Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: 31 Μάρτη 1946


31 ΜΑΡΤΗ 1946


Σε πρωτοφανείς συνθήκες βίας και νοθείας, συντελέστηκε ένας πρωτοφανής βιασμός της θέλησης του ελληνικού λαού. Στις εκλογές, σε σύνολο εγγεγραμμένων 2.211.791, ψήφισαν 1.106.510. Η αποχή, σύμφωνα με τη γραμμή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, παρά τις αφόρητες πιέσεις, ξεπέρασε το 50%. Ηταν, δε, πολύ μεγαλύτερη, αφού μεγάλος αριθμός δημοκρατικών πολιτών δεν είχαν εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους και γιατί πολλοί βασιλόφρονες διπλοψήφισαν. Εντούτοις, η Επιτροπή του ΟΗΕ διακήρυξε κυνικά ότι «το ποσοστό της αποχής της Αριστεράς δεν υπερέβαινε το 9,3%»..!

Ανήμερα των εκλογών, ομάδα ενόπλων καταδιωκόμενων αγωνιστών επιτέθηκε κατά του Σταθμού Χωροφυλακής του Λιτόχωρου. Η ένοπλη διαμαρτυρία ενάντια στο αντιδραστικό καθεστώς της τρομοκρατίας και της βίας και της εκλογικής νοθείας ήταν προειδοποίηση προς την αντίδραση ότι δεν είναι δυνατό να δολοφονεί ατιμώρητα άοπλους πολίτες, γυναίκες και παιδιά.

Στις εκλογές επικράτησαν οι μοναρχικοί του Λαϊκού Κόμματος. Νέα δεινά για το λαό και νέες συμφορές για τον τόπο ξημέρωναν.


Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

60 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ


30 ΜΑΡΤΗ 1952


«Η εκτέλεσις ήτο καθήκον»!

Πριν λίγες μέρες ο Βενιζέλος, αναλαμβάνοντας την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, δεν ξέχασε να μνημονεύσει τον Πλαστήρα ως ένα από τα νάματα της πολιτικής καταγωγής του κόμματός του.

Επίσης ουδείς αγνοεί σε αυτή τη χώρα ότι το ΠΑΣΟΚ και ο Βενιζέλος προσωπικά, χαίρει της αμέριστης εκτίμησης του «Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη».

Δεδομένων αυτών, και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι χτες συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, έχουμε να θυμίσουμε τα εξής όσον αφορά το... «δημοκρατικόν» της παρατάξεως που εκπροσωπεί ο Βενιζέλος:

α) Πρωθυπουργός της Ελλάδας όταν εκτελέστηκε ο Μπελογιάννης ήταν ο Πλαστήρας...

β) Στις 30 Μάρτη 1952, ημέρα Κυριακή, μέρα που ακόμα και οι Γερμανοί δεν έκαναν εκτελέσεις, μέσα στη νύχτα, σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των αστών, το κράτος των γερμανοτσολιάδων που είχαν πλέον ντυθεί αμερικανοτσολιάδες, το κράτος των μαυραγοριτών που έχτιζε «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, το κράτος που υπηρετούσε και υπηρετεί το «Δημοσιογραφικό Συγκρότημα Λαμπράκη», είχε εκτελέσει τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του.

Το «Βήμα», στο πρώτο κιόλας φύλλο του μετά την εκτέλεση, από το κύριο άρθρο της πρώτης σελίδας υπό τον τίτλο «Εμπρός εις αυτήν την αλήθειαν», έγραφε την 1η Απρίλη 1952:
«Μετά την εκτέλεσιν της Δικαστικής αποφάσεως διά τουςκατασκόπους κομμουνιστάς (...) μικρός σάλος φαίνεται να επικρατή (...). Η εκτέλεσις όμως της αποφάσεως ήτο ένα πολύ σκληρόν και ανεπιθύμητον καθήκον και διά την Κυβέρνησιν (...). Ουδείς εις την Ελλάδα επιθυμεί την χύσιν και νέου αίματος εξ' αιτίας των Κομμουνιστικών επιθέσεων και μηχανορραφιών (...). Αλλά εφόσον αι επιθέσεις και αι μηχανορραφίαι και η κατασκοπεία συνεχίζονται, πώς είναι δυνατόν το Κράτος να παραιτηθή της υποχρεώσεώς τουόπως προασπίση και προστατεύση τον Ελληνικόν λαόν;»...
Με νωπό ακόμα το αίμα του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, δύο μέρες μετά την εκτέλεση, ο Μπελογιάννης - κατά το «Βήμα» και το συγκρότημα Λαμπράκη - ήταν «κατάσκοπος».
Η εκτέλεσή του δεν ήταν έγκλημα, αλλά «καθήκον» (!) της κυβέρνησης του Πλαστήρα.
Η εκτέλεση του Μπελογιάννη δεν ήταν δολοφονία, αλλά «υποχρέωση» (!) του κράτους.
Αυτά συνέβαιναν στην Ελλάδα εξήντα χρόνια πριν.
Πριν δηλαδή ο Βενιζέλος προεδρεύσει του ΠΑΣΟΚ και αναδειχτεί σε καθημερινή σχεδόν βάση ένας κατά συρροή αντιΚουΚουΕδολόγος, έχοντας, φυσικά, την αμέριστη αρωγή των φιλικών του ΜΜΕ...

                                                    

                                          Γράφει:

                         
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Συναυλία αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς.


«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ»
Ολοι την Κυριακή στη συναυλία αλληλεγγύης


Στις 12 το μεσημέρι, στην πύλη του εργοστασίου



Οι απεργοί δίνουν μια σκληρή μάχη που αφορά όλη την εργατική τάξη (φωτ. από πορεία στο κέντρο της Αθήνας)

Ηχηρή απάντηση στην επιθετικότητα και την αδιαλλαξία της εργοδοσίας της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», καλούνται να δώσουν οι απεργοί χαλυβουργοί, με την στήριξη εργαζομένων, σωματείων, λαϊκών οικογενειών που τους έχουν καλέσει σε μαζική συμμετοχή στην μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης που οργανώνει το σωματείο των χαλυβουργών στην πύλη του εργοστασίου στον Ασπρόπυργο, την Κυριακή στις 12 το μεσημέρι. Στη συναυλία με ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια θα συμμετέχουν: Μπάμπης Γκολές, Μανώλης Δημητριανάκης, Γιώργος Ζορμπάς, Κώστας Σταυρόπουλος και Γιώργος Σαρρής.
Η αδιαλλαξία της εργοδοσίας καθιστά επιτακτική την όσο γίνεται μεγαλύτερη και έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης. Αποτελεί καθήκον όλων η επιτυχία της απεργίας των χαλυβουργών η οποία ήδη αποτελεί φάρο για την αντίσταση των εργαζομένων στην έφοδο που γίνεται σε δικαιώματα και στη ζωή τους από το μεγάλο κεφάλαιο.Υπενθυμίζεται, ότι τη Δευτέρα το σωματείο προχωρά σε παράσταση διαμαρτυρίας στις 12 το μεσημέρι, στο υπουργείο Περιβάλλοντος, για το θέμα του λιμανιού, και έχει ζητήσει συνάντηση με τον υπουργό. Το σωματείο θα καταγγείλει ότι την ώρα που η κυβέρνηση ενέκρινε (στις 3 Φλεβάρη) άδεια στο Μάνεση να αποκτήσει το δικό του λιμάνι, η εργοδοσία συνέχιζε τις απολύσεις αναφέροντας μάλιστα πως το εργοστάσιο λειτουργεί με 420 εργαζόμενους προσωπικό, 365 μέρες το χρόνο.



27 τόνοι τροφίμων για τους απεργούς

Συνέντευξη Τύπου για τη δράση αλληλεγγύης της Ελληνικής Επιτροπής Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης (ΕΕΔΔΑ) και της Λαϊκής Μέριμνας Γαλλίας (SPF) για τη στήριξη του αγώνα των εργαζομένων στην «Ελληνική Χαλυβουργία» θα δοθεί την Τετάρτη 4 Απρίλη στις 12:30 στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ. Θα μιλήσουν η Μάρη Λαυρεντιάδου, πρόεδρος της ΕΕΔΔΑ και ο Julien Laupretre, πρόεδρος της «SPF», καθώς και εκπρόσωπος του σωματείου των εργαζομένων στην «Ελληνική Χαλυβουργία».
Οι δύο οργανώσεις ένωσαν τις δυνάμεις τους και θα μεταφέρουν για πρώτη φορά από τη Γαλλία 27 τόνους επισιτιστικής βοήθειας με είδη πρώτης ανάγκης στο χώρο του εργοστασίου της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο.


Η ΕΕΔΔΑ εδώ και 30 χρόνια δραστηριοποιείται εκφράζοντας με κάθε τρόπο την πολιτική, οικονομική, υλική και ηθική αλληλεγγύη και συμπαράσταση στους αγώνες των λαών που παλεύουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, καθώς και στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του ελληνικού λαού. Σήμερα που ο ελληνικός λαός χτυπιέται από την ανελέητη επίθεση του κεφαλαίου και των πολιτικών κομμάτων που το στηρίζουν, είναι ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη να εκφραστεί η αλληλεγγύη σε αυτούς που αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή, αλλά και σε αυτούς που θα το έχουν πραγματικά ανάγκη.Η Λαϊκή Μέριμνα Γαλλίας από το 1945 δραστηριοποιείται και προσφέρει επισιτιστική βοήθεια σε αυτούς που βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο. Οι δύο οργανώσεις σημειώνουν ότι «οι απεργοί πρέπει να νικήσουν. Νικητής θα είναι όλος ο ελληνικός λαός, αλλά και όλοι οι αλληλέγγυοι λαοί της Ευρώπης».

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ


Ο Μπελογιάννης ζει...! ( ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ...)

Ενα τραγούδι για τον μεγάλο Ελληνα Κομμουνιστή, 
Νίκο Μπελογιάννη


Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια
ίδιος μ' αυτά, περήφανος, στητός
ηχούν απ' τη φωνή του τα ρουμάνια

μπρος για τη νίκη, για το Κόμμα εμπρός

Ο Μπελογιάννης ζει μες την καρδιά μας,
ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές
ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας
στων τραγουδιών τις λέφτερες στροφές.

Ζει σ' όλους τους καιρούς, σ' όλους τους τόπους
το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό.
Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους
που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό.

Και στο τραπέζι της χαράς της πρώτης
στη νίκη της ειρήνης τη γιορτή
ο Μπελογιάννης θάν' πανηγυριώτης
με κόκκινο γαρύφαλλο στ' αφτί.


Ήταν ξημέρωμα Κυριακής. Το ημερολόγιο έγραφε 30 Μαρτίου 1952. Στους ερημικούς δρόμους της Αθήνας, μια μικρή φάλαγγα από στρατιωτικά αυτοκίνητα κατευθύνεται προς το Γουδί. Φθάνοντας, οι οπλισμένοι φρουροί πηδούν απ' τα καμιόνια και πιάνουν τα άκρα. Σε λίγο, τέσσερις πολίτες με τις χειροπέδες κατεβαίνουν από το δικό τους όχημα. Είναι οι τέσσερις μελλοθάνατοι... Ανάμεσά τους ένας μελαχρινός άντρας με βλέμμα σταθερό, που κρατάει στα χέρια του ένα μισομαραμένο κόκκινο γαρίφαλο. Είναι ο Νίκος Μπελογιάννης. Ο «άνθρωπος με το Γαρίφαλο»... Οι μελλοθάνατοι στήνονται στον τοίχο και, υπό το φως των προβολέων των αυτοκινήτων, το εκτελεστικό απόσπασμα παρατάσσεται απέναντι στον ανθρώπινο στόχο. Θαρραλέα, χωρίς κουκούλες και λιγοψυχιές, στέκονται παλικαρίσια μπρος στο θάνατο. Οι κάνες των όπλων, αμερικανικής κατασκευής, υψώνονται... Ένα ακόμα έγκλημα είχε διαπραχθεί, μέσα σ' εκείνο το ζοφερό κλίμα, στη διάρκεια, αλλά και μετά την τραγωδία του εμφύλιου πολέμου.


Δίπλα του θυσιάστηκαν οι Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης και Νίκος Καλούμενος.



"Εμείς πιστεύουμε στο ωραιότερο ιδανικό που διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας και η προσπάθειά μας είναι να γίνει αυτό πραγματικότητα για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο... Δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την Ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα". 


Νίκος Μπελογιάννης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. (Απόσπασμα από την ομιλία του –όχι «απολογία»- στο δικαστήριο).


«Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ»


Ο Μπελογιάννης ήξερε ότι εκτός από τους στρατοδίκες του, κάποια στιγμή θα είχε να αντιμετωπίσει και τους «τιμητές» του.
Αυτούς που θα προσπαθούσαν να τον σκυλεύσουν για να χτυπήσουν το Κόμμα του.
Τους τυμβωρύχους και τους ποικίλων αποχρώσεων σφετεριστές των αγώνων των άλλων.
Και «ξεμπέρδεψε» μαζί τους μια και καλή:
*
«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών... Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
*
Τούτα τα λόγια του Μπελογιάννη προς τους στρατοδίκες του, που ειπώθηκαν το Νοέμβρη του 1951, θα δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας».
Ολων εκείνων που στο θέαμα της έσχατης αναξιοπρέπειας εκ μέρους όσων που προσπαθούν να «οικειοποιηθούν» τον Μπελογιάννη, για να δικαιολογήσουν τις δικές τους «δηλώσεις μετανοίας», απαντούν, όπως ο Μπελογιάννης: 
Με περιφρόνηση.


Αναδημοσιεύσεις από Ριζοσπάστη, tasos manifesto και Οικοδόμο.

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Ανατροπή ή εξαθλίωση;



του Μάκη Παπαδόπουλου



Μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ 
& Υπεύθυνου του τμήματος Οικονομίας της ΚΕ 


Πως φθάσαμε ως εδώ; Πως οδηγηθήκαμε στη βαθιά κρίση, στην τροχιά της χρεοκοπίας του λαού και στην υπερχρέωση του κράτους; Η σωστή απάντηση δεν αφορά τον ιστορικό του μέλλοντος. Αντίθετα έχει επείγουσα πολιτική σημασία την ώρα που μια πολύμορφη προπαγανδιστική εκστρατεία της άρχουσας τάξης προσπαθεί να δημιουργήσει αίσθημα συνενοχής στο λαό, να τον πείσει πως το βιοτικό του επίπεδο ήταν ανώτερο από τις σημερινές παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και πως «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Η σωστή απάντηση αποκαλύπτει την προσπάθεια εξαπάτησης του αστικού πολιτικού συστήματος να εμφανίσει σαν νέα φιλολαϊκή διέξοδο το γνωστό καταστροφικό δρόμο που μας οδήγησε στο σημερινό σημείο, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Η δεκαπενταετία που προηγήθηκε της κρίσης στην Ελλάδα αποδεικνύει ότι οι υψηλοί ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης, η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων ούτε συμβαδίζουν ούτε οδηγούν στη λαϊκή ευημερία.
Ολες οι κατευθύνσεις που προβάλουν σαν αναγκαία και σωτήρια λύση για το αύριο, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και οι υπόλοιποι πολιτικοί υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου, δηλαδή οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, οι συνεχείς φοροελαφρύνσεις και τα κρατικά πακέτα στήριξης των μονοπωλιακών ομίλων, οι δήθεν προσωρινές θυσίες του εισοδήματος και των δικαιωμάτων των εργαζομένων για την προσέλκυση επενδύσεων χαρακτήρισαν και την προηγούμενη δεκαπενταετία.

Οι ρυθμοί ανάπτυξης έφθασαν ως και διπλάσιοι του μέσου όρου της ευρωζώνης, αλλά αντί για ευημερία για όλους εκδηλώθηκε η βαθιά κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, το οποίο δεν μπορεί να επενδυθεί διασφαλίζοντας ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους.
Από την εκμετάλλευση των εργαζομένων της εγχώριας παραγωγής και οικονομίας δημιουργήθηκαν θεαματικά κέρδη και πλούτος που δεν βελτίωσαν το βιοτικό επίπεδο του λαού, αλλά τις καταθέσεις των μεγαλομετόχων στην Ελβετία, τις επενδύσεις στο Λονδίνο και στα Βαλκάνια, τη ναυπήγηση νέων πλοίων στην Κίνα.

Το αστικό κράτος υπερχρεώθηκε για να στηρίξει πολύμορφα τους ομίλους, με τα αντιπαραγωγικά έργα της Ολυμπιάδας του 2004, τις υπέρογκες πολεμικές δαπάνες για την υλοποίηση σχεδίων του ΝΑΤΟ, τις προμήθειες της Siemens κλπ.
Αποδείχθηκε η νόμιμη αποστολή του κράτους να υπηρετεί την κερδοφορία των ομίλων, πάνω στην οποία ανθεί η παράνομη συναλλαγή καθώς και οι πελατειακές σχέσεις που διασφαλίζουν την κοινωνική συμμαχία της αστικής τάξης.
Η εκδήλωση της κρίσης που διογκώνει το δημόσιο χρέος δεν αποτελεί ιδιαίτερο ελληνικό φαινόμενο. 

Η πρόσφατη συγχρονισμένη εκδήλωση της κρίσης στις ΗΠΑ, την ΕΕ και στην Ιαπωνία, η αναιμική ανάκαμψη και η νέα επιβράδυνση σε αναπτυγμένα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη με διαφορετικό μέγεθος και επίπεδο εκσυγχρονισμού του δημόσιου τομέα επιβεβαιώνουν ότι η κρίση αποτελεί συστατικό στοιχείο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Οσο συνεχίζουμε να βαδίζουμε σε αυτό το δρόμο οι απαιτήσεις των μονοπωλίων για φθηνότερη εργατική δύναμη θα αυξάνονται είτε διανύουμε περίοδο κρίσης είτε περίοδο ανάκαμψης σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Η πολιτική που θυσιάζει λαϊκά δικαιώματα στο βωμό της ανταγωνιστικότητας θα συνεχισθεί χωρίς ημερομηνία λήξης.

Απαιτείται άμεσα ριζική αλλαγή πορείας. Η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα σε ενεργειακές πηγές, ορυκτό πλούτο, αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες. Μόνο η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός με γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών αποτελεί διέξοδο προς όφελος των εργαζομένων. Μόνο σ’ αυτό το πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας μπορεί να αξιοποιηθεί για το κοινωνικό συμφέρον η μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους και η αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ.

Ο δρόμος της σωτηρίας της χώρας με την εξόντωση του λαού είναι απατηλός και αδιέξοδος.
Η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους. Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρωταγωνιστεί με όλες του τις δυνάμεις το ΚΚΕ.


Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ» Σταθερά στο πόστο τους οι απεργοί



«Συνεχίζουμε και κλιμακώνουμε τον αγώνα μας μέχρι τη νίκη». Αυτή είναι η απάντηση των απεργών χαλυβουργών του Ασπροπύργου στην προσπάθεια της εργοδοσίας να δικαιολογήσει με νέα επιστολή την αδιαλλαξία της και να συκοφαντήσει το μεγαλειώδη αγώνα που δίνουν με ταξική ενότητα και που σε λίγες μέρες κλείνει πέντε ολόκληρους μήνες.
Απαντώντας στην εργοδοσία το σωματείο επισημαίνει σε ανακοίνωσή του: «Εμείς συνεχίζουμε να ζητάμε συνάντηση και ικανοποίηση των αιτημάτων μας, που είναι επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων συναδέλφων μας και να συνεχίσουμε να δουλεύουμε όλοι οι εργαζόμενοι με αυτά που προβλέπει η σύμβασή μας. Καλούμε την εργατική τάξη και όλα τα λαϊκά στρώματα να στηρίξουν πιο αποφασιστικά τον αγώνα μας, να παλέψουμε όλοι οι εργαζόμενοι να ανατρέψουμε τους αντεργατικούς νόμους της κυβέρνησης που υπηρετούν την εργοδοσία, γι' αυτό τους επικαλείται και ο Μάνεσης μέσα από την επιστολή του».
Μάλιστα, την περασμένη Παρασκευή η εργοδοσία επανήλθε ξαφνικά με νέα θρασύτατη ανακοίνωση, στην οποία κατηγορεί το σωματείο ότι προσπαθεί να της βάλει εμπόδια στη δημιουργία λιμανιού. Μια επένδυση, βέβαια, η οποία, όπως η ίδια αναφέρει, θα κάνει «το εργοστάσιο να είναι πιο ανταγωνιστικό, να μπορεί αν εξάγει τα προϊόντα του αλλά και να αντιμετωπίζει καλύτερα μια κρίση όπως η σημερινή». Ερχεται ουσιαστικά να επιβεβαιώσει αυτό που πραγματικά έχει καταγγείλει το σωματείο, ότι η κυβέρνηση έδωσε στην επιχείρηση ένα τεράστιο προνόμιο που μόνο σε κλείσιμο του εργοστασίου, όπως εκβίαζε, δεν οδηγεί αλλά σε αναβάθμισή του, ανοίγοντας νέους επιχειρηματικούς ορίζοντες. Και αυτό που αποκάλυψε και κατήγγειλε το σωματείο είναι ότι την ώρα που η εργοδοσία συνέχιζε τις απολύσεις έλαβε την άδεια για το λιμάνι που ζητούσε χρόνια και στην οποία ξεκάθαρα αναφέρεται ότι το εργοστάσιο λειτουργεί με 420 εργαζόμενους προσωπικό, 365 μέρες το χρόνο.
Για το λόγο αυτό, άλλωστε, χτες, το σωματείο με επιστολή του προς τον υπουργό Περιβάλλοντος, Γ. Παπακωνσταντίνου, ζητάει να συναντηθεί μαζί του την ερχόμενη Δευτέρα 2 Απρίλη στις 12 το μεσημέρι, κατά την παράσταση διαμαρτυρίας που διοργανώνουν για το θέμα του λιμανιού.
Ταυτόχρονα, το σωματείο και στο πλαίσιο κλιμάκωσης του αγώνα επανέρχεται με νέα επιστολή προς την Ομοσπονδία Μετάλλου, στην οποία επαναλαμβάνει το κάλεσμα της πανελλαδικής σύσκεψης σωματείων στον κλάδο του μετάλλου για πανελλαδική απεργία στις αρχές Απρίλη. Καλεί τη διοίκηση να αναλάβει τις ευθύνες και να συγκαλέσει άμεσα την ολομέλεια της Ομοσπονδίας για να συζητήσει το αίτημα αυτό και επισημαίνει ότι το σωματείο την έχει εγκαλέσει ξανά για την έλλειψη στήριξης στον πολυήμερο αγώνα των χαλυβουργών.

Κλιμακώνεται η αλληλεγγύη

Τη δεύτερη δόση από τα κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης στα πλαίσια πανελλαδικής εξόρμησης που κήρυξε το σωματείο των χαλυβουργών και διακίνησε μέσω σωματείων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, απλών εργαζομένων κ.ά. παρέδωσε το Σάββατο το πρωί αντιπροσωπεία της ΕΓ του ΠΑΜΕ.
Το Σάββατο 31 Μάρτη στις 12 μ. στην αίθουσα του ABF, Sveavagen 41, Sandlersale το Συνδικάτο Εργαζομένων στο Μετρό της Στοκχόλμηςοργανώνει εκδήλωση - συζήτηση αλληλεγγύης στους απεργούς εργάτες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» και θα υπάρξει προβολή βίντεο από τον αγώνα τους. Στην εκδήλωση θα συγκεντρωθεί από τους εργάτες της Σουηδίας οικονομική ενίσχυση για τους Ελληνες απεργούς και τις οικογένειές τους.

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ξεκινά το σχέδιο μαζικής καταστολής μεταναστών



Σχεδιάζει να εγκαταστήσει 30 στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών σε 10 περιφέρειες της χώρας



Associated Press

Ακάθεκτα στη συγκρότηση στρατοπέδων συγκέντρωσης των μεταναστών, προχωρά η κυβέρνηση. Σε χτεσινή σύσκεψη που έγινε χτες στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη με τους περιφερειάρχες και τους προέδρους των 10 περιφερειακών συμβουλίων της χώρας, ο Μ. Χρυσοχοΐδης ανακοίνωσε πως θα ιδρυθούν 30 στρατόπεδα με σχετική Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Η χρηματοδότηση του προγράμματος θα γίνει με κονδύλια της ΕΕ, αφού υπάρχει και συμφωνία στρατηγικού χαρακτήρα με τους «Ευρωπαίους εταίρους», όπως τόνισε ο Μ. Χρυσοχοΐδης.
Τα στρατόπεδα αυτά θα λειτουργούν, με στόχο τις απελάσεις των εξαθλιωμένων της παγκοσμιοποίησης. Είναι χαρακτηριστικό πως η περίφραξή τους θα είναι τριπλή, τύπου ΝΑΤΟ, θα έχουν κάμερες και θα φυλάσσονται από αστυνομικούς και σεκιουριτάδες.
Σε σχέση με τις χρηματοδοτήσεις ο αρμόδιος υπουργός ανέφερε πως υπάρχουν 250 εκατομμύρια ευρώ από την ΕΕ για την περίοδο 2011 - 2013, ενώ πρόσθεσε ότι «η προστασία των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ αποτελεί προτεραιότητα για την ΕΕ. Εμείς θα ζητήσουμε και θα πάρουμε, ήδη γίνεται διαπραγμάτευση, για τα επόμενα χρόνια 2014 - 2020, τους αναγκαίους πόρους».
Οι ηπειρωτικές περιφέρειες, όπου θα γίνουν τα στρατόπεδα είναι: Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, Κεντρικής Μακεδονίας, Δυτικής Μακεδονίας, Ηπείρου, Θεσσαλίας, Δυτικής Ελλάδας, Στερεάς Ελλάδας, Αττικής και Πελοποννήσου.
Σύμφωνα με το αρχηγείο της ΕΛΑΣ στις προδιαγραφές των λεγόμενων κέντρων κλειστής φιλοξενίας εντάσσεται η εγκατάσταση τριπλής περίφραξης τύπου ΝΑΤΟ και θα είναι ύψους τριών μέτρων. Η εξωτερική φύλαξη θα γίνεται από οπλισμένο αστυνομικό προσωπικό και η εσωτερική από ιδιωτικό προσωπικό ασφαλείας. Θα υπάρχει υποστήριξη από τεχνικά μέσα επιτήρησης (κλειστό κύκλωμα με κάμερες CCTV). Η εγκατάσταση θα είναι χωρισμένη σε 4 τομείς, χωρητικότητας 250 ατόμων. Ο κάθε τομέας θα χωρίζεται σε πέντε πτέρυγες, όπου θα κρατούνται από 50 άτομα.
Επίσης, θα ιδρυθούν αστυνομικές υπηρεσίες (η κάθε μία θα διαθέτει 150 αστυνομικούς), ενώ κάθε στρατόπεδο θα φυλάσσεται από 300 φύλακες εταιρειών σεκιούριτι.
Οσον αφορά στους περιφερειάρχες που πήραν μέρος στη σύσκεψη, ο Γ. Σγουρός χαιρέτισε την πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κ. Αγοραστός ήταν από εκείνους που εξέφρασε διαφωνία, λέγοντας ότι το σύστημα με τους χώρους αυτούς δεν μπορεί να λειτουργήσει.


Κινητοποίηση στην Κοζάνη

Στο μεταξύ, συνεχίζουν τον αποκλεισμό της πύλης του στρατοπέδου «Ταγματάρχη Πόρτη», οι κάτοικοι της Νεάπολης Κοζάνης, αντιδρώντας στην απόφαση της κυβέρνησης για στρατόπεδο συγκέντρωσης στην περιοχή. Παρά τις προσπάθειες κυβερνητικών παραγόντων να τους πείσουν πως με τη δημιουργία του στρατοπέδου, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και θα τονωθεί η τοπική οικονομία (σ.σ. κάτι που ανέφερε χτες και ο Μ. Χρυσοχοΐδης) από τα χρήματα που θα πέσουν στην περιοχή, οι κάτοικοι της Νεάπολης και των άλλων οικισμών του Δήμου Βοΐου δηλώνουν αποφασισμένοι να εμποδίσουν την υλοποίηση των σχεδίων της κυβέρνησης. Από τη μία δηλώνουν ότι το συγκεκριμένο στρατόπεδο δεν έχει τις υποδομές για τη «φιλοξενία» 1.000 και 2.000 μεταναστών, αφού δεν έχει ούτε ύδρευση, ούτε αποχέτευση, ούτε τηλεπικοινωνίες, ούτε κτίρια και από την άλλη απαντούν σε όσους τάζουν θέσεις εργασίας για την αντιμετώπιση της ανεργίας, πως δε θα γίνουν δεσμοφύλακες των δυστυχισμένων και κατατρεγμένων αυτών ανθρώπων.
Στο πλαίσιο της απόφασή τους αυτής, χτες εμπόδισαν την είσοδο στο στρατόπεδο συνεργείου του ΟΤΕ που επιχείρησε να μπει στο χώρο συνοδεία της αστυνομίας για να πραγματοποιήσει εργασίες. Χτες βράδυ, πραγματοποίησαν νέα συγκέντρωση στην πύλη. Την ίδια ώρα, κλιμακώνουν τις παρεμβάσεις τους βουλευτές (Α. Ροντούλης του ΛΑ.Ο.Σ.), και φασιστικές οργανώσεις (Χρυσή Αυγή), προκειμένου να ξεσηκώσουν ρατσιστικές και ξενοφοβικές αντιδράσεις κατά των μεταναστών.


ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο λαός να αντισταθεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών



Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει για τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών:
«Η πρόθεση της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, με τη σύμφωνη γνώμη ή ανοχή των κομμάτων και περιφερειαρχών του κεφαλαίου, να δημιουργήσει 30 στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών σε 10 περιφέρειες της χώρας, αρχίζοντας από τη Νεάπολη Κοζάνης, πρέπει να συναντήσει τη σθεναρή αντίσταση του λαού. Αποτελεί πλευρά της γενικότερης ανελέητης επίθεσης στα δικαιώματα ντόπιων και ξένων εργαζομένων και δεν στοχεύει στην ανακούφιση από τα εκρηκτικά προβλήματά τους. Οσοι προσκυνούν το θεό του καπιταλιστικού κέρδους, δεν θέλουν και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την εγκληματικότητα, την πορνεία, τα ναρκωτικά και το κλείσιμο των μικρομάγαζων. Τις περιοχές που θα "καθαρίσουν" από τους μετανάστες θα τις παραδώσουν για εκμετάλλευση στο μεγάλο κεφάλαιο. Θέλουν να απαλλαγούν από τις διαδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις του λαϊκού κινήματος. Οι επιχειρήσεις - σκούπα, οι μαζικές συλλήψεις και απελάσεις των μεταναστών θα συνοδευτούν με ένταση της τρομοκρατίας και της καταστολής, με χτύπημα των δικαιωμάτων τόσο των ντόπιων όσο και των ξένων εργαζομένων.
Η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών έχει δρομολογηθεί εδώ και χρόνια από τα κόμματα του κεφαλαίου που κυβερνούν τη χώρα μας. Υπάρχουν ήδη σε μια σειρά κράτη - μέλη της ΕΕ και σε τρίτες "πρόθυμες" χώρες που χρηματοδοτήθηκαν για αυτά από την ΕΕ. Τα δημιουργούν οι ίδιοι που ευθύνονται για τη μαζική μετανάστευση και προσφυγιά στην Ελλάδα και την ΕΕ, που ματοκύλισαν λαούς και τους οδήγησαν στη λιμοκτονία και τη μετανάστευση. Οι ίδιοι που εξαθλιώνουν και στέλνουν ξανά στην ξενιτιά και τη μετανάστευση τμήματα του ελληνικού λαού. Θέλουν τους μετανάστες ως πάμφθηνο και χωρίς δικαιώματα εργατικό δυναμικό για να αυξάνουν τα παρασιτικά κέρδη του κεφαλαίου. Αυτός είναι ο "πολιτισμός" και οι "αξίες" του καπιταλισμού. Τα λαϊκά στρώματα των τοπικών κοινωνιών δεν ξεγελιούνται από υποσχέσεις περί δήθεν αντισταθμιστικών ωφελειών από τη λειτουργία των στρατοπέδων.
Σκοπεύουν να φυλακίσουν μαζικά ανθρώπους, κάτω από απαράδεκτες και αφόρητες συνθήκες διαβίωσης, για διάστημα μέχρι 18 μήνες, παρόλο που οι περισσότεροι θέλουν να πάνε σε άλλα κράτη της ΕΕ και είναι εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, λόγω της Σένγκεν και του Κανονισμού του Δουβλίνου ΙΙ. Σκοπεύουν να φυλακίσουν ακόμη και πρόσφυγες που έχουν ζητήσει άσυλο για να τους επαναπροωθήσουν σε χώρες όπου κινδυνεύει η ζωή τους, παραβιάζοντας ωμά τα δικαιώματα των προσφύγων και τη Συνθήκη της Γενεύης.
Τα εκρηκτικά προβλήματα της μαζικής μετανάστευσης και της αύξησης της εγκληματικότητας είναι σύμφυτα με το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και τον ιμπεριαλισμό, εντείνονται από τους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και την κρίση του συστήματος, δεν λύνονται με μέτρα καταστολής, με στρατόπεδα και φράκτες, από τους υποστηρικτές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της ελεύθερης αγοράς.
Η πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ χτυπάει τις ίδιες τις αιτίες της μαζικής μετανάστευσης, της εγκληματικότητας, των κοινωνικών φαινομένων που δείχνουν τη σαπίλα του καπιταλισμού και εντείνονται με την κρίση και τα αδιέξοδά του. Με την αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία προς όφελος του λαού, τον εργατικό-λαϊκό έλεγχο θα χτυπηθούν οι ρίζες του σύγχρονου δουλεμπόριου, της μαύρης εργασίας, της πορνείας και της καταπάτησης κάθε ανθρώπινου δικαιώματος για τους παραγωγούς του πλούτου.
Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους, με τη δράση και την ψήφο τους, να τιμωρήσουν εκείνους που ευθύνονται για τη δημιουργία όλο και περισσότερων εκρηκτικών κοινωνικών προβλημάτων, που έχουν βυθίσει στην ανασφάλεια τη ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.
Καλεί Ελληνες και ξένους, να παλέψουν ενωμένοι, διεκδικώντας άμεσα:

1. Να ματαιωθούν τα σχέδια της κυβέρνησης για δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών.

2. Να δημιουργηθούν ανθρώπινοι και αξιοπρεπείς ανοιχτοί και δημόσιοι προσωρινοί χώροι υποδοχής και φιλοξενίας μεταναστών-προσφύγων, όπου θα παρέχεται ιατροφαρμακευτική φροντίδα, δωρεάν σίτιση και στέγαση, διερμηνεία και νομική αρωγή. Να υπάρξει ειδική μέριμνα από κρατικούς φορείς για ανήλικους πρόσφυγες και μετανάστες, μητέρες και παιδιά, θύματα κυκλωμάτων διακίνησης ανθρώπων.

3. Να δοθεί άσυλο ή προσωρινό ανθρωπιστικό καθεστώς στους πρόσφυγες και όσους προέρχονται από χώρες ιμπεριαλιστικής κατοχής ή εμφυλίων.

4. Να δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα για όσους θέλουν να πάνε σε άλλο κράτος - μέλος της ΕΕ. Ανυπακοή στη Συνθήκη Σένγκεν και στον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ της ΕΕ.

5. Να σταματήσουν τα νέα μέτρα καταστολής μεταναστών στα σύνορα και η ανάθεση μέρους της φρούρησης των συνόρων στους μηχανισμούς της ΕΕ (FRONTEX, Ευρωπαϊκό Σύστημα Επιτήρησης των Συνόρων).

6. Να σταματήσει η συμμετοχή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές αποστολές σε ξένες χώρες.

7. Να νομιμοποιηθούν οι μετανάστες που ζουν κι εργάζονται στην Ελλάδα και να έχουν πλήρη εργατικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα».

Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

Ηρθε το... 1821!


Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, ο κ. Προβόπουλος, μας είπε προχτές ότι με τα PSI, τις νέες δανειακές συμβάσεις και με τα νέα μνημόνια, η αγοραστική αξία των μισθών των Ελλήνων εργαζομένων θα έχει επιστρέψει το 2013 (για το καλό τους...)
στα επίπεδα του 2001.
Μόνο που τα πράγματα δεν είναι και τόσο... ευχάριστα.
Συγκεκριμένα:
1) Ηδη από το 2010, από το πρώτο κιόλας μνημόνιο και πριν ακόμα το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ. συγκροτήσουν την «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» του δεύτερου μνημονίου, είχε καταγραφεί - και μάλιστα με στοιχεία της δικής τους ΓΣΕΕ - ότι:
Οι μισθοί των Ελλήνων εργαζομένων σε πραγματικές τιμές είχαν περιπέσει στα επίπεδα του 1984!
Αν, λοιπόν, με το πρώτο μνημόνιο μας γύρισαν στη δεκαετία του '80, τότε στην «καλύτερη» περίπτωση με το ακόμα χειρότερο δεύτερο μνημόνιο μας στέλνουν ολοταχώς
όχι στο 2001, αλλά στο... 1961!
Η «ικανότητά τους», άλλωστε, να γυρίζουν το χρόνο μισόν αιώνα πίσω, έχει ήδη αποδειχτεί στον τομέα της ανεργίας: Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, οι άνεργοι να είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους, είχε να συμβεί στη χώρα από τη δεκαετία του '60...
2) Φαίνεται ότι ο κ. Προβόπουλος, πριν εξάγει συμπεράσματα για το πόσο πίσω μάς γυρίζουν οι πολιτικές τις οποίες επιδοκιμάζει, ξέχασε να βάλει στη «χρονομηχανή» του τον παράγοντα εργασιακές σχέσεις. Αλλά τι προκύπτει αν μπει κι αυτή η παράμετρος στην εξίσωση του πισωγυρίσματος;
Οτι με τα μέτρα για την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, με την εκθεμελίωση κάθε έννοιας «εργατικού δικαίου», με τη λεγόμενη «εκ περιτροπής εργασία», με τις «επιχειρησιακές συμβάσεις», με τα «δουλεμπορικά» και με όλα τα συναφή, που συνθέτουν την εικόνα «Νταχάου» που νομιμοποίησαν με το δεύτερο μνημόνιο στους εργασιακούς χώρους, οι εργασιακές σχέσεις περιέρχονται
όχι στο 2001, αλλά στο... 1881!
Εκεί μας γυρίζουν! Στον 19ο αιώνα! Σε εποχές που παραπέμπουν στην εξέγερση του Σικάγου και πριν ακόμα κι από εκείνη την ματωμένη Πρωτομαγιά!
3) Υπάρχει, επίσης, η παράμετρος των νέων δανείων και της νέας δανειακής σύμβασης, ισχύος μέχρι το... 2042! Πρόκειται για το νέο χαλκά που έβαλαν στον ελληνικό λαό όλοι αυτοί που - αντί να κρύβονται - πανηγυρίζουν κιόλας επειδή, όπως λένε, η Ελλάδα «πήρε το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία από κάθε άλλη χώρα»!
Οι «σωτήρες», επομένως, μας γυρίζουν
όχι στο 2001, αλλά στο... 1821!
Στα δάνεια, δηλαδή, της εποχής του Κωλέττη. Τότε που η Ελλάδα είχε χρέη πριν ακόμα συγκροτηθεί ως κράτος! Τότε που τους τόκους και τα χρέη εκείνων των δανείων ο ελληνικός λαός τα πλήρωνε με χρεοκοπίες, με συμφορές και καταστροφές για άλλα 100 χρόνια!
Στο... 1821, λοιπόν.
Αυτή είναι η πραγματική χρονιά στην οποία θέλουν να κατρακυλήσουν τον εργαζόμενο λαό.
Αλλά εδώ βρίσκεται και η «αχίλλειος πτέρνα» τους:
Γιατί, εκτός από την επιστροφή του παρόντος και του μέλλοντος στο δικό τους «1821», σ' εκείνο των «κοτσαμπάσηδων, πασάδων και σεβάσμιων δεσποτάδων»,
υπάρχει και η από κάθε άποψη ώριμη δυνατότητα, για το σύγχρονο, για το περισσότερο από ποτέ επίκαιρο, για το δικό μας, για το ταξικό «1821».

                                       Γράφει:
                        ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΡΙΣΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ Προοπτική οι μισθοί Κίνας...



Motion Team


«"Αν η Κίνα (...) αν ή Κίνα γίνει μεγάλη βιομηχανική χώρα, δε βλέπω πώς ο εργατικός πληθυσμός της Ευρώπης θα αντέξει στον ανταγωνισμό, χωρίς να κατέβει ίσαμε το επίπεδο των ανταγωνιστών του" (Time 3 Σεπτέμβρη 1873). Οχι πια ηπειρωτικά, αλλά κινεζικά μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο».

Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 622

Η πρωτοτυπία των επερχόμενων εκλογών, όποτε και αυτές γίνουν, είναι ότι για πρώτη φορά, μετά τη μεταπολίτευση τουλάχιστον, οι εκπρόσωποι του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου, με ωμό και κυνικό τρόπο, λένε στον ελληνικό λαό, ότι μετά τις εκλογές, έρχεται αντιλαϊκή θύελλα πολλών μποφόρ, έρχονται παγετώνες, πολικό ψύχος και ένα αβέβαιο και θεοσκότεινο μέλλον για πολλά εκατομμύρια πολιτών αυτής της χώρας. Απερίφραστα, επίσης, λένε ότι η όποια αστική κυβέρνηση και αν προκύψει μετά τις εκλογές, καλείται, σε ρόλο χασάπη με τον μπαλτά στο χέρι, να διαχειριστεί τα νέα βάρβαρα μέτρα του 2ου μνημονίου (μείωση κατώτατου μισθού κατά 22%, υπονόμευση κλαδικών συμβάσεων, περικοπές μισθών και συντάξεων, νέα μέτρα 15 δισ. ευρώ ως το 2014 κ.ά.). Αυτά, όμως, δεν είναι παρά το πρόγευμα, που απλώς μας προειδοποιεί για το τι πρόκειται να ακολουθήσει με το κυρίως πιάτο... Πριν καλά - καλά συνέλθει ο λαός, από την καταιγίδα των νέων μέτρων που ενσωματώνουν το 2ο μνημόνιο και οι εφαρμοστικοί νόμοι, βγήκαν οι εκπρόσωποι του διεθνούς κεφαλαίου και με τον πιο φυσικό τρόπο μας είπαν ότι δεν τελειώσαμε με τα μέτρα αυτά. Οτι η Ελλάδα έχει δρόμο ακόμα να διανύσει για να επανακάμψει η ανταγωνιστικότητα και ότι για να επιτευχθεί αυτό, θα πρέπει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων να κατέβει στα επίπεδα της Κροατίας (!). Αυτό το ειδεχθές έγκλημα καλείται να διαπράξει η όποια αστική κυβέρνηση προκύψει μετά τις επερχόμενες εκλογές. Αυτά καλείται να αποδεχτεί ή να απορρίψει μέσω της ψήφου του ο ελληνικός λαός. Οσο για το «πολύχρωμο» πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία. Δε θα διστάσουν ούτε στιγμή να βάψουν και πάλι τα χέρια τους με αίμα αθώων. Αλλωστε, το έχουν ξανακάνει. Στα 2,5 χρόνια εφαρμογής του 1ου μνημονίου, έχουν εκπαιδευτεί αρκετά και έχουν αποκτήσει δολοφονικά ένστικτα, έτσι ώστε χωρίς συναισθηματισμούς να αιματοκυλίσουν και πάλι τον ελληνικό λαό, έως ότου αποτελειώσουν το αποτρόπαιο έργο που έχουν αναλάβει να διεκπεραιώσουν.

Στρώνουν το δρόμο για την κόλαση



Την προηγούμενη Τρίτη, η διευθύντρια του ΔΝΤ Κ. Λαγκάρντ, σε συνέντευξη που παραχώρησε σε τηλεοπτικό σταθμό της Αυστραλίας, περιέγραψε σε αδρές γραμμές, τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό που έχουν επεξεργαστεί τα επιτελεία του διεθνούς κεφαλαίου για την Ελλάδα, προκειμένου η οικονομία της να καταστεί ανταγωνιστική...

Χωρίς φιοριτούρες και μισόλογα, η επικεφαλής του ΔΝΤ ανέφερε μεταξύ άλλων, ότι ...για να επανέλθει η Ελλάδα στο δρόμο της ανάπτυξης, είναι απαραίτητο να εφαρμοστούν επώδυνα μέτρα, με τη μεγαλύτερη δυνατή υποστήριξη τόσο σε κυβερνητικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικό...(!). Η διεθνής του κεφαλαίου απαιτεί, όχι μόνο ο ελληνικός λαός να εκλέξει τους εκτελεστές του, αλλά και να συναινέσει στην επερχόμενη σφαγή του.
Ρωτήθηκε, επίσης, η κα Λαγκάρντ και για την πρόσφατη μείωση του κατώτατου μισθού στην Ελλάδα κατά 22%. Και ιδού τι απάντησε: Σε σύγκριση με τον κατώτατο μισθό άλλων ευρωπαϊκών χωρών, στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερος κατά 50% απ' ό,τι στην Πορτογαλία, 17% απ' ό,τι στην Ισπανία και πολλαπλάσιος απ' ό,τι σε άλλες χώρες όπως η Κροατία».

Και για να μην αφήσει καμία αμφιβολία για το τι επιφυλάσσουν για το μέλλον του ελληνικού λαού, υποστήριξε, ότι στην Ελλάδα, όπως στην περίπτωση της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, μπορούν οι χώρες να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους και να προχωρήσουν σε υποτίμηση, τρόπον τινά, με το να μειώσουν το εργασιακό κόστος...

Δε θα σχολιάσουμε τα ψευδή στοιχεία που παρέθεσε η κα Λαγκάρντ, γιατί ασφαλώς είναι ψέμα, ότι ο κατώτατος μισθός της Πορτογαλίας είναι μικρότερος κατά 50% σε σχέση με την Ελλάδα, ούτε και την πέρα για πέρα αντιεπιστημονική της προσέγγιση που ακολούθησε, προκειμένου να αποδείξει πόσο «πλουσιοπάροχα» αμείβονται οι Ελληνες εργαζόμενοι, καταδεικνύοντας τις διαφορές των μισθών, ανάμεσα σε διαφορετικές χώρες. Αυτό που πρέπει να μείνει στον αναγνώστη, είναι, ότι με πρόσχημα την οικονομική κρίση επιχειρούν να μειώσουν βίαια το βιοτικό επίπεδο των λαών της Ευρώπης - και όχι μόνο της Ελλάδας - στο κατώτατο δυνατό σημείο, σε επίπεδα απόλυτης εξαθλίωσης με μισθούς των 400 - 500 ευρώ. Προς χάρη βέβαια του ανταγωνισμού...

Πριν την Λαγκάρντ, είχε προηγηθεί ένας άλλος «αστέρας» της διεθνούς του κεφαλαίου, ο κύριος Ματίας Μορς... Ο οποίος με την ιδιότητα του εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην τρόικα, παρουσίασε την Παρασκευή 16/3 στις Βρυξέλλες, την έκθεση της Κομισιόν για την ελληνική οικονομία, με αφορμή την έγκριση του 2ου προγράμματος οικονομικής βοήθειας προς τη χώρα μας. Ηταν ο πρώτος, ο οποίος ανέφερε, ότι μεταξύ των βασικών στόχων του 2ου προγράμματος (μνημονίου) είναι και η μείωση του «κόστους εργασίας». Οταν μάλιστα ρωτήθηκε αν η αναφορά στη μείωση του «κόστους εργασίας» έγινε με αφορμή το πρόσφατο μέτρο μείωσης του κατώτατου μισθού κατά 22%, δήλωσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Ακόμα βρισκόμαστε στη μέση του δρόμου» σε σχέση βέβαια με το στόχο που έχει τεθεί για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας... Και με ύφος μεγάλου οικονομολόγου πρόσθεσε «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από τη μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος»(!).
Ρόλο νεκροθάφτη στον ενταφιασμό των μισθών, ανέλαβε η Τράπεζα της Ελλάδας, η οποία, μέσω της ενδιάμεσης Εκθεσης Νομισματικής Πολιτικής που παρουσίασε την προηγούμενη Δευτέρα, εκτιμά ότι το 2012 - 2013 έρχεται κατάρρευση των μισθών. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε, οι μέσες ονομαστικές, προ φορολογίας, αποδοχές των μισθωτών στο σύνολο της οικονομίας μειώθηκαν κατά 3% το 2011 και οι πραγματικές αποδοχές κατά 6,1%. Το δε «κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος» μειώθηκε κατά 2% στο σύνολο της οικονομίας, έναντι μείωσης 3,8% το 2010, ενώ στον επιχειρηματικό τομέα η μείωση ανέρχεται στο 3,9% το 2011 και στο 2,7% το 2010.
Πολύ μεγαλύτερη μείωση προβλέπεται για τη διετία 2012 - 2013, με τις μέσες ονομαστικές προ φορολογίας αποδοχές των μισθωτών το 2012 στο σύνολο της οικονομίας με βάση τους νόμους για τη μείωση των κατώτατων μισθών, να μειώνονται περαιτέρω κατά 8,4% - 9,2% σε ονομαστικούς όρους και κατά 9,3% - 10,1% σε πραγματικούς όρους.
Το δε «κόστος εργασίας» προβλέπεται να μειωθεί κατά 5,8% - 6,7% στο σύνολο της οικονομίας και κατά 7,7% - 8,9% στον επιχειρηματικό τομέα. Για το 2013, εκτιμάται ότι οι μέσες ονομαστικές αποδοχές θα μειωθούν κατά 7% στο σύνολο της οικονομίας, με αποτέλεσμα το «κόστος εργασίας» να μειωθεί περαιτέρω κατά 6% - 6,5% στο σύνολο της οικονομίας και κατά 8% στον επιχειρηματικό τομέα.

Ορισμένες παρατηρήσεις



Η μεταφορά του κέντρου βάρους στη βίαιη μείωση των μισθών σχίζει το πέπλο της υποκρισίας, που από τις αρχές του 2010, είχαν εξυφάνει εγχώρια και διεθνής ολιγαρχία, κυρίαρχο πολιτικό σύστημα και ο χώρος του πολιτικού οπορτουνισμού, ότι δήθεν το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η «κρίση χρέους». Αποκαλύπτεται τώρα και ομολογείται ωμά και κυνικά ότι αυτό που επιχειρείται με τα διάφορα προγράμματα «διάσωσης», είναι η απόσπαση, με όπλο την απροκάλυπτη βία, όσο το δυνατό μεγαλύτερης υπεραξίας. Αυτό είναι το «μυστικό» για την ανάταξη της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Η προσέγγιση των όρων καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, στα όρια της Κροατίας, της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας σήμερα και της Κίνας αύριο...

Στις επερχόμενες εκλογές, ο ελληνικός λαός πρέπει να τιμωρήσει παραδειγματικά όσους επιχείρησαν συνειδητά να τον ταΐσουν κουτόχορτο. Ολους αυτούς που μιλούσαν για «κρίση χρέους», όσους πρότειναν λύσεις γιατρειάς του άρρωστου καπιταλισμού, μέσω της έκδοσης ευρωομολόγου, του δανεισμού από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με χαμηλά επιτόκια, αυτούς που σύστησαν επιτροπές για τον έλεγχο του ...επαχθούς χρέους, ή εκείνους που μιλούσαν για «καζινοκαπιταλισμό» και ζητούσαν ανώδυνες μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Ολοι αυτοί έχουν εγκληματικές ευθύνες απέναντι στον ελληνικό λαό, γιατί συνειδητά του είπαν ψέματα για την καπιταλιστική κρίση, επιχείρησαν να τον παραπλανήσουν και να τον οδηγήσουν σε ακίνδυνες για το σύστημα ατραπούς.

                                                 Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ

ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΗΠΑ Ασφαλίτικοι υπερυπολογιστές καταγράφουν τα πάντα

Το νέο υπό κατασκευή συγκρότημα κτιρίων της NSA στη Γιούτα. Εδώ θα αποθηκεύεται κάθε «ψίθυρος» που «ακούγεται» στο διαδίκτυο


Στο Μπλάφντεϊλ της Γιούτα, κοντά στην περιοχή των Μορμόνων, κατασκευάζεται ένα οχυρωμένο συγκρότημα κτιρίων, που όταν παραδοθεί μαζί με τον εξοπλισμό του το Σεπτέμβρη του 2013, θα έχει ξεπεράσει σε κόστος τα 2 δισεκατομμύρια δολάρια. Σκοπός του είναι να παρεμβάλλεται, να αποκρυπτογραφεί, να αναλύει και να καταχωρεί μεγάλο μέρος των παγκόσμιων τηλεπικοινωνιών και επικοινωνιών διαδικτύου, καθώς αυτές πραγματοποιούνται μέσω υπόγειων και υποθαλάσσιων καλωδίων, δορυφορικών και επίγειων ασύρματων μεταδόσεων. Μέσα από τους υπολογιστές και τους δρομολογητές του θα ρέουν τα πλήρη περιεχόμενα των μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, οι συνομιλίες με σταθερά και κινητά τηλέφωνα, οι αναζητήσεις μέσω Google, τα ίχνη από δεδομένα που αφήνει καθένας πίσω του (αποδείξεις πάρκινγκ, λίστες επιβατών, αγορές σε βιβλιοπωλεία) και όλα αυτά θα καταλήγουν στις απύθμενης χωρητικότητας βάσεις δεδομένων του υπολογιστικού κέντρου. Οι εγκαταστάσεις θα προστεθούν σε άλλες, παλιότερης γενιάς, που χρησιμοποιεί σήμερα η NSA (National Security Agency), δηλαδή η Εθνική Υπηρεσία Ασφάλειας των ΗΠΑ.

Η καλή υπηρεσία

Η NSA ιδρύθηκε το 1952 ως κλάδος του υπουργείου Αμυνας των ΗΠΑ και επικεντρώθηκε στη συγκέντρωση, ανάλυση και αποκρυπτογράφηση πληροφοριών, αφήνοντας στη CIA τον τομέα των επιχειρήσεων των μυστικών υπηρεσιών εκτός αμερικανικού εδάφους και στο FBI εντός της χώρας. Η NSA, παρά τα δισεκατομμύρια του ετήσιου προϋπολογισμού της, δεν προείδε (ή έκανε ότι δεν είδε) τη σειρά επιθέσεων των τελευταίων δεκαετιών, που βολικά οδήγησε στα μέτρα περιορισμού από την κυβέρνηση Μπους των όποιων ελευθεριών είχαν οι Αμερικανοί πολίτες, στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Τα τελευταία χρόνια η NSA φαίνεται να ανασυντάσσεται, έχοντας γυρίσει το ένα της «αυτί» προς το εσωτερικό των ΗΠΑ.
Πέρα από τις συμφωνίες με την ΕΕ και πολλές χώρες του κόσμου για την παράδοση διάφορων πληροφοριών σχετικά με τους πολίτες τους, πέρα από τις υποκλοπές και την κατασκοπευτική δράση των μυστικών τους υπηρεσιών σε φιλικά και εχθρικά κράτη, οι ΗΠΑ έχουν και μια άλλη δυνατότητα απομακρυσμένης, αλλά παρ' όλ' αυτά απευθείας παρεμβολής στις επικοινωνίες. Τουλάχιστον όσον αφορά ό,τι διακινείται στο διαδίκτυο, ένα μεγάλο μέρος των δεδομένων δρομολογείται μέσω ΗΠΑ. Το μήνυμα e-mail που στέλνει κανείς στο γείτονά του, μπορεί να διασχίζει τον Ατλαντικό δυο φορές πριν φτάσει στον παραλήπτη...
Στην έναρξη των εργασιών για το νέο υπολογιστικό κέντρο στο Μπλάφντεϊλ, ο υποδιευθυντής της NSA, Κρις Ινγκλις, υποστήριξε ότι οι εγκαταστάσεις θα βοηθήσουν στην προστασία της ασφάλειας των ΗΠΑ από κυβερνοεπιθέσεις. Φούσκωσε τον κίνδυνο από επιθέσεις ιδιωτών ή κρατικών χάκερς από το εξωτερικό, ώστε να συγκαλυφθεί, η παρακολούθηση παντός, εντός και εκτός ΗΠΑ, στην οποία θα συμβάλει στην πραγματικότητα το κέντρο του Μπλάφντεϊλ.

Ο,τι πεις, ό,τι γράψεις...


Σήμερα υπάρχουν φορητές μνήμες σε μέγεθος μικρού δακτύλου του χεριού, που έχουν χωρητικότητα 1 τεραμπάιτ (τρισεκατομμυρίου ψηφιολέξεων). Καταλαβαίνει κανείς τι μπορεί να αποθηκευτεί σε εγκαταστάσεις σαν αυτή της NSA. Σύμφωνα με έκθεση του υπουργείου Αμυνας των ΗΠΑ του 2007, το Πεντάγωνο προσπαθεί να επεκτείνει το παγκόσμιο τηλεπικοινωνιακό του δίκτυο, γνωστό ως Παγκόσμιο Πλέγμα Πληροφοριών, μέχρι χωρητικότητας 1 τρισεκατομμυρίου τεραμπάιτ (1 γιωταμπάιτ)! Χρειάζεται αυτή τη χωρητικότητα, επειδή σύμφωνα με εκτιμήσεις, μόνο η διακινούμενη πληροφορία στο διαδίκτυο θα πλησιάσει το 2015 το ένα δισεκατομμύριο τεραμπάιτ (0,001 γιωταμπάιτ) ετησίως.
Τα δεδομένα που θα καταχωρούνται στο Μπλάφντεϊλ δεν περιορίζονται στα δισεκατομμύρια των δημόσιων ιστοσελίδων. Η NSA ενδιαφέρεται περισσότερο για τον αποκαλούμενο «αόρατο» ή «βαθύ» ιστό πληροφοριών (deepnet), δηλαδή τα προστατευόμενα από κωδικό δεδομένα, τις επικοινωνίες μεταξύ ξένων κυβερνήσεων, τις ανταλλαγές αρχείων από σημείο σε σημείο (point to point) και μέσω εθελοντικών δικτύων διακομιστών (τύπου Tor).
Μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ, εκεί που έχει τη μεγαλύτερη ευκολία παρακολούθησης, η NSA έχει εγκαταστήσει μηχανήματα σε ειδικούς χώρους στις εγκαταστάσεις των περισσότερων παρόχων τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών. Η πρακτική είναι παλιά, αλλά πήρε ιδιαίτερη έκταση μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στις 11 Σεπτέμβρη 2001. Με νόμο που πέρασε από το Κογκρέσο το 2008 νομιμοποιήθηκε και απαλλάχτηκαν αναδρομικά από τυχόν δικαστική δίωξη οι εταιρείες που είχαν συναινέσει από παλιότερα στην απευθείας παρακολούθηση από τις μυστικές υπηρεσίες όλης της τηλεπικοινωνιακής τους κίνησης. Αυτό το πρόγραμμα απόλυτου ελέγχου των επικοινωνιών έχει το κωδικό όνομα «Αστρικός Ανεμος» (Stellar Wind), όπως αποκάλυψε στο περιοδικό Wired, o Γουίλιαμ Μπίνι, στέλεχος του τομέα αποκρυπτογράφησης της NSA, έως το 2001. Ο Μπίνι, που ήταν επικεφαλής και ένας από τους συνιδρυτές του Ερευνητικού Κέντρου Αυτόματης Συλλογής Πληροφοριών της NSA, διαφώνησε με τον «Αστρικό Ανεμο», αντιπροτείνοντας να τοποθετηθούν οι ηλεκτρονικοί χαφιέδες στις πύλες του εθνικού δικτύου τηλεπικοινωνιών των ΗΠΑ, δηλαδή στα σημεία που συνδέεται με άλλες χώρες. Οπως ισχυρίζεται, η επιμονή της NSA να βάλει τις συσκευές στο εσωτερικό του εθνικού δικτύου, τον οδήγησε να παραιτηθεί.

«Ορυχεία» πληροφοριών

Σύμφωνα με τον Μπίνι, το πρόγραμμα «Αστρικός Ανεμος» ξεκίνησε με 320 εκατομμύρια κλήσεις την ημέρα. Στη συνέχεια, εγκαταστάθηκαν τα συστήματα με το λογισμικό της Νάρους (θυγατρικής της Μπόινγκ), κάνοντας σε βάθος έλεγχο δέσμης δεδομένων (deep packet inspection) στα κέντρα μεταγωγής πληροφοριών του διαδικτύου, που μπορούσαν να ελέγχονται από το αρχηγείο της NSA στο Μέριλαντ, συνδυάζοντας πληροφορίες από διάφορες βάσεις δεδομένων της υπηρεσίας και παρακολουθώντας για την εμφάνιση συγκεκριμένων ονομάτων, λέξεων ή φράσεων. Οταν ένα όνομα ανθρώπου μπει στο σύστημα της Νάρους, όλες οι τηλεφωνικές κλήσεις και οι άλλες επικοινωνίες από και προς αυτό το άτομο ανακατευθύνονται αυτόματα στα καταγραφικά της NSA. Η μυστική υπηρεσία, σε καλή συνεργασία με τα τηλεπικοινωνιακά μονοπώλια, αξιοποίησε παράλληλα και τα τρισεκατομμύρια εγγραφών χρέωσης των πελατών τους, που της παραχώρησαν με χαρά.
Από τότε που έχασε την επαφή με την NSA ο Μπίνι (γύρω στο 2007), έτρεξε κι άλλο νερό στο αυλάκι. Οπως εκτιμά ο πρώην κατάσκοπος, από το 2011 έως σήμερα η NSA πρέπει να έχει κάνει 15 έως 20 τρισεκατομμύρια υποκλοπές. Η καταχώρηση των πάντων για την οποία προορίζεται το Μπλάφντεϊλ, αποσκοπεί στη διευκόλυνση της λεγόμενης «εξόρυξης δεδομένων», που επιτρέπει την παρακολούθηση του οποιουδήποτε και εκ των υστέρων. Οταν κάποιο άτομο κινήσει το ενδιαφέρον, η υπηρεσία μπορεί να αναζητήσει κάθε είδους καταχωρημένη πληροφορία γι' αυτόν και να σχηματίσει εικόνα για το ποιος είναι και τι έκανε με λεπτομέρειες, στο χρονικό διάστημα που ενδιαφέρει.
Η ανασφάλεια της «ασφαλούς» κωδικοποίησης
Μια δυσκολία που πρέπει να αντιμετωπίσει η NSA για την αξιοποίηση των πληροφοριών που υποκλέπτει, είναι η αποκωδικοποίησή τους. Τόσο τα κράτη, όσο και οι επιχειρήσεις, αλλά και οι ιδιώτες χρησιμοποιούν σήμερα αλγόριθμους κρυπτογράφησης μηνυμάτων και πληροφοριών. Ηδη οι παλιότεροι μπορούν να σπάσουν εύκολα με τους σύγχρονους υπολογιστές και γι' αυτό έχουν αντικατασταθεί από ισχυρότερους, που υποτίθεται ότι είναι ασφαλείς, αφού χρειάζονται δισεκατομμύρια χρόνια για να διαβαστεί ένα μήνυμα κωδικοποιημένο με αυτούς. Αν όμως υπάρχουν χιλιάδες μηνύματα, όπως αυτά μέσα στο 1 γιωταμπάιτ δεδομένων του Μπλάφντεϊλ, αν το κλειδί που επιλέχθηκε δεν ήταν το καλύτερο και οι υπερυπολογιστές που προσπαθούν να σπάσουν τον αλγόριθμο δεν είναι οι γνωστοί του εμπορίου ή αυτοί που ανακηρύσσονται ισχυρότεροι στον κόσμο κάθε χρόνο, αλλά ένας υπερυπολογιστής τροποποιημένος ειδικά για κρυπτανάλυση, όπως αυτός που έχει η NSA στο Κτίριο 5300, στο Οουκ Ριτζ, τότε τα πράγματα αλλάζουν.
Εκτός από τη δυνατότητα να δουν μέσα στα κρυπτογραφημένα μηνύματα που ανταλλάσσονται σήμερα, οι πανίσχυροι ηλεκτρονικοί υπολογιστές που αξιοποιεί η NSA της επιτρέπουν να «εξορύξει» εξαιρετικά χρήσιμες πληροφορίες και από το παρελθόν. Αναλύοντας παλιότερα κωδικοποιημένα δεδομένα, όπως αυτά που θα καταχωρούνται σύντομα στο Μπλάφντεϊλ, μπορούν εύκολα να σπάσουν τους παλιότερους αλγόριθμους και να δουν τρόπους δουλειάς και τρόπους σκέψης που χρησιμοποιούσαν οι αντίπαλοί τους, κάνοντας ασφαλείς προβολές για το πώς δουλεύουν σήμερα. Πάντα υπάρχει, βέβαια, το ενδεχόμενο οι μυστικές υπηρεσίες να έχουν βρει τρόπο εύκολης αποκρυπτογράφησης για κάποιους αλγόριθμους που όλοι οι άλλοι θεωρούν ασφαλείς...
Το οργουελιανό μέλλον, ο «μεγάλος αδελφός», δεν είναι ίδιο χαρακτηριστικό του σοσιαλισμού, όπως ισχυρίζονται οι αντικομμουνιστές. Οταν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, είναι στην εξουσία και έχουν απαλλαγεί από την απειλή της αστικής τάξης, δεν έχουν κανένα λόγο να λειτουργούν κρατικούς μηχανισμούς παρακολούθησης και επιβολής, γιατί ίσος προς ίσον οικοδομούν μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτικές αντιθέσεις. Αντίθετα, είναι ίδιο του καπιταλισμού να δημιουργεί συνθήκες στρατοπέδου - άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο φανερού, άλλοτε «βελούδινου» και άλλοτε αγκαθωτού - για τον έλεγχο, τη χειραγώγηση και την καταπίεση των εκμεταλλευομένων, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διατηρήσει στο διηνεκές την εξουσία των λίγων πάνω στους πολλούς, την εκμετάλλευση, τη δικτατορία των μονοπωλίων. Ο,τι και να κάνουν οι κάθε λογής ΚΥΠ, όταν ο λαός ορθώσει το ανάστημά του και σπάσει τις αλυσίδες, όλα τους τα κέντρα υπολογιστών και τα δίκτυα, θα γίνουν μια θαυμάσια υποδομή, για τις νέες χρήσεις που θα βρει γι' αυτά η λαϊκή εξουσία, για την ανάπτυξη της επιστήμης, την επεξεργασία των πλάνων παραγωγής, την προκοπή του λαού.

                                 Επιμέλεια:
                     Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
                           Πηγή: «Wired»

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Ανακοίνωση Συλλόγου Εργαζομένων Νοσοκομείου Μεσολογγίου


Ο  Σύλλογος εργαζομένων του  Γενικού Νοσοκομείου Μεσολογγίου αποφάσισε την 25η Μαρτίου ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ-ΚΛΕΙΣΙΜΟ  του Νοσοκομείου να βρίσκεται με πανό απέναντι από την εξέδρα των επισήμων .

ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ  ΤΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ  ΠΕΡΙΟΧΗΣ
ΝΑ ΕΙΝΑΙ  ΕΚΕΙ

Η ΥΓΕΙΑ ΕΙΝΑΙ  ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ  ΚΑΙ
 ΑΦΟΡΑ  ΟΛΟΥΣ

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ για την 25η Μαρτίου


Τότε τρομοκρατούσαν το λαό ότι αν ξεσηκωθεί κατά του Σουλτάνου, των ντόπιων συνεργατών του και της «Ιερής Συμμαχίας» θα καταστραφεί. Τώρα του λένε ότι θα ζήσει το χάος αν συγκρουστεί με την αστική εξουσία, την ΕΕ, αν δεν δεχθεί τις αλυσίδες και την εξαθλίωση που του φέρνουν οι υπερασπιστές του καπιταλισμού.
Οι θυσίες του αγώνα του λαού για το δίκιο του είναι ασύγκριτα λιγότερες από τα δεινά, τις συμφορές, που του φέρνει η υποταγή και η μοιρολατρία.
Η πρόσκληση για «εθνική ομοψυχία» που παρουσιάζουν ότι υπήρχε το 1821 αποτελεί χονδροειδέστατη διαστρέβλωση της ιστορίας. Ούτε το 1821 υπήρχαν ενιαία εθνικά συμφέροντα. Και μέσα στην αστική τάξη, που τότε ήταν προοδευτική, υπήρχαν διαφοροποιήσεις και ανταγωνισμοί, ενώ διαφοροποιήσεις υπήρχαν και ανάμεσα στους κοτζαμπάσηδες. Αυτές οι αντιθέσεις οδήγησαν και σε εμφυλίους πολέμους.
Ο λαός πρέπει να απορρίψει τους εκβιασμούς και τα ιδεολογήματα των κομμάτων του συστήματος και του «ευρωμονόδρομου». Η πρόσκληση για «εθνική ομοψυχία» επιδιώκει την υποταγή των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων στην άγρια σφαγή των δικαιωμάτων τους.
Η κοινωνική δύναμη που έχει την ικανότητα και τη δύναμη να ανοίξει το δρόμο της κοινωνικής εξέλιξης και να βάλει τέλος στην καπιταλιστική εκμετάλλευση είναι η εργατική τάξη. Αυτή μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στη διαμόρφωση της λαϊκής συμμαχίας και να ηγηθεί της λαϊκής αντεπίθεσης για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για την εργατική - λαϊκή εξουσία.
Ο λαός έχει χρέος να εμπιστευθεί τη δύναμή του. Με την οργάνωση και τη συμμαχία του, με τη δική του εξουσία, μπορεί να ζήσει καλύτερα. Να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας προς όφελός του, μετατρέποντας σε δική του κοινωνική περιουσία όλα τα μονοπώλια, τον φυσικό και ορυκτό πλούτο, αποδεσμεύοντας τη χώρα από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, διαγράφοντας το χρέος που δημιούργησε η πλουτοκρατία και οι κυβερνήσεις της.



Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει;




Η απάντηση είναι τελείως διαφορετική από εκείνη που ίσως περιμένει ο απλός άνθρωπος ο οποίος γνωρίζει λίγο την πολιτική του ΚΚΕ, και είναι η εξής: Το ΚΚΕ δεν παλεύει για να κυβερνήσει το ίδιο, παλεύει για να κατακτήσει η εργατική τάξη την εξουσία της, που θα την ασκήσει σε όφελος όλου του λαού. Σε αυτή την εξουσία το ΚΚΕ θα πρωταγωνιστεί και θα παλεύει από τη συγκεκριμένη θέση, που θα είναι και κυβερνητική, για την εδραίωση της εργατικής εξουσίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Το ΚΚΕ δεν υπόσχεται στους εργαζόμενους ότι θα τους λύσει τα προβλήματα. Αν οι ίδιοι οι εργατοϋπάλληλοι δεν γίνουν πρωταγωνιστές και ρυθμιστές του μέλλοντός τους, κανένα ΚΚΕ δεν θα μπορέσει από μόνο του να τους σώσει.
Επομένως το ερώτημα, «αν το ΚΚΕ θέλει να κυβερνήσει», από τη στιγμή που αναφέρεται στις σημερινές συνθήκες, μία απάντηση επιδέχεται: Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συναινέσει ή να πάρει μέρος σε οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση, με σκοπό να διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση και γενικότερα την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δηλαδή τα κέρδη του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Αν έκανε κάτι τέτοιο, θα εγκληματούσε σε βάρος των συμφερόντων των εργατοϋπαλλήλων και των φτωχών αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου. Τέτοιο δικαίωμα δεν το έχει. Αν έκανε κάτι τέτοιο, η εργατική τάξη θα έχανε την πρωτοπορία της και γενικά ο λαός θα έμενε δίχως πυξίδα, έρμαιο της αστικής πολιτικής.
Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση υπέρ του λαού στο πλαίσιο της κυριαρχίας των μονοπωλίων, στο πλαίσιο της εξουσίας τους. Οποιο κόμμα υποστηρίζει το αντίθετο, απλώς κοροϊδεύει τον κόσμο. Το δίλημμα είναι: Εργατική - λαϊκή εξουσία ή αστική. Τίποτα ενδιάμεσο.
Με βάση την παραπάνω στρατηγική το ΚΚΕ δρα καθημερινά για την ανάπτυξη της εργατικής - λαϊκής πάλης, της λαϊκής συμμαχίας, δίνοντας το βάρος πρώτα απ' όλα στα εργοστάσια και στους κλάδους. Επιδιώκει την ανασύνταξη του κινήματος και την οργάνωση της δράσης του ενάντια στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, για να μην εφαρμόζονται οι ατομικές συμβάσεις, ενάντια στις απολύσεις, στις περικοπές μισθών και των συντάξεων, στη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, στη μερική και ελαστική εργασία, για την προστασία των ανέργων, ενάντια στα χαράτσια, για να μην κόβεται το ρεύμα στις λαϊκές οικογένειες και για πολλά άλλα παρόμοια. Και υποστηρίζει (η ζωή το έχει επιβεβαιώσει) ότι η πάλη ενάντια στα μέτρα κυβερνήσεων - ΕΕ είναι τόσο πιο ισχυρή, όσο περισσότερο αναπτύσσεται το ταξικό εργατικό και τα άλλα κινήματα (των αυτοαπασχολούμενων, της αγροτιάς κλπ.), όσο περισσότερο αυξάνεται η επιρροή του ΚΚΕ, δηλαδή όσο περισσότερο η πάλη κατευθύνεται στην καρδιά της πολιτικής, που είναι η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Πολλοί εργαζόμενοι, εξουθενωμένοι από τα απανωτά σε βάρος τους μέτρα των τριών τελευταίων χρόνων, και μη έχοντας συνειδητοποιήσει ακόμα την ανάγκη για ριζικές αλλαγές, αναζητούν εδώ και τώρα, απεγνωσμένα ορισμένες φορές, μια λύση που θα τους ανακουφίσει έστω σε κάποιο βαθμό από τα βάσανά τους. Γιατί βεβαίως ο άνεργος δεν μπορεί να περιμένει το σοσιαλισμό για να μπορέσει να εργαστεί και άρα να επιβιώσει. Και αυθόρμητα ελπίζουν να δημιουργηθεί στις εκλογές μια κυβέρνηση που θα κοιτάξει και το φτωχό, όπως λέγεται.
Ο άνεργος, ο κόσμος που ζει με 300 και 500 ευρώ, όλοι οι εξαθλιωμένοι, έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους και κάθε δικαίωμα να αγανακτούν και να εξεγείρονται, κάθε δικαίωμα να ζητούν εδώ και τώρα επίλυση στοιχειωδών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Το ζήτημα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα υπάρξει λύση αυτών και πολλών άλλων προβλημάτων. Δηλαδή πώς είναι δυνατό να αντιμετωπιστεί η ανεργία, η πλήρης αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, πώς θα γίνει δυνατό να υπάρχει σταθερή δουλειά για όλους, με αξιοπρεπείς μισθούς και ελεύθερο χρόνο και πολλά ακόμα; Και είναι δυνατό να δημιουργηθεί μία κυβέρνηση που θα τα αντιμετωπίσει; Οσοι εργατοϋπάλληλοι και άλλοι βιοπαλαιστές θεωρούν ότι κάτι τέτοιο είναι ρεαλιστικό, ας επιτραπεί να πούμε ότι έχουν αυταπάτες. Από την εξαθλίωση που τους οδήγησε η αντιλαϊκή πολιτική πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα και να αντεπιτεθούν σε συμπόρευση με το ΚΚΕ και άλλες πρωτοποριακές εργατικές και λαϊκές δυνάμεις και μάλιστα με ταξικό μίσος για εκείνους που ευθύνονται: Τα μονοπώλια, τα κόμματά τους, η ΕΕ. Δεν έχουν άλλη επιλογή. Διαφορετικά θα υποστούν τα ίδια και χειρότερα. Και κυρίως τα παιδιά τους.
Ποια είναι εκείνη η κυβέρνηση που και να ήθελε, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την ανεργία, τα μεροκάματα πείνας, την ακρίβεια, το Ασφαλιστικό, δίχως να τα βάλει με τα μονοπώλια και την ΕΕ; Τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να υπάρξει. Κι αν ακόμα υποθέσουμε ότι υπήρχε και το επιχειρούσε, θα ήταν υποχρεωμένη να συγκρουστεί εφ' όλης της ύλης με τα μονοπώλια και την ΕΕ, που θα αντιδρούσαν και θα την υπονόμευαν. Για παράδειγμα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι η λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση θα καταργήσει το μνημόνιο. Αυτό σημαίνει απευθείας σύγκρουση με την ΕΕ και με το εγχώριο κεφάλαιο, άρα υπονόμευση της αριστερής κυβέρνησης από τη μεριά τους και διαφόρων μορφών οικονομική και πολιτική αντίδραση, που θα έφερνε αυτήν την κυβέρνηση μπροστά στην ανάγκη να προχωρήσει στη ρήξη με την ΕΕ, βγάζοντας την Ελλάδα από αυτήν. Διαφορετικά θα υποχρεωνόταν σε αναδίπλωση, οδηγώντας το λαό σε μία ακόμα τραγωδία. Ομως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετος με την αποδέσμευση από την ΕΕ. Να γιατί η πρότασή του αποτελεί εμπαιγμό. Χονδροειδή εμπαιγμό, όπως ότι θα χτυπάει γερά τη γροθιά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, για να την εξαναγκάσει!!
Πολύ περισσότερο τώρα που επίκειται νέα θύελλα αντιλαϊκής επίθεσης μετά τις εκλογές, πολύ περισσότερο που αυτή έχει αποφασιστεί και τα αστικά κόμματα, όποια κυβέρνηση κι αν διαμορφώσουν, έχουν δεσμευτεί να την υλοποιήσουν.
Το συμπέρασμα είναι ένα: Τίθεται επί τάπητος η ανάγκη κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, αποδέσμευσης από την ΕΕ και εγκαθίδρυσης της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, που θα διαγράψει το χρέος. Οσοι, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προβάλουν τη λεγόμενη «αριστερή κυβέρνηση» ή την «αντιμνημονιακή κυβέρνηση», εξαπατούν το λαό, για τον εξής απλούστατο λόγο: Υπόσχονται φιλολαϊκά μέτρα, δίχως σύγκρουση με τα μονοπώλια και την ΕΕ. Καλλιεργούν ψεύτικες ελπίδες ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις, ενώ τέτοιες δεν υπάρχουν.
Το ΚΚΕ αξιοποιεί και τις βουλευτικές εκλογές ως ένα μέτωπο της ταξικής πάλης και ζητάει από το λαό να το υπερψηφίσει, ώστε να εκφραστεί και στην κάλπη ένα ισχυρό πλήγμα στο σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτή η αποφασιστική ενίσχυση θα δυναμώσει την εργατική - λαϊκή πάλη μετά τις εκλογές, μέχρι να το ανατρέψει.
Το ΚΚΕ παλεύει για να εκμηδενίσει ο λαός την ιδεολογική επίδραση των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου» και όχι απλώς για να ηττηθεί ο δικομματισμός. Βεβαίως οι περισσότερες λαϊκές δυνάμεις είχαν ψηφίσει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και στις τελευταίες εκλογές, και απ' αυτήν την άποψη ο βασικός όγκος των ψηφοφόρων τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να εγκαταλείψουν. Ομως αυτό δε φτάνει. Η ψήφος που πιάνει τόπο είναι αυτή που κατευθύνεται στην κάλπη του ΚΚΕ και μόνο.
Απ' όλα τα προηγούμενα -και πρωταρχικά βεβαίως από το πρόγραμμα του ΚΚΕ- συνάγεται ότι το ΚΚΕ δεν είναι ένα από τα λεγόμενα αριστερά κόμματα. Είναι Κομμουνιστικό Κόμμα, όχι μόνο στο όνομα, αλλά και στο περιεχόμενο. Αν ήταν μόνο στο όνομα, όπως συμβαίνει με άλλα κομμουνιστικά κόμματα, η αστική τάξη δεν θα το αντιμετώπιζε ως εχθρό της, αλλά ως εφεδρικό πολιτικό προσωπικό της.
Ο χαρακτήρας των κομμάτων δεν προσδιορίζεται γεωγραφικά, όπως επιχειρείται και έχουν καθιερώσει: Δεξιά, κέντρο, αριστερά, κεντροαριστερά και πάει λέγοντας. Αυτή η ονομασία δεν λέει τίποτα. Αντίθετα, συγκαλύπτει την ταξική έκφραση των κομμάτων που αυτοπροσδιορίζονται με τη μια ή την άλλη ονομασία. Συγκαλύπτει και το διαφορετικό χαρακτήρα του ΚΚΕ από τη στιγμή που το τσουβαλιάζουν με άλλους στη λεγόμενη αριστερά.
Το ΚΚΕ είναι το κόμμα της εργατικής τάξης. Τα άλλα κόμματα εκφράζουν τα αστικά συμφέροντα, ανεξάρτητα από το αν ονομάζονται σοσιαλδημοκρατικά ή αλλιώς.
Ακριβώς επειδή το ΚΚΕ είναι Κομμουνιστικό Κόμμα και ακριβώς επειδή έχει το συγκεκριμένο πρόγραμμα, είναι το κόμμα που μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντα όχι μόνο της εργατικής τάξης, αλλά και των άλλων εργαζομένων - αυτοαπασχολούμενων. Αρα και τα συμφέροντα όλων εκείνων που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί ή ριζοσπάστες της αριστεράς, ανεξάρτητα αν δεν συμφωνούν με το ΚΚΕ σε όλα. Είναι το μόνο κόμμα στο οποίο μπορούν να ακουμπήσουν, σίγουροι ότι δεν θα τους πει αύριο διαφορετικά πράγματα απ' αυτά που λέει και κάνει σήμερα. Δεν ψαρεύει σε θολά νερά ούτε πατάει σε πολλές βάρκες.

                                                         Του
                                                    Μάκη ΜΑΪΛΗ

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΩΝ



Απεργία, Ρήγας Γκόλφης

Στη στράτα αργοδιαβαίνει της εργατιάς το πλήθος.
Φαρμάκι έχει στα χείλη, κομένη την ορμή,
κι ο πόνος που συντρίβει τα’ αράθυμό του στήθος
θεριέυει το κορμί.


Πού πάει συμαζωμένο, το έλεος να γυρέψει;
Ποιος άρχοντας θ’ ακούσει, ποια πόρτα θ’ ανοιχτεί;
Με τα’πραγα τα λόγια τί πάει να ζητιανέψει,
να γείρει να κλαυτεί;


Το τέρας της ανάγκης που τη ζωή του θλίβει,
νεκρώνει την αγάπη, μαραίνει τα’ αγαθά,
θα πάψει να τραντάζει το μαύρο του καλύβι,
το Χάρο να βοηθά;


Ω συνοδειά θλιμένη, του δίκιου τον αγώνα
σα θέλεις να κερδίσεις, μη σκύβεις και δειλιάς.
Και πως θα διαφεντέψεις με λυγισμένο γόνα
τη μοίρα της δουλειάς;


Τη δύναμή σου νιώσε κ’ υψώσου προς τον ήλιο.
Την πάναγνή σου ρώτησε, τη σιδερένια υγειά,
θεούς να τα λατρέψεις. Του κόσμου το βασίλειο
ζωντάνεψε, ραγιά.


Το πείσμα του δυνάστη, που τη χαρά μολεύει,
τα λούλουδα σκοτώνει, στερεύει την πηγή,
θα το συντρίψει, μάθε, το χέρι που δουλεύει
κι αναμετρά τη γη.


Παιδικοί Ύμνοι, Μίμης Λιμπεράκης

Νυχτόμπασμα, στα δυσμικά βουνά αργοπορεί το φως
της μέρας
κάπου ανάβουν μια φωτιά στη μακρινή εξοχή,
από τη θάλασσα αόριστες φωνές ο βραδυνός φέρνει
αέρας
και ύστερα πάλι απλώνεται παντού η σιωπή.

Ερημικός περπατητής το δρόμο έχω πάρει
που η νιότη μου εχάρηκε με όλους τους καιρούς
των καραβιών αγνάντευα το διάβα στο κανάλι
και η ζωή των ταξειδιών μου μάγευε τους λογισμούς.

Τώρα πικρές η ανάμνησες μ' ακολουθούν και πάνε
μια συνοδεία πένθιμη στην άκρη των νερώ
λουλούδια που μαράθηκαν στα χέρια τους κρατάνε
και τα σκορπούν, εκεί που κάποτε έγειρα το σώμα μου
γυμνό.

Θαλασσοπούλια πέταγαν τριγύρω μου κι' ο μπάτης
μου εχάϊδευε, ως πως μου εχάϊδευε το νέο μου κορμί
σ' όλα γελούσα ανύποπτος, των γιβαριών ο φράχτης
για μένα ετραγούδαγε σαν άρπα αιολική.

Ολούθε εικόνες έβλεπα και σχήματα ωραία
και η ματιά μου έπαιρνε μια λάμψι εξωτική
όλος ο κόσμος νόμιζα πως ήταν ένα θέμα,
για ζωγραφιά, για ποίησι, για μουσική.

Ελεύθερη κι' ατίθαση τράνευε η ψυχή μου
και δεν εγνώριζα κανένα νόμο, ηθική καμμιά,
η κοινωνία μ' έπνιγε, ξένοι για με οι γονηοί μου
και μόνη ήταν λατρεία μου η αιώνια ομορφιά.



Νοσταλγία, Θωμάς Γκόρπας


Ήλιοι τη ζωής ήλιοι της ζωής και του θανάτου
ήλιοι των κήπων ήλιοι του Βικεντίου Βαν Γκογκ
ήλιοι μετά από ημέρες βροχής και μες στην φαντασία  



Έχει μια καρδιά κλειστή και μέσα ήλιος.
Και πίσω από τον ήλιο της βουνά γαλάζια γκρι.
Και πίσω από τα βουνά μια θάλασσα με κοράλλια.
Και πίσω από τη θάλασσα των κοραλλιών 
η πόλη των εκπλήξεων.
Και πίσω από την πόλη των εκπλήξεων 
πάλι θάλασσα η θάλασσα…

Μία Πίκρα, Κωστής Παλαμάς

Τα πρώτα μου χρόνια τ' αξέχαστα τα 'ζησα
κοντά στ' ακρογιάλι,
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη
ζωούλα προβάλλει,
και βλέπω τα ονείρατα κι ακούω τα μιλήματα
των πρώτων μου χρόνων κοντά στο ακρογιάλι,

στενάζεις καρδιά μου το ίδιο αναστέναγμα:
Να ζούσα και πάλι
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Μια μένα είναι η μοίρα μου, μια μένα είν' η χάρη μου,
δεν γνώρισα κι άλλη:
Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη
και σαν ωκιανός ανοιχτή και μεγάλη.

Και να! μεσ' στον ύπνο μου την έφερε τ' όνειρο
κοντά μου και πάλι
τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
τη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Κι εμέ, τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε,
μια πίκρα μεγάλη,
και δε μου τη γλύκαινες πανώριο ξαγνάντεμα
της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι!

Ποια τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου
και ποια ανεμοζάλη,
που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες,
πανώριο ξαγνάντεμα κοντά στ' ακρογιάλι;

Μια πίκρα είν' αμίλητη, μια πίκρα είν' αξήγητη,
μια πίκρα μεγάλη,
η πίκρα που είν' άσβηστη και μεσ' τον παράδεισο
των πρώτων μας χρόνων κοντά στο ακρογιάλι.



Ὁ Μπαταριᾶς, Μιλτιάδης Μαλακάσης

Ἕνα Σάββατο βράδυ,
Μιὰ Κυριακὴ πρωί...



Ὁ Μπουκουβάλας ὁ μικρὸς κι ὁ Κλὴς τοῦ Τσαγκαράκη
Κι ὁ Νίκος τοῦ Βρανᾶ, 

Σάββατο βράδυ, κάποτε, τὸ ῾ρίχναν στὸ μεράκι,
Στοῦ Βλάχου κουτσοπίνοντας κρυφά.


Κι ὡς ἤσανε ἀρχοντόπουλα κ᾿ οἱ τρεῖς, στὸ κέφι ἀπάνω,
Στέλναν γιὰ τὰ βιολιά,
Καὶ μὲς σὲ λίγο βλέπανε τὸν Κατσαρὸ τὸν Πάνο,
Καὶ πίσω τὸ Θανάση Μπαταριᾶ.


Κι ἀμέσως μὲ τὸ βιολιτζὴ καὶ μὲ τὸ λαουτέρη,
Καὶ μ᾿ ἕναν πιφιρτζῆ,
Γιὰ τὸ βιλούχι κίναγαν τοῦ Κώστα Καλιαντέρη,
Ποὺ σίγουρα τὸν εὕρισκαν ἐκεῖ.


Κι ὁ Κώστας, λαγοκοίμητος, πάντα μὲ τὴν ποδιά του,
Τοὺς δέχονταν ὀρθός,
Καὶ τὸ τραπέζι ἑτοίμαζε πρὸς τὰ᾿ ἁρμυρίκια κάτου,
Στῆς ἅπλας λιμνοθάλασσας τὸ φῶς.


Κι ὡς νὰ στρωθῇ καὶ νὰ σιαχτῇ, καὶ νὰ συγκαιριστοῦνε
Τά ῾ργανα, σιγαλὰ
Τὰ λιανοτράγουδα ἄρχιζνα, τὰ γιαρεδάκια, ὁποῦ ῾ναι
Καθὼς τὰ προσανάμματα στὴ στιά.


Μὰ στὸ τραπέζι ὡς κάθουνταν, κι ἄνοιγεν ἡ φωνή σου,
Μεγάλε Μπαταριᾶ!
Στὸ τρίτο κρασοπότηρο, πουλιὰ τοῦ Παραδείσου
Ξυπνούσανε κι ἀηδόνια στὰ κλαδιά.


Καὶ λίγο λίγο ὡς γύριζες μὲς στὸ τραγούδι, ὢ θάμα!
Παλληκαριές, καϋμούς,
Τ᾿ ἀρματολίκι ἀνέβαζες καὶ τὴν ἀγάπη ἀντάμα,
Στ᾿ ἀστέρια, στὸ φεγγάρι, στοὺς Θεούς.


Κ᾿ ἐκεῖθε, ποὺ δὲν ἔφτανε κανένας, κ᾿ ἡ ἀνάσα
Πιάνονταν ὡς κι αὐτή,
Κ᾿ ἐκεῖθε ἀλέγρα, παίζοντας, σκαλὶ σκαλὶ τὰ μπάσα,
Κατέβαινε ἡ γαλιάντρα σου ἡ φωνή.


Κι ὅπως ἐτύχαινε συχνά, σὲ τέτοια γλέντια νά ῾ναι
Καλοκαιριοῦ χαρά,
Καὶ ὁ κόσμος ἔξω, τὰ νερὰ καὶ οἱ κάμποι νὰ εὐωδᾶνε
Κι ὅλα μαζὺ νὰ σπρώχνουν δυνατά,


Καὶ τὴν πιὸ λίγο ἀνάθαρρῃ, παρέκει νὰ πατήσει,
Ν᾿ ἀκούσει καὶ νὰ δεῖ, -
Δὲν ἔμενε εἰκοσόχρονη ποὺ νὰ μὴν ξεπορτίσει,
Καὶ χήρα νιὰ στὸ δρόμο νὰ μὴ βγεῖ.


Κι ὅσες ἀκόμα, οἱ ἄπλερες, δὲ βόλιε νὰ φτερίσουν,
Σὲ μάντρες καὶ σὲ αὐλές,
Τὰ κοχυλάκια αὐτάκια τους στυλῶναν νὰ γροικήσουν,
Τὰ μάτια τους νὰ ρίξουν σαϊτιές.


Καὶ τὰ τραγούδια, ἀέρηδες δροσιᾶς μαζὺ καὶ λαύρας,
- ὁ δόλιος ὁ σεβντᾶς!
Πότε τὶς φλόγες ἔφερναν, καὶ πότε μιᾶς ἀνάβρας
Τὸ ράντισμα στὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς.


Μὰ ἐκεῖ ποὺ πέλαγο ἡ φωνὴ σάλευε πιὰ τὰ φρένα,
Κι ὁ πλανταγμένος νοῦς,
Ποῦ πήγαινε, δὲν ἤξερε, μὲ τὰ φτερὰ χαμένα,
Σ᾿ ἀναθυμιὲς καὶ πόθους ὠκεανούς,


Καθὼς ἡ νύχτα ἐθάμπιζε, καὶ τῆς αὐγῆς ἡ χάρη
Σπίθιζ᾿ ἀντικρινά,
Ξάμωνε ὁ Μπαταριᾶς μὲ μιᾶς καὶ πέταε τὸ δοξάρι,
Μὲ τὸ στερνό του βόγκο, στὰ νερά.


Καὶ ἀσηκωμένος, γνεύοντας νὰ ἑτοιμαστοῦν καὶ οἱ ἄλλοι
Καὶ σκύβοντας στοὺς τρεῖς
Νιόβγαλτους καλεστάδες του, πού ῾χανε τὸ κεφάλι
Γεμάτο ἀπὸ καπνοὺς ἀποβραδίς,


Τοὺς ἔλεγε, ξενέρωτους, πὼς δὲν ἦταν ἡ τάξη,
Πρωὶ καὶ Κυριακή,
Νὰ δοῦν παιδιὰ ποὺ τά ῾χανε μὴ βρέξει καὶ μὴ στάξει,
Μπλεγμένα στὰ βιολιὰ καὶ στὸ κρασί.


Κ᾿ ἐνῷ τοὺς ἔλεγαν αὐτά, κ᾿ οἱ γύρω παρωρίτες,
Σὰ σ᾿ ὑπνοφαντασιά,
Παίρναν τὸ δρόμο τοῦ γιαλοῦ, οἱ ἀπανωπαζαρίτες,
Κι οἱ κάτω, τὰ ντερσέκια τὰ στενά,


Μέσα στ᾿ ἀνάφλογο τὸ φῶς, ἄρχιζαν κ᾿ οἱ καμπάνες,
Ποὺ φάνταζαν χρυσές,
Καὶ τὰ κορίτσια ἐμπαίνανε νὰ κοιμηθοῦν, κ᾿ οἱ μάνες
Ξαλλάζανε νὰ πᾶν στὶς ἐκκλησιές..


Η μυγδαλιά, Γεώργιος Δροσίνης


Εκούνησε την ανθισμένη μυγδαλιά
με τα χεράκια της
κ’ εγέμισ’ από άνθη η πλάτη, η αγκαλιά
και τα μαλλάκια της.
Αχ! χιονισμένη σαν την είδα την τρελλή
γλυκά τη φίλησα,
της τίναξα τα άνθη απ’ την κεφαλή
κ’ έτσι της μίλησα:
-Τρελλή, να φέρης ’ς τα μαλλιά σου τη χιονιά
τί τόσο βιάζεσαι;
Μόνη της θε ναρθή η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παληά
τα παιχνιδάκια σου,
κοντή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.