Η εκπαιδευτική πολιτική ως δενδροκομική εκλαμβανόμενη

                                                                  
                               του Θόδωρου Μαργαρίτη,   
εκπαιδευτικού,  δημοτικού συμβούλου της Λαϊκής Συσπείρωσης Μεσολογγίου

Η αντίληψη που διαπερνά το επιχειρούμενο σχέδιο αξιολόγησης εκπαιδευτικού έργου  και εκπαιδευτικών είναι ακριβώς όπως η αντίληψη και πρακτική ενός γεωργού που έχει στόχο να βελτιώσει την καρποφορία των δέντρων του. Είναι γνωστό πως ένα δέντρο έχει πολλή καλύτερη απόδοση όταν διαλεχτούν τα πιο υγιή κλαδιά και τα ξερά και τα λιγότερο εύρωστα αφαιρεθούν.
Έτσι λοιπόν με εργαλείο την αξιολόγηση οι «καλύτεροι» εκπαιδευτικοί θα μείνουν στη δουλειά για να διαμορφώσουν τους αυριανούς ευέλικτους, ευπροσάρμοστους εργαζόμενους, λαχταριστά φρούτα, στην κοινωνία της αγοράς προς τέρψη των καταναλωτών (αγοραστών εργασίας) και « οι χειρότεροι» εκπαιδευτικοί θα αποκοπούν και θα πεταχτούν ή πιο οικολογικά, θα κομποστοποιηθούν.
Ο γεωργός όμως κόβει και υγιή κλαδιά όταν αυτά κατά την εκτίμησή του πλεονάζουν, αυτό ήταν το σαφές μήνυμα με τις «διαθεσιμότητες» το περασμένο καλοκαίρι, «διαθεσιμότητες» που βιώνουν μαρτυρικά 1875 συναδέλφισσες και συνάδελφοι. 

Έτσι και η πρόβλεψη με την «αξιολόγηση», ασχέτως ποιότητας των εκπαιδευτικών ένα συγκεκριμένο μόνο ποσοστό θα προαχθεί.
Αυτό που δεν πήραν υπόψη τους οι κύριοι που σχεδίασαν και θέλουν να επιβάλουν τη δενδροκομική στην εκπαίδευση και στη ζωή μας, είναι πως η κοινωνία δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με οπωρώνα, από κάθε άποψη. Ιδιαίτερα όταν αξιοποιείται από οικονομικούς γαιοκτήμονες.
Ακόμη περισσότερο, οι εκπαιδευτικοί δεν είναι δέντρα, χωρίς ενεργητική αντίδραση.
Μένει σε μας τους εκπαιδευτικούς με ενεργητική αντίδραση να τους υποχρεώσουμε να νιώσουν με δραματικό τρόπο το λάθος τους πριν μας κλαδέψουν.