Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ σχετικά με την εξαγγελία του πρωθυπουργού για το δημοψήφισμα


Κάτω η κυβέρνηση.
Εκλογές τώρα.
Όχι στον ωμό εκβιασμό και την ιδεολογική τρομοκρατία σε βάρος του λαού.
Ο εκβιασμός δεν θα περάσει.



Η εξαγγελία του πρωθυπουργού για δημοψήφισμα σημαίνει ότι στήνεται ένας πελώριος μηχανισμός καταναγκασμού του λαού, όπου η κυβέρνηση και η ΕΕ θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα, τις απειλές, την προβοκάτσια για να γονατίσουν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, για να υφαρπάξουν το ναι στη νέα σύμβαση.
Το δημοψήφισμα πρόκειται να διεξαχθεί με έναν αντιδραστικό νόμο και βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τη θέση του ΚΚΕ με εκείνη της ΝΔ και των άλλων κομμάτων, παρότι αυτή είναι διαμετρικά αντίθετη, ενώ η στρατηγική της κυβέρνησης ταυτίζεται με της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και των παρατρεχάμενών τους.
Εκλογές τώρα. Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να τις επιβάλλουν και να τις υποδεχθούν με μαζικές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα. Με τη δράση και την ψήφο τους να καταφέρουν ένα ισχυρό πλήγμα στο αστικό πολιτικό σύστημα, να ανοίξουν το δρόμο για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, της εξουσίας των μονοπωλίων.

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ για τις δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα


Η επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και οι δηλώσεις του μετά από τη συνάντηση δείχνουν ότι η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι πανικόβλητη μπροστά στην άνοδο του ταξικού εργατικού - λαϊκού κινήματος και ταυτόχρονα επιχειρεί να καλλιεργήσει στο λαό το φόβο.
Εκείνοι που έκαναν σημείο αναφοράς τους το Δεκέμβρη του 2008 και την Κερατέα, μιλώντας για εξεγέρσεις, έρχονται τώρα να επαναλάβουν τα ίδια που νύχτα μέρα ακούγονται από τα μεγαλοαστικά κόμματα περί κοινωνικής συνοχής και δημοκρατικής ομαλότητας. Αποδεικνύουν έτσι ότι η πολιτική τους είναι ένα εκκρεμές στο πλαίσιο πάντα της διαχείρισης του συστήματος. Εκείνο που φοβούνται είναι το συνειδητό κίνημα που έχει στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Επιβεβαιώνουν ότι θέλουν και τις εκλογές ως μέσο εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης και για να διαχειριστούν την καπιταλιστική κρίση και όχι ως ένα μέσο που μπορεί να επιφέρει ένα βαθύ ρήγμα στο αστικό πολιτικό σύστημα.
Κοινωνική συνοχή δεν μπορεί να υπάρχει σε μια ταξική κοινωνία. Αν υπάρξει, θα σημαίνει υποταγή του λαού για να τον λιώσει ο οδοστρωτήρας των μονοπωλίων και η πολιτική που τα υπηρετεί.


                                                           31-10-2011

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου είναι αδιαπραγμάτευτη

Συζήτηση με την ηθοποιό Μπέττυ Βαλάση

«Το να αγαπήσει ένας άνθρωπος έναν άλλο είναι ίσως το δυσκολότερο έργο, το έσχατο, η τελευταία δοκιμασία και η απόδειξη, η δουλειά για την οποία όλες οι άλλες δουλειές δεν είναι παρά προετοιμασία» (Rainer Maria Rilke)...
Μια σύγχρονη μαύρη κωμωδία πάνω στο θέμα της ανθρώπινης μοναξιάς και της ανάγκης που υπάρχει για επικοινωνία, αγάπη και συντροφικότητα, παρουσιάζεται, στο θέατρο «Βασιλάκου». Το έργο του Καναδού Μόρις Πάνιτς «Η θεία κι εγώ» ανεβαίνει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με την Μπέττυ Βαλάση και τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια. Μετάφραση: Γιώργος Βάλαρης. Απόδοση: Αντώνης Γαλαίος. Σκηνικά - κοστούμια: Αναστασία Αρσένη. Φωτισμοί: Ανδρέας Μπέλης.
Μια ζωή θέατρο
Τέλειωσε τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, με δασκάλους τους: Αγγ. Τερζάκη - Αιμ Χουρμούσιο - Σωκ. Καραντινό - Θ. Κωτσόπουλο - Στ. ΒόκοΒιτς - Κατ. Παξινού - Μ. Μυράτ - Ελ. Χαλκούση - Β. Διαμαντόπουλο... Στο θέατρο συνεργάστηκε με τους θιάσους: Κατράκη - Μουσούρη - Ηλιόπουλο - Κούρκουλο - Φέρτη - Καλογεροπούλου - Μελίνα Μερκούρη, με το Εθνικό Θέατρο, με το Κρατικό Θέατρο.
Στον κινηματογράφο έπαιξε στις ταινίες: «Ανοιχτή Επιστολή» του Γ. Σταμπουλόπουλου, «Κυ­νηγοί» του Θ. Αγγελόπουλου, «1922» του Ν. Κούνδουρου, «Κραυγή γυναικών» του Ζυλ Ντασσέν, «Γλυκειά Πατρίδα» του Μ. Κακογιάννη, «Ο Θανάσης και το καταραμένο φίδι» του Ντ. Κουτσουρίδη. Στην τηλεόραση σειρές με τους σκηνοθέτες: Γρ. Γρηγορίου «Λωξάντρα», Γ. Σμαραγδή «Χατζη-εμμανουήλ», Γ. Διαμαντόπουλο «Προς Οφρύνιο» & «Παρέλαση», Α. Θωμόπουλο «Οτέλ Αμόρε» & « Ερασιτέχνης άνθρωπος». Αυτά... Και όσα ξέχασα...


Μ' αυτό το σεμνό βιογραφικό παρουσιάζεται στο πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Η θεία μου κι εγώ», η επί 40 και πλέον χρόνια στο θέατρο, Μπέττυ Βαλάση. Η σπουδαία μας ηθοποιός, σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, στο δύσκολο - καθότι στο μεγαλύτερο μέρος του έργου δεν μιλάει - ρόλο. Οι σιωπές της είναι συγκλονιστικές. Αλλά και η γενναιοδωρία της, όταν μιλάει για τους συναδέλφους της και συντελεστές της παράστασης εξηγούν το λόγο για τον οποίο η Μπέττυ Βαλάση είναι τόσο αγαπητή.
Μετά από έξι χρόνια απουσίας από το θεατρικό σανίδι η Μπέττυ Βαλάση επανέρχεται στη σκηνή σ' ένα πολύ ωραίο έργο και μια εξαιρετική δουλειά. «Εξι χρόνια» - εξηγεί η Μπέττυ Βαλάση - «για σοβαρούς λόγους υγείας έλεγα όχι. Είχα την τύχη κάθε χρόνο να έχω πρόταση, αλλά φοβόμουν. Κάποια στιγμή μου τηλεφώνησε ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, με τον οποίο δεν έτυχε να δουλέψω. Ούτε και με τον Πέτρο (Ζούλια) είχα δουλέψει, αλλά είχα δει κάποιες δουλειές του και μου άρεσαν πολύ. Οταν έγινε το τηλεφώνημα γι' αυτή τη δουλειά, αρχικά είχα πάλι ενδοιασμούς, αλλά δεν ξέρω πώς έγινε αυτό το κλικ και είπα ναι. Και καλά έκανα. Ο Χρήστος είναι ένας εξαιρετικός συνάδελφος και πολύ καλός ηθοποιός. Εχω μάθει από μικρή μέχρι τώρα να είμαι μαθήτρια. Ο Ζούλιας έχει πολύ ταλέντο. Είναι χαρισματικός, ευαίσθητος, έξυπνος, έχει αισθητική. Και η Αναστασία Αρσένη (σκηνογράφος) είναι επίσης εξαιρετική και σ' αυτήν την παράσταση έκανε εξαιρετικά πράγματα. Ο Κώστας Μπάλας, που είναι ηθοποιός και τα τελευταία χρόνια κάνει παραγωγές, έχει καταφέρει να ανεβάζει ποιοτικές παραστάσεις που πηγαίνουν και πολύ καλά. Ηταν, λοιπόν, μια ευτυχής συγκυρία για μένα η φετινή δουλειά».
Η κωμωδία διαδέχεται το δράμα
Ενας ιδιόρρυθμος ανιψιός (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) αναγκάζεται να επισκεφθεί και να συμβιώσει με την από χρόνια χαμένη υπερήλικη θεία του (Μπέττυ Βαλάση) λίγο προτού αυτή αναχωρήσει από τη ζωή. Το απρόσμενο αυτό ντουέτο περνά όλη την γκάμα των αισθημάτων και των καταστάσεων. Η κωμωδία διαδέχεται το δράμα, η εχθρότητα τη συμφιλίωση, σ' ένα σκηνικό παιχνίδι εκπλήξεων και ανατροπών, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Είναι σα να παρακολουθεί κανείς μια ανελέητη πάλη μεταξύ δύο κολοσσιαίων μονομάχων, ένα απολαυστικό ρινγκ, πάνω σε όλα τα μεγάλα θέματα της ζωής.
«Το έργο» - λέει ο Μπέττυ Βαλάση - «είναι καταπληκτικά γραμμένο. Στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα πολλοί άνθρωποι δοκιμάζουν εντάσεις, συγκρούσεις και δυσκολίες στις σχέσεις της προσωπικής τους ζωής. Οι σχέσεις διαταράσσονται σοβαρά από εξωπραγματικές προσδοκίες, σύγχυση των ρόλων, προβλήματα επικοινωνίας, παρεμβάσεις τρίτων, δυσκολίες στη διαχείριση των οικονομικών τους πόρων. Τραυματικές εμπειρίες από την παιδική ηλικία και από προηγούμενες σχέσεις, ανασφάλειες, φόβοι και εσωτερικές συγκρούσεις πολλές φορές οδηγούν τους ανθρώπους στη μοναξιά. Αυτή η τραγική μοναξιά των ανθρώπων είναι η ουσία του έργου. Η ανάγκη, όμως, για επικοινωνία, αγάπη, τρυφερότητα, για ένα χάδι, δε φεύγει ποτέ. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του ο άνθρωπος ελπίζει».
Η ελπίδα, φλόγα που δε σβήνει
«Η ηρωίδα που παίζω μπορεί μια ζωή ολόκληρη να ήταν μόνη της. Εχει, όμως, μέσα της μια φλόγα. Εχει χιούμορ και κατανόηση. Ξέρετε, μπορεί να πικραίνεται ο άνθρωπος που νιώθει μοναξιά, να νιώθει απογοήτευση από τη ζωή του και είναι λογικό. Βέβαια, πολλές φορές οι άνθρωποι που δηλητηριάζονται από τις πίκρες της ζωής τους κλείνονται ερμητικά. Η ευλογία σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι να μη δηλητηριάζεται και να μην έρχονται στην επιφάνεια οι κακίες. Δεν το λέω γιατί είμαι καλό πλάσμα. Πέρασα πάρα πολλά στη ζωή μου, αλλά είχα την ευλογία να μη γίνω κακό, στριμμένο πλάσμα. Οταν πέρασα την περιπέτεια της υγείας μου, την πρώτη χρονιά που δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν σου κρύβω ότι έλεγα ας φύγω, δε θέλω να ζήσω... Αλλά η ιδεολογική μου τοποθέτηση, η κομματική μου ένταξη, ο χαρακτήρας μου, με έκαναν ξαφνικά να νιώσω ντροπή και μόνο που το σκέφτηκα. Είπα, είναι δυνατόν; Ο κόσμος υποφέρει, οι άνθρωποι δυστυχούν, νέα πλάσματα φεύγουν κι εγώ σκέφτομαι έτσι; Οχι. Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου είναι αδιαπραγμάτευτη. Σήκωσα ψηλά το κεφάλι και προχώρησα. Γι' αυτό και θυμώνω σήμερα με όσα γίνονται. Οργίζομαι μ' αυτήν την πολιτική που οδηγεί τον κόσμο στην εξαθλίωση, που τσαλακώνουν το δικαίωμά του να ζήσει με αξιοπρέπεια. Και από την άλλη, να προσπαθούν να κοροϊδέψουν τους ανθρώπους, παρουσιάζοντας το μαύρο άσπρο. Είναι ντροπή να λένε ότι τάχα ψηφίζουν αλλά έχουν πρόβλημα με τη συνείδησή τους. Αν έχεις συνείδηση δεν την διαπραγματεύεσαι. Δεν ντρέπονται. Αλλά κι ο κόσμος τι κάνει; Ολοι έχουμε ευθύνη. Τους ακούω να διαμαρτύρονται, να οργίζονται, αλλά φοβάμαι για το τι θα πράξουν πάλι μπροστά στις κάλπες. Χρόνια αυτό γίνεται. Αλλα λένε κι άλλα ψηφίζουν. Θέλω να ελπίζω όμως ότι ο κόσμος θα ανατρέψει τελικά αυτή την πολιτική, γιατί πραγματικά δεν πάει άλλο».


Στο επίκεντρο ο άνθρωπος...
  Η θεία μου κι εγώ!... 0 απέναντι μου κι εγώ! 0 θάνατος κι εγώ! Η ζωή κι εγώ! Εγώ κι εγώ!... Ενα ακροβατικό σκηνικό παιχνίδι, πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη. Μια σπαρακτική ανάβαση στην απελπισία της ανθρώπινης μοναξιάς. Ενα ταξίδι στην παιδική μνήμη και στο τραύμα, που έμεινε ανοιχτό στο χρόνο. Φως, σκοτάδι. Λόγια και σιωπή. Γέλιο και δάκρυ. Ανοιξη και χειμώνας. Μεγά­λος, μικρός, νιάτα και γηρατειά. Στο επίκεντρο του έργου ο άνθρωπος και μόνο αυτός. Μόνος αυτός. Ολομόναχος!
  Στο επίκεντρο του έργου η μία απέναντι στον άλλο. Περιμένουν. Αγανακτούν. Πολεμούν. Χαμογε­λούν, επικοινωνούν με το τίποτα, στο τίποτα, για το τίποτα. «Εχει ανάγκη ο ένας τον άλλο, για να ζήσει», φωνάζει απ' τα κατάβαθα του συγγραφικού του πηγαδιού ο Πάνιτς. Εχουμε ανάγκη την αγάπη. Χωρίς αυτήν είμαστε νεκροί πριν ζήσουμε και ζωντανοί νεκροί όσο ζούμε. 0 Κεμπ και η Γκρέις, οι δυο πόλοι της ίδιας μπαταρίας. 0 Κεμπ και η Γκρέις, οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος» (Πέτρος Ζούλιας).
                                                   

                                                  Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ

Προβοκάτορες εναντίον Π.Α.ΜΕ και οι ενωμένες αριστερές





Από τον ιδιαίτερα ταλαντούχο 
Iakovos Vais


(Προσέξτε τις λεπτομέρειες ... με ένα κλικ πάνω στο σκίτσο)








Αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους «αριστερούς» που συνεχίζουν, παρά το εξόφθαλμο του θέματος να υποστηρίζουν ότι οι προβοκάτορες και το παρακράτος είναι κομμάτι του κινήματος. Τη στιγμή μάλιστα που οι ηγεσίες των πολιτικών τους φορέων έχουν καταγγείλει τα περιστατικά της 20-10. Θέλει η π…...α να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει… θα έλεγα…



Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από Redfly 
Planet  και MY CRAZY GREATIONS

ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Υπάρχουν δυνατότητες κάλυψης των λαϊκών αναγκών


Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, μαζί με την ΕΕ τσάκισαν την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή της χώρας και μεγέθυναν το πρόβλημα της διατροφικής αυτάρκειας


Η πολιτική των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, της ΕΕ, της ΚΑΠ και του ΠΟΕ συνέθλιψαν την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή. Η συρρίκνωση της βιομηχανίας στον αγροτικό τομέα έγινε το βασικό χαρακτηριστικό τα τελευταία τριάντα χρόνια. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι ότι έκλεισαν τα δύο από τα πέντε εργοστάσια της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (φωτ.) το 2007 και τώρα τα άλλα τρία οδηγούνται στο ξεπούλημα
Η ολέθρια αυτή πολιτική οδήγησε τη χώρα στο θλιβερό σημείο να μην μπορεί να παράγει ούτε το ψωμί της! Το ψωμί του λαού ξεπουλήθηκε και αυτό στα κέρδη των μονοπωλίων και των πολυεθνικών. Η ένταξη της χώρας στην ΕΕ αποδεικνύεται καταστροφική σε όλα τα επίπεδα. Η αγροτική παραγωγή και η αγροτιά υπήρξαν ένα από τα μεγάλα θύματά της.
Μέχρι το 1981 το εμπορικό αγροτικό ισοζύγιο ήταν πλεονασματικό. Τι σημαίνει αυτό; Οτι με την παραγωγή αγροτικών προϊόντων όχι μόνο καλύπτονταν οι εγχώριες ανάγκες κατανάλωσης, αλλά ήμασταν σε θέση να κάνουμε και εξαγωγές. Από την ένταξη στην ΕΟΚ, τώρα ΕΕ, οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων άρχισαν να αυξάνουν και οι εξαγωγές να πέφτουν και η Ελλάδα άρχισε να αποκτά έλλειμμα στο εμπορικό αγροτικό ισοζύγιο. Η αγορά των 300 εκατομμυρίων, που θα «καταβρόχθιζε» την παραγωγή των αγροτών της χώρας, αποδείχτηκε μια μεγάλη πλάνη. Το 2009 το έλλειμμα στο αγροτικό ισοζύγιο έφτασε να είναι 2,3 δισ. ευρώ. Εφτασαν οι εισαγωγές αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων το 2010 να είναι 6,3 δισ. ευρώ! Και τώρα βγαίνουν αυτοί που οδήγησαν την αγροτική παραγωγή, τους μικρομεσαίους αγρότες και συνολικά τα λαϊκά στρώματα της χώρας σ' αυτό το χάλι, και εκβιάζουν ακόμα και με την τροφή του λαού! Αν δεν διευθετηθεί το χρέος, αν δεν γίνει πράξη το μνημόνιο - λένε στελέχη της κυβέρνησης - τότε δεν θα μπορούν να εισαχθούν ούτε τα απαιτούμενα τρόφιμα, γιατί η χώρα δεν έχει επάρκεια... Πρόκειται δηλαδή για απίστευτη πρόκληση, ενάντια στην κοινή λογική. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του υφυπουργού της κυβέρνησης Παπανδρέου Ντ. Ρόβλια που δήλωσε στον τηλεοπτικό σταθμό «ΑΛΤΕΡ» τη βδομάδα που πέρασε, πως αν δεν διευθετηθούν τα χρέη «δεν θα μπορούμε ν' αγοράσουμε ούτε ζάχαρη, γιατί όπως ξέρετε στην Ελλάδα δεν έχουμε επάρκεια» και επίσης αναφώνησε κάποια στιγμή πως «δεν θα μπορούμε ούτε σιτάρι να εισάγεται»..Τρομοκρατούν το λαό με τα αποτελέσματα της δικής τους ολέθριας πολιτικής!

Καταστροφική πολιτική

Η πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, της ΕΕ, της ΚΑΠ και του ΠΟΕ συνέθλιψε την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή και οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίους αγροτοκτηνοτρόφους να βγουν εκτός παραγωγής. Επέβαλε ποσοστώσεις που εμπόδιζαν την ανάπτυξη της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής, ενώ επίσης επιδοτούνταν οι χωματερές, δηλαδή να πετιέται η αγροτική παραγωγή με κοινοτική επιδότηση. Η ίδια πολιτική οδήγησε στο μαζικό ξεπούλημα συνεταιριστικών εργοστασίων ή και το κλείσιμό τους, ενώ ό,τι έχει απομείνει τα ξεπουλάει τώρα το μνημόνιο (π.χ. ΔΩΔΩΝΗ και ΣΕΚΑΠ). Παράλληλα διαλύθηκε η σποροπαραγωγή της χώρας, καθώς και η λιπασματοβιομηχανία, ενώ η αποβιομηχάνιση στον αγροτικό τομέα έγινε το βασικό χαρακτηριστικό τα τελευταία τριάντα χρόνια. Εφτασαν τα πράγματα σε σημείο να κλείσουν δεκάδες μεταποιητικές μονάδες στον καπνό, να κλείσουν οργανώσεις όπως η ΚΥΔΕΠ (δημητριακά) και η ΣΥΝΕΛ (λιπάσματα) και το πιο πρόσφατο τρανταχτό παράδειγμα είναι ότι έκλεισαν τα δύο από τα πέντε εργοστάσια της «Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης» το 2007 και τώρα τα άλλα τρία οδηγούνται στο ξεπούλημα.
Η εφαρμογή της ΚΑΠ και των συμφωνιών του ΠΟΕ μόνο αρνητικά αποτελέσματα είχε. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το μαλακό σιτάρι. Μαλακό σιτάρι σημαίνει αλεύρι και ψωμί. Η χώρα μέχρι το 1992 είχε πλεόνασμα στο εμπορικό αγροτικό ισοζύγιο. Από την αναθεώρηση της ΚΑΠ του 1992 και όλες τις επόμενες αναθεωρήσεις έγινε ελλειμματική σε μαλακό σιτάρι. Να αναφερθεί ότι το 1981 καλλιεργήθηκαν 7.281.747 στρέμματα, το 1992 καλλιεργήθηκαν 3.267.119 στρέμματα, το 2006 τα στρέμματα που καλλιεργήθηκαν ήταν1.650.000 και το 2010 έφτασαν τα 1.279.000. Δηλαδή το σιτάρι που χρειάζεται η χώρα για το ψωμί της εισάγεται μαζικά. Το κενό τώρα καλύπτεται με μαζικές εισαγωγές. Εξαιτίας των επιταγών της ΚΑΠ και του ΠΟΕ, η Ελλάδα έγινε πλέον ελλειμματική και στη ζάχαρη. Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εφάρμοσαν την πολιτική της ΕΕ να περιοριστεί η παραγωγή στο 50% της εθνικής ποσόστωσης και να μειωθεί η τιμή παραγωγού κατά 36,5%. Το αποτέλεσμα ήταν η τευτλοκαλλιέργεια να συρρικνωθεί δραματικά. Το 2005 είχαν καλλιεργηθεί 418.000στρέμματα με τεύτλα, ενώ το 2006 - πρώτη χρονιά εφαρμογής των νέων μέτρων της ΕΕ - καλλιεργήθηκαν 270.000 στρέμματα. Το 2007 καλλιεργήθηκαν κοντά στα 140.000στρέμματα και έφτασαν τα πράγματα να καλλιεργηθούν το 2010 136.000 στρέμματα και φέτος μόλις 58.000 στρέμματα. Το αποτέλεσμα είναι ότι ενώ η παραγωγή ζάχαρης ξεπερνούσε τους 320.000 τόνους πριν το 2006 και κάλυπτε τις ανάγκες της χώρας, χωρίς να χρειάζονται εισαγωγές, έφτασε φέτος να είναι μόλις 35.000 τόνοι (!) και να υπάρχει πλέον έλλειψη ζάχαρης στην ελληνική αγορά.
Από αυτήν την πολιτική κερδίζουν μόνο τα μονοπώλια και οι μεγάλες βιομηχανίες. Για παράδειγμα, στη ζάχαρη οι εισαγωγές γίνονται βασικά από τη Γαλλία, ενώ την ΕΒΖ επιδιώκουν να αγοράσουν δύο γερμανικοί όμιλοι. Από την άλλη, η κυβέρνηση ακολουθεί κατά γράμμα τις ευρωεντολές και αντί να δώσει μια τιμή που θα αφήνει ένα λογικό κέδρος στους τευτλοπαραγωγούς, προκειμένου να συνεχίσουν να καλλιεργούν, προτιμά τις εισαγωγές, που στην πράξη στοιχίζουν ακόμα πιο ακριβά! Το ίδιο ισχύει και για την κτηνοτροφία που τα τελευταία χρόνια μαστίζεται ανελέητα από την πολιτική του ευρωμονόδρομου. Οι κτηνοτρόφοι έφτασαν πλέον σε σημείο να μην μπορούν να ταΐσουν τα ζώα τους. Η κτηνοτροφία επλήγη σημαντικά μετά την ένταξη της χώρας στη τότε ΕΟΚ, τώρα ΕΕ. Η αυτάρκεια της χώρας σε κρέας μειώθηκε δραστικά. Στα κοτόπουλα από 100% που ήταν το 1980 μειώθηκε στο 67%, στο βοδινό αντίστοιχα από το 66% έπεσε στο 27%, στο χοιρινό από 84% στο 41% και στο αιγοπρόβειο κρέας από 92% στο 80%.

Υπάρχει λύση

Η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο για τους αγροτοκτηνοτρόφους αν δεν υπάρξουν: Εγγυημένες τιμές παραγωγού και επιδοτήσεις που θα διασφαλίζουν βιώσιμο εισόδημα. Μείωση του κόστους παραγωγής. Προστασία της εγχώριας παραγωγής από τις αθρόες εισαγωγές.
Αυτό σημαίνει ανάγκη αλλαγής της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Σ' αυτό το σάπιο σύστημα οι φτωχομεσαίοι αγρότες και κτηνοτρόφοι δεν έχουν σωτηρία, αφού η ακολουθούμενη πολιτική στοχεύει στο ξεκλήρισμά τους προς όφελος των συμφερόντων των καπιταλιστών παραγωγών και των μονοπωλίων.
Μπορεί τα στελέχη της κυβέρνησης και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου να καμώνονται τους ανήξερους για τις συνέπειες της πολιτικής που επί δεκαετίες έχουν αποδεχτεί και επιβάλει στη χώρα, αλλά οι ευθύνες τους δεν μπορούν να κρυφτούν. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει επάρκεια και αυτάρκεια στη χώρα σε σιτάρι, σε ζάχαρη, σε κρέας, σε γάλα και άλλα αγροτικά προϊόντα, είναι το αποτέλεσμα της ολέθριας πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που μετέτρεψαν την Ελλάδα από χώρα εξαγωγής αγροτικών προϊόντων σε χώρα που καταναλώνει ό,τι «σαβούρα» της σερβίρουν οι πολυεθνικές από το εξωτερικό.
Η χώρα μπορεί να αναπτύξει την παραγωγή της σε γεωργία και κτηνοτροφία, να αποκτήσει αυτάρκεια σε αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα και μπορεί να αυξήσει τις εξαγωγές της. Μπορεί να παράγει φτηνά και υγιεινά προϊόντα σε όφελος του λαού. Τα ατού που διαθέτουμε είναι πολλά. Το εύφορο έδαφος, το κατάλληλο κλίμα, οι υπάρχουσες υποδομές και οι δυνατότητες της χώρας. Αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει με τους αντιαγροτικούς κανονισμούς της ΚΑΠ, με όρους «ελεύθερης αγοράς», με τους νόμους του κέρδους, σε καθεστώς κυριαρχίας των μονοπωλίων και με τους όρους του μνημονίου.
Το συμφέρον το μικρομεσαίων αγροτών βρίσκεται στην πρόταση του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και γης, κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής και λαϊκό έλεγχο.
Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι θα παράγονται οι ποσότητες που χρειάζονται, για να καλυφθούν οι λαϊκές ανάγκες και όπου υπάρχει δυνατότητα, θα γίνονται εξαγωγές. Σημαίνει κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων που δραστηριοποιούνται στον τομέα της βιομηχανίας αγροτικών εφοδίων, δηλαδή λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ενέργεια, μηχανήματα κλπ, αλλά και της μεταποιητικής βιομηχανίας. Μόνο έτσι τα αγροτικά εφόδια θα είναι φθηνότερα, γιατί δεν θα υπάρχει το καπιταλιστικό κέρδος. Η παραγωγή θα απορροφάται από τα κρατικά εργοστάσια με την κατάργηση της καπιταλιστικής αγροτικής εκμετάλλευσης και τη συνεταιριστικοποίηση της αγροτικής παραγωγής, από τη δημιουργία και στήριξη παραγωγικών συνεταιρισμών των μικρομεσαίων αγροτών που θα ενοποιούν τις μικροϊδιοκτησίες στη μεγάλη συνεταιριστική, με κοινές καλλιεργητικές φροντίδες και συλλογή, με κρατική επιστημονική στήριξη. Αυτό σημαίνει ότι κανένας μικρομεσαίος αγρότης δεν θα ξεκληριστεί. Οι μικρομεσαίοι αγρότες δεν θα έχουν καμία αγωνία σε τι τιμή θα αγοράσουν σπόρους, λιπάσματα, φυτοφάρμακα και άλλα, και σε τι τιμές θα πουλήσουν τα προϊόντα τους. Θα εργάζονται ανθρώπινα στον παραγωγικό συνεταιρισμό ή στο εργοστάσιο και, φυσικά, καμιά αβεβαιότητα δεν θα υπάρχει στους εργαζόμενους στα εργοστάσια, που θα είναι κοινωνικοποιημένα. Αυτός ο τρόπος παραγωγής θα σχεδιάζεται για κάθε προϊόν και κλάδο και για την κτηνοτροφία, για παραγωγή εγχώριων, φθηνών, ποιοτικών τροφίμων, καλύπτοντας τις διατροφικές και άλλες ανάγκες του λαού. Αυτός ο παραγωγικός τρόπος εξασφαλίζει δουλειά και όχι ανεργία, εγγυάται ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων σε όφελος της λαϊκής ευημερίας, δίνει προοπτική και συμφέρει τους μικρομεσαίους αγρότες, εργατοϋπάλληλους, μικροεπαγγελματίες και νέους. Η μικρομεσαία αγροτιά θα πρέπει να αντιληφθεί πως η λύση βρίσκεται στον παραγωγικό συνεταιρισμό, στο πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας.

                                      Κώστας ΔΕΤΣΙΚΑΣ
                                                         από το Ριζοσπάστη

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Περί του κουκουλοφορισμού…




Στο χώρο των ακαδημαϊκών που ασχολούνται με τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες - όσων από αυτούς δηλαδή διατηρούν μία επαφή με την επιστήμη και την πραγματικότητα και δεν αναλίσκονται σε «επικοινωνιακές» (προπαγανδιστικές είναι ο καλύτερος όρος) πομφόλυγες για να εξωραΐσουν την πολιτική της άρχουσας τάξης - υπήρχε τους τελευταίους μήνες μία εύλογη απορία. Σε περιόδους όξυνσης των κοινωνικών αγώνων και της ταξικής πάλης, σε περιόδους όπου το εργατικό κίνημα ισχυροποιείται και μπορεί και εκφράζεται πολιτικά, η άρχουσα τάξη, η αστική, χρησιμοποιεί σταθερά ένα βασικό εργαλείο για να περάσει την πολιτική της και να επιφέρει πλήγματα στο οργανωμένο εργατικό κίνημα.
Το εργαλείο αυτό συμβατικά το ονομάζουμε παρακράτος και συμπληρώνει το έργο των επίσημων μηχανισμών καταστολής με πιο «ελεύθερο» τρόπο. Το «ελεύθερο» σημαίνει ότι δε χρειάζεται να αυτοπεριοριστεί από το όποιο «θεσμικό» πλαίσιο και ότι μπορεί, κάτω από το πλέγμα της ανωνυμίας, να προβεί σε ακραίες πράξεις χωρίς να εκθέσει άμεσα τους πολιτικούς, κοινωνικούς, ιδεολογικούς του πάτρωνες. Για το λόγο αυτό πολλές από τις ακραίες ενέργειες, τις αγριότητες ενίοτε, που ιστορικά έχουν επιστρατευθεί ενάντια στο εργατικό κίνημα (αλλά και ενάντια στο δημοκρατικό αντίστοιχο) εκπορεύονται από αυτούς ακριβώς τους χώρους.



Το ερώτημα, λοιπόν, αφορούσε τον τρόπο με τον οποίο θα συγκροτηθεί ένα τέτοιο «πολιτικό εργαλείο» στο πλαίσιο της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης και το χώρο από τον οποίο θα προέλθει αυτό. Νομίζω ότι, μετά τα γεγονότα της 20ής Οκτώβρη, έχουμε την απάντηση στο ερώτημα. Εχουμε επίσης και πολλά από τα αναγκαία στοιχεία που μας επιτρέπουν να προσδιορίσουμε τα χαρακτηριστικά αυτού του μηχανισμού.

Τους προηγούμενους μήνες κυβέρνηση και κρατικές υπηρεσίες είχαν «επενδύσει» σε ομάδες με εμφανή εθνικιστικά και ρατσιστικά χαρακτηριστικά για την επίλυση του μεταναστευτικού «προβλήματος» στο κέντρο της Αθήνας. Ακροδεξιές ομάδες με μόνο ιδεολογικό ένδυμα την εθνικοσοσιαλιστική εκδοχή του «έθνους» και της «φυλής» δημιούργησαν μία κατάσταση πογκρόμ - ή και λιντσαρίσματος - σε περιοχές της Αθήνας, κατάσταση που πολλοί έσπευσαν - ανοικτά ή μη - να «χαιρετίσουν»: Αυτή η άναρχη βία και η χωρίς κανόνες απειλή θα «καθάριζε» το κέντρο της Αθήνας. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν έγινε, απλά και μόνο διότι η βία, η απελπισία, η αβεβαιότητα, η αγωνία και ο φόβος που προκαλεί η φτώχεια, η εξαθλίωση, η εκμετάλλευση σε αυτά τα απόκληρα θύματα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού είναι απείρως μεγαλύτερες από όποιο αντίστοιχο αίσθημα θα μπορούσαν να προκαλέσουν οι ακροδεξιοί τρομοκράτες.
Το ερώτημα, λοιπόν, ήταν εάν το αποτυχόν στην υπόθεση των μεταναστών παρακράτος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ενάντια στο εργατικό κίνημα και κάτω από ποια μορφή θα μπορούσε αυτό να γίνει. Για την «αναβάθμισή» του αυτή έχει όμως ένα βασικό μειονέκτημα: Ο «εθνικιστικός» του λόγος - με τις ρατσιστικές του παραγράφους - ενοχλεί τις σημερινές «κοσμοπολίτικες» αντιλήψεις του καπιταλιστικού στερεώματος.
Στον τομέα της μορφής η αστική τάξη στη χώρα μας, στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο, έχει ήδη κάνει μία μεγάλη ιδεολογική προεργασία. Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο προερχόμενος από την ακροδεξιά αντικομμουνισμός - είτε αυτός είναι ωμός είτε «έντεχνος» - δύσκολα μπορεί να αποδώσει τα όσα χρειάζονται για να στηρίξει ένα μηχανισμό επίθεσης ενάντια στο εργατικό κίνημα και, πολύ περισσότερο, ένα «κίνημα» που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ισότιμα τους αντιπάλους της άρχουσας τάξης. Αντίθετα, εάν οι ίδιες πολιτικές προθέσεις και σχεδιασμοί ενδυθούν με «αριστερό» μανδύα και κατά το δυνατό με «αμεσο-δημοκρατικό» (έκφραση αδόκιμη στην επιστήμη, αλλά δόκιμη στους καιρούς μας) λεξιλόγιο, τότε η απήχησή τους μπορεί να πολλαπλασιαστεί. Ο χώρος της νεφελώδους «αντι-εξουσίας» - δεν χρειαζόταν και πολλή σκέψη γι' αυτό - ήταν και είναι ο ιδανικός για την περίσταση.
Λίγα χρόνια πριν τα θεωρητικά ρεύματα του αντι-κομμουνισμού που δημιούργησε η περίοδος της θριαμβευτικής παλινόρθωσης του καπιταλισμού στα σοσιαλιστικά κράτη, επέδραμε και στη χώρα μας με τη μορφή «καινοτόμων» αναθεωρητικών ιστορικών και κοινωνικών αναλύσεων που είχαν πολύχρωμο εποικοδόμημα, αλλά σταθερό παρονομαστή: Ο κομμουνισμός ήταν πολιτικό, ίσως και εγκληματικό, ολίσθημα της ανθρώπινης ιστορίας και ότι με κάθε τρόπο θα έπρεπε να στιγματιστεί ηθικά, πολιτικά, θεσμικά, αλλά και ποινικά, όπου αυτό κρινόταν απαραίτητο. Αυτές οι θεωρίες εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται σε χώρες όπου ηττήθηκε ο σοσιαλισμός και των οποίων οι λαοί σέρνονται σήμερα δέσμιοι στη «νέα τάξη πραγμάτων».
Στην Ελλάδα η επανάληψη των παλιών παραμυθιών της εθνικοφροσύνης για «κονσερβοκούτια» και εγκληματική φύση του κομμουνισμού προκάλεσε χαμόγελα συγκατάβασης, αλλά και έντονες αντιδράσεις τόσο από κομμουνιστές διανοούμενους, όσο και από προοδευτικούς αντίστοιχους. Είναι φοβερά δύσκολο σε μία χώρα με λαμπρή παράδοση στους λαϊκούς και απελευθερωτικούς αγώνες να πείσει κανείς ότι το ΚΚΕ και το ΕΑΜ ήταν απλά «εγκληματικά σχέδια ενάντια στους απλούς αγνούς Ελληνες». Υπήρχε όμως στους χώρους της διανόησης μία διχογνωμία για τον πολιτικό στόχο αυτών των θεωριών.
Πολλοί από τους προοδευτικούς διανοούμενους πίστευαν ότι ο αποδέκτης αυτών των αναθεωρητικών θεωριών ήταν η παραδοσιακή ακροδεξιά ή απλά η δεξιά, στην οποία ήθελαν οι πρωταγωνιστές της κίνησης να δώσουν ιδεολογικά εργαλεία και - ας μου επιτραπεί ο όρος - «ιστορική αυτοπεποίθηση». Η τελευταία ήταν οπωσδήποτε αναγκαία για μία παράταξη που έχει σκοτεινή ιστορία και στον τομέα του πατριωτισμού και για το λόγο αυτό οι πρωταγωνιστές αυτής της κίνησης, άχρηστοι πλέον στο σύστημα, έχουν μεταβληθεί σε συντηρητικούς «πολιτικούς αναλυτές» στον αντίστοιχων κατευθύνσεων Τύπο. Ο βασικός όμως στόχος αυτής της μεγάλων διαστάσεων επιχείρησης ήταν ο χώρος της αριστεράς.
Προφανώς η τελευταία, στο μεγαλύτερό της κομμάτι, δεν ασπάστηκε ολότελα τις αναθεωρητικές απόψεις των αντικομμουνιστών. Τέθηκε όμως έντεχνα «μπροστά στις ευθύνες της». Αποτελώντας από καιρό μέρος του συστήματος και φυσικά μη έχοντας την επιθυμία να το δει να ανατρέπεται, πιέστηκε ώστε να προσδιορίσει τα όριά της κάπου στο μέσο της διαδρομής. Ο κομμουνισμός δεν είναι φυσικά γι' αυτούς το «απόλυτο έγκλημα» στην ιστορία της ανθρωπότητας, πολύ απέχει όμως από το να είναι ιδανική λύση για τα ανθρώπινα βάσανα και το σκοτεινό κόσμο του καπιταλισμού.
Ο συμβιβασμός έχει μάλιστα και όνομα: Το σταλινισμό. Η ιδέα είναι ότι εάν τα περισσότερα από τα στοιχεία του κομμουνισμού και της ιστορίας του εργατικού κινήματος τα εξοβελίσουμε διότι ανήκουν στον αστερισμό του σταλινισμού, τότε αυτό που απομένει μας επιτρέπει να ονομαζόμαστε κομμουνιστές, να ορκιζόμαστε στους εργαζόμενους και στην πρόοδο και ταυτόχρονα να προτείνουμε εποικοδομητικές λύσεις στο τρέχον σύστημα που θα του επιτρέπουν να μακροημερεύει και να ταΐζει και εμάς. Τότε και κομμουνιστές είμαστε, όταν χρειάζεται, και την αξία μας πολλαπλασιάζουμε μέσα στο πολιτικό σύστημα καθώς μπορούμε να παραμυθιάζουμε τους εργαζόμενους, και μέρος του συστήματος παραμένουμε. Εάν αναγνωρίσατε τον πολιτικό χώρο που περιγράφω, ναι, έχετε δίκιο, είναι αυτός...
Σε ώρες όμως που η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της σύστημα χρειάζεται «τάγματα εφόδου» ικανά να ανοίγουν τα κεφάλια διαδηλωτών σήμερα, απεργών αύριο και όποιου χρειαστεί μεθαύριο, οι παραπάνω «θεωρίες του μέσου» αποδεικνύονται εξαιρετικά χρήσιμες για το σύστημα. Να το εξηγήσουμε αυτό: Οι κουκουλοφόροι του κουκουλοφορισμού (έχει γίνει βλέπετε ιδεολογία και άρα λήγει σε -ισμός) πιστεύουν ακράδαντα ότι ο κομμουνισμός (έστω με το σταλινικό πρόταγμα) είναι το απόλυτο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Τα διδάγματα των αναθεωρητών της ιστορίας βρήκαν κάτω από τις κουκούλες τους πλέον καλούς μαθητές τους. Ως εκ τούτου ο χώρος αυτός είναι πρόθυμος να προσφέρει - ιδεολογικά πλέον, όχι μόνο «τεχνικά», μέσω «μυστικών υπηρεσιών» - τις υπηρεσίες του - ως «τάγματα εφόδου» - στην άρχουσα τάξη. Το πράττει ήδη.
Η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου δεν μπορεί να είναι παρά πολιτική καθώς τα φαινόμενα που η πολιτική γεννά μόνο με τέτοιο τρόπο αντιμετωπίζονται. Με άλλα λόγια, ο χώρος αυτός, το μίσος που κουβαλά, τα εγκλήματα που ετοιμάζεται να διαπράξει σε βάρος του εργατικού κινήματος, πρέπει να καταγγελθούν και να απομονωθούν. Εδώ όμως έρχονται οι άλλοι...
Εμποτισμένοι στη θεωρία του «μέσου» - πατώντας σε δύο βάρκες για να το πω ωμά - οι πολιτικοί χώροι της ανανέωσης, της αριστεράς και της προόδου, του αριστερισμού και ό,τι άλλο, αδυνατούν ή αρνούνται να δουν την προφανή λειτουργία των πραγμάτων και επιμένουν να βλέπουν αυτό που επιθυμούν: «Εργάτες που κτυπούν εργάτες» μας είπαν, «εμφύλιο μέσα στο κίνημα» μας είπαν, «ίσες ευθύνες» (προπαντός) διέγνωσαν. Θα πρέπει να προσέξουν πολύ. Οι καιροί δεν είναι ιδανικοί για αφελείς, ούτε για ιδιοτελείς αφελείς ούτε για ανιδιοτελείς. Από τη στιγμή που ο κουκουλοφορισμός παντρεύεται τα πολιτικά σχέδια της άρχουσας τάξης γίνεται εργαλείο ολοκληρωτισμού. Και γίνεται όπλο που μπορεί την κάθε στιγμή να στραφεί στον οποιοδήποτε.
Ο κουκουλοφορισμός δεν μπορεί να είναι στοιχείο του «νέου ΕΑΜ» που ευαγγελίζεστε. Και η τρικυμία στο κρανίο αντιμετωπίζεται με ένα και μόνο φάρμακο: Την ταξική ανάλυση, αυτή που χωρίς λάθη μπορεί να υποδείξει στον καθένα τη θέση του και να δώσει νόημα στην πολιτική του.



                          Του Γιώργου ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ*

                                              

* Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης




ΘΕΑΤΡΟ «ΜΠΟΛΣΟΪ» Μεγαλειώδης ανακαίνιση... για την «ελίτ»


Η «λάμψη» των εγκαινίων του σπουδαίου θεάτρου, μετά από έξι χρόνια ανακατασκευής, δεν μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα της υποβάθμισης του πολιτιστικού επιπέδου του ρωσικού λαού, μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης

Στις 21 Οκτώβρη, στο ρωσικό Τύπο κυκλοφόρησε η είδηση ότι οι τιμές των εισιτηρίων για τα εγκαίνια του ανακαινισμένου, φημισμένου Θεάτρου «Μπολσόι», που επρόκειτο να πραγματοποιηθούν στις 28/10, κυμαίνονταν στο διαδίκτυο από 90.000 ρούβλια (περίπου 2.100 ευρώ) μέχρι το «αστρονομικό» ποσό των δύο εκατομμυρίων ρουβλιών (46,5 χιλιάδες ευρώ)! Η «Ισβέστια» τιτλοφορούσε το θέμα με το χαρακτηριστικό τίτλο «Πούλα το διαμέρισμα και αγόρασε εισιτήριο στο "Μπολσόι"»...
Αν και τα ποσά αυτά δεν επιβεβαιώθηκαν, ωστόσο, οι εκπρόσωποι των εταιρειών πώλησης εισιτηρίων από το διαδίκτυο σημείωσαν ότι οι επιθυμούντες να παραβρεθούν στην εναρκτήρια παράσταση ήταν έτοιμοι να καταβάλουν ακόμη και 200.000 ρούβλια (4,6 χιλιάδες ευρώ). Επισήμως, πάντως, το «Μπολσόι» ανακοίνωσε ότι στα εγκαίνια δε θα υπήρχαν καθόλου εισιτήρια παρά μόνο προσκλήσεις.
Σε ποιον ανήκει σήμερα το «Μπολσόι»
Οπως και να έχουν τα πράγματα, σημασία έχει ότι οι επίσημες τιμές των εισιτηρίων για τις παραστάσεις μέχρι και το Δεκέμβρη ξεκινούν από τα 1.000 ρούβλια (23 ευρώ) και φτάνουν τα 10.000 ρούβλια (230 ευρώ). Μια μέση σύνταξη δεν ξεπερνά τα 5.000 ρούβλια (116 ευρώ), ενώ ο μέσος μισθός αυτή τη στιγμή στη Ρωσία είναι 15.000 ρούβλια (348 ευρώ). Είναι φανερό ότι, είτε στη «μαύρη», είτε στην επίσημη αγορά, η μόνη που μπορεί να απολαύσει το ανακαινισμένο «Μπολσόι» και τα διάσημα μπαλέτα του είναι η αστική ελίτ, οι «νεο-ρώσοι», εκείνοι που άρπαξαν τον πλούτο των λαών της ΕΣΣΔ καταδικάζοντάς τους, ταυτόχρονα, στην απελπισία και την εξαθλίωση.
Το εσωτερικό της κεντρικής σκηνής
Τα παραπάνω δεν αντέχουν σε καμία σύγκριση με τις εποχές που στη σοσιαλιστική Ρωσία τα πάμφθηνα εισιτήρια σε όλα τα θέατρα και ειδικά στα μεγάλα, όπως το «Μπολσόι», γίνονταν ανάρπαστα και εξαφανίζονταν από εργάτες, φοιτητές, οικογένειες με μικρά παιδιά, βετεράνους και συνταξιούχους. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ακριβότερο εισιτήριο στη Σοβιετική Ρωσία τη 10ετία του 1970 ήταν στο μπαλέτο «Λίμνη των Κύκνων», στην πλατεία του θεάτρου, στη 10η σειρά από τη σκηνή, με τιμή 10 ρούβλια. Στην ίδια παράσταση, η πλειοψηφία των εισιτηρίων κυμαίνονταν από 2 έως 5 ρούβλια. Να σημειωθεί ότι ολόκληρες κατηγορίες του πληθυσμού (φοιτητές, μαθητές, συνταξιούχοι, βετεράνοι, στρατιωτικοί κ.λπ.) έβλεπαν τις παραστάσεις δωρεάν ή με ελάχιστα καπίκια. Ο μέσος μισθός την ίδια εποχή ανερχόταν περίπου στα 150 ρούβλια, ενώ, στα τέλη της 10ετίας του '80 και με τις τιμές στα θέατρα ελάχιστα αυξημένες, ο μέσος μισθός στη Σοβιετική Ρωσία έφτανε περίπου τα 300 ρούβλια.
Οτι το επίπεδο της ζωής του μέσου Ρώσου πολίτη καταβαραθρώθηκε τα χρόνια που ακολούθησαν τη διάλυση της ΕΣΣΔ είναι ένα γεγονός αποδεκτό ακόμη και από το σημερινό καθεστώς της Ρωσίας, για τους δικούς του λόγους φυσικά. Το «Μπολσόι» είναι χαρακτηριστική περίπτωση αυτής της «ελεύθερης πτώσης» στον πολιτιστικό τομέα. Η ανακαίνιση αυτού του σπουδαίου θεάτρου κράτησε έξι χρόνια και στοίχισε 20 δισεκατομμύρια ρούβλια (περίπου 460 εκατ. ευρώ). Σε μέγεθος το θέατρο διπλασιάστηκε και έφτασε τα 80 χιλιάδες τ.μ., μεγάλο μέρος των οποίων κατασκευάστηκε υπόγεια. Τώρα τα κυρίαρχα ρωσικά ΜΜΕ «υμνούν» το αποτέλεσμα των εργασιών, αν και όλα τα προηγούμενα χρόνια οι καταγγελίες για υπερτιμολογήσεις έδιναν και έπαιρναν.
Μακέτα με τις υπόγειες επεκτάσεις
Σημασία έχει, εκτός από το γεγονός ότι το θαυμαστό αυτό θέατρο δεν ανήκει πλέον στο ρωσικό λαό, να θυμηθούμε, ότι το 2005 και πριν την αγχωμένη έναρξη των εργασιών συντήρησης, έφτασε στο σημείο να κινδυνεύει με κατάρρευση! Το 2003, μάλιστα, η «ΟΥΝΕΣΚΟ» προειδοποιούσε ότι αν η ανακατασκευή του θεάτρου αναβαλλόταν, «δεν θα υπάρχει πλέον τίποτα για να συντηρηθεί και να επιδιορθωθεί». Φυσικά, επιχειρήθηκε και πάλι να ριχθεί η ευθύνη για την κατάντια του θεάτρου... στην ανύπαρκτη ΕΣΣΔ! Για παράδειγμα, το Γαλλικό Πρακτορείο έφτασε στο σημείο να υποστηρίζει σοβαρά και χωρίς ίχνος «τσίπας» ότι δήθεν «ο εξοπλισμός των εργαστηρίων δεν έχει αντικατασταθεί από τις αρχές του αιώνα»!
Στην εποχή της ΕΣΣΔ
Κι όμως, όλος ο καλλιτεχνικός και αρχιτεκτονικός κόσμος γνώριζε ότι από το 1921 και μέχρι το 1987, το θέατρο, που κατασκευάστηκε το 1776, γνώρισε μια πρωτοφανή, και για τα δυτικά δεδομένα, ανακατασκευή και συντήρηση. Είναι ενδεικτικό ότι τη δεκαετία του '20, το «Μπολσόι» απέκτησε ένα εκπληκτικό σύστημα ακουστικής, που ανάλογό του δεν είχε κανένα θέατρο της εποχής. Το 1926 κατασκευάστηκε αντιπυρική αυλαία και μηχανική σκηνή, τα ξύλινα μέρη της αντικαταστάθηκαν με μεταλλικά και αυξήθηκε ο υπόγειος χώρος.
Το 1941, σχεδόν όλη η πρόσοψη του «Μπολσόι» καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς των ναζί. Κι όμως, επισκευάστηκε πλήρως, πριν ακόμη το τέλος του πολέμου! Το 1958 απέκτησε κλιματισμό. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν γίνονταν τακτικές επεμβάσεις συντήρησης. Στις 9 Μάρτη 1987, το Συμβούλιο Υπουργών της ΕΣΣΔ αποφασίζει την ενδυνάμωση της τεχνικής και υλικής υποδομής του θεάτρου, απόφαση που στηρίχθηκε σε αναλυτική έκθεση ειδικών, οι οποίοι γνωμοδοτούσαν για μια μακράς διάρκειας και ριζική ανακαίνιση του θεάτρου. Το πρόγραμμα δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί λόγω της διάλυσης της ΕΣΣΔ. Το αν και πώς ενδιαφερόταν η σοβιετική εξουσία για τον πολιτισμό γενικά και το «Μπολσόι» ειδικά, τεκμηριώνεται και από το γεγονός ότι καθ' όλη τη διάρκεια της ΕΣΣΔ, το θέατρο ανέβαζε 300 παραστάσεις ετησίως.
Η καπιταλιστική παλινόρθωση σήμανε και την εγκατάλειψη του σπουδαίου αυτού θεάτρου. Οι 2.500 εργαζόμενοί του άρχισαν να πετιούνται στο δρόμο και οι μεγάλοι σολίστες του εγκατέλειπαν τη χώρα με όρους επιβίωσης. Η κατάντια αυτού του πάλαι ποτέ πολυδύναμου και γιγαντιαίου πολιτιστικού φορέα «σφραγίστηκε» στις 28 Μάρτη του 2000, οπότε η «ΟΥΝΕΣΚΟ» οργάνωσε διεθνή έρανο για τη σωτηρία του από την ολοκληρωτική καταστροφή. Κάποιες σπασμωδικές κινήσεις για κατασκευή νέου κτιρίου κατά τη διάρκεια της τραγικής, για την πρώην ΕΣΣΔ, 10ετίας του '90, έπεσαν στο κενό. Το σχέδιο για κατασκευή επεκτάσεων σταμάτησε την άνοιξη του 1999 λόγω έλλειψης χρημάτων.
Το γεγονός ότι σήμερα το «Μπολσόι» εμφανίζεται κτιριακά «αναγεννημένο», καθόλου δε συμβολίζει και κάποιου είδους «αναγέννηση» της κουλτούρας στη σημερινή Ρωσία. Οι απλησίαστες για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ρώσων τιμές των εισιτηρίων είναι η «κορυφή του παγόβουνου» στη συστηματική και κυνική αποδόμηση της τεράστιας πολιτιστικής και εκπαιδευτικής δομής της σοσιαλιστικής εποχής. Είναι στο χέρι του λαού να πάρει πίσω αυτά που του ανήκουν.

                                            Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΟΥΝ ΟΙ ΔΙΑΣΠΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ



Το Δίκτυο μας καταδικάζει απερίφραστα τη φασίζουσα συντονισμένη επίθεση μερικών δεκάδων οργανωμένων ανεγκέφαλων (στην «καλή» περίπτωση) ενάντια στο μπλοκ του ΠΑΜΕ που περιφρουρούσε το σημαντικότατο εκείνο κομμάτι του λαού που ενσωματώνεται στους κόλπους του, και το οποίο ειρηνικά επέλεξε να περικυκλώσει τη Βουλή. Και μιλάμε για την «καλή περίπτωση» γιατί δεν αποκλείεται βέβαια αυτοί που επιτέθηκαν (ή κάποιοι απο αυτούς) να είναι παρακρατικοί. Δεδομένου όμως ότι, αντί να δούμε τις διάφορες «αντιεξουσιαστικές» οργανώσεις να καταδικάζουν την αποτρόπαια αυτή πράξη, την εγκωμιάζουν κιόλας στα Ιντιμίντια και αλλού, και ήδη οι επιθέσεις κατά του ΚΚΕ πολλαπλασιάζονται σε όλη τη χώρα, θα επικεντρωθούμε στους δήθεν αυτούς «αναρχικούς».

Αρχικά, η «περικύκλωση της Βουλής» από το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ δεν σήμαινε βέβαια την «περιφρούρηση της Βουλής», όπως άθλια υποστήριξαν κάποιοι ύποπτοι μηχανισμοί για να εξευτελίσουν το ΚΚΕ, και ο ισχυρισμός αυτός αναπαράχθηκε άμεσα (και ομοιόμορφα) στη συνέχεια από τα Ιντιμίντια και γνωστές οργανώσεις της εκφυλισμένης «Αριστεράς». Δηλαδή της «Αριστεράς» (κρατικιστικής και «ελευθεριακής»), η οποία πρωτοστατεί στην υποστήριξη των Νατοϊκών «επαναστατών» στη Λιβύη, Συρία και Ιράν (και επομένως σε όλες τις σημερινές εγκληματικές εκστρατείες της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ για την επιβολή πελατειακών καθεστώτων), αλλά και στην παραπλάνηση του Ελληνικού λαού για τις πραγματικές αιτίες της σημερινής καταστροφικής κρίσης, για την οποία αποφασιστικό ρόλο έχει παίξει η ένταξη μας στην ΕΕ/Ευρωζώνη.

Οι οργανώσεις αυτές της εκφυλισμένης «Αριστεράς» συστηματικά αποπροσανατολίζουν δυνητικά αντισυστημικά σκεπτόμενο κόσμο, είτε σε lifestyle αγώνες για ατομικά δικαιώματα, είτε στην υιοθέτηση «υπερεπαναστατικών» ρητορικών στόχων που δεν στηρίζονται σε καμιά ανάλυση για τις πραγματικές δυνατότητες του λαϊκού κινήματος αυτή τη στιγμή. Πρόκειται δηλαδή για μια ανέξοδη «αντεξουσία» που καταφέρνει παράλληλα να τα έχει καλά με το πιο αντιδραστικό κομμάτι της «Αριστεράς», αλλά και τον «ριζοσπαστικό» «πατριωτικό χώρο» (Καζάκης κ.λπ.). Δεν είναι όμως τυχαίο ότι όλοι αυτοί οι «αριστεροί» και «ελευθεριακοί» που ανήκουν στην εκφυλισμένη αυτή «Αριστερά», δεν θέτουν ποτέ θέμα άμεσης εξόδου της χώρας από την ΕΕ, που είναι αναγκαία (αλλά όχι και επαρκής) συνθήκη για την έξοδο από την κρίση . Σε όλα αυτά τα κρίσιμα θέματα επομένως (πόλεμοι, ΕΕ), η εκφυλισμένη «Αριστερά», όχι τυχαία, συμπλέει απόλυτα με τις θέσεις της υπερεθνικής και της ντόπιας ελίτ.

Μπορεί, επομένως, με το ΚΚΕ να έχουμε θεμελιακές διαφωνίες για την απελευθερωτική κοινωνία, και την τακτική και στρατηγική μετάβασης σε αυτή, αλλά εκτιμούμε ως γνήσια αντισυστημικές (αντίθετα με τις παραδοχές και θέσεις της εκφυλισμένης «Αριστεράς») τις θέσεις του για τα παραπάνω θέματα, και ιδιαίτερα για την ΕΕ. Και είναι αρχή απαράβατη για μια πραγματικά αντισυστημική οργάνωση να μη διαστρεβλώνει κατά παρόμοιο «ασφαλίτικο» τρόπο τη δράση άλλου, επίσης πραγματικά αντισυστημικού κομματιού του λαϊκού κινήματος, ακόμη και αν διαφωνεί με συγκεκριμένες τακτικές και δραστηριότητες του. Ιδιαίτερα όταν αυτό το κομμάτι έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα κόμμα, του οποίου τα μέλη έχουν χύσει περισσότερο αίμα για μια «άλλη Ελλάδα» (όπως την έβλεπαν αυτά), από οποιοδήποτε άλλο δήθεν ή πραγματικό αντισυστημικό κόμμα ή οργάνωση στον κρατικοσοσιαλιστικό και ελευθεριακό χώρο.

Αλλά ας έρθουμε στα συγκεκριμένα γεγονότα. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι τα άτομα που προέβησαν στη λυσσώδη επίθεση μέσα σε συγκεντρωμένους διαδηλωτές με μάρμαρα και μολότοφ ενάντια σε πλήθος άοπλου, αλλά και κάποιου (σωστά) αμυντικά οπλισμένου, κόσμου του ΠΑΜΕ, θεωρούν τους εαυτούς τους αναρχικούς, ποια σχέση έχει η επίθεση αυτή εναντίον συνδιαδηλωτών και μάλιστα εν ώρα μάχης και ενώ τα ΜΑΤ καραδοκούσαν λίγο πιο κάτω, με τον αναρχισμό; Μόνο άκρως ετερόνομα υποκείμενα που εκπαιδεύονται αποκλειστικά με τσιτάτα του 19ου αιώνα, χωρίς να έχουν ιδέα από το αντισυστημικό πρόταγμα πίσω απ’ αυτά των κλασικών του αναρχισμού ή, χειρότερα, από σύγχρονους «αναρχικούς» τύπου Τσόμσκι, Άλμπερτ κ.α. καθώς και «δοξασμένους» (από το σύστημα) θεωρητικούς της… ψυχαναλυτικής «Αυτονομίας», δεν θα αντιλαμβάνονταν ότι δε ζούμε σε… κομουνιστικό καθεστώς και επομένως ο εχθρός δεν είναι οι κομουνιστές. Ιδιαίτερα μάλιστα τη στιγμή που το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου και η κατάλυση ακόμη και της ελάχιστης οικονομικής κυριαρχίας της χώρας που είχε το αστικό Κράτος, κάνει καθήκον κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου την προσπάθεια απαλλοτρίωσης του σταδιακά ληστευόμενου αυτού κοινωνικού πλούτου από τις ξένες και ντόπιες ελίτ, και όταν στον αγώνα αυτό πρωτοστατεί το ΚΚΕ.

Αυτό σημαίνει ότι, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχουμε με το ΚΚΕ, για κάθε πραγματικό αντισυστημικό αγωνιστή, είτε ανήκει στον κρατικιστικό σοσιαλισμό, είτε στον ελευθεριακό και την ΠΔ, το ΚΚΕ είναι σύμμαχος στον αγώνα αυτό και όχι αντίπαλος.

Και αυτό, σε αντίθεση με την παντελή έλλειψη προτάγματος των περισσότερων αναρχικών, οι οποίοι ακόμα και μετά την ιστορική ευκαιρία του Δεκέμβρη του '08, όπου πράγματι δημιουργήθηκαν εξεγερσιακές συνθήκες «από τα κάτω», αυτοί επέλεξαν να παραμείνουν βολικά προσκολλημένοι στα ευτελισμένα από την μονότονη και ανούσια ανακύκλωση, τσιτάτα τους, που όλως τυχαίως ακούγονται αρεστά σε όλους, (περί «Κράτους, αφεντικών και Κεφαλαίου» και «αυτοδιαχείρισης» για την αυτοδιαχείριση), χάνοντας έτσι την ευκαιρία να μεταδώσουν κοινωνικά την εμπειρία τους, αφού δεν τόλμησαν, όχι απλά να υιοθετήσουν, αλλά ούτε καν να προσεγγίσουν θεωρητικά, κάποιο συνολικό πρόταγμα που θα ανανέωνε ριζικά το αναρχικό κίνημα.

Είναι φανερό ότι σήμερα δεν αντιμετωπίζουμε απλά , όπως τον 19ο και τον 20ο αιώνα, ένα κρατικό σύστημα και μια σχετικά κλειστή καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, που τ’ αντιμετωπίζουμε απλά με το δίπτυχο «κάτω το Κράτος, κάτω ο Καπιταλισμός». Σήμερα αντιμετωπίζουμε ένα διεθνοποιημένο σύστημα, το οποίο απειλεί με νέο Μεσαίωνα οριζόντια τον λαό και όλες τις ετεροκαθοριζόμενες κοινωνικές του ομάδες, με τους δοσίλογους εκτελεστές του, τους εγκάθετους στην ντόπια κοινοβουλευτική Χούντα, αλλά και τους συμπράττοντες βολεμένους «ακτιβιστές» της ΕΕ και των ατομικών δικαιωμάτων στην εκφυλισμένη «Αριστερά» (κρατικιστική και «ελευθεριακή»).

Για καθέναν, λοιπόν, που δεν βλέπει αποκλειστικά με τις προκαταλήψεις των «κοινωνικών του φίλων» ή δεν ενστερνίζεται τη γκεμπελική προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ, και των δήθεν εναλλακτικών μέσων όπως το Ιντιμίντια,το ΚΚ είναι η μόνη εναπομείνασα ισχυρή δύναμη σε όλη την Ευρώπη που αμφισβητεί με συνέπεια και χωρίς μισόλογα την ένταξη κάθε χώρας, και εν προκειμένω της Ελλάδας, στην ΕΕ και στους υπερεθνικούς συστημικούς θεσμούς εξουσίας (ΝΑΤΟ κ.λπ,) σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Αριστερά και το παρακλάδι της στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με τις αναρχικές οργανώσεις που δεν ασχολούνται καν με την ΕΕ, νομίζοντας ότι στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης αρκεί να λες «κάτω το Κράτος και το Κεφάλαιο»!.

Πρόκειται δηλαδή για ένα κόμμα που αμφισβητεί στην πράξη και με τη δική του στρατηγική την πεμπτουσία του συστήματος στη χώρα μας. Η στρατηγική αυτή είναι σε πλήρη αντίθεση με την ανύπαρκτη πλέον στρατηγική των μεταμοντέρνων εξεγερσιακών «αναρχικών», και δεν συνίσταται απλά στην αύξηση της εκλογικής του δύναμης, όπως παπαγαλίζουν νυχθημερόν τα κυρίαρχα και «εναλλακτικά» ΜΜΕ, τα οποία ακολουθούν και οι χρήσιμοι («αναρχικοί») ανόητοι.

Μόνο ετερόνομα μυαλά (στην καλύτερη περίπτωση) θα μιλούσαν για «παρεμπόδιση» να προσεγγίσουν τη Βουλή ως το αίτιο για τη βάρβαρη επίθεση. Ας υποθέσουμε, στην «καλή περίπτωση», ότι υπήρξε κάποια έστω συλλογική διαδικασία –μέσω συνήθως της «αμεσοδημοκρατικότατης» ομοφωνίας και άλλων διαδικασιών που αποκλείουν τους περισσότερους--, με την οποία λήφθηκε η «απόφαση» της επίθεσης, και δεν λήφθηκε απευθείας με συνοπτικές «διαδικασίες» μέσα από παράλληλους μονολόγους σε... ναούς δήθεν «εναλλακτικής» ενημέρωσης, όπως τα Ιντιμίντια. Αποτελεί (στην καλή περίπτωση) έκφραση ολοκληρωτικής νοοτροπίας να απαιτούν 2-3 εκατοντάδες κουκουλοφόροι (δεν καταδικάζουμε βέβαια την κουκούλα σαν μέσο προστασίας της ταυτότητας των διαδηλωτών από τις κρατικές υπηρεσίες, αλλά όταν χρησιμοποιούνται κατά συνδιαδηλωτών είναι άκρως ύποπτες), να εισέλθουν στο μπλοκ του (απολύτως γνωστού για την αυστηρή περιφρούρηση του) ΠΑΜΕ, το οποίο κατά τα φαινόμενα είχε συγκεντρώσει στο μπλοκ του δεκάδες χιλιάδες λαού. Και αυτό, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία πραγματικά κινηματική διαβούλευση (εκτός και αν τα Ιντιμίντια κ.λπ. που προλείαναν με φασίζουσες προκλήσεις εδώ και μέρες το έδαφος για επιθέσεις κατά του ΚΚΕ θεωρούνται μέρος του αντισυστημικού κινήματος για τους «αναρχικούς» αυτούς!) και χωρίς να έχει προηγηθεί κανένα κάλεσμα (ακόμα και για τους «γνωρίζοντες»), καμία ευρύτερη κινηματική συζήτηση για το πώς θα χειρίζονταν τη στάση τους απέναντι στην ανταγωνιστική τακτική του ΠΑΜΕ, που ήταν απόλυτα αναμενόμενο οτι θα κατέκλυζε τον χώρο γύρω από τη Βουλή.

Πρόκειται δηλαδή για άτομα ή «ομάδες» ψευτο-πρωτοποριών που έχουν χάσει κάθε θεωρητική επαφή με την ιστορική παράδοση του ελευθεριακού σοσιαλισμού, αλλά και κινηματικά αποτελούν ελάχιστη δύναμη, ενώ καμία συλλογικότητα τους (αν υπάρχει!) δεν τόλμησε να αναλάβει τις ευθύνες για την επίθεση. Και αυτό, ενώ είχαν στο πολύ πρόσφατο παρελθόν πολλές φορές την ευκαιρία να μπουν ελεύθερα στη Βουλή αν πραγματικά αυτό ήθελαν, μετά τις γενικά ανώδυνες (συγκρουσιακά) πορείες του ΠΑΜΕ που τελείωναν κατά τη 1 η ώρα, αλλά ούτε κατά διάνοια δεν «τόλμησαν», παρότι σκίζουν σήμερα τα εξεγερσιακά τους ιμάτια.

Όμως, την Πέμπτη 20 Οκτώβρη οι ανεγκέφαλοι που θεωρούν τους εαυτούς τους «αναρχικούς», αποφάσισαν πως έπρεπε να τα δώσουν όλα για να μπουν στη Βουλή – βολικό ίσως αφού τα ΜΑΤ δεν είχαν τόσο έντονη παρουσία λόγω ακριβώς της παρουσίας του ΠΑΜΕ, εφόσον βέβαια το σύστημα δεν θέλει να έρθει άμεσα σε σύγκρουση με το ΚΚΕ, που θα σήμαινε γενικευμένη σύγκρουση, την οποία αυτή τη στιγμή κάθε άλλο παρά την επιθυμεί. Γιατί άραγε; Υπέθεσαν ότι το ΠΑΜΕ θα τους έλεγε «Περάστε» μέσα στο μπλοκ τους, ώστε να...καταλάβουν τη Βουλή; Μια τέτοια σκέψη θα ήταν πραγματικά γελοία, πόσο μάλλον για άτομα που γνωρίζουν εμπειρικά τον τρόπο οργάνωσης του ΠΑΜΕ.

Ή μήπως πίστευαν οι «αναρχικοί» αυτοί, ότι πηγαίνοντας να καταλάβουν τη Βουλή, οι δεκάδες χιλιάδες κόσμου που είχαν επιλέξει να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, γνωρίζοντας πολύ καλά από πριν τον ειρηνικό και αυστηρά περιφρουρούμενο χαρακτήρα της, θα ακολουθούσαν ενθουσιωδώς στη «λαϊκή εξέγερση» που ονειρεύονταν ότι θα προκαλέσουν; Και αυτά, χωρίς οι «αναρχικοί» αυτοί να έχουν απολύτως κανένα πρόταγμα και συστημική ανάλυση της σημερινής κρίσης, και θεωρώντας ότι σήμερα απλά το «Κράτος» και το Κοινοβούλιο είναι ο υπέρτατος εχθρός – κάτι που κανένας φίλος του ΚΚΕ δεν το πιστεύει (και απολύτως σωστά από αντισυστημική αλλά και ελευθεριακή πλευρά); Ποιους κοροϊδεύουν λοιπόν και τελικά σε ποιους είναι χρήσιμοι;

Ακόμα, γιατί άραγε οι ίδιοι «αναρχικοί» δεν πήγαν από την προηγούμενη μέρα να κάνουν το ντου στη Βουλή, οπότε μάλιστα ψηφιζόταν επί της αρχής το νομοσχέδιο, αφού πίστευαν ότι θα την καταλάβουν μαζί με τον ανένταχτο κόσμο, και ενώ αυτή ήταν ελεύθερη από ΠΑΜίτες, οπότε πράγματι θα είχε, αν μη τι άλλο, εξαιρετικά συμβολικό και πρωταγωνιστικό χαρακτήρα η κίνηση τους; Μήπως γιατί ήθελαν να κάνουν την «εξέγερση» τους με τις πλάτες άλλων, που έχουν όμως δική τους γνωστή τακτική, (με την οποία φυσικά υπάρχουν σημαντικές διαφωνίες, αλλά άλλο διαφωνία και άλλο η φασιστική επίθεση), θυσιάζοντας ακόμα και αν χρειαστεί στην πορεία και μερικούς από τους «φιλήσυχους» και αντι-«εξεγερσιακούς» κομουνιστές, κ.λπ.;

Τέλος, αν τα άτομα αυτά είχαν την παραμικρή γενικότερη επαφή με τις υποτονικές, ακόμη και σήμερα, διαθέσεις της κοινωνίας και του λαϊκού κινήματος, ακριβώς λόγω της παραπληροφόρησης που επικρατεί και τα ίδια συχνά αναπαράγουν, δεν θα επέλεγαν ως μια ακόμα πιο μικρή «πρωτοπορία» (με την αρνητική έννοια), να επιτεθούν στη Βουλή, όταν είναι παραπάνω από προφανές όλο αυτό το διάστημα ότι δεν υπάρχουν όχι καν επαναστατικές συνθήκες, αλλά ούτε εξεγερσιακές ανάμεσα στον λαό, και όταν η κοινοβουλευτική Χούντα μπορεί με τα μέσα που έχει να συνθλίψει τους μερικούς χιλιάδες (στην πιο αισιόδοξη περίπτωση) που θα επέλεγαν να καταλάβουν τη Βουλή ή να εμποδίσουν τους βουλευτές.

Στην περίπτωση, λοιπόν, που μιλάμε για έναν ανεγκέφαλο αναρχικό δογματισμό άνευ προηγουμένου (κάτι που δεν ισχύει βέβαια για κατά συρροή περιπτώσεις πέμπτης φάλαγγας του συστήματος, που παίζουν οι οργανώσεις μεγάλου τμήματος του σημερινού εκφυλισμένου «ελευθεριακού» χώρου, όπως η ΑΚ, το Ιντιμίντια κα.), πρόκειται για έναν άκρως επικίνδυνο δογματισμό (ο οποίος μάλιστα ούτε κατά σύμπτωση δε συμπίπτει με τη σημερινή πραγματικότητα), που οδηγεί εκ των πραγμάτων σε επικίνδυνη απαξίωση το αντισυστημικό κίνημα, ειδικά στα μάτια των νέων ανένταχτων ανθρώπων, που βρίσκονται σήμερα με το πιστόλι της πιθανής μόνιμης εξαθλίωσης στο κρόταφο, και επιτρέποντας (εκτός των άλλων) να χρησιμοποιείται ήδη διεθνώς από τα ΜΜΕ η ρητορική περί «διάσπασης» του κινήματος απέναντι στη σημερινή λαίλαπα του συστήματος και της κοινοβουλευτικής Χούντας ενάντια στο λαό.

Απέναντι σε αυτές τις πρακτικές, αλλά και στις ίδιες τις συλλογικότητες και τα πολιτικά υποκείμενα που τις στηρίζουν (πολλοί με το να κρατούν τις πάντα βολικές «ίσες αποστάσεις»), το μόνο που έχουμε να προτάξουμε, είναι την ξεκάθαρη και πιο ισχυρή καταδίκη και την κινηματική τους απομόνωση – στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Καλούμε όλες τις πραγματικά ελευθεριακές συλλογικότητες που μπορούν ακόμα να διακρίνουν τα στοιχειώδη τους ιστορικά προτάγματα και το τι και ποιους αντιπαλεύονται πρώτιστα σήμερα, να καταδικάσουν τις άθλιες επιθέσεις αυτές, καθώς και τις επιθέσεις που γίνονται ήδη σε γραφεία του ΚΚΕ (αν βέβαια δεν είναι προβοκάτσιες).

Όσοι δεν κινούνται από ύποπτα κίνητρα, αλλά απλά από «αναρχική» αφέλεια, θα πρέπει στη σημερινή κρίσιμη καμπή για τη χώρα μας, που θα καθορίσει τη μορφή της για πολλές γενιές, να σκεφτούν το εξής απλό: ποιοι έχουν συμφέρον να δημιουργήσουν αυτή ακριβώς τη στιγμή μια καταστροφική εμφύλια σύγκρουση στο αντισυστημικό κίνημα στην Ελλάδα, που είναι το μόνο το οποίο θα μπορούσε, αν ενώνονταν όλες οι πραγματικά αντισυστημικές δυνάμεις, να λειτουργήσει σαν καταλύτης για να βγει ο λαός από τη σημερινή κρίση; Ποιους συμφέρει η συστηματική καλλιέργεια πολεμικού κλίματος μεταξύ ελευθεριακών ομάδων και κομουνιστών σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή που θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή η πολιτική ζύμωση με κοινό στόχο πρώτιστα τον άμεσο απεγκλωβισμό των λαϊκών στρωμάτων από το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ/ΟΝΕ και το άνευ προηγουμένου ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου; Μήπως τις ντόπιες και ξένες ελίτ που προτιμούν τη γιαλατζί «Αριστερά» των δικαιωμάτων (που στηρίζει τους πολέμους τους) και της ΕΕ; Και μια τελευταία ερώτηση σε όλους τους καλοπροαίρετους. Γιατί άραγε κάποιοι διάλεξαν τη στιγμή αυτή, που διαφαίνεται ότι οι αντισυστημικές δυνάμεις ενώνονται, με το ΚΚΕ πρώτη φορά να μετέχει σε περικύκλωση της Βουλής και γενικότερα να έχει εντείνει τη δραστηριότητες του στα συνδικάτα, τις γειτονιές κ.λπ., για να ξεκινήσουν αυτή τη διασπαστική εκστρατεία, ξεθάβοντας γι’ αυτό μέχρι τη …Βάρκιζα;



22 ΟΚΤΩΒΡΗ 2011

[ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ] 



Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org/pd

επικοινωνία: peridimok@gmail.com

Το "περήφανο ΟΧΙ" του Μεταξά

Ι. Μεταξάς. 
Διορίστηκε πρωθυπουργός το 1936 από τον βασιλιά, ενώ το κόμμα του στις προηγούμενες εκλογές είχε πάρει το αστρονομικό ποσοστό του 3,94%. Στη συνέχεια, πάλι με τη συγκατάθεση του βασιλιά, διέλυσε τη βουλή και κήρυξε δικτατορία.



«Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι».

(Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστη», τόμος Δ’ σελ. 77).
«Βρήκαμε ότι το καθεστώς Μεταξά είναι πολύ πιο συνεννοήσιμο από πολλά από τα προϋπάρχοντα καθεστώτα».

(Ο υφυπουργός της Αγγλίας Ρ. Βάνσιταρτ σε υπόμνημά του το Μάη του 1937 για τις ελληνοαγγλικές σχέσεις. Στο Γ. Ανδρικόπουλου: «Οι ρίζες του ελληνικού φασισμού», εκδόσεις «ΔΙΟΓΕΝΗΣ», σελ. 25).
«Είμεθα ουδέτεροι εφ’ όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».

(Ι. Μεταξάς στον Αρθουρ Μάρτον – ανταποκριτή της «Ντέιλι Τέλεγκραφ». Στο «Τα Μυστικά Αρχεία του Φόρεϊν Οφφις», ΒΙΠΕΡ, εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ», σελ. 76).
“Είμαι στρατιώτης και ευγενής και θέτω εις την υπηρεσία του Βασιλέως μου το ξίφος μου… Μου είναι αδιάφορον αν ο Βασιλεύς είναι καλός ή κακός, επιβλαβής ή ωφέλιμος. Δεν εξετάζω αν αι πράξεις του προξενούν καλόν ή κακόν εις το έθνος. Τον ακολουθώ τυφλώς εις ό,τι θέλει. Η θέλησίς του είναι διΆ εμέ νόμος”.

(Ιωάννη Μεταξά, Το προσωπικό μου Ημερολόγιο, τομ. 2ος, σ. 461, Γκοβόστης, Αθήνα)
«Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ένας λαός οφείλει, αν θέλει να μείνει μεγάλος, να είναι ικανός να πολεμήσει έστω και χωρίς καμιάν ελπίδα νίκης».

(Ι. Μεταξάς 30 Οκτωβρίου 1940 προς τους δημοσιογράφους. Λιναρδάτος Σπύρος: Ο Ιωάννης Μεταξάς και οι μεγάλες δυνάμεις (1936-1940) εκδ. Προσκήνιο (Β’ έκδοση), Αθήνα 1993. σελ. 181)
«Με ανησυχεί η υπεραισιόδοξος κοινή γνώμη».

(Ι. Μεταξάς στο προσωπικό του ημερολόγιο, 29 Οκτωβρίου 1940. Λιναρδάτος Σπύρος: Ο Ιωάννης Μεταξάς και οι μεγάλες δυνάμεις (1936-1940) εκδ. Προσκήνιο (Β’ έκδοση), Αθήνα 1993. σελ. 181)
«Θα ρίψωμεν μερικές τουφεκιές δια την τιμήν των όπλων».

(Ο αρχηγός του ΓΕΣ Α. Παπάγος προς τον επιτελάρχη του ΤΣΔΜ συνταγματάρχη Γεωργούλη. Λιναρδάτος Σπύρος: Ο Ιωάννης Μεταξάς και οι μεγάλες δυνάμεις (1936-1940) εκδ. Προσκήνιο (Β’ έκδοση), Αθήνα 1993. σελ. 184)


Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε…
από οπορτουνιστική παρέκκλιση

Ιστορικό Γράμμα Νίκου Ζαχαριάδη

Το υπερήφανο ΟΧΙ του ελληνικού λαού στους Ιταλούς Φασίστες επιδρομείς 


ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
 
Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλαίβει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και      Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δόσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.

Αθήνα 31 του Οχτώβρη 1940
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ

Δευτερεύον ζήτημα η ματαίωση της παρέλασης μπροστά στη βαρβαρότητα


Στις παρελάσεις, τόσο στις κεντρικές σε όλες τις πόλεις όσο και σε αυτές που έγιναν στις λαϊκές συνοικίες, καταδείχθηκε πόσο μεγάλη είναι η λαϊκή οργή και αντίθεση προς την κυβερνητική πολιτική. 
Κάτω η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Όλοι στον αγώνα για τη λαϊκή συμμαχία της αντεπίθεσης και της ανατροπής. 
Η λαϊκή αντίθεση εκφράστηκε με πολλούς και διάφορους τρόπους. Με μαζικές διαδηλώσεις κατά των βάρβαρων μέτρων και με συμβολικές κινήσεις αντίθεσης των μαθητών που συμμετείχαν στις παρελάσεις, παρόλο που η κυβέρνηση «εξαίρεσε» από αυτές τα σχολεία που είχαν κινητοποιηθεί κατά της πολιτικής της. Αυτή η μαζική λαϊκή αντίδραση δεν μπορεί ούτε να συκοφαντηθεί, ούτε να στιγματιστεί από τη δράση ορισμένων θυλάκων που δεν εκφράζουν τα λαϊκά συμφέροντα και δρουν ενάντια σε αυτά, για δικούς τους σκοπούς.
Το αν έγινε ή δεν έγινε η στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη είναι ένα δευτερεύον ζήτημα, μπροστά στο δράμα που ζει ο λαός και τα χειρότερα που του φέρνουν κυβέρνηση – ΕΕ – πλουτοκρατία.Οι αγώνες του λαού τιμώνται από τον ίδιο το λαό, καθώς αγωνίζεται για το δίκιο του. 
Είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να διαδηλώνει την αντίθεσή του και να παλεύει με όρους μαζικού κινήματος για να ανατρέψει την πολιτική και την εξουσία που τον θυσιάζει για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών του. Όπως καθήκον και υποχρέωση του αγωνιζόμενου λαού είναι να επαγρυπνεί και να παραμερίζει από το δρόμο του κάθε είδους παγίδα και προβοκάτσια που επιτρέπει στην κυβέρνηση και στις συντηρητικές και συμβιβασμένες δυνάμεις να διασπούν και να συκοφαντούν το λαϊκό κίνημα για να το αποδυναμώσουν. 
Ο λαϊκός αγώνας μπορεί να γίνει ισχυρός, αποτελεσματικός και νικηφόρος μόνο αν πατήσει γερά στα εργοστάσια, στους κλάδους, στις λαϊκές συνοικίες, διαμορφώνοντας μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που έχει ξεκάθαρο στόχο να ανατρέψει την πολιτική, την εξουσία των μονοπωλίων. Με λαϊκή εξουσία να μετατρέψει σε λαϊκή περιουσία τις μεγάλες επιχειρήσεις, τον ορυκτό και φυσικό πλούτο, να αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και να διαγράψει μονομερώς το χρέος.
Αυτός είναι ο δρόμος για να βάλει ο λαός τέλος στις άγριες θυσίες που χωρίς τέλος του επιβάλλουν για τα κέρδη, την κρίση και το χρέος της πλουτοκρατίας.”.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Τα τραγούδια της εθνικής αντίστασης ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ


Ανακοίνωση του ΚΚΕ για την 28η Οκτώβρη 1940.


Το ΟΧΙ του λαού το 1940, που εξελίχθηκε σε παλλαϊκή και ένοπλη αντίσταση από τις γραμμές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ κατά της τριπλής Κατοχής, με καθοδηγητή και κύριο αιμοδότη το ΚΚΕ, αποδεικνύει ότι όταν ο λαός οργανωθεί και συνειδητά παλέψει για το δίκιο του, γίνεται πανίσχυρος και ικανός να αντιμετωπίσει κάθε εχθρό του.
Το ΚΚΕ και πάλι σαλπίζει κάλεσμα λαϊκής συμμαχίας και αντεπίθεσης. Ο θανάσιμος εχθρός για το λαό είναι τα μονοπώλια, η εξουσία τους, τα κόμματα και οι οργανισμοί που τους υπηρετούν. Πατριωτισμός για τους εργαζόμενους είναι να σωθεί ο λαός, όχι τα μονοπώλια, η ΕΕ και ο ξεπερασμένος καπιταλισμός, που μόνο φτώχεια, κρίσεις, χρεοκοπία και πολέμους φέρνουν στους λαούς.
Ο μόνος δρόμος για να βάλει ο λαός τέλος στις βάρβαρες θυσίες και στα μνημόνια που του επιβάλλουν, να κατακτήσει τα σύγχρονα δικαιώματά του και να προστατεύσει τη χώρα από τις ιμπεριαλιστικές επιβουλές και πολέμους, είναι ένας και μοναδικός: Να παλέψει για τη δική του εξουσία, να γίνει αφεντικό στον πλούτο που παράγει, μετατρέποντας τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τον φυσικό πλούτο σε λαϊκή περιουσία, αποδεσμεύοντας τη χώρα από τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Έτσι μπορεί από θέση ισχύος να διαγράψει το κρατικό χρέος προς τα μονοπώλια, να υπερασπίσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, να αναπτύξει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες για την κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Καμία εμπιστοσύνη δεν πρέπει να έχει ο λαός απέναντι στην αστική τάξη και τα κόμματά της. Ο δικός τους, ο αστικός, πατριωτισμός αφορά αποκλειστικά και μόνο την προστασία των συμφερόντων τους, της εξουσίας και του εκμεταλλευτικού τους συστήματος. Σήμερα θυσιάζουν τα δικαιώματα του λαού, παίρνουν τα πιο βάρβαρα μέτρα εναντίον του, προκειμένου να προστατευθεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, η Ευρωζώνη και η ΕΕ. Τα αστικά κόμματα έκαναν πάντα τα ίδια σε βάρος του λαού. Το 1941-1944 ή εγκατέλειψαν το λαό στο έλεος των κατακτητών, καταφεύγοντας μαζί με τον κρατικό χρυσό στους Άγγλους, ή συνεργάστηκαν ανοιχτά με τους Γερμανοϊταλούς και Βούλγαρους κατακτητές.
Οι θυσίες του αγώνα, ο μαζικός ηρωισμός, ανοίγουν το δρόμο για τη νίκη απέναντι στις οδυνηρές συνέπειες της υποταγής. Συμπόρευση με το ΚΚΕ, όλοι στον αγώνα, για τη λαϊκή συμμαχία της αντεπίθεσης και της ανατροπής. Κάτω η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Νόμος είναι το δίκιο του λαού και η λύση είναι η δική του εξουσία, η ανάπτυξη προς όφελός του.



Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

ΨΗΦΙΣΜΑ – ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ Ε.Ε. ΤΗΣ Α.Δ.Ε.Δ.Υ. ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΣΤΙΣ 20 ΟΚΤΩΒΡΗ 2011 ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ



   Η Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ χαιρετίζει τις εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που συμμετείχαν στη 48ωρη απεργία και στις διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Ο λαός μας, με τη μαζική συμμετοχή στην απεργία και στη διαδήλωση, έστειλε περήφανη, εργατική, ταξική απάντηση στην κυβέρνηση, στην Τρόικα, στην πλουτοκρατία.
   Ταυτόχρονα, η Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ καταγγέλλει την οργανωμένη, δολοφονική επίθεση εναντίον της διαδήλωσης του ΠΑΜΕ αλλά και της Γ.Σ.Ε.Ε. – Α.Δ.Ε.Δ.Υ. στο Σύνταγμα από παρακρατικούς μηχανισμούς, που κρύβονται κάτω από την «κουκούλα», που έχουν σχέση με μηχανισμούς της Αστυνομίας και συνυπάρχουν αναρχοφασιστοειδή, ακροδεξιοί, χούλιγκανς από τους συνδέσμους των ποδοσφαιρικών ομάδων.
    Η Ε.Ε. της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. καταγγέλλει επίσης τις επιθέσεις κουκουλοφόρων ενάντια σε συνδικαλιστές και στα μπλοκ της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ, συνολικά στα μπλοκ των συνδικάτων που έγινα στις 19 και 20 Οκτώβρη.
    Οι δολοφονικές επιθέσεις των κουκουλοφόρων δεν κατάφεραν να διαλύσουν τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Απωθήθηκαν από την περιφρούρηση της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ, παρά το γεγονός ότι εκτόξευσαν εναντίον της μολότωφ, πέτρες και μάρμαρα, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, δακρυγόνα, δηλαδή όπλα που έχουν στα χέρια τους οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους!
    Πρόκειται για οργανωμένη δολοφονική επίθεση που στόχο έχει να φοβίσει τους εργαζόμενους να σκύψουν το κεφάλι και να δεχτούν τον εργασιακό μεσαίωνα που θέλουν να τους επιβάλουν κυβέρνηση, ΕΕ, πλουτοκρατία.
    Αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ο επικίνδυνος, ο προβοκατόρικος ρόλος των κουκουλοφόρων στο κίνημα. Το θέμα δεν έχει να κάνει με ορισμένα νέα παιδιά που παρασύρονται μέσα στην «κουκούλα». Το θέμα έχει να κάνει με την οργανωμένη δράση παρακρατικών μηχανισμών, με σκοπό το τσάκισμα του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Μέσα τους δραστηριοποιούνται, υπηρεσίες και ασφαλίτες, έτοιμοι για κάθε προβοκάτσια και αποπροσανατολισμό.
    Η περιφρούρηση του εργατικού κινήματος μας αφορά όλους! Αποτελεί υποχρέωση κάθε συνδικάτου, κάθε Ομοσπονδίας, κάθε πολιτικής και συνδικαλιστικής δύναμης να καταδικάσει τον προβοκατόρικο ρόλο της «κουκούλας». Κάθε δύναμη κρίνεται από τη στάση που κρατάει στο ζήτημα αυτό.
    Η Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ εκφράζει τα συλλυπητήρια της στην οικογένεια του νεκρού οικοδόμου συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ Δημήτρη Κοτζαρίδη που έπεσε στον αγώνα για το δίκιο της τάξης του. Ταυτόχρονα εκφράζει τη συμπαράστασή του στους πάνω από 80 τραυματίες διαδηλωτές του ΠΑΜΕ που χτυπήθηκαν κατά την ώρα της διαδήλωσης.

Από την Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ

                         Μέλος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (Π.Σ.Ο.)
                                               Αγ. Φιλοθέης 5β, 105 56 Aθήνα
                         Τηλ. 210 3301842,210 3301847,210 3833786 Fax 210 3802 864
                            E-mail : pame@pamehellas.gr http://www.pamehellas.gr



Σε χορωδία κυβερνητικά στελέχη, “μάνατζερ” των ταμείων και μεγαλοδημιοσιογράφοι προσπαθούν να ξεγελάσουν το λαό ότι το κούρεμα που ετοιμάζεται δε θα επηρεάσει τα ταμεία.
Καμία εμπιστοσύνη.. Όλες οι κυβερνήσεις και οι διορισμένοι διοικητές μέχρι σήμερα χρησιμοποίησαν τα λεφτά των ταμείων για να χρηματοδοτούν τους επιχειρηματίες άτοκα, να παίζουν στο χρηματιστήριο, να στηρίζουν τις τράπεζες αγοράζοντας ομόλογα στο όνομα της ανάπτυξης.
Ήδη τα ταμεία έχουν χάσει πολλά δισεκατομμύρια από το προηγούμενο κούρεμα και θα φορτωθούν και τη νέα ζημιά στο όνομα της “σωτηρίας της πατρίδας”.
Θα εκβιάσουν πάλι τους εργαζόμενους ότι αν δε μπούμε στην νέα αγορά θα χάσουμε περισσότερα, και με “λύπη” θα ανακοινώσουν ότι λόγω του κουρέματος δεν υπάρχουν λεφτά και πρέπει να μειωθούν και άλλο οι συντάξεις.
Δίνουν τα πάντα για να σωθεί το κεφάλαιο. Το κούρεμα που ετοιμάζεται , οι ανταγωνισμοί για το ποιος καπιταλιστής θα χάσει λιγότερα δείχνουν ότι ο καπιταλισμός δεν παίρνει από μερεμέτια, γίνεται ολοένα πιο αντιδραστικός επιτίθεται με λύσσα. Οι αντιθέσεις και τα παζάρια στην ΕΕ και παγκόσμια καμία σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα του λαού.
Οι εργαζόμενοι οι συνταξιούχοι δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν καμία θυσία για να σωθούν αυτοί που τους εκμεταλλεύονται. Στα ταμεία συγκεντρώνεται ο κόπος των ανθρώπων του καθημερινού μόχθου. Αυτοί που τους κλέβουν στο μισθό χρωστάνε στα ταμεία, αυτοί να πληρώσουν.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ

ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ