας, όποιες και να είναι οι μορφές των κρατικών τους σχέσεων, αυτό δεν είναι και τόσο σπουδαίο, σ' αυτό το ζήτημα μπορούμε και πρέπει να κάνουμε υποχωρήσεις, σ' αυτό το ζήτημα μπορούμε να δοκιμάσουμε και τούτη κι εκείνη και μια τρίτη λύση, απ' αυτό δεν θα χαθεί η υπόθεση των εργατών και των αγροτών, η υπόθεση της νίκης ενάντια στον καπιταλισμό. Αν όμως δεν μπορέσουμε να διατηρήσουμε την πιο στενή συμμαχία μεταξύ μας... ενάντια στους καπιταλιστές και στους κουλάκους των χωρών μας και όλων των χωρών, τότε η υπόθεση των εργατών θα χαθεί ασφαλώς για πολλά χρόνια, με την έννοια ότι και τη Σοβιετική Ουκρανία και τη Σοβιετική Ρωσία θα μπορέσουν τότε οι καπιταλιστές να τις τσακίσουν και να τις στραγγαλίσουν».3

Δεν έχουμε εδώ την έκταση για να αναφερθούμε ολοκληρωμένα στη συζήτηση ανάμεσα στον Λένιν και στον Στάλιν, για τα ζητήματα της κρατικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ. Ομως ο Στάλιν, για μια μεγάλη περίοδο, ήταν επικεφαλής του σοβιετικού κράτους και του κόμματος των μπολσεβίκων, κατά την οποία διατηρήθηκαν όλα αυτά, που είχε συμφωνήσει, μετά από διεξοδική συζήτηση, με τον Λένιν. Ο ίδιος έγραφε για τις αρχές του κόμματος στο εθνικό ζήτημα: «α) κατηγορηματική άρνηση κάθε μορφής εξαναγκασμού στις σχέσεις των εθνοτήτων, β) αναγνώριση της ισότητας και του κυριαρχικού δικαιώματος των λαών να καθορίζουν μόνοι τις τύχες τους, γ) αναγνώριση της θέσης ότι μια σταθερή ένωση των λαών μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο πάνω στη βάση της συνεργασίας και της ελεύθερης συγκατάθεσης, δ) διακήρυξη της αλήθειας ότι η ένωση αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο ύστερα από την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου».4

Μάταιος κόπος, λοιπόν, η προσπάθεια του Πούτιν να στρέψει τον Λένιν ενάντια στον Στάλιν και το ανάποδο!

Τα ρωσικά εδάφη που μπήκαν στη Σοβιετική Ουκρανία

Κλασικό μοτίβο του Πούτιν είναι πως οι μπολσεβίκοι «χάρισαν» εδάφη της Ρωσίας στην Ουκρανία και πιο μετά αυτό το επανέλαβε ο Ν. Χρουστσόφ «χαρίζοντας» την Κριμαία, που είχε βασικά ρωσικό πληθυσμό, στη Σοβιετική Ουκρανία.

Για τα ίδια γεγονότα, οι Ουκρανοί εθνικιστές λένε πως έτσι οι μπολσεβίκοι προσπάθησαν να αλλάξουν την εθνοτική σύνθεση της Ουκρανίας, προσθέτοντας ρωσικούς πληθυσμούς στη σύνθεση της Σοβιετικής Ουκρανίας και να «δέσουν χειροπόδαρα» τους Ουκρανούς.

Η εθνικιστική προσέγγιση της μιας ή της άλλης πλευράς δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια. Η εργατική εξουσία, όπως και όφειλε, έθεσε ως κριτήριο το πώς θα μπορούσαν καλύτερα να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, πώς καλύτερα θα ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες. Ετσι, ήταν αναγκαία η ύπαρξη στα όργανα της κάθε Σοβιετικής Δημοκρατίας ενός ισχυρού εργατικού πυρήνα, σε μια μεγάλη χώρα, όπου κυριαρχούσε το αγροτικό στοιχείο. Τέτοιες, βασικά αγροτικές σε σύνθεση ήταν οι περισσότερες επαρχίες της Σοβιετικής Ουκρανίας. Ετσι ζητήθηκε η Σοβιετική Δημοκρατία του Ντονιέτσκ - Κριβόι Ρογκ, που υπήρχε από το 1918 έως το 1919, να αυτοδιαλυθεί και οι βιομηχανικές περιοχές αυτές να ενταχθούν στη σύνθεση της Σοβιετικής Ουκρανίας, όπως και έγινε.

Επιπλέον, υπήρχαν μια σειρά λόγοι καλύτερης οικονομικής διαχείρισης των πόρων της κάθε περιοχής, π.χ. του νερού, ή του ηλεκτρικού ρεύματος, της βιομηχανικής βάσης κ.ο.κ. Είναι χαρακτηριστικό πως μέχρι πρόσφατα η Κριμαία εξαρτιόταν σε νερό από την Ουκρανία (κατά το 90% των αναγκών της), σε ηλεκτρική ενέργεια (κατά 80%), σε βασικά αγαθά (κατά 60%). Τα τελευταία χρόνια η Ρωσία, μετά την ενσωμάτωση της Κριμαίας, έκανε σημαντικές επενδύσεις σε υποδομές, ώστε να αλλάξει αυτήν την κατάσταση, φτιάχνοντας π.χ. τη γέφυρα 20 χιλιομέτρων του Κερτς. Ομως, στα χρόνια του σοσιαλισμού δεν υπήρχε τέτοια αναγκαιότητα, μιας και μιλάμε για τα διοικητικά σύνορα μιας ενιαίας χώρας.

Ο Στάλιν έγραφε για τις κοινωνικοοικονομικές ιδιαιτερότητες, που υπήρχαν σε μια σειρά περιοχές (Κριμαία, Υπερκαυκασία, Τουρκεστάν κ.ά.), όχι μόνον με την έννοια της απομακρυσμένης, «ακρινής», όπως γράφει, περιοχής, αλλά και των ιδιαίτερων οικονομικών, εθνοτικών, πολιτισμικών στοιχείων.5 Σημειώνει ακόμη πως «βασικοί κλάδοι της βιομηχανίας, η ανθρακοβιομηχανία και η μεταλλουργία, δεν εμφανίστηκαν στην Ουκρανία από τα κάτω, με τη φυσιολογική ανάπτυξη της λαϊκής οικονομίας, μα από τα πάνω με την εισαγωγή τους απ΄ έξω, με την τεχνητή εμφύτευσή τους. Γι' αυτόν τον λόγο το προλεταριάτο αυτών των κλάδων δεν είναι ντόπιο, δεν μιλά την ουκρανική γλώσσα και το περιστατικό αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η πολιτιστική επίδραση της πόλης πάνω στο χωριό και η συμμαχία του προλεταριάτου με την αγροτιά να δυσκολεύονται σημαντικά εξαιτίας αυτών των διαφορών στην εθνική σύνθεση του προλεταριάτου και της αγροτιάς».6

Ολες αυτές τις πλευρές έπρεπε να τις υπολογίσει η σοβιετική εξουσία, κάτι που δεν θέλουν και μάλλον δεν μπορούν να καταλάβουν οι εθνικιστικές προσεγγίσεις τόσο σε Ουκρανία, όσο και σε Ρωσία.

Ο ισχυρισμός περί «βόμβας» στα θεμέλια του σοβιετικού κράτους

Οχι πρώτη φορά, ο Πούτιν χαρακτηρίζει το δικαίωμα της αποχώρησης μιας ενωσιακής Δημοκρατίας από τη σύνθεση της ΕΣΣΔ «ατομική βόμβα στα θεμέλια της ΕΣΣΔ», την οποία τοποθέτησε ο Λένιν.

Ηδη αναφερθήκαμε στην κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στα πρώην εδάφη της τσαρικής αυτοκρατορίας, εξαιτίας της ταξικής και εθνικής καταπίεσης για την οποία ο Λένιν σημείωνε: «Επειδή, λόγω της μακραίωνης καταπίεσης, στους κόλπους του καθυστερημένου τμήματος των μαζών της Ουκρανίας παρατηρούνται εθνικιστικές τάσειςτα μέλη του ΚΚΡ έχουν υποχρέωση να τις αντιμετωπίζουν με τη μεγαλύτερη υπομονή και προσεκτικότητα, αντιπαραθέτοντας στις τάσεις αυτές τη συντροφική εξήγηση της ταυτότητας των συμφερόντων των εργαζόμενων μαζών της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Τα μέλη του ΚΚΡ οφείλουν στο έδαφος της Ουκρανίας να εφαρμόζουν στην πράξη το δικαίωμα των εργαζόμενων μαζών να διδάσκονται και να συνεννοούνται σε όλα τα σοβιετικά Ιδρύματα στη μητρική τους γλώσσα, αντιδρώντας με κάθε τρόπο στις απόπειρες με τεχνητά μέσα να μπει σε δεύτερη μοίρα η ουκρανική γλώσσα, επιδιώκοντας, αντίθετα, να μετατρέψουν την ουκρανική γλώσσα σε όργανο κομμουνιστικής διαφώτισης των εργαζόμενων μαζών. Πρέπει όμως να παρθούν αμέσως μέτρα, ώστε σε όλα τα σοβιετικά Ιδρύματα να υπάρχει αρκετός αριθμός υπαλλήλων που να κατέχουν την ουκρανική γλώσσα και μελλοντικά όλοι οι υπάλληλοι να μπορούν να συνεννοούνται στην ουκρανική γλώσσα».7

Σε ό,τι αφορά δε το ζήτημα της κρατικής συγκρότησης σημείωνε: «Αν ένας μεγαλορώσος κομμουνιστής επιμένει στη συγχώνευση της Ουκρανίας με τη Ρωσία, εύκολα μπορεί να τον υποπτευθούν οι Ουκρανοί ότι υπερασπίζει μια τέτοια πολιτική όχι γιατί φροντίζει για την ενότητα των προλετάριων στην πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, αλλά γιατί διατηρεί τις προλήψεις του παλιού μεγαλορώσικου εθνικισμού, του ιμπεριαλισμού. Μια τέτοια δυσπιστία είναι φυσική, και ως ένα βαθμό αναπόφευκτη και δικαιολογημένη, γιατί οι μεγαλορώσοι, κάτω από τον ζυγό των τσιφλικάδων και των καπιταλιστών, αιώνες τρέφονταν με τις επαίσχυντες και σιχαμερές προλήψεις του μεγαλορώσικου σοβινισμού.

Αν ένας Ουκρανός κομμουνιστής επιμένει στην απόλυτη κρατική ανεξαρτησία της Ουκρανίας, μπορούν να τον υποπτευθούν ότι υπερασπίζει μια τέτοια πολιτική όχι από τη σκοπιά των προσωρινών συμφερόντων των Ουκρανών εργατών και αγροτών στην πάλη τους ενάντια στο ζυγό του κεφαλαίου, αλλά από μικροαστικές, μικρονοικοκυρίστικες εθνικές προλήψεις. Γιατί η πείρα μάς έδειξε εκατοντάδες φορές ότι οι μικροαστοί "σοσιαλιστές" των διαφόρων χωρών - οι κάθε λογής δήθεν σοσιαλιστές Πολωνοί, Λετονοί, Λιθουανοί, Γεωργιανοί μενσεβίκοι, εσέροι και λοιποί μεταμφιέζονταν σε οπαδούς του προλεταριάτου με μοναδικό σκοπό να εφαρμόσουν με την απάτη την πολιτική του συμβιβασμού με τη "δική τους" εθνική αστική τάξη ενάντια στους επαναστάτες εργάτες. Αυτό το είδαμε στο παράδειγμα της διακυβέρνησης του Κερένσκι στη Ρωσία το Φλεβάρη - Οχτώβρη του 1917, το είδαμε και το βλέπουμε σε όλες τις χώρες.

Το καλύτερο μέσο είναι η κοινή δουλειά για την υπεράσπιση της δικτατορίας του προλεταριάτου και της Σοβιετικής εξουσίας στην πάλη ενάντια στους τσιφλικάδες και στους καπιταλιστές όλων των χωρών, ενάντια στις απόπειρές τους να επαναφέρουν την παντοκρατορία τους.

Γι' αυτό εμείς, οι μεγαλορώσοι κομμουνιστές, πρέπει να καταδικάζουμε με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα και τις παραμικρότερες εκδηλώσεις μεγαλορωσικού εθνικισμού ανάμεσά μας, γιατί αυτές οι εκδηλώσεις, που είναι γενικά προδοσία του κομμουνισμού, φέρνουν πολύ μεγάλη ζημιά, γιατί μας χωρίζουν από τους Ουκρανούς συντρόφους μας και χύνουν νερό στο μύλο του Ντενίκιν και του καθεστώτος του».8

Ο ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης σημείωνε και κάτι ακόμη, που δεν θα άρεσε στον Πούτιν: «Κανένα απολύτως προνόμιο σε κανένα έθνος και για καμιά γλώσσα! Ούτε η παραμικρότερη καταπίεση, ούτε η παραμικρότερη αδικία σε βάρος μιας εθνικής μειονότητας! Να ποιες είναι οι αρχές της εργατικής δημοκρατίας».9

Γιατί διαλύθηκε η ΕΣΣΔ;

O Bλ. Πούτιν φτάνει στο σημείο να κατηγορεί τον Λένιν και τους μπολσεβίκους για τη διάλυση της ΕΣΣΔ, που ιδρύθηκε ως ισότιμη ένωση Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Ομως, το ζήτημα της διάλυσής της είναι ένα σύνθετο ζήτημα, κι όχι απλώς ζήτημα της ομοσπονδιακής μορφής της, όπως προσπαθεί να το παρουσιάσει ο Ρώσος Πρόεδρος. Εχει να κάνει με όλους εκείνους τους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς παράγοντες, εξωτερικούς και εσωτερικούς, που έχει αναδείξει το Κόμμα μας. Η ουσία είναι πως όσο δυνάμωναν οι σοσιαλιστικές σχέσεις λύνονταν προβλήματα, η ΕΣΣΔ ενισχυόταν, άντεξε στην τεράστια δοκιμασία της φασιστικής επίθεσης, παρά τις μεγάλες απώλειες βγήκε νικήτρια. Αντίθετα, όταν επιλέχτηκαν βήματα που αποδυνάμωσαν τις σοσιαλιστικές σχέσεις εμφανίστηκαν κοινωνικές δυνάμεις, που μπόρεσαν να ανατρέψουν με την «περεστρόικα» τον σοσιαλισμό, «ξεθάβοντας» και ενδυναμώνοντας και τους εθνικισμούς. Η ανατροπή του σοσιαλισμού, που οδήγησε στην επιστροφή των λαών της πρώην ΕΣΣΔ στις συνθήκες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων δεν έγινε χωρίς διαπάλη. Σε ποια μεριά ήταν εκείνη την περίοδο ο Βλ. Πούτιν; Η απάντηση είναι γνωστή. Στην «μπάντα» του Γιέλτσιν, που πρωτοστάτησε στη διάλυσή της.

Τι κρύβει η αντικομμουνιστική επίθεση

Η αντικομμουνιστική επίθεση που εξαπέλυσε ο Βλ. Πούτιν δεν ήταν τυχαία. Η αστική τάξη της Ρωσίας θεωρεί δική της «σφαίρα επιρροής» για ιστορικούς λόγους μια σειρά από εδάφη και πληθυσμούς της πρώην ΕΣΣΔ. Αυτό επιδιώκει να το «τεκμηριώσει» με την επίθεση στον Λένιν και τους μπολσεβίκους, που δήθεν κακώς έπραξαν πριν από 100 χρόνια, π.χ. «κατασκευάζοντας» και «γιγαντώνοντας» την Ουκρανία, ενώ αυτά τα εδάφη θα έπρεπε, στη βάση αυτής της αστικής προσέγγισης, να ανήκουν στη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία. Ετσι ο αντικομμουνισμός αξιοποιείται από την αστική τάξη της Ρωσίας για να αναδείξει την αδηφάγα όρεξη του κεφαλαίου για το ξαναμοίρασμα των εδαφών, του ενεργειακού πλούτου, του ορυκτού πλούτου, των δρόμων των εμπορευμάτων, τον έλεγχο των αγορών. Στόχος το αυγάτισμα των κερδών τους στον σφοδρό ανταγωνισμό τους με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αυτό, όπως είδαμε, στις 24/2 συνοδεύτηκε και με τα προσχήματα της «αποστρατιωτικοποίησης» και του «αντιφασισμού» της Ουκρανίας. Ομως ο αντιφασισμός δεν μπορεί να ταιριάξει με τον αντικομμουνισμό. Για άλλη μια φορά, επιβεβαιώνεται πως ο αντικομμουνισμός πάει χέρι-χέρι και ταιριάζει με τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.

Τελικά, στον αντικομμουνισμό, στον αντισοβιετισμό είναι εκεί που συμφωνούν και συναντιούνται όλοι, η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία, η αντιδραστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, όλοι! Οχι τυχαία, γιατί ενοχλούνται από την πραγματική διέξοδο για τους λαούς, γιατί αυτό είναι που φοβούνται και μάλιστα σε συνθήκες των οξυμένων ανταγωνισμών τους που εκδηλώνονται πια ανοιχτά και με πόλεμο. Την προοπτική οι εργαζόμενοι, οι λαοί να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, να βγουν απ' αυτήν την ιμπεριαλιστική σφαγή με την εξουσία στα χέρια τους. Οσο και να το ξορκίζουν δεν θα το αποφύγουν!

Παραπομπές:

1. Β.Ι. Λένιν: «Η εργατική τάξη και το εθνικό ζήτημα», «Απαντα», τ. 23, σελ. 151

2. Πιο αναλυτικά δες «Η αλήθεια για την Ιστορία της Ουκρανίας», «Ριζοσπάστης» 22/02/22, σελ. 5.

3. Β.Ι. Λένιν: «Γράμμα προς τους εργάτες και τους αγρότες της Ουκρανίας», «Απαντα», τ. 40, σελ. 48.

4. Ι.Β. Στάλιν: «Οι εθνικοί παράγοντες στην ανοικοδόμηση του Κόμματος και του Κράτους», «Απαντα», τ. 5, σελ. 206.

5. Ι.Β. Στάλιν: «Η οργάνωση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Ρωσίας», «Απαντα», τ. 4, σελ.76 - 77.

6. Ι.Β. Στάλιν: «Πραχτικά μέτρα για την εφαρμογή της Απόφασης του 12ου Συνεδρίου στο εθνικό ζήτημα», «Απαντα», τ. 5, σελ. 366.

7. Β.Ι. Λένιν: «Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΡ(μπ) για τη σοβιετική εξουσία στην Ουκρανία», «Απαντα», τ. 39, σελ. 334 - 335.

8. Β.Ι. Λένιν: «Γράμμα προς τους εργάτες και τους αγρότες της Ουκρανίας», «Απαντα», τ. 40, σελ. 45 - 46

9. Β.Ι. Λένιν: «Η εργατική τάξη και το εθνικό ζήτημα», «Απαντα», τ. 23, σελ. 152


                                  Του Ελισαίου ΒΑΓΕΝΑ*


*Ο Ελισαίος Βαγενάς είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ






Aναδημοσίευση από το Ριζοσπάστη








Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2022

Ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση για τον 21ο αιώνα!

 ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ 2022

Στο μήνυμά της για το 2022, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, αναφέρει:  

1. Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εύχεται καλή και αγωνιστική χρονιά, με υγεία και δύναμη, σε όλους κι όλες, εργαζόμενους, άνεργους, βιοπαλαιστές αυτοαπασχολούμενους και αγρότες, τους νέους και τις νέες, τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, τους αγωνιζόμενους επιστήμονες και καλλιτέχνες, τους μετανάστες και πρόσφυγες.

Υποδεχόμαστε τη νέα χρονιά με βαθιά πεποίθηση ότι ο λαός μπορεί στις σημερινές συνθήκες να βρει την αισιοδοξία, το κουράγιο και την αλληλεγγύη, αν πιστέψει στο δίκιο και τη δύναμή του. Μπορεί να μετατρέψει το σύνθημα "μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό", που είδαμε να γίνεται πράξη σε δύσκολες στιγμές της περασμένης χρονιάς, σε σάλπισμα αντεπίθεσης και υλοποίησης εκείνων των προϋποθέσεων που θα του επιτρέψουν να ζήσει καλύτερα. Άλλωστε, οι στιγμές που ξεχώρισαν τον προηγούμενο χρόνο ήταν εκείνες που η λαϊκή πρωτοβουλία και κινητοποίηση έβαλαν τη δική τους μοναδική σφραγίδα στις εξελίξεις. Κι αν αυτές οι στιγμές αποτελούν ακόμη φωτεινή εξαίρεση, μπορεί ο λαός να τις επιβάλει ως κανόνα, στον αγώνα για μια κοινωνία που οι πόθοι και τα όνειρα για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και αδικία θα μπορέσουν τελικά να εκπληρωθούν, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε όλη την Ευρώπη, τον κόσμο.

2. Η χρονιά που φεύγει αφήνει ένα ακόμη τραγικό αποτύπωμα στη ζωή και τα δικαιώματα του ελληνικού λαού. Οι περσινές κυβερνητικές προβλέψεις για επιστροφή στη λεγόμενη “κανονικότητα” διαψεύστηκαν οικτρά.

Ο εφιάλτης της πανδημίας, με την απώλεια ανθρώπινων ζωών και την κατάρρευση των δημοσίων συστημάτων υγείας, συνεχίζεται παρά το γεγονός ότι, μετά από δύο χρόνια, η ανθρωπότητα έχει περισσότερα επιστημονικά εργαλεία στα χέρια της (εμβόλια, φάρμακα, επιστημονική γνώση κι εμπειρία).

Η ανάκαμψη της οικονομίας, μετά από έναν χρόνο βαθιάς κρίσης, στηρίχτηκε σε νέα μέτρα έντασης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και στη διάθεση πακτωλού χρημάτων απ’ τα καπιταλιστικά κράτη προς τις μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ ταυτόχρονα συνοδεύεται από ανατιμήσεις σε βασικά προϊόντα επιβίωσης του λαού κι ένα τεράστιο κύμα ακρίβειας, που τσακίζει το -ήδη καθημαγμένο- λαϊκό εισόδημα. Οι, δε, εκτιμήσεις για έναν νέο γύρο οικονομικής κρίσης επιβεβαιώνουν το φαύλο κύκλο “κρίσης – ανάκαμψης”, με τα λαϊκά στρώματα να βγαίνουν συνεχώς με νέες απώλειες.

Η στρατηγική της “πράσινης και ψηφιακής μετάβασης”, που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής της ΕΕ και του Ταμείου Ανάκαμψης, συνοδεύεται από την ενεργειακή φτώχεια, ως αποτέλεσμα της πανάκριβης ενέργειας, τα νέα “πράσινα” χαράτσια, την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν κάποιες “παρεκκλίσεις”, κάποιους “εξωγενείς παράγοντες”, που δήθεν διαταράσσουν την “ομαλότητα”, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση της ΝΔ, ούτε συνιστούν “διαχειριστικά προβλήματα”, όπως ισχυρίζονται τα άλλα αστικά κόμματα, που υπηρέτησαν και στηρίζουν αυτή τη στρατηγική. Η αιτία των σημερινών αδιεξόδων βρίσκεται στο κυνήγι της καπιταλιστικής κερδοφορίας, στην πολιτική και τις ιεραρχήσεις κρατών και κυβερνήσεων για τη μεγαλύτερη στήριξη αυτής της κερδοφορίας σε βάρος των λαϊκών αναγκών, στους ανταγωνισμούς των επιχειρηματικών ομίλων. Βρίσκεται, δηλαδή, σε αυτή καθαυτή τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος.

-Πώς μπορεί να εξασφαλιστεί η υγεία του λαού, όταν η λήψη των αναγκαίων μέτρων προστασίας, αλλά και η στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας, θεωρούνται “πολυτέλεια” και “περιττό κόστος”, ενώ την ίδια στιγμή ο ιδιωτικός τομέας της υγείας θησαυρίζει και προωθείται περαιτέρω η λειτουργία και του δημόσιου συστήματος με επιχειρηματικά κριτήρια;

-Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η πανδημία, όταν το μεγαλύτερο ποσοστό των λαών των πιο φτωχών χωρών παραμένει ανεμβολίαστο, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, γιατί τα εμβόλια και τα φάρμακα είναι χρυσοφόρα εμπορεύματα στα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων;

-Πώς μπορεί να εξασφαλιστεί η πρόσβαση σε φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα κι ενέργεια, όταν απαξιώνονται παραγωγικές δυνατότητες και υλοποιείται η πολιτική της “πράσινης μετάβασης”, για να στηριχθούν οι κερδοφόρες “πράσινες” μπίζνες;

-Πώς μπορεί να στηριχθεί το εισόδημα μισθωτών κι αυταπασχολουμένων, που τσακίστηκε τα χρόνια των μνημονίων και μετά της πανδημίας, όταν προτεραιότητα για τα αστικά κράτη και την ΕΕ είναι οι επιδοτήσεις στο μεγάλο κεφάλαιο;

Όποια πέτρα κι αν σηκώσουμε, θα δούμε ότι από κάτω κρύβεται τελικά η μεγάλη αντίφαση της εποχής μας: Από τη μία οι τεράστιες δυνατότητες να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και από την άλλη η “κανονικότητα” του καπιταλιστικού συστήματος, που ακυρώνει αυτές τις δυνατότητες και συνθλίβει τις λαϊκές ανάγκες στο βωμό του κέρδους.

3. Κι αν όλα τα παραπάνω αποτελούν τη μία όψη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, η άλλη όψη είναι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, τα προσφυγικά - μεταναστευτικά ρεύματα, με την τραγωδία των νεκρών προσφύγων στη Μεσόγειο, η κούρσα των εξοπλισμών και η μετακίνηση τεράστιων στρατιωτικών δυνάμεων σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, που φέρνουν πιο κοντά τον κίνδυνο νέων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολεμικών συγκρούσεων.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις, στο όνομα της γεωστρατηγικής αναβάθμισης του ελληνικού κεφαλαίου, παίρνουν ενεργό μέρος σε αυτούς τους σχεδιασμούς. Συνάπτουν επιθετικές -κι όχι αμυντικές, όπως ισχυρίζονται- συμφωνίες με ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη, όπως οι ΗΠΑ και η Γαλλία. Μετατρέπουν τη χώρα σε πολεμικό ορμητήριο, με αύξηση των αμερικανοΝΑΤΟϊκών στρατιωτικών δυνάμεων και βάσεων. Στέλνουν ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις σε επεμβάσεις στο εξωτερικό. Δαπανούν τεράστια ποσά για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, ξεπερνώντας, ως ποσοστό του ΑΕΠ, ακόμη και τις ΗΠΑ.

4. Σήμερα συγκεντρώνονται ακόμη περισσότερες αποδείξεις που φωτίζουν, όχι μόνο τις αιτίες των προβλημάτων, αλλά πάνω απ’ όλα την ανάγκη μιας νέας κοινωνικής οργάνωσης, που θα έχει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Διαμορφώνονται δυνατότητες περισσότερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις να βαδίσουν στο δρόμο της αμφισβήτησης και ανατροπής, να πιστέψουν ότι μπορούν όχι μόνο να επιδράσουν, αλλά και να καθορίσουν τις εξελίξεις προς όφελός τους.

Τα πρόσφατα αγωνιστικά σκιρτήματα σε κλάδους και χώρους δουλειάς, που ακύρωσαν στην πράξη αντεργατικούς νόμους και σχεδιασμούς της εργοδοσίας, είναι ελπιδοφόρα και στέλνουν ένα δυνατό μήνυμα: Οι εργαζόμενοι μπορούν να επιβάλλουν το δίκιο τους, αν πολλαπλασιαστούν οι εστίες αντίστασης και αγώνα, αν ηττηθούν οι λογικές της αναμονής και των “λύσεων απ’ τα πάνω”, αν γυρίσουν την πλάτη στις ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να υπάρξει “δίκαιη” ή “προοδευτική” διαχείριση της σημερινής βαρβαρότητας, αν προσπεράσουν νέα, παλιά ή αναπαλαιωμένα αναχώματα εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Άλλωστε, η ίδια η εμπειρία δείχνει ότι καμία “μεταμόρφωση” του αστικού πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική διέξοδο υπέρ του λαού. Η απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, δεν είναι μια ψευδεπίγραφη “προοδευτική διακυβέρνηση” τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Άλλωστε κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα αυτών των κομμάτων είναι οι βασικοί άξονες της σημερινής πολιτικής, από το Ταμείο Ανάκαμψης και τη στρατηγική της λεγόμενης “πράσινης μετάβασης”, μέχρι την εμπλοκή της Ελλάδας στους επικίνδυνους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς.

Τα στοιχεία ομολογούν ότι οι κοινωνικές ανισότητες μεγαλώνουν παντού, σε όλο τον κόσμο, τόσο εκεί που κυβερνούν οι σοσιαλδημοκράτες, όσο κι εκεί που κυβερνούν νεοφιλελεύθεροι ή και κυβερνήσεις συνεργασίας μεταξύ τους.

5. Απάντηση στα σημερινά αδιέξοδα δίνει το κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης του ΚΚΕ, η πάλη για σύγχρονα δικαιώματα στη δουλειά και τη ζωή, για αυξήσεις στους μισθούς, κατάργηση αντιλαϊκών νόμων, διεύρυνση κοινωνικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών, αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τους σχεδιασμούς τους. Αυτό προϋποθέτει σύγκρουση και όχι ανοχή ή συναίνεση με το κεφάλαιο, οργάνωση της πάλης με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες και όχι συμβιβασμό με το χαμήλωμα των απαιτήσεων και το δήθεν μικρότερο κακό. Προϋποθέτει σχέδιο και αγώνα για την ανατροπή του αρνητικού συσχετισμού δύναμης και όχι παθητική αποδοχή του, που τον αναπαράγει και τον ενισχύει. Απαιτεί πανελλαδικά συντονισμένη δράση των εργαζομένων και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό.

Μέσα σε αυτόν τον αγώνα μπορεί να βρει έκφραση και να γονιμοποιηθεί ο προβληματισμός, που όλο και περισσότερες λαϊκές δυνάμεις εκφράζουν, αγωνιώντας για το σήμερα και το αύριο. Μέσα σε αυτόν τον αγώνα μπορεί να χτιστεί μια πραγματικά ελπιδοφόρα κοινωνική συμμαχία, σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, ενάντια στις διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τις αστικές κυβερνήσεις. Θα αξιοποιεί κάθε δυσκολία και “ρωγμή” στο αστικό πολιτικό σύστημα για να περνάει ο λαός σε καλύτερες θέσεις μέχρι την ανατροπή αυτού του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος και τη μοναδική ρεαλιστική διέξοδο, το σοσιαλισμό.

6. Πριν λίγες ημέρες συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την ανατροπή του σοσιαλισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ο αιώνα. Αυτή η επέτειος αξιοποιήθηκε από τα επιτελεία του συστήματος ως ευκαιρία για να εξαπολυθεί μια ακόμη ιστορική διαστρέβλωση και συκοφαντική επίθεση σε βάρος του σοσιαλισμού και των -αξεπέραστων ακόμη και σήμερα- κατακτήσεών του. Σε συνθήκες φαινομενικής καπιταλιστικής παντοδυναμίας, αν κάτι αποδεικνύει αυτή η επίθεση, είναι ο φόβος των απολογητών του σημερινού σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, ο φόβος μπροστά στις αστείρευτες δυνάμεις της εργατικής τάξης και του λαού να κάνουν το “αδύνατο” δυνατό. Στο χέρι των λαών είναι να κάνουν τους φόβους που ξορκίζουν πραγματικότητα.

Γιατί, μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να αξιοποιήσει στο έπακρο και προς όφελος του λαού τις τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης της επιστήμης και της παραγωγής. Γιατί μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να απελευθερώσει τον εργαζόμενο απ’ τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς και ν’ αλλάξει το σκοπό της παραγωγής. Έχουν ωριμάσει οι προϋποθέσεις για να βγούμε επιτέλους απ’ το σημερινό βάλτο της εκμετάλλευσης και της ανασφάλειας. Σκοπός της παραγωγής να μην είναι πλέον το καπιταλιστικό κέρδος, αλλά η ικανοποίηση των αυξανόμενων αναγκών της κοινωνίας.

Ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση για τον 21ο αιώνα!».