Ανεξάρτητα από την κατάληξη που θα έχει η διερεύνηση για το σχηματισμό κυβέρνησης από τα κόμματα και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το κάθε κόμμα, μέσω της διαδικασίας των εντολών, επιχείρησε να βάλει στο κέντρο της προσοχής του λαού νέα παραπλανητικά διλήμματα, τα οποία θα αξιοποιήσει το επόμενο διάστημα, είτε προκύψουν εκλογές, είτε όχι, για να εγκλωβιστεί ο λαός, να μειωθεί η αντοχή ριζοσπαστικών λαϊκών μαζών απέναντι στις πιέσεις.
Τέτοια διλήμματα είναι:
1. Ευρώ ή δραχμή; ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος είναι πιο ικανός να κρατήσει τη χώρα εντός του ευρώ και κατηγορούν ο ένας τον άλλο ότι με την πολιτική του οδηγεί την Ελλάδα στη δραχμή. Στόχος όλων είναι να επιβάλουν στις λαϊκές συνειδήσεις το ψευτοδίλημμα «ευρώ ή δραχμή», για να συγκαλυφθεί ότι η στρατηγική τους είναι ίδια, επειδή είναι κόμματα της ΕΕ. Καλούν το λαό να ψηφίσει και να δώσει μάχη με σημαίες ξένες προς τα συμφέροντά του, στην κάλπικη γραμμή «μέσα ή έξω από το ευρώ», όταν όλα τα κόμματα - πλην ΚΚΕ - λένε μέσα στην ΕΕ και στο ευρώ. Οι εργαζόμενοι και ο λαός, με ευρώ ή με δραχμή, θα είναι εξαθλιωμένοι. Δεν πρέπει να μπουν στη λογική να διαλέξουν σε ποιο νόμισμα θα μετράνε τη φτώχεια τους, τις απώλειες στο εισόδημα και τη σύνταξη, τα χαράτσια και τους φόρους, τα νοσήλια και τα δίδακτρα. Το «ευρώ ή δραχμή» είναι η άλλη όψη της τρομοκρατίας για ανεξέλεγκτη πτώχευση, η οποία, για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού είναι ήδη πραγματικότητα. Τον θέλουν δεμένο στο ψευτοδίλημμα, για να μπορούν να τον εκβιάζουν όταν είναι να νομοθετήσουν αντιλαϊκά, λέγοντάς του να διαλέξει ανάμεσα στα βάρβαρα μέτρα και την επιστροφή στη δραχμή, την οποία ταυτίζουν με χάος και δυστυχία. Ταυτόχρονα, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό υπάρχουν μερίδες της πλουτοκρατίας που θέλουν επιστροφή στη δραχμή για να κερδίσουν περισσότερα απ' όσα κερδίζουν τώρα οι ίδιοι και συνολικά η αστική τάξη από την ενσωμάτωση της χώρας στο ευρώ. Ο χρεοκοπημένος λαός καμιά προκοπή δεν πρόκειται να δει είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, όσο τα μονοπώλια διευθύνουν την παραγωγή, όσο η χώρα παραμένει στην ΕΕ και οι αστοί στην εξουσία. Η μόνη απάντηση στο «ευρώ ή δραχμή», από τη σκοπιά του πραγματικού λαϊκού συμφέροντος, είναι: Αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.
2. Ελληνική ή ευρωπαϊκή λύση; Ολοι τους μιλάνε για ευρωπαϊκή λύση στο ζήτημα της κρίσης στην Ελλάδα και παραπέμπουν στις διαπραγματεύσεις με τα ευρωενωσιακά όργανα για μια συνολική λύση για το χρέος, που θα αφορά και την Ελλάδα. Στα παραπάνω προσθέτουν τώρα και τις διαβουλεύσεις για μέτρα ανάπτυξης, με χρήμα στις μεγαλοεπιχειρήσεις να κάνουν επενδύσεις. Η τακτική τους στόχο έχει να κρύψει ότι ο πρωταίτιος για τα βάσανα του λαού δε βρίσκεται στις Βρυξέλλες, αλλά μέσα στη χώρα. Είναι η αστική τάξη, η μεγαλοεργοδοσία που κατέχει τα μέσα παραγωγής, τα καράβια, τα γραφεία, τις υπηρεσίες στη χώρα μας και για λογαριασμό της οποίας η Ελλάδα, με αποφάσεις των κομμάτων της πλουτοκρατίας, συμμετέχει στην ΕΕ. Είναι πρόκληση να παρουσιάζουν σαν πεδίο εύρεσης φιλολαϊκής διεξόδου την ΕΕ, η οποία, μαζί με τις ντόπιες κυβερνήσεις και το ΔΝΤ είναι αυτή που συνδιαμόρφωσε τα μνημόνια, έχει για στρατηγική της την «ΕΕ 2020» και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που είναι η μήτρα κάθε αντεργατικού - αντιλαϊκού μέτρου μέσα και έξω από τα μνημόνια. Λένε στο λαό ότι ακόμα και η ελάχιστη ανακούφιση από τα μέτρα, είναι θέμα διαπραγματεύσεων στο εσωτερικό της ΕΕ, που πασχίζει να εξασφαλίσει για τα μονοπώλιά της διέξοδο από την κρίση σε βάρος των λαών. Καλούν το θύμα να περιμένει από το θύτη να δώσει λύση στα προβλήματά του, σε μια Ευρωένωση που βουλιάζει ολοένα και πιο βαθιά στην κρίση και γίνεται πιο αντιδραστική, με δεδομένους τους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της, αλλά και τον ανταγωνισμό με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Τεράστια είναι η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει επαναδιαπραγμάτευση της στρατηγικής του μνημονίου, βάζοντας το κίνημα στον πάγο και στην αναμονή, μέχρι να τελεσφορήσουν δήθεν οι διαπραγματεύσεις της «αριστερής κυβέρνησης» που οραματίζεται με τους εταίρους της ΕΕ. Ταυτόχρονα, μιλάει για «κοινωνική συνοχή», που σημαίνει σιωπητήριο στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες, σε μια περίοδο που αυτοί πρέπει να κλιμακωθούν και να ριζοσπαστικοποιηθούν, ενάντια πρώτα και κύρια στην ντόπια πλουτοκρατία και τα κόμματα που την υπηρετούν ή τη στηρίζουν, με τρομοκρατία και αυταπάτες. Ενα τέτοιο κίνημα έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι και ο λαός στην Ελλάδα και ταυτόχρονα να προωθείται ο συντονισμός σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, όχι με τις διαπραγματεύσεις, αλλά ενισχύοντας το πανευρωπαϊκό εργατικό λαϊκό κίνημα στην πάλη κατά της ΕΕ, στη ρήξη μαζί της.
3. Λιτότητα ή ανάπτυξη; Σε μια καπιταλιστική Ευρώπη βουλιαγμένη στην κρίση, το ζητούμενο για τις κυβερνήσεις της ήταν και παραμένει η «ανάπτυξη», το ξεκόλλημα δηλαδή του ευρωενωσιακού κεφαλαίου από την κρίση. Στην Ελλάδα, τα κόμματα της ευρωένωσης αλληλοκατηγορούνται για το ποσοστό που καταλαμβάνουν στο μείγμα της πολιτικής τους τα μέτρα λιτότητας και ανάπτυξης. Ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όμως, συνεπάγεται τη λιτότητα στις συνθήκες του οξυμένου καπιταλιστικού ανταγωνισμού, ενδοϊμπεριαλιστικών οξυμένων αντιθέσεων. Την ανάπτυξη υπηρετούν τα μέτρα της «δημοσιονομικής σταθερότητας», που παίρνονται σε χώρες με ή χωρίς μνημόνια, στο όνομα του να δημιουργηθεί ξανά κομπόδεμα στον κρατικό προϋπολογισμό για τις ανάγκες της επιδότησης του κεφαλαίου. Για την ανάπτυξη προωθούνται και οι «διαρθρωτικές αλλαγές» στην Ελλάδα και σε όλη την ΕΕ, οι οποίες αφορούν κυρίως σε ανατροπές στα εργασιακά και το Ασφαλιστικό, προκειμένου να γίνει ο εργάτης φθηνότερος για το κεφάλαιο. Στην ανάπτυξη στοχεύουν, επίσης, οι ιδιωτικοποιήσεις και η απελευθέρωση των αγορών, που ανοίγουν νέα κερδοφόρα πεδία για την πλουτοκρατία, συνθλίβοντας κι άλλο τους μικρούς και αυτοαπασχολούμενους. Συνεπώς, όλα γίνονται για την ανάπτυξη, η οποία, ακριβώς επειδή είναι καπιταλιστική, υπηρετείται από αντιλαϊκά και μόνο μέτρα, είτε έχουν τη μορφή των μέτρων λιτότητας, είτε των «διαρθρωτικών αλλαγών», είτε της άμεσης παροχής ρευστού στις μεγαλοεπιχειρήσεις. Ολο το προηγούμενο διάστημα, οι αστικές κυβερνήσεις στην Ευρωζώνη χαλάρωναν ή έσφιγγαν κατά περιόδους τα μέτρα στη μια ή στην άλλη κατεύθυνση, προσπαθώντας να διαχειριστούν ελεγχόμενα τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και τη βαθιά κρίση. Αποδείχτηκε ότι η διέξοδος για το λαό δε βρίσκεται στη διαχείριση της κρίσης με επεκτατικά ή περιοριστικά εργαλεία από το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου στα όργανα της ΕΕ. Βρίσκεται στην οργάνωση της πάλης στο εθνικό πεδίο, για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, που, με λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση από την ΕΕ και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, θα αναπτύξει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας προς όφελος του λαού.
4. Δεξιά ή αριστερά; Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο; Πρόκειται για διλήμματα που θα πάρουν και άλλες μορφές, ανάλογα με τις εξελίξεις, με νέας μορφής δίπολο, κεντροδεξιά - κεντροαριστερά. Τα παραπάνω διλήμματα, με κορυφαία ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, έβαλαν στο περιθώριο και συσκότισαν τις πραγματικές αντιθέσεις μέσα στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Το τεχνητό δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» χρησιμοποιείται από αστούς και οπορτουνιστές, για να κρυφτεί ότι ενοποιητικό στοιχείο τους είναι ο «ευρωμονόδρομος», δηλαδή η ευθυγράμμιση με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Ανεξάρτητα από διαφορετικές τακτικές, οι δυνάμεις αυτές, «αριστερές» και «δεξιές», «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές» κοροϊδεύουν τους εργάτες, τα λαϊκά στρώματα, όταν τους λένε ότι μέσα στην ΕΕ υπάρχει λύση για το λαό. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Καμμένος, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και άλλες δυνάμεις δεν έχουν πρόγραμμα σύγκρουσης ή έστω αμφισβήτησης της εξουσίας των μονοπωλίων. Οροι, που χρησιμοποιούν όλοι τους όπως «ανάπτυξη», «αναδιανομή πλούτου», «έλεγχος του χρέους», «πανευρωπαϊκή λύση», κρύβουν τα αντίθετα ταξικά συμφέροντα που υπάρχουν και στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Το γεγονός, δηλαδή, ότι με διατήρηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής δεν υπάρχει περίπτωση να ευημερούν τα λαϊκά στρώματα. Το μνημόνιο είναι η κορυφή του παγόβουνου της στρατηγικής της ΕΕ, που προβλέπει αντιλαϊκά μέτρα σε όλες τις χώρες - μέλη της. Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ουγγαρία, Ρουμανία έχουν δανειακές συμβάσεις, ενώ οι Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Δανία δεν έχουν, όπως και η Βρετανία, που δεν είναι καν στην ευρωζώνη. Η επίθεση, όμως, του κεφαλαίου σε όλες τις χώρες είναι κοινή, με περικοπές στους μισθούς, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων υπηρεσιών, εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, του Πολιτισμού, του Αθλητισμού, σχετική και απόλυτη εξαθλίωση των εργαζομένων. Ακόμα κι αν φύγει το μνημόνιο από τη μέση, στην Ελλάδα, χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του, τα αντιλαϊκά μέτρα θα συνεχίσουν να παίρνονται και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση, επειδή αυτό προβλέπουν οι στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ, που είτε υπέγραψαν, είτε στηρίζουν τα αστικά κόμματα και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Το πραγματικό ερώτημα που έχει να απαντήσει ο λαός και το οποίο θα αποκαλύπτεται ολοένα και πιο έντονα το επόμενο διάστημα, είναι το εξής: Ελλάδα και εργαζόμενος λαός ανεξάρτητος και απεγκλωβισμένος από τις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις, ή Ελλάδα ενσωματωμένη στην ιμπεριαλιστική ΕΕ; Λαός κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, ή δούλος στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις των καπιταλιστών; Λαός οργανωμένος, πρωταγωνιστής των εξελίξεων, ή το κίνημα στο καναβάτσο, να περιμένει διά αντιπροσώπου από το θύτη να του λύσει τα προβλήματα; Η θέση του ΚΚΕ είναι ξεκάθαρη. Το γεγονός ότι επιβεβαιώθηκε πάντα στις προβλέψεις και τις εκτιμήσεις του, είναι ένας επιπλέον λόγος για το λαό να το εμπιστευτεί, να συμπορευτεί μαζί του.
Π. (Ριζοσπάστης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου