Ποιο μυθιστόρημα;

Μοιάζει με υλικό βγαλμένο από τις σελίδες της μεγάλης κλασικής λογοτεχνίας. Κι όμως είναι πραγματικό γεγονός - ένας απόλυτος καθρέπτης της σημερινής βαρβαρότητας, ένα μνημείο απανθρωπιάς, ένα γεγονός που από μόνο του κραυγάζει: Να ο λόγος που αυτό το σύστημα δε σηκώνει φτιασίδωμα, μόνο ανατροπή.

Κόντρα σε κάθε διακήρυξη για «κράτος πρόνοιας» και λοιπά κουραφέξαλα: Ενας 72χρονος με Αλτσχάιμερ πιάστηκε από αστυνομικούς για ζητιανιά σε μια συνοικία της Αθήνας, γράφανε χτες τα σχετικά ρεπορτάζ.

Γιατί ένας γέροντας να καταντά ζητιάνος; Γιατί ένας γέροντας με Αλτσχάιμερ να μην έχει τη φροντίδα που αρμόζει σε κάθε άνθρωπο;

Ψιλές ερωτήσεις για όργανα που έχουν ρητή εντολή να εφαρμόζουν το νόμο. Και ο νόμος είναι αμείλικτος: Δέκα μέρες φυλακή, διέταξε ο δικαστής. Η τυφλή δικαιοσύνη δεν ξεπέρασε τον εαυτό της. Τον αποκάλυψε όπως ακριβώς είναι: Μια ταξικότατη δικαιοσύνη. Μία από τις περίφημες τρεις εξουσίες που έχουν ένα και μόνο σκοπό: Να νομοθετούν, να ελέγχουν την εφαρμογή του νόμου και να εφαρμόζουν το νόμο. Ποιο νόμο; Αυτόν που κάνει νόμιμο το άδικο και παράνομο το δίκιο. Αυτόν που θεωρεί παράνομη τη ζητιανιά γιατί θεωρεί νόμιμη την εκμετάλλευση. Το νόμο που κοντά ένα μήνα τώρα ο αστικός Τύπος ουρλιάζει καθημερινά ότι πρέπει να εφαρμόζεται με όρους «μηδενικής ανοχής».

Ενα σύστημα φονιάς

Ο παππούς γνώρισε το νόμο και το κράτος πρόνοιας σ' όλο τους το μεγαλείο: Αφού δικάστηκε, στάλθηκε να εκτίσει την ποινή του στην Κομοτηνή. Η κλούβα που τον μετέφερε έφτασε στη φυλακή μια μέρα μετά το τέλος της ποινής του 72χρονου. Ενδιάμεσα έπρεπε να μαζέψει κι άλλους από διάφορες πόλεις. Στη φυλακή δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο απ' το να τον αφήσουν να φύγει. Να φύγει. Μια κουβέντα είναι. Ενας γέρος 72 χρόνων με Αλτσχάιμερ. Είπαν στον οδηγό του ΚΤΕΛ να 'χει το νου του μη χαθεί σε καμιά στάση στο δρόμο προς την Αθήνα. Εφτασε σπίτι του, δεν έφτασε, έχει σπίτι, πού είναι; Τα σχετικά ρεπορτάζ αναφέρουν πως αγνοείται η τύχη του. «Η τύχη του». Δεν είναι θέμα τύχης. Είναι εκτέλεση απόφασης. Ενός κράτους, ενός συστήματος που ξεζουμίζει τον άνθρωπο όσο αυτός είναι ικανός να παράγει κέρδη για τον καπιταλιστή - ιδιοκτήτη του συστήματος. Και μετά τον πετά χειρότερα κι από στυμμένη λεμονόκουπα. Ακόμα και οι λεμονόκουπες έχουν αξία. Γι' αυτό το σύστημα ο παππούς - θα μπορούσε να 'ναι του καθενός μας ο παππούς - ήταν μόνο κόστος. Κι επιπλέον ήταν και παράνομος!

Ενα σύστημα που έχει νόμο του την απανθρωπιά, δε γιατρεύεται. Ανατρέπεται απ' τη ρίζα του.