Ανάσταση νεκρών κι Επανάσταση των ζωντανών

Μέρες Γολογοθά. Μέρες του Ανθρώπου. Πορείες έως Λαμπρής. Επαναλαμβανόμενες χιλιάδες χρόνια τώρα. Με την Ανάσταση να συμπυκνώνει σ' εκείνο το αβίωτο κι ανερμήνευτο «θανάτω θάνατον πατήσας» , κάθε ανθρώπινη προσδοκία για πραγματική κι επομένως καλύτερη ζωή. Σ' έναν κόσμο, όπου «πλούσια τα ελέη» προσφέρονται σε όλους. 
Αλλά πλούσια, τα λαμβάνουν μόνον οι αυτοανακηρυχθέντες αφεντάδες του πλούτου. Κι ελέη, αυτοί οι πολλοί, οι πάμπολλοι που τα δουλεύουν, τα χτίζουν, τα ποτίζουν, τα εξορύσσουν  τα φροντίζουν, τα εμπνέονται, τα σκέφτονται, τα δημιουργούν, εν τέλει τα πολλαπλασιάζουν σε αξία και υπεραξία.
Ανάσταση νεκρών υπάρχει, άμα την πιστεύεις. Επανάσταση νεκρών δεν υπάρχει. Είτε την πιστεύεις είτε τη λογαριάζεις με το νου. Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί, άδει ο ποιητής που μπορεί να βιώσει τη θυσία. Λίπασμα. Για τους επερχόμενους ζωντανούς. Μάθημα κι υπόδειγμα. Μάθημα Ελευθερίας.
Βλέπω το μαύρο υπηρετικό προσωπικό των αφεντάδων, των εκμεταλλευτών όπου Γης, να πετάει σακούλες με τρόφιμα στα χέρια των ξευτελισμένων φτωχών, όπως πετάς στο αδέσποτο σκυλί ό,τι κρατάς για να μη σε φάει. Το βλέπω στις οθόνες, αποθέωση της ασχημίας, της ύβρης, της διαπόμπευσης κάθε επιτάφιου θρήνου. 
Το συσσίτιο, σ' έναν κόσμο που μπορεί να θρέψει διπλάσιο πληθυσμό απ' τον υπάρχοντα, είναι έτσι κι αλλιώς βιασμός της ανθρώπινης κοινωνικής υπόστασης. 
Οταν οι ναζί φιλανθρωπούν, φαίνονται όπως είναι. Τρομοκρατημένα ανθρωπάκια που προσπαθούν απελπισμένα να αναβάλουν την εξέγερση της ταξικής συνείδησης, την επανάσταση που έρχεται ακάθεκτη σαν την Ανοιξη. Πεθαμένοι για πάντα.
Τα ναζιστοειδή, τα ξεχυμένα αγκυλόσταυρα καταπάνω στους γολγοθάδες των λαών, βάλθηκαν να κομίζουν την ανάσταση σε δυο σακούλες τροφίμων σκουπιδιών, ποτίζοντας με ξίδι και χολή κάθε προσπάθεια του εργαζόμενου ανθρώπου να ξεφύγει από την επιβίωση και να περάσει στην αληθινή ζωή. Αυτό είναι η Ανάσταση. 
Το λίπασμα στο πνεύμα και την καρδιά του ανθρώπου για να διεκδικήσει την ελευθερία του απ' την Ανάγκη, που θεριεύει την Επανάσταση. Είναι χαρά των ζωντανών κι όχι διαχείριση θανάτου.
Αυτοί μαύρο χυμένο αίμα. Σε διανομή φριχτή. Η εξουσία τους στον Αδη. Εμείς κόκκινο κρασί. Σε δίκαιη ζωντανών κατανομή. Ο καθένας κατά τις δυνάμεις του στον καθένα κατά τις ανάγκες του. Σ' αυτό το «καθένας» κρίνεται κι η ανάσταση κι η επανάσταση του γιού τ' Ανθρώπου. Για μια ζωή θρίαμβο κι όχι ελεημοσύνη. 
Καλό Πάσχα.
                              
                                  Της
           Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ ( από το Ριζοσπάστη)