Κάποτε του εμπιστεύτηκε ένα δάκρυ
που γλίστρησε απ' τα μάτια τα χρυσά
και γέμισε την πλάση απ' άκρη σ' άκρη
με φως σαν ήλιος και φλόγα σα φωτιά
Κι αυτός που ίσως φοβόταν πως θα πάθη
αυτά όσα παθαίνουν οι μωροί
στων ονείρων τ' απροσδιόριστα τα βάθη
το φύλαξε σε κρύπτη μυστική
Μα τώρα που η μαγεία πα να σβήσει
μέσα σε δίνη πόθων απατηλών
ήρθε η στιγμή του πάλι να σκορπίσει
στη μαύρη ζήση φως το αληθινόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου