'Ενας άγριος παγωμένος κόσμος

Του Γιώργου Σαρρή

Εικόνες από άλλες εποχές, από χρόνια που η εξέλιξη του ανθρώπου βρισκόταν σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο, έφερε ο τελευταίος χιονιάς.

Μια «Αριάδνη», έτσι ονομάστηκε το τελευταίο κύμα της παγωνιάς που ήρθε από το βορρά, που από τη μια σκέπασε με χιόνια ολόκληρη σχεδόν την τσακισμένη χώρα κι από την άλλη ξεσκέπασε έναν ολόκληρο κόσμο που προσποιείται ακόμη πως είναι κόσμος ανθρώπων.

Τραγικές εικόνες με ανθρώπους που ζουν σε σκηνές μέσα στο φοβερό αυτό χειμώνα, άνθρωποι που σώθηκαν από τους βομβαρδισμούς των διάφορων ιμπεριαλιστικών συμμαχιών σε Συρία, Ιράκ κλπ. και ήρθαν στην Ελλάδα να πεθάνουν από το κρύο.

Ποιος θέλει άραγε να φανταστεί τον εαυτό του σε τέτοια θέση; Ποιος αντέχει να δεχτεί πως το μόνο πράγμα που μπορεί να προσφέρει ένα ευρωπαϊκό κράτος, με τα περίφημα «κεκτημένα» τους, σε αυτούς τους ανθρώπους είναι μια παγωμένη σκηνή και λίγες κουβέρτες και σε μερικές περιπτώσεις ούτε καν αυτό; Ποιος μπορεί να δεχτεί ότι στην πολιτισμένη Γαλλία το κράτος αρπάζει τις κουβέρτες από άστεγους μετανάστες - πρόσφυγες (!) για να καθαρίσει το τοπίο στο Παρίσι;

Πώς να πιστέψει κανείς ότι όλοι αυτοί που δημιούργησαν τα κύματα προσφύγων, στήνοντας ένα φοβερό πόλεμο στη Συρία, τώρα σφυρίζουν αδιάφορα, στήνοντας μάλιστα σκηνικά εθνικιστικής υστερίας ρίχνοντας το βάρος και την ευθύνη στα ίδια τα θύματα;

Τι κόσμος είναι αλήθεια αυτός ο κόσμος της ελεύθερης αγοράς; Ποια είναι η ελευθερία που χαρίζει στους ανθρώπους του λαού στα διάφορα σημεία του πλανήτη;

Γυρνάμε όμως στα δικά μας. Η Ελλάδα σκεπάστηκε ξαφνικά με χιόνια. Και την ίδια στιγμή οι οθόνες γέμισαν με λευκά τοπία που αν κανείς κοιτάξει από κοντά θα βρει απίστευτη θλίψη, πόνο και προβλήματα.

Το χιόνι σκέπασε τα πιο απίθανα σημεία όπως π.χ. νησιά σαν τη Σκόπελο, την Αλόνησο ή τη Λέσβο κλείνοντας δρόμους και παγώνοντας υποδομές. Μπορεί να φανταστεί κανείς ότι αφού τα προβλήματα αυτά βρίσκουν πολύ δύσκολα λύση σε περιοχές συνηθισμένες στα χιόνια, θα βρουν λύση, αν βρουν, πολύ πιο δύσκολα στα νησιά που χτυπήθηκαν απροσδόκητα από το χιονιά.

Ακόμη είδαμε να κλείνουν κεντρικές αρτηρίες και Εθνικές Οδοί, όπως ο εθνικός δρόμος Κορίνθου - Πάτρας, είδαμε να καταρρέουν υποδομές, όπως πυλώνες της ΔΕΗ, να παγώνουν νοσοκομεία, να σπάνε σωλήνες μεταφοράς νερού κλπ. και τα προβλήματα αυτά να φαίνονται σήμερα αξεπέραστα...

Μόνο που σήμερα βρισκόμαστε στο 2017 και κάτι τέτοια θα έπρεπε να λύνονται χωρίς την παραμικρή δυσκολία, αφού δεν είμαστε στην εποχή του κάρου και του χωματόδρομου.

Όμως πόσοι μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

Πόσοι μπορούν να ξεπεράσουν το άθλιο δήθεν ενδιαφέρον των  καλοπληρωμένων τηλεπαρουσιαστών που δεν πήραν τάχα είδηση ότι αυτό το κράτος γκρεμίζει λίγο λίγο, σύμφωνα με τις επιθυμίες τους και τις οδηγίες των αφεντικών τους, την πλευρά του εκείνη και τις υποδομές που χρειάζονται για να φροντίσουν το λαό και τους ανθρώπους στα δύσκολα, για να δοθεί κι άλλο χρήμα στις επιχειρήσεις που βρίσκονται σε κρίση;

Πόσοι σκέφτονται ότι την ίδια στιγμή που άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην παγωμένη απελπισία τους, τρισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια είναι παρκαρισμένα και αδρανή σε αφορολόγητους λογαριασμούς Κροίσων επιχειρηματιών, περιμένοντας να τους δώσουν κι άλλα προνόμια, κι άλλα κίνητρα, δηλαδή κι άλλη δυστυχία ξεπαγιασμένων ανθρώπων για να επενδυθούν κερδοφόρα και να καταστρέψουν κι άλλο τη ζωή μας; 

Πόσοι μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν πως όλος αυτός ο πλούτος, που βρίσκεται σε ελάχιστα χέρια, είναι πλούτος που όλοι εμείς οι εργαζόμενοι έχουμε δημιουργήσει με τη δουλειά μας και όχι μόνο δεν τον απολαμβάνουμε, αλλά τώρα τον βλέπουμε να στρέφεται και εναντίον μας ως πόλεμος, ως βία όλων των ειδών ή ως επιχειρηματικός εκβιασμός;

Πόσοι μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν πώς θα ήταν αυτός ο κόσμος αν όλος αυτός ο τεράστιος πλούτος που παράγουν οι άνθρωποι γινόταν ευτυχία γι' αυτούς που τον παράγουν, γινόταν θέρμανση για τους παγωμένους, νοσοκομεία και θεραπείες για τους άρρωστους, ζεστά σπίτια για όλους, σχολεία και υπέροχα χιονισμένα πάρκα με την πιο σύγχρονη έννοια για τα παιδιά;

Πώς θα ήταν τα πράγματα αν όλος αυτός ο πλούτος, που τώρα γίνεται μηχανή στα χέρια ενός απάνθρωπου, ξεπερασμένου και αδύναμου να δώσει λύσεις συστήματος για να μας εξοντώνει, γινόταν δρόμος για ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο αύριο;

Δεν αξίζει, αλήθεια, να παλέψουν όλοι αυτοί που υποφέρουν μαζί γι' αυτό;

Και στην τελική,  τι έχει να μας προσφέρει ακόμη αυτός ο τραγικός και απαίσιος καπιταλιστικός κόσμος εκτός από την παγωμένη δυστυχία του;

Πόσο εφικτό είναι να δεχόμαστε να «ζήσουμε» τη μία και μοναδική ζωή μας σ' αυτό τον κόσμο που άλλοι τον δουλεύουν και μόνο κάποιοι ελάχιστοι τον χαίρονται;