Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΚΑΙ Ο ΛΕΓΟΜΕΝΟΣ …«ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ» Γύρισε ο «τέντζερης» και βρήκε το …«καπάκι»

«Ο Σοσιαλισμός πιο επίκαιρος από ποτέ», εύλογο το πανό της ΚΟ Γερμανίας του ΚΚΕ στις εκδηλώσεις τιμής στους Λούξεμπουργκ, Λίμπνκενχτ στο Βερολίνο (φωτ. αρχείου 2009)

Η επονομαζόμενη και «ατμομηχανή» της Ευρώπης πρέπει να είναι καλά «στημένη», για να μπορεί να «σέρνει το χορό» της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Σ' αυτό καλούνται, με τον τρόπο τους, να συμβάλουν όλες οι «καθεστηκυίες» πολιτικές δυνάμεις, «δεξιές» κι «αριστερές».Ο λόγος για τη Γερμανία και την αστική «δημοκρατία» της, όπου εξακολουθούν εδώ και δεκαετίες να ισχύουν οι απαγορεύσεις εργασίας για τους κομμουνιστές σε διάφορες θέσεις του Δημοσίου. Αφορμή για ένα νέο επεισόδιο παροξυσμού του αντικομμουνισμού έδωσε η πρόθεση της Γκεζίνε Λοτς, προέδρου του Κόμματος της Αριστεράς (Die Linke) να μιλήσει σε εκδήλωση όπου το θέμα περιείχε και τη λέξη «κομμουνισμός». Το γεγονός προκάλεσε τα «σκληρά» ταξικά αντανακλαστικά των αστικών γερμανικών κομμάτων, καθώς και των ΜΜΕ, που κατηγόρησαν το συγκεκριμένο κόμμα και την πρόεδρό του για ... διολίσθηση στον «κομμουνισμό».

Η γερμανική αστική ...«δημοκρατία»

«Οποιος κάνει τον κομμουνισμό στόχο του, επιτίθεται στη φιλελεύθερη δημοκρατική τάξη του συντάγματός μας», αναφέρεται στην ανακοίνωση του κυβερνώντος χριστιανοδημοκρατικού κόμματος (CDU). Ενώ το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD), με δήλωση του γραμματέα της κοινοβουλευτικής του ομάδας, Τόμας Οπερμαν, εστιάζει στις εσωτερικές αναταραχές, που έφερε στη Die Linke και μόνον η παρουσία της προέδρου του σε μια τέτοια εκδήλωση, συμπεραίνοντας πως «η αριστερά έχει σπάσει πλέον σε δύο πιλότους στην ηγεσία της». Ο δε Γενικός Γραμματέας των χριστιανο-κοινωνιστών (CSU), Αλεξάντερ Ντόμπριντ, απαίτησε «να παρακολουθείται η Die Linke σε εθνικό επίπεδο από τις εθνικές υπηρεσίες πληροφοριών».
Αυτή είναι η πολυδιαφημιζόμενη αστική «δημοκρατία», των ευρωπαϊκών προτύπων και των «ευρωπαϊκών κεκτημένων» της «ατμομηχανής» της Ευρώπης, που ανοιχτά κηρύσσει τον αντικομμουνισμό και τη δίωξη όποιου τολμήσει να θέσει το ζήτημα της ανατροπής του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, την αναγκαιότητα της οικοδόμησης μιας κοινωνίας χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Δηλώσεις αποκήρυξης του κομμουνισμού

Οπως, όμως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, κοντά στα «ξερά» μπορεί να καούν και τίποτα «χλωρά». Ο λόγος για την πρόεδρο της Die Linke, που δέχτηκε εχθρικά, αλλά και «φίλια» πυρά, από στελέχη του κόμματός της. Τι κι αν η ίδια έκανε τη μια πάνω στην άλλη τις δηλώσεις «αποκήρυξης του κομμουνισμού», δηλώνοντας πότε «σοσιαλίστρια κι όχι κομμουνίστρια», ενθυμούμενη το «σταλινισμό» και καταδικάζοντας τα «εγκλήματα του κομμουνισμού». Τι κατάρες για τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» και όρκοι για το λεγόμενο ...«δημοκρατικό σοσιαλισμό»!
Τι κι αν στελέχη της Die Linke βγήκαν σεργιάνι, δηλώνοντας τη νομιμοφροσύνη του κόμματός τους, με ύμνους για την αστική δημοκρατία. Ετσι, για παράδειγμα, ο Λόταρ Μπίσκι, στέλεχος και προηγούμενος πρόεδρος του κόμματος, δήλωσε πως: «Η επανένωση της Γερμανίας εγγυήθηκε την ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα και μας έφερε ένα εξαιρετικό σύνταγμα. Και - για να μιλήσω σε προσωπικό επίπεδο για μια στιγμή - οι μαθητές μου και οι γιοι μου ήταν σε θέση να μεγαλώσουν σε αυτή τη χώρα με έναν τρόπο που προηγουμένως δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς».
Ωστόσο, όλα αυτά τα ... «απεταξάμην τον κομμουνισμόν» δεν φαίνεται να βοήθησαν τη Die Linke.

Στάση ξένη στις αξίες, παραδόσεις και στην Ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος

Την ίδια ώρα, διαφαίνεται, για άλλη μια φορά, η ιδεολογική συστράτευση των οπορτουνιστών με την αστική ιδεολογία. Αλλωστε, η εναντίωση στην ταξική πάλη και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, αποτελεί «κοινό παρονομαστή» της Die Linke και με τα κόμματα του λεγόμενου «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ). Οχι τυχαία από τα καταστατικά ντοκουμέντα του, το ευρωκόμμα συμμετέχει ενεργά στη χυδαία αντικομμουνιστική καμπάνια στην Ευρώπη, καταδικάζοντας την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ.
Αλήθεια, ας αναρωτηθούμε, τι κοινό μπορεί να έχει αυτή η στάση σε σύγκριση με την περήφανη στάση χιλιάδων Ελλήνων κι άλλων κομμουνιστών, που μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, ή στα βασανιστήρια και στις εξορίες δε λύγισαν και δεν υπέγραψαν τη δήλωση «αποκήρυξης του κομμουνισμού», που τους ζητούσαν οι βασανιστές τους; Η απάντηση είναι: Καμία! Οπως καμία σχέση δεν έχει η Die Linke και το ΚΕΑ με την ιστορία, τις παραδόσεις, τις αξίες, την εμπειρία του κομμουνιστικού κι εργατικού κινήματος.
Οι ισχυρισμοί τους, πως δήθεν αγωνίζονται για κάποιον ... «δημοκρατικό σοσιαλισμό» σε αντιπαράθεση με τον «ολοκληρωτικό», «δικτατορικό», «πραξικοπηματικό κομμουνισμό», δεν πρόκειται για κάτι το νέο. Αποτελούν συνέχεια του «δημοκρατικού σοσιαλισμού» του Μπερνστάιν, (που διατυπώθηκε πριν 100 και πλέον χρόνια), των ανάλογων επιχειρημάτων της 2ης Διεθνούς για ειρηνική κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας με κοινοβουλευτικά μέσα, που υιοθετήθηκαν κι από το ρεύμα του «Ευρωκομμουνισμού».
Οπως εκτίμησε το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ: «H αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα, μιλώντας για αντιδημοκρατικά και ανελεύθερα καθεστώτα, προβάλλει τις έννοιες "δημοκρατία" και "ελευθερία" με το αστικό τους περιεχόμενο: Ταυτίζει τη δημοκρατία με τον αστικό κοινοβουλευτισμό, την ελευθερία με τον αστικό ατομισμό και την ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία. Tο πραγματικό περιεχόμενο της ελευθερίας και της δημοκρατίας στον καπιταλισμό είναι ο οικονομικός καταναγκασμός της μισθωτής σκλαβιάς και η δικτατορία του κεφαλαίου γενικά στην κοινωνία και ειδικά μέσα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. H κριτική μας προσέγγιση, σχετικά με τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο και τη συμμετοχή, δεν έχει καμία σχέση με την αστική και οπορτουνιστική πολεμική για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες στην EΣΣΔ».
Το ΚΚΕ που, σε αντίθεση με το ΚΕΑ, υπερασπίζεται τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού, μελετώντας την εμπειρία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ κατέληξε μεταξύ άλλων πως «για τα προβλήματα που ανέκυπταν στην οικονομία, χρησιμοποιήθηκαν ως λύσεις τρόποι και μέσα που ανήκαν στο παρελθόν. Mε την προώθηση της "αγοραίας" πολιτικής, αντί να ενισχύονται η κοινωνική ιδιοκτησία και ο Κεντρικός Σχεδιασμός, η ομογενοποίηση της εργατικής τάξης, η εργατική συμμετοχή στην οργάνωση της εργασίας, ο εργατικός έλεγχος από κάτω προς τα πάνω, άρχισε να δυναμώνει η αντίστροφη τάση».

Διαφορετικές πτέρυγες του ίδιου ιδεολογικού μετώπου

Στην πραγματικότητα, οι ισχυρισμοί του οπορτουνισμού περί «δημοκρατικού σοσιαλισμού» είναι το «φύλλο συκής», με το οποίο οι οπορτουνιστές επιδιώκουν να κρύψουν την άρνηση κι εναντίωσή τους στην αναγκαιότητα της επαναστατικής πάλης!
Ο λεγόμενος «δημοκρατικός σοσιαλισμός» είναι το «φύλλο συκής», με το οποίο οι οπορτουνιστές επιδιώκουν να κρύψουν την πλήρη συμμόρφωσή τους με το αστικό σύστημα, την υποταγή τους στην αστική «δημοκρατία», στην εξουσία της δικτατορίας του κεφαλαίου!
Ο λεγόμενος «δημοκρατικός σοσιαλισμός» είναι η «χρέωση», που έχουν αναλάβει οι οπορτουνιστικές δυνάμεις, στην πολεμική και συκοφαντική εκστρατεία του αστικού συστήματος κατά του επιστημονικού κομμουνισμού, κατά της ταξικής πάλης. Εκστρατεία που δεν αφορά μόνο στις συνθήκες του καπιταλισμού, αλλά και τη στάση απέναντι στην εμπειρία σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες της Ευρώπης! Ετσι, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, μαζί και οι οπορτουνιστές της Die Linke και του ΚΕΑ με τα περί "σοσιαλιστικής δημοκρατίας", κρίνοντας με αντιιστορικό τρόπο τα γεγονότα της μιας ή της άλλης περιόδου, έχουν σαφή στόχο το μηδενισμό της προσφοράς της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αλλοτε μηδενίζουν ολόκληρη την 70χρονη Ιστορία της EΣΣΔ, άλλοτε, ειδικότερα, την περίοδο όπου τέθηκε η σοσιαλιστική βάση της, μ' επικεφαλής τον Ι. Στάλιν.
Μάλιστα η ηγεσία του συγκεκριμένου γερμανικού οπορτουνιστικού κόμματος «διακρίθηκε» στις εκδηλώσεις που έγιναν την περασμένη βδομάδα, τη μέρα της επετείου της δολοφονίας των κομμουνιστών ηγετών της Γερμανίας, Ρόζα Λουξεμπουργκ και Καρλ Λίμπκνεχτ, με τον εξής τρόπο: Τοποθέτησε στο κοιμητήριο των σοσιαλιστών - κομμουνιστών αγωνιστών μια πλάκα μνήμης για τα ... «θύματα του σταλινισμού». Αυτή η επιμονή της Die Linke στη συγκεκριμένη προβοκατόρικη ενέργεια εκδηλώνεται για 4η συνεχόμενη χρονιά, αφού η πλάκα, όπως είναι λογικό, προκαλεί έντονες αντιδράσεις.
Με τα παραπάνω όμως δεν πετυχαίνουν κάτι άλλο από το να δείχνουν έτσι τον «ομφάλιο λώρο» της αστικής «δημοκρατίας» και του οπορτουνισμού. «Γύρισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι», με τη μόνη διαφορά πως σ' αυτόν τον «τέντζερη» μαγειρεύονται τα επιχειρήματα των απολογητών της αστικής δημοκρατίας. Είναι αυτό που λέμε. Είναι τα επιχειρήματα καταδίκης του σοσιαλισμού, των βασικών αρχών οικοδόμησής του. Είναι τα επιχειρήματα διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος.
Απ' αυτόν τον «τέντζερη» σερβίρεται στους εργαζόμενους το επιχείρημα να τεθούν δήθεν «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη». Κι αυτό, την ώρα που απ' όλες τις πλευρές της σημερινής πραγματικότητας (καπιταλιστική κρίση, ανεργία, ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, το πρόσφατο διατροφικό σκάνδαλο με τις διοξίνες στη Γερμανία κ.ά.) προβάλλει η ανάγκη κατάργησης των καπιταλιστικών κερδών και του εκμεταλλευτικού συστήματος που τα γεννά.
Οσα όμως κι αν «μαγειρέψουν», ένα είναι σίγουρο: Η ταξική πάλη δεν καταργείται, οι επαναστάσεις δεν μπορούν να καταργηθούν κι ούτε θα ζητήσουν την άδεια των αστών εκείνοι που θα τις κάνουν. Η εμπειρία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες, όπου μέσα από πρωτόγνωρους δρόμους επιδιώχθηκε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, αποτελεί για τους κομμουνιστές αναντικατάστατη συνεισφορά στις κοινωνικές επαναστάσεις που έρχονται!

Του Ελισαίου ΒΑΓΕΝΑ