ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

Ερχονται Χριστούγεννα. Με το «πνεύμα» τους λαβωμένο. Το καταλαβαίνεις στο βλέμμα των ανθρώπων. Στη θέση της γιορτινής αναμονής έχει εγκατασταθεί η θλίψη. Ειδικά στα μάτια των γερόντων. Στις συζητήσεις δεν υπάρχει πια εκείνο το «άγχος» της προετοιμασίας. Ολο και λιγότεροι έχουν όρεξη για ετοιμασίες, το δέντρο είναι ακόμα στο πατάρι - πού διάθεση, «είναι νωρίς ακόμα»...

*

Η εποχή που γύρω από το τραπέζι, παραμονές των Χριστουγέννων, με τόνο συνθηματικό, σαν υπόσχεση απόδρασης - μια συμφωνημένη φενάκη απόδρασης - ξετυλιγόταν εκείνο το μονίμως ματαιωμένο σχέδιο, «τι σκέφτεσαι να κάνουμε τα Χριστούγεννα», μοιάζει μακρινή. Εχει αντικατασταθεί με το ξόρκι της υποχρέωσης: «Αντε να δούμε πώς θα περάσουν και τα Χριστούγεννα». Πού καιρός, πια, για «παραμύθια» μεταξύ ενηλίκων...

*

Και φέτος δε θα λείψουν τα λαμπιόνια. Οι δήμαρχοι κάποια στιγμή θα φωταγωγήσουν τις εισόδους των πόλεων. Τα μαγαζιά - όσα έχουν απομείνει ανοιχτά - θα κρεμάσουν τους Αγιους Βασίληδες. Αλλά το γκρίζο είναι εδώ. Το συναντάς παντού. Ισως το μόνο «αξεσουάρ» που πλέον θυμίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ότι έρχονται οι γιορτές είναι η πρωτοφανής, η γεωμετρική αύξηση... της επαιτείας! Ναι, μετέτρεψαν τη ζητιανιά σε «αξεσουάρ» της ζωής μας! Δεν υπάρχει πια φανάρι, δεν υπάρχει διασταύρωση, δεν υπάρχει δρόμος, δεν υπάρχει σοκάκι, δεν υπάρχει χώρος συνάθροισης και κόμβος εποχούμενων που η επαιτεία, η ζητιανιά, ο λαβωμένος άνθρωπος από τη φτώχεια, την προσφυγιά, την ανεργία, την ανέχεια, να μη μας χτυπά το παράθυρο του αυτοκινήτου, να μη μας σκουντά στη στάση του λεωφορείου, να μη μας περιμένει στον εμπορικό πεζόδρομο.

*

Ερχονται Χριστούγεννα. Το καταλαβαίνεις από το βάρος που νιώθεις να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων που ορίζει η προσμονή των παιδιών. Το νιώθεις να σε πνίγει καθώς κοιτάς το ημερολόγιο και κάθε μέρα που περνά είναι άλλη μια υπόμνηση από την κλεψύδρα της απελπισίας: «Πού μας καταντήσανε»...

Τα λαμπιόνια θα ανάψουν. Οι βιτρίνες θα στολιστούν. Αλλά τούτη τη φορά το έξω φως δεν υπάρχει χαραμάδα να μπει για να ξεγελάσει το μέσα μας. Οχι, φέτος δεν μπορούν να μας ξεγελάσουν. Γιατί φέτος τα Χριστούγεννα είναι τα «πιο αληθινά» της ζωής μας! Κουβαλάνε το μήνυμα της «ανα-γέννησης» που μας στερούν, που μας αξίζει, που δε θα τους τη χαρίσουμε.

Θα τα γιορτάσουμε τα φετινά Χριστούγεννα. Με την κατάνυξη και την ελπίδα που κυοφορεί ο στίχος του ποιητή: «Αγιο μίσος / δόσμου το χέρι σου»!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ