Το ΚΚΕ καταδικάζει τη συμφωνία του Ευρωγκρούπ για την Κύπρο και εκφράζει την αλληλεγγύη του στον Κυπριακό λαό για να αντιμετωπίσει τα αντιλαϊκά μέτρα που δρομολογούνται σε βάρος του.
Η εφαρμογή της συμφωνίας συνιστά κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης με δραματικές συνέπειες στη μείωση των μισθών, κατεδάφιση των ασφαλιστικών ταμείων - πρόνοιας, επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, εκτίναξη της ανεργίας. Το αρχικό «όχι» της κυπριακής βουλής αφορούσε στη διατήρηση της Κύπρου ως φορολογικού παραδείσου για τα μονοπώλια και την υπεράσπιση των συμφερόντων της αστικής τάξης και δεν αφορούσε τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Οι τελευταίες εξελίξεις αναδεικνύουν την ανάγκη οι λαοί να ξεσηκωθούν ενάντια στον «ευρωμονόδρομο» και τα αντιλαϊκά μέτρα.
Η κρίση στην Κύπρο είναι ενδογενής, προϊόν του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης της Κύπρου και της ενσωμάτωσής της στην ΕΕ σε συνθήκες γενικότερης εκδήλωσης της κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Δεν υπάρχει εισαγόμενη ή εξαγόμενη κρίση. Άλλωστε τα πρώτα εμφανή συμπτώματα κρίσης ξεκίνησαν στα τέλη του 2011, που για πρώτη φορά τότε τέθηκε το θέμα της προσφυγής στους μηχανισμούς της ΕΕ - ευρωζώνης.Η κρίση θα ξεσπούσε και αν η Κύπρος δεν συγκαταλεγόταν στους φορολογικούς παραδείσους, παρότι το «φουσκωμένο» χρηματοπιστωτικό σύστημα, που δεν αποτελεί κυπριακή εθνική ιδιομορφία, περιπλέκει και οξύνει την κατάσταση. Η απαξίωση των συσσωρευμένων κεφαλαίων των κυπριακών τραπεζών είναι εφαλτήριο για την προώθηση πολλαπλών στόχων και έχει ως αποτέλεσμα τη μετατροπή της Κύπρου σε αδύναμο κρίκο στο εσωτερικό της Ευρωζώνης.
Βεβαίως η διαχείριση και εξέλιξη της κρίσης επηρεάζεται και από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το πώς θα μοιραστούν οι ζημιές από αυτή, καθώς και για το ποιοι θα ωφεληθούν από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην περιοχή.
Η προσφυγή για βοήθεια πότε στο ένα και πότε στο άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, όχι μόνο δε λύνει το πρόβλημα, αλλά το περιπλέκει περισσότερο, όπως αποδείχτηκε με τις αυταπάτες για την αξιοποίηση της καπιταλιστικής Ρωσίας, απ' την αστική κυβέρνηση της Κύπρου. Το εντάσσει βαθιά στη δίνη των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών.
Μόνο σε συνθήκες εργατικής εξουσίας υπάρχουν δυνατότητες αξιοποίησης των αντιθέσεων και είναι ρεαλιστική η επιδίωξη ανάπτυξης αμοιβαία επωφελών οικονομικών σχέσεων με άλλες περιφερειακές χώρες. Αυτή η εξουσία θα επιδιώξει συνεργασία με κράτη και λαούς που αντικειμενικά έχουν άμεσο συμφέρον να αντισταθούν σε οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά κέντρα του ιμπεριαλισμού. Θα επιδιώξει να αξιοποιήσει κάθε πρόσφορο ρήγμα που θα υπάρξει στο ιμπεριαλιστικό «μέτωπο» εξαιτίας των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για τη διαφύλαξη των συμφερόντων του λαού.
Οι νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας δεν μπορούν να αξιοποιηθούν υπέρ των εργαζομένων είτε με «δεξιά» είτε με «αριστερή» κυβερνητική διαχείριση και διαπραγμάτευση. Δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαπραγμάτευση, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, γεγονός που αποδείχθηκε και με το ότι η κυπριακή βουλή ήδη έχει ψηφίσει 25 μνημονιακούς νόμους, παρά τις όποιες άλλες προθέσεις της προηγούμενης κυβέρνησης. Τα περί δυναμικής διαπραγμάτευσης είναι συνειδητή κοροϊδία του λαού.
Δεν αποτελεί επίσης λύση υπέρ του λαού η θέση εντός ή εκτός ευρωζώνης, είτε η θέση εντός ευρωζώνης αλλά εκτός τρόικα.
Επιβεβαιώνεται επίσης ότι το Κυπριακό ζήτημα, ως ζήτημα εισβολής και κατοχής, δεν ήταν δυνατό να επιλυθεί δίκαια μέσα στην ΕΕ. Τα περί διεθνούς δικαίου, καθώς και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι ιμπεριαλιστές έχουν πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων. Το Κυπριακό ζήτημα σήμερα οδηγείται σε ένα νέο «σχέδιο Ανάν», ίσως και σε ακόμα χειρότερη εκδοχή του. Συνολικά η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο γίνεται πιο σύνθετη, ιδιαίτερα μετά από την προσέγγιση Τουρκίας - Ισραήλ και τις επιδιώξεις που εκδηλώθηκαν στην Αίγυπτο για την αναθεώρηση της ΑΟΖ με την Κύπρο, στο φόντο των τουρκικών διεκδικήσεων.
Αποπροσανατολίζουν σκόπιμα το λαό οι εκπρόσωποι της τρικομματικής κυβέρνησης που καλούν την ΕΕ να εκφράσει την αλληλεγγύη της σε μια χώρα - μέλος της. Η λεγόμενη αλληλεγγύη στην ΕΕ αποτελεί υποκρισία, γιατί οι σχέσεις ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη είναι σχέσεις ανισοτιμίας και επιβολής του ισχυρότερου. Οι θεωρίες του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής, που αποδίδουν σε ανθελληνική εχθρότητα τη στάση της Ευρωπαϊκή Ένωσης, ή σε εχθρότητα κατά των χωρών του Νότου, καλύπτουν τις ευθύνες της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων.
«Ξεχνάνε» ότι η επίθεση στο τραπεζικό σύστημα της Κύπρου έγινε αφού πρώτα αποφασίστηκε και θεσμοθετήθηκε ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος κάθε χώρας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η εξέλιξη αυτή είχε χειροκροτηθεί από όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου.
Σήμερα η πολιτική ηγεσία της Κύπρου επιχειρεί να καλλιεργήσει νέες αυταπάτες για την μετατροπή της νήσου σε ενεργειακό κέντρο, ενώ ο εργαζόμενος λαός θα βρεθεί στο κέντρο ταξικής επίθεσης από τους μονοπωλιακούς ομίλους. Όλα αυτά τα χρόνια, επιβεβαιώθηκε η θέση του ΚΚΕ ότι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ δεν έλυσε αλλά αντίθετα περιέπλεξε το εθνικό ζήτημα της Κύπρου, και θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο με την ενσωμάτωση της Κύπρου στον ΝΑΤΟϊκό Συνεταιρισμό.
Ο μόνος δρόμος και για τον κυπριακό λαό είναι η πάλη του για την αποδέσμευση από την ΕΕ και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με τη δική του εξουσία. Αυτός είναι και ο δρόμος για τη διεκδίκηση ουσιαστικής και δίκαιης λύσης του Κυπριακού. Σ' αυτό το δρόμο πρέπει να συσπειρωθούν οι λαοί και των 27 κρατών - μελών της ΕΕ, για να περάσει ο πλούτος που παράγεται στα χέρια των λαών.
Η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.
26-3-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου