ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ: Ο θρυλικός ηγέτης της εργατικής τάξης.

  

   ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΓΗΤΑΥΡΟΥ.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ 38 ΧΡΟΝΙΑ, ΤΗΝ 1 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1973, ΓΡΑΦΤΗΚΕ Ο ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ  ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΑΡΑΧΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Για το μεγάλο κομμουνιστή επαναστάτη που η ζωή του συνδέθηκε ακατάλυτα με τον αγώνα του Ελληνικού για ελευθερία κι εθνική ανεξαρτησία αλλά και για την ανατροπή της αστικής εξουσίας έχουν γραφεί πάρα πολλά. Θετικά κι αρνητικά. Και δικαιολογημένα.Ποιος απ' τους αστούς πολιτικούς, απ΄αυτούς που προσκυνούσαν και το τελευταίο Γερμανό ή Βρετανό δεκανέα, θα μπορούσε να συγκριθεί μαζί του; Αυτόν που συγκρούστηκε με τις μεγαλύτερες δυνάμεις της εποχής για την Ελευθερία της Ελλάδας και προτίμησε να πεθάνει στη Σιβηρία παρά να προσκυνήσει το χρουτσωφικό ψευδοκομμουνισμό. Γιατί ο Νίκος Ζαχαριάδης, είναι πράγματι εκπληκτικό, πολέμησε  το 1940-1944 ενάντια σε Ιταλία, Γερμανία και Βουλγαρία, το1946-1949 ενάντια σε Αγγλία και Αμερική, ενώ το 1949 προδόθηκε απ' το Τίτο και τη Γιουγκοσλαβία και το 1956 καθαιρέθηκε με παρέμβαση του ΚΚΣΕ από γραμματέας του κόμματος και εκτοπίστηκε. Παράλληλα έχοντας για περίπου τριάντα χρόνια τη θέση του γραμματέα ήταν φυσιολογικό να χρεωθεί όλα τα δεινά και την ήττα που υπέστησαν οι κομμουνιστές και ο ελληνικός λαός την τραγική αυτή περίοδο.
Στη συνέχεια παραθέτουμε τον επίλογο από το έργο του:
ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ που γράφτηκε στις φυλακές της Κέρκυρας και αποτελεί ένα ράπισμα στο δογματισμό, μια μαρξιστική ανάλυση που εύκολα γίνεται κτήμα κάθε εργαζόμενου και που αποτελεί και και  μια απάντηση στους δήθεν αριστερούς που τον κατηγορούν για όλα τα κακά του κομμουνιστικού κινήματος.
Επίσης μια βιογραφία του, όχι από κομμουνιστική πηγή, όπου όμως φαίνεται ξεκάθαρα η συγκλονιστική κι ασυμβίβαστη πορεία του και τέλος τι έγραψε για το ΚΚΕ στην εξορία και το περίφημο ανοιχτό του γράμμα προς τον ελληνικό λαό.


               ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ.                        


                             ΕΠΙΛΟΓΟΣ                                                     


Δύο βασικά διδάγματα μάς δίνει η ιστορία του ΚΚΕ, διδάγματα που είναι σήμερα πολύ επίκαιρα.
    Α. Το νευραλγικό σημείο, που χαρακτηρίζει το κομματικό αχτίφ (στελέχη) από το μεσαίο προς τα πάνω, είναι ο δογματισμός, η προσκόλληση, η αποστέωση γύρω από ορισμένες δογματικές αρχές, που τις αποστηθίζουμε απόξω κι ανακατωτά, που τις θεωρούμε αλήθειες απόλυτες έξω από τόπο και χρόνο και που νομίζουμε, πιστεύουμε, πωs η γνώση τους μας κάνει ανίκανους να την αναλύσουμε και να τη γνωρίσουμε σωστά, Τη στριμώχνουμε στα «θεωρητικά» μας καλούπια και σχήματα και επειδή η ζωή και η πραγματικότητα δε δέχονται καλούπια και σχήματα και τα αναποδογυρίζουν ολοένα, καταντά να αναποδογυρίζουν κι εμάς.
 Έτσι γινόμαστε ανίκανοι για σωστή πολιτική και για σωστή δράση, γι’ αυτό δηλ. που είναι απαραίτητο για κάθε κομμουνιστή και πρώτ’ απ’ όλα για τα στελέχη. Στην παλιά καθοδήγηση υπήρχε ένας «θεωρητικός» αρχηγός, που επειδή είχε σπουδάσει το μαρξισμό έλεγε: «εμείς», εννοώντας τον εαυτό του, « δε μπορούμε να κάνουμε λάθη».
Ένα τέτιο πράγμα θα μπορούσε να το πει ένας πραγματικά μεγάλος. Μα αυτοί συνήθως δε λένε τέτιες ανοησίες. Και για το «θεωρητικό» μας τα γεγονότα απόδειξαν ότι δεν αποτελούσε ολόκληρος παρά ένα συμπυκνωμένο λάθος. Οι ιδρυτές του μαρξισμού διακήρυξαν ότι ο «μαρξισμός δεν είναι δόγμα, μα καθοδήγηση για δράση» Η ζωή και το έργο του Λένιν και του Στάλιν είναι μια άρνηση του δογματισμού. Στο 6ο Συνέδριο των μπολσεβίκων (Αύγουστος 1917) ο Στάλιν είπε: « μερικοί νομίζουν ότι ο μαρξισμός είναι δόγμα, εγώ δεν είμαι αυτής της γνώμης». Ο δογματισμός ουσιαστικά αρνείται την κίνηση, την εξέλιξη, τη μεταβολή, αρνείται τη διαλεχτική, δηλ. αφαιρεί από το κομμουνιστικό κόμμα τη δυνατότητα της πραγματοποίησης της αποστολής του, που είναι ακριβώς η πιο βαθιά μεταβολή της κοινωνίας του κόσμου. Σε τελευταία ανάλυση, ο δογματισμός αρνείται τον υλισμό, αφού ύλη χωρίς διαλεχτική ζωή και κίνηση δεν υπάρχει. Μεθοδολογία του έχει τη μηχανικότητα, τις μηχανικές μεταφορές και εξισώσεις, που φέρνουν στην απλοποίηση και την ισοπέδωση των εκδηλώσεων των πραγμάτων στη φύση και στην κοινωνία, στην άρνηση δηλ. της γνώσης των πραγμάτων μέσα από την πολλαπλότητα και αντιφατικότητα των εκδηλώσεων και της εξέλιξής τους, ομαλής και απότομης, μέσα από την ενότητα των αντιθέσεών τους, γνώση που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη μεταβολή, για τη μετατροπή τους.
Η ύλη και πολύ περισσότερο η κοινωνικοπολιτική ζωή, κινείται αντιφατικά, μεταβάλλεται, παρουσιάζει ολοένα καινούργιες εκδηλώσεις, καινούργια γεγονότα, καινούργιες καταστάσεις. Αυτό που χθες ήταν θέση, σήμερα είναι άρνηση και το αντίθετο. Παρουσιάζει δηλ. ακατάπαυτα διαλεχτικό οργασμό. Και διαλεχτική είναι η εκδήλωση, η έκφραση της ζωής, της κίνησης, της εξέλιξης, της μεταβολής της ύλης στη φύση και στην κοινωνία. Άρνηση της διαλεχτικής σημαίνει άρνηση της ζωής, της κίνησης, της εξέλιξης. Και ο δογματισμός αυτό ουσιαστικά κάνει: κι αυτό και για έναν κομμουνιστή είναι θανάσιμο αμάρτημα. Ο κομμουνιστής πρέπει και με τα δύο του πόδια νάναι στερεωμένος στη ζωή, στην πραγματικότητα, σαν τα δόντια του δράκοντα που
έσπερνε το διάβα του ο μυθικός Κάδμος. Να μη θέλει πουθενά να βρίσκει την επανάληψη, τη βεβαίωση αυτού που από τα πριν έχει στο κεφάλι του, γιατί στη ζωή επανάληψη δεν υπάρχει. Αιώνιο είναι μόνο εκείνο που διαρκώς μεταβάλλεται. Και εκεί όπου, με την πρώτη ματιά, φαίνεται ότι έχουμε πανομοιότυπη επανάληψη, στην πραγματικότητα κρύβεται και κάτι πιο καινούργιο. Και το βασικό είναι να μελετάμε, να γνωρίζουμε το καινούργιο, για να εποπτεύουμε και επιδρούμε έτσι στην παραπέρα πορεία του και μεταβολή του. Το μυαλό του κομμουνιστή δεν πρέπει να είναι αποθήκη από παλιωμένες αξίες, γιατί κάθε αποθήκη τρέφει αράχνες, μούχλα, σκουριά. Πρέπει νάναι δημιουργικό εργαστήριο στερεωμένο στο γρανίτη του διαλεχτικού υλισμού και εξοπλισμένο στη διδασκαλία του μαρξισμού – λενινισμού – σταλινισμού, που δεν είναι δόγμα μα «καθοδήγηση για δράση», θα μελετά τη γύρω του πραγματικότητα, θα ελέγχει κάθε μέρα τη δράση του με το κριτήριο της ζωής και των πραγμάτων, θα γνωρίζει το καινούργιο που μας δίνει ολοένα η ζωή και η πάλη κι έτσι θα μπορεί να την καθοδηγεί σωστά, να κατευθύνει την πορεία της προς το γενικό κανάλι. Με τη «μικρή» αυτή μεταβολή που επιφέρει στον κύκλο του, θα συνεισφέρει στις μεγάλες μεταβολές. Η ποσοτική συσσώρευση μικρών αλλαγών, όπως και η ποιοτική επεξεργασία λίγων μυαλών, φέρνει στο πέρασμα της ποσότητας σε ποιότητα: συσσωρεύονται πολλές δυνάμεις υποκειμενικά ώριμες και πραγματοποιούν τη μεγάλη μεταβολή, την επανάσταση. Εξοστρακισμός λοιπόν του δογματισμού, που τρέφει και τον οπορτουνισμό και τον εξτρεμισμό – σεχταρισμό, από το θεωρητικό μας οπλοστάσιο και την πραχτική μας δράση και επανεξοπλισμός μας με τη διαλεχτική, που επιτρέπει τη γνώση των πραγμάτων και έτσι τη δυνατότητα ζωντανής και αποτελεσματικής πολιτική δράσης για τη μεταβολή τους. Αυτή την πανοπλία πρέπει να φορεί κάθε κομμουνιστής.
   Β. Το κόμμα, αν εξαιρέσουμε την περίοδο της σχετικής παρανομίας με τη δικτατορία του Παγκάλου, μόνο σήμερα περνά πραγματική δοκιμασία. Η μακρόχρονη νόμιμη και
μισονόμιμη ύπαρξή του συνετέλεσε στο να προωθηθούν στην κομματική ιεραρχία και άνθρωποι που διαθέτανε λίγες είτε πολλές διανοητικές ικανότητες, χωρίς όμως νάχουν μπολσεβίκικη ψυχή.(Σκλάβαινας, Μανωλέας και Σία. Ο Σκλάβαινας είχε λιποταχτήσει και στην παγκαλική δικτατορία και είχε διαγραφεί από την κομμουνιστική νεολαία). Τους έλειπε το πνεύμα της θυσίας και αυτοθυσίας.Όποιος δεν ξέρει να πεθαίνει όταν χρειάζεται, δεν ξέρει να ζει και τη ζωή του θ’ αποτύχει. Όποιος φοβάται μην πέσει, πρέπει σε όλο του το βίο να σέρνεται χάμου . Είναι ευτύχημα για το κόμμα ότι πρόδωσαν, όπως πρόδωσαν. Γιατί αφού κρύβανε μέσα τους το σπέρμα της προδοσίας, κάποτε θα πρόδιναν και τότε θάχαμε πολύ πιο μεγάλες ζημιές.
Η ανάπτυξη λοιπόν του πνεύματος της θυσίας, της αυτοθυσίας, του ηρωισμού,του Μαλτέζου,του Βαλιανάτου και τόσων άλλων, είναι το δεύτερο δίδαγμα, το ίδιο σπουδαίο, αν όχι πιο σπουδαίο από το πρώτο. Το μπολσεβίκο τον συγκροτούν: γερό μυαλό, γερή καρδιά.
Α υ τ ο ί  ν ι κ ο ύ ν  κ α ι   ό τ α ν  π έ φ τ ο υ ν .

                                                                                     19 του Ιούνη 1939




                                               

Βιογραφία

Ο Νίκος Ζαχαριάδης (Αδριανούπολη, Οθωμανική Αυτοκρατορία, 27 Απριλίου 1903 - Σουργκούτ Χαντιμανσίας, Σοβιετική Ένωση, 1 Αυγούστου1973) υπήρξε ιστορικός ηγέτης του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, γενικός γραμματέας του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Καθώς καθοδήγησε το ΚΚΕ κατά την περίοδο της κυριαρχίας του Ιωσήφ Στάλιν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, αλλά και λόγω πολιτικών χειρισμών που ακολούθησε, αποτελεί μια από τις πιο αμφιλεγόμενες μορφές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1903 στην Αδριανούπολη της Ανατολικής Θράκης. Ο πατέρας του εργαζόταν στο Οθωμανικό Μονοπώλιο Καπνού κι έτσι αναγκαζόταν να μετακομίζει σε πολλές διαφορετικές πόλεις της Αυτοκρατορίας με την οικογένειά του. Πήγε Δημοτικό σταΣκόπια και το τέλειωσε στη Νικομήδεια, ενώ αποφοίτησε από το Γυμνάσιο της Αδριανούπολης. Από τα 15 του χρόνια αναγκάστηκε να δουλέψει στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης, όπου εντάχθηκε στη σοσιαλιστική Διεθνή Πανεργατική Ένωση, που αποτελούνταν κυρίως από Έλληνες, αν και η πρώτη επαφή του με τη σοσιαλιστική ιδεολογία έγινε στη Νικομήδεια.
Επηρεασμένος απ' την Οκτωβριανή Επανάσταση, ταξίδεψε στη Σοβιετική Ρωσία και το 1921 έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας, ενώ ένα χρόνο μετά, το 1922, γίνεται μέλος και του Κόμματος των Μπολσεβίκων. Το 1923-24 σπούδασε στο νεοϊδρυμένο τότε ΚΟΥΤΒ, το Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής· στα ρωσικά Коммунистический университет трудящихся Востока ή КУТВ).
Το 1924 εγκαθίσταται στην Ελλάδα και αναλαμβάνει καθοδηγητική δουλειά στην Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας, την ΟΚΝΕ. Δουλεύει σε συνθήκες παρανομίας και διώξεων στο Βόλο, την Αθήνα, τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη. Συλλαμβάνεται και καταφέρνει να αποδράσει συνολικά έξι φορές. Το 1926 εντάσσεται στον καθοδηγητικό μηχανισμό του ΚΚΕ και καταδιωκόμενος και πάλι, φεύγει το 1929 στη Σοβιετική Ένωση, όπου σπουδάζει στην Ανώτατη Κομματική Σχολή της Μόσχας.
Από τη Μόσχα επιστρέφει το 1931, όταν μετά την καταστατικά νόμιμη Έκκληση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που δημοσιεύτηκε στο "Ριζοσπάστη" στις 2 και 3 Νοέμβρη 1931 εκλέγεται νέα ηγεσία, και ο ίδιος αναλαμβάνει την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Το 1934 εκλέγεται γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Συνέβαλε στην αναδιοργάνωση του κόμματος και τη μαζικοποίησή του, σε μια περίοδο ανάπτυξης εργατικών και άλλων κοινωνικών αγώνων και κρίσης του καθεστώτος.
Το 1936, ένα μήνα μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Μεταξά φυλακίστηκε και έμεινε στην απομόνωση μέχρι το 1941. Με την εισβολή των Ιταλών, το 1940, δημοσιεύεται γράμμα του προς τους Έλληνες κομμουνιστές, με το οποίο καλούνται να αντισταθούν, υπερασπιζόμενοι την εθνική ανεξαρτησία. Ακολούθησαν δυο ακόμη γράμματα, τους επόμενους μήνες, στα οποία εκφράζει την αντίθεσή του στη συνέχιση του πολέμου, μετά την εκδίωξη των εισβολέων. Η δικτατορία απέφυγε τη δημοσίευσή τους. Με την εισβολή των χιτλερικών στρατευμάτων, ο Ζαχαριάδης μεταφέρεται από τη Γκεστάπο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, όπου έμεινε κρατούμενος ως το 1945.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, στις 30 Μαΐου του 1945, με αγγλικό πολεμικό αεροπλάνο της RAF ανέλαβε και πάλι την ηγεσία Γ.Γ. του ΚΚΕ, σε μια δύσκολη περίοδο παραμερίζοντας τον μέχρι τότε αντικαταστάτη του Σιάντο. Το κόμμα ήταν μια μεγάλη πολιτική δύναμη, ως αποτέλεσμα του ρόλου του στην Εθνική Αντίσταση, αλλά είχε προχωρήσει ήδη στην υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, που εκτός από τη διάλυση του ΕΛΑΣ, έδινε τη δυνατότητα διώξεων σε βάρος του κόσμου της Αριστεράς.
Αποτέλεσμα της έντασης των διώξεων δημοκρατών πολιτών ήταν η έναρξη του εμφυλίου πολέμου, το 1946. Μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας, το 1949, ο Ζαχαριάδης εγκαθίσταται ως πολιτικός πρόσφυγας στο Βουκουρέστι, όπου μεταφέρθηκε η έδρα του παράνομου ΚΚΕ.
Το 1956, ως αποτέλεσμα της αποσταλινοποίησης, μετά από αντικαταστατική παρέμβαση του Σοβιετικού και άλλων Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων της Ανατολικής Ευρώπης στην 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ, καθαιρείται από την ηγεσία του ΚΚΕ ως "σεχταριστής" παρότι μόλις τρεις εβδομάδες προηγουμένως η Αριστερά είχε κοινή κάθοδο στις εκλογές του 1956 με το Κέντρο. Ακολουθούν οι διαγραφές της πλειοψηφίας των μελών του Κόμματος και του ίδιου του Ζαχαριάδη την επόμενη χρονιά, στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, με την προσθήκη της κατηγορίας του "υπόπτου προδοσίας".
Εξορίστηκε αρχικά στο στο Μποροβίτσι, της ΕΣΣΔ, κοντά στο Νόβγκοροντ όπου μέχρι το 1962 εργάστηκε σε δασική επιχείρηση, συνεχίζοντας την πολιτική του δραστηριότητα και τις επαφές με τα διαγραμμένα μέλη του ΚΚΕ. Τότε ζητάει από την Ελληνική Πρεσβεία στη Μόσχα να γυρίσει στην Ελλάδα για να αναλάβει την ευθύνη της πολιτικής του ΚΚΕ κατά τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά εκτοπίζεται στο Σουργκούτ. . Στο Σουργκούτ ο Ζαχαριάδης προβαίνει σε 3 απεργίες πείνας ζητώντας την αποκατάσταση της φήμης του και την απελευθέρωσή του. Την 1η Αυγούστου του 1973 ανακοινώνεται από την ΚΕ του ΚΚΕ ότι ο Ζαχαριάδης πέθανε από καρδιολογικά αίτια. Το 1989 ανακοινώνεται νέα εκδοχή θανάτου του: η αυτοκτονία, ενώ δίνεται στη δημοσιότητα από τους δεσμώτες του επιστολή που αποδίδεται στο Ζαχαριάδη και με την οποία φέρεται να απειλεί να αυτοκτονήσει. Τα οστά του Νίκου Ζαχαριάδη μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα το 1991, με πρωτοβουλία της ΚΕ του ΚΚΕ.
Ο Ζαχαριάδης επικρίθηκε ως χαρακτηριστική περίπτωση σταλινικού ηγέτη. Κατηγορήθηκε ιδιαίτερα για τον περιορισμό της εσωκομματικής δημοκρατίας, για την αποκήρυξη και τις διαγραφές στελεχών του ΚΚΕ με βαριές κατηγορίες, καθώς και για τυχοδιωκτική πολιτική. Οι υποστηρικτές του, αλλά και πολλοί άλλοι, ακόμα και πολιτικοί αντίπαλοι μέσα και έξω από το ΚΚΕ, τον θεωρούν κορυφαία προσωπικότητα της ελληνικής Αριστεράς.
Επικρίθηκε από άλλους γιατί δεν προσανατολίστηκε με σαφήνεια προς την ένοπλη αντιπαράθεση (ήδη από το 1945) ενώ από άλλους ακριβώς για τον αντίθετο λόγο, και αυτό γιατί το 1946 αρνήθηκε τη συμμετοχή στις εκλογές και προχώρησε στην ένοπλη πάλη.
Κατηγορήθηκε, επίσης, γιατί επιδίωξε την κατάληψη σταθερού εδάφους, αντιτασσόμενος στη συνέχιση του πολέμου με ανταρτοομάδες, που θεωρούνταν από τους διαφωνούντες (Μάρκος Βαφειάδηςκ.ά.), πως θα υποχρέωνε τον αντίπαλο σε συμβιβασμό.
Επικρίθηκε ακόμα και γιατί μετά την ήττα συνέχισε να υποστηρίζει πως ενδέχεται η επανέναρξη του ένοπλου αγώνα ("το όπλο παρά πόδα"), καθώς και γιατί αρνήθηκε τη στήριξη απ' την Αριστερά του κεντρώου Πλαστήρα, στις εκλογές του 1952.
Απέναντι σ' αυτές τις επικρίσεις, υποστηρικτές του αντιτάσσουν την άποψη πως η προσφυγή στην ένοπλη αντιπαράθεση ήταν αναγκαστική, καθώς δεν υπήρχε καμιά περίπτωση συμβιβασμού και στόχος του καθεστώτος και των Αμερικανών, που ενεπλάκησαν στον ελληνικό εμφύλιο το 1947, ήταν η εξουδετέρωση του ΚΚΕ με μονομερή πόλεμο. Η αποχή του 1946 δεν ήταν απόφαση μόνο του ΚΚΕ, αλλά και όλων των άλλων κεντροαριστερών δυνάμεων, ακόμα και του κεντρώου Γεωργίου Καφαντάρη. Η εγκατάσταση σε κάποια πόλη της κυβέρνησης του βουνού, θα έδινε τη δυνατότητα στις λαϊκοδημοκρατικές χώρες να την αναγνωρίσουν επίσημα και να ενισχύσουν νομότυπα το ελληνικό αντάρτικο. Ακόμα, δεν υπήρχε για το Ζαχαριάδη δίλημμα τακτικού στρατού ή αντάρτικων σχηματισμών. καθως η μορφή των στρατευμάτων θα άλλαζε ανάλογα με τη μορφή της επιχείρησης. Τέλος η άρνηση στήριξης του Πλαστήρα καθορίστηκε απ' την πρόθεσή του να εξαφανιστεί απ' την πολιτική σκηνή η Αριστερά, με το να μην εκθέσει υποψήφιους. Άλλωστε, ο αριστερός κόσμος είναι αμφίβολο αν θα τον ψήφιζε, καθώς βαρυνόταν με την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, την αποστολή εκστρατευτικού σώματος στην Κορέα και την εκτέλεση του στελέχους του ΚΚΕ, Νίκου Μπελογιάννη.
Σε αντίθεση με όσους τον επικρίνουν για τυχοδιωκτισμό, άλλοι τονίζουν την πρωτοβουλία του ΚΚΕ, επί Ζαχαριάδη, για την ίδρυση της ΕΔΑ, την πολιτική των ευρύτερων συνεργασιών μετά το 1952 κ.ά. Εκτός των άλλων, ο Ζαχαριάδης είναι απ' τους ελάχιστους ηγέτες του ΚΚΕ που άφησαν συγγραφικό έργο.

                                                           ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ






                            ΓΙΑ ΤΟ ΚΚΕ 


 “Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομά μου... Το Κουκουέδικο πέρασε πολλές αντάρες και μπόρες, όμως να το ξεριζώσει κανένας δεν μπόρεσε, γιατί αφτό θα σήμαινε να ξεριζώσει τον ίδιο το λαό. Παρόλες τις δοκιμασίες που τόδερναν και το δέρνουν το ΚΚΕ είναι αθάνατο. Το γράμμα αφτό το γράφω για να βουλώσω το στόμα σε όλους αφτούς που θα βάλουν τώρα τις φωνές. Με το ΚΚΕ δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Ούτε μπορούσα ποτέ νάχω. Απόλη μου την ψυχή εύχομαι σ’ αυτούς που φορτώθηκαν το πολύ δύσκολο έργο να ξαναστήσουν το κουκουέδικο στα πόδια του, να πετύχουν απόλυτα και ολοκληρωτικά.



                                                   ΝΙΚΟΣ    ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ         


           

              ΤΟ  ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΡΑΜΜΑ        

                  

                ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη
και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλαίβει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο
εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις,δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς,λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.
                 

                

                                     Αθήνα 31 του Οχτώβρη 1940
                        
                                           Νίκος Ζαχαριάδης
                                   Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ