Διδάγματα από το Νοέμβρη του '73

Η επέτειος του Πολυτεχνείου πέρασε και φέτος. Για μία ακόμη φορά οι ίδιοι άνθρωποι ακούστηκαν, τα ίδια λόγια ειπώθηκαν. Αλλοι απ' αυτούς μετανιωμένοι εξαργυρώνουν τη φωνή τους στις Βρυξέλλες με επίσημη ιδιότητα και φορεσιά. Αλλοι μιλούν για εκείνο που δεν έζησαν, δεν γνωρίζουν κι εύχονται βολεμένοι να μην το ζήσουν ποτέ. Απλά μιλούν γι' αυτό μιας και είναι μοντέρνο κι επικερδές. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι, οι άλλοι που βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα από την πρώτη ημέρα της στρατιωτικής δικτατορίας του Απρίλη 1967. Που χωρίς προηγούμενη εμπειρία εκτάκτων καταστάσεων, δίχως τη φωνή εκείνων που θα μπορούσαν κάτι να τους πουν. Μπήκαν στο μετερίζι του αγώνα με την προσδοκία μιας ευρείας λαϊκής εξέγερσης που θα τους δικαίωνε. Η μέρα αυτή χρειάστηκε για να 'ρθει εφτά χρόνια στο Πολυτεχνείο. Χρόνια βαριάς παρανομίας, χωρίς μηχανισμό στήριξης. Με ανθρώπους να αλλάζουν δρόμο για να αποφύγουν από φόβο και τον απλό χαιρετισμό μεταξύ τους, όταν συνέβαινε να μη βρίσκονται κάποια περίοδο στη φυλακή και την εξορία. Ειδικά, όταν ήτανε νέοι και η χούντα απέφευγε να τους παραδώσει στην επιρροή των «παλιών» στην εξορία, «για να μη γίνει η εξορία πανεπιστήμιο της Μόσχας», όπως έλεγαν τότε οι χουντικοί.
Αυτοί όμως αμετανόητοι επέμεναν στο όραμα μιας άλλης κοινωνίας, της κοινοκτημοσύνης και της ελευθερίας. Γι' αυτούς η ελευθερία δεν ήταν κάποιο κυβερνητικό διάταγμα νόμου. Ηταν η διαρκής ζώσα επαναστατική ζωή. Δεν ζητούσαν αναγνώριση μετέπειτα δικαιωμάτων, γιατί είχαν εκχωρήσει τα δικαιώματά τους στην επαναστατική ολότητα. Δεν μιλούσαν για τον αγώνα τους. Απλά τον ζούσαν. Είχαν πάντα το φόβο του καταδότη, από το χαφιέ της γειτονιάς και το θυρωρό της πολυκατοικίας. Γνώριζαν ορισμένοι, οι περισσότεροι, ότι υπέγραφαν ένα γραμμάτιο με άγνωστη ημερομηνία λήξης. Αυτή η μέρα γρήγορα ερχόταν. Τότε το βάσανο της ανάκρισης γινόταν εφιάλτης ζωής και θανάτου. Ηταν τυχεροί όσοι αντιμετώπιζαν οργανωμένο βασανιστήριο για ομολογίες. Αλίμονο σ' αυτούς που έπεφταν θύματα ανοργάνωτων βασανιστηρίων, ανοργάνωτου ξυλοδαρμού. Αυτοί ήταν καταδικασμένοι να μείνουν είτε εξωτερικά είτε εσωτερικά σακατεμένοι.
Ας ειπωθεί ξεκάθαρα. Η μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου 17 Νοέμβρη 1973 μπαίνει στις παρακαταθήκες του εργατολαϊκού κινήματος ως μια από τις κορυφαίες στιγμές του αγώνα. Οι αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα προετοίμασαν με αίμα και πόνο εκείνη τη λαϊκή ανάταση. Εκείνος ο αγώνας στην ολότητά του δεν είχε μια γενιά. Είχε πολλές γενιές. Ηταν και αυτοί που σήμερα εξαργύρωσαν εκείνους τους αγώνες με υπουργικούς θώκους, κρατικές θέσεις και κάθε λογής «εξυπηρετήσεις», «τακτοποιήσεις» και «βολέματα». Μόνο που αυτοί και τότε ήθελαν αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος και όχι ριζική αλλαγή.
Υπήρχαν όμως και αγωνιστές που όπως τότε έτσι και τώρα εννοούν πεισματικά και κόντρα στα κάθε λογής εξουσιαστικά κελεύσματα να συνεχίζουν τον αγώνα στις γραμμές του εργατολαϊκού κινήματος. Είναι αυτοί που βρίσκονται πεισματικά στην πρώτη γραμμή του εργατολαϊκού αγώνα. Προσδοκούν την ιστορική δικαίωση της προσφοράς τους με τη νίκη μιας εργατικής νέας Ελλάδας. Σε κάθε πόλη και χωριό, κάθε εργάτης του χεριού και του πνεύματος, της χειρωνακτικής εργασίας, της επιστημονικής έρευνας και προσφοράς, της καλλιτεχνικής ευαισθησίας οργανώνει και οργανώνεται σε εργατολαϊκές επιτροπές αγώνα και αλληλεγγύης. Σε κάθε φτωχογειτονιά η λαϊκή ανημπόρια βρίσκει το συμπαραστάτη της με αγωνιστικές παρεμβάσεις και λαϊκά συσσίτια. Μια νέα εθνική λαϊκή αλληλεγγύη γεννιέται σ' όλη την Ελλάδα. Η υπεράσπιση των παιδιών που πεινάνε στα σχολεία γίνεται υπόθεση της εργατικής Ελλάδας. Κανείς φτωχός, κατατρεγμένος να μη μείνει έξω από το λαϊκό αγώνα αλληλεγγύης. Οι κάθε λογής πλουτοκράτες θέλουν να καταδικάσουν το λαό στην πείνα και το φόβο. Η απάντηση μία: Ενα νέο εργατολαϊκό κίνημα γιγαντώνεται στις γειτονιές της Ελλάδας.

                                                           Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ