"Πνευματική Ελευθερία" και κοινωνική τοποθέτηση (του Νίκου Ζαχαριάδη)

Ένα μικρό απόσπασμα από ομιλία του Νίκου Ζαχαριάδη στη συγκέντρωση των κομματικών στελεχών της Αθήνας, στις 19.1.1947, αφιερωμένη στην 23η επέτειο από το θάνατο του Λένιν που δημοσιεύθηκε στο Ριζοσπάστη στις 22 Γενάρη 1947 και είχε θέμα:

"Η Ελλάδα δύο χρόνια κάτω απ' τη νέα κατοχή : Η σημερινή κατάσταση και τα προβλήματά της".

..............................................................................................
Στην πραγματικότητα «πνευματική ελευθερία» σημαίνει τον πιο ανήθικο ιδεολογικό και υλικό εκβιασμό.Γιατί και αυτοί ακόμα οι πιο φανατικοί κήρυκες της «πνευματικής ελευθερίας», ξέρουν ότι πρόκειται για την πιο ανόσια ψευτιά και απάτη.
Κάτω από οποιονδήποτε φραστικό μανδύα και αν εκδηλώνεται ένας πνευματικός άνθρωπος, δεν μπορεί με κανέναν τρόπο και κανένα μέσο να αποφύγει την κοινωνική του τοποθέτηση μια και ζει, και δεν μπορεί παρά να ζει, ακόμα και να παρασταίνει το Ροβινσώνα είτε το Ζαρατούστρα και ονειροβατεί, μέσα στην κοινωνία. 

Ακόμα και όταν ο ίδιος δεν το ξέρει, είτε είναι πεπεισμένος για το αντίθετο, ο άνθρωπος είναι αντικειμενικά κοινωνικά τοποθετημένος. Και ο κοινωνικός άνθρωπος – και μη κοινωνικός άνθρωπος δεν υπάρχει- είναι τόσο ελεύθερος κοινωνικοπολιτικά, όσο ελεύθερος είναι και ο φυσικός άνθρωπος, να αναπνέει και να ζει έξω από την ατμόσφαιρα, δίχως το οξυγόνο, έξω από το φυσικό περιβάλλον.
Και μια και η κοινωνία μας είναι χωρισμένη σε τάξεις, είναι αντικειμενικά υποχρεωτική η ταξική τοποθέτηση και αν ακόμα εσύ διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου για το αντίθετο! 

Έτσι για τον κάθε άνθρωπο και περισσότερο για το διανοητή, υπάρχει ένα κατηγορηματικό κοινωνικό πρόσταγμα, που δεν μπορεί να το αποφύγει χωρίς να προδώσει αυτόν τον ιστορικό προορισμό της διανόησης, που είναι να εξυπηρετεί την πρόοδο και να παλεύει με τα μέσα και τα όπλα τα δικά της στο πλευρό του λαού. 

Πώς μπορεί να νοηθεί πραγματική διανόηση έξω είτε ενάντια στην πρόοδο και το λαό; 

Και η περιβόητη«πνευματική ελευθερία» σε τελευταία ανάλυση δεν είναι παρά «ελευθερία» του διανοούμενου να προδώσει την πρόοδο και το λαό και να πάει να δουλέψει στους εκμεταλλευτές του για να εξασφαλίσει την ατομική του καλοπέραση.
Έτσι τοποθετούμε εμείς το πρόβλημα. Είναι η άποψη της προόδου και του λαού που το περικλείνει ακέραιο και το συμφέρον της Ελλάδας. Και πρωταρχική εθνική υποχρέωση σήμερα για τον κάθε προοδευτικό, δηλαδή για τον κάθε πραγματικό πνευματικό άνθρωπο, είναι να ξεκαθαρίσει αποφασιστικά και τίμια την κοινωνική του τοποθέτηση, σαν μαχητής στον τομέα το δικό του, έξω από κάθε φενάκη και ψευτογοητεία της«πνευματικής ελευθερίας».

Και υποχρέωση δική μας είναι να ξεσκεπάζουμε ακούραστα τους σκοπούς που έχει η ξενοκίνητη και αντιελληνική ιδεολογική εξόρμηση της αντίδρασης και να βοηθήσουμε τους τίμιους πραγματικούς έλληνες πνευματικούς εργάτες, να βρουν την πραγματική τους θέση στο πλευρό της προόδου και του λαού.

.................................................................................................