Για τον ΑΡΗ.

«Αυτοί ή εμείς;»

«(...) Μας κατηγορούν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές και ισχυρίζονται ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είναι σκεπασμένες κομμουνιστικές οργανώσεις. Μα αυτή η κατηγορία μπορεί ν' αποτελέσει ντροπή ή έπαινο; (...)

Τον κομμουνισμό θα τον επιβάλετε σεις, ο λαός κι όχι το ΚΚΕ (...)

Λένε ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησιές και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές να χαλάσουν τις εκκλησιές, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Οι εκκλησιές μας φταίνε ή τα καράβια του Εμπειρίκου; (...)

Αν, μάλιστα, εξετάσουμε βαθύτερα το πράμα αυτό, θα δούμε ότι αυτοί είναι άθρησκοι, γιατί σ' αυτούς δεν υπάρχει ίχνος θρησκευτικής συνείδησης κι ο μόνος που λατρεύουν είναι ο Θεός Μαμμωνάς, ο Θεός του χρήματος (...)

Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.

Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς;

Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι

οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας.

Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;

Οταν έξαφνα στα 1929 - 31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Αγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Ελληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.

Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους!

Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία (...).

Οταν ήταν εδώ ο κατακτητής, αυτοί θέλανε τότε την τάξη. Εμείς θέλαμε την αταξία για να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή του κατακτητή. Τώρα αυτοί θέλουνε την αταξία. Μα εμείς θέλουμε την τάξη. Αυτοί είναι οι οργανωτές του εμφυλίου πολέμου για να εκμεταλλεύουνται το λαό μας. Αυτοί είναι οι λύκοι, που προσπαθούν να κατασπαράξουν το κοπάδι, εμάς, εσάς, όλους μας, το λαό δηλαδή. Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ υποσχέθηκαν στο λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε (...)

Μα εμείς υποσχεθήκαμε στο λαό και κάτι άλλο: Οτι δε θ' αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: τη λαοκρατία. Γι' αυτό θα παλέψουμε, για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεσή μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας τη ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος (...)».



(Από την ιστορική ομιλία του Αρη στη Λαμία, στις 29 Οκτώβρη 1944).





Αύριο, Κυριακή 9 Οκτώβρη, στις 11 το πρωί, στην πλατεία Λαού, στη Λαμία



«Παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς»


«Η ιστορία του τόπου μας μαρτυράει πως η εφαρμογή κάθε αντιλαϊκής πολιτικής συνοδεύεται και με κατασταλτικά μέτρα σε βάρος του αγώνα των εργαζομένων και με έξαρση του αντικομμουνισμού (...).

Ειδικοί "λαθολόγοι" και άλλοι αξιωματούχοι της κυβέρνησης βγαίνουν σε τηλεοπτικά κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς και εφημερίδες και ερμηνεύουν την Ιστορία του ΚΚΕ με τους φακούς του καθεστώτος.

Βιβλία εκδίδονται το ένα κοντά στο άλλο και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, λες και υπακούν στον ίδιο μαέστρο, προβάλλουν με θαυμασμό και πλέκουν εγκώμια στον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ και στέλεχος του Κόμματος, Αρη Βελουχιώτη. Πλέκουν το εγκώμιο του Αρη, αλλά, από την άλλη, συκοφαντούν το ΚΚΕ.

Ορισμένοι, μάλιστα, ισχυρίζονται πως αυτό το κάνουν από σεβασμό δήθεν στους αγώνες του και στη μεγάλη συνεισφορά του στην Εθνική Αντίσταση. Και σαν απόδειξη κρατάνε και μια φωτογραφία του Αρη.

Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι το ΚΚΕ υπάρχει και δυναμώνει.

Βλέπετε, τώρα θυμήθηκαν τον Αρη, ύστερα από 50 χρόνια. Τον προβάλλουν, αλλά πολεμούν την πολιτική του ΚΚΕ, πολιτική που στα πλαίσιά της αγωνιζόταν ο Αρης. Ορισμένοι τις ενέργειες αυτές τις δικαιολογούν στο όνομα της δήθεν ιστορικής έρευνας και της ιστορικής αλήθειας.

Η ουσία βρίσκεται αλλού. Σκοπός τους είναι να εμφανίσουν ένα πραγματικό γεγονός, δηλαδή έναν λαϊκό ηγέτη, έναν αναμφισβήτητο αγωνιστή, από τη μια, και ένα κόμμα λαθών και συνθηκολόγο, από την άλλη. Μάταιος ο κόπος τους. Ο Αρης ήταν δημιούργημα του Κόμματος και ένα μ' αυτό.

Επαινούν τους νεκρούς συντρόφους μας, παλιοί και νεοφώτιστοι κατήγοροι, για να συκοφαντήσουν έτσι πιο πειστικά το Κόμμα. Παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς».

(Από την ομιλία του Χαρίλαου Φλωράκη στην εκδήλωση για τα 80χρονα του ΚΚΕ, 13/02/97)



«Αυτός και το έργο του έχουν πια καταγραφεί στην ιστορία... »


Στις 21 Ιούνη 1945, δυο μόνο μέρες μετά το κρέμασμα του κεφαλιού του Αρη σε στύλο της Ηλεκτρικής στα Τρίκαλα, σ' ένα «προφητικό» κείμενό του στην εφημερίδα «Αναγέννηση» ένας Θεσσαλός δημοσιογράφος, ο Φαίδων Μακρής, έγραψε:
«Σύμφωνα με τους μαθηματικούς νόμους του εκκρεμούς, το καθημαγμένο κεφάλι του Αρη Βελουχιώτη, ταλαντευόταν προχθές κρεμασμένο σ' ένα φανοστάτη της πλατείας των Τρικάλων. Αιωρείτο αργά. Δεξιά - αριστερά, δεξιά - αριστερά και κάθε ταλάντευση σημείωνε και μια τραγική στιγμή των καιρών που διανύουμε. Σιωπηλά τα πλήθη βλέπαν με κατάπληξη το μακάβριο θέαμα.
Ενα "γιατί;" μεγάλο σαν το έργο του Αρη, γεννιόταν μες στις ψυχές όλων χωρίς να φτάνει και στα χείλια. Η ανταρσία του ενάντια στο κράτος τιμωρήθηκε με το θάνατο, η ανταρσία ενάντια στο κόμμα του τιμωρήθηκε ακόμα πιο σκληρά για έναν κομμουνιστή, με τη διαγραφή του.
Ομως, η αισχρή, βάρβαρη και ανίερη διαπόμπευση της κεφαλής του ήρωα είναι μια ιστορική αδικία και μια εθνική ντροπή...
"Χαράς ευαγγέλια" γαύγισε για το θάνατο του ήρωα η εμπαθής ασημότης της Νομαρχίας Τρικάλων, χωρίς να σκεφτεί ότι όταν αυτός θα εγκαταλείψει με "τας κεκανονισμένας τιμάς" τη ζωή, ύστερα από λίγο δε θα τον θυμούνται ούτε οι στενότεροι συγγενείς του, ενώ τον Αρη Βελουχιώτη δε θα τον ξεχάσουν ούτε οι φίλοι του ούτε οι εχθροί του. Γιατί αυτός και το έργο του έχουν πια καταγραφεί στην ιστορία του έθνους».

«Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ»


«...Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα.
Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες.
Εκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ.
Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα;
ΤΙΜΗ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ότι γλίτωσα απ' τη διαφθορά της συνείδησης, στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα που φερόντανε τροχάδην στον γκρεμό με ΑΓΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ στοιχεία και μόνο με τέτοια.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου. Είναι το μόνο κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο:
Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου. Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».

(Θανάσης Κλάρας, επιστολή στον «Ριζοσπάστη», 9/9/1931)

                                                  Γράφει:
                                     ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ