Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

«Εξοδος» στο θέατρο «Θησείον»


Συνέντευξη με τη σκηνοθέτη της παράστασης Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη

                    από το Ριζοσπάστη της Κυριακής 22-5-2015

            
 
Η παράσταση «Εξοδος» της θεατρικής ομάδας «Anima» ανεβαίνει ξανά για τέσσερις παραστάσεις στο θέατρο «Θησείον». Ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τη σκηνοθέτη του έργου Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη.

-- Τι πραγματεύεται η υπόθεση της παράστασης που ανεβάζετε ξανά στο θέατρο «Θησείον», αφού έχει προηγηθεί το ανέβασμά του από τον περασμένο Οκτώβρη έως το τέλος Γενάρη στο «Studio Μαυρομιχάλη»;


Με αφετηρία το περιβάλλον μιας πειραγμένης εθνικής εορτής -κάτι μεταξύ 25ηςΜαρτίου και 28ης Οκτωβρίου μαζί- οι ηθοποιοί ετοιμάζονται να αφηγηθούν ιστορίες και πραγματικές μαρτυρίες από το 1821, το 1940, έως τον Εμφύλιο, χρησιμοποιώντας υλικά από εθνικούς εορτασμούς, όπως ποιήματα, εικόνες, τραγούδια, απαγγελίες, στεφάνια, παρελάσεις και άλλα. Η πρόθεσή τους αυτή ενίοτε σαμποτάρεται από τους ίδιους, ενίοτε στέκει αμήχανη και ενίοτε φορτίζεται με μεγάλο πάθος. Στόχος τους είναι να ξαναδιαβάσουν με καινούριο τρόπο τις δυο εποχές, ώστε τα κείμενα αυτά να αποκτήσουν σάρκα και οστά και να φέρουν πραγματικά, σημερινά, επίκαιρα διλήμματα: Εγώ θα έβαζα σε κίνδυνο τη ζωή μου για κάτι μεγαλύτερο και ανώτερο από το ατομικό; Εξοδος ή Υποταγή; Και τι είναι η πατρίδα σήμερα και τότε;
Η παράσταση στοχεύει να αναδείξει τις αντιφάσεις, τους δισταγμούς, τις αποφάσεις, αλλά και τις πράξεις εν τέλει των γυναικών στη διάρκεια της Νεοελληνικής Ιστορίας, μέσα από τη διαφορετικότητα του γυναικείου ψυχισμού. Μια παράσταση που έχει εξελιχθεί σε θέατρο - ντοκουμέντο, όπου η Μόσχω Τζαβέλα, η Ηλέκτρα Αποστόλου, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους, η Λέλα Καραγιάννη, Σουλιώτισσες και Μεσολογγίτισσες, εργάτριες και ανώνυμες αγωνίστριες συναντιούνται με την αληθινή ιστορία της Επονίτισσας Ζωής Πετροπούλου, η οποία αφηγείται ζωντανά στη θεατρική σκηνή τη δική της μάχη και ιστορία από την εξορία της στο Μακρονήσι και στο Τρίκερι.

 
-- Τι ήταν αυτό που σας ώθησε, γιατί επιλέξατε τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, για να ανεβάσετε αυτό το έργο;

Οι λόγοι είναι καθαρά πολιτικοί. Ολοι μας, νεότερες και παλαιότερες γενιές, βιώσαμε και βιώνουμε με πολύ σκληρό τρόπο την κρίση των τελευταίων ετών: οι αιτίες πολλές και ποικίλες. Ως νέα της γενιάς μου ήθελα να γυρίσω πίσω και να ψάξω το παρελθόν με «σχολαστικό» και εποικοδομητικό τρόπο. Να διαβάσω για αυτά που συνέβησαν και να τα αναλύσω. Ετσι, ξεκίνησα από πολύ παλιά, από την Επανάσταση του '21. Επιπλέον δεν υπήρχε καμιά δραματουργία για το 1821. Θέλησα λοιπόν να πειραματιστώ, δημιουργώντας ένα κείμενο, που θα μπορούσε να αναγνωστεί με βάση το σήμερα. Ηθελα να μιλήσω για την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Ηθελα να μιλήσω για τη θέση της γυναίκας σε μια εποχή που μόνο η Αριστερά την έβαζε στο παιχνίδι με ένα σχετικά ισότιμο τρόπο. Ο λόγος; Οτι βρισκόμαστε σε ένα ακραίο σημείο, στο οποίο κινδυνεύουμε με αφανισμό, οικονομικό, πολιτισμικό, ακόμα και υπαρξιακό. Γι' αυτό το λόγο έκανα την παράσταση. Για να μιλήσω για ένα λαό ηρωικό, δυναμικό, που δεν υποκύπτει.

-- Γιατί επιλέξατε γυναικείες μορφές;

Επέλεξα να ασχοληθώ με γυναικείες μορφές και με γυναικείες αγωνίστριες, γιατί καταρχάς είναι ένα υλικό άγνωστο στο ευρύ κοινό και επιθυμούσα να το φέρω στην επιφάνεια. Εκτός από την Μπουμπουλίνα και την Μαντώ Μαυρογένους που είναι γνωστές -στην παράσταση βέβαια παρουσιάζουμε άγνωστες πτυχές της δράσης τους, π.χ. για την εκπληκτική επιστολή που στέλνει η Μαντώ στις ξένες Ευρωπαίες και τις κατακεραυνώνει για τη στάση τους απέναντι στην Ελλάδα- και εκτός από την Ηλέκτρα Αποστόλου και την Λέλα Καραγιάννη από το 1940, όλες οι υπόλοιπες γυναίκες είναι άγνωστες αγωνίστριες, εργάτριες, αντάρτισσες, γυναίκες που οργάνωναν κοινωνικές δράσεις και των οποίων τις δράσεις θέλαμε να κάνουμε γνωστές.
Τέλος, ήθελα να τονίσω ότι όταν πια και οι γυναίκες «πιάνουν το όπλο», είτε συμβολικά, είτε ρεαλιστικά, αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο πιο ακραίο τους σημείο και δεν υπάρχει πια επιστροφή.

-- Γιατί ένας νέος να δει την παράστασή σας; Τι είναι αυτό που θέλετε να του μείνει, να το ψάξει παραπάνω κλπ.

Ενας νέος, όπως ένιωθα και εγώ, είτε είναι απογοητευμένος, είτε νιώθει μόνος μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα. Η παράσταση αναφέρεται στο μαζί. Δε μιλάει για ήρωες μεμονωμένους, που θα έρθουν να μας σώσουν, μιλάει για όλους εμάς που πρέπει να ενωθούμε και όλοι μαζί να κάνουμε κάτι για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Μιλάει για συλλογικές αποφάσεις και δράσεις. Μιλάει για επανάσταση, απέναντι στους εαυτούς μας και φυσικά απέναντι στους άλλους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου