Η σκιά του απρόσμενου χαμού του Κώστα Καλτσούλα, από τον κορονοϊό, σκεπάζει ολόκληρη την πόλη!

 

                                                        Τα φοιτητικά μας χρόνια, τ' αξέχαστα

                                                 τα περάσαμε μαζί,  

                                                 Πάτρα, Κουκούλι, Ταραμπούρα,

                                                 πρώτες παρέες,

                                                 πρώτα σκιρτήματα,  μαζέματα στα σπίτια, 

                                                  γλέντια, η ομάδα του τμήματος, το πρωτάθλημα,

                                                  εσύ σχεδόν ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής, 

                                                  με παίξιμο με ψηλά το κεφάλι, εγώ όχι, 

                                                   αλλά στην ομάδα είμασταν πακέτο, 

                                                   τ' αστεράκια της και λάμπαμε, 

                                                    τα δυο Μεσολογγιτάκια,

                                                     που περίμεναν όλοι "να καθαρίσουμε".

                                                     Κι έπειτα στη καθημερινότητα, στην πόλη μας,

                                                      παρόλο, τα αντίθετα στρατόπεδα,

                                                      και τις σφοδρές πολιτικές κόντρες,

                                                      ήσουν ήπιος κι απαλός 

                                                      κι έτσι θα σε θυμάμαι για πάντα!