Στον αντικομμουνισμό, στον αντισοβιετισμό συμφωνούν και συναντιούνται όλοι: η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία, η αντιδραστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ. Οχι τυχαία, γιατί ενοχλούνται από την πραγματική διέξοδο για τους λαούς
Την περίοδο εκείνη οι μπολσεβίκοι πάλευαν τόσο ενάντια στην αντεπανάσταση και στη «λευκή τρομοκρατία», όσο και ενάντια στην επέμβαση των 14 καπιταλιστικών κρατών. Φωτ. Ο Κόκκινος Στρατός στο Κίεβο το 1919
Συνεχίζοντας την επίθεση, ο Πούτιν είπε: «Μετά την επανάσταση, το κύριο καθήκον των μπολσεβίκων ήταν να παραμείνουν στην εξουσία με οποιοδήποτε κόστος. Για χάρη αυτού, έκαναν τα πάντα: τόσο στις ταπεινωτικές συνθήκες της Ειρήνης του Μπρεστ σε μια εποχή που η Γερμανία του Κάιζερ και οι σύμμαχοί της βρίσκονταν στη δυσκολότερη στρατιωτική και οικονομική κατάσταση και η έκβαση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν στην πραγματικότητα καθορισμένη, όσο και ικανοποιώντας τις όποιες απαιτήσεις, τις όποιες επιθυμίες των εθνικιστών εντός της χώρας». Μάλιστα, για να γίνει ακόμη πιο πιστευτός ο Ρώσος Πρόεδρος επεδίωξε να φέρει αντιμέτωπους τον Λένιν, που σημείωσε πως στήριζε τις υποχωρήσεις στους εθνικιστές, με τον Στάλιν, που δεν ήθελε το ομοσπονδιακό καθεστώς της χώρας.
Καταρχάς για τη Συνθήκη του Μπρεστ (3/3/1918), ο Πούτιν πάλι «ξεχνά» ότι εκείνη την περίοδο οι μπολσεβίκοι πάλευαν τόσο ενάντια στην αντεπανάσταση και στη «λευκή τρομοκρατία», που κι αυτή του «διέφυγε», καθώς και ενάντια στην επέμβαση των 14 καπιταλιστικών κρατών. Ο ίδιος «κρούει ανοιχτές θύρες», όταν λέει ότι κύριο καθήκον των μπολσεβίκων «ήταν να παραμείνουν στην εξουσία». Ο Λένιν έγραφε πως «σ' αυτόν τον μακρόχρονο και δύσκολο αγώνα» Ρώσοι και Ουκρανοί εργάτες «πρέπει να βαδίζουμε ενωμένοι με την πιο στενή συμμαχία, γιατί, δρώντας μεμονωμένοι, ασφαλώς δεν θα τα βγάλουμε πέρα. Οποια και να είναι τα σύνορα της Ουκρανίας και της Ρωσίας, όποιες και να είναι οι μορφές των κρατικών τους σχέσεων, αυτό δεν είναι και τόσο σπουδαίο, σ' αυτό το ζήτημα μπορούμε και πρέπει να κάνουμε υποχωρήσεις, σ' αυτό το ζήτημα μπορούμε να δοκιμάσουμε και τούτη κι εκείνη και μια τρίτη λύση, απ' αυτό δεν θα χαθεί η υπόθεση των εργατών και των αγροτών, η υπόθεση της νίκης ενάντια στον καπιταλισμό. Αν όμως δεν μπορέσουμε να διατηρήσουμε την πιο στενή συμμαχία μεταξύ μας... ενάντια στους καπιταλιστές και στους κουλάκους των χωρών μας και όλων των χωρών, τότε η υπόθεση των εργατών θα χαθεί ασφαλώς για πολλά χρόνια, με την έννοια ότι και τη Σοβιετική Ουκρανία και τη Σοβιετική Ρωσία θα μπορέσουν τότε οι καπιταλιστές να τις τσακίσουν και να τις στραγγαλίσουν».3
Δεν έχουμε εδώ την έκταση για να αναφερθούμε ολοκληρωμένα στη συζήτηση ανάμεσα στον Λένιν και στον Στάλιν, για τα ζητήματα της κρατικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ. Ομως ο Στάλιν, για μια μεγάλη περίοδο, ήταν επικεφαλής του σοβιετικού κράτους και του κόμματος των μπολσεβίκων, κατά την οποία διατηρήθηκαν όλα αυτά, που είχε συμφωνήσει, μετά από διεξοδική συζήτηση, με τον Λένιν. Ο ίδιος έγραφε για τις αρχές του κόμματος στο εθνικό ζήτημα: «α) κατηγορηματική άρνηση κάθε μορφής εξαναγκασμού στις σχέσεις των εθνοτήτων, β) αναγνώριση της ισότητας και του κυριαρχικού δικαιώματος των λαών να καθορίζουν μόνοι τις τύχες τους, γ) αναγνώριση της θέσης ότι μια σταθερή ένωση των λαών μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο πάνω στη βάση της συνεργασίας και της ελεύθερης συγκατάθεσης, δ) διακήρυξη της αλήθειας ότι η ένωση αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο ύστερα από την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου».4
Μάταιος κόπος, λοιπόν, η προσπάθεια του Πούτιν να στρέψει τον Λένιν ενάντια στον Στάλιν και το ανάποδο!
Κλασικό μοτίβο του Πούτιν είναι πως οι μπολσεβίκοι «χάρισαν» εδάφη της Ρωσίας στην Ουκρανία και πιο μετά αυτό το επανέλαβε ο Ν. Χρουστσόφ «χαρίζοντας» την Κριμαία, που είχε βασικά ρωσικό πληθυσμό, στη Σοβιετική Ουκρανία.
Για τα ίδια γεγονότα, οι Ουκρανοί εθνικιστές λένε πως έτσι οι μπολσεβίκοι προσπάθησαν να αλλάξουν την εθνοτική σύνθεση της Ουκρανίας, προσθέτοντας ρωσικούς πληθυσμούς στη σύνθεση της Σοβιετικής Ουκρανίας και να «δέσουν χειροπόδαρα» τους Ουκρανούς.
Η εθνικιστική προσέγγιση της μιας ή της άλλης πλευράς δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια. Η εργατική εξουσία, όπως και όφειλε, έθεσε ως κριτήριο το πώς θα μπορούσαν καλύτερα να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, πώς καλύτερα θα ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες. Ετσι, ήταν αναγκαία η ύπαρξη στα όργανα της κάθε Σοβιετικής Δημοκρατίας ενός ισχυρού εργατικού πυρήνα, σε μια μεγάλη χώρα, όπου κυριαρχούσε το αγροτικό στοιχείο. Τέτοιες, βασικά αγροτικές σε σύνθεση ήταν οι περισσότερες επαρχίες της Σοβιετικής Ουκρανίας. Ετσι ζητήθηκε η Σοβιετική Δημοκρατία του Ντονιέτσκ - Κριβόι Ρογκ, που υπήρχε από το 1918 έως το 1919, να αυτοδιαλυθεί και οι βιομηχανικές περιοχές αυτές να ενταχθούν στη σύνθεση της Σοβιετικής Ουκρανίας, όπως και έγινε.
Επιπλέον, υπήρχαν μια σειρά λόγοι καλύτερης οικονομικής διαχείρισης των πόρων της κάθε περιοχής, π.χ. του νερού, ή του ηλεκτρικού ρεύματος, της βιομηχανικής βάσης κ.ο.κ. Είναι χαρακτηριστικό πως μέχρι πρόσφατα η Κριμαία εξαρτιόταν σε νερό από την Ουκρανία (κατά το 90% των αναγκών της), σε ηλεκτρική ενέργεια (κατά 80%), σε βασικά αγαθά (κατά 60%). Τα τελευταία χρόνια η Ρωσία, μετά την ενσωμάτωση της Κριμαίας, έκανε σημαντικές επενδύσεις σε υποδομές, ώστε να αλλάξει αυτήν την κατάσταση, φτιάχνοντας π.χ. τη γέφυρα 20 χιλιομέτρων του Κερτς. Ομως, στα χρόνια του σοσιαλισμού δεν υπήρχε τέτοια αναγκαιότητα, μιας και μιλάμε για τα διοικητικά σύνορα μιας ενιαίας χώρας.
Ο Στάλιν έγραφε για τις κοινωνικοοικονομικές ιδιαιτερότητες, που υπήρχαν σε μια σειρά περιοχές (Κριμαία, Υπερκαυκασία, Τουρκεστάν κ.ά.), όχι μόνον με την έννοια της απομακρυσμένης, «ακρινής», όπως γράφει, περιοχής, αλλά και των ιδιαίτερων οικονομικών, εθνοτικών, πολιτισμικών στοιχείων.5 Σημειώνει ακόμη πως «βασικοί κλάδοι της βιομηχανίας, η ανθρακοβιομηχανία και η μεταλλουργία, δεν εμφανίστηκαν στην Ουκρανία από τα κάτω, με τη φυσιολογική ανάπτυξη της λαϊκής οικονομίας, μα από τα πάνω με την εισαγωγή τους απ΄ έξω, με την τεχνητή εμφύτευσή τους. Γι' αυτόν τον λόγο το προλεταριάτο αυτών των κλάδων δεν είναι ντόπιο, δεν μιλά την ουκρανική γλώσσα και το περιστατικό αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η πολιτιστική επίδραση της πόλης πάνω στο χωριό και η συμμαχία του προλεταριάτου με την αγροτιά να δυσκολεύονται σημαντικά εξαιτίας αυτών των διαφορών στην εθνική σύνθεση του προλεταριάτου και της αγροτιάς».6
Ολες αυτές τις πλευρές έπρεπε να τις υπολογίσει η σοβιετική εξουσία, κάτι που δεν θέλουν και μάλλον δεν μπορούν να καταλάβουν οι εθνικιστικές προσεγγίσεις τόσο σε Ουκρανία, όσο και σε Ρωσία.
Οχι πρώτη φορά, ο Πούτιν χαρακτηρίζει το δικαίωμα της αποχώρησης μιας ενωσιακής Δημοκρατίας από τη σύνθεση της ΕΣΣΔ «ατομική βόμβα στα θεμέλια της ΕΣΣΔ», την οποία τοποθέτησε ο Λένιν.
Ηδη αναφερθήκαμε στην κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στα πρώην εδάφη της τσαρικής αυτοκρατορίας, εξαιτίας της ταξικής και εθνικής καταπίεσης για την οποία ο Λένιν σημείωνε: «Επειδή, λόγω της μακραίωνης καταπίεσης, στους κόλπους του καθυστερημένου τμήματος των μαζών της Ουκρανίας παρατηρούνται εθνικιστικές τάσεις, τα μέλη του ΚΚΡ έχουν υποχρέωση να τις αντιμετωπίζουν με τη μεγαλύτερη υπομονή και προσεκτικότητα, αντιπαραθέτοντας στις τάσεις αυτές τη συντροφική εξήγηση της ταυτότητας των συμφερόντων των εργαζόμενων μαζών της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Τα μέλη του ΚΚΡ οφείλουν στο έδαφος της Ουκρανίας να εφαρμόζουν στην πράξη το δικαίωμα των εργαζόμενων μαζών να διδάσκονται και να συνεννοούνται σε όλα τα σοβιετικά Ιδρύματα στη μητρική τους γλώσσα, αντιδρώντας με κάθε τρόπο στις απόπειρες με τεχνητά μέσα να μπει σε δεύτερη μοίρα η ουκρανική γλώσσα, επιδιώκοντας, αντίθετα, να μετατρέψουν την ουκρανική γλώσσα σε όργανο κομμουνιστικής διαφώτισης των εργαζόμενων μαζών. Πρέπει όμως να παρθούν αμέσως μέτρα, ώστε σε όλα τα σοβιετικά Ιδρύματα να υπάρχει αρκετός αριθμός υπαλλήλων που να κατέχουν την ουκρανική γλώσσα και μελλοντικά όλοι οι υπάλληλοι να μπορούν να συνεννοούνται στην ουκρανική γλώσσα».7
Σε ό,τι αφορά δε το ζήτημα της κρατικής συγκρότησης σημείωνε: «Αν ένας μεγαλορώσος κομμουνιστής επιμένει στη συγχώνευση της Ουκρανίας με τη Ρωσία, εύκολα μπορεί να τον υποπτευθούν οι Ουκρανοί ότι υπερασπίζει μια τέτοια πολιτική όχι γιατί φροντίζει για την ενότητα των προλετάριων στην πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, αλλά γιατί διατηρεί τις προλήψεις του παλιού μεγαλορώσικου εθνικισμού, του ιμπεριαλισμού. Μια τέτοια δυσπιστία είναι φυσική, και ως ένα βαθμό αναπόφευκτη και δικαιολογημένη, γιατί οι μεγαλορώσοι, κάτω από τον ζυγό των τσιφλικάδων και των καπιταλιστών, αιώνες τρέφονταν με τις επαίσχυντες και σιχαμερές προλήψεις του μεγαλορώσικου σοβινισμού.
Αν ένας Ουκρανός κομμουνιστής επιμένει στην απόλυτη κρατική ανεξαρτησία της Ουκρανίας, μπορούν να τον υποπτευθούν ότι υπερασπίζει μια τέτοια πολιτική όχι από τη σκοπιά των προσωρινών συμφερόντων των Ουκρανών εργατών και αγροτών στην πάλη τους ενάντια στο ζυγό του κεφαλαίου, αλλά από μικροαστικές, μικρονοικοκυρίστικες εθνικές προλήψεις. Γιατί η πείρα μάς έδειξε εκατοντάδες φορές ότι οι μικροαστοί "σοσιαλιστές" των διαφόρων χωρών - οι κάθε λογής δήθεν σοσιαλιστές Πολωνοί, Λετονοί, Λιθουανοί, Γεωργιανοί μενσεβίκοι, εσέροι και λοιποί μεταμφιέζονταν σε οπαδούς του προλεταριάτου με μοναδικό σκοπό να εφαρμόσουν με την απάτη την πολιτική του συμβιβασμού με τη "δική τους" εθνική αστική τάξη ενάντια στους επαναστάτες εργάτες. Αυτό το είδαμε στο παράδειγμα της διακυβέρνησης του Κερένσκι στη Ρωσία το Φλεβάρη - Οχτώβρη του 1917, το είδαμε και το βλέπουμε σε όλες τις χώρες.
Το καλύτερο μέσο είναι η κοινή δουλειά για την υπεράσπιση της δικτατορίας του προλεταριάτου και της Σοβιετικής εξουσίας στην πάλη ενάντια στους τσιφλικάδες και στους καπιταλιστές όλων των χωρών, ενάντια στις απόπειρές τους να επαναφέρουν την παντοκρατορία τους.
Γι' αυτό εμείς, οι μεγαλορώσοι κομμουνιστές, πρέπει να καταδικάζουμε με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα και τις παραμικρότερες εκδηλώσεις μεγαλορωσικού εθνικισμού ανάμεσά μας, γιατί αυτές οι εκδηλώσεις, που είναι γενικά προδοσία του κομμουνισμού, φέρνουν πολύ μεγάλη ζημιά, γιατί μας χωρίζουν από τους Ουκρανούς συντρόφους μας και χύνουν νερό στο μύλο του Ντενίκιν και του καθεστώτος του».8
Ο ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης σημείωνε και κάτι ακόμη, που δεν θα άρεσε στον Πούτιν: «Κανένα απολύτως προνόμιο σε κανένα έθνος και για καμιά γλώσσα! Ούτε η παραμικρότερη καταπίεση, ούτε η παραμικρότερη αδικία σε βάρος μιας εθνικής μειονότητας! Να ποιες είναι οι αρχές της εργατικής δημοκρατίας».9
O Bλ. Πούτιν φτάνει στο σημείο να κατηγορεί τον Λένιν και τους μπολσεβίκους για τη διάλυση της ΕΣΣΔ, που ιδρύθηκε ως ισότιμη ένωση Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Ομως, το ζήτημα της διάλυσής της είναι ένα σύνθετο ζήτημα, κι όχι απλώς ζήτημα της ομοσπονδιακής μορφής της, όπως προσπαθεί να το παρουσιάσει ο Ρώσος Πρόεδρος. Εχει να κάνει με όλους εκείνους τους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς παράγοντες, εξωτερικούς και εσωτερικούς, που έχει αναδείξει το Κόμμα μας. Η ουσία είναι πως όσο δυνάμωναν οι σοσιαλιστικές σχέσεις λύνονταν προβλήματα, η ΕΣΣΔ ενισχυόταν, άντεξε στην τεράστια δοκιμασία της φασιστικής επίθεσης, παρά τις μεγάλες απώλειες βγήκε νικήτρια. Αντίθετα, όταν επιλέχτηκαν βήματα που αποδυνάμωσαν τις σοσιαλιστικές σχέσεις εμφανίστηκαν κοινωνικές δυνάμεις, που μπόρεσαν να ανατρέψουν με την «περεστρόικα» τον σοσιαλισμό, «ξεθάβοντας» και ενδυναμώνοντας και τους εθνικισμούς. Η ανατροπή του σοσιαλισμού, που οδήγησε στην επιστροφή των λαών της πρώην ΕΣΣΔ στις συνθήκες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων δεν έγινε χωρίς διαπάλη. Σε ποια μεριά ήταν εκείνη την περίοδο ο Βλ. Πούτιν; Η απάντηση είναι γνωστή. Στην «μπάντα» του Γιέλτσιν, που πρωτοστάτησε στη διάλυσή της.
Η αντικομμουνιστική επίθεση που εξαπέλυσε ο Βλ. Πούτιν δεν ήταν τυχαία. Η αστική τάξη της Ρωσίας θεωρεί δική της «σφαίρα επιρροής» για ιστορικούς λόγους μια σειρά από εδάφη και πληθυσμούς της πρώην ΕΣΣΔ. Αυτό επιδιώκει να το «τεκμηριώσει» με την επίθεση στον Λένιν και τους μπολσεβίκους, που δήθεν κακώς έπραξαν πριν από 100 χρόνια, π.χ. «κατασκευάζοντας» και «γιγαντώνοντας» την Ουκρανία, ενώ αυτά τα εδάφη θα έπρεπε, στη βάση αυτής της αστικής προσέγγισης, να ανήκουν στη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία. Ετσι ο αντικομμουνισμός αξιοποιείται από την αστική τάξη της Ρωσίας για να αναδείξει την αδηφάγα όρεξη του κεφαλαίου για το ξαναμοίρασμα των εδαφών, του ενεργειακού πλούτου, του ορυκτού πλούτου, των δρόμων των εμπορευμάτων, τον έλεγχο των αγορών. Στόχος το αυγάτισμα των κερδών τους στον σφοδρό ανταγωνισμό τους με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αυτό, όπως είδαμε, στις 24/2 συνοδεύτηκε και με τα προσχήματα της «αποστρατιωτικοποίησης» και του «αντιφασισμού» της Ουκρανίας. Ομως ο αντιφασισμός δεν μπορεί να ταιριάξει με τον αντικομμουνισμό. Για άλλη μια φορά, επιβεβαιώνεται πως ο αντικομμουνισμός πάει χέρι-χέρι και ταιριάζει με τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.
Τελικά, στον αντικομμουνισμό, στον αντισοβιετισμό είναι εκεί που συμφωνούν και συναντιούνται όλοι, η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία, η αντιδραστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, όλοι! Οχι τυχαία, γιατί ενοχλούνται από την πραγματική διέξοδο για τους λαούς, γιατί αυτό είναι που φοβούνται και μάλιστα σε συνθήκες των οξυμένων ανταγωνισμών τους που εκδηλώνονται πια ανοιχτά και με πόλεμο. Την προοπτική οι εργαζόμενοι, οι λαοί να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, να βγουν απ' αυτήν την ιμπεριαλιστική σφαγή με την εξουσία στα χέρια τους. Οσο και να το ξορκίζουν δεν θα το αποφύγουν!
Παραπομπές:
1. Β.Ι. Λένιν: «Η εργατική τάξη και το εθνικό ζήτημα», «Απαντα», τ. 23, σελ. 151
2. Πιο αναλυτικά δες «Η αλήθεια για την Ιστορία της Ουκρανίας», «Ριζοσπάστης» 22/02/22, σελ. 5.
3. Β.Ι. Λένιν: «Γράμμα προς τους εργάτες και τους αγρότες της Ουκρανίας», «Απαντα», τ. 40, σελ. 48.
4. Ι.Β. Στάλιν: «Οι εθνικοί παράγοντες στην ανοικοδόμηση του Κόμματος και του Κράτους», «Απαντα», τ. 5, σελ. 206.
5. Ι.Β. Στάλιν: «Η οργάνωση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Ρωσίας», «Απαντα», τ. 4, σελ.76 - 77.
6. Ι.Β. Στάλιν: «Πραχτικά μέτρα για την εφαρμογή της Απόφασης του 12ου Συνεδρίου στο εθνικό ζήτημα», «Απαντα», τ. 5, σελ. 366.
7. Β.Ι. Λένιν: «Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΡ(μπ) για τη σοβιετική εξουσία στην Ουκρανία», «Απαντα», τ. 39, σελ. 334 - 335.
8. Β.Ι. Λένιν: «Γράμμα προς τους εργάτες και τους αγρότες της Ουκρανίας», «Απαντα», τ. 40, σελ. 45 - 46
9. Β.Ι. Λένιν: «Η εργατική τάξη και το εθνικό ζήτημα», «Απαντα», τ. 23, σελ. 152
Με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν οι καπιταλιστές όπου γης...
ΑπάντησηΔιαγραφή