Ομολογίες αστών...

Όταν ξεκίνησαν οι δήθεν εξεγέρσεις σε χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, με τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», οι αστοί και κάθε είδους οπορτουνιστές τις στήριζαν, τις πρόβαλλαν ως λαϊκές εξεγέρσεις, ως το πραγματικό κίνημα, αντιπαραθέτοντάς τες στο οργανωμένο εργατικό, στο κομμουνιστικό κίνημα. Το ΚΚΕ τις χαρακτήριζε ως κινητοποιήσεις για εκσυγχρονισμούς στο αστικό πολιτικό σύστημα, κάνοντας ταυτόχρονα λόγο για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις με βάση το ΝΑΤΟικό σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή».

Να θυμίσουμε π.χ. ότι «ήρωας» της πλατείας Ταχρίρ ήταν ο επικεφαλής της πολυεθνικής «Google» σε όλη τη Βόρεια Αφρική. Βεβαίως, εκεί που οι ίδιοι οι αστοί ομολόγησαν ότι οργάνωσαν «εξέγερση» ήταν η Λιβύη, αποκαλύπτοντας ότι ο στρατηγός των αντικαθεστωτικών, Χαλίφα Χάφτερ, είναι «πράκτορας της CIA» και άνθρωπος των Αμερικανών. Ο Μαχμούντ Μπεν Τζουμάα, ανώτατος αξιωματούχος των δυνάμεων ασφαλείας του Καντάφι, εξέδιδε διαταγές για τη σύλληψη ή την παρακολούθηση των αντικαθεστωτικών, αλλά ο ίδιος τους συναντούσε κρυφά για να τους προστατέψει από το καθεστώς Καντάφι. Πράκτορες βετεράνοι ιμπεριαλιστικών κρατών ανέλαβαν να πείσουν στελέχη του καθεστώτος Καντάφι να το εγκαταλείψουν. Αυτοί εκπαίδευαν το στρατό των αντικαθεστωτικών. Ενώ αρκετοί Βρετανοί SAS δρούσαν υπέρ των αντικαθεστωτικών. Ολα τα παραπάνω αποκαλύφθηκαν από τον αστικό Τύπο.

Όταν ξεκίνησε το λεγόμενο «κίνημα των αγανακτισμένων» σε Ισπανία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Βέλγιο κλπ, αστοί και οπορτουνιστές το παραλλήλιζαν με την «Αραβική Ανοιξη», πάλι σε αντιπαράθεση με το οργανωμένο εργατικό, το κομμουνιστικό κίνημα, προβάλλοντάς το ως κίνημα ακηδεμόνευτο από κόμματα, χωρίς ηγεσία, επομένως ένα «γνήσιο» λαϊκό κίνημα... Τότε εκτιμούσαμε ότι υπάρχουν διάφορες δυνάμεις πίσω απ' αυτά τα κινήματα, διάφορα λόμπι, αστικές δυνάμεις, που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία και τα «μπλογκς», που τάχα οργάνωναν τέτοια κινήματα. Ασε που αυτή η υπόθεση με τα «μπλογκς» και το ίντερνετ έγιναν φετίχ των λεγόμενων «εξεγέρσεων» τόσο στην «Αραβική Ανοιξη» όσο και στο «κίνημα των αγανακτισμένων». Λες και χωρίς άλλη οργάνωση, άλλους μηχανισμούς, που κρύβονται πίσω τους, μπορούν να κινητοποιηθούν μάζες. Τώρα ξαναφουντώνουν το «κίνημα των αγανακτισμένων», με αφορμή τη δράση τους στις ΗΠΑ, αλλά του δίνουν άλλη ονομασία, όπως «Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ» ή ανάλογες ονομασίες σε άλλες χώρες με βάση τις δράσεις ενάντια σε τράπεζες κλπ. Οι αστοί και πάλι ομολογούν. Τι ακριβώς; Οτι όχι μόνο δε φοβούνται τέτοια κινήματα, αλλά ενίοτε τα οργανώνουν κιόλας, πατώντας βεβαίως πάνω σε πραγματικά προβλήματα, όπως η εξαθλίωση της ζωής εργαζομένων, άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, λόγω κρίσης, που τους στέλνει μαζικά στην ανεργία, τους μειώνει δραστικά το εισόδημα εξανεμίζοντας μισθούς και συντάξεις, και φοροληστεύοντάς τους.

Να τι γράφουν «Τα Νέα», 14/10/2011:«Οι "Αγανακτισμένοι" στις ΗΠΑ ορκίζονται ότι δεν έχουν αρχηγό. Υπάρχει, όμως, κάποιος στον οποίο οφείλουν τόσο την ύπαρξή τους όσο και τη φήμη τους. Αυτός είναι ο Βλαντ Τάιχμπεργκ. Γιος ρώσων διαφωνούντων, 36 χρονών σήμερα, ο Βλαντ έζησε από κοντά την εξέγερση της Πουέρτα ντελ Σολ στη Μαδρίτη χάρη στην ισπανίδα σύζυγό του. Επιστρέφοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες, στις αποσκευές του κουβαλούσε την εμπειρία από τους ισπανούς "Αγανακτισμένους" και τον ιό που έσπειρε στη Νέα Υόρκη... Με σπουδές στα Μαθηματικά, ο Βλαντ ήταν κι αυτός χρηματιστής στη Γουόλ Στριτ πριν ριχτεί στη μάχη για μια "αληθινή" συμμετοχική δημοκρατία... Το ερώτημα ποιος χρηματοδοτεί το κίνημα που εξαπλώνεται στην Αμερική επανέρχεται και πάντα ένα όνομα εμφανίζεται: του μεγαλοεπενδυτή Τζορτζ Σόρος, ο οποίος πρόσφατα μπήκε για πρώτη φορά στον κατάλογο των 10 πιο πλούσιων Αμερικανών. Κάποιοι μιλούν για "μυστική ατζέντα του Σόρος που σκοπεύει να χρησιμοποιήσει το κίνημα ως δούρειο ίππο". Η σύνδεση του Σόρος με το "Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ" προκύπτει από το γεγονός ότι είναι χρηματοδότης της μη κερδοσκοπικής αντικαταναλωτικής και περιβαλλοντικής καναδικής οργάνωσης Adbusters, που ξεκίνησε την εκστρατεία για να δημιουργηθεί στις ΗΠΑ ένα κύμα ανάλογο με εκείνα της Αραβικής Ανοιξης, μιλώντας για το Αμερικανικό Φθινόπωρο».

Στόχος όλων των παραπάνω η εκτόνωση της δυσαρέσκειας από τον καθολικό πόλεμο του κεφαλαίου στους εργαζόμενους, σε λύσεις που οδηγούν στην απογοήτευση, στη μοιρολατρεία, στην πλήρη ενσωμάτωση στο σύστημα και ακόμη χειρότερα, στην παρεμπόδιση της ριζοσπαστικοποίησης, της οργάνωσης στο εργατικό κίνημα και του αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του για την ανατροπή της.

                                                                  Ι.