Είναι κάτι τέτοιες μέρες γιορτινές που περνάνε και μένεις με κείνο τ'αλλόκοτο συναίσθημα του κενού. Και ψάχνεις εναγώνια να βρεις τρόπο να το σπάσεις. Το φέρνεις από δω, το φέρνεις από κει, το σκέφτεσαι, το ξανασκέφτεσαι. Να πας μια βόλτα σε ακροθαλασσιά ή μια προς το"καταφύγιο"; Μα όχι τα ίδια πάλι.
Να κανονίσεις κανένα μάζεμα; Μπα δε θα ταιριάξουν οι ώρες.
Έτσι στο τέλος δεν πας πουθενά, αράζεις σπίτι μόνος και τότε τελείως αναπάντεχα, τελείως απρόσμενα, βρίσκεις να κάνεις κάτι που σε συναρπάζει γιατί είναι τόσο απλό και συνάμα τόσο ωραίο.
Και βρίσκεσαι τώρα σε μια θάλασσα κι ένα δάσος μαζί.
Ατέλειωτη θάλασσα κι απέραντο δάσος οι εκατοντάδες φωτογραφίες π' απλώνεις στα έπιπλα, στα γραφεία, στα κρεβάτια, στις καρέκλες, στα καθιστικά ....παντού και τ' άπειρα συναισθήματα που γεννούν και σε γιομίζουν από πάνω μέχρι κάτω κι από μέσα κι απ' όξω κι ολούθε.
Κι όλη η ζωή σου ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος της ξεδιπλώνεται και πάλι μπρος σου και ριγάς κι ανατριχιάζεις και βουρκώνεις και κλαις. Σαν κινηματογραφική ταινία και σαν τραίνο που ξαφνικά το κινάς κι αρχίζει να διατρέχει όλη τη διαδρομή από τότε που γεννιέσαι μέχρι τώρα.
Κι η νοσταλγία σε πλημμυρίζει, μ' αυτή τη γλυκόπικρη αίσθηση, για όσα όνειρα και σχέδια ολοκληρώθηκαν ή δεν ολοκληρώθηκαν κι όλα μαζί σε συνέργεια για να σε φτιάξουν να σ' ανεβάσουν ψηλά ή να σε ρίξουν βαθιά όσο δεν πάει και μετά νέο ανέβασμα και νέο κατέβασμα και τρέξιμο πάλι και στάση και νέα στάση, σ' ένα ανηλεές σφυροκόπημα των αισθήσεων που δε θέλεις να σταματήσει.
Tόσα χρόνια με λύπες και χαρές κι ελπίδες για ένα καλύτερο κόσμο, που έρχονται και φεύγουν που διαψεύδονται και ξαναγεννιόνται με περισσότερη ορμή και χτίζουν τα καινούργια όνειρα του παρόντος και του μέλλοντος.
Με ταξίδια κι όρκους επανάληψής τους, μ'αγάπες και φιλίες αξέχαστες, μ' έρωτες τρελούς κι ανέλπιδους κι αγώνες για το ψωμί και το δίκιο. Με τραγικές διαψεύσεις και συνακόλουθες οπισθοχωρήσεις. Με νέες σταθερές και νέες απογοητεύσεις.
Και ξανά απ' την αρχή και πάλι και πάλι. Από που ν' αρχίσεις και που να τελειώσεις.Τα μαθητικά, τα φοιτητικά,τα εργασιακά, τα καθημερινά, τόσα και τόσα. Κι άλλες φωτογραφίες.
1989. Ταξίδι στο Βερολίνο. Η προσμονή για το αντίκρυσμα ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση, τα ερωτηματικά κι έπειτα η πτώση, η νοσταλγία για τη DDR, η νοσταλγία για αυτό που έφυγε και χάθηκε τόσο απρόσμενα. Ίσως γιατί ποτέ δεν εκτιμάς κάτι όταν το έχεις δεδομένο.
Έπειτα το 1991. Η κόκκινη σημαία κατεβαίνει απ' το Κρεμλίνο. Το συγκλονιστικότερο γεγονός του αιώνα και το πιο επώδυνο όπως πανηγυρικά αποδείχτηκε στη συνέχεια απ' την επέλαση των βαρβάρων. Που βρήκαν την ευκαιρία που 'ψαχναν και κατακρεούργησαν τα δικαιώματα των λαών, που 'σφαξαν και σφάζουν χωρίς οίκτο , που 'χουν το απύθμενο θράσος να μιλούν για δημοκρατία κι ανθρώπινα δικαιώματα και να ταυτίζουν χωρίς ντροπή κομμουνιστές με φασίστες.
Άραγε τι έχουν να πουν τώρα οι διάφοροι αριστεροί κι"αριστεροί" που με περισσό πάθος πολεμούσαν τα πρώτα και στραβά βήματα των νεογέννητων κρατών που προσπαθούσαν να σταθούν όρθια στα πόδια τους εν μέσω της λυσσώδους αντίδρασης των κεφαλαιοκρατών.
Μήπως θα' ταν καλύτερα τα πράγματα αν η κριτική τους είχε σαν στόχο τη βελτίωση του "υπαρκτού" κράτους κι όχι φαφλατάδικα λόγια περί δημοκρατίας γενικώς και στο τέλος "δημοκρατίες τύπου Γκορμπατζώφ" και "δημοκρατικά κομμουνιστικά κόμματα" τύπου Ιταλίας και Γαλλίας που διαλύθηκαν κυριολεκτικά.
Τώρα καθώς βλέπω τις φωτογραφίες απ' τους δρόμους του Βερολίνου μου φαίνεται πως ακούω πάλι τους ύμνους της αγαπημένης DDR
και της θρυλικής CCCP (USSR) όπως τότε που σε κάθε σπουδαία αθλητική διοργάνωση γιορτάζαμε τις μεγάλες νίκες των αθλητών τους κι η φαντασία μας έπλαθε τις νέες, τις ακόμα μεγαλύτερες που θ' ακολουθούσαν.
και στο φινάλε η νοσταλγία κι η ελπίδα σ' ένα αξεδιάλυτο μυστηριώδες μπλέξιμο, με πολλή μουσική και τραγούδια και μαζί διδάγματα κι εμπειρίες κι άπειρες προσδοκίες, γιατί το κόκκινο τραίνο έχει πολλούς σταθμούς ακόμα και μένει ακλόνητη η προσμονή Τ' ΑΛΗΘΙΝΟΥ.
σ.: Δυστυχώς δε βρήκα το τραγούδι χωρίς τους τίτλους της ταινίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου