Στα νεανικά τους χρόνια υπήρξαν ενεργά στελέχη του αριστερίστικου χώρου.
"Καθοδηγούσαν" φοιτητές και φοιτήτριες για τις αξίες και τα ιδανικά της επανάστασης.
Κριτικάριζαν το "αποστεωμένο και δογματικό ΚΚΕ" για βαθύ συντηρητισμό κι ενσωμάτωση στο σύστημα.
Με λίγα λόγια (και στα λόγια) υπήρξαν "μεγάλοι επαναστάτες".
Έπειτα ήρθε η ώρα της πραγματικής ζωής. Βρήκαν δουλειά, παντρεύτηκαν, νοικοκυρεύτηκαν και οι περισσότεροι πολύ εύκολα κι απαλά ενσωματώθηκαν στα κόμματα εξουσίας και τα υπηρέτησαν με φανατισμό μέχρι το σήμερα.
Ανακαλύπτοντας τα "καλά της αστικής δημοκρατίας", πολύ γρήγορα ξέχασαν τις μεγαλοστομίες περί επανάστασης.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που ισχυρίζονται πως είναι ακόμα αριστεροί.
Είναι αυτοί που κατέλαβαν διάφορες θέσεις στην αυτοδιοίκηση, στο εργατικό κίνημα, στον πολιτισμό και αλλού, πουλώντας αριστεροφροσύνη.
Κι ενώ στην αυτοδιοίκηση αποδέχονται και υλοποιούν κάθε αντιλαϊκή απόφαση και οδηγία των καπιταλιστών,
κι ενώ στο εργατικό κίνημα συνεργάζονται με τα φερέφωνα του κυβερνητικού συνδικαλισμού, κι ενώ στον πολιτισμό αναπαραγάγουν χωρίς ντροπή τα σκουπίδια του εμπορικού κινηματογράφου, έχουν το θράσος να γίνονται τιμητές των πάντων και να προκαλούν.
Γιατί είναι πρόκληση για κάθε αριστερό και προοδευτικό άνθρωπο που ψάχνει λίγο την ιστορία,να προσπαθούν να οικειοποιηθούν τους ήρωες που πέθαιναν βροντοφωνάζοντας "Ζήτω το ΚΚΕ" και να τους προσδώσουν το χαρακτήρα και τις απόψεις που αυτοί επιθυμούν διαστρεβλώνοντας πλήρως την πολιτική και ιδεολογική πρακτική τους.
Γιατί είναι πρόκληση, βαριά συκοφαντία κι εξυπηρέτηση των σχεδίων της άρχουσας τάξης το να διαλαλούν πως για το θάνατο του Άρη, του Πλουμπίδη, του Μπελογιάννη φταίνε οι σταλινικοί κι όχι οι πραγματικοί θύτες δηλαδή η ντόπια άρχουσα τάξη, ο μοναρχοφασισμός, οι συνεργάτες των ναζί και οι ιμπεριαλιστές.
Γιατί είναι πρόκληση και ατιμία να αποθεώνουν τον Άρη Βελουχιώτη που ήταν υπέρ της ένοπλης πάλης και για τον ίδιο λόγο να συκοφαντούν τον Νίκο Ζαχαριάδη.
Γιατί είναι πρόκληση να κάνουν ανάρτηση με τίτλο:
" Μισή και μίζερη η αποκατάσταση του Άρη"όταν οι ίδιοι μέσα στους φορείς που δραστηριοποιούνται δεν έχουν κάνει ποτέ τίποτα για να αναδείξουν το έργο και την προσωπικότητά του.
Η πιο μεγάλη πρόκληση κι ατιμία όμως είναι αυτά που γράφουν στην ίδια ανάρτηση για τη μη κομματική αποκατάστασή του τα οποία παραθέτουμε:
"...Έχει όμως και κάτι ανατριχιαστικό το μήνυμα αυτό: Μπορεί να είχε δίκιο, ορίστε που του αναγνωρίζεται σήμερα, με 66 έστω χρόνια καθυστέρηση, όμως ορθώς ακολουθήθηκε η πανθομολογούμενα πλέον σήμερα λανθασμένη κομματική γραμμή, ορθώς το μεγαλειώδες εαμικό κίνημα «ετελεύτησε εν στόματι μαχαίρας», αφού το προέχον είναι πάντοτε η ορθότητα της κομματικής γραμμής και το παπικό «αλάθητο» της ηγεσίας… Αυτή η λογική πρυτανεύει στο ΚΚΕ και για τα μεγάλα και για τα μικρότερα. Από την παράδοση των κρατούμενων αγωνιστών της Ακροναυπλίας που δεν δραπέτευσαν και οδηγήθηκαν δέσμιοι στους Γερμανούς καταχτητές υπακούοντας στην ηγεσία, μέχρι τις μέρες μας."
Το αποκορύφωμα είναι πως αυτός ο επιεικώς διασπαστικός ρόλος τους , συνοδεύεται μονίμως από υποκριτικές εκκλήσεις για ενότητα.
Όταν σα σκοπό της ζωής τους έχουν κάνει τον αντιΚΚΕ αγώνα, δεν είναι τυχαίο που βγάζουν τέτοια συμπεράσματα κι ακολουθούν τέτοια πρακτική, παρότι η πληθώρα ντοκουμέντων του κόμματος για τη συμφωνία της Βάρκιζας αλλά και για όλα τα τραγικά γεγονότα της αιματοβαμμένης ιστορίας του, τους διαψεύδει πανηγυρικά.
Ε και λοιπόν;
Αφού η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί τους, τότε αλίμονο στην πραγματικότητα.
Οκτώβρης 2011
Ο Αληθινός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου