Στοιβάζουν επιβάτες σαν σαρδέλες στη γραμμή Αγρίνιο - Πάτρα του ΚΤΕΛ

 

Τεράστιοι κίνδυνοι για επιβάτες και εργαζόμενους

    

  Δεν έχουν ακόμη στεγνώσει τα δάκρυα από το έγκλημα με τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη και ντοκουμέντα, που φέρνουν στο φως επιβάτες, αποδεικνύουν «περίτρανα» την κατάσταση που επικρατεί στις συγκοινωνίες, με σκοπό να εξασφαλιστούν το δυνατόν μεγαλύτερα κέρδη για τους διαφόρους επιχειρηματικούς ομίλους, ενώ επιβάτες και εργαζόμενοι βρίσκονται σε κίνδυνο.

  Συγκεκριμένα, το Σάββατο, στο απογευματινό δρομολόγιο (4 μ.μ.) της γραμμής Αγρίνιο - Πάτρα του ΚΤΕΛ Αιτωλοακαρνανίας, με ευθύνη της διοίκησής του, το λεωφορείο όχι μόνο ήταν γεμάτο, αλλά οι επιβάτες παρέμεναν όρθιοι στον διάδρομο, με κίνδυνο έναν σοβαρό τραυματισμό τους, ακόμη και από ένα απλό φρενάρισμα.

  Όπως καταγγέλθηκε, πρόκειται για «σύνηθες» φαινόμενο, αφού προκειμένου να εξασφαλιστούν μεγαλύτερα κέρδη, δεν δρομολογούνται περισσότερα λεωφορεία με αποτέλεσμα αυτό που ξεκινάει από το Αγρίνιο, κάνοντας και ενδιάμεσα στάσεις σε άλλες πόλεις και χωριά (Μεσολόγγι, Αντίρριο κ.α.), κάποια στιγμή να γεμίζει χωρίς να υπάρχουν άλλα καθίσματα. Αποτέλεσμα είναι όσοι επιβιβάζονται ιδιαίτερα προς το τέλος της διαδρομής (τις περισσότερες φορές από το Αντίρριο), μέχρι να φτάσουν στην Πάτρα, διασχίζοντας μια σημαντική διαδρομή, να παραμένουν όρθιοι, με όσους σοβαρότατους κινδύνους αυτό εγκυμονεί.

  Το βίντεο είναι αδιάψευστος μάρτυρας του τι συνέβη από το Αντίρριο και μετά στη συγκεκριμένη διαδρομή, με κόσμο, στην πλειοψηφία τους νέοι (φοιτητές, εργαζόμενοι κ.ά.), να στοιβάζονται σαν σαρδέλες μέσα στο λεωφορείο και όλος ο διάδρομος να είναι γεμάτος με όρθιους επιβάτες, που απόλυτα δικαιολογημένα και αγανακτισμένα διαμαρτύρονταν εντόνως για την κατάσταση που επικρατούσε.

  Να σημειωθεί ότι πρόκειται για γραμμή που έχει ιδιαίτερη κίνηση. Ιδιαίτερα ορισμένες μέρες της εβδομάδας, πολλοί είναι οι φοιτητές που πάνε στα σπίτια τους και επιστρέφουν στην Πάτρα και την ίδια ώρα δεν προβλέπεται να δρομολογηθούν περισσότερα λεωφορεία απ’ τη διοίκηση του ΚΤΕΛ. Το ίδιο ισχύει καθημερινά και με εργαζόμενους που μετακινούνται στους δύο νομούς. Συνολικά για την κατάσταση με τα ΚΤΕΛ πρόσφατα, και με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη, έγιναν καταγγελίες από Φοιτητικούς Συλλόγους.

Αναδημοσίευση από 902.gr

Ώρα μάχης για την απεργία!

 

  Την Πέμπτη απεργούμε! Με χιλιάδες εργαζόμενους, νέους και νέες στους δρόμους, η πρωτοφανής αγωνιστική δράση που συνεχίζεται εδώ και δύο βδομάδες για το έγκλημα στα Τέμπη, θα δώσει «βήμα» στις ευρύτερες διεκδικήσεις, για να πάψουν οι ζωές των εργαζομένων να αποτελούν «κόστος».

  Από τα συλλαλητήρια σε κάθε πόλη και τη μεγάλη απεργία της προηγούμενης Τετάρτης, μέχρι τις πολυπληθείς κινητοποιήσεις του Σαββατοκύριακου και τη νέα πανελλαδική απεργιακή κινητοποίηση που ήδη ετοιμάζεται, η οργή για τους πραγματικούς ενόχους του εγκλήματος γίνεται μαζική, οργανωμένη συλλογική δράση.

  Γίνεται αγώνας όπου παίρνουν θέση μέσα από τα σωματεία και τους φορείς τους οι εργαζόμενοι, ο λαός και τα παιδιά τους.

  Όλοι εκείνοι που μετά το πρώτο σοκ της 28ης Φλεβάρη, διακρίνουν πλέον στα συντρίμμια των Τεμπών κάθε τους ανάγκη που σμπαραλιάζεται από ένα σύστημα που «όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει» για τα επιχειρηματικά συμφέροντα.

  Η αρχική παγωμάρα, η αγωνία για τα θύματα, η δυσκολία να πιστέψει κανείς ότι αυτό το σάπιο κράτος έκανε κατορθωτό ακόμα κι ένα από τα πιο αδιανόητα «δυστυχήματα», όλα αυτά «κουμπώνουν» με τα βάσανα των λαϊκών ανθρώπων.

 Με την πανδημία και τις συνέπειές της, που δεν έχουν τελειώσει. Με τα εργατικά «ατυχήματα», που αποκαλύπτουν έναν καθημερινό πόλεμο στους χώρους δουλειάς. Με τις καταστροφές από πλημμύρες και πυρκαγιές, που φέρνουν στην επιφάνεια γερασμένες, ασυντήρητες και επικίνδυνες υποδομές.

  Από παντού προκύπτει ότι το κράτος και οι κυβερνήσεις του αντιμετωπίζουν τις ανάγκες των εργαζομένων ως «βαρίδι» για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

  Κι ότι αυτοί ευθύνονται που ο λαός, αντί να ζει όπως αρμόζει στον 21ο αιώνα, αγωνιά για το ποια θα είναι η επόμενη καταστροφή και σε ποια «κυβερνητική βάρδια»: Τη γαλάζια, τη ροζ ή τις αποχρώσεις τους...

  Μπροστά στην απεργία, λοιπόν, κάθε εργαζόμενος μετράει δεκάδες λόγους για να βρεθεί ξανά στον δρόμο: Να παλέψει για να μη μείνει ατιμώρητο το έγκλημα στα Τέμπη, να μην πάρουν συγχωροχάρτι τα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν.

 Να διεκδικήσει σύγχρονες, ασφαλείς και φθηνές συγκοινωνίες, που αποδείχθηκε πως «δεν χωράνε» στη στρατηγική των επενδύσεων και κερδοφορίας των επιχειρήσεων, στην «εξοικονόμηση» πόρων και τις «αντοχές της οικονομίας».

 Να αγωνιστεί για σύγχρονες, δημόσιες και δωρεάν αναβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας, κόντρα στην πολιτική «κόστους - οφέλους», της εμπορευματοποίησης, των «Νοσοκομείων ΑΕ», της πολιτικής που σαν «σκυταλοδρομία» υπηρετούν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.

 Να απαιτήσει φθηνή και ασφαλή στέγη, αντισεισμική πρόληψη και προστασία. Για να μην κινδυνεύει να μείνει στον δρόμο, είτε από τα «κοράκια» των τραπεζών και τα φαντάσματα των funds είτε από φυσικές και «αφύσικες» καταστροφές, που μετατρέπονται σε ανείπωτες τραγωδίες από ένα κράτος επιλεκτικά ανίκανο να προστατέψει τη ζωή του λαού.

 Να δυναμώσει τον αγώνα για αξιοπρεπές εισόδημα, που σήμερα δεν φτάνει ούτε για τις πρώτες 15 μέρες του μήνα, ενάντια στις σχέσεις εργασίας - «λάστιχο», στις 7.000 απολύσεις τη μέρα, στα εργατικά «ατυχήματα» που θερίζουν.

 Οι λόγοι τελικά για να ξεχυθούν στους δρόμους ακόμα περισσότεροι εργαζόμενοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, νέοι και νέες πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα.

  Η μάχη της απεργίας θα είναι σκληρή, όπως κάθε τέτοια μάχη. Όμως, σήμερα υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες για να γίνει κάθε χώρος δουλειάς μετερίζι αγωνιστικής διεκδίκησης. Για να δοθεί εργατική - λαϊκή απάντηση στο αμείλικτο δίλημμα «ή οι ζωές μας ή τα κέρδη τους». Όλοι στους δρόμους!

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Τρίτης 14 Μάρτη 2023.

Πέθανε ο λογοτέχνης Αλέξης Πάρνης - Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 99 ετών ο λογοτέχνης Αλέξης Πάρνης (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Σωτήρη Λεωνιδάκη).

 

Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει: 

 «Ο Αλέξης Πάρνης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1924. Η Τριπλή Φασιστική Κατοχή τον βρήκε μαθητή Γυμνασίου. Μαζί με τον πατέρα του έκρυψε μια οικογένεια Εβραίων και στη συνέχεια εντάχθηκε στην ΕΑΜική Αντίσταση και στο ΚΚΕ.

  Στη διάρκεια της ταξικής αναμέτρησης του Δεκέμβρη του 1944 πολέμησε ως καπετάνιος λόχου του εφεδρικού ΕΛΑΣ και τραυματίστηκε σοβαρά. Μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας έζησε ως πολιτικός πρόσφυγας στο Ρουμπίκ (Αλβανία) και στο Μπούλκες (Γιουγκοσλαβία), μαζί με άλλους καταδιωκόμενους του αστικού κράτους. Εκεί έγραψε και τα πρώτα του θεατρικά έργα, πριν γυρίσει στην Ελλάδα το 1948 και ενταχθεί στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας ως πολεμικός ανταποκριτής. Εκείνη την περίοδο έγραψε και το ποίημα “Σ΄ έναν καινούριο σύντροφο”, όπου σημείωνε: “Ένας καινούριος πάτησε το κατώφλι του κόμματος…Εδώ που ήρθες να είσαι δίκαιος σαν τον ήλιο…να χεις τα χέρια σαν τη βαριά για να γκρεμίζεις τις Βαστίλλες…να χεις τα χέρια απαλά για να χαϊδεύεις τις πληγές του λαού”.

  Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ πήρε το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς και εγκαταστάθηκε στην Τασκένδη της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν. Το 1951 ξεκίνησε η φοίτηση του στο Λογοτεχνικό Πανεπιστήμιο Μαξίμ Γκόργκι της Μόσχας και το 1955 τιμήθηκε με το Παγκόσμιο Βραβείο Ποίησης στο Φεστιβάλ της Βαρσοβίας για το επικό ποίημα του “Μπελογιάννης”.

  Έπειτα από τη δεξιά οπορτουνιστική στροφή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, δεν αποδέχτηκε τις αποφάσεις της 6ης Πλατιάς Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ και την καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη, με τον οποίο συνδέθηκε με πολύχρονη φιλία, που αποτυπώθηκε και στο έργο του “Γεια χαρά, Νίκος”. Οι εξελίξεις αυτές τον έφεραν σε αντίθεση με το ΚΚΕ και γι’ αυτό διαγράφηκε. Το 1960 το θεατρικό έργο του “Νησί της Αφροδίτης”, που ήταν αφιερωμένο στους αγώνες του κυπριακού λαού, παίχτηκε σε δεκάδες θέατρα της ΕΣΣΔ και άνοιξε τον δρόμο για τον επαναπατρισμό του στην Ελλάδα. Έως το τέλος της ζωής του συνέχισε να συγγράφει ποιήματα, μυθιστορήματα και θεατρικά έργα ιδιαίτερης αισθητικής αξίας.

  Το ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους και φίλους του».

  Η κηδεία του Αλ. Πάρνη θα γίνει την Δευτέρα 13 Μαρτίου στις 15.00 στο ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος στα Γλυκά Νερά.

ΤΕ Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ: Τίμησε τα 196 χρόνια από την Έξοδο του Μεσολογγίου !

   Τη συμπλήρωση των 196 χρόνων από την Έξοδο του Μεσολογγίου τίμησαν σήμερα, με ξεχωριστές εκδηλώσεις που πραγματοποίησαν, η Τομεακή Επιτροπή Αιτωλοακαρνανίας και η ΚΟΒ Μεσολογγίου του ΚΚΕ.

   Στην αίθουσα εκδηλώσεων της Περιφερειακής Ενότητας του νομού, το πρωί, πραγματοποιήθηκε βιβλιοπαρουσίαση του συλλογικού έργου του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ «1821. Η Επανάσταση και οι Απαρχές του Ελληνικού Αστικού Κράτους». 

   Την παρουσίαση έκανε ο Βασίλης Μόσχος, μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, που αναφέρθηκε στο σύνολο των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, που προηγήθηκαν και οδήγησαν στα γεγονότα του 1821, την επανάσταση και τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους. 

   Το ενδιαφέρον στην αίθουσα εκδηλώσεων ήταν μεγάλο και της εισηγητικής ομιλίας ακολούθησαν ερωτήσεις και πλούσιος διάλογος με τη συμμετοχή των παρευρισκόμενων. Στο χώρο λειτούργησε έκθεση βιβλίου της «Σύγχρονης Εποχής», με ξεχωριστή θέση να κατέχουν εκδόσεις που αναφέρονται στην ιστορική περίοδο που είχε αναφορά και η εκδήλωση.

   Ακολούθησε πορεία στους δρόμους του Μεσολογγίου, από το κτίριο της Περιφέρειας στον Κήπο των Ηρώων, με το πανό στην κεφαλή της πορείας να θυμίζει πως «Αντάρτης κλέφτης παλικάρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός», ενώ ακούστηκαν συνθήματα όπως «Οι εξοδίτες κίνησαν την ιστορία μπρος, ακίνητος δεν μένει ο ιστορικός τροχός» και «Αγώνας, ρήξη, ανατροπή, η ιστορία γράφεται με πάλη ταξική».

   Στο Ηρώο των Πεσόντων της εξόδου, τέλος, κατατέθηκε στεφάνι από τον Θύμιο Γερολυμάτο, εκ μέρους της ΤΕ Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ.

Ολόκληρη η ομιλία του Βασίλη Μόσχου

Βιβλιοπαρουσίαση

 1821 η Επανάσταση και οι απαρχές συγκρότησης του ελληνικού αστικού κράτους 

   Ο κομβικός ρόλος της πόλης στην έναρξη της Επανάστασης, ο ένας χρόνος πολιορκίας αρχικά από μια και έπειτα από δύο στρατιές, (επίτευγμα από μόνο του), οι σώμα με σώμα μάχες στις νησίδες, οι διασπάσεις του κλοιού από στεριά και θάλασσα για να τροφοδοσία της πόλης, τα πρόσωπα, η συμβολή του γυναικείου πληθυσμού και η στη πράξη απόδειξη της ισοτιμίας με τον άντρα, η υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων, αναφορικά με την πείνα, τις ασθένειες και την ανθρώπινη εξάντληση, η έξοδος, οι νεκροί και οι διασωθέντες της μένουν ίσως περισσότερο από άλλα γεγονότα της Επανάστασης. 

   Να προσθέσω όμως ένα σημείο το οποίο συσχετίζει το Μεσολόγγι με το εργατικόκομμουνιστικό κίνημα. Το Μεσολόγγι ηττάται, θυσιάζεται, μένει όμως ανυποχώρητο, αρνείται κάποια συμφωνία παράδοσης. Με αυτό τον τρόπο το αίτημα της Επανάστασης μένει ζωντανό. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το κόμμα μας από τις ανατροπές και έπειτα, μένει ανυποχώρητο και κρατάει ζωντανό το αίτημα του σοσιαλισμού. Για αυτό τον λόγο κατορθώνει να μη στοιχίζεται πίσω από κανέναν ιμπεριαλιστή, πίσω από καμία αστική δύναμη. 

   Φάνηκε και με τα χειροκροτήματα όλου του νατοϊκού τόξου στον Ζαλένσκυ και την ταύτιση επί της ουσίας με το νατοϊκό στρατόπεδο. 200 χρόνια μετά το 1821 και η επαναστατική του ζωντάνια είναι εδώ. 200 χρόνια μετά το 1821 και το μεγαλείο του είναι εδώ ανυποχώρητο. Εξίσου είναι εδώ ουσιώδη ερωτήματα: «Ποιος ήταν ο χαρακτήρας της Επανάστασης;», «Ποιος ήταν ο ρόλος των κοινωνικών δυνάμεων της εποχής;», «Ποια ήταν η στάση των Μεγάλων Δυνάμεων απέναντι στην Επανάσταση;», «Σε ποιο βαθμό προώθησε το 1821 την κοινωνική εξέλιξη;», «Τι αφήνει;» Μετέχει το 1821 αν θέλετε στην πολιτική και βαθύτερα στην ταξική πάλη των ημερών μας. 

   Αυτονόητα, και το κόμμα μας ασχολείται συστηματικά με το 1821. Ως τώρα υπήρξαν αρκετές εκδηλώσεις, η διακήρυξη της Κ.Ε., η παραγωγή 6 επεισοδίων και εκδόσεις, όπως Η Ευρώπη στο προσκήνιο, Η φιλική εταιρία στη Ρωσία, και φυσικά Η Επανάσταση και οι απαρχές του ελληνικού αστικού κράτους, η οποία είναι και το αντικείμενο της σημερινής παρουσίασης. Η έκδοσή μας περιλαμβάνει κείμενα από συνεργάτες του τμήματος ιστορίας και ιστορικούς ερευνητές. 

   Επιχειρεί απαντήσεις σε μια σειρά ερωτήματα η έκδοσή μας.  «Ποιος ήταν ο χαρακτήρας της Επανάστασης;» Το κείμενο «Η ιδιοκτησία γης στον μετέπειτα ελλαδικό χώρο κατά την οθωμανική περίοδο» αναλύει τη μετάβαση από το τιμαριωτικό σύστημα (το μοίρασμα δηλαδή της γης κυρίως σε στρατιώτες, το μοίρασμα με βάση τις φορολογικές ανάγκες), στη δημιουργία των τσιφλικιών, την εγκατάσταση σχέσεων δουλοπαροικίας και τη σταδιακή συσσώρευση και χρηματικού κεφαλαίου. Έπειτα, το κείμενο «Η οικονομική ανάπτυξη τα χρόνια πριν την Επανάσταση» παρακολουθεί την ανάπτυξη των εμπορικών συναλλαγών, τα χερσαία εμπορικά δίκτυα, την άνοδο της ελληνικής ναυτιλίας και τη διαδρομή από την οικοτεχνία στη βιοτεχνία, τους συνεταιρισμούς και την επιχείρηση. 

  Το κείμενο «Οι αλλαγές στο οθωμανικό εποικοδόμημα στις παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης» παρουσιάζει τις μεταρρυθμίσεις-κατά βάση των σουλτάνων Σελιμ Γ και Μαχμούτ Βστο φορολογικό σύστημα, στην επαρχιακή διοίκηση, στη δικαιοσύνη (τη συμπλήρωση π.χ. του ιερού νόμου από μια σύγχρονη νομοθεσία), στο στρατό (τη κατάργηση του σώματος των Γενίτσαρων και τον σχεδιασμό ενός δυτικού τύπου στρατού) και την εκπαίδευση (διαχωρισμός των σχολείων σε κοσμικά και θρησκευτικά). Φανερώνεται από τα παραπάνω η Επανάσταση του 1821 ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης των νέων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και στα εδάφη της φεουδαρχικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο τερματισμός της εδαφικής επέκτασής της επέτρεψε σε ισχυρές οικογένειες Χριστιανών (κοτζαμπάσηδες) και Μουσουλμάνων (αγιάνηδες) τον έλεγχο της καλλιέργειας της γης τη συλλογή των φόρων, την τοποθέτηση των χρηματικών τους αποθεμάτων σε άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες (εξωτερικό εμπόριο, δανεισμός) και τη σύνδεση με την καπιταλιστική αγορά. 

   Σύντροφοι και φίλοι, πάντοτε οι σχέσεις παραγωγής, ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο λειτουργεί η οικονομία και η κατανομή των μέσων παραγωγής, καθορίζουν τη μορφή του κράτους και τις επικρατούσες ιδέες. Οι φεουδαρχικές παραγωγικές σχέσεις χρειάζονταν το «δέσιμο» των δουλοπάροικών με τη γη και όχι την εθνική διαίρεσή τους, χρειάζονταν μια ενδιάμεση διοικητική δομή κάτω από τον αυτοκράτορα (Δούκες, Βαρόνοι, Κόμητες), χρειάζονταν ακόμη και την προσθήκη του Filioque (Φιλιόκβε) στο καθολικό σύμβολο της Πίστεως, ώστε να δικαιολογείται στο μυαλό των δουλοπάροικών η προαναφερθείσα ενδιάμεση δομή. 

   Οι καπιταλιστικές σχέσεις (εμπόριο, βιομηχανία, τράπεζες) από την άλλη χρειαζόταν εργάτες μετακινούμενους από τα αγροκτήματα, αμειβόμενους με χρήματα για να μπορούν να καταναλώσουν. Χρειαζόταν ακόμη ατομικά δικαιώματα (νομική εξίσωση ανεξάρτητα από φυλή ή  θρησκεία, ελευθερία βούλησης κ.α.) ώστε να μετέχουν όλοι οι πληθυσμοί στην οικονομική δραστηριότητα. Χρειαζόταν σύνταγμα το οποίο θα προστατεύει την ατομική ιδιοκτησία, αστικό κοινοβούλιο το οποίο θα ήταν όργανο εξουσίας των καπιταλιστών και όχι μονοπώληση της εξουσίας από τον αυτοκράτορα και την αυλή. Χρειαζόταν μόρφωση, ορθολογισμό και επιστήμες για να αναπτύσσεται η παραγωγή. Χρειαζόταν εν τέλει και ένα έθνος-κράτος, το οποίο θα οριοθετούσε την εσωτερική αγορά και θα αποτελούσε βάση για την μετέπειτα εξάπλωση σε άλλες αγορές. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω ήταν μια σειρά ανά τον κόσμο αστικές επαναστάσεις. Βόρεια Αμερική (1775), στη Γαλλία (1789), στην Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία (1820), στη Λατινική Αμερική (1811-1830), στο Βέλγιο (1830). 

   Επόμενο ερώτημα. «Ποιος ήταν ο ρόλος των κοινωνικών δυνάμεων της εποχής στην Επανάσταση;» Το κείμενο «Η λειτουργία του ορθόδοξου οικουμενικού πατριαρχείου μέσα στο πλαίσιο της οθωμανικής φεουδαρχικής εξουσίας» δείχνει το νομικό καθεστώς του πατριαρχείου, την εδαφική του δικαιοδοσία, τη φορολογική και οικονομική του δραστηριότητα, τις δικαστικές του αρμοδιότητες, δείχνει εν γένει όλα τα νήματα τα οποία συνέδεαν το πατριαρχείο με την οθωμανική εξουσία και καθόρισαν τη στάση του κατά της Επανάστασης. 

   Κομβικό είναι φυσικά το κείμενο «Ο ρόλος και η στάση των κοινωνικών δυνάμεων της εποχής στην Επανάσταση του 1821» παρουσιάζονται σε αυτό οι αστοί, οι κοτζαμπάσηδες, οι φαναριώτες, οι κλέφτες, οι αρματολοί και οι λαϊκές δυνάμεις Η ιστορική πρωτοβουλία για την Επανάσταση άνηκε στην ανερχόμενη τότε αστική τάξη. Αυτή μετουσίωσε την αντίθεση στην οθωμανική υποτέλεια σε εθνική συνείδηση και τελικά σε επαναστατικό πολιτικό πρόγραμμα. Το παραπάνω οφείλεται σε μια σειρά λόγους: η αστική τάξη ήταν το κοινωνικό υποκείμενο των νέων σχέσεων παραγωγής, η οικονομική της ισχύς και η κυριαρχία τους στη ναυτιλία περιοριζόταν από το οθωμανικού φεουδαρχικό κράτος και το καθεστώς της υποτέλειάς της σε αυτό. Εκπρόσωποί της (Ρήγας Φεραίος, Αδαμάντιος Κοραής, Ζαλύκογλου κ.α.) ήταν φορείς του διαφωτισμού και ίδρυσαν αντίστοιχους συλλόγους στην πραγματικότητα κυψέλες της Επανάστασης (κύκλος της Πίζας, Ελληνόγλωσσον Ξενοδοχείον στο Παρίσι, Φιλόμουσος Εταιρία Βιέννης, Φιλόμουσος Εταιρία Αθήνας, ). Εκπρόσωποί της ήταν ο πυρήνας της Φιλικής Εταιρίας, ο τραπεζίτης Εμμανουήλ Παππάς για παράδειγμα. 

   Εν γένει, ήταν η αστική τάξη αυτή η οποία διέθετε το αντικειμενικό συμφέρον, την ωριμότητα και τη δύναμη να συγκρουστεί με το οθωμανικό καθεστώς.  Ο στόχος της επαναστατημένης αστικής τάξης, δηλαδή η συγκρότηση ενός σύγχρονου αστικού έθνους-κράτους, προϋπέθετε και τη ρήξη με την οθωμανική κυριαρχία. Το γεγονός αυτό προσέδωσε στην Επανάσταση και απελευθερωτικό χαρακτήρα. Η Γαλλική Επανάσταση δημιούργησε επίσης έθνος-κράτος στη θέση της πολυεθνικής αυτοκρατορίας των Βουρβόνων, απουσίαζε όμως ο αγώνας κατά του ξένου κατακτητή, ακριβώς γιατί δεν υπήρχε ξένος κατακτητής ως εμπόδιο στο γαλλικό έθνος-κράτος. Βέβαια, η διαδικασία μετάβασης από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, δημιούργησε ρωγμές και σε πιο παραδοσιακές κοινωνικές δυνάμεις. Ορισμένοι κοτζαμπάσηδες (π.χ. Παπαδιαμαντόπουλος), είχαν επεκτείνει, τις οικονομικές τους δραστηριότητες και σε άλλους τομείς, όπως το εμπόριο και η ναυτιλία, βρίσκονταν σε πορεία αστοποίησης και ως εκ τούτου στήριξαν την Επανάσταση. Την ίδια περίοδο, οι αρματολοί (εξηγούμε ποιοι ήταν) θίγονταν από τις διοικητικές ανακατατάξεις οι οποίες προωθούνταν εκείνη την περίοδο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. 

   Επόμενο ερώτημα. «Ήταν μήπως μια επανάσταση από το σύνολο του έθνους, όπως προβάλλεται από τις αστικές δυνάμεις του σήμερα;» Δεν υπήρξε ενιαία στάση των κοινωνικών δυνάμεων της εποχής έναντι της Επανάστασης. Αυτό εκφράστηκε με αντιθέσεις για τον έλεγχο της ηγεσίας της Επανάστασης, τη μορφή του επιδιωκόμενου νέου κράτους και τις διεθνείς συμμαχίες του. Ούτως ή άλλως, μία μερίδα των ελληνόφωνων Χριστιανών που μετείχε στην οθωμανική διοίκηση ή απολάμβανε προνόμια στο πλαίσιο της οθωμανικής εξουσίας (ιεραρχία, κοτζαμπάσηδες, Φαναριώτες, αρματολοί) διέθετε ισχυρά συμφέροντα, πολύμορφα συνυφασμένα με το οθωμανικό φεουδαρχικό κράτος και μετείχε παράλληλα στην εκμετάλλευση των ομογενών/ ομοθρήσκων της φτωχών αγροτικών μαζών, σε συνεργασία με τις οθωμανικές αρχές.   Χιλιάδες γεγονότα από την προεπαναστατική ως την μεταεπαναστατική περίοδο, αποδεικνύουν την ύπαρξη των κοινωνικών-ταξικών αντιθέσεων (έκδοση του έργου Αδελφική Διδασκαλία ως απάντηση στο έργου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Πατρική Διδασκαλία, σύσκεψη στη Βοστίτσα, Ξενικά κόμματα, δολοφονία Καποδίστρια, σύγκρουση Πεδινών-Ορεινών το 1862). Το πιο ενδεικτικό γεγονός είναι ωστόσο οι Εμφύλιοι της Επανάστασης (Εμφύλιοι έγιναν και σε άλλες χώρες π.χ. στις Η.Π.Α.). Το κείμενο «Εμφύλιες συγκρούσεις και εμφύλιοι πόλεμοι στην Επανάσταση του 1821» είναι κατατοπιστικό. Ένα από τα διακυβεύματά τους τα «Εθνικά κτήματα»: Διανομή θέλουν οι ακτήμονες αγωνιστές, εκποίηση σε χαμηλή τιμή οι Προεστοί, οι οποίοι διαθέτουν χρήματα και θέλουν να αυξήσουν τη γαιοκτησία τους, υποθήκευση για εξασφάλιση δανείων θέλουν οι αστοί κυρίως οι πλοιοκτήτες. 

   Ένα άλλο διακύβευμα η διοίκηση: Τοπικά όργανα θέλουν οι Προεστοί, κεντρικό κράτος, ενιαία νομοθεσία και απρόσκοπτη οικονομική δραστηριότητα στην ελληνική επικράτεια θέλουν οι έμποροι. Όχι τυχαία, αυτή είναι σε γενικές γραμμές και η σύνθεση των αντίπαλων στρατοπέδων (Πελοποννήσιοι Προεστοί-Υδραίοι πλοιοκτήτες) στον 2ο και αιματηρό εμφύλιο το 1825. Και εν τέλει, οι Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Παπαφλέσσας, Μακρυγιάννης κ.α., οι οποίοι βρέθηκαν κατά τους εμφυλίους σε αντίπαλα στρατόπεδα. δεν ήταν «καλοί Έλληνες»; Προφανώς ήταν όλοι. Η στάση τους οφείλεται στις υπάρχουσες κοινωνικές-ταξικές αντιθέσεις. Αντίστοιχα και ο διεθνής προσανατολισμός των διαφόρων δυνάμεων της Επανάστασης σχετιζόταν με τα ταξικά τους συμφέροντα και τη μορφή του κράτους που επιδίωκαν. Γι’ αυτό και οι πλοιοκτήτες θέλουν σχέσεις-ανισότιμες ασφαλώς-με τη θαλασσοκράτηρα Βρετανία, ενώ οι ηττημένοι των «εμφυλίων» πολέμων, δηλαδή οι λιγότερο αστοποιημένοι κοτζαμπάσηδες και οι κλέφτες που θεωρούσαν ότι το αστικό συγκεντρωτικό κράτος θα αμφισβητούσε τα προεπαναστατικά τους προνόμια και θα αμφισβητούσε τον κοινωνικό τους ρόλο έβλεπαν με θετικό μάτι τις τσαρικές προτάσεις για τη συγκρότηση τριών ημιαυτόνομων περιοχών στα επαναστατημένα εδάφη. 

   Θα μπορούσε ακόμη να αναρωτηθεί κανείς «γιατί να μιλάμε ως Κ.Κ.Ε. για αστική επανάσταση αφού τα φτωχότερα στρώματα ήταν η πλειοψηφία όσων αγωνίστηκαν και η αστική τάξη ολιγάριθμη;» Ασφαλώς, η αστική τάξη προσέλκυσε στα επαναστατικά της σχέδια ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες βίωναν και την εκμετάλλευση και τη φυλετικήθρησκευτική καταπίεση. 

  Πολλά είναι τα δημοτικά τραγούδια (δε γίνομαι κοπέλι στους αρχόντους), τα πολιτικά κείμενα (Ελληνική Νομαρχία) και τα αποσπάσματα από απομνημονεύματα των αγωνιστών (Φωτάκος-χειρότεροι από τους Τούρκους οι Κοτζαμπάσηδες) τα οποία δείχνουν την καταπίεση των φτωχών αγροτών και των εργαζομένων στη ναυτιλία από τους ομοεθνείς τους. Η εξέγερση στην Ύδρα ξεκίνησε από τον ναυτεργάτη Αντώνη Οικονόμου. Τα φτωχότερα στρώματα όμως δεν διέθεταν τότε συνείδηση της ταξικής τους θέσης και των αιτιών αυτής της θέσης, ούτε ένα πρόγραμμα για την προώθηση των δικών τους συμφερόντων. Όπως γράφεται σε κείμενο της έκδοσης, «το 1821 για τους κοτζαμπάσηδες και το οθωμανικό φεουδαρχικό σύστημα ήταν αργά για τους εργάτες  ήταν νωρίς». Στήριξαν επομένως τα φτωχότερα στρώματα το σχέδιο της αστικής τάξης, γιατί ήταν το μόνο ρεαλιστικό για την απελευθέρωση από την οθωμανική καταπίεση. Γενικότερα κάθε ιστορικό γεγονός κρίνεται το στόχο του, από το συμφέρον της τάξης το οποίο προωθεί, από το ποια αντίθεση επιλύει. Άλλωστε και στις άλλες Επαναστάσεις πλειοψηφούσε αναγκαστικά το αγροτικό στοιχείο. Αυτό όμως προφανώς δεν αναίρεσε τον αστικό τους χαρακτήρα. 

   Το έθνος-κράτος και η κατάργηση των νομοθετικών διακρίσεων (πχ. καταργήθηκε και για τα φτωχότερα στρώματα το καθεστώς του ραγιά) αποτελούσαν την επαναστατική απάντηση της εποχής στα αδιέξοδα της φεουδαρχικής εξουσίας, αλλά δεν οδήγησαν στην κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ανεργίας και των ανισοτήτων όχι επειδή προδόθηκε η αστική επανάσταση, αλλά επειδή ως αστική επανάσταση δε θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι τέτοιο. Αλληλένδετο με το παραπάνω είναι και το ερώτημα «μήπως δεν ολοκληρώθηκε η αστική επανάσταση; Μήπως δε δημιουργήθηκε αστικό κράτος; Μήπως χρειάζεται και σήμερα ένα αγώνας των δυνάμεων της δημοκρατίας;». 

   Το κείμενο «Τα συντάγματα της αστικής επανάστασης του 1821», περιέχει τα προεπαναστατικά συνταγματικά σχεδιάσματα, τις επιδράσεις των υπαρχόντων τότε αστικών συνταγμάτων στην Επανάσταση, τα τοπικά πολιτεύματα (μεταξύ των οποίων και ο οργανισμός Δυτικής Χέρσου Ελλάδος με έδρα εδώ στο Μεσολόγγι) το πρώτο διάστημα και τα συντάγματα των Εθνοσυνελεύσεων. Αναδεικνύονται τα κοινά σημεία όλων των παραπάνω (καθολικό δικαίωμα ψήφου, αντιπροσωπευτικό σύστημα, διάκριση των εξουσιών). 

   Σύντροφοι και μόνο η ύπαρξη συντάγματος είναι απόδειξη ύπαρξης αστικού κράτους. Επιπλέον, το κείμενο «Η περίοδος διακυβέρνησης του Ιωάννη Καποδίστρια» δείχνει ότι ακριβώς η συγκρότηση αστικού κράτος ήταν ο στόχος του καποδιστριακού συγκεντρωτισμού και η ταχύτητα του αστικού μετασχηματισμού ήταν το σημείο διαπάλης με την εδρεύουσα στην Ύδρα αντιπολίτευση κατά του Καποδίστρια.       Χαρακτηριστικός της σχέσης ανάμεσα στην αστική στόχευση για έθνος-κράτος, τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τον ηρωισμό είναι ο διάλογος του Παπαφλέσσα με συμπολεμιστή του στο Μανιάκι «-Να πάρουμε το βουνό, θα μας αφανίσει ο Ιμπραήμ-Δεν είμαστε πλέον κλέφτες να τρέχουμε σαν τα τσακάλια στα βουνά είμαστε κράτος και εγώ ο μινίστρος των εσωτερικών και στεκόμαστε εδώ για να δείξουμε ποιος έχει εδώ την εξουσία». Απόδειξη μια κρατικής λειτουργίας, ή έστω της μέριμνας για κάτι τέτοιο μελλοντικά,  είναι και η διάσωση από τον Ι. Παπαδιαμαντόπουλου του υπηρεσιακού του αρχείου όσο βρίσκεται στο Μεσολόγγι. 

  Καμιά αστική επανάσταση δεν επικράτησε πλήρως, χρειάστηκε συμβιβασμούς με το προηγούμενο κοινωνικό σύστημα. Ο θεσμός της Γερουσίας για παράδειγμα στη γαλλική δημοκρατία ήταν μια «κίνηση καλής θέλησης» προς όσους έχασαν του τίτλους ευγενείας. Και στην Ελλάδα έγινε αυτό δε λύθηκαν όλα το 1830 με την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας. Η Επανάσταση του 1843 έδωσε σύνταγμα, Το 1862 έγινε η έξωση Όθωνα. Το 1875 κατοχυρώθηκε η αρχή της δεδηλωμένης επί Τρικούπη. Το 1923 ολοκληρώθηκε η αγροτική μεταρρύθμιση. Το σχετικά πρόσφατο 1977 καθιερώθηκε η δημοτική γλώσσα. Το 1830 όμως έγινε το αποφασιστικό βήμα, τότε άλλαξε χέρια η εξουσία, τότε άλλαξε η εποχή. 

   Το 1917 η εποχή άλλαξε ξανά. Και στη Ρωσία το 1917 είχαν μείνει άλυτα αστικά ζητήματα. Τα έλυσε η εργατική εξουσία. Οι εποχές δε γυρίζουν πίσω για να ζητήσουμε σήμερα μια «δημοκρατική» επανάσταση, να δούμε τι είναι το επαναστατικό σήμερα χρειάζεται. «Ποια ήταν όμως η στάση των Μεγάλων Δυνάμεων απέναντι στην Επανάσταση;» Το κείμενο «Σχετικά με τον ρόλο των ξένων δυνάμεων» είναι περιεκτικό και ως προς τη στάση τους και ως προς τις εσωτερικές διεργασίες σε κάθε μεγάλη δύναμη. Η στάση των «Μεγάλων Δυνάμεων» απέναντι στην Επανάσταση σχετιζόταν με τη συνολικότερη τοποθέτησή τους στο «Ανατολικό Ζήτημα», δηλαδή στη θέση τους για την τύχη των εδαφών της αποδυναμωμένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

   Τα ιδιαίτερα συμφέροντα των «Μεγάλων Δυνάμεων» απέρρεαν πρώτα απ’ όλα από το επίπεδο της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξής τους και τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, οδηγώντας σε αλληλοσυγκρουόμενα σχέδια για το μέλλον της Ελληνικής Επανάστασης. Η Τσαρική Αυτοκρατορία επιθυμούσε να αξιοποιήσει την Επανάσταση, όπως και κάθε επαναστατικό κίνημα στη Βαλκανική Χερσόνησο, προκειμένου να εξαπολύσει ένα καινούριο πόλεμο εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και να βρει διέξοδο στη Μεσόγειο. Η Βρετανική Αυτοκρατορία ως η πιο αναπτυγμένη καπιταλιστική δύναμη. εκτίμησε ότι η συγκρότηση ενός ανεξάρτητου αστικού έθνους κράτους που θα βρισκόταν σε στενή συμμαχία μαζί της, θα αποτελούσε εμπόδιο για τα τσαρικά σχέδια και θα εξασφάλιζε τη συνέχιση της κυριαρχίας της στα κρίσιμα για το διεθνές εμπόριο νερά της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ανάλογη ήταν και η θέση της Γαλλίας. Αντίθετα, σταθερά αρνητική στάση κράτησε η Αυστρουγγρική  Αυτοκρατορία, η οποία θεωρούσε ότι η νίκη της Επανάστασης θα διατάρασσε τις ισορροπίες στην Ευρώπη. 

   Μαθαίνουμε πράγματα από την Επανάσταση και από την έκδοσή μας; Μαθαίνουμε Όποιος και αν είναι ο συσχετισμός (και σήμερα είναι αρνητικός) όσο διαμορφώνονται οι υλικές προϋποθέσεις, η μεταβολή του κοινωνικού και οικονομικού σχηματισμού είναι δεδομένη. Η κραταιά Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν απέτρεψε την ευόδωση της Επανάστασης και μάλιστα σε μια εποχή όπου η ήττα του Ναπολέοντα και η συγκρότηση της «Ιεράς Συμμαχίας» διαμόρφωσαν έναν δυσμενή διεθνή συσχετισμό για τις αστικές δυνάμεις. Άλλο το οποίο μαθαίνουμε. Η Επανάσταση απαίτησε οργάνωση, προετοιμασία, προσήλωση στον στόχο, πειθαρχία, φροντίδα, πρωτόβουλο πνεύμα. 

   Η Φιλική Εταιρία ως επαναστατική οργάνωση της αστικής τάξης, ως πρωτοπορία της, διαδραμάτισε τον κεντρικό ρόλο. Ήταν αυτή που προσανατολίστηκε από τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της αστικής τάξης και ξεπέρασε τις συγκρούσεις συμφερόντων, τις αναστολές και τις επιφυλάξεις των διαφορετικών μερίδων της. Ήταν αυτή που διαμόρφωσε ένα επαναστατικό σχέδιο ανεξάρτητο από τη στάση των «Μεγάλων Δυνάμεων» της εποχής και στηριγμένο σε εκείνες τις κοινωνικές-ταξικές δυνάμεις που είχαν συμφέρον να επαναστατήσουν. Ήταν αυτή που οργάνωσε τους επαναστάτες, που προετοίμασε (ηθικά και υλικά) την Επανάσταση και την έκρηξή της. «Κόμμα της Επανάστασης» χαρακτήρισαν αρκετοί ιστορικοί την Φιλική Εταιρία. Όσα στοιχεία είχε η Φιλική Εταιρία απαιτεί κάθε αγώνας για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Υλική βέβαια δύναμη της Επανάστασης ήταν οι λαϊκές μάζες. Αυτές απέρριψαν τις συμβουλές «να κάτσουν ήσυχα και να ασχοληθούν με τη δουλειά τους», πολέμησαν με ενθουσιασμό, πολέμησαν ηρωικά, ζημιώθηκαν, προσέφεραν ακόμη και τη ζωή τους στην Επανάσταση.  

   Είναι παράδειγμα ο τότε αγώνας των λαϊκών μαζών. Οι λαϊκές μάζες είναι η υλική δύναμη κάθε επανάστασης, ανεξάρτητα από τον χαρακτήρα της κάθε επανάστασης. Αυτό αποτυπώνεται στο στίχο «Αντάρτης κλέφτης παλικάρι πάντα είναι ο ίδιος ο λαός». Ένα ακόμη μαθαίνουμε, η πάλη του παλιού με το καινούριο δε σταματά. Οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής και η συγκρότηση αστικών κρατών αποτελούσαν συντελεστή προόδου για την ιστορία της ανθρωπότητας στις αρχές του 19ου αιώνα, σήμερα μεταβλήθηκαν σε εμπόδιό της. 

   Η σημερινή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και η ολοένα μεγαλύτερη αντίφασή τους με τις υφιστάμενες σχέσεις παραγωγής, εκδηλώνεται με όλο και μεγαλύτερη οξύτητα: με οικονομικές κρίσεις, φτώχεια, ανεργία, πείνα, πολέμους και προσφυγιά. Με μια όλο και μεγαλύτερη αναντιστοιχία ανάμεσα στις σύγχρονες δυνατότητες και ανάγκες των ανθρωπίνων κοινωνιών από τη μια, και την υπονόμευσή τους από το καπιταλιστικό κέδρος από την άλλη. Ο τεράστιος πλούτος που παράγεται από την εργατική τάξη δεν αντανακλάται στην ποιότητα ζωής των εργαζομένων. Τα άλματα στην επιστήμη και την τεχνολογία δεν αξιοποιούνται για τη διευρυνόμενη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Αντίθετα, γίνονται εργαλείο στα χέρια του κεφαλαίου για την περαιτέρω ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. 

   Με το 1821, ασχολείται και η αστική τάξη από τα πρώτα χρόνια της εξουσίας της. Διαμορφώνει τη δική της «ανάγνωση» και «μνήμη» του παρελθόντος, το δικό της αξιακό κώδικα στο σήμερα και τη δική της ατζέντα για το μέλλον. Ο ορισμός της 25ης Μαρτίου ως επέτειο της Επανάστασης από τον Όθωνα το 1938 ήταν αφετηρία αυτής της διαδικασίας. «Συγκολλητική» ουσία όλων των αστικών αφηγήσεων άλλες περισσότερο εθνικιστικές και άλλες περισσότερο κοσμοπολίτικες παραπάνω είναι το ιδεολόγημα της «εθνικής ενότητας» και «ομοψυχίας». 

   Να διευκρινίσουμε πρώτα ότι ο όρος «εθνική ενότητα» δε σημαίνει την επιθυμία της πλειοψηφίας για ελευθερία από τον οθωμανικό ζυγό, δε σημαίνει την πληθυσμιακή πολιτισμική, γλωσσική ενότητα, αυτά υπήρχαν σε ένα βαθμό. Σημαίνει κοινότητα συμφερόντων, υπαγωγή για την ακρίβεια των συμφερόντων όλων στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Σημαίνει σήμερα να μη βλέπει ο εκμεταλλευόμενος την ταξική εκμετάλλευση, να θεωρεί την αδικία και την ανισότητα φυσικό φαινόμενο ή ατομική του αδυναμία. Ασχολείται φυσικά και η σοσιαλδημοκρατία με το 1821. Ήδη κατά την πρώτη διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (1981) διαμορφώθηκε η θεώρηση μιας δημοκρατικής επανάστασης ενάντια στην αντιδημοκρατική και ξεπουλημένη στους ξένους δεξιά. 

   Για να γυρίσουμε όμως στο θέμα μας. Θα αναρωτιόταν κανείς. Μα, το Κ.Κ.Ε. αναγνωρίζει προοδευτικό ρόλο στην αστική τάξη το 1821, γιατί η αστική τάξη εξανίσταται; Μα γιατί δεν έχει τέτοιο ρόλο σήμερα. Τουναντίον, φοβάται τόσο τις έννοιες ιστορική εξέλιξη, διαδοχή των κοινωνικών σχηματισμών, επανάσταση, ώστε αποστασιοποιείται ακόμη και από τη δική της. 

  Συνοψίζοντας, η αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού, η εθνική χειραφέτηση, η δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, οι μετασχηματισμός της οικονομίας από φεουδαρχική σε καπιταλιστική, η διαμόρφωση φιλελεύθερων θεσμών ή έστω η εκκίνηση των παραπάνω ήταν ένα σημαντικό βήμα στην ανθρώπινη πρόοδο. 

  Τότε ήταν η ώρα της αστικής τάξης, ως επικεφαλής ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων, να κάνει το αυτό βήμα. Τώρα όμως είναι η ώρα της εργατικής τάξης να κάνει το επόμενο βήμα, τον σοσιαλισμό.

ΚΚΕ, πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας !

 

Σε ευχαριστούμε ΚΚΕ !

 

Να γιατί το πολιτικό προσωπικό της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα χύνει κροκοδείλια δάκρυα για την Ουκρανία!

«Ανοίγουν» οι δουλειές του κεφαλαίου στην αγορά του LNG

Σαν έτοιμος από καιρό, με τις πλάτες ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων, ο ελληνόκτητος στόλος ετοιμάζεται για νέες χρυσές δουλειές, μετατρέποντας τον πόλεμο σε ευκαιρία κερδοφορίας

Μερίδιο σε μπίζνες δισεκατομμυρίων διεκδικούν ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι και στην Ελλάδα, κυρίως των Μεταφορών και της Ενέργειας, στο έδαφος των σφοδρών ανταγωνισμών για τις πηγές, την αγορά, τους διαδρόμους και τρόπους μεταφοράς της Ενέργειας, που περνούν σε άλλη φάση με τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η «ανάγκη» των ευρωενωσιακών μονοπωλίων για ενεργειακή ασφάλεια και πιο γρήγορη απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο βρήκαν προετοιμασμένους τους Ελληνες εφοπλιστές, οι οποίοι «κινητοποιήθηκαν» έγκαιρα από την οσμή του χρήματος που αναδίδουν οι ανταγωνισμοί. Τα νέα δεδομένα, μάλιστα, τους κάνουν να τρίβουν τα χέρια τους για τις ευκαιρίες που ξανοίγονται μπροστά τους από τη μεταφορά LNG (υγροποιημένο φυσικό αέριο).
Από το 2016, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τότε που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πηγαινοερχόταν στην Αμερική για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου, οι Ελληνες εφοπλιστές είχαν εξασφαλίσει την πρωτιά στη μεταφορά φορτίων αμερικανικού LNG σύμφωνα με επίσημα στοιχεία. Τα περισσότερα φορτία μετέφερε ο όμιλος Αγγελικούση (39 φορτία μόνο το 2018, σύμφωνα με το «Bloomberg») και ακολουθούν η «GasLog» και «GasLog Partners», με 37 φορτία, ο όμιλος Τσάκου κ.λπ.

                               «Πολυδιάστατα» κέρδη χωρίς προηγούμενο

Ποια είναι τα καινούργια στοιχεία που μετατρέπουν τον πόλεμο και την καταστροφή σε ευκαιρία για τους επιχειρηματικούς κολοσσούς, ανάμεσά τους και τις μεγαλύτερες ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες;
Σύμφωνα με την τελευταία ετήσια ανάλυση για το LNG από τη «Shell», το παγκόσμιο εμπόριο LNG αυξήθηκε κατά 6% και συγκεκριμένα σε 380 εκατομμύρια τόνους το 2021. Ο κύριος «συνεταίρος» των εφοπλιστών, δηλαδή οι ΗΠΑ, «ηγήθηκαν της αύξησης των εξαγωγών με ετήσιο ρυθμό 24 εκατομμυρίων τόνων. Επιπλέον, αναμένεται να γίνουν ο μεγαλύτερος εξαγωγέας LNG στον κόσμο το 2022 (...) Συνολικά, η παγκόσμια ζήτηση LNG αναμένεται να υπερβεί τους 700 εκατομμύρια τόνους ετησίως έως το 2040, αύξηση δηλαδή κατά 90% σε σχέση με τη ζήτηση το 2021. Το LNG αναμένεται να παίξει βασικό ρόλο για την περαιτέρω χρήση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας». Πρόκειται για εκτιμήσεις της αγοράς που προμηνύουν χρυσές δουλειές για τους ναυτιλιακούς ομίλους, με τον ελληνόκτητο στόλο να διεκδικεί αυξημένο μερίδιο.
Στις 16 Μάρτη η αμερικανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι εξουσιοδότησε τη «Cheniere Energy» να αυξήσει τις εξαγωγές φορτίων LNG από τους σταθμούς της, «προκειμένου να ενισχυθεί η Ευρώπη». Οι κύριοι μεταφορείς LNG από τους σταθμούς της εν λόγω εταιρείας είναι οι εταιρείες των ομίλων Λιβανού, Μαρινάκη, ενώ τον περασμένο Νοέμβρη φέρεται να ναύλωσε και ένα πλοίο του ομίλου Προκοπίου.
Υπενθυμίζεται ότι οι Ελληνες εφοπλιστές διαθέτουν ήδη τον μεγαλύτερο σε αξία στόλο από LNG carriers, ύψους 19,1 δισ. δολάρια, ενώ σύμφωνα με νεότερα στοιχεία του οίκου δεδομένων VesselsValue για το 2021, παρήγγειλαν άλλα 18 πλοία LNG, συνολικής αξίας 3,63 δισ. δολαρίων και 14 πλοία LPG (υγραερίου) αξίας 823 εκατ. δολαρίων, το σύνολο κοντά 4 δισ. δολάρια.
«Πρόκειται για εκρηκτική αύξηση», σημειώνεται, καθώς «οι αριθμοί αυτοί κατατάσσουν τους Ελληνες στην πρώτη θέση της λίστας των εφοπλιστών με τις μεγαλύτερες επενδύσεις στους κλάδους των gas carriers, σε παγκόσμιο επίπεδο, διαδραματίζοντας, παράλληλα, πρωταγωνιστικό ρόλο».
Ετοιμάζονται δηλαδή να πέσουν με τα μούτρα στο «ψητό» της μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου από όλες τις αγορές. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι ο όμιλος Αγγελικούση έχει δημιουργήσει κοινοπραξία με τη «Nakilat» του Κατάρ (συμμετέχει με 40%) και παράλληλα «τρέχουν» ναυπηγικό πρόγραμμα τεσσάρων πλοίων LNG carriers στη Νότια Κορέα. Το Κατάρ υλοποιεί - όπως αναφέρει ο ναυτιλιακός Τύπος - «γιγαντιαίο project, ύψους σχεδόν 30 δισ. δολαρίων, με στόχο να αυξήσει τις εξαγωγές και να περιορίσει στο ελάχιστο τον ανταγωνισμό».
                               Κόμβος ενεργειακών ανταγωνισμών

Το σχέδιο μετατροπής της χώρας σε ενεργειακό κόμβο και «πύλη εισόδου» του LNG στην Ευρώπη αποτυπώνεται και στα διάφορα «project» που «τρέχουν» αυτή την περίοδο με πρωταγωνιστές τους εφοπλιστές, για την αποθήκευση υγροποιημένου φυσικού αερίου - και όχι μόνο. Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Στο έργο του πλωτού σταθμού στην Αλεξανδρούπολη συμμετέχει η εταιρεία «GasLog», του ομίλου Λιβανού.
• Σε πλήρη εξέλιξη είναι το «mega project» - αντίστοιχο με αυτό στην Αλεξανδρούπολη - για πλωτή δεξαμενή υγροποιημένου φυσικού αερίου (FSRU) της «Motor Oil» (όμιλος Βαρδινογιάννη) στους Αγίους Θεοδώρους. Η επένδυση εκτιμάται ότι θα ξεπεράσει τα 370 εκατ. ευρώ. Το πρόγραμμα ξεκίνησε από το 2018 και η λειτουργία της δεξαμενής σχεδιάζεται για το τέλος του 2023. Στόχος, όπως αναφέρεται, είναι ο σταθμός αυτός να γίνει η «νότια ενεργειακή πύλη» της χώρας, με παράλληλη λειτουργία ενός συστήματος αγωγών που θα καλύπτουν τόσο την Πελοπόννησο όσο και τερματικά λιμάνια, εξυπηρετώντας μεγάλα πλοία μεταφοράς LNG, με «συμβολή στην ενεργειακή κάλυψη των Βαλκανίων και από εκεί και πέρα της Ευρώπης».
• Στις 3 Μάρτη αδειοδοτήθηκε ο πλωτός σταθμός υγροποιημένου φυσικού αερίου στο λιμάνι του Βόλου, υπό τον τίτλο «ΑΡΓΩ». Το έργο έχει αναλάβει η «Μediterranean Gas», μέτοχοι της οποίας «έχουν επενδύσεις και στη ναυτιλία», ενώ συνεργάζεται ήδη με την αμερικανική «ExxonMobil» για την εισαγωγή υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Ελλάδα, «μέσω αποκλειστικής συμφωνίας δεκαετούς προμήθειας». Στόχος της είναι, όπως αναφέρει στην ιστοσελίδα τους, να μετατρέψει το λιμάνι του Βόλου σε «διεθνή κόμβο ενεργειακής προμήθειας».
• Τον Δεκέμβρη του 2021 και τον Φλεβάρη του 2022 αδειοδοτήθηκαν από τη ΡΑΕ συνολικά τρία «projects» για πλωτούς σταθμούς αποθήκευσης LNG και Bio-LNG, ικανότητας παραγωγής Ενέργειας μεταξύ 50 MW και 200 MW, στη Χίο, στην Κω και τη Λέσβο, για λογαριασμό της εταιρείας «Blue Sea Power».
• Η «Maran Gas» του ομίλου Αγγελικούση, πέρα από το γεγονός ότι διαθέτει πλέον 50 πλοία μεταφοράς LNG, είναι ιδιοκτήτρια και μίας πλωτής δεξαμενής αποθήκευσης υγροποιημένου φυσικού αερίου FSRU, 173.400 κυβικών μέτρων, με κόστος πάνω από 300 εκατ. ευρώ.
• Πληροφορίες αναφέρουν ότι υπάρχει σχέδιο για την ανάπτυξη αυτόνομης υποδομής FSRU στη Θεσσαλονίκη από την «Elpedison», κοντά στη μονάδα ηλεκτροπαραγωγής.
• Ο εφοπλιστής Προκοπίου, που πήρε και τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, σχεδιάζει τη δημιουργία πλωτής μονάδας υγροποιημένου φυσικού αερίου μαζί με σταθμό ηλεκτροπαραγωγής. Ο όμιλος διαθέτει 13 πλοία LNG, αναμένεται να παραλάβει άλλα δύο, ενώ μεταξύ των πλοίων είναι δύο που μπορούν να λειτουργούν και ως FSRU.
• Σε εξέλιξη είναι το ευρωπαϊκό συγχρηματοδοτούμενο έργο «Poseidon Med II», που ξεκίνησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνη του 2015. Αφορά τη δημιουργία του ρυθμιστικού πλαισίου για τον ανεφοδιασμό LNG από ελληνικά λιμάνια και ήδη έχουν προκριθεί Πειραιάς, Πάτρα, Ηράκλειο, Ηγουμενίτσα, ενώ έχουν συμπεριλάβει και το λιμάνι της Λεμεσού. Στόχος είναι η δημιουργία υποδομών στα λιμάνια αυτά για να ανεφοδιάζονται πλοία που καίνε ως καύσιμο LNG.

«Project» που πληρώνει πανάκριβα ο λαός

Στη βάση όλων των παραπάνω είναι οι συμφωνίες που κλείνουν οι κυβερνήσεις και οι νόμοι που ψηφίζουν με την αγαστή συνεργασία όλων των αστικών κομμάτων, καθώς είναι κοινή η στρατηγική τους για τη μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό κόμβο.

Η σημερινή κυβέρνηση παρέλαβε στρωμένο έδαφος από τον ΣΥΡΙΖΑ, που «έτρεξε» όσο κανείς τον σχεδιασμό του κεφαλαίου να μπει η χώρα γερά στο ενεργειακό παιχνίδι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον λαό, από τους κινδύνους της εμπλοκής σε αδυσώπητους ανταγωνισμούς.

Χαρακτηριστικές ως προς αυτό είναι οι εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά, όπου ο σχεδιασμός της συνεκμετάλλευσης αναθερμαίνεται, σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, όπως έδειξαν η συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν και οι κατοπινές δηλώσεις Παναγιωτόπουλου - Ακάρ από τη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ, την περασμένη Τετάρτη.

Η σύμπλευση όλων των αστικών κομμάτων σ' αυτόν τον σχεδιασμό για τα κέρδη των ομίλων είναι εκκωφαντική και αποτυπώθηκε στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για τον πόλεμο στην Ουκρανία και την ελληνική συμμετοχή.

Λίγες μέρες μετά, ο πρωθυπουργός περιέγραφε το σχέδιο σε συνέντευξή του στον «Alpha»: «Θα χρειαστούμε φυσικό αέριο. Το ερώτημα είναι από πού θα το βρούμε. Θα μειώσουμε την εξάρτησή μας από το ρωσικό φυσικό αέριο. Πώς θα το κάνουμε αυτό; Με περισσότερο φυσικό αέριο το οποίο θα εισάγουμε μέσα από πλοία, το λεγόμενο LNG.

Πώς θα φτάσει αυτό το αέριο μέσα στο ελληνικό σύστημα; Με σταθμούς επαναεριοποίησης του φυσικού αερίου, όπως αυτός ο οποίος δρομολογείται, παραδείγματος χάρη, στην Αλεξανδρούπολη. Υπάρχουν και άλλα σχέδια, από άλλους σημαντικούς Ελληνες επιχειρηματίες, για νέους τέτοιους σταθμούς. Κατά συνέπεια αυτή είναι η διαδρομή την οποία πρέπει να ακολουθήσουμε και έχουμε τη δυνατότητα να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία και να κάνουμε την Ελλάδα ενεργειακό κόμβο».

Σχεδόν έξι χρόνια πίσω, ο Γ. Σταθάκης, τότε υπουργός Ενέργειας του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωνε από τις ΗΠΑ όπου βρισκόταν στις 12 Δεκέμβρη 2016: «Η Ελλάδα βρίσκεται στο σταυροδρόμι δύο ενεργειακών διαδρόμων. Ο ένας διατρέχει τη ΝΑ Μεσόγειο και ο δεύτερος διατρέχει τη ΝΑ Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι στο κέντρο αυτών των δύο και άρα υπάρχουν οι συνθήκες να εξελιχθεί σε ενεργειακό κόμβο, που θα συμβάλει στην ασφάλεια εφοδιασμού της Ευρώπης, μέσω της διαφοροποίησης των οδών ενεργειακού εφοδιασμού της. Στην κατεύθυνση αυτή δουλεύουμε».

Αυτά τα σχέδια επιταχύνονται τώρα με τον πόλεμο στην Ουκρανία, τροφοδοτώντας τις προσδοκίες μεγάλων ομίλων για αύξηση της κερδοφορίας τους, με τη στήριξη κρατικών και ευρωπαϊκών κονδυλίων και διευκολύνσεων.

Οσο για τους εργαζόμενους στεριάς και θάλασσας, τα λαϊκά στρώματα, όλα αυτά τα «project» του κεφαλαίου τα πληρώνουν πολύ ακριβά, με διαρκή και άγρια φοροληστεία, τσάκισμα των δικαιωμάτων και ένταση της εκμετάλλευσης, βάθεμα της ενεργειακής φτώχειας. Αλλά και με τις συνέπειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, κι ενώ βλέπουν το «μάτι του κυκλώνα» των ανταγωνισμών να έρχεται όλο και πιο κοντά...

Α. Ζ.

Αναδημοσίευση από τον Ριζοσπάστη