Το Πολυτεχνείο και οι κυρίαρχες ιστορικές αφηγήσεις

Κάποιος άνθρωπος με στοιχειώδη μαρξιστική, διαλεκτική ωριμότητα γελάει με τις ιστορικές αναλύσεις των φορέων της κυρίαρχης αστικής τάξης. Αυτοί όμως έχουν το καρπούζι και το μαχαίρι. Έχουν κατορθώσει, όχι μόνο να γράψουν την ιστορία όπως θέλουν, αλλά μαζί της να γράψουν και την υποτιθέμενη απάντηση στην κυρίαρχη ιστορική αφήγηση. Η ιστορία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτού του προβλήματος.
Η κυρίαρχη αφήγηση επί χούντας, (αυτή που δεν αναβιώνει σήμερα με την Χρυσή Αυγή διότι είχε αναβιώσει νωρίτερα επί Καρατζαφέρη), ήταν ότι δεν υπήρχαν νεκροί μέσα στο Πολυτεχνείο. Στο μυαλό ενός φασίστα αυτό αρκεί ως απόδειξη ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έγινε ποτέ. Ιδιαίτερα όταν διανθίζεται με τις απαραίτητες συνομωσιολογικές ιστορίες για τους πράκτορες που έστησαν τα γεγονότα και γαρνίρεται με την αντίληψη ότι η γενιά του Πολυτεχνείου βολεύτηκε, έφαγε και τελικά κατέστρεψε τη χώρα, η προσπάθεια να αποκτήσει η εξέγερση του Πολυτεχνείου αρνητική χροιά δείχνει να είναι αποτελεσματική σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Από την άλλη εμφανίζεται η «δημοκρατική» απάντηση στην ιστορία της εξέγερσης του πολυτεχνείου. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται παρά για μια άλλης μορφής αστική απάντηση στο ζήτημα. Το Πολυτεχνείο γίνεται το σύμβολο της δημοκρατίας, συγκεκριμένα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Έτσι, νομιμοποιούνται να μιλούν για την δημοκρατική, αντιστασιακοί τους δράση νεοδημοκράτες, πασόκοι και λοιποί αστοί πολιτικοί, οι οποίοι είτε έχτισαν την πολιτική τους καριέρα με αναφορές στους αγώνες της «γενιάς του Πολυτεχνείου», είτε πολύ αργότερα, όταν πια είχαν καταλάβει αξιώματα, θυμήθηκαν να μας ενημερώσουν για την αντιστασιακή τους δράση. Τέτοιες φωνές βρήκαν τα τελευταία χρόνια χώρο σε εκπομπές σαν αυτή του Κούλογλου. (Μιλάει για το Πολυτεχνείο ο Ζαγορίτης και ο Μπίστης!)
Κάπως έτσι μπαίνει το αντίπαλο όριο στην χουντική προπαγάνδα. Κάπως έτσι η ιστορία ευτελίζεται είτε μπαίνοντας στη διαδικασία να απαντήσει για το αν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο (θαρρείς και αν κάποιος σκοτώθηκε στην 3ηςΣεπτεμβρίου δεν είναι νεκρός στο Πολυτεχνείο) αλλά κυρίως θέτοντας τους τίτλους τέλους της εξέγερσης: είχαμε χούντα, κάναμε το Πολυτεχνείο (σιγά σιγά η λέξη εξέγερση εξαφανίζεται από το λεξιλόγιο των άλλοτε εξεγερμένων), έπεσε η χούντα ήρθε η Δημοκρατία και end of story.
Η δημοκρατία νίκησε λοιπόν. Οπότε ας θάψουμε εκείνα τα αιτήματα για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία στις πίσω σελίδες ενός σχολικού βιβλίου της ιστορίας, ας κάνουμε μια γιορτή με Μίκη και Μάνο και ας κοιτάξουμε μπροστά.
Έτσι έγινε κυρίαρχη μια αντίληψη της ιστορίας του Πολυτεχνείου η οποία βασίστηκε σε δύο μύθους:

Ο πρώτος μύθος ήταν ότι το Πολυτεχνείο ήταν μια μοναδική στιγμή στην ιστορία που ενώθηκε ΟΛΟΣ ο λαός μπροστά στην χούντα. Προφανώς όμως δεν ήταν όλος ο λαός μπροστά στις πύλες του πολυτεχνείου την ώρα που έμπαινε το τανκ. Υπήρχαν και τότε οι φοβισμένοι νυκοκυραίοι που κλείστηκαν στα σπίτια τους περιμένοντας να ηρεμήσουν τα πνεύματα, υπήρχαν επίσης οι βολεμένοι χουντικοί που έδιναν τους «δημοκράτες» συναδέλφους τους στον χωροφύλακα της γειτονιάς, υπήρχαν και οι αδιάφοροι για τα γεγονότα των ημερών. Όμως ακόμα και μέσα στο πολυτεχνείο δεν υπήρχε η περιβόητη ενότητα που θέλουμε σήμερα να επαναφέρουμε για να δικαιολογήσουμε κάποια προγραμματική σύγκλιση κομμάτων στις «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις» ή την ανάγκη να πάψουν οι αγώνες των καταπιεσμένων μπροστά στο κοινό όραμα της εξόδου από την κρίση. Στις συνελεύσεις εντός του Πολυτεχνείου οι διαφωνίες ήταν πολλές και σημαντικές. Εντός του Πολυτεχνείου δρούσαν οργανώσεις, κόμματα, σύλλογοι, δηλαδή όλα αυτά που ήθελαν οι αγανακτισμένοι να αφήσουν έξω από το κίνημά τους, προσφέροντάς μας ένα πολύ ωραίο παράδειγμα σύνδεσης του αυθόρμητου με το συνειδητό.

Ο δεύτερος μύθος είναι η κυρίαρχη αντίληψη ότι το πολυτεχνείο έγινε από μια γενιά. Μιλάμε και σήμερα για τη γενιά του Πολυτεχνείου και δίνουμε σε αυτή απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Από πότε την ιστορία την γράφουν οι «γενιές»; Πόσο ενιαία μπορεί να είναι μια γενιά; Πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι μια ιστορική ανάλυση που εστιάζει σε γεγονότα τα οποία έγιναν από μια γενιά;
Αν αντιληφθούμε ένα ιστορικό φαινόμενο και την παρέμβαση του λαού ως κάτι που γίνεται από μια γενιά, αμέσως χάνουμε τον ταξικό διαχωρισμό που υπάρχει εντός αυτής της ομάδας ανθρώπων που έχουν πάνω-κάτω την ίδια ηλικία. Και ο Αλαφούζος για παράδειγμα ηλικιακά ταιριάζει στην γενιά του Πολυτεχνείου. Το ίδιο και ο άνεργος ναυτεργάτης του Περάματος. Γενιά του Πολυτεχνείου (χρονικά) ήταν και ο Μιχαλολιάκος. Και η Δαμανάκη και ο Λαλιώτης. Και η Παπαρήγα. Μπορούμε να τα ομαδοποιήσουμε;
Αν κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά δεν θα βρούμε στους αγώνες του Πολυτεχνείου να συμμετέχουν νέοι επιχειρηματίες της εποχής. Αντίθετα θα βρούμε το Συνδικάτο Οικοδόμων. Θα βρούμε απλούς λαϊκούς ανθρώπους να συμμετέχουν και να ενισχύουν τον αγώνα των «καταληψιών» του Πολυτεχνείου. Δεν θα βρούμε ούτε γιάπηδες, ούτε τα τσιράκια τους. Κι ας έχουν την ίδια ηλικία.
Όσο για το μετά, αυτό φρόντισαν να το εξαργυρώσουν καλά κάποιοι. Δεν θα χρεώσουμε σε αυτούς ούτε μια γενιά ολόκληρη, ούτε μια εξέγερση του λαού. Σήμερα με την ευκαιρία της οργής και της εξαθλίωσης του λαού, επιχειρείται το ξαναγράψιμο της ιστορίας από τους φασίστες. Ας απαντήσουμε με μια σοβαρή μελέτη της ιστορίας. Ας μιλήσουμε περισσότερο για τις ιστορικές συνθήκες που οδήγησαν στην χούντα και στην πάλη για την ανατροπή της και ας αποφύγουμε τις παγίδες που μας βάζουν αυτοί που θέλουν να βάλουν τα Πολυτεχνεία στα δικά τους καλούπια.

                                              

                                            αναδημοσίευση από 2310 net