Ομιλία του Χαράλαμπου Τουλιάτου, προέδρου της διοικούσας επιτροπής του παραρτήματος Μεσολογγίου του Σωματείου συνταξιούχων ΙΚΑ νομού Αιτωλοακαρνανίας, στη συνδιάσκεψη των συνταξιουχικών σωματείων του νομού, που διοργανώθηκε στο Εργατικό Κέντρο Αγρινίου.
Αν κάτι απομυθοποιήθηκε στις μέρες του Κορωνοϊού, είναι η δήθεν υπεροχή και τα οφέλη της ιδιωτικής Υγείας και Ασφάλισης και δε μιλάμε για τα ακριβά συμβόλαια όσων διαθέτουν χρήματα, αλλά για τα προγράμματα εκείνα που απευθύνονται στον πολύ κόσμο, που διαφημίζονταν κατά κόρον και στους μισθωτούς και στους αυτοαπασχολούμενους ως εναλλακτική πρόταση απέναντι στο σημερινό υποβαθμισμένο δημόσιο σύστημα υγείας.
Κανένα ιδιωτικό πρόγραμμα Υγείας, που είναι προσανατολισμένο στο κόστος του ασφαλιστηρίου των πελατών τους, δε μπορεί φυσικά να αντιμετωπίσει μια επιδημία που πλήττει όλο τον πληθυσμό. Και επίσης, ποιος ιδιώτης προσηλωμένος στο επιχειρηματικό κέρδος μπορεί να δει τη σχέση κόστους-οφέλους στην κοινωνική της διάσταση και να παρέχει άμισθες τις υπηρεσίες του; Μια ματιά στην αισχροκέρδεια των διαγνωστικών τεστ των 200-300 ευρώ από τη μία και στη συμφορά που βίωσαν και ακόμη βιώνουν εκατομμύρια ανασφάλιστοι στην Αμερική από την άλλη, το αποδεικνύει εύκολα. Για την κοινωνία, το πραγματικό κέρδος είναι η καλή υγεία, η προστασία όλου του πληθυσμού. Και αυτό μόνο ένα Δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας, σύγχρονο, που να μπορεί να καλύπτει όλο τον πληθυσμό, μπορεί να το προσφέρει.
Ο εχθρός μπορεί να είναι αόρατος, όμως τα σημερινά επίπεδα της επιστήμης δε μας καθιστούν και παντελώς άοπλους απέναντι του. Άρα χρειαζόμαστε ένα δημόσιο Σύστημα Υγείας, επαρκές και θωρακισμένο με όλα τα απαραίτητα μέσα και προσωπικό, μόνιμο, και όχι έκτακτο, που να μπορεί να διαχειριστεί την έκτακτη αυτή κατάσταση και μάλιστα όχι εις βάρος των χρόνιων ή άλλων έκτακτων ασθενών που σήμερα όπως φαίνεται έχουν περάσει ανεπίσημα σε δεύτερη μοίρα. Η κυβέρνηση, από την άλλη, προχώρησε σε περιορισμένες προσλήψεις νοσηλευτικού προσωπικού με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και όχι σε μόνιμους διορισμούς. Επομένως δικαιώνονται το μαζικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα, το συνδικαλιστικό κίνημα των συνταξιούχων που έθεσαν όλο το προηγούμενο διάστημα το ζήτημα της αποδιάρθρωσης του δημόσιου συστήματος υγείας και πάλευαν για την αντιστροφή της κατάστασης.
Σήμερα αποκαλύπτεται με τον πιο σαφή τρόπο πόσο βάρβαρη ήταν η πολιτική όλων των κυβερνήσεων, που κατάντησαν τα δημόσια νοσοκομεία να μην έχουν ούτε γάζες, έτσι που ο σημερινός τακτικός σχεδιασμός της κυβέρνησης να επικεντρώνεται στους περιορισμούς την καταστολή και την τρομοκράτηση του πληθυσμού. Ατομική ευθύνη το λένε για να μην καταρρεύσει το ήδη ετοιμόρροπο σύστημα Υγείας. Χωρίς υπερβολή, θα λέγαμε ότι η εμπορευματοποίηση και η υποβάθμιση της Δημόσιας Υγείας στην Ελλάδα και σε όλη την Ε.Ε. αποτέλεσαν το θερμοκήπιο για τις σημερινές τραγικές συνέπειες που βίωσαν αλλά και ακόμα τώρα βιώνουν τα λαϊκά στρώματα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι πέρα από τον αόρατο εχθρό τον νέο Κορωνοϊό εξίσου επικίνδυνος είναι και ο εχθρός που είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού. Η ανάγκη για κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης σε υγεία - φαρμακοιατρικό εξοπλισμό αναδεικνύεται σήμερα σε αυτές τις τραγικές συνθήκες που βιώνουν όλοι οι λαοί του κόσμου. Ας αναρωτηθεί ο καθένας, που χρησιμεύει για την κοινωνία, την επιστημονική πρόοδο, τη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας, η ύπαρξη επιχειρηματικών ομίλων που θησαυρίζουν πουλώντας υπηρεσίες ζωής και θανάτου; Μπορούν να συνυπάρξουν, όπως μας λένε, η προστασία της ζωής και το κυνήγι του κέρδους; Ο καθένας να βρει τις απαντήσεις κοιτώντας τις εκατοντάδες νεκρών όλων των καπιταλιστικών κρατών όπου το σύστημα υγείας τους θεωρείται πρότυπο (Αγγλία, Σουηδία, Η.Π.Α, Ιταλία κ.λ.π.) πολλοί από τους οποίους έχουν πεθάνει αβοήθητοι στα σπίτια τους ή στα γηροκομεία, χωρίς καν να έχουν εξετασθεί από γιατρό.
Το ασφαλιστικό σύστημα και ο τομέας υγείας στην Ολλανδία είναι στα χέρια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών και μονοπωλιακών ομίλων. Η ιδιωτικοποίηση αυτή ξεκίνησε μετά τη δεκαετία του 1990. Οι εργαζόμενοι υποχρεούνται να είναι ασφαλισμένοι σε όποια εταιρεία επιθυμούν πληρώνοντας κάθε μήνα τουλάχιστον 100 ευρώ. Το ποσό αυτό εξαρτάται από το πλαφόν το οποίο ο νοσηλευόμενος θα πρέπει να πληρώσει ο ίδιος σε περίπτωση εισαγωγής του σε νοσοκομείο. Τα ασφάλιστρα αυξάνονται κι άλλο, αν υπάρχει ανάγκη για ειδικότητες όπως οδοντίατροι, φυσιοθεραπευτές, γυναικολόγοι κ.λ.π. Μετά την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος οι εταιρείες έπαιρναν οδηγίες από το κράτος να μη στέλνουν πολύ κόσμο στα νοσοκομεία. Έτσι αρκετά από αυτά δήλωσαν χρεοκοπία και έκλεισαν. Επίσης το διάστημα 2012-2018 καταργήθηκαν 80.000 θέσεις εργασίας κυρίως σε γηροκομεία και παροχές βοήθειας στο σπίτι από αυτές μόνο 20.000 αναπληρώθηκαν λόγω της πανδημίας. Επιπροσθέτως ο αριθμός των οικογενειακών γιατρών ήταν κάτω από τις ανάγκες που υπήρχαν, με αποτέλεσμα να πρέπει ο ασθενής να επισκέπτεται το νοσοκομείο.
Κανένα ιδιωτικό πρόγραμμα Υγείας, που είναι προσανατολισμένο στο κόστος του ασφαλιστηρίου των πελατών τους, δε μπορεί φυσικά να αντιμετωπίσει μια επιδημία που πλήττει όλο τον πληθυσμό. Και επίσης, ποιος ιδιώτης προσηλωμένος στο επιχειρηματικό κέρδος μπορεί να δει τη σχέση κόστους-οφέλους στην κοινωνική της διάσταση και να παρέχει άμισθες τις υπηρεσίες του; Μια ματιά στην αισχροκέρδεια των διαγνωστικών τεστ των 200-300 ευρώ από τη μία και στη συμφορά που βίωσαν και ακόμη βιώνουν εκατομμύρια ανασφάλιστοι στην Αμερική από την άλλη, το αποδεικνύει εύκολα. Για την κοινωνία, το πραγματικό κέρδος είναι η καλή υγεία, η προστασία όλου του πληθυσμού. Και αυτό μόνο ένα Δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας, σύγχρονο, που να μπορεί να καλύπτει όλο τον πληθυσμό, μπορεί να το προσφέρει.
Ο εχθρός μπορεί να είναι αόρατος, όμως τα σημερινά επίπεδα της επιστήμης δε μας καθιστούν και παντελώς άοπλους απέναντι του. Άρα χρειαζόμαστε ένα δημόσιο Σύστημα Υγείας, επαρκές και θωρακισμένο με όλα τα απαραίτητα μέσα και προσωπικό, μόνιμο, και όχι έκτακτο, που να μπορεί να διαχειριστεί την έκτακτη αυτή κατάσταση και μάλιστα όχι εις βάρος των χρόνιων ή άλλων έκτακτων ασθενών που σήμερα όπως φαίνεται έχουν περάσει ανεπίσημα σε δεύτερη μοίρα. Η κυβέρνηση, από την άλλη, προχώρησε σε περιορισμένες προσλήψεις νοσηλευτικού προσωπικού με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και όχι σε μόνιμους διορισμούς. Επομένως δικαιώνονται το μαζικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα, το συνδικαλιστικό κίνημα των συνταξιούχων που έθεσαν όλο το προηγούμενο διάστημα το ζήτημα της αποδιάρθρωσης του δημόσιου συστήματος υγείας και πάλευαν για την αντιστροφή της κατάστασης.
Σήμερα αποκαλύπτεται με τον πιο σαφή τρόπο πόσο βάρβαρη ήταν η πολιτική όλων των κυβερνήσεων, που κατάντησαν τα δημόσια νοσοκομεία να μην έχουν ούτε γάζες, έτσι που ο σημερινός τακτικός σχεδιασμός της κυβέρνησης να επικεντρώνεται στους περιορισμούς την καταστολή και την τρομοκράτηση του πληθυσμού. Ατομική ευθύνη το λένε για να μην καταρρεύσει το ήδη ετοιμόρροπο σύστημα Υγείας. Χωρίς υπερβολή, θα λέγαμε ότι η εμπορευματοποίηση και η υποβάθμιση της Δημόσιας Υγείας στην Ελλάδα και σε όλη την Ε.Ε. αποτέλεσαν το θερμοκήπιο για τις σημερινές τραγικές συνέπειες που βίωσαν αλλά και ακόμα τώρα βιώνουν τα λαϊκά στρώματα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι πέρα από τον αόρατο εχθρό τον νέο Κορωνοϊό εξίσου επικίνδυνος είναι και ο εχθρός που είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού. Η ανάγκη για κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης σε υγεία - φαρμακοιατρικό εξοπλισμό αναδεικνύεται σήμερα σε αυτές τις τραγικές συνθήκες που βιώνουν όλοι οι λαοί του κόσμου. Ας αναρωτηθεί ο καθένας, που χρησιμεύει για την κοινωνία, την επιστημονική πρόοδο, τη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας, η ύπαρξη επιχειρηματικών ομίλων που θησαυρίζουν πουλώντας υπηρεσίες ζωής και θανάτου; Μπορούν να συνυπάρξουν, όπως μας λένε, η προστασία της ζωής και το κυνήγι του κέρδους; Ο καθένας να βρει τις απαντήσεις κοιτώντας τις εκατοντάδες νεκρών όλων των καπιταλιστικών κρατών όπου το σύστημα υγείας τους θεωρείται πρότυπο (Αγγλία, Σουηδία, Η.Π.Α, Ιταλία κ.λ.π.) πολλοί από τους οποίους έχουν πεθάνει αβοήθητοι στα σπίτια τους ή στα γηροκομεία, χωρίς καν να έχουν εξετασθεί από γιατρό.
Το ασφαλιστικό σύστημα και ο τομέας υγείας στην Ολλανδία είναι στα χέρια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών και μονοπωλιακών ομίλων. Η ιδιωτικοποίηση αυτή ξεκίνησε μετά τη δεκαετία του 1990. Οι εργαζόμενοι υποχρεούνται να είναι ασφαλισμένοι σε όποια εταιρεία επιθυμούν πληρώνοντας κάθε μήνα τουλάχιστον 100 ευρώ. Το ποσό αυτό εξαρτάται από το πλαφόν το οποίο ο νοσηλευόμενος θα πρέπει να πληρώσει ο ίδιος σε περίπτωση εισαγωγής του σε νοσοκομείο. Τα ασφάλιστρα αυξάνονται κι άλλο, αν υπάρχει ανάγκη για ειδικότητες όπως οδοντίατροι, φυσιοθεραπευτές, γυναικολόγοι κ.λ.π. Μετά την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος οι εταιρείες έπαιρναν οδηγίες από το κράτος να μη στέλνουν πολύ κόσμο στα νοσοκομεία. Έτσι αρκετά από αυτά δήλωσαν χρεοκοπία και έκλεισαν. Επίσης το διάστημα 2012-2018 καταργήθηκαν 80.000 θέσεις εργασίας κυρίως σε γηροκομεία και παροχές βοήθειας στο σπίτι από αυτές μόνο 20.000 αναπληρώθηκαν λόγω της πανδημίας. Επιπροσθέτως ο αριθμός των οικογενειακών γιατρών ήταν κάτω από τις ανάγκες που υπήρχαν, με αποτέλεσμα να πρέπει ο ασθενής να επισκέπτεται το νοσοκομείο.
Ωστόσο για να μπορέσεις να πας εκεί ακόμα και για την πιο απλή εξέταση, έπρεπε να μιλήσεις από το τηλέφωνο με μια υπάλληλο που υποτίθεται ήταν καταρτισμένη γι αυτό το σκοπό και εάν εκείνη έκρινε απαραίτητο να δεχόταν να πας στο νοσοκομείο. Όσον αφορά την κατάσταση στα νοσοκομεία αλλά και το πώς αντιμετωπίζεται η υγεία του λαού από ιδιωτικές εταιρείες του τομέα υγείας, είναι ενδεικτικά τα όσα περιγράφει ο αναπληρωτής επικεφαλής της Μ.Ε.Θ. στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Άμστερνταμ, ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρει "ως γιατροί, δεν πρόκειται ποτέ να πούμε: Είστε άνω των 70, έτσι δεν πρόκειται να πάτε στη Μ.Ε.Θ. και συνεχίζει, εξετάζουμε πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Εκτιμάμε πόσο χρήσιμο είναι να περιθάλψουμε κάποιον για εβδομάδες. Έχει υποκείμενες ασθένειες; Πόσο ευάλωτος είναι; Πόσο θα ζήσει; Προσπαθούν όπως αναφέρει να κάνουν ρεαλιστικές επιλογές". Δηλαδή είναι πολύ ρεαλιστικό σήμερα, παρά την τεχνολογική ανάπτυξη, την τεχνογνωσία και το υψηλά καταρτισμένο επιστημονικά προσωπικό, να αψηφούνται ανθρώπινες ζωές και να γίνεται διαλογή ζωής και θανάτου ανάμεσα στους ασθενείς. Διόλου τυχαίο λοιπόν που τα τρία τέταρτα όσων πέθαναν λόγω Κορωνοϊού δεν εισήχθησαν ποτέ σε Μ.Ε.Θ.
Πολύ χειρότερο και απάνθρωπο αποδείχθηκε το Σ.Υ. των Η.Π.Α. Η πανδημία δεν κατέστρεψε μόνο εκατομμύρια ζωές, αλλά έριξε και το τελευταίο φύλλο συκής αφήνοντας όπως λέγεται γυμνό το βασιλιά. Απογύμνωσε το Σ.Υ. που παρουσιαζόταν ως πρότυπο και φάνηκε ότι ποιο σάπιο και απάνθρωπο έχει επινοηθεί: Την υγεία εμπόρευμα στην πιο ακραία έκφραση. Όσο φιλότιμα και αν προσπάθησαν οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί να κρύψουν την πραγματικότητα, η εικόνα ανεπάρκειας είναι τόσο οφθαλμοφανή, που δεν μπορεί να κρύψει την αναποτελεσματικότητα και τις παθογένειες ενός συστήματος εκμεταλλευτικού από τη φύση του και μαζικό. Η έλλειψη κλινών, Μ.Ε.Θ. η υποστελέχωση των νοσοκομείων με ιατρικό νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό, η έλλειψη μηχανικής στήριξης των ασθενών, αναπνευστήρες κ.α. ιατρικά μηχανήματα και εξοπλισμός, η έλλειψη αναλώσιμων (μάσκες, γάντια κ.λ.π) συνθέτουν μια εικόνα που κουρελιάζει όλο αυτό το περίλαμπρο οικοδόμημα και οι συνειρμοί οδηγούν σε τριτοκοσμικές χώρες. Εκεί όμως που το σύστημα έδειξε τον πραγματικό ταξικό του χαρακτήρα και κατέρρευσε παταγωδώς, ήταν στις περιπτώσεις Αφροαμερικανών – Λατίνων φτωχών και άστεγων. Αυτές οι κατηγορίες λόγω των ανεπαρκειών του συστήματος και τον αποκλεισμό τους από το σύστημα Υγείας και των διακρίσεων εις βάρος τους, είχαν διπλάσιο και τριπλάσιο αριθμό θυμάτων που πετάγονται στα αζήτητα και θάβονται σε ομαδικούς τάφους.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι δε θα μπορούσα εδώ ακριβώς να μην αναφερθώ στο σύστημα υγείας μιας άλλης χώρας με τον ίδιο περίπου πληθυσμό με τη δική μας χώρα που συνεχίζει να δίνει παράδειγμα ανθρωπιάς και διεθνιστικής αλληλεγγύης με τους γιατρούς της και νοσηλευτές, που βοήθησαν και ακόμη βοηθάνε σε πολλές χώρες του πλανήτη τους συναδέλφους τους, για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Και αναφέρομαι στην Κούβα.
Την ώρα που και η ίδια έδινε τη μάχη της ενάντια στην πανδημία και ταυτόχρονα αντιμετωπίζει την επιθετική πολιτική των Η.Π.Α. έντασης και αποκλεισμού, 50 και πλέον χρόνια. Βεβαίως η Κούβα μπορεί να στηριχθεί σε ένα δημόσιο δωρεάν και καθολικό σύστημα υγείας με διάρθρωση και προσωπικό που καλύπτει όλο τον πληθυσμό από την Πρωτοβάθμια Υγεία των 10.869 τοπικών ιατρείων, Οικογενειακών Γιατρών, τις 449 πολυκλινικές και τα 150 Νοσοκομεία κάτι βέβαια που δεν έχει καμία σχέση με τη γύμνια των δημόσιων συστημάτων υγείας σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Μέχρι σήμερα 1.450 Κουβανοί υγειονομικοί βρίσκονται σε 22 χώρες στην Ευρώπη, στη Λατινική Αμερική, στην Καραϊβική, στην Αμερική και στη Μέση Ανατολή.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, για άλλη μια φορά αποδεικνύεται αυτό που εμείς συνέχεια φωνάζουμε και παράλληλα διεκδικούμε με τους αγώνες μας, ότι παρά τις επιμέρους διαφορές, κανένα σύστημα Υγείας καπιταλιστικής χώρας δεν κατάφερε να προστατεύσει το λαό. Όποια κυβέρνηση και εάν είχε όποιο επιδημιολογικό μοντέλο και αν διαλέχτηκε, τα δεινά που πλήρωσαν οι εργαζόμενοι οι συνταξιούχοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα ως ασθενείς και θα πληρώνουν στη συνέχεια είναι μεγάλα. Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η προοπτική ενός συστήματος υγείας πανεθνικού κεντρικά σχεδιασμένου, με τους εργαζόμενους κοινωνούς του σχεδιασμού, με κρατική βιομηχανία φαρμάκων και κοινωνικοποίηση των ιδιωτικών δομών Υγείας και ένταξη όλων των επιστημόνων και υγειονομικών σε ενιαίο κρατικό σύστημα υγείας. Αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, για όλους.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι δε θα μπορούσα εδώ ακριβώς να μην αναφερθώ στο σύστημα υγείας μιας άλλης χώρας με τον ίδιο περίπου πληθυσμό με τη δική μας χώρα που συνεχίζει να δίνει παράδειγμα ανθρωπιάς και διεθνιστικής αλληλεγγύης με τους γιατρούς της και νοσηλευτές, που βοήθησαν και ακόμη βοηθάνε σε πολλές χώρες του πλανήτη τους συναδέλφους τους, για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Και αναφέρομαι στην Κούβα.
Την ώρα που και η ίδια έδινε τη μάχη της ενάντια στην πανδημία και ταυτόχρονα αντιμετωπίζει την επιθετική πολιτική των Η.Π.Α. έντασης και αποκλεισμού, 50 και πλέον χρόνια. Βεβαίως η Κούβα μπορεί να στηριχθεί σε ένα δημόσιο δωρεάν και καθολικό σύστημα υγείας με διάρθρωση και προσωπικό που καλύπτει όλο τον πληθυσμό από την Πρωτοβάθμια Υγεία των 10.869 τοπικών ιατρείων, Οικογενειακών Γιατρών, τις 449 πολυκλινικές και τα 150 Νοσοκομεία κάτι βέβαια που δεν έχει καμία σχέση με τη γύμνια των δημόσιων συστημάτων υγείας σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Μέχρι σήμερα 1.450 Κουβανοί υγειονομικοί βρίσκονται σε 22 χώρες στην Ευρώπη, στη Λατινική Αμερική, στην Καραϊβική, στην Αμερική και στη Μέση Ανατολή.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, για άλλη μια φορά αποδεικνύεται αυτό που εμείς συνέχεια φωνάζουμε και παράλληλα διεκδικούμε με τους αγώνες μας, ότι παρά τις επιμέρους διαφορές, κανένα σύστημα Υγείας καπιταλιστικής χώρας δεν κατάφερε να προστατεύσει το λαό. Όποια κυβέρνηση και εάν είχε όποιο επιδημιολογικό μοντέλο και αν διαλέχτηκε, τα δεινά που πλήρωσαν οι εργαζόμενοι οι συνταξιούχοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα ως ασθενείς και θα πληρώνουν στη συνέχεια είναι μεγάλα. Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η προοπτική ενός συστήματος υγείας πανεθνικού κεντρικά σχεδιασμένου, με τους εργαζόμενους κοινωνούς του σχεδιασμού, με κρατική βιομηχανία φαρμάκων και κοινωνικοποίηση των ιδιωτικών δομών Υγείας και ένταξη όλων των επιστημόνων και υγειονομικών σε ενιαίο κρατικό σύστημα υγείας. Αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, για όλους.
Σωματείο Συνταξιούχων Ι.Κ.Α Αιτωλοακαρνανίας – Παράρτημα Μεσολογγίου
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΤΟΥΛΙΑΤΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΤΟΥΛΙΑΤΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου