Πο­λω­νία, 28 χρό­νια μετά την αντε­πα­νά­στα­ση: Αντι­κομ­μου­νι­σμός, Φα­σι­σμός και… άγιος ο Θεός.

αναδημοσίευση από το: ΑΤΕΧΝΩΣ

           

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας

   
   Ποια είναι η Πο­λω­νία 28 χρό­νια μετά την ανα­τρο­πή του σο­σια­λι­σμού και την κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­λι­νόρ­θω­ση; Ποιο ήταν τε­λι­κά το τί­μη­μα της «ελευ­θε­ρί­ας» και της «δη­μο­κρα­τί­ας» που οι τε­λά­λη­δες της αντε­πα­νά­στα­σης – με πρω­το­μά­στο­ρα τον αλή­στου μνή­μης Λεχ Βα­λέ­σα – δια­τυ­μπά­νι­ζαν που­λώ­ντας εμπό­ρευ­μα «ελ­πί­δας» στον πο­λω­νι­κό λαό; Οι πα­λαιό­τε­ροι θα θυ­μού­νται τα με­γα­λό­στο­μα συν­θή­μα­τα του Βα­λέ­σα για «αλ­λη­λεγ­γύη» και «δι­καιο­σύ­νη» στους ερ­γα­ζό­με­νους, όπως επί­σης και τις αντι­κομ­μου­νι­στι­κές νου­θε­σί­ες του συ­μπα­τριώ­τη του Κάρολ Βοϊ­τί­λα (Πάπας Ιω­άν­νης Παύ­λος ΙΙ) για μια «εναλ­λα­κτι­κή Πο­λω­νία».

   Σή­με­ρα, το «όραμα» των Βα­λέ­σα-Βοϊ­τί­λα έχει πλέον δι­καιω­θεί. Το «τυρ­ρα­νι­κό κομ­μου­νι­στι­κό κα­θε­στώς» – όπως το χα­ρα­κτή­ρι­ζαν οι ενορ­χη­στρω­τές της αντε­πα­νά­στα­σης- απο­τε­λεί μα­κρι­νό πα­ρελ­θόν. Η Πο­λω­νία είναι χώ­ρα-μέ­λος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, ο κα­πι­τα­λι­σμός ζει και βα­σι­λεύ­ει και οι πο­λω­νοί ερ­γα­ζό­με­νοι γεύ­ο­νται πλέον τους «καρ­πούς» της πο­λυ­πό­θη­της «ελευ­θε­ρί­ας»…

   Το δέ­ντρο της κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­λι­νόρ­θω­σης, άλ­λω­στε, είναι γε­μά­το από καρ­πούς: Φτώ­χεια, ανερ­γία, διά­λυ­ση κοι­νω­νι­κών κα­τα­κτή­σε­ων και τσά­κι­σμα ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των. Οι στα­τι­στι­κές έρευ­νες πι­στο­ποιούν την υπο­βάθ­μι­ση της ζωής της πο­λω­νι­κής ερ­γα­τι­κής τάξης, κά­νο­ντας σαφές ότι η κα­πι­τα­λι­στι­κή αντε­πα­νά­στα­ση του 1989-90 όχι μόνο δεν οδή­γη­σε σε κοι­νω­νι­κή πρό­ο­δο αλλά, αντί­θε­τα, έφερε τους ερ­γα­ζό­με­νους πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες πίσω.

   Από το 1989 μέχρι σή­με­ρα, υπο­λο­γί­ζε­ται πως πε­ρισ­σό­τε­ροι από 3 εκα­τομ­μύ­ρια Πο­λω­νοί εγκα­τέ­λει­ψαν τη χώρα προ­κει­μέ­νου να βρουν μια αξιο­πρε­πή ερ­γα­σία για να ζή­σουν τις οι­κο­γέ­νειες τους. Σύμ­φω­να με σχε­τι­κή έρευ­να της φι­λαν­θρω­πι­κής ορ­γά­νω­σης Szlachetna Paczka, εκα­τομ­μύ­ρια Πο­λω­νοί στε­ρού­νται κα­θη­με­ρι­νά βα­σι­κά αγαθά που την εποχή του σο­σια­λι­σμού θε­ω­ρού­νταν δε­δο­μέ­να.

   Για πα­ρά­δειγ­μα, ένας στους τρεις συ­ντα­ξιού­χους ξο­δεύ­ει ημε­ρη­σί­ως πε­ρί­που 7 ζλότι (1,65 ευρώ), ενώ μια στις δύο οι­κο­γέ­νειες με πε­ρισ­σό­τε­ρα από ένα παι­διά αντι­με­τω­πί­ζει πρό­βλη­μα στην απο­πλη­ρω­μή δα­νεί­ων και λο­γα­ρια­σμών. Μια στις πέντε οι­κο­γέ­νειες με πάνω από ένα παιδί ανα­γκά­ζε­ται να μεί­νει σε ένα και μόνο δω­μά­τιο, καθώς ένα 60% των οι­κο­γε­νειών έχει να απο­πλη­ρώ­σει του­λά­χι­στον ένα μα­κρο­πρό­θε­σμο δά­νειο. Το κα­πι­τα­λι­στι­κό «θαύμα» έχει και συ­νέ­χεια. Το 15% των οι­κο­γε­νειών με ένα άρ­ρω­στο η ανά­πη­ρο μέλος μπο­ρούν να δια­θέ­σουν μόνο 1,6 ζλότι (0,38 ευρώ) κατ’ άτομο τη μέρα! Με απλά λόγια δε μπο­ρούν να αγο­ρά­σουν ούτε μισή φραν­τζό­λα ψωμί.

           «Θα πά­ρεις σύ­ντα­ξη στον πα­ρά­δει­σο…»

   Η κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­λι­νόρ­θω­ση επι­φύ­λα­ξε ιδιαί­τε­ρη με­τα­χεί­ρι­ση στους από­μα­χους της ζωής. Μια 83χρο­νη πο­λω­νή ανα­γκά­ζε­ται να ξο­δεύ­ει 300 ζλότι (70,87 ευρώ) μη­νιαί­ως για φάρ­μα­κα, ενώ αδυ­να­τεί να πλη­ρώ­σει για πάνω από δύο ώρες θέρ­μαν­ση στο σπίτι της. Ένας άλλος ηλι­κιω­μέ­νος με καρ­κί­νο του λά­ρυγ­γα ανα­γκά­στη­κε να στα­μα­τή­σει τη δου­λειά του πριν συ­μπλη­ρώ­σει την ηλι­κία συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης. Ζει με μόλις 600 ζλότι (141 ευρώ) το μήνα, ενώ όταν ζή­τη­σε από την αρ­μό­δια κρα­τι­κή υπη­ρε­σία την σύ­ντα­ξη που δι­καιού­ται έλαβε την εξής απά­ντη­ση: «Θα πά­ρεις σύ­ντα­ξη στον πα­ρά­δει­σο».

   Ο “πρω­το­μά­στο­ρας” της αντε­πα­νά­στα­σης Λεχ Βα­λέ­σα με τον συ­μπα­τριώ­τη του Πάπα Ιω­άν­νη Παύλο ΙΙ, κατά κό­σμον Κάρολ Βοϊ­τί­λα.

   Για όσους τυχόν έχουν βια­στεί να συ­μπε­ρά­νουν πως τα πα­ρα­πά­νω δεν αρ­κούν, τους συ­νι­στού­με υπο­μο­νή. Το κα­πι­τα­λι­στι­κό «θαύμα»– το εί­πα­με- έχει και συ­νέ­χεια. Έτσι, στην Πο­λω­νία που απαλ­λά­χτη­κε από τον «ανα­χρο­νι­στι­κό κομ­μου­νι­σμό» και που το κε­φά­λαιο και το κέρ­δος ορί­ζει τις ζωές των αν­θρώ­πων, πε­ρί­που 1.5 εκα­τομ­μύ­ριο παι­διά και νέοι κάτω των 24 ετών ζούν σε συν­θή­κες φτώ­χειας. Στην Πο­λω­νία της Ε.Ε., ένα στα πέντε παι­διά στε­ρεί­ται κα­θη­με­ρι­νά τροφή, βι­βλία, παι­χνί­δια, και­νούρ­για ρούχα και πρό­σβα­ση στον οδο­ντί­α­τρο.

   Είναι στην ίδια Πο­λω­νία που, με την ανα­τρο­πή του σο­σια­λι­σμού, χι­λιά­δες οι­κο­γέ­νειες πε­τά­χτη­καν κυ­ριο­λε­κτι­κά στο δρόμο μιας και αδυ­να­τού­σαν να πλη­ρώ­σουν τα ενοί­κια. Η προ­στα­σία της στέ­γης που υπήρ­χε επί σο­σια­λι­σμού έπαψε να υπάρ­χει και οι άστε­γοι πολ­λα­πλα­σιά­στη­καν στους δρό­μους της Βαρ­σο­βί­ας και των άλλων με­γά­λων πό­λε­ων. Τα επί­ση­μα κυ­βερ­νη­τι­κά στοι­χεία για τους άστε­γους κά­νουν λόγο για 33-35.000 άτομα, ενώ ο πραγ­μα­τι­κός αριθ­μός υπο­λο­γί­ζε­ται πως είναι κατά πολύ με­γα­λύ­τε­ρος αγ­γί­ζο­ντας τους 200.000 (so­cial­watch.org).

   Ο «απε­λευ­θε­ρω­τής» Βα­λέ­σα και η συ­νο­μο­τα­ξία της «Αλ­λη­λεγ­γύ­ης» (του πε­ρί­φη­μου συν­δι­κά­του–πα­ραρ­τή­μα­τος της CIA) μπο­ρούν να είναι υπε­ρή­φα­νοι και για έναν επι­πλέ­ον λόγο. Τα ναυ­πη­γεία του Γκ­ντανσκ, όπου ο Βα­λέ­σα δη­μα­γω­γού­σε υπο­σχό­με­νος δήθεν μια κα­λύ­τε­ρη ζωή στους ερ­γά­τες, είναι πλέον σε χέρια ιδιω­τών, ενώ το 80% των ερ­γα­ζό­με­νων απο­λύ­θη­κε τη δε­κα­ε­τία του ’90. Το άλ­λο­τε λι­μά­νι-σύμ­βο­λο της σο­σια­λι­στι­κής Πο­λω­νί­ας έχει με­τα­τρα­πεί σε απο­μει­νά­ρι ναυ­πη­γεί­ου, σύγ­χρο­νο κά­τερ­γο εκ­με­τάλ­λευ­σης, με την ανερ­γία και τη φτώ­χεια να καλ­πά­ζουν στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή.

Αντι­κομ­μου­νι­σμός, Φα­σι­σμός και… άγιος ο Θεός.

   Στην ση­με­ρι­νή κα­πι­τα­λι­στι­κή Πο­λω­νία, η κοι­νω­νι­κή εξα­θλί­ω­ση πάει χέ­ρι-χέ­ρι με τον αντι­κομ­μου­νι­σμό και την ενί­σχυ­ση του φα­σι­στι­κού ρεύ­μα­τος. Βρί­σκο­ντας στή­ριγ­μα την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία της Ε.Ε, οι αστι­κές πο­λω­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις έχουν δεί­ξει ιδιαί­τε­ρο ζήλο στην απα­γό­ρευ­ση κομ­μου­νι­στι­κών συμ­βό­λων και τις συ­νε­χείς διώ­ξεις μελών του ΚΚ Πο­λω­νί­ας. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα απο­τε­λεί από­φα­ση δι­κα­στη­ρί­ου που, το Μάρτη του 2016, κα­τα­δί­κα­σε σε φυ­λά­κι­ση 9 μηνών μέλη του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος επει­δή «διέ­δι­δαν κομ­μου­νι­στι­κές ιδέες»!

   Βλέ­πε­τε, ο ποι­νι­κός κώ­δι­κας της νέας Πο­λω­νί­ας (άρθρο 256, παρ.1) προ­βλέ­πει φυ­λά­κι­ση και πρό­στι­μο για όποιον προ­ω­θεί δη­μό­σια «ολο­κλη­ρω­τι­κές ιδέες», στις οποί­ες ασφα­λώς το αστι­κό κρά­τος πε­ρι­λαμ­βά­νει τον κομ­μου­νι­σμό. Για τέ­τοιου εί­δους «ελευ­θε­ρία» και «δη­μο­κρα­τία»μι­λά­με στην κα­πι­τα­λι­στι­κή Πο­λω­νία της Ε.Ε. το 2017.

   Την στιγ­μή που οι κομ­μου­νι­στές διώ­κο­νται, νε­ο­να­ζι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, όπως η ONR, διορ­γα­νώ­νουν φιέ­στες μί­σους.

   Την ίδια στιγ­μή που οι πο­λω­νι­κές αρχές διώ­κουν κομ­μου­νι­στές και το κοι­νο­βού­λιο ψη­φί­ζει νόμο για το γκρέ­μι­σμα μνη­μεί­ων της σο­σια­λι­στι­κής πε­ριό­δου, ο φα­σι­σμός πα­ρε­λαύ­νει ανε­νό­χλη­τος στους δρό­μους της Βαρ­σο­βί­ας. Τέ­τοιου εί­δους πα­ρέ­λα­ση – με την ανοχή και σιω­πη­λή στή­ρι­ξη της κυ­βέρ­νη­σης- πραγ­μα­το­ποί­η­σαν το πε­ρα­σμέ­νο Σάβ­βα­το στην πρω­τεύ­ου­σα μέλη και υπο­στη­ρι­κτές πο­λω­νι­κών και ξένων ακρο­δε­ξιών-φα­σι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, με αφορ­μή την επέ­τειο της πο­λω­νι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας. Η Βαρ­σο­βία, που κά­πο­τε υπήρ­ξε πόλη συ­να­δέλ­φω­σης και φι­λί­ας των λαών, με­τα­τρά­πη­κε σε φα­σι­στι­κό υπό­νο­μο που ανα­δύ­ει πλέον μπόχα φα­σι­σμού, ρα­τσι­σμού και μι­σαλ­λο­δο­ξί­ας.

   «Αγνή Πο­λω­νία, Λευκή Πο­λω­νία», «Πρό­σφυ­γες φύ­γε­τε» και «Θέ­λου­με τον Θεό» ήταν με­ρι­κά από τα συν­θή­μα­τα που κυ­ριάρ­χη­σαν στην φα­σι­στο­σύ­να­ξη της Βαρ­σο­βί­ας. Με λίγα λόγια, αντι­κομ­μου­νι­σμός, φα­σι­σμός και άγιος ο Θεός – αυτό είναι το αυγό του φι­διού που γέν­νη­σε και εξέ­θρευ­σε η κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­λι­νόρ­θω­ση. Αυτοί είναι οι καρ­ποί της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής«σταυ­ρο­φο­ρί­ας» στην οποία ο Λεχ Βα­λέ­σα και η κα­θο­λι­κή εκ­κλη­σία, με την στα­θε­ρή αρωγή των υπε­ρα­τλα­ντι­κών τους συμ­μά­χων, επι­δό­θη­καν με ζήλο τις προη­γού­με­νες δε­κα­ε­τί­ες.

                Ο λαός θα πει την τε­λευ­ταία λέξη

   Η ίδια η πικρή πείρα που συσ­σω­ρεύ­ει χρό­νια τώρα ο πο­λω­νι­κός λαός, που εξα­πα­τή­θη­κε και προ­δό­θη­κε από τους τε­λά­λη­δες της «κα­πι­τα­λι­στι­κής ελευ­θε­ρί­ας», θα με­του­σιω­θεί κά­ποια στιγ­μή σε οργή και δράση. Οι πο­λω­νοί ερ­γα­ζό­με­νοι, όπως άλ­λω­στε και οι ερ­γα­ζό­με­νοι στις άλλες πρώην σο­σια­λι­στι­κές χώρες που ζουν στο πετσί τους τη βαρ­βα­ρό­τη­τα του κα­πι­τα­λι­σμού, αντι­λαμ­βά­νο­νται στα­δια­κά τι είχαν και τι έχα­σαν, τι τους προ­σέ­φε­ρε το σο­σια­λι­στι­κό σύ­στη­μα και τι τους στε­ρεί ο κα­πι­τα­λι­σμός. Η στιγ­μή που οι ερ­γα­ζό­με­νοι, στην Πο­λω­νία και αλλού, θα απαλ­λα­γούν από τα σύγ­χρο­να δεσμά τους, ανοί­γο­ντας και πάλι δρόμο για τον σο­σια­λι­σμό και την πραγ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τία, μπο­ρεί ν’ αρ­γή­σει αλλά θα έρθει.

Νίκος Μότ­τας Γεν­νή­θη­κε το 1984 στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Είναι υπο­ψή­φιος δι­δά­κτο­ρας (Phd) Πο­λι­τι­κής Επι­στή­μης, Διε­θνών Σχέ­σε­ων και Ιστο­ρί­ας. Σπού­δα­σε Πο­λι­τι­κές Επι­στή­μες από το Πα­νε­πι­στή­μιο Westminster του Λον­δί­νου και είναι κά­το­χος δύο με­τα­πτυ­χια­κών τί­τλων (Master of Arts) στις δι­πλω­μα­τι­κές σπου­δές (Πα­ρί­σι) και στις διε­θνείς δι­πλω­μα­τι­κές σχέ­σεις (Πα­νε­πι­στή­μιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δη­μο­σιευ­θεί σε ελ­λη­νό­φω­να και ξε­νό­γλωσ­σα μέσα.