Η προοπτική που τους ταράζει

«Επιτέθηκε κατά όσων επιχειρούν να επιβάλουν "ζαχαριαδική τακτική" στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης» (ο Πέτρος Τατσόπουλος στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ)

«Δεν υπάρχει πιο σταλινικό μπλοκ από το σημερινό μνημονιακό - μιντιακό μπλοκ» (ο Αλ. Τσίπρας στην ίδια συνεδρίαση)

«Ο ζαχαριαδισμός και ο σταλινισμός ήταν πολύ σκληρές καταστάσεις. Και θα πρέπει κανείς, όταν χρησιμοποιεί αυτούς τους όρους να είναι πολύ προσεκτικός. Και, βεβαίως, να έχει συνείδηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο δημοκρατικό κόμμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής και όση σχέση έχει το νερό με τη φωτιά, άλλη τόση σχέση έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον σταλινισμό και τον ζαχαριαδισμό» (ο Π. Σκουρλέτης στον ΣΚΑΪ)

«Δεν πάσχω από σύνδρομο Πλουμπίδη» (ο Π. Τατσόπουλος στο ΣΤΑΡ).

Τι πάθανε ξαφνικά; Προς τι αυτός ο διαγωνισμός για το ποιος είναι περισσότερο αντιζαχαριαδικός και αντισταλινικός;

Η αρχική απάντηση ήταν «ποιος ξέρει, μια οικογένεια είναι, κάτι θα 'χουν να μοιράσουν, ας τα βρουν μόνοι τους», όπως και τα βρήκανε, αφού στο μεταξύ είχαν χαρακτηρίσει αλλήλους «γελωτοποιούς» και «βιζιτούδες». Αγία οικογένεια...

Το θέμα πήρε ευρύτερη διάσταση όταν τη σκυτάλη παρέλαβαν τα «ΝΕΑ», που ανέλαβαν να απαντήσουν για λογαριασμό της κυβέρνησης μ' ένα πρωτοσέλιδο μοντάζ, όπου εμφανίζεται ο Στάλιν να κρατάει στα χέρια του τον Τσίπρα. Και από κοντά άρθρα επί άρθρων (μετρήσαμε 4 μόνο στο χτεσινό φύλλο) για να αντιγυρίσουν την κατηγορία του σταλινικού, αποδίδοντας μάλιστα σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το χαρακτηρισμό «σταλινικές ύαινες»! Ως κερασάκι στο κέντρο της τούρτας πλασάρουν και μια ανάλυση για την υπό συγκρότηση νέα κεντροαριστερά, που έχει χρέος να σώσει το λαό από τους δεξιούς και αριστερούς νεοσταλινικούς (αναφέρεται στη Χρυσή Αυγή και στον ΣΥΡΙΖΑ). Τρικυμία; Διόλου. Με απόλυτη συνείδηση γράφουν ό,τι γράφουν και οι μεν και οι δε.

Στόχος το κομμουνιστικό κίνημα

Αυτό που συμβαίνει δεν είναι απόρροια κάποιου ψυχολογικού τραύματος.

Στο όνομα του αντισταλινισμού ουσιαστικά η αστική τάξη πάντα ξόρκιζε την πρώτη απόπειρα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της έχοντας την εξουσία να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Στο στόχαστρό τους είναι ο κομμουνισμός, το κομμουνιστικό κίνημα. Ακριβώς για να χτυπηθεί η περίοδος που μπήκαν οι βάσεις για την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας, που αποδεδειγμένα έδωσε μια σημαντική ώθηση μπροστά στην ανθρωπότητα, ικανοποιώντας σημαντικές κοινωνικές ανάγκες. Το δηλητήριο χύνεται ως ένα από τα εμπόδια ώστε οι νέες γενιές να μη μάθουν, να μη μελετήσουν, να μη συναντηθούν με την επαναστατική δράση των κομμουνιστών, να μην κάνουν υπόθεση της πάλης τους την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Στην πραγματικότητα αναπαράγεται η ανιστόρητη θεωρία περί «ολοκληρωτισμών», βγαλμένη κατευθείαν από τη δεκαετία του 1930, της προσπάθειας ταύτισης κομμουνισμού - φασισμού ως «ολοκληρωτικών» καθεστώτων, τα οποία αντιπαρατίθενται από κοινού στις «αστικές δημοκρατίες».

Ολοι αυτοί οι «αντισταλινικοί» έχουν βάλει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή τους στην αποδοχή του καπιταλισμού και της εξουσίας του κεφαλαίου ως αιώνιων και αμετάβλητων. Δίνουν όρκους - με το αζημίωτο - στην καπιταλιστική ένωση που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ενωση και της οποίας ένα από τα ευαγγέλια είναι το περίφημο αντικομμουνιστικό μνημόνιο.

Είναι κεντρική κατεύθυνση του κεφαλαίου να εμφανίζεται ο κομμουνισμός σαν αντιδημοκρατικό καθεστώς για να καλύψουν τον πραγματικά αντιδραστικό χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού.

Μπροστά στον κύριο αντίπαλό του, τον νεκροθάφτη του καπιταλισμού, το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου όπως πάντα βάζει στην άκρη τις υπαρκτές πολιτικές διαφορές του, υψώνει τη στρατηγική που τους ενώνει: Τη στρατηγική του κεφαλαίου που είναι ο κοινός τους τόπος και στο έδαφος αυτής της στρατηγικής ο αντικομμουνισμός είναι κοινή τους αφετηρία, όχι μόνο ιστορικά, αλλά σαν αναγκαστική θέση για το αύριο.

Ακόμα και στις σημερινές συνθήκες, που έχει συντελεστεί η αντεπανάσταση και το κομμουνιστικό κίνημα έχει υποχωρήσει διεθνώς, συνεχίζει να τους ζορίζει η προοπτική να έχουν την εξουσία στα χέρια τους οι εργάτες. Αυτήν ξορκίζουν, γι' αυτήν μιλάνε σαν κάτι αποτρόπαιο από σήμερα. Διαγωνίζονται για το δημοκρατικό τους πρόσωπο, για να χτυπήσουν τη μόνη δυνατή δημοκρατία, τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Θυμίζουμε μια από τις κοινές αφετηρίες τους: «Μερικά στοιχεία της κομμουνιστικής ιδεολογίας, όπως η ισότητα, η κοινωνική δικαιοσύνη, ακόμα ασκούν έλξη σε ορισμένους πολιτικούς, οι οποίοι φοβούνται ότι η καταδίκη των εγκλημάτων του Κομμουνισμού θα ταυτισθεί με την καταδίκη της Κομμουνιστικής Ιδεολογίας (...) Ως εισηγητής, έχω τη γνώμη πως δεν πρέπει να υπάρχει περαιτέρω καθυστέρηση στην καταδίκη της κομμουνιστικής ιδεολογίας» (ο εισηγητής του αντικομμουνιστικού μνημονίου προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο).

Η γνώμη του είναι προφανές πως έχει πιάσει τόπο...

Η σταλινολογία και οι εκφραστές της

Η σταλινολογία, όμως, δεν υπήρξε ποτέ αποκλειστικότητα των γνήσιων και δηλωμένων εκφραστών της αστικής ιδεολογίας, αλλά και των κάθε λογής οπορτουνιστών, που μ' αυτόν τον τρόπο άπλωναν - και συνεχίζουν να απλώνουν - το βούτυρο στο ψωμί εκείνων που στις διακηρύξεις τους ορκίζονται ότι αντιπαλεύουν. Η καταδίκη του σταλινισμού από τη σκοπιά - δήθεν - του εργατικού κινήματος και των παραδόσεων της «αριστεράς», ακόμα και του «κομμουνισμού», αποτελούσε πάντα δήλωση συμμόρφωσης στο καπιταλιστικό σύστημα, έμμεσος τρόπος απόρριψης της προοπτικής οι εργάτες να πάρουν την εξουσία. Ο αντισταλινισμός και ο αντιζαχαριαδισμός έγιναν η σημαία μετά το 1956, για να κρυφτεί το πραγματικό «σαράκι» για το κομμουνιστικό κίνημα, που ήταν πάντα ο συμβιβασμός με την αστική τάξη, η υποταγή στον αρνητικό συσχετισμό, η αντικατάσταση της επαναστατικής πολιτικής με μια σοσιαλδημοκρατική αστική γραμμή, η καλλιέργεια κοινοβουλευτικών αυταπατών. Το σαράκι αυτό, ο οπορτουνισμός, μεταμόρφωσε τα ΚΚ των κρατών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε κόμματα της αντεπανάστασης, ευθύνεται για τη συνεχιζόμενη κρίση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Σε ανύποπτη στιγμή ο «Ρ» σημείωνε: «Με σημαία τον αντισταλινισμό, φτάνουν στο σημείο να δίνουν επικίνδυνα άλλοθι στους εμπνευστές του μνημονίου και να σιγοντάρουν την προσπάθειά τους να στείλουν στην πυρά την κομμουνιστική ιδεολογία και κατά συνέπεια να ποινικοποιήσουν την ίδια την ταξική πάλη, τους λαϊκούς αγώνες και την πρωτοπορία τους. Το φαινόμενο δεν είναι βέβαια καινούριο».

Απο το 1995, ακόμα, το ΚΚΕ στα συμπεράσματα της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης που διοργάνωσε με θέμα "Προβληματισμοί για τους παράγοντες που καθόρισαν την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη. Η επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού", σημείωνε μεταξύ άλλων: «Ο αντισταλινισμός έγινε το όχημα για να συκοφαντείται και να σπιλώνεται ο σοσιαλισμός, καταφύγιο και πρόσχημα όλων εκείνων που δεν ενδιαφέρονται βέβαια να διορθώσουν λάθη, παρεκκλίσεις και παραβάσεις, αλλά να χτυπήσουν την κομμουνιστική θεωρία. Με τη σταλινολογία, ο ιμπεριαλισμός έδειχνε όλο το ταξικό μίσος του για τη διαμόρφωση του σοσιαλιστικού συστήματος μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο"».

Γράφαμε, επίσης, σε μια στιγμή ανάλογης αντισταλινικής έξαρσης: «Οταν ο «αντισταλινισμός» βοά εμπρός σου σαν η κοινή ιδεολογική ταυτότητα όλων όσοι, όπως χτες έτσι και σήμερα, αρνούνται στην εργατική τάξη το δικαίωμα να οικοδομήσει - με όπλο και τη δική της πολιτική εξουσία - ένα σύστημα όπου δεν έχει καμιά θέση η καπιταλιστική εκμετάλλευση, δεν αρκεί να χαμογελάς συγκαταβατικά».

Η αντεπανάσταση, όπως σηματοδοτήθηκε από την ανατροπή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, συνεχίζεται με τη διαρκή ενοχοποίηση του κομμουνισμού. Σ' αυτήν την επιχείρηση ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τοποθετημένος με τα μπούνια.

Ριζοσπάστης 21/11/2013